Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe w zakresie określenia miejsca opodatkowania Usług wsparcia sprzedaży poza Polską.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

24 stycznia 2025 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy określenia miejsca opodatkowania Usług wsparcia sprzedaży oraz prawa do odliczenia podatku  naliczonego.

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)Zainteresowany będący stroną postępowania:

- A.

2)Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

- B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A. BVBA (dalej: „A.” lub „Wnioskodawca” lub  „Spółka”) jest spółką prawa belgijskiego, wchodzącą w skład grupy kapitałowej (…). Spółka posiada w Polsce status aktywnego podatnika podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”). Wnioskodawca specjalizuje się w produkcji i dostarczaniu produktów podłogowych, takich jak podłogi laminowane, twarde drewno oraz podłogi winylowe (dalej: „produkty podłogowe”). Oferta Spółki skierowana jest do klientów biznesowych (B2B), a zatem transakcje sprzedaży nie obejmują dostaw bezpośrednio do konsumentów indywidualnych (osób fizycznych). Spółka realizuje swoją działalność w Polsce w głównej mierze poprzez dokonywanie transakcji lokalnych zakupów i sprzedaży oraz wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca współpracuje ze spółką B. Sp. z o.o. (dalej: „B. PL” lub „Zainteresowany” lub „Spółka Powiązana”), należącej do tej samej grupy kapitałowej co Wnioskodawca i prowadzącej działalność na terytorium Polski. Spółka Powiązana posiada siedzibę w Polsce i również jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce. Działalność Spółki Powiązanej obejmuje dwa kluczowe segmenty operacyjne:

1.Produkcja podłóg: Spółka Powiązana prowadzi na terenie Polski własną działalność produkcyjną, specjalizującą się w wytwarzaniu podłóg z PVC, przy wykorzystaniu własnej infrastruktury oraz zatrudnionych przez siebie pracowników;

2.Wsparcie w procesie dystrybucji oraz sprzedaży produktów podłogowych Wnioskodawcy: w kontekście produktów podłogowych wyprodukowanych przez Wnioskodawcę, które są przeznaczone do dystrybucji na polskim rynku, Spółka Powiązana uczestniczy w procesie sprzedaży tych produktów, wspierając proces ich dystrybucji i zapewniając ich dostępność dla klientów biznesowych w Polsce (dalej: „Usługi wsparcia sprzedaży”).

Usługi wsparcia sprzedaży

Warunki współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką Powiązaną (dalej razem jako: „Spółki” lub „Strony”) zostały określone w umowie o świadczenia usług wsparcia sprzedaży (dalej: „Umowa”). Spółki zdecydowały się zorganizować swoje stosunki biznesowe zarówno z prawnego, jak i operacyjnego punktu widzenia, zgodnie z koncepcją jasnego łańcucha wartości uznając w ten sposób rzeczywistą rolę i obowiązki  Stron oraz dopasowując ich transakcje do ich profilu funkcjonalnego. Obecna Umowa obowiązuje między Stronami od 1 stycznia 2024 r.

Teoretycznie, Spółka mogłaby dokonywać sprzedaży towarów w Polsce we własnym zakresie, jednak z uwagi na częstotliwość dostaw oraz odległość od klientów na polskim rynku i barierę językową, nie przynosiłoby to oczekiwanego biznesowego rezultatu. W związku z powyższym, Wnioskodawca zdecydował się na zaangażowanie w ten proces Spółki Powiązanej. Spółka Powiązana wystawia Spółce fakturę kwartalnie lub miesięcznie za wykonane usługi.

Nabywane przez Spółkę od Spółki Powiązanej Usługi wsparcia sprzedaży mają na celu wesprzeć proces sprzedaży produktów podłogowych do klientów ostatecznych Spółki, tym samym są wykorzystywane do czynności opodatkowanych dokonywanych przez Wnioskodawcę.

Należy wskazać, że Spółka Powiązana przy świadczeniu Usług wsparcia sprzedaży zaangażowana jest jedynie do konkretnych określonych w Umowie zadań takich jak:

• przyjmowanie zamówień, zbieranie informacji rynkowych i informacji o klientach,
• zapewnianie działań wspierających rynek i obsługę klienta,
• zatrudnianie i szkolenie personelu obsługującego zamówienia zgodnie z jasnymi wytycznymi i instrukcjami Wnioskodawcy i/lub za jego zgodą.

Ponadto, zgodnie z Umową:

• Spółka Powiązana nie przejmuje tytułu własności towarów Wnioskodawcy,
• Spółka Powiązana nie ma prawa cedować, przenosić ani w inny sposób rozporządzać prawami przyznanymi przez Wnioskodawcę osobie trzeciej bez uprzedniej pisemnej zgody,
• Wnioskodawca decyduje o ramach i warunkach wykonywania czynności, do wykonania których zobowiązana jest Spółka Powiązana, a Spółka Powiązana zgadza się przestrzegać ram ustalonych przez A.,
• Ryzyko ekonomiczne związane z działalnością Spółki Powiązanej zostaje po stronie Wnioskodawcy (pod warunkiem zastrzegania przez Spółkę Powiązaną wytycznych, procedur i decyzji ustalonych przez Wnioskodawcę).

