Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zastosowania stawki VAT 0% właściwej dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku posiadania przez Spółkę dokumentów potwierdzających dokonanie dostawy. Uzupełnili go Państwo pismem z 16 października 2024 r. (wpływ 28 października 2024 r.) oraz pismem z 18 marca 2025 r. (wpływ 18 marca 2025 r.). – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A Sp. z o.o. z siedzibą w (…) (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”), będąca dostawcą usług lakierowania proszkowego oraz obróbek blacharskich, z uwagi na obecną, trudną sytuację rynkową zdecydował o znacznym zwiększeniu udziału sprzedaży towarów na teren Unii Europejskiej oraz Europejskiego Obszaru Gospodarczego, celem zapobieżenia strat w jednostce.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stanął przed dylematem w jaki sposób poprawnie udokumentować prawo do zastosowania preferencyjnej stawki 0%, zgodnie z brzmieniem art. 42 ust. 3, art. 42 ust. 4 oraz art. 42 ust. 11 ustawy VAT.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT (dalej również: „WDT”), na rzecz nabywców z innych państw członkowskich, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany im przez państwa członkowskie właściwe dla tych nabywców, poprzedzony dwuliterowym kodem stosowanym dla podatku od wartości dodanej (dalej: „Nabywcy” lub „Kontrahenci”). Nabywcy podają Spółce ww. numer (dalej również: „numer VAT-UE”) przed powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu dokonania WDT na ich rzecz.

Sposób przekazania numeru VAT-UE przez Nabywców Spółce (dalej łącznie: „Strony”) zależy przy tym od przyjętych przez Strony zasad współpracy. Zwykle za okoliczność potwierdzającą podanie Wnioskodawcy przez Nabywcę ww. numeru Strony upatrują fakt umieszczenia go przez Spółkę na fakturze dokumentującej daną transakcję.

Jednocześnie Wnioskodawca zauważa, że w ramach realizowanych przez Spółkę WDT, wysyłka towarów następuje każdorazowo z magazynu Spółki zlokalizowanego na terytorium Polski do Nabywcy lub miejsca wskazanego przez Nabywcę znajdującego się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej (dalej również: „miejsce przeznaczenia”).

Dodatkowo Spółka zaznacza, że informacje o dokonywanych ww. transakcjach wewnątrzwspólnotowych są przez nią prawidłowo i terminowo wykazywane w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy o VAT.

Wnioskodawca za pośrednictwem złożonego wniosku o interpretację indywidualną zapytuje, czy posiadane przez niego dokumenty oraz sposób ich pozyskania jest odpowiedni do udokumentowania, zgodnie w ww. przepisami prawa do zastosowania preferencyjnej, zerowej stawki w podatku VAT.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT i nie posiada poza Polską stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu ustawy o VAT. Spółka jest zarejestrowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych tylko w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (dalej: „WDT”). Jak już wspomniano, w ramach transakcji WDT nabywcy towarów są podatnikami podatku od wartości dodanej, zarejestrowanymi na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych i posiadają ważny numer VAT-UE nadany przez państwo członkowskie ich siedziby.

W celu zastosowania stawki 0 % Wnioskodawca gromadzi dokumentację potwierdzającą, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego.

Dla Spółki, wraz z rosnącą liczbą kontrahentów oraz liczbą transakcji, gromadzenie zróżnicowanych dowodów potwierdzających, że w ramach danej transakcji wewnątrzwspólnotowej towary uległy przemieszczeniu jest często kłopotliwe oraz czasochłonne.

Z uwagi na powyższe, Spółka zamierza wprowadzić ujednolicony sposób dokumentowania przemieszczenia towarów w tym zakresie.

Intencją Spółki jest potwierdzenie, że posiadane przez nią komplety dokumentów uprawniają ją do zastosowania stawki 0% do WDT w aktualnym stanie prawnym.

W odniesieniu do dokonywanych przez Spółkę transakcji WDT, Spółka gromadzi komplet dokumentów, które łącznie potwierdzają dostarczenie towarów do Nabywcy w innym państwie członkowskim UE.

Przed terminem złożenia deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy Wnioskodawca jest w posiadaniu dokumentów, tj.:

1)podstawowe (art. 42 ust. 3 VATU):

a)specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku wynikająca z faktury sprzedaży oraz dokumentu WZ (innymi słowy specyfikację poszczególnych sztuk ładunku stanowi faktura sprzedaży oraz dokument WZ),

b)kopia, skan listu przewozowego (CMR),

c)wiadomości e-mail do Nabywcy, z której wynika, że brak odpowiedzi będzie stanowił jednocześnie milczącą akceptację (potwierdzenie) dokonanych dostaw (tzw. milczący akcept).

Powyższa dokumentacja będzie otrzymywana i archiwizowana przez Spółkę, co do zasady, w formie elektronicznej. W niektórych tylko przypadkach Spółka będzie w posiadaniu wybranych dokumentów w formie papierowej.

2)uzupełniające (art. 42 ust. 11 VATU):

a)  oświadczenie w formie pisemnej lub elektronicznej (w tym korespondencja mailowa) potwierdzające przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju

b)  potwierdzenie płatności.

