Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 stycznia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 8 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług dotyczącej podlegania opodatkowaniu usług przechowywania środków pieniężnych w ramach zawartej umowy depozytu nieprawidłowego oraz zwolnienia od VAT ww. usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie z 6 marca 2025 r. – pismem z 13 marca 2025 r. (wpływ 13 marca 2025 r.) oraz – w odpowiedzi na wezwanie z 17 marca 2025 r. – pismem z 13 marca 2025 r. (wpływ 17 marca 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest osoba fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Wnioskodawca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361)(dalej jako: ustawa o VAT) jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca, zgodnie z dyspozycją art. 3 § 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.), (dalej jako: ustawa o PIT) podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie (…).

W ramach działalności Wnioskodawca, w ramach profesjonalnego obrotu oraz w sposób ciągły, zawierał/zawiera również umowy depozytów nieprawidłowych przyjmując depozyty.

Umowy były i są zawierane z różnymi podmiotami prawa handlowego (dalej: jako spółki, kontrahenci). Umowy są zawierane z podmiotami, którzy tak samo jak Wnioskodawca są czynnymi podatnikami VAT.

W ramach zawieranych umów, Wnioskodawca jako przechowawca, zobowiązuje się do przechowywania środków pieniężnych na określony czas, a następnie do ich zwrotu w tej samej wysokości, natomiast dający na przechowanie do przekazania wskazanych w umowach środków pieniężnych. Wnioskodawca jest uprawniony do korzystania z przekazanego Jemu przedmiotu przechowania, czyli środków pieniężnych. W przypadku, gdyby nastąpiło opóźnienie zwrotu otrzymanych do przechowania środków, Wnioskodawca zobowiązuje się zapłaty dającemu na przechowanie dodatkowych odsetek karnych.

Wnioskodawca jako przechowawca, oraz Spółki prawa handlowego, jako dający na przechowanie, za świadczone usługi otrzymują stosowne wynagrodzenie, a więc zawierane umowy mają charakter odpłatny. Wykonane usługi były oraz są potwierdzane fakturami VAT.

Doprecyzowanie i uzupełnienie opisu sprawy

1.Prowadzi Pan działalność w szerokim zakresie, w tym m.in. działalność wspomagającą działalność podmiotów, w których posiada Pan udziały, w takim zakresie w jakim jest to korzystne dla zmaksymalizowania dochodów tych podmiotów.

W tym zakresie są też świadczone różnorodne usługi, w tym usługi o charakterze usług finansowych, np. usługi depozytów nieprawidłowych, ale też udzielania pożyczek.

Nie prowadzi Pan przy tym regulowanej działalności bankowej ani nie ma Pan statusu instytucji finansowej podlegającej nadzorowi finansowemu.

2.Umowy depozytów nieprawidłowych zawiera Pan od roku 2022. W tym okresie, do dnia dzisiejszego zawarł Pan kilkanaście umów depozytów.

3.Umowy są zawierane na podstawie art. 835-845 Kodeksu cywilnego.

4.Na pytanie: „jakie są dokładnie warunki zawieranych przez Pana umów depozytów nieprawidłowych? Do jakich czynności zgodnie z ww. umową jest Pan (przechowawca) zobowiązany? Proszę opisać te czynności” wskazał Pan:

„Zawarta umowa określa następujące warunki Umowy:

Przekazanie środków: Przechowawca przyjmuje na przechowanie kwotę wynikającą z umowy, która zostanie przekazana na rachunek bankowy.

Dysponowanie środkami: Przechowawca ma prawo rozporządzać powierzonymi środkami, co umożliwia elastyczne zarządzanie funduszami zgodnie z potrzebami działalności.

Zwrot środków: W przypadku wezwania, środki mają być zwrócone w ciągu 7 dni, a za opóźnienie przewidziane są odsetki karne (…).

Wynagrodzenie: Dający na przechowanie pobiera wynagrodzenie za możliwość korzystania ze środków – kalkulowane jako (…) plus stała marża (...)% w skali roku.

Przechowawca otrzymuje wynagrodzenie za samo przechowywanie – ustalane według stawki (…), liczone od wartości środków w dyspozycji.

5.Zwrot środków odbywa się na żądanie deponującego, Umowa nie określa terminu zwrotu środków (zwrot następuje na żądanie).

6.Składający depozyt jest uprawniony do żądania zwrotu środków pieniężnych w każdym (dowolnym) czasie.

