Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

16 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 15 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 17 lutego 2025 r.

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem wspólnym

1.Zainteresowana będąca stroną postępowania:

• A. B.

2.Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

• F. B.

Opis zdarzenia przyszłego

Historia nabycia nieruchomości przez Zainteresowanych

Wnioskodawczyni A. B. na podstawie umowy darowizny udokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym w dniu 26 listopada 2021 r. (Rep. (…)) nabyła od swoich rodziców, C. i D. E., do majątku osobistego nieruchomość gruntową stanowiącą działkę ewidencyjną nr 1 z (…) o powierzchni (…) położoną (…) (dalej jako: „Nieruchomość”).

Na podstawie umowy darowizny z dnia 10 kwietnia 2024 r. (Rep. (…)) A. B. darowała Nieruchomość ze swojego majątku osobistego do majątku objętego wspólnością ustawową majątkową małżeńską z mężem, Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania F. B.

Zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta (…), zatwierdzonego Uchwałą Nr (…) Rady Miejskiej (…) z 28 maja 2004 r., Nieruchomość jest przeznaczona na tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usług przeznaczonych pod utrzymanie istniejących oraz realizację nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych i usługowych, oraz istniejących i projektowanych dróg dojazdowych i ciągów pieszo-jezdnych (obszar 14 MU/K).

Obecnie Zainteresowani budują na Nieruchomości budynek mieszkalny jednorodzinny dwulokalowy w zabudowie bliźniaczej (dalej jako: „Budynek”).

Przedmiot sprzedaży

Pierwotnie Zainteresowani planowali, by jeden z wyodrębnionych w nowopowstałym Budynku lokali mieszkalnych przeznaczyć na własne potrzeby i w nim zamieszkać, a drugi darować rodzicom Zainteresowanej będącej stroną postępowania. Jednak ze względu na powiększenie rodziny (narodziny dziecka), Zainteresowani już po rozpoczęciu budowy zmienili swoje plany i stwierdzili, że chcą zamieszkać w nowo wybudowanym domu jednorodzinnym w zabudowie wolnostojącej. W związku z powyższym, rodzice postanowili, że nie chcą zamieszkać w jednym z lokali w Budynku i sąsiadować z obcymi osobami. Z tego też powodu Zainteresowani zdecydowali się sprzedać oba lokale mieszkalne wraz z udziałem w prawie własności nieruchomości wspólnej po zakończeniu budowy Budynku.

W założeniu Zainteresowanych przedmiotem sprzedaży mają być dwa wyodrębnione lokale mieszkalne w domu jednorodzinnym, podział techniczny i prawny domu jednorodzinnego przebiegać ma pionowo, każdy lokal posiadać ma swoje niezależne wejście z poziomu gruntu, posiadać własne instalacje, być funkcjonalnie odrębny i osobno wykorzystywany. Najprawdopodobniej lokale mieszkalne zostaną zbyte na rzecz dwóch nabywców.

Z własnością lokalu związany będzie odpowiedni udział w nieruchomości wspólnej – prawo własności gruntu oraz części budynków i urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, liczony na zasadach określonych w art. 3 ustawy z 24 czerwca 1994 roku o własności lokali. W ramach umów o prawo do korzystania (quoad usum) z nieruchomości wspólnej, każdoczesnym właścicielom określonych lokali będzie przysługiwać prawo do wyłącznego i nieodpłatnego korzystania na czas nieoznaczony – z wyłączaniem innych osób – z przyległego do lokalu ogrodu oraz miejsc postojowych.

Informacje na temat działań podjętych przez Zainteresowanych

Po nabyciu Nieruchomości przez Zainteresowanych, Nieruchomość nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Zainteresowanych do prowadzenia gospodarstwa rolnego w ramach działalności gospodarczej.

Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Zainteresowanych do pozarolniczej działalności gospodarczej.

Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Zainteresowanych na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Dla uniknięcia wątpliwości należy wyjaśnić, że Nieruchomość nie jest również aktualnie, ani nie będzie, przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zainteresowani nie prowadzą działalności gospodarczej polegającej na obrocie nieruchomościami.

Pan F. B, nie prowadzi jakiejkolwiek działalności gospodarczej.

Pan A. B., prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (…) (NIP: (...)) działalność, jaką wykonuje to, tak jak wskazano w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej:

• działalność związana z oprogramowaniem;
• działalność w zakresie specjalistycznego projektowania;
• artystyczna i literacka działalność twórcza.

Pani A. B. nie jest płatnikiem podatku VAT.

Zainteresowani posiadają nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Polski.

Zainteresowani, poza Nieruchomością, są właścicielami jednego lokalu mieszkalnego, w którym aktualnie mieszkają.

Zainteresowani nie sprzedawali do tej pory jakichkolwiek nieruchomości.

Zainteresowani nie podejmowali dotychczas żadnych działań zmierzających do przygotowania sprzedaży Nieruchomości ani powstających na niej lokali, takich jak np. działania marketingowe ukierunkowane na reklamę w celu sprzedaży (ogłoszenia w Internecie, mediach).

Środki pochodzące ze sprzedaży lokali mieszkalnych Zainteresowani planują przeznaczyć na zakup nowej nieruchomości gruntowej i budowę na niej domu, tj. budynku jednorodzinnego wolnostojącego, w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych Zainteresowanych. Zainteresowani nie planują nabywać innych nieruchomości ani prowadzić działalności deweloperskiej.

Pytanie

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Zainteresowani, w przypadku zbycia ww. lokali mieszkalnych, będą zobowiązani do naliczenia i zapłacenia podatku od towarów i usług?

Stanowisko Zainteresowanych w sprawie

Zdaniem Zainteresowanych nie będą oni zobowiązani do naliczenia i zapłacenia podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Stosownie do art. 2 pkt 22 Ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Mając na uwadze powyższe, należy przyjąć, że zbycie ww. lokali mieszkalnych wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 Ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT.

Podatnikami – według art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 Ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika VAT.

Dodatkowo należy podkreślić, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem VAT wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Na tle ww. wyroku TSUE w orzecznictwie krajowym ukształtował się jednolity pogląd, zaprezentowany m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 27 października 2009 r., sygn. I FSK 1043/08, z 7 października 2011 r., sygn. I FSK 1289/10, z 16 listopada 2011 r., sygn. I FSK 1654/11, z 30 listopada 2011 r., sygn. I FSK 1734/11, zgodnie z którymi do uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT, każdorazowo wymagane jest zbadanie, czy dana dostawa towarów (usług), została wykonana w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w tym konkretnym zakresie.

Nie jest więc wystarczające samo stwierdzenie, że w ogóle dany podmiot prowadzi działalność gospodarczą - musi to być działalność o określonym profilu, gdyż wykonanie danej czynności, nawet wielokrotnie, nie przesądza o jej opodatkowaniu. Przyjęcie więc, iż dana osoba fizyczna sprzedając grunty działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną.

W przedmiotowej sprawie, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, nie można przyjąć, iż Zainteresowani prowadzą działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami, a sprzedaż ww. lokali mieszkalnych będzie miała charakter profesjonalny.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Zainteresowana będąca stroną postępowania, prowadzi działalność gospodarczą całkowicie niezwiązaną z obrotem nieruchomościami, a zainteresowany niebędący strona postępowania, nie prowadzi jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Zainteresowani nigdy nie zajmowali się i w przyszłości nie planują zajmować się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Rozpoczęcie budowy Budynku nastąpiło w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, a decyzja o sprzedaży została podjęta wyłącznie ze względu ze zmianą planów życiowych Zainteresowanych i rodziców Zainteresowanej będącej stroną postępowania.

W związku z powyższym, Zainteresowani stoją na stanowisku, że w przypadku zbycia ww. lokali mieszkalnych nie będą zobowiązani do naliczenia i zapłacenia podatku od towarów i usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Natomiast w myśl art. 2 pkt 22 ustawy:

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Przy tym, na gruncie przepisów ustawy, odpłatną dostawę towarów stanowi również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości), co potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym.

Zgodnie z art. 195 ww. ustawy Kodeks cywilny:

Jak wynika z art. 196 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Zgodnie z art. 198 ustawy Kodeks cywilny:

W myśl art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Z kolei kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2809).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

W myśl art. 36 § 1 i 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Na mocy art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu cywilnego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Należy wskazać, że małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w cytowanym wyżej art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza bowiem możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.

Jeżeli zatem przedmiotem dokonywanej dostawy/lub świadczonej usługi jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy lub świadczy usługę we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) – jako podatnik podatku VAT.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Na tle przedstawionego opisu sprawy powzięli Państwo wątpliwości, czy z tytułu sprzedaży lokali mieszkalnych będą Państwo zobowiązani do naliczenia i zapłacenia podatku od towarów i usług.

Kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku, wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych.

„Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W niniejszej sprawie należy również odwołać się do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), z którego wynika, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z ww. orzeczenia wynika również, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Wskazać należy, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Trzeba w tym miejscu dodać, że wyrok TSUE sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 dotyczył możliwości rozporządzania własnym majątkiem – gruntem niezbudowanym, ale tezy z niego wynikające trzeba również uwzględniać w sprawach dotyczących sprzedaży gruntu zabudowanego, budynków, budowli, czy jak w Państwa sprawie sprzedaży wyodrębnionych lokali mieszkalnych.

Uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo.

Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Wnioskodawca podjął/podejmie w odniesieniu do planowanej sprzedaży działek.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE prowadzi do wniosku, że dostawa lokali mieszkalnych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z ta transakcją uznać Państwa – każdego z osobna - za podatników tego podatku.

Z okoliczności sprawy nie wynika bowiem taka Państwa – każdego z osobna - aktywność, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności do posiadanej nieruchomości.

Z okoliczności sprawy wynika, że Zainteresowana będąca stroną postępowania nabyła Nieruchomość, tj. działkę nr 1 w 2021 r w drodze darowizny od swoich rodziców. W 2024 r. działka została darowana do majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską z mężem - Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania. Obecnie na działce Zainteresowani budują Budynek mieszkalny jednorodzinny dwulokalowy w zabudowie bliźniaczej. Zainteresowani planowali, by jeden z wyodrębnionych w nowopowstałym Budynku lokali mieszkalnych przeznaczyć na własne potrzeby i w nim zamieszkać, a drugi darować rodzicom Zainteresowanej będącej stroną postępowania. Jednak ze względu na powiększenie rodziny (narodziny dziecka), Zainteresowani już po rozpoczęciu budowy zmienili swoje plany i stwierdzili, że chcą zamieszkać w nowo wybudowanym domu jednorodzinnym w zabudowie wolnostojącej. W związku z powyższym, rodzice Zainteresowanej będącej stroną postępowania postanowili, że nie chcą zamieszkać w jednym z lokali w Budynku i sąsiadować z obcymi osobami. Z tego też powodu Zainteresowani zdecydowali się sprzedać oba lokale mieszkalne wraz z udziałem w prawie własności nieruchomości wspólnej po zakończeniu budowy Budynku. Najprawdopodobniej lokale mieszkalne zostaną zbyte na rzecz dwóch nabywców.

Po nabyciu Nieruchomości przez Zainteresowanych nie była ona, aktualnie nie jest i nie będzie przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Zainteresowanych do prowadzenia gospodarstwa rolnego w ramach działalności gospodarczej. Zainteresowany niebędący stroną postępowania nie prowadzi jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Zainteresowana będąca stroną postępowania prowadzi działalność gospodarczą związaną z oprogramowaniem, specjalistycznym projektowaniem, twórczą działalność artystyczną i literacką, ale nie jest płatnikiem podatku VAT. Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Zainteresowanych na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Nieruchomość nie była wykorzystywana przez Zainteresowanych do pozarolniczej działalności gospodarczej. Zainteresowani, poza Nieruchomością, są właścicielami jednego lokalu mieszkalnego, w którym aktualnie mieszkają. Zainteresowani nie sprzedawali do tej pory jakichkolwiek nieruchomości. Zainteresowani nie podejmowali dotychczas żadnych działań zmierzających do przygotowania sprzedaży Nieruchomości ani powstających na niej lokali, takich jak np. działania marketingowe ukierunkowane na reklamę w celu sprzedaży (ogłoszenia w Internecie, mediach). Środki pochodzące ze sprzedaży lokali mieszkalnych Zainteresowani planują przeznaczyć na zakup nowej nieruchomości gruntowej i budowę na niej domu, tj. budynku jednorodzinnego wolnostojącego, w celu zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych. Zainteresowani nie planują nabywać innych nieruchomości ani prowadzić działalności deweloperskiej.

Wszystko to oznacza, że w tym konkretnym przypadku w całym okresie posiadania Nieruchomości, Zainteresowani (każdy z osobna) nie podęli i nie zamierzają podjąć aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Brak jest w sprawie przesłanek do uznania, że mamy tu do czynienia z działalnością o charakterze zawodowym, stałym i zorganizowanym.

W konsekwencji, dokonując sprzedaży dwóch wyodrębnionych lokali mieszkalnych Zainteresowani - każdy z osobna – nie będzie działać w charakterze podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym sprzedaż wymienionych we wniosku lokali mieszkalnych nie będzie czynnością objętą dyspozycją art. 5 ust. 1 ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko, że z tytułu sprzedaży opisanych we wniosku lokali mieszkalnych nie będą Państwo (każdy z osobna) zobowiązani do naliczenia i zapłacenia podatku od towarów i usług uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pani A. B. (Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.