Faktury WDT wystawiane przez Wnioskodawcę zawierają m.in. następujące informacje: dane Wnioskodawcy oraz nabywcy (w tym właściwe i ważne numery VAT-UE obu podmiotów), numer i datę wystawienia faktury, oznaczenie towaru (np. nazwa/opis/kod towaru) oraz ilość poszczególnych towarów. Dokumenty WZ wystawiane przez Wnioskodawcę zawierają m.in. miejsce załadunku towarów (określone jako magazyn znajdujący się na terytorium Polski), adres wysyłki towarów oraz oznaczenie towaru/materiału, ilość wydanego towaru, dane odbiorcy i wystawcy, podpis osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu WZ. Dokument CMR zawiera natomiast w szczególności następujące informacje:

-    nazwę i adres nadawcy (tj. dane magazynu Wnioskodawcy, z którego dokonywane jest WDT);

-    nazwę i adres odbiorcy;

-    miejsce przeznaczenia (tj. miejsce, do którego dostarczany jest towar);

-    miejsce i datę załadowania towaru;

-    dane dotyczące towaru, tj. określenie ilości sztuk ładunku, rodzaju towaru, wagi brutto, nr WZ;

-    dane dotyczące przewoźników;

-    miejsce i datę wystawienia dokumentu przewozowego;

-    podpis nadawcy (w tym zakresie jest to podpis pracownika magazynu Spółki, odpowiedzialnego za wydanie danej przesyłki przewoźnikowi), pieczątkę lub podpis lub parafkę przewoźnika /kierowcy przewoźnika odbierającego towar od nadawcy, jednakże – co ważne – bez podpisu odbiorcy.

Standardowo, Spółka przechowuje dokumenty CMR w formie skanu dokumentu. Jeżeli Spółka nie posiada dokumentów przewozowych, tzw. CMR, dokumentacja WDT odbywa się z wykorzystaniem faktury sprzedaży, dokumentu WZ oraz potwierdzenia przyjęcia towarów przez odbiorcę (oświadczenie nabywcy) w formie wiadomości e-mail do Nabywcy, z której wynika, że brak odpowiedzi będzie stanowił jednocześnie milczącą akceptację (potwierdzenie) dokonanych dostaw (tzw. milczący akcept).

Jednocześnie Spółka wyjaśnia, że procedura tzw. milczącej akceptacji polega na tym, że:

a.Nabywca co do zasady nie odsyła do Spółki informacji zwrotnej w zakresie otrzymanego zestawienia.

b.Zgodnie z ustnymi ustaleniami pomiędzy działami księgowości/logistyki obydwu Stron – w przypadku braku odpowiedzi Nabywcy do określonego dnia, uznaje się, że dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska zostało potwierdzone.

Dodatkowo w treści wiadomości e-mail, do której załączane jest ww. zestawienie, Wnioskodawca wskazuje, że milczenie ze strony Nabywcy oznacza potwierdzenie, że towar został dostarczony.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

1. W odpowiedzi na pytanie: Jaki towar był przedmiotem transakcji sprzedaży, których dotyczy złożony wniosek?

wskazali Państwo:

2. W odpowiedzi na pytanie: Do jakiego konkretnie kraju był transportowany towar będący przedmiotem transakcji objętych zapytaniem?

wskazali Państwo:

3. W odpowiedzi na pytanie: Czy w odniesieniu do każdej transakcji posiadali Państwo wszystkie (poza dokumentem CMR) wymienione w opisie sprawy dokumenty, tj.:

-    specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku wynikająca z faktury sprzedaży oraz dokumentu WZ (innymi słowy specyfikację poszczególnych sztuk ładunku stanowi faktura sprzedaży oraz dokument WZ),

-    wiadomości e-mail do Nabywcy, z której wynika, że brak odpowiedzi będzie stanowił jednocześnie milczącą akceptację (potwierdzenie) dokonanych dostaw (tzw. milczący akcept),

-    oświadczenie w formie pisemnej lub elektronicznej (w tym korespondencja mailowa) potwierdzające przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju,

-    potwierdzenie płatności?

wskazali Państwo:

4. W odpowiedzi na pytanie: Dlaczego/co jest powodem, że zdarzają się sytuacje, w których Spółka nie posiada dokumentu CMR?

wskazali Państwo:

5a. W odpowiedzi na pytanie: Co dokładnie znajduje się w treści wiadomości e-mail wysyłanej do nabywcy w procedurze „milczącej akceptacji”?

wskazali Państwo:

5b. W odpowiedzi na pytanie: Jakie „zestawienie” otrzymuje nabywca?

wskazali Państwo:

6. W odpowiedzi na pytanie: Czy „potwierdzenie płatności”, którym Państwo dysponują, wskazuje, że towar został dostarczony nabywcy do miejsca przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego? Jeśli tak, to proszę wskazać na podstawie jakich okoliczności, np. czy z warunków umowy wynika, że płatność za towar będzie dokonana po otrzymaniu towaru przez nabywcę, czy dysponują Państwo korespondencją mailową, z której wynika, że zapłata za towar dotyczy konkretnego zamówienia dostarczonego do nabywcy lub innymi dowodami świadczącymi, że towar został dostarczony nabywcy?

wskazali Państwo:

7. W odpowiedzi na pytanie: Czy posiadane przez Państwa każdorazowo dokumenty łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do Nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju?

wskazali Państwo:

