Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych wypłacanej Państwu Dodatkowej Prowizji stanowiącej element wynagrodzenia należnego z tytułu wykonywanych Czynności Agencyjnych stanowiących usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych. Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 19 lutego 2025 r. (wpływ 19 lutego 2025 r.).  Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Bank Spółka Akcyjna (dalej: „Bank” lub „Wnioskodawca”) jest bankiem prowadzącym działalność na podstawie przepisów prawa bankowego.

Bank prowadzi działalność m.in. w zakresie dystrybucji ubezpieczeń (tzw. bancassurance). W tym zakresie, Bank współpracuje m.in. z dwoma zakładami ubezpieczeń z siedzibami w Polsce (dalej łącznie jako „Ubezpieczyciele”), pośrednicząc w sprzedaży ich produktów ubezpieczeniowych. Pierwszy z Ubezpieczycieli oferuje ubezpieczenia na życie, w ramach których udzielane jest zabezpieczenie finansowe oraz wsparcie w przypadku zajścia nieprzewidzianych zdarzeń, takich jak śmierci, wypadki czy problemy zdrowotne. Ww. Ubezpieczyciel posiada w ofercie również ubezpieczenia na życie powiązane z produktami inwestycyjnymi. Ubezpieczenia dostępne są w wariancie indywidualnym lub grupowym. Drugi Ubezpieczyciel (dalej jako: „Ubezpieczyciel Majątkowy”) funkcjonuje w segmencie ubezpieczeń majątkowych, obejmujących majątek osobisty lub firmowy oraz odpowiedzialność cywilną (osobistą lub zawodową), a także ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków. Należy przy tym wyjaśnić, że nie wszystkie produkty Ubezpieczycieli są dostępne w ofercie Banku - strony dążą do zaoferowania klientom Banku produktów dostosowanych do ich potrzeb.

Bank nie jest powiązany z Ubezpieczycielami w rozumieniu przepisów prawa podatkowego, tj. art. 32 ust. 2 ustawy o VAT oraz art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm.). Natomiast Ubezpieczyciele należą do jednej grupy kapitałowej.

Zarówno Bank jak i każdy z Ubezpieczycieli są zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku VAT.

Zarówno Bank jak i każdy z Ubezpieczycieli podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Niniejszy wniosek dotyczy relacji umownej pomiędzy Bankiem a Ubezpieczycielem Majątkowym. Natomiast w ramach opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku, Wnioskodawca przedstawia również pokrótce relacje gospodarcze pomiędzy Bankiem i oboma Ubezpieczycielami, w celu pełniejszego wyjaśnienia charakteru współpracy stron w obszarze bancassurance.

W ramach nawiązanej współpracy, Ubezpieczyciele oferują klientom Banku określone produkty w zakresie, odpowiednio, ubezpieczeń na życie oraz ubezpieczeń majątkowych („Produkty ubezpieczeniowe”), zaś Bank samodzielnie lub we współpracy ze swoimi partnerami podejmuje się dystrybucji Produktów ubezpieczeniowych do sieci klientów Banku („Klienci”).

Współpraca Banku oraz Ubezpieczycieli odbywa się na podstawie zawartych pomiędzy tymi podmiotami wieloletnich umów dystrybucyjnych („Umowy Dystrybucyjne”). Z Umów Dystrybucyjnych wynika, że intencją Banku oraz Ubezpieczycieli jest współpraca we wprowadzaniu Produktów ubezpieczeniowych na rynek, ich promowaniu oraz oferowaniu Klientom Banku możliwości zawarcia umów ubezpieczenia w zakresie Produktów ubezpieczeniowych. Umowy Dystrybucyjne przewidują, że w określonym zakresie oraz z zastrzeżeniem wyjątków uregulowanych w tych umowach, odpowiedni Ubezpieczyciel będzie miał wyłączne prawo do oferowania Klientom wskazanych Produktów ubezpieczeniowych w ramach Banku i spółek zależnych Banku, na terytorium Polski. W ramach Umów Dystrybucyjnych, strony zadeklarowały zamiar wykorzystania umiejętności, możliwości i dotychczasowych doświadczeń Banku oraz Ubezpieczycieli dla rozwoju wiodącego na rynku polskim biznesu bancassurance w zakresie ubezpieczeń na życie i ubezpieczeń majątkowych. W celu realizacji ww. deklaracji, każda ze stron podjęła szereg zobowiązań dotyczących współpracy z drugą stroną przy dystrybucji Produktów ubezpieczeniowych. Należy jednak podkreślić, że Umowy Dystrybucyjne mają charakter ramowy - ich przedmiotem jest ustalenie podstawowych zasad współpracy pomiędzy Bankiem oraz Ubezpieczycielami przy oferowaniu i zapewnieniu Klientom Banku ochrony ubezpieczeniowej w zakresie Produktów ubezpieczeniowych, z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa, w szczególności ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1214; „Ustawa o dystrybucji”), jak również regulacji wydawanych przez Komisję Nadzoru Finansowego.

Zobowiązania stron wyznaczone kierunkowo w ramowych Umowach Dystrybucyjnych są konkretyzowane w umowach szczegółowych, w tym przede wszystkim w umowach agencyjnych dotyczących dystrybucji poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych („Umowy Agencyjne”). Stronami każdej z Umów Agencyjnych są, z jednej strony, Ubezpieczyciel, z drugiej zaś – Bank oraz inni agenci współpracujący z Bankiem przy wykonywaniu danej Umowy Agencyjnej.

Umowa Agencyjna z Ubezpieczycielem Majątkowym została zawarta w 2018 r. Przedmiotem tej umowy jest wykonywanie przez Bank, jako agenta ubezpieczeniowego, (oraz przez pozostałych współpracujących agentów), na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego, czynności agencyjnych (czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego) w stosunku do wskazanych w Umowie Agencyjnej Produktów ubezpieczeniowych. W Umowie Agencyjnej zawartej z Ubezpieczycielem Majątkowym, czynności te („Czynności Agencyjne”) zostały zdefiniowane w ust. 1.2 (a)-(f). Zgodnie z tymi postanowieniami, Czynności Agencyjne obejmują:

(a) inicjowanie kontaktu z potencjalnymi klientami w celu zawarcia z nimi umów ubezpieczenia oraz nawiązywanie kontaktu z potencjalnymi klientami w celu przedstawienia im oferty zawarcia umów ubezpieczenia, zachęcenie klientów do zawarcia umów ubezpieczenia i pomoc w procesie zawierania umów ubezpieczenia, w tym w szczególności:

(i) podejmowanie kroków niezbędnych w opinii Banku do pozyskania nowych klientów, w tym przygotowywanie listy klientów do późniejszego kontaktu;

(ii) zapewnianie personelu sprzedaży w odpowiedniej liczbie niezbędnej w opinii Banku dla dystrybucji i obsługi umów ubezpieczenia w sposób uwzględniający cele biznesowe stron;

(iii) podejmowanie czynności przygotowawczych w związku z zawieraniem umów ubezpieczenia, w tym zwłaszcza zapewnienie, że personel sprzedaży zapoznał się z ogólnymi warunkami ubezpieczenia, jak również z pozostałą dokumentacją dotyczącą umowy ubezpieczenia dostarczoną przez Ubezpieczyciela Majątkowego;

(b) przedstawianie klientom oferty ubezpieczeniowej zgodnie z zasadami określonymi w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej, w szczególności pełne informowanie klientów o warunkach ochrony ubezpieczeniowej oferowanej przez Ubezpieczyciela Majątkowego, a zwłaszcza o przedmiocie i zakresie ubezpieczenia, jak również prawach i obowiązkach klientów wynikających z umów ubezpieczenia, w tym przekazywanie klientom ogólnych warunków ubezpieczenia i innych właściwych dokumentów zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej;

(c) przedstawianie klientom wysokości i zasad płatności składek ubezpieczeniowych zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej;

(d) przyjmowanie od osób zainteresowanych ubezpieczeniem wniosków o zawarcie umów ubezpieczenia, sprawdzanie poprawności i kompletności wniosków oraz przekazywanie kopii wniosku klientowi zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej;

(e) zawieranie umów ubezpieczenia w imieniu Ubezpieczyciela Majątkowego zgodnie z udzielonym przez Ubezpieczyciela Majątkowego pełnomocnictwem;

(f) przekazywanie klientom odpowiednich dokumentów ubezpieczeniowych, w szczególności polis ubezpieczeniowych, zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej.

Czynności Agencyjne opisane powyżej wykonywane są przez Bank (i pozostałych agentów) z uwzględnieniem pozostałych postanowień Umowy Agencyjnej. Mowa tu w szczególności o obowiązku przestrzegania obowiązujących przepisów prawa, a zwłaszcza Ustawy o dystrybucji. Szczegółowe obowiązki Banku (i pozostałych agentów) dotyczące poszczególnych umów ubezpieczenia zostały uregulowane w odpowiednich załącznikach do Umowy Agencyjnej.

Z tytułu wykonywania przez Bank (i pozostałych agentów) Czynności Agencyjnych zdefiniowanych w ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej, Ubezpieczyciel Majątkowy zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Banku (i pozostałych agentów) wynagrodzenia uzgodnionego w Umowie Agencyjnej. Należne Bankowi i pozostałym agentom wynagrodzenie (prowizja) ustalane jest w jednej łącznej kwocie z tytułu wykonywania całości Czynności Agencyjnych, bez intencji lub możliwości alokowania kwoty wynagrodzenia do poszczególnych aktywności wchodzących w skład kompleksowej usługi wykonywanej przez Bank i pozostałych agentów.

Umowy Dystrybucyjne wiążące Bank z każdym z Ubezpieczycieli zostały pierwotnie zawarte na okres 10 lat, który upływa w 2025 roku, przy czym w odniesieniu do określonych Produktów ubezpieczeniowych powiązanych z produktami bankowymi, okres współpracy został przedłużony o 5 lat i upływa w 2030 r. Jednak z uwagi na wysoką ocenę jakości dotychczasowej współpracy pomiędzy Bankiem i Ubezpieczycielami w obszarze bancassurance, a także mając na uwadze wymierne korzyści z tej współpracy dla każdej ze stron, w wymiarze ekonomicznym i rynkowym, strony rozważają kontynuację tej współpracy poprzez przedłużenie obowiązywania Umów Dystrybucyjnych na kolejny okres. Umowy Dystrybucyjne miałyby zostać przedłużone w podobnym kształcie, jak obowiązują obecnie, z uwzględnieniem koniecznych modyfikacji niektórych postanowień umownych, wynikających ze zmiany okoliczności prawnych, ekonomicznych i rynkowych.

W związku z planowanym przedłużeniem Umów Dystrybucyjnych na kolejny wieloletni okres oraz mając na uwadze cel, jakim jest maksymalizacja korzyści ekonomicznych z nawiązanej współpracy, strony renegocjują również warunki ekonomiczne współpracy w odniesieniu do Umów Agencyjnych, tj. wysokość wynagrodzenia przysługującego Bankowi za Czynności Agencyjne, Przedmiot Umów Agencyjnych, w tym Umowy Agencyjnej zawartej z Ubezpieczycielem Majątkowym pozostanie niezmieniony (a zatem zakres Czynności Agencyjnych wykonywanych na podstawie tej obejmowałby opisane wyżej czynności zdefiniowane w ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej. Natomiast strony rozważają zmianę formuły kalkulacji i wypłaty wynagrodzenia (prowizji) należnego Bankowi od Ubezpieczyciela Majątkowego z tytułu wykonywania Czynności Agencyjnych.

W związku z procesem związanym z przedłużeniem Umów Dystrybucyjnych, a przede wszystkim renegocjacją wynagrodzenia otrzymywanego przez Bank na podstawie Umów Agencyjnych, Bank oraz Ubezpieczyciel Majątkowy rozważają zawarcie porozumienia dotyczącego Umowy Agencyjnej zawartej przez Ubezpieczyciela Majątkowego z Bankiem (oraz innymi agentami współpracującymi z Bankiem przy wykonywaniu Umowy Agencyjnej). W projektowanym porozumieniu (dalej jako: „Porozumienie agencyjne”), Bank oraz Ubezpieczyciel Majątkowy (dalej: „Strony”) wskazują, że:

• Niezależnie od wynagrodzenia (prowizji) otrzymywanego przez agentów, w tym Bank na podstawie odpowiednich postanowień Umowy Agencyjnej zawartej z Ubezpieczycielem Majątkowym, z tytułu Czynności Agencyjnych, które będą wykonywane przez Bank na podstawie ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej (z wyłączeniem czynności, które będą dokonywane przez agentów innych niż Bank), Bank otrzyma od Ubezpieczyciela Majątkowego dodatkową prowizję w kwocie uzgodnionej w Porozumieniu agencyjnym („Dodatkowa Prowizja”). Dodatkowa Prowizja będzie stanowić zapłatę dokonaną z góry za podjęcie przez Bank Czynności Agencyjnych wymienionych w ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej (opisanych powyżej) w stosunku do wskazanych Produktów ubezpieczeniowych.
• Dodatkowa Prowizja zostanie wypłacona przez Ubezpieczyciela Majątkowego na rzecz Banku za czynności wykonywane przez Bank na podstawie Umowy Agencyjnej, niezależnie od innych świadczeń przysługujących Bankowi od Ubezpieczyciela Majątkowego (lub przysługujących innym agentom współpracującym z Bankiem w ramach Umowy Agencyjnej).
• Dodatkowa Prowizja ma charakter bezzwrotny, to jest Bank nie będzie zobowiązany do zwrotu kwoty Dodatkowej Prowizji w całości lub w części, na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego w przypadkach wskazanych w Umowie Agencyjnej, a Ubezpieczyciel Majątkowy nie będzie uprawniony do pomniejszenia wynagrodzenia przysługującego Bankowi (i innym agentom) na podstawie Umowy Agencyjnej, w związku z zapłatą Bankowi Dodatkowej Prowizji.
• Bank nie będzie uprawniony do żądania powiększenia Dodatkowej Prowizji.
• Dla uniknięcia wątpliwości Strony potwierdzą, że (i) Dodatkowa Prowizja nie jest wynagrodzeniem za czynności wykonywane na podstawie Umowy Agencyjnej przez agentów innych niż Bank, (ii) inni agenci współpracujący z Bankiem przy wykonywaniu Umowy Agencyjnej nie będą mieli żadnych roszczeń wobec Ubezpieczyciela Majątkowego w związku z Dodatkową Prowizją.

Strony potwierdzą także, że postanowienia Umowy Agencyjnej zawartej przez Bank z Ubezpieczycielem Majątkowym pozostają niezmienione i Porozumienie agencyjne nie ma na celu zmiany postanowień Umowy Agencyjnej.

Treść Porozumienia agencyjnego została już przez Strony wynegocjowana, jednak Porozumienie agencyjne nie zostało jeszcze podpisane i nie zostało wykonane w jakiejkolwiek części.

W związku z przedłużeniem współpracy pomiędzy Bankiem i Ubezpieczycielami na podstawie Umów Dystrybucyjnych, jak również wypłatą na rzecz Banku Dodatkowej Prowizji, Bank i Ubezpieczyciele, a być może także inne podmioty uczestniczące we współpracy, rozważają ponadto zawarcie umowy przewidującej przypadki wypłaty odszkodowania przez stronę na rzecz innej strony („Umowa o Odszkodowanie”).

W szczególności, na podstawie Umowy o Odszkodowanie, Bank może zostać zobowiązany do wypłaty odszkodowania na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego w przypadku przedterminowego rozwiązania Umowy Dystrybucyjnej zawartej z Ubezpieczycielem Majątkowym z określonych przyczyn leżących po stronie Banku na podstawie wskazanych postanowień tej Umowy Dystrybucyjnej lub w przypadku przedterminowego rozwiązania Umowy Dystrybucyjnej zawartej z drugim z Ubezpieczycieli z określonych przyczyn leżących po stronie Banku, na podstawie wskazanych postanowień zawartej z nim Umowy Dystrybucyjnej, skutkującego również rozwiązaniem Umowy Dystrybucyjnej zawartej z Ubezpieczycielem Majątkowym.

Zdarzenia leżące po stronie Banku skutkujące przedterminowym rozwiązaniem Umów Dystrybucyjnych, o których mowa powyżej, a które mogą uprawniać Ubezpieczycieli do żądania odszkodowania na podstawie Umowy o Odszkodowanie, mogą obejmować w szczególności następujące sytuacje:

(a) Podjęcie uchwały o rozwiązaniu Banku, wydanie decyzji o przymusowej likwidacji Banku lub spełnienie warunków niezbędnych do ogłoszenia niewypłacalności Banku albo wprowadzenia zarządu komisarycznego w Banku;

(b) Cofnięcie lub wygaśnięcie zezwolenia udzielonego Bankowi na prowadzenie działalności bankowej;

(c) „Zmiana Kontroli” dotycząca Banku, w połączeniu z pogorszeniem wyników działalności Banku w zakresie objętym Umową Dystrybucyjną w wyniku Zmiany Kontroli. Zmiana Kontroli zostanie zdefiniowana szczegółowo w Umowach Dystrybucyjnych i w ogólnym ujęciu dotyczy zmian właścicielskich dotyczących Banku;

(d) Określone przypadki istotnego naruszenia Umowy Dystrybucyjnej przez Bank lub spółki zależne Banku, które zostaną zdefiniowane w Umowie Dystrybucyjnej i Umowie o Odszkodowanie.

Przypadki te zostałyby określone w Umowie o Odszkodowanie, a odszkodowanie należne Ubezpieczycielowi Majątkowemu od Banku w powyższych przypadkach byłoby obliczone zgodnie z załącznikiem do Umowy o Odszkodowanie oraz z uwzględnieniem szczegółowych postanowień tej umowy.

Pytanie

Czy w okolicznościach zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku, wypłata przez Ubezpieczyciela Majątkowego, na rzecz Banku, Dodatkowej Prowizji na warunkach uzgodnionych przez Strony w Porozumieniu agencyjnym, będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT z uwagi na fakt, że Dodatkowa Prowizja stanowi element wynagrodzenia należnego Bankowi z tytułu wykonywania Czynności Agencyjnych stanowiących usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, które podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

W opinii Wnioskodawcy, w okolicznościach zdarzenia przyszłego opisanego w niniejszym wniosku, wypłata przez Ubezpieczyciela Majątkowego, na rzecz Banku, Dodatkowej Prowizji na warunkach uzgodnionych przez Strony w Porozumieniu agencyjnym, będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT z uwagi na fakt, że Dodatkowa Prowizja stanowi element składowy wynagrodzenia należnego Bankowi z tytułu wykonywania Czynności Agencyjnych stanowiących usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, które podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Szczegółowe uzasadnienie swojego stanowiska Wnioskodawca prezentuje poniżej.

1. Kompleksowy charakter Czynności Agencyjnych

W pierwszym rzędzie należy zauważyć, że Czynności Agencyjne wykonywane przez Bank na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego mają charakter świadczenia o kompleksowym charakterze: Ubezpieczyciel Majątkowy nie jest zainteresowany nabywaniem i nie nabywa od Banku (oraz pozostałych agentów współpracujących z Bankiem w ramach Umowy Agencyjnej) pojedynczych czynności składających się na Czynności Agencyjne, ale nabywa kompleksową usługę pośrednictwa ubezpieczeniowego świadczoną jako całość. Z perspektywy Ubezpieczyciela Majątkowego, tylko łączne wykonywanie przez Bank wszystkich czynności wschodzących w skład przedmiotowej usługi ma wartość funkcjonalną. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, wszystkie Czynności Agencyjne wykonywane przez Bank na podstawie Umowy Agencyjnej (opisane w ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej) muszą być traktowane z perspektywy podatku VAT jako jedna kompleksowa usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego objęta tą umową.

Pojęcie świadczeń kompleksowych nie znalazło jak dotąd bezpośredniego uregulowania w przepisach dotyczących podatku VAT. Problematyka świadczeń kompleksowych była natomiast wielokrotnie i wielowątkowo analizowana zarówno przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”) jak i przez polskie sądy administracyjne.

Opodatkowaniem świadczeń kompleksowych zajął się TSUE m.in. w wyroku z 27 października 2005 r. (wyrok C-41/04 w sprawie Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV), w którym czytamy m.in.: „W kwestii tej TSUE orzekł, że mamy do czynienia z jednolitym świadczeniem, zwłaszcza w przypadku, gdy kilka elementów powinno zostać uznane za konstytutywne dla świadczenia głównego, podczas gdy, odwrotnie, jedno lub więcej świadczeń powinno być postrzegane jako jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los prawny świadczenia głównego […]. Podobnie jest, jeśli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny”. Podobne stanowisko znajdujemy w orzeczeniu z 25 lutego 1999 r. w sprawie C‑349/96, Card Protection Plan Ltd. (CPP), w którym TSUE wskazał, że: „należy określić zasadnicze cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta, który jest typowym klientem, kilka odrębnych usług zasadniczych czy też jedną usługę.”

Zbliżone stanowisko zawarto w wyroku TSUE z 11 lutego 2010 r. w sprawie C-88/09, Graphic Procede: „[…] transakcja, która z ekonomicznego punktu widzenia stanowi jedną dostawę, nie powinna być sztucznie dzielona, aby nie zakłócać funkcjonowania systemu VAT, jest to pojedyncze świadczenie, gdy dwa lub więcej elementów lub czynności dostarczanych przez podatnika klientowi są tak ściśle powiązane, że tworzą obiektywnie jedno, niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie byłoby sztuczne (zob. Levob Verzekeringen i OV Bank, pkt 20 i 22 oraz Aktiebolaget NN, pkt 22 i 23).” TSUE konsekwentnie prezentuje takie samo stanowisko m.in. w wyroku z 2 grudnia 2010 r. w sprawie C-276/09, Everything Everywhere Ltd: „Jednakże transakcja złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT (zob. m.in. ww. wyroki w sprawach: CPP, pkt 29; i Aktiebolaget NN, pkt 22; oraz wyrok z 22 października 2009 r. w sprawie C-242/08 Swiss Re Germany Holding, Zb. Orz. s. I-10099, pkt 51). […] W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (zob. m.in. ww. wyroki w sprawach: CPP, pkt 30; Primback, pkt 45; oraz RLRE Tellmer Property, pkt 18; a także ww. postanowienie w sprawie Tiercé Ladbroke i Derby, pkt 21)”.

W powołanych przykładowych orzeczeniach TSUE zwrócił uwagę na fakt, że dla potrzeb oceny określonego działania jako świadczenia jednolitego i kompleksowego najistotniejsze jest ustalenie, czy wykonywane czynności „są od siebie niezależne”, w tym poprzez zbadanie świadczenia (i) z ekonomicznego (gospodarczego) punktu widzenia oraz (ii) z perspektywy nabywcy świadczenia. W stosunku do pierwszej kwestii powszechnie wskazuje się, że podatek VAT jest podatkiem o charakterze ekonomicznym, a treść stosunku prawnego ma przy nim znaczenie drugorzędne. W konsekwencji, okoliczność, że w danej transakcji np. dochodzi do zawarcia dwóch umów lub też da się wyodrębnić dwa stosunki prawne, albo też w ramach transakcji podmiot świadczący zobligowany jest do wykonania szeregu różnych aktywności, nie ma znaczenia decydującego. Istotne jest natomiast, czy z perspektywy ekonomicznej określone świadczenie jest jednolite, czy też można je w sposób naturalny podzielić, a podział nie doprowadzi przy tym do uszczerbku dla wyodrębnionych elementów. Powyższe prowadzi do kwestii drugiej, tj. kwalifikacji świadczenia z punktu widzenia klienta/konsumenta – w tym wypadku kluczowa jest analiza gospodarczego celu dokonania transakcji po stronie nabywcy. Jeżeli z punktu widzenia odbiorcy określonego świadczenia istnieje jeden przedmiot świadczenia, a w konsekwencji dla klienta dana czynność pomocnicza wykonywana przez świadczeniodawcę nie stanowi celu samego w sobie, ale środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy) - wówczas mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym, którego podział prowadziłby do sztuczności oraz wypaczałby ekonomiczny i faktyczny cel dokonywania transakcji.

W okolicznościach przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, weryfikacja każdej z powyższych przesłanek nie pozostawia wątpliwości, że Czynności Agencyjne wykonywane przez Bank na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego mają charakter kompleksowy, gdyż z punktu widzenia klienta (Ubezpieczyciela Majątkowego) czynności te mają ekonomiczny sens jedynie jako całość. Bez wątpienia, Ubezpieczyciel Majątkowy nie jest i nie byłby zainteresowany nabywaniem poszczególnych czynności wykonywanych przez Bank w sposób wybiórczy. Wykonywanie jedynie niektórych czynności, w oderwaniu od wiodącego świadczenia: usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, nie tylko nie miałoby sensu ekonomicznego dla Ubezpieczyciela Majątkowego, ale też w wielu przypadkach w ogólne nie byłoby wykonalne. Przykładowo, trudno sobie wyobrazić, że Bank jako agent ubezpieczeniowy przyjmuje od osób zainteresowanych ubezpieczeniem wnioski o zawarcie umów ubezpieczenia, bez uprzedniego przedstawienia tym osobom oferty ubezpieczeniowej, poinformowania ich o warunkach ochrony lub przedstawienia im wysokości i zasad płatności składek ubezpieczeniowych.

Kompleksowy charakter Czynności Agencyjnych wykonywanych przez Bank na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego znajduje potwierdzenie w sposobie ustalenia wynagrodzenia należnego Bankowi: wynagrodzenie (prowizja) ustalane jest w jednej łącznej kwocie z tytułu wykonywania całości Czynności Agencyjnych, bez intencji lub możliwości alokowania go do pojedynczych aktywności wchodzących w skład kompleksowej usługi wykonywanej przez Bank. Taki sposób ustalenia wynagrodzenia potwierdza, że z punktu widzenia Ubezpieczyciela Majątkowego jako klienta, istnieje jedna zbiorcza usługa świadczona przez Bank, polegająca na pośredniczeniu w świadczeniu usług ubezpieczeniowych.

Do kwestii tej nawiązywał kilkukrotnie TSUE w swoich orzeczeniach. Analiza tych orzeczeń wskazuje, że oddzielne fakturowanie, jak również odrębna taryfikacja świadczeń przemawiają za istnieniem niezależnych świadczeń, choć nie przybierają rozstrzygającego znaczenia. Przykładem są: wyrok w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro z 11 czerwca 2009 r.; wyrok w sprawie C-117/11, Purple Parking and Airparks Services z 19 stycznia 2012 r. („Wnoszący odwołanie pobierają od swoich klientów jednolitą cenę, co może wskazywać, nie będąc decydującym, że istnieje jednolite świadczenie [..]”) czy wyrok w sprawie C-224/11, BGŻ Leasing sp. z o.o. z 17 stycznia 2013 r. („należy przypomnieć, że sposoby fakturowania i taryfikacji mogą dostarczać wskazówek w odniesieniu do jednolitego charakteru świadczenia (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie CPP, pkt 31”). Na znaczenie analizowanego kryterium wskazują także polskie sądy administracyjne, przykładowo WSA w Krakowie w wyroku z 6 października 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 714/16.

Ustalenie co do kompleksowego charakteru Czynności Agencyjnych wykonywanych przez Bank na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego jest o tyle istotne, że oznacza ono, iż dokonując kwalifikacji Czynności Agencyjnych dla potrzeb podatku VAT, Wnioskodawca powinien kierować się charakterem kompleksowego świadczenia, jakie wykonuje, a którym jest pośrednictwo w świadczeniu usług ubezpieczeniowych). Tym samym, nie byłoby prawidłowe z perspektywy podatku VAT dokonywanie odrębnej klasyfikacji podatkowej poszczególnych czynności wchodzących w skład Czynności Agencyjnych (takich jak inicjowanie kontaktu z potencjalnymi klientami, zachęcanie klientów do zawarcia umów ubezpieczenia, pomoc w procesie zawierania umów ubezpieczenia, przedstawianie klientom oferty ubezpieczeniowej, informowanie klientów o warunkach ochrony ubezpieczeniowej, przedstawianie klientom wysokości i zasad płatności składek ubezpieczeniowych, przyjmowanie i procesowanie wniosków o zawarcie umów ubezpieczenia, zawieranie umów ubezpieczenia w imieniu Ubezpieczyciela Majątkowego czy przekazywanie klientom dokumentów ubezpieczeniowych).

2. Czynności Agencyjne jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych korzystające ze zwolnienia od podatku VAT

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel […]. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z regulacji art. 41 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie natomiast z art. 146ef ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2024 r. do końca roku, w którym zostaną spełnione wskazane w tym przepisie przesłanki, stawka podatku, o której mowa m.in. w art. 41 ust. 1 wynosi 23%.

Ustawa o VAT przewiduje opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub ich zwolnienie z opodatkowania. W świetle przedstawionego w niniejszym wniosku zdarzenia przyszłego, zasadnicze znaczenie ma regulacja art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, zwalniająca od podatku: „usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji”. Zwolnienie od podatku VAT określone w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT jest konsekwencją przepisu art. 135 ust. 1 pkt a) Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym zwolnione z opodatkowania są „transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych”.

Ani Dyrektywa 2006/112/WE, ani ustawa o VAT nie zawierają definicji pojęć kluczowych dla wykładni przedmiotowego zwolnienia od podatku VAT, takich jak „transakcje ubezpieczeniowe”, „usługi pokrewne świadczone przez agenta ubezpieczeniowego” czy „usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych”. W tej sytuacji wskazane jest posiłkowanie się dorobkiem orzeczniczym TSUE, jak również polską praktyką podatkową.

Zgodnie z wypracowanym przez TSUE stanowiskiem, wymienione w art. 135 ust. 1 pkt a) Dyrektywy 2006/112/WE usługi świadczone przez agentów ubezpieczeniowych, polegają na pozyskiwaniu klientów oraz zawieraniu w imieniu i na rzecz ubezpieczyciela umów ubezpieczeń, a także uczestniczeniu w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń. W odniesieniu do usług pokrewnych do usług ubezpieczeniowych wskazuje się (tak: opinia Rzecznika Generalnego M. Poiaresa Madura przedstawiona 12 stycznia 2005 r. w sprawie C‑472/03, Arthur Andersen & Co. Accountants c.s.), że należy przez nie rozumieć wszystkie usługi, które są powiązane z usługami ubezpieczeniowymi, a zatem mogą być uznane za usługi pokrewne tym czynnościom. W ww. sprawie podkreślono, że dla kwalifikacji czynności jako usług pośrednictwa ubezpieczeniowego kluczowy jest status usługodawcy jako brokera lub agenta ubezpieczeniowego: „Pojęcie „usług pokrewnych” jest wystarczająco szerokie, aby mogło ono teoretycznie obejmować swym zakresem wszystkie usługi, które są powiązane z usługami ubezpieczeniowymi, a zatem które mogą być uznane za usługi pokrewne tym czynnościom. Jednakże prawodawca wspólnotowy wyraźnie ograniczył zakres zwolnienia wyłącznie do tej części usług, które są świadczone przez brokerów lub pośredników ubezpieczeniowych. Zakwalifikowanie osoby, która domaga się zwolnienia, jako brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego jest zatem elementem kluczowym, pozwalającym na ustalenie istnienia działalności pokrewnej czynnościom ubezpieczeniowym, która na mocy art. 13 część B lit. A) podlega zwolnieniu z opodatkowania”.

Z wyroku w sprawie C-235/00 z 13 grudnia 2001 r., CBS Financial Services wynika, że działalność pośrednictwa „dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek strony umowy dotyczącej produktu finansowego […]. [Powinna to być] usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. […] Pośrednictwo to ma zatem na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności, które umożliwiłyby zawarcie przez obie strony umowy, przy czym pośrednik nie realizuje w stosunku do treści umowy żadnego własnego interesu”. Także w wyrokach z 25 lutego 1999 r. (sprawa C‑349/96, Card Protection Plan Ltd. (CPP), z 8 marca 2001 r. (sprawa C-240/99, Skandia) oraz z 20 listopada 2003 r. (sprawa C-8/01, Assurander-Societetet działający na rzecz Taksatorringen), TSUE potwierdził, że pojęcie usług pokrewnych, świadczonych przez pośredników ubezpieczeniowych w rozumieniu Dyrektywy 2006/112/WE dotyczy wyłącznie świadczeń dokonanych przez profesjonalistów. Z kolei agent ubezpieczeniowy lub broker powinien być wyłącznie pośrednikiem - pojęcie to kładzie nacisk na działanie zewnętrzne pośrednika ubezpieczeniowego, czyli pozycję pośrednika między ubezpieczającym a zakładem ubezpieczeniowym.

Przywołane tezy i uzasadnienia orzeczeń TSUE potwierdzają, że analizowane zwolnienie od podatku VAT dotyczy usług: (i) mających charakter usług pokrewnych usługom ubezpieczeniowym i reasekuracyjnym, (ii) świadczonych przez brokerów lub agentów ubezpieczeniowych, (iii) świadczonych na rzecz zakładów ubezpieczeń lub podmiotów poszukujących ochrony ubezpieczeniowej („klientów”). W opinii TSUE pośrednictwo ubezpieczeniowe oznacza wszelkie czynności profesjonalnego pośrednika (w tym, agenta ubezpieczeniowego), które zmierzają do doprowadzenia do zawarcia umowy pomiędzy zakładem ubezpieczeń a podmiotem ubezpieczającym, przy czym jego kluczowe cechy to:

• rozpowszechnianie produktów ubezpieczeniowych,
• wyszukiwanie i pozyskiwanie klientów ubezpieczeniowych i nawiązywanie kontaktów między ubezpieczycielem a klientem,
• dokonywanie wszelkich niezbędnych czynności, które umożliwiają zawarcie przez obie strony umowy, ze wskazaniem, że pośrednik nie realizuje w stosunku do treści umowy żadnego własnego interesu,
• zawieranie umów ubezpieczeń w imieniu i na rzecz strony umowy (uprawnienie usługodawcy do dokonywania czynności skutkujących powstaniem po stronie ubezpieczyciela zobowiązań względem ubezpieczonego),
• uczestniczenie w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia,
• status usługodawcy, który powinien działać jako profesjonalny pośrednik (agent lub broker) ubezpieczeniowy,
• opłacenie ww. usługi jako odrębnej działalności pośrednictwa.

Dalsze szczegółowe rozważania oraz praktyczne wskazówki co do definicji i istoty usług ubezpieczeniowych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, w tym, czynności wchodzących w zakres tych pojęć w kontekście zwolnienia objętego art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT, znajdujemy w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych. Orzeczenia sądów w pełni potwierdzają stanowisko Wnioskodawcy oraz stanowią dopełnienie tego stanowiska (zob. np. wyroki: WSA w Poznaniu w wyroku z 27 czerwca 2023 r., sygn. akt I SA/Po 331/23; WSA w Gliwicach w wyroku z 27 marca 2023 r., sygn. akt I SA/Gl 1411/22; WSA w Warszawie w wyroku z 9 grudnia 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 398/20; WSA w Warszawie w wyroku z 29 października 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2794/19; WSA w Gliwicach w wyroku z 29 września 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 630/20; WSA w Gorzowie Wlkp. w wyroku z 4 czerwca 2020 r., sygn. akt I SA/Go 119/20; WSA w Warszawie w wyroku z 21 listopada 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 62/18; WSA w Warszawie w wyroku z 5 lipca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 3353/17; WSA w Warszawie w wyroku z 17 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3159/16).

Uwzględniając powołane przepisy oraz przedstawiony w niniejszym wniosku opis zdarzenia przyszłego, należy zatem stwierdzić, że Czynności Agencyjne, wykonywane przez Bank na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego na podstawie zawartej przez Strony Umowy Agencyjnej, o których mowa w ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej, będą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, gdyż Czynności Agencyjne stanowią usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych.

3. Odpłatność za świadczenie. Podstawa opodatkowania świadczenia.

Jak wspomniano powyżej, okolicznością, która w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT decyduje o opodatkowaniu, jest odpłatny charakter świadczenia, który przejawia się w ustaleniu wynagrodzenia za dane świadczenie z uwagi na jego wzajemny charakter. Wynagrodzenie jest najczęściej określane umową między stronami transakcji i stanowi skutek przysporzenia po stronie usługobiorcy.

Wynagrodzenie (odpłatność) jest również czynnikiem kształtującym podstawę opodatkowania danej czynności. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Cytowany przepis odzwierciedla regulację zawartą w art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE (Przepis ten stanowi: „W odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia”).

Z kolei sam sposób taryfikacji (i fakturowania) ustalony przez strony transakcji uznawany jest za jedno z kryteriów pozwalających na identyfikację świadczenia kompleksowego (co pokrótce wyjaśniono powyżej).

Znaczenie odpłatności w kontekście uznania danej czynności za czynność opodatkowaną podatkiem VAT było także wielokrotnie podkreślane w orzecznictwie TSUE, przykładowo:

• w wyroku z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma czytamy m.in.:

„Świadczenie usług ma charakter „odpłatny” w rozumieniu art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady (77/388) w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego dochodzi do wzajemnego świadczenia, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługę świadczoną na rzecz usługobiorcy. […]

W wyrokach w sprawie 154/80 Cooeperatieve Aardappelenbewaarplaats (Rec. 1981, s. 445, pkt 12) i w sprawie 230/87 Naturally Yours Cosmetics (Rec. 1988, s. 6365, pkt 11) […] Trybunał orzekł w tym względzie, że podstawą opodatkowania świadczenia usług jest wszystko, co składa się na wynagrodzenie za usługę, oraz że świadczenie usług podlega zatem opodatkowaniu tylko wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek między świadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem (zob. również wyrok z 12 grudnia 1988 r. w sprawie 102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, Rec. s. 1443, pkt 11 i 12)”.

• w wyroku z 17 września 2002 r. w sprawie C-498/99 Town & County Factors Ltd, TSUE wskazał m.in.:

„Należy również zauważyć, że w pkt 14 wyroku w sprawie Tolsma Trybunał orzekł, iż odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy, a zatem podlegające opodatkowaniu, ma miejsce jedynie wówczas, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego dochodzi do wzajemnego świadczenia, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługę świadczoną na rzecz usługobiorcy.

[…] należy po pierwsze zauważyć, że art. 11 część A ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy stanowi, iż podstawę opodatkowania stanowi [...] w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w lit. b), c) i d) poniżej, wszystko, co stanowi zapłatę, którą dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu takich dostaw lub świadczenia usług od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej.

Po drugie, należy zauważyć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasadę tę należy interpretować w ten sposób, że podstawę opodatkowania w przypadku świadczenia usług stanowi wynagrodzenie faktycznie otrzymane z tytułu tego świadczenia (zob. między innymi wyroki Trybunału: z 21 marca 1990 r. w sprawie C-126/88 Boots Company, Rec. s. I-1235, pkt 19; a także z 21 marca 1997 r. w sprawie C-258/95 Fillibeck, Rec. s. I-5577, pkt 13).”

• podobne stanowisko zawarto w wyroku z 5 lutego 1981 r. w sprawie C-154/80 przeciwko Association coopérative „Coöperatieve Aardappelenbewaarplaats GA”:

„Świadczenie usług podlega opodatkowaniu w rozumieniu drugiej dyrektywy w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, jeżeli usługa, w rozumieniu art. 2 tego aktu, jest świadczona odpłatnie, a podstawę opodatkowania takiej usługi stanowi, zgodnie z art. 8 lit. A), w brzmieniu ustalonym przez pkt 13 załącznika A, wszystko, co zostało otrzymane w zamian za świadczenie usługi. Musi zatem istnieć bezpośredni związek między świadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem. Takie wynagrodzenie musi być możliwe do wyrażenia w pieniądzu i mieć subiektywną wartość, ponieważ podstawą oceny świadczenia usług jest faktycznie otrzymane wynagrodzenie, a nie wartość oceniana według obiektywnych kryteriów.

[…] ponadto prawodawca wspólnotowy starannie wyjaśnił wyrażenie „wynagrodzenie” w załączniku A - który na mocy art. 20 drugiej dyrektywy stanowi jej integralną część - w pkt 13 dotyczącym art. 8 lit. A) w zakresie, w jakim termin ten należy rozumieć jako oznaczający „wszystko, co zostało otrzymane w zamian za ...” świadczenie usług. […]”.

Skoro w treści art. 29a ust. 1 ustawy o VAT (podobnie jak w art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE) ustawodawca używa sformułowania „wszystko, co stanowi zapłatę”, należy przyjąć, że zapis taki był celowy. Innymi słowy, jeśli tylko istnieje związek pomiędzy dostawą towarów a pewną formą odpłatności, w tym sensie, że odpłatność ta jest świadczeniem wzajemnym za tę konkretną transakcję oraz, że jest wymierzalna w pieniądzu, to (i) taką transakcję należy uznać za odpłatną w rozumieniu ustawy o VAT, zaś (ii) całą odpłatność otrzymaną za tę transakcję należy uznać za podstawę opodatkowania. Bez znaczenia będzie tu przyjęta forma rozliczeń, gdyż zasadniczo każdy rodzaj świadczenia wzajemnego spełniający określone warunki może być uznany za zapłatę. Z istoty stosunków zobowiązaniowych wynika, że pomiędzy otrzymaną zapłatą a wykonanym świadczeniem powinien istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, co oznacza, że otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Ustawodawca podatkowy wskazuje, że zapłatą jest całe świadczenie zwrotne za dostawę towarów lub świadczenie usług, a więc wartość świadczenia wzajemnego, o ile tylko jest wymierzalna w pieniądzu (Zob.: Ewelina Skwierczyńska, Odpłatność świadczeń w podatkowoprawnym stanie faktycznym podatku od towarów i usług, „Prace Naukowe Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego. Finanse i Rachunkowość” 2015/1, s. 116). Także TSUE kilkakrotnie wskazywał, iż wynagrodzenie będące w istocie zapłatą za dostawę towarów lub świadczenie usług jest wartością subiektywną, regulacja dyrektywy w zakresie podstawy opodatkowania wskazuje bowiem na wartość faktycznie otrzymaną w danym przypadku, a nie np. wartość oszacowaną według kryteriów obiektywnych (tak przykładowo wyrok z 15 października 2002 r. w sprawie C-427/98, Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec).

Podsumowując: z przywołanych przepisów oraz sformułowanych z uwzględnieniem tych przepisów stanowisk TSUE wynika, że świadczenie usług ma charakter „odpłatny”, a zatem podlega opodatkowaniu, jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego dochodzi do wzajemnego świadczenia, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość rzeczywiście przekazaną przez usługobiorcę w zamian za wyświadczoną usługę. Za wynagrodzenie takie, a zatem również za podstawę opodatkowania świadczenia, należy uznać wszystko, co stanowi zapłatę, którą usługodawca faktycznie otrzymuje z tytułu swojego świadczenia. Jest tak, gdy istnieje bezpośredni związek między świadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem. Bez znaczenia jest przyjęta przez strony forma rozliczeń, gdyż zasadniczo każdy rodzaj świadczenia wzajemnego spełniający określone warunki może być uznany za zapłatę. Warunkiem jest, aby wynagrodzenie było możliwe do wyrażenia w pieniądzu i miało subiektywną wartość, ponieważ podstawą oceny świadczenia usług jest wynagrodzenie faktycznie otrzymane.

Tym samym, w odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku należy stwierdzić, że wypłata przez Ubezpieczyciela Majątkowego, na rzecz Banku, Dodatkowej Prowizji na warunkach uzgodnionych przez Strony w Porozumieniu agencyjnym, będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT z uwagi na fakt, że Dodatkowa Prowizja stanowi element składowy wynagrodzenia należnego Bankowi z tytułu wykonywania Czynności Agencyjnych stanowiących usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, które podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy:

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy:

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o  podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o  charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
• odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność m.in. w zakresie dystrybucji ubezpieczeń tzw. bancassurance. W tym zakresie, współpracują Państwo m.in. z dwoma zakładami ubezpieczeń z siedzibami w Polsce, pośrednicząc w sprzedaży ich produktów ubezpieczeniowych. Pierwszy z Ubezpieczycieli oferuje ubezpieczenia na życie, w ramach których udzielane jest zabezpieczenie finansowe oraz wsparcie w przypadku zajścia nieprzewidzianych zdarzeń, takich jak śmierci, wypadki czy problemy zdrowotne. Ww. Ubezpieczyciel posiada w ofercie również ubezpieczenia na życie powiązane z produktami inwestycyjnymi. Drugi Ubezpieczyciel (Ubezpieczyciel Majątkowy) funkcjonuje w segmencie ubezpieczeń majątkowych, obejmujących majątek osobisty lub firmowy oraz odpowiedzialność cywilną osobistą lub zawodową, a także ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków. Nie wszystkie produkty Ubezpieczycieli są dostępne w Państwa ofercie - strony dążą do zaoferowania Państwa klientom produktów dostosowanych do ich potrzeb.

Nie są Państwo powiązani z Ubezpieczycielami w rozumieniu przepisów prawa podatkowego, tj. art. 32 ust. 2 ustawy o VAT oraz art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast Ubezpieczyciele należą do jednej grupy kapitałowej.

Zarówno Państwo jak i każdy z Ubezpieczycieli są zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku VAT oraz podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Niniejszy wniosek dotyczy relacji umownej pomiędzy Państwem a Ubezpieczycielem Majątkowym. Natomiast w ramach opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku, przedstawiają Państwo również pokrótce relacje gospodarcze pomiędzy Państwem i oboma Ubezpieczycielami, w celu pełniejszego wyjaśnienia charakteru współpracy stron w obszarze bancassurance.

W ramach nawiązanej współpracy, Ubezpieczyciele oferują Państwa klientom określone produkty w zakresie, odpowiednio, ubezpieczeń na życie oraz ubezpieczeń majątkowych - Produkty ubezpieczeniowe, zaś Państwo samodzielnie lub we współpracy ze swoimi partnerami podejmują się dystrybucji Produktów ubezpieczeniowych do sieci Państwa klientów.

Współpraca Państwa oraz Ubezpieczycieli odbywa się na podstawie zawartych pomiędzy tymi podmiotami wieloletnich umów dystrybucyjnych. Z Umów Dystrybucyjnych wynika, że intencją Państwa oraz Ubezpieczycieli jest współpraca we wprowadzaniu Produktów ubezpieczeniowych na rynek, ich promowaniu oraz oferowaniu Państwa Klientom możliwości zawarcia umów ubezpieczenia w zakresie Produktów ubezpieczeniowych. Umowy Dystrybucyjne przewidują, że w określonym zakresie oraz z zastrzeżeniem wyjątków uregulowanych w tych umowach, odpowiedni Ubezpieczyciel będzie miał wyłączne prawo do oferowania Państwa Klientom wskazanych Produktów ubezpieczeniowych w ramach Banku i spółek zależnych Banku, na terytorium Polski.

W ramach Umów Dystrybucyjnych, strony zadeklarowały zamiar wykorzystania umiejętności, możliwości i dotychczasowych Państwa doświadczeń oraz Ubezpieczycieli dla rozwoju wiodącego na rynku polskim biznesu bancassurance w zakresie ubezpieczeń na życie i ubezpieczeń majątkowych. W celu realizacji ww. deklaracji, każda ze stron podjęła szereg zobowiązań dotyczących współpracy z drugą stroną przy dystrybucji Produktów ubezpieczeniowych. Umowy Dystrybucyjne mają charakter ramowy - ich przedmiotem jest ustalenie podstawowych zasad współpracy pomiędzy Państwem oraz Ubezpieczycielami przy oferowaniu i zapewnieniu Państwa Klientom ochrony ubezpieczeniowej w zakresie Produktów ubezpieczeniowych, z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa, w szczególności ustawy z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń, jak również regulacji wydawanych przez Komisję Nadzoru Finansowego.

Zobowiązania stron wyznaczone kierunkowo w ramowych Umowach Dystrybucyjnych są konkretyzowane w umowach szczegółowych, w tym przede wszystkim w umowach agencyjnych dotyczących dystrybucji poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych. Stronami każdej z Umów Agencyjnych są, z jednej strony, Ubezpieczyciel, z drugiej zaś - Państwo oraz inni agenci współpracujący z Państwem przy wykonywaniu danej Umowy Agencyjnej.

Umowa Agencyjna z Ubezpieczycielem Majątkowym została zawarta w 2018 r. Przedmiotem tej umowy jest wykonywanie przez Państwa, jako agenta ubezpieczeniowego oraz przez pozostałych współpracujących agentów, na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego, czynności agencyjnych - czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego w stosunku do wskazanych w Umowie Agencyjnej Produktów ubezpieczeniowych. W Umowie Agencyjnej zawartej z Ubezpieczycielem Majątkowym, czynności te zostały zdefiniowane w ust. 1.2 (a)-(f). Zgodnie z tymi postanowieniami, Czynności Agencyjne obejmują:

(a) inicjowanie kontaktu z potencjalnymi klientami w celu zawarcia z nimi umów ubezpieczenia oraz nawiązywanie kontaktu z potencjalnymi klientami w celu przedstawienia im oferty zawarcia umów ubezpieczenia, zachęcenie klientów do zawarcia umów ubezpieczenia i pomoc w procesie zawierania umów ubezpieczenia, w tym w szczególności:

(i) podejmowanie kroków niezbędnych w Państwa opinii do pozyskania nowych klientów, w tym przygotowywanie listy klientów do późniejszego kontaktu;

(ii)zapewnianie personelu sprzedaży w odpowiedniej liczbie niezbędnej w Państwa opinii dla dystrybucji i obsługi umów ubezpieczenia w sposób uwzględniający cele biznesowe stron;

(iii) podejmowanie czynności przygotowawczych w związku z zawieraniem umów ubezpieczenia, w tym zwłaszcza zapewnienie, że personel sprzedaży zapoznał się z ogólnymi warunkami ubezpieczenia, jak również z pozostałą dokumentacją dotyczącą umowy ubezpieczenia dostarczoną przez Ubezpieczyciela Majątkowego;

(b)przedstawianie klientom oferty ubezpieczeniowej zgodnie z zasadami określonymi w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej, w szczególności pełne informowanie klientów o warunkach ochrony ubezpieczeniowej oferowanej przez Ubezpieczyciela Majątkowego, a zwłaszcza o przedmiocie i zakresie ubezpieczenia, jak również prawach i obowiązkach klientów wynikających z umów ubezpieczenia, w tym przekazywanie klientom ogólnych warunków ubezpieczenia i innych właściwych dokumentów zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej;

(c)przedstawianie klientom wysokości i zasad płatności składek ubezpieczeniowych zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej;

(d)przyjmowanie od osób zainteresowanych ubezpieczeniem wniosków o zawarcie umów ubezpieczenia, sprawdzanie poprawności i kompletności wniosków oraz przekazywanie kopii wniosku klientowi zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej;

(e)zawieranie umów ubezpieczenia w imieniu Ubezpieczyciela Majątkowego zgodnie z udzielonym przez Ubezpieczyciela Majątkowego pełnomocnictwem;

(f)przekazywanie klientom odpowiednich dokumentów ubezpieczeniowych, w szczególności polis ubezpieczeniowych, zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej.

Czynności Agencyjne opisane powyżej wykonywane są przez Państwa i pozostałych agentów z uwzględnieniem pozostałych postanowień Umowy Agencyjnej. Szczegółowe Państwa obowiązki i pozostałych agentów dotyczące poszczególnych umów ubezpieczenia zostały uregulowane w odpowiednich załącznikach do Umowy Agencyjnej.

Z tytułu wykonywania przez Państwa i pozostałych agentów Czynności Agencyjnych zdefiniowanych w ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej, Ubezpieczyciel Majątkowy zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Państwa i pozostałych agentów wynagrodzenia uzgodnionego w Umowie Agencyjnej. Należne Państwu i pozostałym agentom wynagrodzenie – prowizja, ustalane jest w jednej łącznej kwocie z tytułu wykonywania całości Czynności Agencyjnych, bez intencji lub możliwości alokowania kwoty wynagrodzenia do poszczególnych aktywności wchodzących w skład kompleksowej usługi wykonywanej przez Państwa i pozostałych agentów.

Umowy Dystrybucyjne wiążące Państwa z każdym z Ubezpieczycieli zostały pierwotnie zawarte na okres 10 lat, który upływa w 2025 r., przy czym w odniesieniu do określonych Produktów ubezpieczeniowych powiązanych z produktami bankowymi, okres współpracy został przedłużony o 5 lat i upływa w 2030 roku. Strony rozważają kontynuację tej współpracy poprzez przedłużenie obowiązywania Umów Dystrybucyjnych na kolejny okres. Umowy Dystrybucyjne miałyby zostać przedłużone w podobnym kształcie, jak obowiązują obecnie, z uwzględnieniem koniecznych modyfikacji niektórych postanowień umownych, wynikających ze zmiany okoliczności prawnych, ekonomicznych i rynkowych.

W związku z planowanym przedłużeniem Umów Dystrybucyjnych na kolejny wieloletni okres oraz mając na uwadze cel, jakim jest maksymalizacja korzyści ekonomicznych z nawiązanej współpracy, strony renegocjują również warunki ekonomiczne współpracy w odniesieniu do Umów Agencyjnych, tj. wysokość wynagrodzenia przysługującego Państwu za Czynności Agencyjne. Przedmiot Umów Agencyjnych, w tym, Umowy Agencyjnej zawartej z Ubezpieczycielem Majątkowym, pozostanie niezmieniony (a zatem zakres Czynności Agencyjnych wykonywanych na podstawie tej obejmowałby opisane wyżej czynności zdefiniowane w ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej. Natomiast strony rozważają zmianę formuły kalkulacji i wypłaty wynagrodzenia - prowizji należnej Państwu od Ubezpieczyciela Majątkowego z tytułu wykonywania Czynności Agencyjnych.

W związku z procesem związanym z przedłużeniem Umów Dystrybucyjnych, a przede wszystkim renegocjacją wynagrodzenia otrzymywanego przez Państwa na podstawie Umów Agencyjnych, Państwo oraz Ubezpieczyciel Majątkowy rozważają zawarcie porozumienia dotyczącego Umowy Agencyjnej zawartej przez Ubezpieczyciela Majątkowego z Państwem (oraz innymi agentami współpracującymi z Państwem przy wykonywaniu Umowy Agencyjnej). W projektowanym Porozumieniu agencyjnym, Państwo oraz Ubezpieczyciel Majątkowy wskazują, że:

• Niezależnie od wynagrodzenia - prowizji otrzymywanej przez agentów, w tym Państwa na podstawie odpowiednich postanowień Umowy Agencyjnej zawartej z Ubezpieczycielem Majątkowym, z tytułu Czynności Agencyjnych, które będą wykonywane przez Państwa na podstawie ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej (z wyłączeniem czynności, które będą dokonywane przez agentów innych niż Państwo), otrzymają Państwo od Ubezpieczyciela Majątkowego dodatkową prowizję w kwocie uzgodnionej w Porozumieniu agencyjnym. Dodatkowa Prowizja będzie stanowić zapłatę dokonaną z góry za podjęcie przez Państwa Czynności Agencyjnych wymienionych w ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej opisanych powyżej w stosunku do wskazanych Produktów ubezpieczeniowych.
• Dodatkowa Prowizja zostanie wypłacona przez Ubezpieczyciela Majątkowego na Państwa rzecz za czynności wykonywane przez Państwa na podstawie Umowy Agencyjnej, niezależnie od innych świadczeń przysługujących Państwu od Ubezpieczyciela Majątkowego lub przysługujących innym agentom współpracującym z Państwem w ramach Umowy Agencyjnej).
• Dodatkowa Prowizja ma charakter bezzwrotny, to jest Państwo nie będą zobowiązani do zwrotu kwoty Dodatkowej Prowizji w całości lub w części, na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego w przypadkach wskazanych w Umowie Agencyjnej, a Ubezpieczyciel Majątkowy nie będzie uprawniony do pomniejszenia wynagrodzenia przysługującego Państwu i innym agentom, na podstawie Umowy Agencyjnej, w związku z zapłatą Państwu Dodatkowej Prowizji.
• Nie będą Państwo uprawnieni do żądania powiększenia Dodatkowej Prowizji.
• Dla uniknięcia wątpliwości Strony potwierdzą, że (i) Dodatkowa Prowizja nie jest wynagrodzeniem za czynności wykonywane na podstawie Umowy Agencyjnej przez agentów innych niż Państwo, (ii) inni agenci współpracujący z Państwem przy wykonywaniu Umowy Agencyjnej nie będą mieli żadnych roszczeń wobec Ubezpieczyciela Majątkowego w związku z Dodatkową Prowizją.

Strony potwierdzą także, że postanowienia Umowy Agencyjnej zawartej przez Państwa z Ubezpieczycielem Majątkowym pozostają niezmienione i Porozumienie agencyjne nie ma na celu zmiany postanowień Umowy Agencyjnej. Treść Porozumienia agencyjnego została już przez Strony wynegocjowana, jednak Porozumienie agencyjne nie zostało jeszcze podpisane i nie zostało wykonane w jakiejkolwiek części.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy wypłata przez Ubezpieczyciela Majątkowego, na Państwa rzecz, Dodatkowej Prowizji na warunkach uzgodnionych przez Strony w Porozumieniu agencyjnym, będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT z uwagi na fakt, że Dodatkowa Prowizja stanowi element należnego Państwu wynagrodzenia z tytułu wykonywania Czynności Agencyjnych stanowiących usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, które podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

W celu określenia, czy w danym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem kompleksowym, należy zbadać, czy sprzedawca dostarcza kupującemu, jedno świadczenie czy też kilka odrębnych.

W tym kontekście za świadczenia odrębne uznaje się świadczenia wykonywane przez jednego świadczącego na rzecz jednego nabywcy, które nawet jeżeli są w pewien sposób powiązane, mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpłynie na charakter żadnego z nich ani też nie sprawi, że wartość świadczeń z punktu widzenia nabywcy będzie inna, niż gdyby świadczenia te były uznane za świadczenie złożone. Przy czym ocena, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jedną usługą kompleksową, czy też z szeregiem jednostkowych usług, winna odbywać się w oparciu o to, czy wykonywane świadczenia wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Przy kwalifikacji danych świadczeń, w kontekście uznania ich za czynności złożone, należy przede wszystkim patrzeć przez pryzmat fundamentalnej zasady, zgodnie z którą każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, a dopiero w sytuacji, gdy jedna czynność obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, wtedy przyjmuje się, że czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Świadczenie złożone (kompleksowe) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.

W sytuacji, gdy mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym – świadczeniem dwóch lub więcej czynności, tak ściśle ze sobą powiązanych, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku VAT. Zdarzenie to należy traktować jako jednolite świadczenie, w którym kilka elementów należy uznać za konstytutywne do świadczenia głównego. Zatem należy ustalić charakter realizowanego świadczenia, a tym samym zidentyfikować dominujące składniki danego świadczenia.

Koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował Trybunał Sprawiedliwości UE, w wydanych orzeczeniach na podstawie pierwotnie obowiązującej Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) oraz obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE Rady. W szczególności w wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd., Trybunał uznał, że każde świadczenie usług powinno być, co do zasady, traktowane jako świadczenie odrębne i niezależne. Jeżeli jednak dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej.

W wyroku TSUE z 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro przeciwko Finanční ředitelství v Ústí nad Labem, Trybunał wskazał, że:

W konsekwencji, w przypadku świadczeń o charakterze złożonym o sposobie opodatkowania, decyduje to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym czy też z szeregiem jednostkowych świadczeń. Świadczenie o charakterze złożonym podlega opodatkowaniu według jednolitych zasad właściwych dla świadczenia głównego.

Powyższe oznacza, że dla oceny, czy w danej sytuacji są spełnione przesłanki dla uznania danego zespołu świadczeń za jedno świadczenie kompleksowe jest to, czy w przypadku wydzielenia poszczególnych świadczeń, będą one miały dla nabywcy istotną wartość. Ważne jest, czy świadczenia są ze sobą powiązane w taki sposób, że samodzielnie nie przynoszą wymaganej, praktycznej korzyści z punktu widzenia konsumenta.

Wskazali Państwo, że na podstawie zawartej z Ubezpieczycielem Majątkowym Umowy Agencyjnej zobowiązani są Państwo do wykonywania wskazanych Czynności Agencyjnych, które obejmują:

(a) inicjowanie kontaktu z potencjalnymi klientami w celu zawarcia z nimi umów ubezpieczenia oraz nawiązywanie kontaktu z potencjalnymi klientami w celu przedstawienia im oferty zawarcia umów ubezpieczenia, zachęcenie klientów do zawarcia umów ubezpieczenia i pomoc w procesie zawierania umów ubezpieczenia, w tym w szczególności:

(i) podejmowanie kroków niezbędnych w opinii Banku do pozyskania nowych klientów, w tym przygotowywanie listy klientów do późniejszego kontaktu;

(ii) zapewnianie personelu sprzedaży w odpowiedniej liczbie niezbędnej w opinii Banku dla dystrybucji i obsługi umów ubezpieczenia w sposób uwzględniający cele biznesowe stron;

(iii) podejmowanie czynności przygotowawczych w związku z zawieraniem umów ubezpieczenia, w tym zwłaszcza zapewnienie, że personel sprzedaży zapoznał się z ogólnymi warunkami ubezpieczenia, jak również z pozostałą dokumentacją dotyczącą umowy ubezpieczenia dostarczoną przez Ubezpieczyciela Majątkowego;

(b) przedstawianie klientom oferty ubezpieczeniowej zgodnie z zasadami określonymi w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej, w szczególności pełne informowanie klientów o warunkach ochrony ubezpieczeniowej oferowanej przez Ubezpieczyciela Majątkowego, a zwłaszcza o przedmiocie i zakresie ubezpieczenia, jak również prawach i obowiązkach klientów wynikających z umów ubezpieczenia, w tym przekazywanie klientom ogólnych warunków ubezpieczenia i innych właściwych dokumentów zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej;

(c) przedstawianie klientom wysokości i zasad płatności składek ubezpieczeniowych zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej;

(d) przyjmowanie od osób zainteresowanych ubezpieczeniem wniosków o zawarcie umów ubezpieczenia, sprawdzanie poprawności i kompletności wniosków oraz przekazywanie kopii wniosku klientowi zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej;

(e) zawieranie umów ubezpieczenia w imieniu Ubezpieczyciela Majątkowego zgodnie z udzielonym przez Ubezpieczyciela Majątkowego pełnomocnictwem;

(f) przekazywanie klientom odpowiednich dokumentów ubezpieczeniowych, w szczególności polis ubezpieczeniowych, zgodnie z procedurą ustaloną w odniesieniu do poszczególnych Produktów ubezpieczeniowych w załączniku do Umowy Agencyjnej.

Należy podkreślić, że ze świadczeniem usługi złożonej (kompleksowej) mamy do czynienia wówczas, gdy świadczenie usługodawcy jest rozbudowane i obejmuje dwie lub więcej pojedynczych czynności (świadczeń), będących elementami częściowego zobowiązania strony transakcji. Jednocześnie usługa taka, jeśli może zostać uznana za usługę o charakterze złożonym, podlega opodatkowaniu według zasad właściwych dla świadczenia podstawowego, głównego. Ponadto, jeżeli w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności kompleksowej.

Analiza opisu sprawy w kontekście powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że wymienione przez Państwa czynności mają charakter jednej złożonej usługi. Państwa świadczenie jest rozbudowane, składa się z kilku czynności, które razem składają się na jedną usługę świadczoną na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego. W analizowanym przypadku oddzielenie poszczególnych czynności wykonywanych przez Państwa w ramach realizacji umowy miałoby więc charakter sztuczny. Zasadne jest zatem, aby czynności wykonywane przez Państwa traktować jako świadczenie kompleksowe właśnie dlatego, że czynności te ze względu na swoje właściwości i charakter tworzą razem ekonomicznie spójną usługę dla nabywcy.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy:

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek odzwierciedlenia odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust.  1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE:

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy:

Należy wskazać, że ww. zwolnienia mają charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi – cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianych zwolnień wyłącznie do określonej grupy podmiotów. Zatem podkreślić należy, że wystarczającą przesłanką pozwalającą objąć zwolnieniem daną czynność jest wykazanie jej związku ze wskazanymi w ww. przepisach czynnościami, przy czym związek ten musi być wyraźny i nie odbiegać od świadczenia usług finansowych, wypaczając przez to istotę przewidzianego zwolnienia.

Powyższy pogląd potwierdza orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczania zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą, podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Mając na uwadze wykładnię zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy oraz w art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, konieczne jest zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 112 nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa: http://sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo. Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku z 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w którym TSUE stwierdził, że „(…) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w wyroku z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. Trybunał orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa.

Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Zatem, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa powinna stanowić:

• usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie;
• z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej;
• celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy);
• usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W konsekwencji, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest, aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z czynności:

• wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy;
• uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę;
• prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji;
• nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Nie oznacza to, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest, aby wywoływały skutek lub miały na celu wywołanie skutku dla wszystkich stron transakcji, innymi słowy konieczne jest, aby skutek tych czynności znalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Jak wynika z powołanych przepisów krajowych, wskazanego przepisu Dyrektywy oraz orzecznictwa TSUE, zwolnieniu od podatku podlegają usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, w tym wykonywane przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych. W orzecznictwie TSUE dotyczącym tej tematyki wyraźnie jednak zostało podkreślone, że pośrednictwo ubezpieczeniowe, to czynności których celem jest uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę ubezpieczenia. Zgodnie z tym orzecznictwem, istotnymi aspektami pośrednictwa ubezpieczeniowego jest wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem w celu zawarcia umowy.

Analiza wymienionych w opisie sprawy czynności, do których zobowiązali się Państwo na podstawie zawartej Umowy Agencyjnej, w kontekście powołanych przepisów prawa oraz orzeczeń TSUE prowadzi do wniosku, że stanowią one czynności z zakresu pośrednictwa ubezpieczeniowego zmierzające w istocie do zawarcia umowy ubezpieczenia. Tym samym, wskazane w opisie sprawy czynności wykonywane przez Państwa na rzecz Ubezpieczyciela Majątkowego, należy uznać za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, podlegające zwolnieniu od podatku.

Podsumowując należy stwierdzić, że wykonywane przez Państwa czynności należy traktować jako kompleksowa usługę pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, korzystającą ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy. Usługi wykonywane na podstawie Umowy Agencyjnej są tak ściśle ze sobą związane, że obiektywnie tworzą jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny w rozumieniu orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Wskazali Państwo, że w związku z procesem związanym z przedłużeniem Umów Dystrybucyjnych, a przede wszystkim renegocjacją wynagrodzenia otrzymywanego przez Państwa na podstawie Umów Agencyjnych, Państwo oraz Ubezpieczyciel Majątkowy rozważają zawarcie porozumienia dotyczącego Umowy Agencyjnej zawartej przez Ubezpieczyciela Majątkowego z Państwem (oraz innymi agentami współpracującymi z Państwem przy wykonywaniu Umowy Agencyjnej). W projektowanym porozumieniu, Państwo oraz Ubezpieczyciel Majątkowy wskazują, m.in. że:

• Niezależnie od wynagrodzenia - prowizji otrzymywanej przez agentów, w tym Państwa na podstawie odpowiednich postanowień Umowy Agencyjnej zawartej z Ubezpieczycielem Majątkowym, z tytułu Czynności Agencyjnych, które będą wykonywane przez Państwa na podstawie ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej z wyłączeniem czynności, które będą dokonywane przez agentów innych niż Państwo), otrzymają Państwo od Ubezpieczyciela Majątkowego dodatkową prowizję w kwocie uzgodnionej w Porozumieniu agencyjnym. Dodatkowa Prowizja będzie stanowić zapłatę dokonaną z góry za podjęcie przez Państwa Czynności Agencyjnych wymienionych w ust. 1.2 (a)-(f) Umowy Agencyjnej opisanych powyżej w stosunku do wskazanych Produktów ubezpieczeniowych.
• Dodatkowa Prowizja zostanie wypłacona przez Ubezpieczyciela Majątkowego na Państwa rzecz za czynności wykonywane przez Państwa na podstawie Umowy Agencyjnej, niezależnie od innych świadczeń przysługujących Państwu od Ubezpieczyciela Majątkowego (lub przysługujących innym agentom współpracującym z Państwem w ramach Umowy Agencyjnej).

Biorąc zatem pod uwagę powołane wcześniej przepisy prawa oraz orzecznictwo TSUE w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że wypłata przez Ubezpieczyciela Majątkowego, na Państwa rzecz Dodatkowej Prowizji na warunkach uzgodnionych przez Strony w Porozumieniu agencyjnym, będzie stanowiła element należnego Państwu wynagrodzenia z tytułu wykonywania Czynności Agencyjnych stanowiących usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, które podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, zatem do tej Dodatkowej Prowizji również należy zastosować zwolnienie od podatku VAT.

Państwa stanowisko jest zatem prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych dla Państwa i nie wywiera skutków podatkowych dla wskazanych we wniosku agentów innych niż Państwo.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.