Temat interpretacji

Opodatkowanie przychodów z najmu

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 17 maja 2019 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia ePUAP-UPP29006435), uzupełnionym e-mailem z dnia 17 maja 2019 r. (data wpływu 17 maja 2019 r.), pismem z dnia 17 maja 2019 r. (data wpływu 21 maja 2019 r.), pismem z dnia 3 lipca 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 3 lipca 2019 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia ePUAP-..) oraz pismem z dnia 2 lipca 2019 r. (data wpływu 4 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z najmu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Następnie e-mailem z dnia 17 maja 2019 r. (data wpływu 17 maja 2019 r.) oraz pismem z dnia 17 maja 2019 r. (data wpływu 21 maja 2019 r.), Wnioskodawca uzupełnił wniosek poprzez przesłanie pełnomocnictwa szczególnego oraz dowodów uiszczenia opłaty od wniosku i opłaty od pełnomocnictwa.

Wniosek, wraz z jego uzupełnieniem, nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 2 lipca 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.257.2019.1.BO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 2 lipca 2019 r. identyfikator poświadczenia doręczenia ePUAP-. (data doręczenia 2 lipca 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 3 lipca 2019 r., które wpłynęło dnia 3 lipca 2019 r. (identyfikator poświadczenia przedłożenia ePUAP-.) oraz pismem z dnia 2 lipca 2019 r. (data wpływu 4 lipca 2019 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 3 lipca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, który nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, uzyskuje od 2014 r. (z wyłączeniem 2015 r., kiedy Wnioskodawca opodatkowywał przychody z najmu na zasadach ogólnych) przychody z najmu lokali mieszkalnych i lokali usługowych. W umowach z najemcami Wnioskodawca zastrzegł, że najemcy z tytułu najmu zobowiązani są do zapłaty co miesiąc czynszu najmu lokalu w stałej wysokości.

Oprócz czynszu za najem lokalu Wnioskodawca w umowach najmu zastrzegł, że najemca zobowiązuje się dodatkowo (jako osobne opłaty obok czynszu za najem lokalu) do pokrywania opłat eksploatacyjnych takich jak:

1. centralne ogrzewanie,
2. woda zimna i ciepła,
3. wywóz śmieci,
4. gaz według faktur ..,
5. energia elektryczna według faktur ..

Na podstawie rachunków przedstawionych najemcy co miesiąc przez zarządcę budynku, najemcy zobowiązani są dokonywać ww. płatności, co miesiąc na rachunek bankowy zarządcy nieruchomości wraz z czynszem najmu lokalu.

Wnioskodawca wybrał w roku podatkowym 2019 i w latach poprzednich (2014 i 2016-2018) opodatkowanie przychodów z najmu na zasadzie 8,5% ryczałtu ewidencjonowanego od przychodów na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, jako osoba fizyczna osiągająca przychody z tytułu umowy najmu niebędącego działalnością gospodarczą. Kwota czynszu najmu jest stała i wynika wprost z umowy, a kwota opłat eksploatacyjnych (prąd, gaz, woda, śmieci, ogrzewanie) jest zmienna i wynika ze zużycia przez najemców oraz faktur gestorów mediów refakturowanych w imieniu Wnioskodawcy przez zarządcę budynku na najemców.

W umowach najmu zawartych w imieniu Wnioskodawcy z najemcami zawarty jest zapis następujący: Strony wspólnie uzgadniają, że czynsz najmu lokalu będzie płatny do dnia 30-tego każdego miesiąca na konto bankowe Administracji Domu prowadzone przez Bank ... o nr... i stanowić będzie kwotę ... zł/m² plus opłaty eksploatacyjne media w postaci: ciepłej i zimnej wody, śmieci oraz centralnego ogrzewania, prądu i gazu. ... Najemcy nie przysługuje prawo przepisania liczników od gazu i energii elektrycznej na siebie.

Najemcy dokonując wpłat na rachunek bankowy Administracji Domu oznaczają je np. jako:

1. wpłata,
2. zapłata za FV nr...,
3. czynsz,
4. czynsz + media,
5. media,
6. opłata za mieszkanie,

- a nawet czasami nie ma żadnego opisu, jaki tytuł ma dokonywana wpłata. Niestety nie ma możliwości skutecznego wyegzekwowania od najemców prawidłowych opisów dokonywanych wpłat, a Wnioskodawca nie ma wpływu na to, jak najemcy opisują dokonywane przez siebie wpłaty.