Pytanie

Czy Spółka, posiadając dokumentację wyżej opisaną, ma prawo do zastosowania preferencyjnej, 0% stawki VAT w przypadku dostaw wewnątrzwspólnotowych zgodnie z art. 42 ustawy VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

1.1 Ogólne podstawy prawne (art. 5 ust. 1 pkt 1 i 5, art. 13 ust. 1 i 2, art. 13 ust. 6, art. 41 ust. 3, art. 42).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 i 5 VATU, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 13 ust. 1 VATU, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Stosownie do art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, WDT ma miejsce pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ponadto, w myśl art. 13 ust. 6 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów ma miejsce, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Podsumowując, WDT zostaje dokonana, jeżeli:

-    dochodzi do dostawy towarów (tj. dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel),

-    w wykonaniu tej dostawy dochodzi do wywozu towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE,

-    dokonujący dostawy jest podatnikiem, którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku,

-    nabywcą towarów jest podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE.

Przeniesienie prawa do rozporządzania (dysponowania) towarem jak właściciel następuje, gdy sprzedający – w sensie ekonomicznym – odda towar do swobodnego nim rozporządzania (dysponowania) odbiorcy, a sam przestanie faktycznie władać tym towarem (por. wyrok NSA z dnia 21 listopada 2007 r., sygn. akt I FSK 114/06).

Zgodnie z art. 41 ust. 3 VATU, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 VATU, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1)  podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2)  podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3)  podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 VATU, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1)  dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2)  specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

-   z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W myśl art. 42 ust. 4 VATU, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1)  imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;

2)  adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;

3)  określenie towarów i ich ilości;

4)  potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

5)  rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Zgodnie z art. 42 ust. 11 VATU, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1)  korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2)  dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3)  dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4)  dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zmiany w przepisach unijnych w zakresie VAT oraz ich wpływ na zasady dokumentowania WDT na potrzeby stosowania stawki 0% VAT

1 stycznia 2020 r. weszło w życie rozporządzenie 2018/1912 zmieniające rozporządzenie 282/2011. Od tego momentu rozporządzenie to – stosownie do art. 288 zdanie drugie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej jako: „TFUE”) – wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej (a zatem również w Polsce). Przepisy tego rozporządzenia są tym samym wiążące zarówno dla podatników, jak i władz skarbowych w Polsce.

Na podstawie art. 1 pkt 1, rozporządzenie 2018/1912 wprowadziło do rozporządzenia 282/2011 art. 45a, który zawiera nowe regulacje w zakresie dowodów wymaganych do potwierdzenia wywozu towarów do innego państwa członkowskiego UE na potrzeby stosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (tj. stawki 0% VAT) w transakcjach WDT.

W świetle nowych regulacji unijnych, w odniesieniu do podatników, którzy od 1 stycznia 2020 r. spełniają wymagania dokumentacyjne przewidziane w znowelizowanym rozporządzeniu 282/2011, znajduje zastosowanie tzw. domniemanie wzruszalne, w myśl którego uznaje się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium kraju, ale na terytorium UE (dalej również jako: „domniemanie”).

W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje, że analiza przepisów ww. rozporządzenia prowadzi do wniosku, że niespełnienie warunków domniemania (tj. niespełnienie warunków określonych w art. 45a Rozporządzenia 282/2011) nie oznacza automatycznie, że stawka 0% VAT nie ma zastosowania w przypadku WDT.

Rozporządzenie 282/2011 posługuje się bowiem określeniem „domniemywa się”. Tego typu sformułowanie nie odnosi się natomiast do obowiązku spełnienia przez podatnika warunków opisanych w art. 45a rozporządzenia 282/2011.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli wewnątrzwspólnotowy dostawca musiałby koniecznie spełnić warunki określone w omawianym przepisie, to w przedmiotowym rozporządzeniu użyto by innego wyrażenia (przede wszystkim w formie obligatoryjnej, tj. takiej, która wyraża wymóg zachowania się w określony sposób).

Jeżeli zatem dostawca spełni przesłanki wynikające z omawianych regulacji rozporządzenia, to ma on w sposób domniemany zagwarantowaną możliwość zastosowania stawki 0% VAT (jeżeli oczywiście organ podatkowy tego domniemania nie obali).

Przepis unijny nie odnosi się natomiast do sytuacji odwrotnej.

W konsekwencji niespełnienie przesłanek domniemania – w opinii Spółki – nie oznacza braku prawa do zastosowania stawki 0% VAT.

W takiej bowiem sytuacji wywóz towarów poza terytorium kraju w ramach WDT można udowodnić w inny sposób (w przypadku Polski – według zasad określonych w polskiej ustawie o VAT, które po wejściu w życie rozporządzenia 2018/1912 nadal obowiązują).

Nowa regulacja unijna ustanawia w rezultacie domniemanie, z którego podatnik ma prawo skorzystać, ale które nie jest wobec niego obligatoryjne. Jest to zatem dla podatników rozwiązanie, które ma swego rodzaju charakter akcesoryjny w dokumentowaniu WDT na potrzeby stosowania stawki 0% VAT.