Nie narzuca celu ich wykorzystania – Przechowawca mógł nimi swobodnie dysponować.

Wynagrodzenie nie jest odsetkami od pożyczki, lecz stanowi opłatę za możliwość korzystania z kapitału.

7.Wynagrodzenie otrzymuje Pan z tytułu przechowywania środków. Wynagrodzenie jest skalkulowane w oparciu o kwotę depozytu pomnożoną o wartość określonego wskaźnika (…).

8.Na pytanie: „jakie dokładnie czynności dokumentują faktury wystawiane przez Pana na rzecz kontrahentów?” odpowiedział Pan:

„Wynagrodzenie z tytułu przechowywania środków”.

9.W odpowiedzi na pytanie: „w jaki sposób przechowuje Pan środki pieniężne otrzymane na przechowanie od Pana kontrahentów?” wskazał Pan:

„Umowa nie wprowadza ograniczeń w tym zakresie, część środków jest deponowana na rachunku bankowym, pozostałe środki mogą być ulokowane w ramach działalności prowadzonej przeze mnie działalności”.

10.Na pytanie: „czy z przepisów szczególnych (jakich?), zawieranej umowy lub okoliczności wynika, że może Pan (przechowawca) swobodnie rozporządzać oddanymi Panu przez kontrahentów na przechowanie pieniędzmi, tj. rozporządzać według własnego uznania?” odpowiedział Pan:

„Umowa nie wprowadza ograniczeń w tym zakresie, zatem mogę rozporządzać według własnego uznania.

Z mojego punktu widzenia, ekonomicznie przy ewentualnym wykorzystaniu środków muszę uwzględnić fakt, iż środki muszę zwrócić na żądanie w terminie (...) dni od dnia wezwania”.

11.Na pytanie: „czy usługi, które Pan wykonuje w ramach zawieranych umów depozytu nieprawidłowego stanowią usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług? Jeżeli tak, to dokładnie w którym zakresie i dlaczego. Proszę opisać” odpowiedział Pan:

„W mojej ocenie, wykonywane usługi mieszczą się w zakresie usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli lub ewentualnie usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zgodnie z art. art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku ww. usługi.

Zaznaczenia wymaga, że powyższe zwolnienie ma charakter przedmiotowy, a nie podmiotowy, w konsekwencji czego kluczową przesłankę do skorzystania ze zwolnienia od podatku stanowi zgodność rodzaju świadczonej usługi z zakresem usług wskazanych przez ustawodawcę. W celu objęcia czynności zwolnieniem od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy za wystarczające należy uznać więc wykazanie jej ścisłego związku z usługami finansowymi wymienionymi enumeratywnie przez ustawodawcę w tym przepisie.

Przytoczony art. 43 ust. 1 pkt 40 stanowi implementację do polskiej ustawy o VAT art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE z 11 grudnia 2006 r., Nr L 347, poz. 1, dalej jako: „Dyrektywa VAT”), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Jednocześnie, w świetle artykułu 137 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT, państwa członkowskie mogą przyznać podatnikom prawo wyboru opodatkowania transakcji finansowych, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b-g Dyrektywy VAT. Takie rozwiązanie wprowadził również polski ustawodawca za pomocą obowiązującego od 2022 r. art. 43 ust. 22 ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku usług finansowych, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 38-41 ustawy o VAT, świadczonych na rzecz podatników i wybrać ich opodatkowanie, pod warunkiem że jest on zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i złoży naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne zawiadomienie o wyborze opodatkowania tych usług przed początkiem okresu rozliczeniowego, od którego rezygnuje ze zwolnienia. Niemniej jednak nie złożyłem takiego oświadczenia, a co zatem idzie traktuję ww. działalność, jako zwolnioną od podatku VAT.

Wobec powyższego, w mojej ocenie, świadcząc usługi o charakterze finansowym w zakresie przyjmowania depozytów stanowią one usługi mieszczące się w ww. zakresie.

Wnioskodawca podkreśla, iż według niego omawiana działalność mieści się w zakresie (…). Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, iż nie prowadzi on działalności bankowej, o której mowa w ustawie prawo bankowe”.

12.W ramach zawieranych przedmiotowych umów depozytów nieprawidłowych:

-nie wykonuje Pan czynności ściągania długów, w tym factoringu;

-nie świadczy Pan usługi doradztwa;

-nie świadczy Pan usługi w zakresie leasingu.

Pytanie

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, zawierane przez Wnioskodawcę umowy depozytów nieprawidłowych noszą znamiona odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, co spowoduje, iż wskazane czynności cywilnoprawne (umowy depozytów nieprawidłowych) będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zarazem będą zwolnione z opodatkowania, na mocy dyspozycji przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, zawierane przez Wnioskodawcę umowy depozytów nieprawidłowych noszą znamiona odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, co spowoduje, iż wskazane czynności będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zarazem będą zwolnione z opodatkowania, na mocy dyspozycji przepisu art. 43 ust.1 pkt 40 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Definicja świadczenia usług została między innymi wyjaśniona w orzeczeniu z 30 czerwca 2024 r. o sygnaturze: I SA/Ke 578/22, w której to Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej jako: WSA) wskazuje:

„Natomiast usługą jest każda inna czynność, która nie stanowi dostawy towarów. Przy czym należy pamiętać, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności”.

Powyższa definicja usługi zaprezentowana przez sąd administracyjny wskazuje, iż działanie Wnioskodawcy jest świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Umowa depozytu nieprawidłowego wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, zawartej pomiędzy Wnioskodawcą, a Spółkami (kontrahentami), w której to strony mają określone uprawnienia oraz obowiązki, a dający na przechowanie są bezpośrednimi beneficjentami wskazanej czynności, ponieważ za oddanie na przechowanie środków pieniężnych otrzymują stosowne wynagrodzenie.

Ponadto w tym samym orzeczeniu WSA wskazuje, iż „Ponadto, aby świadczenie usługi podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi mieć miejsce również odpłatność, tj. gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym, a usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek świadczenia usługi oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem ma miejsce wówczas, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść na rzecz świadczącego usługę i jeżeli świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności”.

SA wskazuje, iż koniecznym warunkiem, aby świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest odpłatność usługi na mocy określonego stosunku prawnego. Niewątpliwie tak jest w sytuacji Wnioskodawcy, ponieważ umowy depozytu nieprawidłowego przewidują wynagrodzenie dla stron w związku z zawartym stosunkiem prawnym – przechowawca otrzymuje środki pieniężne za przechowanie, a spółki (kontrahenci) otrzymują wynagrodzenia za korzystanie przez Wnioskodawcę z przedmiotu przechowania. Powyższe orzeczenie w sposób niewątpliwy udowadnia, iż zawierane przez Wnioskodawcę umowy noszą znamiona odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Dodatkowo w interpretacji podatkowej z 9 lutego 2021 r. o sygnaturze: 0112-KDIL1-1.4012.518.2020.3.AW, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, iż:

„Umowa depozytu nieprawidłowego, którą Wnioskodawca zamierza zawrzeć, przewiduje obowiązek zwrotu przedmiotu depozytu określonego jako rzeczy oznaczone co do gatunku (o określonej jakości) po zakończeniu umowy lub w jej wykonaniu. Przedmiot umowy ma zostać Składającym zwrócony. To powoduje, że na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, umowę depozytu nieprawidłowego należy uznać za odpłatną usługę polegającą na udostępnieniu środków pieniężnych lub towarów (produktów) Wnioskodawcy do swobodnego rozporządzania, za wynagrodzeniem na rzecz Składających”.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, iż konieczną przesłanką, aby uznać umowę depozytu nieprawidłowego, za podlegającą opodatkowaniu na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jest fakt, iż „po zakończeniu umowy lub w jej wykonaniu. Przedmiot umowy ma zostać Składającym zwrócony.” Taka też sytuacja nastąpi w przypadku Wnioskodawcy, ponieważ środki pieniężne zostaną kontrahentom Wnioskodawcy zwrócone. Ponadto, umowy depozytów nieprawidłowych idealnie, dosłownie wpasowują się w definicję umieszczoną przez organ w powyższej interpretacji: „na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, umowę depozytu nieprawidłowego należy uznać za odpłatną usługę polegającą na udostępnieniu środków pieniężnych lub towarów (produktów) Wnioskodawcy do swobodnego rozporządzania, za wynagrodzeniem na rzecz Składających”. Dokładnie takie same okoliczności przewiduje umowa zawarta przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca otrzyma środki pieniężne do rozporządzania, a oddający na przechowanie otrzymają stosowne wynagrodzenie, a dodatkowo w przypadku opóźnień będą kontrahentom należały się odsetki.

Na mocy powyżej przywołanych argumentów, interpretacji podatkowej oraz orzeczenia WSA należy stwierdzić, iż świadczone usługi depozytów nieprawidłowych są świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ spełniają wszystkie przesłanki, tj.:

Odpłatność.

• Obowiązek zwrotu przedmiotu depozytu

Wykonywanie w ramach umowy zobowiązaniowej – usługodawcę łączy z odbiorcą stosunek prawny, w postaci zawartych umów, z których wynika obowiązek świadczenia usługi oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności.

Sądy administracyjne wskazują również, iż umowy depozytów nieprawidłowych, a szerzej mówiąc czynności cywilnoprawne, podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli czynności są dokonywane w ramach obrotu profesjonalnego. Taką tezę postawiła między innymi Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 25 lipca 2008 r. o sygnaturze: IPPB2/436-129/08-4/AS:

„Przepis ten ustanawia zasadę, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają wyłącznie czynności cywilnoprawne podejmowane w ramach obrotu nieprofesjonalnego, natomiast obrót zawodowy (profesjonalny) objęty został podatkiem od towarów i usług. Zatem nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych te czynności cywilnoprawne, których dokonanie rodzi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Dodatkowo zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, „podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą”. Natomiast prowadzenie działalności gospodarczej, zgodnie z ust. 2 wskazanej regulacji jest „wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Z powyższych wynika, iż dodatkowo, aby czynność podlegała opodatkowaniu VAT:

·Działalności musi być podjęta w ramach obrotu profesjonalnego, zawodowego.

·Działalności musi być prowadzona w sposób stały i dla celów zarobkowych – czyli prowadzona w ramach działalności gospodarczej.

Nie sposób uznać, iż działalność Wnioskodawcy nie jest podjęta w ramach obrotu profesjonalnego oraz w sposób stały i dla celów zawodowych. Wnioskodawca zawiera umowy depozytów nieprawidłowych w sposób nieprzerwany. Wskazane czynności nie są podejmowane jednorazowo, czy też raz na jakiś czas. Ponadto Wnioskodawca, w związku z zawieranymi umowami otrzymuje wynagrodzenie, a więc wszystkie świadczenia mają charakter odpłatny. Ponadto we wszystkich zawartych umowach depozytów nieprawidłowych, jej stroną był Wnioskodawca, jako prowadzący działalność gospodarczą, a nie jako osoba prywatna dla celów własnych/prywatnych. Również środki pieniężne będące przedmiotem umów, były przekazywane na rachunek bankowy, na którym to Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą. Dodatkowo wszystkie umowy zostały stwierdzone fakturami, potwierdzającymi wykonanie zawartych przez Wnioskodawcę umów.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT:

Art. 43. [Zwolnienia przedmiotowe]

Zwalnia się od podatku:

40) usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych. wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Literalne brzmienie ww. przepisu wskazuje, iż usługi świadczone przez Wnioskodawcę są zwolnione przedmiotowo z opodatkowania podatkiem VAT. W konsekwencji mimo, iż czynności cywilnoprawne dokonywane przez Wnioskodawcę w postaci zawierania umów depozytów nieprawidłowych podlegają pod ustawę o VAT, to wskazane czynności będą zwolnione przedmiotowo na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 przedmiotowej ustawy.

Podsumowując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego, zawierane przez Wnioskodawcę umowy depozytów nieprawidłowych noszą znamiona odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ są dokonywanie odpłatnie, stwierdzone umowami potwierdzającymi ich dokonania, w sposób stały oraz w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Dlatego też, wskazane czynności cywilnoprawne (umowy depozytów nieprawidłowych) będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zarazem będą zwolnione z opodatkowania na mocy dyspozycji przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

-w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;

-świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy jej wykonaniem a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyroku C-16/93 z 3 marca 1994 r. pomiędzy R. J. Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Natomiast w wyroku C-90/20 ws. Apcoa Parking Danmark, TSUE wskazał, że aby świadczenie usług można było uznać za odpłatne, i wobec tego opodatkowane podatkiem VAT, to pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą musi istnieć stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych – usługi i wynagrodzenia, między którymi istnieje bezpośredni związek.

W opinii Rzecznika Generalnego w sprawie C‑295/17 w pkt 34 czytamy:

W konsekwencji, aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

·po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

·po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Ponadto należy zwrócić uwagę, że przepisy art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy stanowią implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

Zgodnie z ww. regulacją Dyrektywy 2006/112/WE Rady:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Wskazał Pan, że jest Pan czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej przez Pana działalności, w ramach profesjonalnego obrotu oraz w sposób ciągły, zawierał/zawiera Pan umowy depozytów nieprawidłowych, przyjmując od Kontrahentów depozyty (środki pieniężne) na przechowanie. Umowy depozytów nieprawidłowych zawiera Pan od roku 2022. W tym okresie, do dnia dzisiejszego zawarł Pan kilkanaście umów depozytów. Z tytułu przechowywania środków pieniężnych w ramach zawieranych przez Pana umów depozytu nieprawidłowego otrzymuje Pan od Kontrahentów wynagrodzenie.

Zatem, w analizowanej sprawie wystąpią przesłanki stanowiące podstawę do uznania Pana za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Natomiast, zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy rozpatrywać ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy:

Z kolei na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy:

Z kolei w myśl art. 43 ust. 15 ustawy:

Co prawda przepis art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, nie odnosi się wprost do depozytów nieprawidłowych, to jednak na gruncie polskich oraz unijnych regulacji nie występują przesłanki nakazujące wyłączenie takiego depozytu ze zwolnienia.

W tym miejscu wskazać należy, że umowę depozytu regulują przepisy prawa cywilnego.

Na podstawie art. 835 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), zwanym dalej: ustawa Kodeks cywilny:

W myśl art. 836 ustawy Kodeks cywilny:

Stosownie do art. 845 ustawy Kodeks cywilny:

W umowie przechowania przechowawca (depozytariusz) zobowiązuje się zachować za wynagrodzeniem lub bez wynagrodzenia w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu przez składającego (deponenta) na przechowanie. Przykładem tej umowy może być pozostawienie samochodu na parkingu strzeżonym, umieszczenie bagażu w przechowalni dworca, oddanie wierzchniego okrycia w szatni. Do zawarcia umowy konieczne jest wydanie rzeczy. Od tej chwili powstają odpowiednie obowiązki przechowawcy i składającego rzecz.

Oprócz klasycznego depozytu (umowy przechowania) funkcjonuje także depozyt nieprawidłowy (łac. depositum irregulare). W stosunku tym przechowawcy przysługuje prawo rozporządzania oddanymi mu na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Przepis art. 845 ustawy Kodeks cywilny nakazuje odpowiednio stosować przepisy o pożyczce. Depozyt nieprawidłowy może wynikać bądź z przepisów prawa, bądź z okoliczności. Składający do depozytu nieprawidłowego może żądać w każdym czasie zwrotu rzeczy oddanej w przechowanie w miejscu, gdzie rzecz miała być przechowywana. Depozyt nieprawidłowy może być odpłatny lub nieodpłatny.

Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być wyłącznie pieniądze lub rzeczy oznaczone tylko co do gatunku. Osoba biorąca pieniądze (rzecz) do depozytu nieprawidłowego ma obowiązek oddać taką samą ilość pieniędzy (rzeczy), ale niekoniecznie tę samą.

Natomiast zgodnie z art. 720 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Z powyższego wynika, że umowa pożyczki i depozytu wykazują pewne podobieństwa, ale i różnią się od siebie. Pożyczka dotyczy przeniesienia na własność umówionej wcześniej ilości rzeczy lub pieniędzy a pożyczkobiorca ma obowiązek zwrócić taką samą ilość pieniędzy lub rzeczy tego samego gatunku i ilości. Jeżeli natomiast strony zawierają umowę, na podstawie której składający oddaje przechowawcy na przechowanie pieniądze bądź inne rzeczy oznaczone co do gatunku, ponadto z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać przedmiotem przechowania, jest to depozyt nieprawidłowy. O tym więc, czy zawarta umowa kreuje stosunek prawny depozytu nieprawidłowego czy pożyczki, decydują przepisy szczególne albo umowa stron lub okoliczności.

Zauważyć należy, że stosunek prawny powstały na podstawie umowy depozytu nieprawidłowego łączy w sobie elementy zarówno przechowania, jak i pożyczki. Stosuje się bowiem do niego przepisy o pożyczce, poza przepisami dotyczącymi zwrotu przedmiotu depozytu. Umieszczenie przepisów o depozycie nieprawidłowym w tytule poświęconym umowie przechowania i wskazanie w treści art. 845 ustawy Kodeks cywilny na oddanie na przechowanie oraz określenie strony umowy mianem przechowawcy wskazuje na zamiar ustawodawcy potraktowania depozytu nieprawidłowego jako pewnej szczególnej odmiany umowy przechowania. Jednakże odmienny jest cel gospodarczy tej umowy w porównaniu z klasycznym przechowaniem. Przechowanie bowiem wykonywane jest w interesie składającego, ma na celu zaspokojenie jego interesu. Natomiast w przechowaniu nieprawidłowym równomiernie zostaje zaspokojony interes obu stron. Składający, oddając rzeczy czy pieniądze na przechowanie, nie ponosi ryzyka ich utraty czy uszkodzenia, nawet przypadkowej, natomiast przechowawca uzyskuje prawo rozporządzania tymi rzeczami bądź pieniędzmi według swojego uznania (por. B. Łubkowski (w:) Komentarz, t. II, 1972).

Z opisu sprawy wynika, że:

·prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i jest Pan czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności świadczy Pan m.in. usługi o charakterze usług finansowych – usługi depozytów nieprawidłowych, ale też udzielania pożyczek. Nie prowadzi Pan przy tym regulowanej działalności bankowej, ani nie ma Pan statusu instytucji finansowej podlegającej nadzorowi finansowemu;

·w ramach profesjonalnego obrotu oraz w sposób ciągły – na podstawie art. 835-845 Kodeksu cywilnego zawierał/zawiera Pan z kontrahentami (czynnymi podatnikami VAT) umowy depozytów nieprawidłowych przyjmując depozyty w postaci środków pieniężnych. Umowy depozytów nieprawidłowych zawiera Pan od roku 2022 (zawarł Pan kilkanaście takich umów);

·w ramach zawieranych umów, jako przechowawca, zobowiązuje się Pan do przechowywania środków pieniężnych na określony czas, a następnie do ich zwrotu w tej samej wysokości, natomiast dający na przechowanie do przekazania wskazanych w umowach środków pieniężnych;

·zgodnie z umowa depozytu nieprawidłowego:

-Przechowawca (Pan) przyjmuje na przechowanie kwotę wynikającą z umowy, która zostanie przekazana na rachunek bankowy,

-Przechowawca (Pan) ma prawo rozporządzać powierzonymi środkami, co umożliwia elastyczne zarządzanie funduszami zgodnie z potrzebami działalności,

-w przypadku wezwania, środki mają być zwrócone w ciągu (…) dni, a za opóźnienie przewidziane są odsetki karne (…),

-Przechowawca otrzymuje wynagrodzenie za samo przechowywanie – ustalane według stawki (…), liczone od wartości środków w dyspozycji;

·zwrot środków odbywa się na żądanie deponującego, Umowa nie określa terminu zwrotu środków (zwrot następuje na żądanie). Składający depozyt jest uprawniony do żądania zwrotu środków pieniężnych w każdym (dowolnym) czasie;

·Przechowawca (Pan) mógł/może swobodnie dysponować środkami pieniężnymi (może Pan rozporządzać nimi według własnego uznania) – musi Pan jedynie uwzględnić fakt, iż środki musi Pan zwrócić na żądanie Kontrahenta w terminie (…) dni od dnia wezwania;

·umowa depozytu nieprawidłowego nie wprowadza ograniczeń w sposobie przechowywania środków pieniężnych, część środków jest deponowana na rachunku bankowym, pozostałe środki mogą być ulokowane w ramach działalności prowadzonej przez Pana działalności;

·Pan – jako przechowawca – oraz Kontrahenci – jako dający na przechowanie – za świadczone usługi otrzymują stosowne wynagrodzenie (zawierane umowy mają charakter odpłatny). Wykonane usługi były/są potwierdzane fakturami. Faktury dokumentują wynagrodzenie otrzymane przez Pana od Kontrahentów z tytułu przechowywania środków;

·wynagrodzenie nie stanowi odsetek od pożyczki, lecz stanowi opłatę za możliwość korzystania z kapitału. Wynagrodzenie otrzymuje Pan z tytułu przechowywania środków. Wynagrodzenie jest skalkulowane o oparciu o kwotę depozytu pomnożoną o wartość określonego wskaźnika (…);

·wykonywane przez Pana usługi depozytu nieprawidłowego mieszczą się w zakresie usług świadczonych w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli lub ewentualnie usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług;

·w ramach zawieranych przedmiotowych umów depozytów nieprawidłowych:

-nie wykonuje Pan czynności ściągania długów, w tym factoringu;

-nie świadczy Pan usługi doradztwa;

-nie świadczy Pan usługi w zakresie leasingu.

Pana wątpliwości dotyczą podlegania opodatkowaniu usług świadczonych przez Pana w związku z zawarciem umów depozytu nieprawidłowego jako odpłatne świadczenie usług oraz zwolnienia od VAT ww. usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wskazane powyżej przepisy należy stwierdzić, że odpłatne przekazanie środków finansowych przez Kontrahentów na Pana rzecz w celu ich przechowania przez Pana, stanowi realizację istniejącego między stronami stosunku cywilnoprawnego. W przedmiotowej sprawie należy Pana uznać za usługodawcę. O odpłatnym charakterze świadczonych przez Pana usług depozytu nieprawidłowego przesądza istnienie po stronie Kontrahenta obowiązku wypłaty Panu wynagrodzenia w zamian za tę usługę, tj. w zamian za przechowanie środków pieniężnych. W ramach umowy ma Pan możliwość korzystania z kapitału udostępnionego przez Kontrahenta – ma Pan prawo rozporządzać swobodnie powierzonymi przez Kontrahentów środkami pieniężnymi.

Jak już wcześniej wskazano, to właśnie możliwość swobodnego rozporządzania, dysponowania środkami pieniężnymi oddanymi na przechowanie jest elementem niezbędnym umowy depozytu nieprawidłowego w rozumieniu wyżej powołanego art. 845 ustawy Kodeks cywilny. Zatem uznać należy, że skoro otrzymuje Pan wynagrodzenie od Kontrahentów za przechowanie przekazanych przez nich środków pieniężnych – to Kontrahent jest beneficjentem usługi przechowywania realizowanej przez Pana.

Za przechowanie środków pieniężnych przekazanych przez Kontrahentów – zgodnie z zawieraną umową depozytu nieprawidłowego – otrzymuje Pan wynagrodzenie ustalane według ściśle określonej stawki.

Przedmiotowa transakcja polegająca na przechowaniu przez Pana środków pieniężnych Kontrahentów w ramach zawartej umowy depozytu nieprawidłowego stanowi zatem odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W niniejszej sprawie bowiem – mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane powyżej regulacje dotyczące depozytu nieprawidłowego – zostały spełnione kluczowe elementy pozwalające uznać transakcję depozytu nieprawidłowego jako usługę: istnieje wyraźny związek pomiędzy otrzymywanym przez Pana od Kontrahentów wynagrodzeniem, a świadczeniem na rzecz Kontrahentów.

Odnosząc się natomiast do kwestii zastosowania dla usług świadczonych przez Pana w ramach umowy depozytu nieprawidłowego zwolnienia od podatku wskazać należy, że skoro:

·usługa świadczona przez Pana, polegająca na przechowywaniu przez Pana środków pieniężnych Kontrahentów w ramach zawartych umów depozytu nieprawidłowego, stanowić będzie odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy;

·wykonywane przez Pana usługi w ramach umowy depozytu nieprawidłowego – jak Pan sam wskazał – stanowią usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli lub ewentualnie usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług,

·w ramach zawieranych przedmiotowych umów depozytów nieprawidłowych nie wykonuje Pan czynności ściągania długów, w tym factoringu oraz nie świadczy Pan usługi doradztwa, jak również nie świadczy Pan usługi w zakresie leasingu

– to świadczona przez Pana usługa polegająca na przechowaniu przez Pana środków pieniężnych Kontrahentów w ramach zawartej umowy depozytu nieprawidłowego, z tytułu której jest Pan podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Podsumowanie

Świadczone przez Pana usługi polegające na przechowaniu przez Pana środków pieniężnych Kontrahentów w ramach zawartych umów depozytu nieprawidłowego noszą znamiona odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegającego opodatkowaniu VAT w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i korzystającego ze zwolnienia od VAT, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Pana stanowisko – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 – uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Pana w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego.

W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego – niniejsza interpretacja skierowana jest wyłącznie do Pana i nie wywołuje skutków prawnych dla Kontrahentów, którzy są stronami zawieranych przez Pana umów depozytu nieprawidłowego. Jeśli Kontrahent jest zainteresowany wydaniem interpretacji indywidualnej w powyższym zakresie może złożyć odrębny wniosek.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.