Niewątpliwie jednak Administracja Domu, jako pełnomocnik Wnioskodawcy współwłaściciela nieruchomości, jest zobowiązana do zapłaty na rzecz dostawców mediów (woda, energia elektryczna, gaz, energia cieplna, wywóz śmieci) pełnych opłat wynikających z wystawionych faktur przez dostawców i opłaty te są w pełnych wymaganych kwotach wnoszone niezależnie od tego, czy najemcy dokonali pełnej wpłaty za dany miesiąc rozliczeniowy, zgodnie z wystawionym dokumentem zawierającym naliczenie opłat za dany miesiąc rozliczeniowy, czy też niepełnej wpłaty i posiadają zaległości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy do przychodów Wnioskodawcy, jako podatnika, opodatkowanych zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, zalicza się, w sytuacji uiszczenia w danym miesiącu rozliczeniowym przez najemcę pełnej kwoty czynszu najmu i pełnej kwoty opłat eksploatacyjnych, kwotę tego czynszu wraz z kwotą opłat eksploatacyjnych, czy tylko kwotę czynszu za najem lokali bez kwoty opłat eksploatacyjnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest m.in. najem, a przychodami w myśl art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, co oznacza, że określenia wysokości przychodu z najmu zaliczanego do źródła przychodów z najmu niestanowiącego pozarolniczej działalności gospodarczej, należy dokonywać w oparciu o postanowienia wyżej przywołanego art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący (Wnioskodawca) zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ww. ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, ustawa ta reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te jak w przypadku Wnioskodawcy nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 ust. 1a ww. ustawy, osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, czyli taki sposób opodatkowania, jak wybrał Wnioskodawca.

Stosownie do zapisu art. 6 ust. 1a ww. ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu lub innych umów o podobnym charakterze.

Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przytoczonych powyżej uregulowań prawnych wynika, że podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami.

Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednakże, aby powstał przychód po stronie wynajmującego (Wnioskodawcy), muszą zaistnieć przesłanki określone w wyżej przywołanym art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego. Składnikiem przychodu osiąganego z najmu przez wynajmującego nie są natomiast ponoszone przez najemcę opłaty eksploatacyjne związane z przedmiotem najmu (gaz, prąd, woda, śmieci, ogrzewanie), jeżeli z umowy wynika, że najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Dodatkowe opłaty ponoszone przez najemcę w związku z użytkowaniem lokalu nie mieszczą się w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 6 ust. 1a ww. ustawy, jak również co najistotniejsze nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wynajmującego Wnioskodawcy. Przychód w rozumieniu ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne powstaje jedynie wówczas, gdy ma miejsce przysporzenie majątkowe, a takim nie są opłaty za media.

Jak wskazano na wstępie wniosku, Wnioskodawca, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, uzyskuje przychody z tytułu najmu własnych lokali mieszkalnych i użytkowych na cele mieszkalne i użytkowe. W umowach z najemcami zarządca nieruchomości w imieniu Wnioskodawcy zastrzegł, że najemca z tytułu najmu zobowiązany jest do zapłaty comiesięcznego czynszu najmu w stałej kwocie, jak również do pokrywania comiesięcznych opłat eksploatacyjnych na podstawie comiesięcznych rachunków przedstawionych przez administrację budynku. Czynsz najmu i opłaty eksploatacyjne są wpłacane przez najemców na rachunek bankowy zarządcy nieruchomości. Wnioskodawca na lata podatkowe 2014 i 2016-2019 wybrał opodatkowanie przychodów z najmu na zasadzie zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. W świetle przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego oraz wskazanych przepisów prawa podatkowego uznać należy, że jedynie określona w umowach najmu wysokość czynszu za oddanie lokalu do użytkowania, bez opłat eksploatacyjnych, stanowi przysporzenie majątkowe Wnioskodawcy, jako wynajmującego, a tym samym generuje przychód do opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Natomiast należności ponoszone z tytułu opłat eksploatacyjnych (centralne ogrzewanie, woda, śmieci, energia elektryczna, gaz), do których ponoszenia zobowiązany jest zgodnie z zawartymi umowami najmu najemca, nie stanowią przysporzenia majątkowego dla Wnioskodawcy, ponieważ w tym zakresie Wnioskodawca pełni jedynie rolę pośrednika pomiędzy najemcami a dostawcami mediów.