Z uwagi na powyższe, w opinii Spółki, należy stwierdzić, że wskazane rozporządzenie 282/2011 nie ingeruje w kształt warunków stosowania stawki 0% VAT dla WDT, sformułowanych w polskiej ustawie o VAT. Prowadzi to tym samym do wniosku, że podatnicy – po 1 stycznia 2020 r. – mogą nadal dokumentować wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów na potrzeby stosowania stawki 0% VAT wg zasad określonych w ustawie o VAT (tj. w szczególności w art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 oraz ust. 11 tej ustawy).

Takie podejście znajduje uzasadnienie w szczególności w:

I.    Preambule rozporządzenia 2018/1912, w której postanowiono, że jednym z warunków zastosowania zwolnienia dostaw towarów z VAT w ramach niektórych transakcji wewnątrzwspólnotowych (tj. stawki 0% VAT) jest: zapewnienie aby towary zostały wysłane lub przetransportowane z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego (pkt 2 Preambuły). Przy czym jednocześnie nie stwierdzono wprost, że przewidziane – we wprowadzanym przez to rozporządzenie art. 45a – dokumenty są niezbędne/konieczne dla spełnienia tej przesłanki. Nie posłużono się ponadto w tym zakresie sformułowaniem, że przepisy rozporządzenia 2018/1912 wprowadzają kolejny „warunek” w tym zakresie;

II.   Uzasadnieniu do Projektu ustawy nowelizującej, w którym zauważono, że: „Organ podatkowy może obalić przyjęte domniemanie, poprzez przedstawienie dowodów świadczących o tym, że towary w rzeczywistości nie zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Taka sytuacja może mieć miejsce, gdy podczas kontroli organy podatkowe stwierdzą, że towary nadal znajdują się w magazynie dostawcy. Przepis skonstruowany w taki sposób przenosi ciężar dowodowy na organ podatkowy. Konsekwencją obalenia tego domniemania jest niemożliwość zastosowania stawki 0%. Nie jest możliwe stosowanie domniemania w odwrotny sposób. Niespełnienie warunków domniemania nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji na dostawcy ciąży obowiązek udowodnienia w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. Inaczej mówiąc, jeśli domniemanie nie ma zastosowania, sytuacja pozostaje taka sama jak obecnie” (str. 55-56 Uzasadnienia);

III.    Komunikacie Ministerstwa Finansów w sprawie implementacji dyrektywy Rady (UE) 2018/1910 zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi (Dz. U.UE.L 2018.311.3; dalej jako: „Dyrektywa” lub „Dyrektywa 2018/1910”) opublikowanym na stronach rządowych 23 grudnia 2019 r. („Komunikat w sprawie implementacji dyrektywy 2018/1910, tzw. pakiet Quick Fixes”; dostępny pod adresem: https://www.gov.pl/web/finanse/implementacja-dyrektywy -20181910-dot-tzw-pakietu-quick-fixes; dalej jako: „Komunikat”), w którym MF wskazało, że: „Rozporządzenie wykonawcze 2018/1912 w art. 45a wprowadza domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. Sytuacja taka nie ulegnie zmianie po wejściu w życie ustawy implementującej prawo unijne”;

IV.    W notach wyjaśniających opublikowanych przez Komisję Europejską w grudniu 2019 r. („Explanatory Notes on the EU VAT changes in respect of call-off stock arrangements, chain transactions and the exemption for intra-Community supplies of goods (»2020 Quick Fixes«)”; dostępne pod adresem: https://ec.europa.eu/taxation customs/sites/taxation/files /explanatory_notes_2020_quick_fixes_en.pdf; dalej jako: „Noty wyjaśniające Komisji Europejskiej”), w których wskazano, że państwa członkowskie są zobowiązane do stosowania art. 45a rozporządzenia 282/2011. Oznacza to, że w przypadku spełnienia warunków określonych w tym przepisie, dostawca będzie miał prawo do korzystania z odpowiedniego rozwiązania. Ponadto państwa członkowskie UE będą mogły również ustanowić w swoich krajowych przepisach dotyczących podatku VAT inne – bardziej elastyczne (mniej rygorystyczne– rozumienie Wnioskodawcy) niż domniemanie przewidziane w art. 45a rozporządzenia 282/2011 – rozwiązania dotyczące wymaganych dowodów przewozowych. W takim przypadku dostawca mógłby, pod warunkiem spełnienia odpowiednich warunków, korzystać z domniemań przewidzianych w art. 45a rozporządzenia 282/2011 i/lub rozwiązań przewidzianych w krajowych przepisach dotyczących podatku VAT. W tym zakresie można zatem nadal stosować istniejące krajowe regulacje, które ustanawiają warunki dotyczące wymaganych dowodów przewozowych, a które są bardziej elastyczne niż te przewidziane w art. 45a rozporządzenia 282/2011;

V.    W stanowisku tzw. VAT Expert Group (ciało doradcze powołane decyzją Komisji Europejskiej) z 20 lutego 2019 r. (dostępne pod adresem: https://circabc.europa.eu/sd/ aZ2c36f43c-80b8 -4fb1-a209-a2c30e060eaeA/EG; dalej jako: „Stanowisko VAT Expert Group”), w którym wskazano, że: „sam fakt, że warunki dotyczące domniemania nie zostaną spełnione nie przesądza automatycznie o braku możliwości zastosowania preferencji określonej w art. 138 Dyrektywy (zwolnienie dla transakcji wewnątrzwspólnotowych – przyp.). W takim przypadku w gestii dostawcy pozostaje sposób udowodnienia władzom podatkowym, że warunki do zastosowania zwolnienia dla transakcji wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione. Innymi słowy, jeżeli domniemanie nie ma zastosowania, sytuacja podatnika będzie taka sama jak w aktualnym stanie prawnym (...) obalenie domniemania różni się od sytuacji, w której organ podatkowy może wykazać, że jeden z dokumentów wymienionych w art. 45a ust. 3 rozporządzenia, który został przedstawiony jako dowód albo zawiera nieprawidłowe informacje, albo jest nawet fałszywy. Konsekwencją tego byłoby, że warunki bycia w jednym z przypadków określonych w ust. 1 lit. a lub b nie są spełnione. Dlatego dostawca nie może już polegać na domniemaniu, że wysyłka lub transport zostały dokonane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty. Dostawca może jednak nadal być w stanie dostarczyć inne dokumenty, o których mowa w art. 45a, co umożliwiłoby mu skorzystanie z domniemania (chyba że organy podatkowe ponownie udowodnią, że dokumenty te są nieprawidłowe lub fałszywe)”;

VI.    W najnowszych interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

-    w interpretacji indywidualnej z dnia z dnia 26 września 2022 r. (sygn.0111-KDIB3-3.4012. 400.2022.1.MAZ), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej twierdzi, że: „(…) list przewozowy – co prawda – nie jest podpisywany przez Nabywcę, niemniej jednak znajdują się na nim podpisy Wnioskodawcy oraz przewoźnika, które – zdaniem Spółki – pośrednio potwierdzają dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia (tj. do Nabywcy lub miejsca wskazanego przez Nabywcę znajdującego się w państwie członkowskim innym niż Polska). Przewoźnik, podpisując dokument przewozowy, daje bowiem rękojmię prawidłowej realizacji transportu i dostarczenia towaru do miejsca wskazanego przez nadawcę (Wnioskodawcę)”;

-    w interpretacji indywidualnej z dnia 20 marca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.9.2020. 1.PC), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że: „(...) niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. (...) Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy będzie uprawniało – również od dnia 1 stycznia 2020 r. – do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów”;

-    analogiczne stanowisko do powyższego zostało zawarte także m.in. w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji z dnia 13 marca 2020 r. (sygn. 0111 -KDIB3-3.4012.8.2020.1.MK), z dnia 11 marca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.729. 2019.1.PC), z dnia 9 marca 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.747.2019.2.JS), z dnia 4 marca 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.800.2019.1.KT), z dnia 27 lutego 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.706.2019.2.KT), z dnia 26 lutego 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT2. 4012.752.2019.1.KT), z dnia 12 lutego 2020 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.522. 2019.1.AKR), z dnia 11 lutego 2020 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.533.2019.2.TK) oraz z dnia 10 lutego 2020 r. (sygn. 0112-KDIL4.4012.523.2019.2.TKU).

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że jego stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych, w tym w szczególności w najnowszych interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w podobnym stanie faktycznym (w tym w rozstrzygnięciach wydanych już po wejściu w życie instytucji domniemania).

Przykładowo:

-    w interpretacji indywidualnej z dnia 14 maja 2020 r. (sygn. 0111-KDIB3-3.4012.159.2020. 1.MAZ) w której organ wskazał, że „posiadane przez Spółkę dokumenty w Przypadku 2 obejmujące:

-kopię faktury (...),

-dokument dostawy (delivery note/lieferschein), (...)

-kopię listu przewozowego (CMR) z podpisem kierowcy, lecz bez podpisu Nabywcy (...),

-zamówienie systemowe – składane przez Nabywcę w ramach systemu Spółki (tzw. zamówienie systemowe),

(...) stanowią/będą stanowiły dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie potwierdzają/będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do Nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i tym samym (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy) upoważniają/będą upoważniały Wnioskodawcę do stosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów”;

-    w interpretacji indywidualnej z dnia 11 lutego 2020 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.533.2019. 2.TK), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że: „(...) dowody (komplet dokumentów), w posiadaniu których będzie Wnioskodawca, dokonując wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów w ramach obydwu opisanych zdarzeń przyszłych, tj. dowody w postaci (...) w ramach drugiego zdarzenia przyszłego komplet:

1)  faktura VAT (zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku), oraz

2)  CMR lub list przewozowy, podpisany przez kierowcę, który towar zabiera lub nota dostawy (delivery note) zawierająca specyfikację ładunku, z którego będzie wynikał fakt rozpoczęcia transportu towarów na terytorium kraju, oraz

3)  co najmniej jeden z poniższych dokumentów: zamówienie od klienta w formie elektronicznej lub korespondencja handlowa (mailowa) z klientem dotycząca szczegółów zamówienia, które będą zawierać następujące informacje: rodzaj zamówionych towarów, ilość towarów, cena i kierunek dostawy (...) stanowią w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego dowody z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, które (jak wynika z opisu sprawy) łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. W konsekwencji należy stwierdzić, że po 31 grudnia 2019 r. Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, jeśli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, będzie posiadał komplet wskazanych w opisie pierwszego zdarzenia przyszłego oraz drugiego zdarzenia przyszłego konkretnych dokumentów”;

-    w interpretacji indywidualnej z dnia 30 marca 2020 r. (sygn. 0112-KDIL1-1.4012.8.2020. 2.HW), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej rozstrzygnął, że: „(...) dowody (komplet dokumentów), w posiadaniu których co do zasady każdorazowo znajduje się Wnioskodawca, dokonując dostaw towarów na rzecz kontrahentów z Unii Europejskiej, tj. dowody w postaci: (...) B. w przypadku dostawy części zamiennych do pojazdów, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi: faktura, zawierająca dodatkowo specyfikację poszczególnych sztuk ładunku; list przewozowy CMR z potwierdzeniem otrzymania przesyłki przez odbiorcę a w przypadku posiadania listu przewozowego CMR bez potwierdzenia otrzymania przesyłki przez odbiorcę uzupełniająco takie dokumenty jak (i) korespondencja handlowa z nabywcą, w tym zamówienia, (...) stanowią w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego dowody z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, które (jak wynika z opisu sprawy) łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. (...) Zatem od 1 stycznia 2020 r. dokumenty wymienione przez Spółkę w opisie zdarzenia przyszłego (...) stanowią dowody dostarczenia towarów w ramach dostawy wewnątrzwspólnotowej, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 oraz ust. 11 ustawy, a tym samym, w oparciu o te dokumenty – przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w art. 42 ust. 1 ustawy, w przypadku dostaw wewnątrzwspólnotowych udokumentowanych w ten sposób Wnioskodawca może zastosować stawkę VAT w wysokości 0%”;

-    w wyroku WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2006 r. (sygn. akt III SA/Wa 2140/07), w którym Sąd stwierdził, że: „Nie ma wymogu, aby dokumenty potwierdzające wewnątrzwspólnotowy charakter transakcji miały formę »papierową«. Zasadniczo dopuszczalna będzie każda forma, byle uprawdopodobniona była autentyczność tych dokumentów. Dowodem może być także dokument w formie elektronicznej lub przesłany faksem”;

-   w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 marca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.9.2020.1.PC), w której wskazano, że: „przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy” (analogiczne stanowisko wynika m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 marca 2020 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.729.2019.1.PC oraz z dnia 27 lutego 2020 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.706. 2019.2.KT). Ponadto Wnioskodawca zauważa również, że stosowanie 0% stawki VAT z tytułu WDT nie powinno być postrzegane jako wyjątek od reguły, lecz jako reguła, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Jak bowiem zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 16 stycznia 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 1220/11): „(...) dokonanie dostaw skutkować powinno stawką podatkową 0%, która – wbrew stanowisku Organów – w ramach WDT nie jest żadną stawką preferencyjną, lecz jedyną i podstawową”.

Mając na uwadze powyższe, dostawy wewnątrzwspólnotowe powinny być więc, co do zasady, opodatkowane stawką 0% VAT, a nie stawką krajową.

Na marginesie Wnioskodawca zauważa, że Spółka ma świadomość tego, że zdecydowana większość ww. źródeł (tj. Komunikat MF, Uzasadnienie do Projektu ustawy nowelizującej, Stanowisko VAT Expert Group, Noty wyjaśniające Komisji Europejskiej oraz interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej) nie są w Polsce źródłem prawa. Niemniej jednak, zdaniem Spółki, są one cenną wskazówką w zakresie interpretacji analizowanych regulacji i powinny one być w tym zakresie niewątpliwie brane pod uwagę.

VII.     W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r. (sygn. akt I FPS 1/10). W powołanej uchwale, odnoszącej się do wykładni gramatycznej, celowościowej i prounijnej stwierdzono bowiem w szczególności, że: „W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Katalog wskazany w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy o VAT nie jest zamknięty i powinien być stosowany z uwzględnieniem normy określonej w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w świetle której: „jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem”.

Dowody określone w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT nie mają charakteru bezwzględnie obligatoryjnych. Dlatego też w przypadku, gdy podatnik nie dysponuje kompletem dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT, bądź posiadane dokumenty zawierają pewne braki formalne, może on posłużyć się innymi dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dla zastosowania stawki 0% VAT w przypadku WDT nie jest konieczne posiadanie wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, a jedynie posiadanie jednego z dowodów wskazanych w tym przepisie razem z innymi dokumentami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT (bądź też innymi dowodami niewymienionymi w tym przepisie), które łącznie w sposób jednoznaczny potwierdzają dostawę towarów do finalnego nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.

W tym miejscu należy wskazać również, że przepisy ustawy o VAT nie zawierają także wymogu, by dokumentacja potwierdzająca dokonanie WDT zgromadzona była wyłącznie w formie papierowej.

Tym samym – zdaniem Spółki – dopuszczalne jest, aby dowody potwierdzające dokonanie WDT miały formę elektroniczną.

