Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 grudnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zwolnienia od podatku refakturowania usług ubezpieczenia.

Opis zdarzenia przyszłego

Podatnik dokonał cesji leasingu pojazdu na osobę prawną za zgodą finansującego. Z tytułu tzw. odstępnego wystawił fakturę na umówione z nabywcą wynagrodzenie w stawce netto plus VAT.

Przyszły stan faktyczny dotyczy natomiast zawarcia aneksu do umowy ubezpieczenia pojazdu OC/AC/NNW. Ubezpieczenie takie zostało opłacone bezpośrednio przez podatnika jako korzystającego w ramach umowy leasingu. Obecnie planowane jest zawarcie aneksu do umowy ubezpieczenia, z którego będzie wynikało, że za zgodą Ubezpieczyciela nastąpi zmiana Ubezpieczającego z dotychczasowego korzystającego na nowego leasingobiorcę.

Odrębnie strony umówiły się na zwrot opłaconej składki ubezpieczeniowej proporcjonalnie do okresu ubezpieczenia, tj. za 6 miesięcy. Nastąpi to poprzez wystawienie tzw. refaktury.

Pytanie

Czy refakturując na nabywcę praw z umowy leasingu kosztów ubezpieczenia pojazdu dopuszczalne jest uwzględnianie tej samej stawki VAT (zwolnienia od VAT), która była zastosowana przez sprzedawcę usługi ubezpieczeniowej?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, refakturowanie kosztów ubezpieczenia pojazdu z uwzględnieniem zastosowanego przez sprzedawcę takiej usługi zwolnienia z VAT jest dopuszczalne.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT usługi ubezpieczeniowe są z VAT zwolnione.

Problem opodatkowania podatkiem od wartości dodanej usługi ubezpieczenia świadczonej łącznie z usługą leasingu był rozstrzygany przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie B. L. sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie do sygn. C-224/11. Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2013 r. ETS stwierdził, iż co do zasady usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu stanowią usługi odrębne i niezależne dla celów podatku od wartości dodanej. Jeżeli więc leasingobiorca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając dokładnym kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę, to czynność taka stanowi transakcję ubezpieczeniową, zwolnioną z opodatkowania, na podstawie art. 135 ust. 1 lit. a.) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Trybunał w uzasadnieniu wyroku stwierdził, iż z punktu widzenia przepisów prawa unijnego do celów podatku VAT każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne. Usługa leasingu i świadczenie ubezpieczenia związanego z jej przedmiotem mogą być uznawane za ściśle ze sobą związane wyłącznie gdy stanowią jedną czynność. Każda transakcja ubezpieczeniowa z natury przedstawia pewien związek z przedmiotem, który obejmuje. Wynika z tego, że przedmiot oddany w leasing i jego ubezpieczenie muszą przedstawiać pewien związek, niemniej taki związek sam w sobie nie wystarcza aby ustalić czy istnieje jedno złożone świadczenie dla celów podatku VAT. ETS stanął na stanowisku, że w przypadku gdy usługa ubezpieczeniowa jest w pierwszej kolejności sprzedawana przez ubezpieczyciela na rzecz leasingodawcy, który następnie odzyskuje dokładny koszt ubezpieczenia od swojego klienta, stanowi to transakcję ubezpieczeniową, zwolnioną z VAT. Podobne stanowisko jest wyrażane także w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, m.in. w wyroku z dnia 30 kwietnia 2013 r. (sygn. akt I FSK 180/13), w którym Sąd stwierdził, iż co do zasady usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu stanowią usługi odrębne i dla celów podatkowych niezależne.

Co prawda wyrok ten odnosi się do usług leasingowych, niemniej jednak argumentacja w nim zawarta powinna znaleźć zastosowanie także do sytuacji, w której następuje cesja praw z umowy leasingu, a nabywca wchodzi również w prawa umowy ubezpieczenia, z której będzie czerpał korzyści. Można zatem stwierdzić, że dotychczasowy leasingobiorca z chwilą cesji przestał działać w relacji do zakładu ubezpieczeń na własne zlecenia, a stał się niejako pośrednikiem nowego leasingobiorcy. Podsumowując stwierdzić należy, iż usługa polegająca na przeniesieniu praw do umowy leasingu pojazdu i związana z nią usługa ubezpieczeniowa nie stanowią jednej czynności w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz w rozumieniu prawa unijnego, w szczególności Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Wobec powyższego obie usługi powinny być potraktowane jako odrębne i opodatkowane odrębnie.

Podatnik jest zobowiązany uwzględnić stawkę VAT właściwą dla świadczonych usług w odniesieniu wyłącznie do tzw. odstępnego, natomiast w zakresie refakturowania kosztów ubezpieczenia Wnioskodawca powinien zastosować zwolnienie z VAT, analogicznie do tego, w jaki sposób została sam nabył i opłacił ubezpieczenie pojazdu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w zakresie podatku od towarów i usług, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy:

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy:

Przy czym zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się podatnika – niebędące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu. Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług lub dostawy towarów, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT jest spełnienie przesłanki odpłatności.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W konsekwencji, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści związane z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Ponadto jak stanowi art. 8 ust. 2a ustawy:

Z powyższego przepisu wynika, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. W świetle uregulowań art. 8 ust. 2a ustawy, należy przyjąć, że nawet jeśli podmiot faktycznie nie świadczy usługi (osobiście nie wykonuje czynności), jednakże pośrednio bierze udział w jej świadczeniu to dla potrzeb podatku od towarów i usług, takie zachowanie jest traktowane na równi ze świadczeniem konkretnej usługi. Podmiot ten staje się zatem podatnikiem ze wszystkimi, wynikającymi z tego, konsekwencjami, tj. w szczególności powinien opodatkować i udokumentować tę usługę według zasad dla niej przewidzianych.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że:

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik działając we własnym imieniu zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją kontrahentowi w tzw. „stanie nieprzetworzonym”, uznawany jest za podatnika, który usługę taką świadczy. Świadczenie takich usług powinno zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług wg stawki właściwej dla danego rodzaju usług.