W związku z tym opłaty eksploatacyjne nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, dlatego też Wnioskodawca przedstawia następujące własne stanowisko w sprawie:

W odniesieniu do pytania nr 1):

Do przychodów Wnioskodawcy opodatkowanych zryczałtowanym podatkiem od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne zalicza się opisaną w stanie faktycznym kwotę samego czynszu najmu (bez opłat za media). Do przychodów Wnioskodawcy opodatkowanych zryczałtowanym podatkiem od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne tym samym nie zalicza się opisanych w stanie faktycznym kwot opłat eksploatacyjnych, bowiem kwoty te nie stanowią przysporzenia majątkowego podatnika. W zakresie uiszczania opłat eksploatacyjnych, Wnioskodawca pełni jedynie rolę pośrednika pomiędzy najemcą a gestorami mediów. W sytuacji opisanej w pytaniu nr 1 Wnioskodawca jest zobowiązany do uiszczenia podatku w wysokości 8,5% od kwoty czynszu i nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od dodatkowej kwoty za media, niezależnie od tego, że łączna kwota wpłynęła jednorazowo (lub w ratach) na rachunek bankowy zarządcy nieruchomości za dany miesiąc kalendarzowy.

W odniesieniu do pytania nr 2):

Prawidłowym działaniem Wnioskodawcy będzie rozwiązanie, w którym do opodatkowania obejmie On kwotę ogólnego przychodu za dany okres rozliczeniowy (miesiąc kalendarzowy), pomniejszoną o zapłacone w tym samym okresie rozliczeniowym opłaty za media (refakturowane najemcom lokali), ponieważ w pierwszej kolejności jest On zobowiązany do rozliczenia należności wynikających z opłat eksploatacyjnych z dostawcami mediów. Zatem pomimo wpłaty na rachunek bankowy kwoty częściowej (zamiast pełnej wymaganej od najemcy) lub kwoty wyższej niż bieżący przypis (bo zawierającej w sobie spłatę zaległości najemców za okres wcześniejszy), to opodatkowana będzie kwota stanowiąca przychód z najmu w danym miesiącu, pomniejszona o zapłacone przez Wnioskodawcę opłaty za media do ich dostawców.

W odniesieniu do pytania nr 3):

Zgodnie z art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację, co następuje przez złożenie korygującej deklaracji. Skorygowanie zeznania podatkowego możliwe jest w sytuacji, gdy zobowiązanie podatkowe nie uległo przedawnieniu.

Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa). Dlatego też w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 i nr 2 za prawidłowe w ocenie Wnioskodawcy przysługuje Mu uprawnienie do skorygowania zeznań o wysokości uzyskanego przychodu (PIT-28) i informacji o przychodach z najmu (PIT-28A) za lata 2014 i 2016-2018, stosownie do uzyskanej interpretacji. Za lata 2014 i 2016-2018 zobowiązanie podatkowe nie uległo jeszcze 5-letniemu przedawnieniu, a w wyniku skorygowania tychże zeznań i informacji powstanie nadpłata, ponieważ Wnioskodawca pierwotnie w złożonych dokumentach rozliczeniowych wykazał do opodatkowania przychód obejmujący czynsz i media.

W świetle uznania, że opodatkowaniu winien podlegać przychód pomniejszony o zapłacone opłaty za media, Wnioskodawca uzyska uprawnienie do skorygowania rozliczeń podatkowych za okres nieobjęty przedawnieniem.

Na marginesie Wnioskodawca wskazuje, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji podatkowej z dnia 10 maja 2019 r., Nr 0114-KDIP3-1.4011.148.2019.2.IF, w zakresie analogicznych pytań nr 1 i nr 2 uznał stanowisko innego współwłaściciela nieruchomości za prawidłowe, przy czym w tamtejszej interpretacji opisywane było zdarzenie przyszłe, zaś w niniejszym wniosku opisywany jest zaistniały w latach poprzednich stan faktyczny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), źródłami przychodów są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Przychodami, w myśl art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Oznacza to, że określenia wysokości przychodu z najmu zaliczanego do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc najmu niestanowiącego pozarolniczej działalności gospodarczej, należy dokonywać w oparciu o postanowienia wyżej powołanego art. 11 ww. ustawy.

Stosownie do art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43), osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Jak stanowi art. 6 ust. 1a tej ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. stanowi, że ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, do kwoty 100 000 zł; od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów.