Prawo Spółki do stosowania stawki 0% VAT do WDT – w aktualnym stanie prawnym – w oparciu o katalog dokumentów opisany w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym złożonego wniosku

Mając na uwadze wcześniej cytowany art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca zauważa, że jego zdaniem, transakcje realizowane przez Spółkę – wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego złożonego wniosku – spełniają definicję WDT wskazaną w tym przepisie, a zatem powinny być w ten sposób klasyfikowane na gruncie VAT. Prawo Spółki do zastosowania stawki 0% VAT do WDT – biorąc pod uwagę argumentację przedstawioną w pkt 1 uzasadnienia złożonego wniosku – może być tym samym ustalane na podstawie obecnie obowiązujących przepisów polskiej ustawy o VAT.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku Spółki warunki wskazane w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 są spełnione. Spółka dokonuje bowiem WDT na rzecz Nabywców posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez właściwe państwo członkowskie (numer VAT-UE), który został jej podany przez Nabywcę (a fakt ten znajduje potwierdzenie na fakturach wystawianych przez Wnioskodawcę). Spółka także jest zarejestrowana jako podatnik VAT-UE. Co więcej, transakcje WDT będą w sposób prawidłowy i terminowy wykazywane w informacji podsumowującej VAT-UE.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy:

Według art. 13 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy:

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem VAT i nie posiada poza Polską stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu ustawy o VAT. Spółka jest zarejestrowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych tylko w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, na rzecz nabywców z innych państw członkowskich, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany im przez państwa członkowskie właściwe dla tych nabywców, poprzedzony dwuliterowym kodem stosowanym dla podatku od wartości dodanej. Nabywcy podają Spółce ww. numer przed powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu dokonania WDT na ich rzecz. W ramach realizowanych przez Spółkę WDT, wysyłka towarów następuje każdorazowo z magazynu Spółki zlokalizowanego na terytorium Polski do Nabywcy lub miejsca wskazanego przez Nabywcę znajdującego się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej (dalej również – miejsce przeznaczenia). Informacje o dokonywanych ww. transakcjach wewnątrzwspólnotowych są przez Spółkę prawidłowo i terminowo wykazywane w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy. Przed terminem złożenia deklaracji VAT za dany okres rozliczeniowy Spółka jest w posiadaniu dokumentów:

1)  podstawowe (art. 42 ust. 3 VATU):

a)  specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku wynikająca z faktury sprzedaży oraz dokumentu WZ (innymi słowy specyfikację poszczególnych sztuk ładunku stanowi faktura sprzedaży oraz dokument WZ),

b)  kopia, skan listu przewozowego (CMR),

c)  wiadomości e-mail do Nabywcy, z której wynika, że brak odpowiedzi będzie stanowił jednocześnie milczącą akceptację (potwierdzenie) dokonanych dostaw (tzw. milczący akcept).

Powyższa dokumentacja będzie otrzymywana i archiwizowana przez Spółkę, co do zasady, w formie elektronicznej. W niektórych tylko przypadkach Spółka będzie w posiadaniu wybranych dokumentów w formie papierowej.

2)  uzupełniające (art. 42 ust. 11 VATU):

a)  oświadczenie w formie pisemnej lub elektronicznej (w tym korespondencja mailowa) potwierdzające przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju

b)  potwierdzenie płatności – w większości przypadków płatność dokonywana jest po dostarczeniu towaru, co wynika z umów handlowych i korespondencji mailowej.

Faktury WDT wystawiane przez Wnioskodawcę zawierają m.in. następujące informacje: dane Spółki oraz nabywcy (w tym właściwe i ważne numery VAT-UE obu podmiotów), numer i datę wystawienia faktury, oznaczenie towaru (np. nazwa/opis/kod towaru) oraz ilość poszczególnych towarów. Dokumenty WZ wystawiane przez Spółkę zawierają m.in. miejsce załadunku towarów (określone jako magazyn znajdujący się na terytorium Polski), adres wysyłki towarów oraz oznaczenie towaru/materiału, ilość wydanego towaru, dane odbiorcy i wystawcy, podpis osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu WZ. Dokument CMR zawiera natomiast w szczególności następujące informacje:

-    nazwę i adres nadawcy (tj. dane magazynu Wnioskodawcy z którego dokonywane jest WDT);

-    nazwę i adres odbiorcy;

-    miejsce przeznaczenia (tj. miejsce, do którego dostarczany jest towar);

-    miejsce i datę załadowania towaru;

-    dane dotyczące towaru, tj. określenie ilości sztuk ładunku, rodzaju towaru, wagi brutto, nr WZ;

-    dane dotyczące przewoźników;

-    miejsce i datę wystawienia dokumentu przewozowego;

-    podpis nadawcy (w tym zakresie jest to podpis pracownika magazynu Spółki, odpowiedzialnego za wydanie danej przesyłki przewoźnikowi), pieczątkę lub podpis lub parafkę przewoźnika /kierowcy przewoźnika odbierającego towar od nadawcy, jednakże – co ważne – bez podpisu odbiorcy.

Standardowo, Spółka przechowuje dokumenty CMR w formie skanu dokumentu. Jeżeli Spółka nie posiada dokumentów przewozowych, tzw. CMR, dokumentacja WDT odbywa się z wykorzystaniem faktury sprzedaży, dokumentu WZ oraz potwierdzenia przyjęcia towarów przez odbiorcę (oświadczenie nabywcy) w formie wiadomości e-mail do Nabywcy, z której wynika, że brak odpowiedzi będzie stanowił jednocześnie milczącą akceptację (potwierdzenie) dokonanych dostaw (tzw. milczący akcept).

Jednocześnie Spółka wyjaśnia, że procedura tzw. milczącej akceptacji polega na tym, że:

a.  Nabywca co do zasady nie odsyła do Spółki informacji zwrotnej w zakresie otrzymanego zestawienia.

b.  Zgodnie z ustnymi ustaleniami pomiędzy działami księgowości/logistyki obydwu Stron – w przypadku braku odpowiedzi Nabywcy do określonego dnia, uznaje się, że dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska zostało potwierdzone.

Wiadomość wysyłana do nabywcy zawiera specyfikację poszczególnych sztuk ładunku wynikającą z faktury sprzedaży oraz dokumentu WZ (innymi słowy specyfikację poszczególnych sztuk ładunku stanowi faktura sprzedaży oraz dokument WZ) oraz informację, że brak odpowiedzi w określonym terminie będzie uznany za potwierdzenie otrzymania dostawy. Robią Państwo co w Państwa mocy, by zgromadzić jak najwięcej dokumentów, które potwierdzałyby fakt wywiezienia i dostarczenia towarów na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Nie zawsze jest możliwe uzyskanie wszystkich tych dokumentów (np. brak CRM z winy przewoźnika). Jednakże, w Państwa opinii nie jest konieczne posiadanie wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy, a jedynie posiadanie jednego z dowodów wskazanych w tym przepisie razem z innymi dokumentami wymienionymi w art. 42 ust. 11 (bądź też innymi dowodami niewymienionymi w tym przepisie), które łącznie w sposób jednoznaczny potwierdzają dostawę towarów do finalnego nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego, i takie to dokumenty zawsze Państwo posiadają.

Państwa wątpliwości w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy Spółka, posiadając opisaną dokumentację, ma prawo do zastosowania preferencyjnej, 0% stawki VAT w przypadku dostaw wewnątrzwspólnotowych zgodnie z art. 42 ustawy.

Wskazać należy, że w kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

W myśl art. 41 ust. 3 ustawy:

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy:

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

W myśl art. 42 ust. 1a ustawy:

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy:

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy:

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych. Istotne jest aby dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Przy czym przepisy regulujące prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatku nie określają formy dokumentów potwierdzających wywiezienie i dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy. Obowiązujące w tym zakresie przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, lub jako skan dokumentu załączony do wiadomości e-mail otrzymanej od przewoźnika lub kontrahenta, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy. Należy zatem przyjąć, że każda forma dokumentu jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność i integralność z dokumentami źródłowymi została wystarczająco uprawdopodobniona. Dokumenty powinny jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy zauważyć należy, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towarów poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym państwie członkowskim UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Zasadniczą kwestią jest zatem, aby posiadane przez Państwa dokumenty łącznie, jednoznacznie, potwierdzały, że towary te były przedmiotem WDT.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości należy uznać, że dokumentacja zgromadzona przez Państwa w związku z dokonywanymi wewnątrzwspólnotowymi dostawami towarów do nabywców zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i posługujących się dla potrzeb ww. transakcji numerami VAT UE, tj. dowody w postaci:

a)  specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku wynikającej z faktury sprzedaży oraz dokumentu WZ (specyfikację poszczególnych sztuk ładunku stanowi faktura sprzedaży oraz dokument WZ);

b)  kopii, skanu listu przewozowego (CMR) – w niektórych przypadkach transport towarów odbywa się przy użyciu przewoźników, którzy nie wystawiają dokumentu CMR w formie wymaganej przez Spółkę. Jeżeli Spółka nie posiada dokumentów przewozowych, tzw. CMR, dokumentacja WDT odbywa się z wykorzystaniem faktury sprzedaży, dokumentu WZ oraz potwierdzenia przyjęcia towarów przez odbiorcę (tzw. milczący akcept);

c)  wiadomości e-mail do Nabywcy, z której wynika, że brak odpowiedzi będzie stanowił jednocześnie milczącą akceptację (potwierdzenie) dokonanych dostaw (tzw. milczący akcept) – wiadomość wysyłana do nabywcy zawiera specyfikację poszczególnych sztuk ładunku wynikającą z faktury sprzedaży oraz dokumentu WZ (specyfikację poszczególnych sztuk ładunku stanowi faktura sprzedaży oraz dokument WZ) oraz informację, że brak odpowiedzi w określonym terminie będzie uznany za potwierdzenie otrzymania dostawy;

d)  oświadczenia w formie pisemnej lub elektronicznej (w tym korespondencja mailowa) potwierdzającego przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

e)  potwierdzenia płatności – w większości przypadków płatność dokonywana jest po dostarczeniu towaru, co wynika z umów handlowych i korespondencji mailowej, czasem potwierdzenie płatności Spółka otrzymuje już po terminach prawem wymaganych co do zastosowania preferencyjnej stawki 0% VAT, z uwagi na to, gromadzi inne, możliwe do uzyskania w tym czasie dokumenty, które jednocześnie potwierdzają fakt do prawa skorzystania z tej preferencji,

stanowią dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, a w konsekwencji upoważniają Państwa (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy) do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT).

Podsumowując należy stwierdzić, że Spółka, posiadając opisaną dokumentację, ma prawo do zastosowania preferencyjnej 0% stawki VAT w przypadku dostaw wewnątrzwspólnotowych, zgodnie z art. 42 ustawy.

Zatem, Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.