Z opisu sprawy wynika, że dokonał Pan cesji leasingu pojazdu na osobę prawną za zgodą finansującego. Na ww. pojazd posiadał Pan ubezpieczenie OC/AC/NNW. Ubezpieczenie takie zostało opłacone bezpośrednio przez Pana jako korzystającego w ramach umowy leasingu. Obecnie planowane jest zawarcie aneksu do umowy ubezpieczenia, z którego będzie wynikało, że za zgodą Ubezpieczyciela nastąpi zmiana Ubezpieczającego i Ubezpieczonego z dotychczasowego korzystającego, czyli Pana, na nowego leasingobiorcę.

Jak Pan wskazał – odrębnie - umówił się Pan z osobą prawną na zwrot opłaconej składki ubezpieczeniowej proporcjonalnie do okresu ubezpieczenia, tj. za 6 miesięcy. Nastąpi to poprzez wystawienie tzw. refaktury.

Pana wątpliwości dotyczą kwestii, czy planowana refaktura na najemcę kosztów ubezpieczenia za 6 miesięcy będzie korzysta ze zwolnienia w podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zatem, w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Terminy używane do określenia zwolnień z podatku przewidziane w artykule 13 Dyrektywy muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika (w szczególności sprawa 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties (1989) ECR 1737, paragraf 13 i sprawa C-287/00 Commission v Germany (2002) ECR 1-5811, paragraf 43). Jest ustalonym prawem precedensowym, że zwolnienia te stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich.

Należy wskazać, że powyższy przepis art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, jest efektem implementacji do krajowego porządku prawnego przepisu art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym:

Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy:

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług jak również w Dyrektywa 2006/112/WE nie zawierają definicji zwolnionych transakcji ubezpieczeniowych/ reasekuracyjnych, jednak kwestia ta była przedmiotem orzecznictwa TSUE. „Czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia, do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia, określonego w momencie zawarcia umowy.

Czynność ubezpieczeniowa, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe TSUE w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skandia C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

W akapicie 41 sprawy Skandia, Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku, tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Z kolei „czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia okoliczności objętych umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Natomiast w myśl art. 808 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego:

W takim przypadku ubezpieczający nie jest jednocześnie ubezpieczonym. Z drugiej strony ubezpieczony jest uprawniony do żądania należnego świadczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Dodatkowo może żądać, by ubezpieczyciel udzielił mu informacji o postanowieniach zawartej umowy oraz ogólnych warunkach ubezpieczenia w zakresie, w jakim dotyczą jego praw i obowiązków.

W rozpatrywanej sprawie umówił się Pan odrębnie z cesjonariuszem, że zwróci on koszt składki ubezpieczeniowej za okres 6 miesięcy. Umowa ubezpieczeniowa OC/AC/NNW była zawarta w Pana imieniu i na Pana rzecz. Zatem nie świadczy Pan usługi ubezpieczeniowej, usługi pośrednictwa oraz usługi świadczonej przez ubezpieczającego na cudzy rachunek. To, że osoba prawna pokryje koszty tego ubezpieczenia za 6 miesięcy nie świadczy o tym, że ta osoba prawna nabywa od Pana usługę ubezpieczenia.

Z treści ww. art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy jasno wynika, że zwolnieniem objęte są m.in. usługi ubezpieczeniowe, usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych oraz usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek.

Umowa ubezpieczenia na cudzy rachunek jest konstrukcją prawną, w której ubezpieczający zawiera z ubezpieczycielem umowę w celu ochrony interesu osoby trzeciej – ubezpieczonego, przy czym ubezpieczyciel świadczy ochronę ubezpieczeniową bezpośrednio na rzecz ww. osoby trzeciej, na której rachunek została zawarta umowa. Osoba trzecia nie musi być jednoznacznie wskazana w zawartej z ubezpieczycielem umowie ubezpieczenia.

Zatem należy uznać, że ubezpieczenie na cudzy rachunek jest specyficzną formą ubezpieczenia odmienną od jego typowych form. Odmienność ubezpieczenia na cudzy rachunek polega przede wszystkim na tym, że w ramach takiego ubezpieczenia ubezpieczający pełni szczególną rolę, gdyż zawarta umowa ubezpieczenia ma na celu ochronę nie jego interesów, a osób trzecich.

W sytuacji przedstawionej we wniosku nie występuje przesłanka nabycia usługi ubezpieczeniowej OC/AC/NNW na rzecz osoby trzeciej. Zatem nie może być Pan traktowany najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. W sytuacji przedstawionej we wniosku nie można mówić, że nabył Pan usługę ubezpieczenia, a następnie odsprzedał ją osobie prawnej w tzw. „stanie nieprzetworzonym”. Nie można uznać Pana za podatnika, który usługę taką świadczy.

W związku z powyższym w tej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy, bowiem to Pan jest beneficjentem usługi ubezpieczeniowej OC/AC/NNW. Nie będzie Pan zatem świadczył usługi ubezpieczeniowej, a w konsekwencji w opisanej sytuacji nie będzie miał zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Tym samym Pana stanowisko uznałem za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem zaznaczam, że ta interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla Pana kontrahenta, o którym mowa we wniosku.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponosi Pan ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.