Z przytoczonych powyżej uregulowań prawnych wynika, że podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, tym samym generuje przychód. Jednakże, aby przychód ten po stronie wynajmującego powstał, muszą zaistnieć przesłanki określone w wyżej powołanym art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Wpłacane przez najemcę kwoty powinny zatem zostać otrzymane przez wynajmującego lub postawione do jego dyspozycji. Składnikiem przychodu osiąganego z najmu przez wynajmującego nie będą natomiast wnoszone przez najemcę opłaty związane z przedmiotem najmu, jeżeli z umowy wynika, że to najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Dodatkowe opłaty ponoszone przez najemcę w związku z użytkowaniem lokalu nie mieszczą się w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wynajmującego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, uzyskuje przychody z tytułu najmu własnych lokali mieszkalnych i lokali usługowych. Wnioskodawca w latach 2014 i 2016-2019 wybrał opodatkowanie przychodów z najmu na zasadzie zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. W umowach z najemcami Wnioskodawca zastrzegł, że najemcy z tytułu najmu zobowiązani są do zapłaty co miesiąc czynszu najmu lokalu w stałej wysokości, jak również do pokrywania comiesięcznych opłat eksploatacyjnych na podstawie comiesięcznych rachunków przedstawionych przez zarządcę budynku. Czynsz najmu i opłaty eksploatacyjne są wpłacane przez najemców na rachunek bankowy Administracji Domu. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że Administracja Domu, jako pełnomocnik właściciela nieruchomości, jest zobowiązana do zapłaty na rzecz dostawców mediów pełnych opłat wynikających z wystawionych faktur przez dostawców i opłaty te są w pełnych wymaganych kwotach wnoszone niezależnie od tego, czy najemcy dokonali pełnej wpłaty za dany miesiąc rozliczeniowy zgodnie z wystawionym dokumentem zawierającym naliczenie opłat za dany miesiąc rozliczeniowy, czy też niepełnej wpłaty i posiadają zaległości.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny uznać należy, że jedynie określona w umowie najmu kwota czynszu stanowi przysporzenie majątkowe Wnioskodawcy, a tym samym generuje przychód do opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Natomiast wymienione przez Wnioskodawcę opłaty dodatkowe, związane z użytkowaniem lokali, do ponoszenia których zobowiązani są, zgodnie z zawartą umową najmu najemcy, nie stanowią dla Niego przysporzenia majątkowego. W zakresie uiszczania ww. opłat Wnioskodawca pełni bowiem jedynie rolę pośrednika pomiędzy najemcami a usługodawcami. Tym samym przychód dla Wnioskodawcy, od którego winien obliczać zryczałtowany podatek dochodowy, będzie stanowić wyłącznie kwota otrzymana od najemców tytułem czynszu najmu rozumianego jako wynagrodzenie za oddanie przedmiotu najmu w używanie.

W przypadku otrzymania przez Wnioskodawcę w okresie rozliczeniowym niepełnej kwoty lub kwoty wyższej niż wynikająca z umowy najmu, przychodem podlegającym opodatkowaniu będzie kwota pomniejszona o kwoty opłat eksploatacyjnych, do których poniesienia jest zobowiązany najemca.

Tak więc w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do możliwości złożenia przez Wnioskodawcę korekty zeznań za lata podatkowe 2014 i 2016-2018, należy wyjaśnić, co następuje.

Stosownie do art. 75 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Zgodnie z art. 75 § 2 ww. ustawy, uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika.

W myśl zaś art. 75 § 3 cyt. ustawy, jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Stosownie do art. 75 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli prawidłowość skorygowanego zeznania (deklaracji) nie budzi wątpliwości, organ podatkowy zwraca nadpłatę bez wydawania decyzji stwierdzającej nadpłatę. W takim przypadku korekta wywołuje skutki prawne.

Z przepisu art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast § 2 tego artykułu stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Z treści art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także, gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych, np. błędnie mogła zostać określona wysokość przychodu, bądź dochodu, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji.

Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nie określają szczególnych terminów, w których przysługuje powyższe uprawnienie. Należy więc powiązać tę możliwość ze zobowiązaniem podatkowym, którego deklaracja (zeznanie) dotyczy. Prawo do korekty deklaracji (zeznania) istnieje tak długo, jak długo istnieje zobowiązanie podatkowe, czyli 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Zatem, jeżeli Wnioskodawca pierwotnie w złożonych dokumentach rozliczeniowych wykazał do opodatkowania przychód obejmujący czynsz oraz media, należy stwierdzić, że przysługuje Mu w tym zakresie uprawnienie do dokonania korekty zeznań za lata 2014 i 2016-2018.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w powyższej części należało również uznać za prawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnić od stanu, który wystąpił w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej