Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie opodatkowania w procedurze VAT marża wynagrodzenia otrzymanego przez Spółkę za wykonywane świadczenia oraz zastosowania stawki podatku wynoszącej 0% do wykonywanych przez Spółkę usług wpłynął 11 grudnia 2024 r. Uzupełnili go Państwo pismem z 25 lutego 2025 r. (data wpływu: 27 lutego 2025 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X. (zwany dalej Spółką lub Wnioskodawcą) prowadzi działalność gospodarczą w wyniku, której organizowane są wyjazdy osób (zwanych dalej Klientami lub Podróżnymi) na operacje i zabiegi z medycyny estetycznej do Turcji do wybranych przez klientów klinik. Wnioskodawca ma kontrahenta, który pomaga w realizacji usług różnych rodzajach zabiegów oraz operacji, na które można polecieć przy jej pomocy, pomimo iż sama nie wykonuje ona tych zabiegów, ani nie odpowiada za ich realizację. Wnioskodawca jest odpowiedzialny za zorganizowanie wylotu od A do Z, czyli: zakup biletów lotniczych, odprawę, zakup ubezpieczenia turystycznego na czas podróży, zorganizowanie tłumacza na miejscu, otoczenie opieką, troską, a także logistykę całego pobytu.

Wnioskodawca wykonywane przez siebie czynności traktuje według polskiego prawa: jako organizację imprezy turystycznej (Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o usługach turystycznych impreza turystyczna, to co najmniej dwie usługi turystyczne objęte jednolitym programem i objęte wspólną ceną) czego potwierdzenie znajduje się w stosownych dokumentach podpisanych z klientem i które stanowią załącznik do niniejszego wniosku. Spółka z tytułu świadczonych przez siebie usług turystycznych, jako organizator imprezy turystycznej posiada właściwe ubezpieczenie. Wnioskodawca mając status organizatora imprezy turystycznej zgodnie z ustawą z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych imprezach turystycznych (zwanej dalej UT) jest zobowiązany do wykonania swoich usług w stosunku do Podróżnego zgodnie z wymogami tejże ustawy. Poniżej Wnioskodawca przedstawi poszczególne czynności, które w całości spowodują wykonanie dla Klienta określonego zabiegu lub operacji w wybranej przez niego klinice w Turcji. Proces realizacji usługi turystycznej przebiega w następujący kolejności:

1.Po kontakcie klienta Wnioskodawca udziela podstawowych informacji na temat wybranego zabiegu lub operacji oraz warunków zorganizowania wyjazdu. Decyzja klienta, co do wyboru wykonania danego zabiegu skutkuje następnymi czynnościami, o których mowa poniżej.

2. Wnioskodawca przeprowadza wstępną konsultację medyczną online, która kwalifikuje klienta lub nie, na wybrany zabieg operację w wybranej klinice. Wstępna wycena za usługę Wnioskodawcy ustalana jest również na tym etapie, ponieważ Wnioskodawca przeprowadza wywiad organizacyjny w celu poznania potrzeb swojego klienta, takich jak: miesiąc wylotu, miejsce wylotu, liczba osób.

3. Następnie ustalany jest termin zabiegu, potwierdzenie wybranego pakietu i ostateczna cena.

4. W ramach realizacji zlecenia Wnioskodawca dokonuje organizacji zakupu dla klienta biletów lotniczych, zakupu dla niego ubezpieczenia ponosząc koszt ich zakupu, a także pozostałych składowych wymienionych wyżej.

5. Istotnym elementem czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę jest organizacja dla klienta bazy noclegowej po przylocie do Turcji.

6. Wnioskodawca w ramach wykazywanych usług organizuje także tłumacza dla Klienta tak, aby rozumiał on wszystko, co się wokół niego dzieje.

7. Ważną rzeczą w ramach usług wykonywanych przez Wnioskodawcę jest to, iż Podróżny zawsze może zadzwonić do niego lub pracownika Wnioskodawcy tak aby udzielił mu niezbędnych informacji związanych z jego sprawą a także udzielił wsparcia psychologicznego. Klient bezpośrednio rozlicza się z wykonawcą zabiegu tj. wybraną przez siebie kliniką bez udziału Wnioskodawcy w Turcji.

8. Potwierdzeniem zawarcia umowy przez obie strony jest podpisania stosownych dokumentów – umowy.

9. Klient ma prawo łączyć zabiegi i realizować je w ramach jednej podróży. Wnioskodawca w tej materii udziela szczegółowych wyjaśnień takiego rozwiązania.

Jeżeli chodzi o dokumenty, które występują ramach całości umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą, a Klientem to są to:

a) umowa zgłoszenie określająca przedmiot umowy;

b) Program imprezy;

c) Ogólne Warunki uczestnictwa w imprezach organizowanych przez Organizatora;

d) Formularz informacyjny;

e) Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia (...).

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym należy stwierdzić, że Wnioskodawca organizuje de facto czynności, które są niezbędne do wykonania zabiegu lub operacji Klientowi przez klinikę w Turcji, pomimo iż sam nie ma nic wspólnego z realizacją tego zabiegu w Turcji. Po prostu Wnioskodawca organizuje całe zaplecze logistyczne/turystyczne dla Klienta, aby mógł on spokojnie przylecieć na zabieg/operację i o nic się nie martwić (ani o loty, ani o transfery, ani o tłumacza czy hotel).

Poniżej Wnioskodawca przedstawi czynności wraz z przyjętym systemem rozliczeń finansowych. Wnioskodawca w związku z wykonywanymi usługami ponosi następujące koszty:

a) koszty ubezpieczenia z tytułu świadczonych usług, jako organizator imprezy turystycznej;

b) koszty pracownicze;

c) wydatki na zakup biletów lotniczych na przelot Podróżnego do Turcji;

d) koszty zakupu ubezpieczenia dla Klienta w związku ze świadczoną dla niego usługą (jest to ubezpieczenie Klienta a nie ubezpieczenie które płaci Spółka corocznie jako organizator imprez turystycznych);

e) koszty tłumacza.

Klinika wykonującą zabieg ponosi następujące koszty:

a) koszty noclegów Klienta;

b) koszty wyżywienia;

c) koszty transportu po wylądowaniu na lotnisku w Turcji.

Jeżeli chodzi o pieniądze otrzymane przez Wnioskodawcę od Klienta to otrzymuje on na swoje konto kwotę uzgodnioną z nim za wykonane usługi. Kwota ta nie obejmuje zapłaty za zabieg, wyżywienie, noclegów oraz transportu na terytorium Turcji, ponieważ te wydatki Klient płaci bezpośrednio na rzecz Kliniki, gotówką w dniu wykonania zabiegu. Tak więc pieniądze za zabieg/operację, wyżywienie, bazę noclegową, transport na terytorium Turcji są zapłacone przez Podróżnego na rzecz kliniki, bez udziału Wnioskodawcy, pomimo iż Wnioskodawca faktycznie organizuje te czynności.

W związku z powyższym powstały u Wnioskodawcy wątpliwości z prawidłowym rozliczeniem należności uzyskanych od klientów z tytułu wykonanych czynności w podatku VAT, które zaowocowały przedstawionymi poniżej pytaniami.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo ponadto, że:

1.Przy świadczeniu usług organizacji wyjazdów Klientów na operacje i zabiegi medycyny estetycznej do Turcji, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści Klientów, Wnioskodawca, co od zasady nie wykonuje w tym momencie we własnym zakresie części świadczeń w ramach tej usługi, zwanych usługami własnymi w rozumieniu art. 119 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług (np. udzielanie informacji, wsparcie psychologiczne, pomoc w zakupie innych usług). Wnioskodawca do listopada 2024 roku sam świadczył te usługi a po tym okresie (po listopadzie 2024 roku) nabywa usługi od innych podatników.

2. Koszt tłumacza nie jest kosztem nabywanej przez Wnioskodawcę od innych podatników usługi dla bezpośredniej korzyści Klientów.

3. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

4. Wnioskodawca jest w posiadaniu dokumentów potwierdzających, że usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści Klientów są świadczone poza terytorium Unii Europejskiej. Wnioskodawca posiada także dokumenty potwierdzające incydentalne nabycie usług hotelowych od innych podatników.

Pytania

1. Czy wynagrodzenie otrzymane przez Spółkę za wykonywane przez nią czynności opisane w stanie faktycznym podlega opodatkowaniu w procedurze VAT marża, o której mowa w art. 119 ust. 1 i 2 UVAT?

2. Czy usługi wykonywane przez Spółkę opisane w stanie faktycznym podlegają opodatkowaniu 0% stawką podatku VAT, na mocy art. 119 ust. 7 UVAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Podstawę prawną do zastosowania przez Wnioskodawcę procedury VAT marża stanowią wymienione poniżej przepisy, które mają odpowiednio następujące brzmienie:

„Podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5” – art. 119 ust. 1 UVAT.

„Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie” – art. 119 ust. 2 UVAT.

„Przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1) (uchylony);

2) działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;

3) przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;” – art. 119 ust. 3 UVAT.

Z przytoczonych powyżej regulacji UVAT wynikają następujące przesłanki stosowania procedury VAT marża:

 - podatnik świadczy usługę turystyki,

 - podatnik świadczący usługę turystyki występuje we własnym imieniu i na własny rachunek wobec nabywcy,

 - podatnik nabywa towary i usługi stanowiące składniki świadczonej usługi turystyki od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Pomimo tego, iż zarówno art. 119 ust. 2 i 3 UVAT jak również art. 307 Dyrektywy VAT odnoszą się do usług, których adresatem jest turysta, należy podkreślić, że zastosowanie szczególnej procedury VAT marża nie jest uzależnione od tego, czy nabywca (Wnioskodawca) dokonuje zakupu usług wykonywanych na warunkach przewidzianych w art. 306 Dyrektywy VAT i art. 119 UVAT w celach turystycznych czy też nieturystycznych.

W jednym z orzeczeń Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej TSUE) przypomniał, że usługi realizowane przez biura podróży i przez organizatorów wycieczek charakteryzują się tym, że co do zasady składają się na nie wiele świadczeń, w szczególności z zakresu przewozu i zakwaterowania, które są spełniane zarówno na terytorium państwa członkowskiego, w którym przedsiębiorstwo ma swoją siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jak i poza tym terytorium. Ze względu na mnogość i lokalizację świadczonych usług zastosowanie przepisów ogólnych dotyczących miejsca opodatkowania, podstawy opodatkowania i odliczenia podatku naliczonego wywoływałoby praktyczne trudności dla tych przedsiębiorstw - trudności, które mogłyby utrudniać wykonywanie ich działalności. Problemów z rozliczaniem organizowanych przez organizatorów usług turystycznych pozwala właśnie uniknąć procedura VAT marża, której celem jest uproszczenie zasad opodatkowania podatkiem VAT mających zastosowanie do tych podmiotów. TSUE zauważył, że procedura ta ma także na celu „zrównoważony podział wpływów pochodzących z poboru tego podatku pomiędzy państwa członkowskie, zapewniający, po pierwsze, przypisanie wpływów z podatku VAT odnoszących się do danej indywidualnej usługi państwu członkowskiemu konsumpcji tej usługi, a po drugie, przypisanie wpływów z podatku od marży organizatorowi usługi turystycznej, państwu członkowskiemu, w którym podmiot ten to ma siedzibę”.

Tym samym, nie ma znaczenia dla stosowalności procedury VAT marża to, w jakim celu dana osoba korzystająca ze świadczonej usługi (Klient) odbywa podróż, tzn. czy jest to wyjazd związany ze zwiedzaniem, odpoczynkiem czy też wyjazd w innych celach (np. biznesowych). W przypadku Wnioskodawcy powyższa argumentacja oznacza, że dla Spółki cel wyjazdu Klienta (zabieg medyczny lub operacja) nie ma znaczenia dla zastosowania procedury VAT marża. Z punktu widzenia Spółki otrzymane wynagrodzenia od Klienta winno być opodatkowane w procedurze VAT marża, ponieważ wykonane przez nią czynności spełniają definicję turystyki w rozumieniu art. 119 ust, 1 UVAT jak i art. 306 Dyrektywy.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje również oparcie w orzeczeniu TSUE z dnia 13 października 2005 r. w sprawie C-200/04, w której TSUE stwierdził, iż „Nic nie przemawia za tym, że ustawodawca wspólnotowy zamierzał ograniczyć zakres stosowania art. 26 szóstej dyrektywy w zależności od łącznego lub rozłącznego wystąpienia dwóch czynników, a mianowicie celu podróży i czasu trwania pobytu w kraju docelowym” - pkt 36 orzeczenia Trybunału.

O tym, że cel wyjazdu nie ma znaczenia w kontekście stosowania szczególnej procedury VAT marża, wspomniał również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25 lutego 2015 r. (sygn. IPPP2/443-1113/14-6/KB), potwierdzając, że „Bez znaczenia dla zastosowania procedury marży dla usług turystycznych jest cel w jakim klient odbywa podróż, tj. czy jest to wyjazd służbowy, stricte wypoczynkowy, czy też impreza incentive”. Podobnie, w interpretacji indywidualnej z dnia 9 sierpnia 2019 r. (0115-KDIT1- 2.4012.259.2019.1.AW) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że „procedura szczególna może być także stosowana do usług skierowanych do biznesu, tj. nabywanych przez firmy, w tym na przykład dla pracowników danego przedsiębiorstwa w celu konsumpcji przez nich oferowanych towarów i usług w trakcie podróży służbowych”.

Pogląd ten prezentowany jest również w orzecznictwie sądów administracyjnych, czego przykładem jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lipca 2018 r. (sygn. I FSK 1578/16), w którym sąd stwierdził jednoznacznie, iż „z punktu widzenia procedury VAT marża bez znaczenia jest cel, w jakim klient odbywa podróż”.

Podsumowując świadczone przez Spółkę usługi należy uznać za usługi spełniające wymagania dla usług turystycznych w rozumieniu art. 119 UVAT i art. 306 Dyrektywy. Spółka w swoim wynagrodzeniu uwzględnia faktycznie ponoszone przez nią wydatki (koszty zakupu usług od podatników tj. ubezpieczyciela wyjazdu i biletów lotniczych oraz inne koszty np. pracownicze itp.) jak i pomoc w zakupie innych usług dla klienta (nocleg, wyżywienie, itp., pomimo iż Klient sam rozlicza te wydatki z Kliniką, która samo ponosi ich koszt). Tak więc Wnioskodawca winien świadczone usługi uznać za organizację imprezy turystycznej i opodatkować zgodnie z procedurą VAT marża.

Ad 2

W przypadku uznania opisanych w stanie faktycznym usług świadczonych przez Wnioskodawcę za usługi turystyki (Ad 1) Spółkę uważa, że podlegają one opodatkowaniu w procedurze VAT marża 0% stawką podatku VAT, na mocy art. 119 ust. 7 UVAT.

Podstawę prawną do zastosowania przez Wnioskodawcę 0% stawki podatku VAT, z tytułu świadczonych przez niego na rzecz Klienta usług stanowią wymienione poniżej przepisy, które mają odpowiednio następujące brzmienie

„Usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%, jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Unii Europejskiej” - art. 119 ust. 7 UVAT.

„Jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone zarówno na terytorium Unii Europejskiej, jak i poza nim, to usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% tylko w części, która dotyczy usług świadczonych poza terytorium Unii Europejskiej” - art. 119 ust. 8 UVAT.

„Przepisy ust. 7 i 8 stosuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika dokumentów potwierdzających świadczenie tych usług poza terytorium Unii Europejskiej” – art. 119 ust. 9 UVAT.

„W przypadku świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1. miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3” – art. 28n ust. 1 UVAT.

„W przypadku, gdy usługi turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1, są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” - art. 28n ust. 2 UVAT.

„W przypadku gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1, jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu” - art. 28n ust. 3 UVAT.

Z powyższego wynika, że dla określenia miejsca opodatkowania usług turystyki nie jest istotny status nabywcy (Klienta), lecz siedziba (siedziba działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, a w razie ich braku - stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu) usługodawcy (Wnioskodawcy).

Przy założeniu, że usługa świadczona przez Wnioskodawcę stanowi usługę turystyki (odpowiedź twierdząca na pytanie nr 1) opodatkowaną na podstawie art. 119 ust. 1 ustawy i posiadaniu przez Spółkę siedziby działalności gospodarczej na terytorium Polski, miejscem świadczenia (opodatkowania) świadczonych przez nią usług turystyki jest, zgodnie z art. 28n ust. 1 ustawy, miejsce, gdzie posiada ona siedzibę działalności gospodarczej, czyli terytorium Polski.

Mając, zatem na uwadze powyższe wskazać należy, że z uwagi na fakt, iż Turcja nie stanowi terytorium państwa wchodzącego w skład terytorium Unii Europejskiej, to usługi turystyki świadczone przez Wnioskodawcę są świadczone poza terytorium Unii Europejskiej. Uznanie Turcji za miejsce świadczenia w rozumieniu art. 28n ust 1 UVAT wynika z faktu, iż wydatki faktycznie ponoszone przez Wnioskodawcę dotyczą wylotu do Turcji (wszystkie koszty wymienione w stanie faktycznym) jak i czynności w celu realizacji zabiegu/operacji dotyczą kliniki mającej miejsce na terytorium Turcji. W konsekwencji usługi te, podlegają opodatkowaniu stawką podatku 0%, na podstawie art. 119 ust. 7 UVAT.

Jednocześnie wskazać należy, że usługi turystyki będą podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% pod warunkiem posiadania przez Wnioskodawcę dokumentów, z których wynikać będzie, iż świadczenie tych usług było dokonywane poza terytorium Unii Europejskiej, co wydaje się w niniejszej sprawie bezsporne.

Reasumując uznając opisane w stanie faktycznym usługi świadczonych przez Wnioskodawcę za usługi turystyki (Ad 1) Spółka uważa, że podlegają one opodatkowaniu w procedurze VAT marża 0% stawką podatku VAT, na mocy art. 119 ust. 7 UVAT, ponieważ całokształt sprawy potwierdza, iż są one świadczone poza terytorium Unii Europejskiej (Turcja).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT:

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy:

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje stosowanie szczególnej procedury m.in. dla określenia podstawy opodatkowania usług turystyki.

I tak, stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy:

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy:

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Zgodnie z art. 119 ust. 3a ustawy:

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

W myśl art. 119 ust. 5 ustawy:

Na podstawie art. 119 ust. 6 ustawy:

Wskazać należy, że ustawa nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159).

Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Zatem usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Z powyższego wynika, że zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Biorąc pod uwagę przedstawione rozważania, stwierdzić należy, że procedura opodatkowania określona w art. 119 jest procedurą szczególną, przewidującą uregulowania specyficzne dla działalności turystycznej i stanowiące odstępstwo od ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT.

Podkreślenia wymaga fakt, iż cytowane przepisy art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług są zbieżne z przepisami Dyrektywy. I tak, zgodnie z art. 306 Dyrektywy:

Do celów niniejszego rozdziału, organizatorzy wycieczek turystycznych są traktowani jak biura podróży.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że dotyczy on świadczeń nabywanych od innych podatników.

Zgodnie z art. 307 Dyrektywy:

Z kolei, na mocy art. 308 Dyrektywy:

W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 25 października 2012 r. w sprawie C-557/11 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TSUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska). W pkt 19 tego wyroku Trybunał wskazał, że głównym celem wprowadzenia uregulowań składających się na szczególną procedurę opodatkowania podatkiem VAT biur podróży było uniknięcie trudności, jakie wynikałyby dla podmiotów gospodarczych ze stosowania ogólnych zasad dyrektywy o podatku VAT do transakcji obejmujących świadczenia nabywane od podmiotów trzecich (zob. podobnie wyrok z dnia 22 października 1998 r. w sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Madgett i Baldwin, Rec. s. I 6229, pkt 33). Zastosowanie zasad ogólnych w odniesieniu do miejsca i podstawy opodatkowania oraz odliczenia podatku naliczonego powodowałoby bowiem praktyczne trudności dla przedsiębiorstw z powodu wielości i lokalizacji świadczonych usług, co mogłoby stanowić dla nich przeszkodę w prowadzeniu działalności (zob. wyrok z dnia 12 listopada 1992 r. w sprawie C-163/91 Van Ginkel, Rec. s. I 5723, pkt 14).

W cytowanym wyroku TSUE podkreślił, iż Trybunał już w przeszłości orzekł, że szczególna procedura opodatkowania biur podróży znajduje zastosowanie wyłącznie do świadczeń nabywanych od podmiotów trzecich. Ta sama linia rozumowania doprowadziła Trybunał do orzeczenia, że procedura ta nie dotyczy usług przewozu świadczonych bez pośredników, które podlegają przepisom ogólnym mającym zastosowanie do przedsiębiorstw transportowych (wyrok z dnia 27 października 1992 r. w sprawie C-74/91 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. s. I 5437, pkt 26). Trybunał wywiódł stąd, że w sytuacji gdy podmiot gospodarczy podlegający przepisom o szczególnej procedurze opodatkowania biur podróży świadczy za cenę ryczałtową usługi złożone w części z jego własnych usług, a w części ze świadczeń innych podatników, procedura szczególna znajduje zastosowanie tylko do świadczeń podmiotów trzecich (zob. podobnie ww. wyrok w sprawach połączonych Madgett i Baldwin, pkt 47).

W tym też kontekście należy rozpatrywać pojęcie „pojedynczej usługi” zawarte w art. 307 i 308 Dyrektywy. Pojęcie to obejmuje tylko świadczenia nabywane od innych podatników. Natomiast zasada dotycząca pojedynczej usługi znajduje zastosowanie w ramach ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT i nie wpływa na interpretację tego pojęcia w ramach szczególnej procedury opodatkowania biur podróży. Nie ma przy tym znaczenia, iż własne usługi są niezbędne do świadczenia uczestnikom całościowych usług turystycznych przez biuro podróży. Niezależnie bowiem od tego, czy usługi te są niezbędne do świadczenia całościowej usługi turystycznej, nie można ich uznać za element „pojedynczej usługi” w rozumieniu art. 307 i 308 Dyrektywy, ani w konsekwencji traktować ich z punktu widzenia opodatkowania w taki sam sposób.

W wyroku w sprawie C-557/11 Trybunał wskazał także, że:

„Własne usługi przewozu stanowiące element składowy usługi turystycznej świadczonej podróżnym przez biuro podróży za cenę ryczałtową, opodatkowanej zgodnie ze wskazanymi przepisami, podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT, w szczególności w odniesieniu do stawki podatku, a nie szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży. Zgodnie z art. 98 tej dyrektywy, jeżeli państwo członkowskie wprowadziło obniżoną stawkę podatku VAT dla usług przewozu, stawka ta znajduje zastosowanie do omawianych usług własnych biura podróży”.

Należy również wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 13 października 2005 r. (C-200/04, Finanzamt Heidelberg v. iSt internationale Sprach – und Studienreisen GmbH), badając zakres świadczenia usług turystycznych zwrócił uwagę, że definicji podróży nie można ograniczyć ze względu na jej cel. Usługa turystyczna może bowiem obejmować także wyjazd edukacyjny. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że:

„Artykuł 26 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. L. 77/388/WE, obecnie art. 306 Dyrektywy Rady 2006/112/WE) należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do podmiotu gospodarczego, który oferuje usługi takie jak programy »High School« i »College« polegające na organizacji wyjazdów językowych i studiów zagranicznych oraz który za zapłatą ceny ryczałtowej we własnym imieniu zapewnia swoim klientom pobyt za granicą przez okres od trzech do dziesięciu miesięcy i w tym celu powierza świadczenie usług innym podatnikom”.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Trybunał zwrócił uwagę, że nawet jeżeli usługa ma charakter edukacyjny, podróż może stanowić jej istotny i znaczący element. Tym bardziej, że pojęcia opisujące zwolnienia podatkowe należy interpretować ściśle.

Jak wskazał również NSA w wyroku z 4 lutego 2016 r. sygn. akt I FSK 1768/14:

„Jeżeli Spółdzielnia w ramach świadczonej przez nią usługi zapewnia nie tylko dojazd, nocleg, wyżywienie, opiekę sprawowaną przez osoby spełniające wymagania określone przez Ministra Edukacji Narodowej, ale również usługi o charakterze rekreacyjnym i sportowym, między innymi naukę gry w tenisa, jeździectwa, żeglarstwa, tańca, windsurfingu, narciarstwa. Tego typu wyjazdy wykraczają poza zakres pojęcia sprawowania opieki i nabierają cech charakterystycznych dla usług turystycznych, o których jest mowa w art. 119 ust. 1 u.p.t.u.

A zatem, usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotel, wyżywienie, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Wobec tego aby daną usługę uznać za usługę turystyki, powinna ona być usługą składającą się z więcej niż jednego świadczenia, świadczący usługę musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi musi nabywać towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. A contrario, w sytuacji gdy świadczący usługę nie działa we własnym imieniu i na własny rachunek, nie nabywa usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów, a także usługa ta jest usługą pojedynczą (nie jest złożona z co najmniej dwóch świadczeń), usługa taka nie może być uznana za usługę turystyki, o której mowa w cytowanym wcześniej art. 119 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy również wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług, jak również Dyrektywa 112 nie zawierają definicji pojęć „biuro podróży” oraz „organizator wycieczek turystycznych”. W sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Commissioners of Customs and Excise v T.P. Madgett, R.M. Baldwin and The Howden Court Hotel Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) uznał, że specjalne zasady opodatkowania agentów turystycznych i biur podróży, określone w artykule 26 VI Dyrektywy 77/388, mają zastosowanie do podmiotów gospodarczych, nawet jeśli nie są one formalnie agentami turystycznymi ani biurami podróży, o ile organizują one wycieczki lub wyjazdy zorganizowane we własnym imieniu i powierzają innym podatnikom wykonanie usług związanych z tą działalnością. To stanowisko podtrzymano następnie w wyroku w sprawie C-200/04 ISt internationale Sprach und Studienreisen GmbH (pkt 22). Szeroka wykładnia art. 306 i n. dyrektywy 112 popierana jest także w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z 4 lutego 2016 r., I FSK 1768/14, a także wyrok WSA w Gliwicach z 28 marca 2011 r., III SA/Gl 2746/10, CBOSA).

Z powyższego orzecznictwa wynika, że procedura szczególna wynikająca z art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług ma zastosowanie nie tylko w stosunku do typowych biur podróży, ale także w stosunku do innych podmiotów, które dokonują podobnych czynności w ramach swojej działalności gospodarczej.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest podleganie opodatkowaniu w procedurze VAT marża wynagrodzenia otrzymanego przez Spółkę za wykonywane przez nią czynności opisane w stanie faktycznym.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy oraz jego uzupełnieniem Spółka prowadzi działalność gospodarczą w wyniku, której organizowane są wyjazdy osób na operacje i zabiegi z medycyny estetycznej do Turcji do wybranych przez klientów klinik. Wnioskodawca jest odpowiedzialny za zorganizowanie wylotu od A do Z, czyli: zakup biletów lotniczych, odprawę, zakup ubezpieczenia turystycznego na czas podróży, zorganizowanie tłumacza na miejscu, otoczenie opieką, troską, a także logistykę całego pobytu. Wnioskodawca wykonywane przez siebie czynności traktuje według polskiego prawa jako organizację imprezy turystycznej. W ramach realizacji zlecenia Wnioskodawca dokonuje organizacji zakupu dla klienta biletów lotniczych, zakupu dla niego ubezpieczenia ponosząc koszt ich zakupu, a także innych składowych. Wnioskodawca w ramach wykazywanych usług organizuje także tłumacza dla Klienta. Podróżny zawsze może zadzwonić do niego lub pracownika Wnioskodawcy tak aby udzielił mu niezbędnych informacji związanych z jego sprawą a także udzielił wsparcia psychologicznego. Wnioskodawca organizuje de facto czynności, które są niezbędne do wykonania zabiegu lub operacji Klientowi przez klinikę w Turcji, pomimo iż sam nie ma nic wspólnego z realizacją tego zabiegu w Turcji. Wnioskodawca organizuje całe zaplecze logistyczne/turystyczne dla Klienta. Poniżej Wnioskodawca przedstawi czynności wraz z przyjętym systemem rozliczeń finansowych. Wnioskodawca w związku z wykonywanymi usługami ponosi następujące koszty:

a) koszty ubezpieczenia z tytułu świadczonych usług, jako organizator imprezy turystycznej;

b) koszty pracownicze;

c) wydatki na zakup biletów lotniczych na przelot Podróżnego do Turcji;

d) koszty zakupu ubezpieczenia dla Klienta w związku ze świadczoną dla niego usługą (jest to ubezpieczenie Klienta a nie ubezpieczenie które płaci Spółka corocznie jako organizator imprez turystycznych);

e) koszty tłumacza.

Wnioskodawcę od Klienta otrzymuje na swoje konto kwotę uzgodnioną z nim za wykonane usługi. Kwota ta nie obejmuje zapłaty za zabieg, wyżywienie, noclegów oraz transportu na terytorium Turcji. Przy świadczeniu usług organizacji wyjazdów Klientów na operacje i zabiegi medycyny estetycznej do Turcji, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści Klientów. Wnioskodawca, co od zasady nie wykonuje w tym momencie we własnym zakresie części świadczeń w ramach tej usługi, zwanych usługami własnymi w rozumieniu art. 119 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług (np. udzielanie informacji, wsparcie psychologiczne, pomoc w zakupie innych usług). Wnioskodawca do listopada 2024 roku sam świadczył te usługi a po tym okresie (po listopadzie 2024 roku) nabywa usługi od innych podatników. Koszt tłumacza nie jest kosztem nabywanej przez Wnioskodawcę od innych podatników usługi dla bezpośredniej korzyści Klientów.

Jednocześnie – jak wskazali Państwo w opisanym stanie faktycznym – Spółka sama nie wykonuje zabiegów, ani nie odpowiada za ich realizację. Klinika wykonującą zabieg ponosi następujące koszty:

a) koszty noclegów Klienta;

b) koszty wyżywienia;

c) koszty transportu po wylądowaniu na lotnisku w Turcji

Zapłata za zabieg/operację, wyżywienie, bazę noclegową, transport na terytorium Turcji jest ponoszona przez Podróżnego na rzecz kliniki, bez udziału Wnioskodawcy.

Jak wskazano powyżej, obowiązek stosowania procedury VAT-marża wynika z występujących w danym zdarzeniu elementów, tj. podatnik musi świadczyć usługę turystyki, przy jej świadczeniu musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek oraz świadcząc tę usługę musi nabywać towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Jak już wskazano, usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone na które składa się szereg usług, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) jest to zakup jednej, całościowej usługi turystycznej.

Analiza okoliczności sprawy i obowiązujących przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku organizacji przez Państwa wycieczek opisanych we wniosku, mamy do czynienia z czynnością złożoną, zawierającą elementy charakterystyczne dla usług turystycznych.

Zatem organizacja opisanych wycieczek, w ramach których Spółka zapewniona Klientom zakup biletów lotniczych, odprawę, zakup ubezpieczenia turystycznego na czas podróży, zorganizowanie tłumacza na miejscu, otoczenie opieką, troską, a także logistykę całego pobytu – jest świadczeniem złożonym, składającym się w przeważającej części usług nabytych dla bezpośredniej korzyści uczestników, co w konsekwencji stanowi usługi turystyki opodatkowane według szczególnej procedury określonej w art. 119 ustawy na zasadzie marży przy zastosowaniu właściwej stawki podatku VAT.

Przy czym, jak wyżej wskazano, w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a ustawy.

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które nabywają Państwo od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Państwa dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W opisanym przez Państwa stanie faktycznym na usługi nabyte dla bezpośredniej korzyści turysty, na które składają się w szczególności wydatki na zakup biletów lotniczych na przelot Podróżnego do Turcji oraz koszty zakupu ubezpieczenia dla Klienta w związku ze świadczoną dla niego usługą (jest to ubezpieczenie Klienta a nie ubezpieczenie które płaci Spółka corocznie jako organizator imprez turystycznych). Natomiast koszty ubezpieczenia z tytułu świadczonych usług, jako organizator imprezy turystycznej, koszty pracownicze oraz koszty tłumacza (co do których wskazali Państwo wprost że nie jest kosztem nabywanej przez Wnioskodawcę od innych podatników usługi dla bezpośredniej korzyści Klientów) nie będą ponoszone dla bezpośredniej korzyści turysty .

W takim przypadku, na podstawie art. 119 ust. 6 ustawy podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Nie można zatem zgodzić się z Państwa stanowiskiem, zgodnie z którym Spółka w swoim wynagrodzeniu uwzględnia faktycznie ponoszone przez nią wydatki (koszty zakupu usług od podatników tj. ubezpieczyciela wyjazdu i biletów lotniczych oraz inne koszty np. pracownicze itp.) jak i pomoc w zakupie innych usług dla klienta (nocleg, wyżywienie, itp., pomimo iż Klient sam rozlicza te wydatki z Kliniką, która samo ponosi ich koszt) i winna świadczone usługi opodatkować zgodnie z procedurą VAT marża.

Zgodnie z przywołanymi przepisami opodatkowaniu w procedurze VAT marża podlega wynagrodzenie otrzymane przez Spółkę za wykonywane przez nią czynności opisane w stanie faktycznym z uwzględnieniem zasady odrębnego ustalania podstawy opodatkowania dla usług własnych i usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Zatem podstawę opodatkowania usługi turystycznej w procedurze VAT-marża zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy stanowi tylko wynagrodzenie za usługi nabyte przez Państwa od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty, tj.:

- zakup biletów lotniczych na przelot Podróżnego do Turcji, oraz

- ubezpieczenie dla Klienta w związku ze świadczoną dla niego usługą.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Przedmiotem Państwa wątpliwości sformułowanych w pytaniu nr 2 jest możliwość zastosowania do usług wykonywanych przez Spółkę opisanych w stanie faktycznym opodatkowania stawką podatku VAT wynoszącą 0%.

Zgodnie z art. 119 ust. 7 ustawy:

Jak stanowi art. 119 ust. 8 ustawy:

Jednocześnie stosownie do art. 119 ust. 9 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 1-5 ustawy:

Jak już wyżej wskazano, świadczona przez Państwa usługa, stanowi usługę turystyki, która jest świadczeniem złożonym, składającym się w przeważającej części z usług nabytych dla bezpośredniej korzyści uczestników, a wynagrodzenie za usługi nabyte przez Państwa od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty składające się na tę usługę jest opodatkowane w procedurze VAT-marża zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z uzupełnieniem opisu stanu faktycznego w posiadaniu dokumentów potwierdzających, że usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści Klientów są świadczone poza terytorium Unii Europejskiej.

Z uwagi na to, że usługi nabywane przez Państwa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści Klientów są świadczone na terytorium Turcji, a więc kraju trzeciego niebędącego terytorium Unii Europejskiej, może być opodatkowana stawką podatku od towarów i usług wynoszącą 0%. Spełniony jest bowiem również warunek posiadania dokumentów potwierdzających, że usługi te są świadczone poza terytorium Unii Europejskiej. Należy mieć przy tym na uwadze, że stawka ta znajduje zastosowanie do marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy, a więc uwzględniającej wyłącznie usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Odpowiednio zatem do oceny Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 1, nie można zgodzić się, że całość opisanych przez Państwa w stanie faktycznym usług będzie jako usługi turystyki podlegała opodatkowaniu w procedurze VAT marża 0% stawką podatku VAT. Stawka ta znajdzie zastosowanie wyłącznie do usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, świadczonych poza terytorium Unii Europejskiej, co do których posiadają Państwo dokumenty potwierdzające świadczenie tych usług poza terytorium Unii Europejskiej.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczenia wymaga, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

  - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

  - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.