Umowa logistyczna

W celu realizacji sprzedaży produktów podłogowych na rynku polskim, Wnioskodawca nabywa usługi logistyczne od spółki kapitałowej w Polsce, która jest zarejestrowana, jako czynny podatnik VAT w (dalej: „Usługodawca”). Usługi świadczone są na podstawie Umowy zawartej 1 maja 2009 r. i późniejszych aneksów do Umowy (dalej: „Umowa logistyczna”). Zgodnie z Umową logistyczną:

• pomieszczenia magazynowe zlokalizowane są w (…) w Polsce („Magazyn logistyczny”),
• Magazyn logistyczny wynajmowany przez Usługodawcę jest wykorzystywany w celu świadczenia obsługi logistycznej na rzecz Spółki na zasadach opisanych w Umowie,
• Przedmiotem Umowy jest usługa świadczona przez Usługodawcę na rzecz Spółki, na którą składa się obsługa logistyczna w zakresie obsługi magazynowej na terenie Magazynu logistycznego, przyjmowanie, przechowywanie i wydawanie towarów oraz przygotowywanie wysyłek towarów zgodnie ze zleceniami logistycznymi,
• Usługodawca zobowiązał się do przyjęcia, rozładunku, przechowywania, przygotowywania oraz wydawania z Magazynu logistycznego w celu dalszej dystrybucji towarów dostarczonych do tego magazynu,
• własność towarów pozostaje przez cały czas własnością Spółki,
• Usługodawca zapewnia zasoby umożliwiające obsługę wyrobów Spółki w określonych maksymalnych ilościach miesięcznych, tj. miejsc paletowych na stelażach,
• wynagrodzenie Usługodawcy oparte jest na kalkulacji odnoszącej się do poszczególnych elementów składowych usługi obejmującej w szczególności miesięczną opłatę administracyjną, przybycie jednostki zapasów, przechowywanie (jednostka paletowa / dzień), kompletowanie towarów, przygotowanie wysyłki. Wystawiony przez Spółkę dla Usługodawcy elektroniczny dokument zlecenia przygotowania i wydania towarów zawiera szczegółowe informacje niezbędne dla realizacji konkretnej obsługi logistycznej.

Spółka nie zawarła umowy najmu powierzchni magazynowej, a usługę obsługi logistycznej, która jest świadczona w konkretnej, oznaczonej co do tożsamości nieruchomości położonej w (…). Usługa obsługi logistycznej nie stanowi usługi pomocniczej względem innego świadczenia. Wnioskodawca identyfikuję usługę obsługi logistycznej jak usługę kompleksową, której główny element stanowi usługa magazynowania.

Usługodawca upoważnił określonych w Umowie logistycznej przedstawicieli Spółki do wstępu na teren Magazynu logistycznego do miejsc wykorzystywanych dla świadczenia usług zgodnie z Umową logistyczną w celu kontroli.

Wizyta przedstawicieli Spółki powinna być poprzedzona uprzednim zawiadomieniem Usługodawcy o chęci przeprowadzenia takiej wizyty. Pracownicy Spółki mają dostęp do magazynu w celu dokonania liczenia, weryfikacji towaru lub przygotowania zestawów promocyjnych. Ponadto w przypadku uszkodzonych towarów przedstawiciele Spółki przeprowadzają kontrolę towarów na miejscu w magazynie. Ta konkretna lokalizacja (położenia magazynu) jest decydującą przesłanką korzystania z tych usług w ciągu ostatnich lat.

Magazyn logistyczny przeznaczony jest do obsługi wielu klientów. O miejscu umieszczenia palet z towarem należącym do Spółki decyduje Usługodawca. Miejsce przechowywania towarów Spółki były w przeszłości przez Usługodawcę zmieniane.

Działalność Spółki w Polsce

Dla pełnego przestawienia sytuacji Spółki należy wskazać, że:

• Aktywność ekonomiczna Spółki w Polsce nie jest tożsama z podstawową działalnością gospodarczą, jaką Spółka prowadzi w państwie siedziby, tj. w Belgii. W szczególności działalność gospodarcza przez Spółkę prowadzona w Belgii jest znacznie bardziej złożona. Mianowicie w Belgii prowadzona jest cała (w sensie kolejnych funkcji ekonomicznie istotnych) działalność operacyjna (usługowa i handlowa) Spółki.
• Pracownicy Spółki Powiązanej w ramach świadczonych Usług wsparcia sprzedaży nie mają możliwości skutecznego zawarcia umowy z kontrahentami w imieniu Spółki.
• Wszelkie negocjacje oraz czynności prawne i faktyczne zmierzające do zawarcia umów handlowych przez Spółkę są podejmowane w Belgii i przez personel zatrudniony w Belgii.
• Wszystkie umowy, w tym handlowe, dotyczące zakupu i sprzedaży produktów podłogowych są zawierane/podpisywane przez Spółkę w Belgii. Czynności te odbywają się zgodnie z ustalonymi przez Spółkę wytycznymi, które przewidują ramy dla minimalnego poziomu cen i innych warunków.
• W Polsce Wnioskodawca nie posiada żadnych zasobów technicznych ani personalnych do własnej dyspozycji. Spółka nie dysponuje nieruchomościami, ruchomościami (poza towarami w magazynach albo w transporcie), ani środkami trwałymi w Polsce. Wnioskodawca nie korzysta i nie sprawuje w Polsce kontroli nad zasobami ludzkimi żadnego innego podmiotu, w tym w szczególności Usługodawcy.
• Spółka nie sprawuje, ani nie będzie sprawowała bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi czy też rzeczowymi należącymi do Spółki Powiązanej. Ponadto Spółka nie ma i nie będzie miała wpływu na to, jaka część zasobów technicznych oraz rzeczowych Spółki Powiązanej jest i będzie wykorzystywana do świadczenia Usług. Wnioskodawca może co najwyżej ustalać stosowne wytyczne oraz standardy jakości konieczne dla prawidłowej realizacji Usług wsparcia sprzedaży.
• Wnioskodawca może sporadycznie oddelegowywać pracowników z Belgii do pracy w Polsce.
• Obecnie Spółka nie przewiduje konkretnego terminu zakończenia współpracy ze Spółką Powiązaną.

Jak wynika z powyższego, w aktualnym modelu biznesowym, Spółka dostarcza produkty podłogowe do zlokalizowanego w Polsce magazynu, skąd następnie są one sprzedawane polskim kontrahentom. Całość procesu logistycznego jest obsługiwana przez Usługodawcę na podstawie zawartej ze Spółką Umowy logistycznej, natomiast w procesie sprzedaży i dystrybucji produktów podłogowych wsparcie zapewnia Spółka Powiązana.

Mając na uwadze wyżej opisane usługi obsługi logistycznej nabywanych od Usługodawcy oraz Usługi wsparcia sprzedaży świadczone przez Zainteresowanego, Wnioskodawca oraz Zainteresowany powzięli wadliwości co do prawidłowego opodatkowania podatkiem VAT Usług wsparcia sprzedaży.

Pytania

1)Czy miejscem świadczenia Usług wsparcia sprzedaży przez Spółkę Powiązaną opisanych w stanie faktycznym oraz w zdarzeniu przyszłym świadczonych na rzecz Spółki jest kraj siedziby Spółki (tj. Belgia) i w efekcie nie podlegają one opodatkowaniu VAT na terenie Polski?

2)Jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie jest negatywna i miejsce opodatkowania Usług wsparcia sprzedaż przez Wnioskodawcę od Spółki Powiązanej jest terytorium Polski, czy Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o VAT naliczony wynikający z faktur wystawionych przez Spółkę Powiązaną?

Stanowisko Zainteresowanych w sprawie

1)Wnioskodawca stoi na stanowisku, że miejscem świadczenia Usług wsparcia sprzedaży nabywanych przez Wnioskodawcę od Spółki Powiązanej jest miejsce siedziby Spółki, tj. Belgia. W związku z tym Wnioskodawca powinien rozliczyć kwotę VAT w Belgii w ramach mechanizmu odwrotnego obciążenia.

2)Jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie jest negatywna, wówczas Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Spółkę Powiązaną.

Wstęp

Na wstępie Spółka pragnie wskazać, że w 2018 roku złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania usługi obsługi logistycznej. W rezultacie Spółka otrzymała interpretację indywidualną o sygnaturze 0114-KDIP1-2.4012.667.2018.2.MC.

Jednakże, w międzyczasie zmianie uległa sytuacja Spółki, w szczególności w zakresie zawarcia nowej umowy z Zainteresowanym o świadczenie usług wsparcia. W związku z tymi zmianami w stanie faktycznym, Spółka ponownie występuje z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej.

Uzasadnienie stanowiska do pytania 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r. poz. 361, 852, 1473 ze zm.; dalej „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, alt tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy o VAT) jest terytorium kraju, przez które - stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o VAT - rozumie się terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działania (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (brak działania, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Wobec powyższych przepisów, należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o VAT.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca w ramach swojej działalności zakupuje Usługi wsparcia sprzedaży od Spółki Powiązanej oraz usługi obsługi logistycznej od Usługodawcy. W związku z tym należy rozważyć kwestię związane z opodatkowaniem  VAT opisanych we wniosku usług.

Miejsce świadczenia usług na rzecz podatnika

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Wskazać należy, że opodatkowaniu polskim podatkiem VAT podlegają tylko te usługi, dla których miejscem świadczenia jest terytorium kraju. W tym zakresie pomocne są reguły wskazane w przepisach ustawy o VAT, które uzależniają występowanie miejsca świadczenia w Polsce od kilku okoliczności, np. przedmiotu usługi czy siedziby podmiotów zaangażowanych w wykonywanie/nabywanie usług.

W tym miejscu wskazać należy, że w myśl art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług na rzecz podatników jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz z art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Wskazana powyżej reguła ogólna uznaje, że miejscem świadczenia winno być miejsce (państwo), w którym znajduje się siedziba usługobiorcy. Wyjątkowo miejscem takim może być miejsce (państwo), w którym usługobiorca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Z kolei, inne wyjątki sprowadzają się do miejsca, w którym wykonywana jest usługa lub gdzie znajduje się przedmiot, na którym wykonywana jest usługa.

W tym kontekście Wnioskodawca wskazuje, że w opisanym stanie faktycznym nie znajdują zastosowania wspomniane wyjątki ustawowe dotyczące ustalania miejsca świadczenia usług wskazane w art. 28b ust. 2, 3 i 4, art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT. Wskazać w tym przypadku należy, ze usługa nabywana przez Wnioskodawcę od Spółki Powiązanej nie jest wykonywana na rzecz osoby niebędącej podatnikiem (Wnioskodawca jest bowiem podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT), ani nie stanowi usługi, dla której ustalone są reguły szczególne jak np. usługa związana z nieruchomościami czy usługa wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe itd.

Odrębnego komentarza wymaga kwestia stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Kwestia przesłanek, uznania, co należy rozumieć za stałe miejsce prowadzenia działalności była przedmiotem wielu orzeczeń sądów krajowych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), które ewoluowały w kolejnych wyrokach, uwzględniając warunki i mechanizmy obrotu gospodarczego. Na tej podstawie można wskazać, że aby twierdzić, iż zagraniczny podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, należy wskazać, że struktura wykorzystywana przez taki podmiot na terytorium Polski charakteryzuje się następującymi, łącznie występującymi elementami:

• wystarczającą stałością prowadzonej działalności gospodarczej;
• odpowiednia strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, aby umożliwić podatnikowi odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności;
• odpowiednią stałością i niezależnością struktury, w stosunku do działalności głównej.

Co istotne, wszystkie powyżej wskazane przesłanki muszą być spełnione łącznie.

Katalog powyższych przesłanek został potwierdzony przykładowo w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 22 sierpnia 2023 r. (sygn. akt I SA/Gl 521/23), w którym WSA wskazał, że w orzecznictwie NSA wskazano, że „stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Musi zaistnieć pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie to musi przy tym przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny.” Podkreśla się także, że wszystkie te cechy muszą wystąpić łącznie, zatem brak którejkolwiek z  tych cech wyklucza istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności. Również praktyka organów podatkowych potwierdza konieczność zaistnienia opisanych przesłanek dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Aby zatem powstało stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale i w sposób niezależny w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Zaplecze personalne

Zgodnie z przestawionym stanem faktycznym, Spółka nie zatrudnia na terytorium Polski pracowników ani nie sprawuje kontroli nad personelem Spółki Powiązanej ani nad personelem Usługodawcy.

Spółka Powiązana oraz Usługodawca we własnym zakresie dbają o to, aby dysponować odpowiednią liczbą pracowników tak, by możliwe było świadczenie Usług wsparcia sprzedaży oraz usług obsługi logistycznej na rzecz Spółki.

Wnioskodawca sporadycznie może co najwyżej oddelegowywać pracowników z Belgii do pracy w Polsce.

W takiej sytuacji, Usługodawca upoważnił określonych w Umowie logistycznej przedstawicieli Spółki do wstępu na teren Magazynu logistycznego do miejsc wykorzystywanych dla świadczenia usług zgodnie z Umową logistyczną w celu kontroli.

Jednakże, wizyta przedstawicieli Spółki powinna być poprzedzona uprzednim zawiadomieniem Usługodawcy co do chęci przeprowadzenia takiej wizyty. Pracownicy Spółki mają dostęp do magazynu w celu dokonania liczenia, weryfikacji towaru lub przygotowania zestawów promocyjnych. W przypadku uszkodzonych towarów przedstawiciele Spółki przeprowadzają kontrolę towarów na miejscu w magazynie.

Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, że Spółka Powiązana działa w sposób niezależny od jej (Spółki) kierownictwa, tj. posiada swobodę w zakresie świadczenia usług zarówno na rzecz Spółki, jak i podmiotów trzecich. Wnioskodawca może ustalać ramy i warunki wykonywania czynności, do wykonania których zobowiązana jest Spółka Powiązana, niemniej z samego tego faktu nie należy wywodzić, iż pracownicy Spółki Powiązanej podlegają kontroli Spółki.

Poza wspomnianymi wyżej przypadkami tymczasowej obecności pracowników Spółki na terytorium Polski, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski żadnych pracowników.

Konsekwentnie, Wnioskodawca jest zdania, iż nie posiada w Polsce zaplecza personalnego dla potrzeb określenia posiadania przez niego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Powyższe stanowisko potwierdzają liczne interpretacje indywidualne, wyroki sądów i TSUE m.in.:

• Wyrok TSUE w prawie C-605/12 (Welmory sp. z o.o.): „Okoliczność, że działalność gospodarcza dwóch spółek związanych umową o współpracy tworzy ekonomicznie nierozerwalną całość, a z jej rezultatów korzystają zasadniczo konsumenci w Polsce, nie ma znaczenia przy stwierdzeniu, czy spółka cypryjska posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Jak bowiem słusznie podkreśliły spółka polska, rząd cypryjski i Komisja Europejska, należy odróżnić usługi świadczone przez spółkę polską na rzecz spółki cypryjskiej od usług świadczonych przez tę ostatnia na rzecz konsumentów w Polsce. Chodzi o odrębne  świadczenie usług, które podlegają różnym systemom VAT.”
• Wyrok TSUE w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A.Menarini SRL): „Niemniej jednak, biorąc pod uwagę, że osoba prawna, choćby miała tylko jednego klienta, powinna wykorzystywać zaplecze techniczne i personalne, którym dysponuje na własne potrzeby, jedynie w przypadku ustalenia, że ze względu na mające zastosowanie postanowienia umowne spółka niemiecka dysponowała zapleczem technicznym i personalnym spółki rumuńskiej, tak jakby było jej własnym, spółka niemiecka mogłaby dysponować strukturą, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Rumunii, czego zbadanie należy do sądu  odsyłającego.”
• Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z dnia 8 lutego 2023 r. o sygn. I FSK 1783/19: „Okoliczności opisane przez stronę nie świadczyły bowiem o możliwości dysponowania przez spółkę zapleczem personalnym czy technicznym T. PL w stopniu odpowiadającym uprawnieniom właścicielskim. Sąd pierwszej instancji pominął nie tylko fakt, że spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników (ani na podstawie umowy o pracę, ani umów cywilnoprawnych), ale także nie posiada ona jakichkolwiek uprawnień do wydawania poleceń, określania zakresu obowiązków czy zlecania prac bądź wydawania instrukcji personelowi zatrudnionemu przez T. PL. (…) Ukształtowanie relacji między spółką a T. PL opiera się na zasadach rynkowych. T. PL otrzymuje wynagrodzenia za wykonane usługi kalkulowane na poziomie rynkowym (uwzględniające zarówno koszty prac, amortyzację, koszty energii, jak i tzw. narzut), ponosi ryzyko ekonomiczne działalności, odpowiada za wady, braki i obniżoną jakość produktów wytworzonych na rzecz skarżącej. Spółka nie dokonuje dodatkowych wpłat na rzecz T. PL, nie wyrównuje wynagrodzeń w przypadku spadku rentowności zakładu produkcyjnego w Polsce. Podmioty te cechuje odrębność na poziomie organizacyjnym, zarządczym, produkcyjnym i kapitałowym. Zlecenie części produkcji zakładowi należącemu do T. PL jest podyktowane chęcią zwiększenia skali produkcji, przy czym towary produkowane przez T. PL stanowią jeden z wielu rodzaju produktów będących w portfolio skarżącej. W ocenie Sądu drugiej instancji, całokształt przytoczonych okoliczności opisanych we wniosku o wydanie interpretacji nie dawał podstaw do stwierdzenia, by spółka mogła dysponować zapleczem technicznym i personalnym w sposób decydujący o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.”
• Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Warszawie z dnia 12 lipca 2017 r. o sygn. akt I FSK 1976/19: „W ocenie Sądu należy bowiem podzielić stanowisko zaprezentowane w skardze, że choć personel taki nie musi być „własny” (jak wyżej wskazał Sąd, w pełni akceptowany jest outsourcing), to jednak wymagane jest określone władztwo nad takim personelem. Usługi zawsze przecież wykonuje jakiś personel, toteż pominięcie tego wymogu władztwa oznaczałoby, że to kryterium jest spełnione zawsze niezależnie od zakresu uprawnień podmiotu do władczego kierowania takim personelem, sprawowania nad nim kontroli albo narzucania sposobu wykonywania zleconej usługi.”
• Interpretacja indywidualna z dnia 13 marca 2024 r. 0114-KDIP1-2.4012.587.2023.2.SST: „(…) dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może zostać spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne, tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Spółka nabywa kompleksowe usługi magazynowania i logistyczne od B. Sp. z o.o., C. Sp. z o.o. (Operatorzy magazynu), jednakże Spółka nie ma wpływu na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Operatora magazynu ma zostać wykorzystana do wykonania danej czynności/zadania. Spółka nie dysponuje powierzchnią magazynową Operatora magazynu. Spółka nie ma wpływu na to, które zasoby Operatora magazynu mają realizować usługi na ich rzecz ani czas pracy tych zasobów osobowych.”

W związku z tym, aby przypisać podatnikowi istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju nie wystarczy samo korzystanie z cudzych zasobów personalnych i technicznych - wymagana jest równoczesna kontrola podatnika nad tymi cudzymi zasobami, jakby były to własne zasoby danego podatnika. Bez znaczenia pozostaje fakt, że Spółki należą do tej samej Grupy kapitałowej. W ocenie Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym, nabywanie przez Spółkę usług od Spółki Powiązanej czy współpraca z Usługodawcą nie są równoznaczne z nabywaniem prawa do dysponowania zasobami ludzkimi dostawców usług czy kontrahentów bądź kontroli nad ich zapleczem personalnym. Mając na uwadze przedmiot działalności gospodarczej A., nie można uznać, że pracownicy Spółki Powiązanej stanowią zaplecze personalne dla potrzeb działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę. Działalność gospodarcze (usługowa i handlowa) Spółki wykonywana w Belgii jest znacznie bardziej złożona, w Polsce natomiast wykonywane są funkcje poboczne związane z dystrybucją produktów podłogowych.

W tym miejscu należy jeszcze raz odnieść się do wyroku Trybunału w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A.Menarini SRL) i podkreślić, że zasoby ludzkie, które są wykorzystywane do świadczenia usług na rzecz Spółki w Polsce nie mogą jednocześnie zostać uznane za zasoby Spółki służące do świadczenia przez nią usług.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka w Polsce nie posiada odpowiedniej infrastruktury w zakresie zaplecza personalnego, a więc nie spełniona jest cecha, która jest niezbędna dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zaplecze techniczne i infrastrukturalne

Aby dany podmiot mógł posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, musi on, oprócz wspomnianego powyżej zaplecza personalnego, dysponować również wyposażeniem technicznym, którego charakter i rozmiar pozwoli wykonywać działalność gospodarczą w danej branży.

Naczelny Sad Administracyjny wskazał w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, że dla ustalenia, czy dany podmiot ma w określonym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, nie jest niezbędne, aby środki techniczne były własnością tego podmiotu, niemniej istotne jest, aby podmiot ten mian nad tymi środkami faktyczne władztwo tak, aby mógł je wykorzystywać odpowiednio przy nabywaniu i wykorzystywaniu usług, bądź przy ich świadczeniu.

Wnioskodawca w niniejszym przypadku nie dysponuje zasobami technicznymi (infrastrukturalnymi) w Polsce. Wnioskodawca nie posiada tytułu prawnego do żadnych nieruchomości ani sprzętu umożliwiających mu wykonywanie działalności gospodarczej w Polsce.

Spółka nie posiada oddziału, przedstawicielstwa, ani biura w Polsce. Spółka nie posiada również żadnej stałej infrastruktury takiej jak pojazdy, narzędzia, wyposażenie, budynki czy inne nieruchomości. Spółka nie wynajmuje również żadnego biura lub budynku w Polsce.

Spółka także nie zawarła z Usługodawcą umowy najmu powierzchni magazynowej, a usługę obsługi logistycznej, która jest świadczona w konkretnej, oznaczonej co do tożsamości nieruchomości położonej w (…). Usługa obsługi logistycznej nie stanowi usługi pomocniczej względem innego świadczenia. Wnioskodawca identyfikuje usługę obsługi logistycznej jako usługę kompleksową, której główny element stanowi usługa magazynowania. W tym zakresie Spółka nie posiada nieograniczonego dostępu do magazynu, lecz jedynie prawo wstępu do pomieszczeń magazynowych, wyłącznie w celu przeprowadzenia kontroli. Co więcej, dostęp udzielany jest po uprzednim zawiadomieniu Usługodawcy i jedynie dla wykonania określonych czynności kontrolnych przez określonych w Umowie logistycznej przedstawicieli Spółki. Nie obejmuje on wstępu w celu regularnego wykonywania czynności wchodzących w zakres działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wskazuje, że infrastruktura kluczowa do prowadzenia działalności Spółki znajduje się poza Polską. Jak wskazano w stanie faktycznym realizując transakcje w modelu dystrybucyjnym, towary będące własnością Spółki dostarczane są do Polski do magazynu prowadzonego przez Usługodawcę. Wszelkie narzędzia oraz sprzęt niezbędny do świadczenia usług przez Usługodawcę, a także przez Spółkę Powiązaną w celu świadczenia Usług wsparcia sprzedaży są ich własnością lub przedmiotem umów upoważniających ich do korzystania z tego sprzętu i Wnioskodawca nie posiada do niego żadnego tytułu prawnego.

Spółka nie posiada również faktycznej kontroli nad sprzętem i pozostałą infrastrukturą wykorzystywaną przez Usługodawcę i Spółkę Powiązaną w celu świadczenia usług logistycznych i Usług wsparcia sprzedaży, która byłaby porównywalna jak w przypadku własnych zasobów.

Konsekwentnie, Wnioskodawca jest zdania, iż nie posiada w Polsce zaplecza infrastrukturalnego ani technicznego dla potrzeb określenia posiadania przez niego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Powyższe stanowisko potwierdzają liczne interpretacje indywidualne, wyroki sądów i TSUE m.in.:

• Wyrok TSUE w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A.Menarini SRL): „to samo zaplecze techniczne nie może służyć jednocześnie do świadczenia i odbioru usług.”
• Interpretacja DKIS z dnia 18 października 2022 r. 0111-KDIB3-3.4012.431.2022.1.JS, w której potwierdzono brak posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności: „Spółka zawrze wprawdzie umowę z Usługodawcą, posiadającym magazyn na terytorium kraju, w zakresie usług magazynowania towarów - należy jednak wskazać, że nabywania przez Wnioskodawcę opisanych usług w zakresie magazynowania towarów nie można uznać za posiadanie przez Spółkę odpowiednich zasobów technicznych i osobowych do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej na terytorium Polski. (…) Tym samym, w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, korzystanie przez Wnioskodawcę z usług Usługodawcy w zakresie magazynowania towarów nie oznacza, że zaplecze osobowe i techniczne Usługodawcy pozostaje w bezpośredniej zależności od Spółki, a tym samym, w ocenie Organu nie spełnia przesłanek stanowienia stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy. W analizowanej sprawie, Wnioskodawca nie będzie posiadał kontroli nad zasobami osobowymi Usługodawcy (tj. pracownikami) ani nad jego zasobami technicznymi i rzeczowymi, które wskazywałyby na posiadanie przez niego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.”
• Interpretacja DKIS z dnia 24 sierpnia 2023 r. 0114-KDIP1-2.4012.286.2023.1.RST, w której organ stwierdził brak stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce: „Nie można jednak wywieść bezpośredniej kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym B na podstawie ustalonych zasad świadczenia usług, które określone są pomiędzy stronami każdego tego rodzaju umowy i uprawnieniu do żądania spełnienia warunków ustalonych przez strony umowy. Z ustalonych między stronami umowy zasad i jakości świadczenia usług nie można wywodzić, że jest sprawowana bezpośrednia kontrola Spółki nad personelem i zapleczem technicznym Kontrahenta w Polsce.”

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka w Polsce nie posiada odpowiedniej infrastruktury technicznej, a więc nie spełniona jest cecha, która jest niezbędna dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Stałość oraz samodzielność działalności prowadzonej w Polsce

Kolejną przesłanką warunkującą istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce jest posiadanie wystarczającej stałości oraz samodzielności niezbędnej do podejmowania decyzji dotyczących świadczenia usług z tego miejsca bądź dla potrzeb tego miejsca.

Tym samym, stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania wskazującego na zamiar długookresowego działania. Konieczna jest zatem pewna minimalna skala działalności, która stanowić będzie zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale.

Stąd, w opinii Wnioskodawcy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Ponadto, taka osobowo-rzeczowa struktura powinna występować w sposób stały, tzn. nieprzemijający i powtarzalny.

Spółka nie posiada w Polsce zaplecza personalnego ani technicznego, które umożliwiłoby Spółce podejmowanie decyzji. Decyzje zarządcze dotyczące funkcjonowania Spółki i podejmowania kolejnych działań w Polsce podejmowane są poza terytorium Polski, zaś Spółka Powiązana nie posiada uprawnień do podejmowania decyzji ani zaciągania zobowiązań w imieniu Wnioskodawcy, w tym także do zawierania umów w jej imieniu i na jej rzecz.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, teoretycznie, Spółka mogłaby dokonywać sprzedaży towarów w Polsce we własnym zakresie, jednak z uwagi na częstotliwość dostaw oraz odległość od klientów na polskim rynku i barierę językową, nie przynosiłoby to oczekiwanego biznesowego rezultatu. Dlatego też, Wnioskodawca zdecydował się na zaangażowanie w ten proces Spółki Powiązanej.

Jednakże, należy podkreślić, że pracownicy Spółki Powiązanej w ramach świadczonych Usług wsparcia sprzedaży nie mają możliwości skutecznego zawarcia umowy z kontrahentami w imieniu Spółki. Wszelkie negocjacje oraz czynności prawne i faktyczne zmierzające do zawarcia umów handlowych przez Spółkę są podejmowane w Belgii i przez personel zatrudniony w Belgii.

Wszystkie umowy, w tym handlowe, dotyczące zakupu i sprzedaży produktów podłogowych są zawierane/podpisywane przez Spółkę w Belgii. Czynności te odbywają się zgodnie z ustalonymi przez Spółkę wytycznymi, które przewidują ramy dla minimalnego poziomu cen i innych warunków.

W związku z tym, Wnioskodawca w Polsce nie posiada niezależności decyzyjnej, która może świadczyć o posiadaniu stałego miejsca prowadzenia działalności. Tego faktu nie zmienia współpraca ze Spółką Powiązaną, bowiem jej pracownicy nie są w żaden sposób uprawnieni do działania w imieniu Spółki.

Tym samym, z uwagi na fakt, iż Spółka nie posiada kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym Spółki Powiązanej oraz Usługodawcy, a także nie dysponuje nim w sposób porównywalny do właściciela, należy uznać, że Spółka nie spełnia przesłanki stałości niezbędnej do stwierdzenia, że posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Powyższe stanowisko potwierdzają wyroki sądów i TSUE m.in.:

• Wyrok TSUE w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A.Menarini SRL): „istnienie rozpoznawalnej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, które charakteryzuje się wystarczającą stałością, należy zatem oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej. O ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc uznać, że podatnik ma odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest jednak, aby podatnik ten był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem, na przykład, na podstawie umów o świadczenie usług lub najmu, na mocy których owo zaplecze pozostawałoby do dyspozycji podatnika i które to umowy nie podlegałyby rozwiązaniu w krótkim czasie.”
• Wyrok NSA z dnia 29 lipca 2021 r. sygn. akt I FSK 660/18: „gdy przedsiębiorca zagraniczny wykorzystuje znajdujące się w kraju zaplecze personalne i techniczne innego podmiotu, dla wypełnienia kryterium „stałości” przy ocenie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej konieczne jest:
• zawarcie umów o świadczeniu usług lub umów najmu dotyczących zaplecza technicznego i personalnego, które nie podlegają rozwiązaniu w krótkim czasie,
• posiadanie przez zagraniczny podmiot kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym oraz dysponowanie nim w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby własność zagranicznego podatnika.”
• Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 21 czerwca 2022 r., sygn. akt I SA/Gl 172/22: „jedynie zatem w przypadku ustalenia, że ze względu na mające zastosowanie postanowienia umowne spółka zagraniczna dysponuje zapleczem technicznym i personalnym spółki polskiej, tak jakby było jej własnym, można uznać, że spółka zagraniczna dysponuje strukturą, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Polsce.”
• Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 28 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 141/20: „o dostępności zaplecza technicznego i personalnego spółki polskiej porównywalny z dostępnością zaplecza własnego nie decyduje ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. Niewątpliwie bowiem zakup każdej usługi, nabywanej przez podmiot gospodarczy ukierunkowany jest na określone korzyści ekonomiczne, co jednak nie kreuje automatycznie miejsca prowadzenia stałej działalności w kraju, na terenie którego usługodawca świadczy usługi. Pominięcie „władztwa” oznaczałoby, że to kryterium jest spełnione, co do zasady zawsze, gdy podmiot nabywa usługi świadczone w innym kraju niż jego siedziba, niezależnie od zakresu uprawnień podmiotu do władczego kierowania takim personelem, sprawowania nad nimi kontroli albo narzucania sposobu wykonywania zleconej usługi.”
• Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 3 grudnia 2021 r., sygn. akt I SA/Gl 1179/21: „koniecznej kontroli nad personelem i zapleczem technicznym w Polsce nie można wywodzić z ustalonych między skarżącą a podwykonawcą zasad świadczenia usług, które co oczywiste określane są pomiędzy stronami każdej tego rodzaju umowy i z uprawnień strony do żądania spełnienia warunków określonych przez kontrahentów. Kontroli nad personelem i zapleczem technicznym w Polsce nie można wywodzić również z ustalonych między współpracującymi podmiotami standardów jakości, które także określane są pomiędzy stronami każdej umowy o świadczenie usług.”
• W wyroku z dnia 29 lipca 2021 r., sygn. akt I FSK 660/18 NSA potwierdził brak istnienia przesłanek do zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, zwracając uwagę na niezależność decyzyjną: „Co więcej, ani E. ani jej pracownicy nie mają prawa zawierania ani negocjowania kontraktów handlowych w sposób wiążący dla spółki. Jak wskazano wyżej, wszystkie decyzje zarządcze związane z działalnością wnioskodawcy podejmowane są na terytorium Włoch.”
• Stwierdzenia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej odmówił także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 31 maja 2022 r. sygn. 011-KDIL1-3.4012.581.2021.2.MR. W przedstawionym stanie faktycznym sprawy, wnioskodawca posiadał dostęp do powierzchni magazynowej, zaplecza biurowego kontrahenta wnioskodawcy, a także posiadał bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi kontrahenta poprzez oddelegowanych pracowników wnioskodawcy, jednak z uwagi m.in. na podejmowanie decyzji zarządczych, kluczowych dla realizacji transakcji w Polsce, w kraju siedziby wnioskodawcy (tj. poza Polską) oraz ze względu na to, że to samo zaplecze było wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że spółka zagraniczna nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności.

W konsekwencji, w opisanym stanie faktycznym nie jest spełniona przesłanka prowadzenia działalności gospodarczej w sposób niezależny od działalności Spółki w kraju jego siedziby.

Podsumowanie

Podsumowując powyższe rozważania i stan faktyczny opisany w niniejszym wniosku udowadniają, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Spółka bowiem nie posiada na terytorium Polski odpowiedniej infrastruktury osobowej i technicznej oraz niezależności decyzyjnej, która umożliwiałaby prowadzenie stałej działalności gospodarczej i niezależnej w stosunku do działalności prowadzonej przez Spółkę w Belgii.

Wobec tego, z punktu widzenia analizy a contrario wyżej wskazanych  przepisów dotyczących miejsca opodatkowania świadczenia usług, biorąc pod uwagę fakt, że nabywane przez Wnioskodawcę Usługi wsparcia sprzedaży nie kwalifikują się do żadnego z wymienionych w ustawie wyjątków, zastosowanie znajdzie ogólna zasada opodatkowania w miejscu siedziby usługobiorcy, tj. w Belgii. W związku z powyższym Wnioskodawca powinien rozliczyć kwotę podatku VAT w Belgii w ramach mechanizmu odwrotnego obciążenia.

Uzasadnienia stanowiska do pytania 2

W przypadku, gdyby nabywane przez Spółkę usługi podlegały opodatkowaniu na terytorium Polski (w przypadku uznania, że stanowisko Spółki w zakresie pierwszego pytania jest nieprawidłowe), wówczas Spółce będzie przysługiwało, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, prawo do obniżenia VAT należnego o kwoty VAT naliczonego wynikające z faktur dokumentujących nabycie przez Spółkę Usługi wsparcia sprzedaży przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Kluczowe znaczenie dla oceny spełnienia przesłanek dla zaistnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, ma ustalenie związku pomiędzy nabywanymi towarami/usługami a czynnościami opodatkowanymi. Stosownie bowiem do treści ww. regulacji, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Natomiast, według art. 86 ust. 2 lit. b, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Art. 88 ustawy o VAT zawiera wyłączenia od odliczenia lub zwrotu podatku, dotyczące w szczególności określonych usług noclegowych i gastronomicznych oraz sprzedaży udokumentowanej fakturami wystawionymi przez podmiot nieistniejący, niepodlegającymi opodatkowaniu lub zwolnionymi z opodatkowania VAT, czy też stwierdzającymi czynności,  które nie zostały dokonane. Jednakże w omawianym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym żadne z wyjątków wskazanych w art. 88 nie znajdują zastosowania.

Jak zostało wskazane w uzasadnieniu do pytania numer 1, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT w Polsce podlegają:

1.odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.eksport towarów;

3.import towarów na terytorium kraju;

4.wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Związek z czynnościami opodatkowanymi może mieć charakter bezpośredni, gdzie możliwe jest jednoznaczne wskazanie, że nabyte towary lub usługi zostały wykorzystane do wykonania określonej (konkretnej) czynności opodatkowanej, lub pośredni, gdzie zakupów nie można jednoznacznie przyporządkować do określonych transakcji opodatkowanych, jednak służą one działalności gospodarczej podatnika, opodatkowanej VAT.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, działalność Spółki polega na sprzedaży produktów podłogowych n terenie Polski. Spółka nabywa przedstawione w opisie Usługi wsparcia sprzedaży od Spółki Powiązanej w celu realizacji przedstawionego modelu działalności poprzez wsparcie sprzedaży produktów podłogowych na rzecz klientów biznesowych, tzn. wykonywania czynności opodatkowanych. Tym samym, w przypadku, gdyby nabywane przez Spółkę usługi podlegały opodatkowaniu na terytorium Polski, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Spółka będzie posiadała prawo do obniżenia VAT należnego o kwoty VAT naliczonego wynikające z faktur wystawionych na Spółkę przez Spółkę Powiązaną.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

I tak, stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Kwestie dokumentowania transakcji gospodarczych regulują przepisy rozdziału „Faktury” Działu XI.

Zgodnie z art. 106a pkt 2 lit. a) ustawy:

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 106e ust. 1 pkt 12-14 i 18 ustawy:

Natomiast z art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy wynika, że:

Z powołanych przepisów wynika, że podatnik dokonujący sprzedaży zobowiązany jest do udokumentowania tej czynności poprzez wystawienie faktury. Faktura jest dokumentem (dowodem) potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego dokonanego przez podatnika VAT.

Należy zauważyć, że faktura jest dokumentem sformalizowanym, który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, wówczas podatnik wystawia fakturę korygującą (np. pomyłka w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury). Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu.

Z treści wniosku wynika, że A. jest spółką prawa belgijskiego, wchodzącą w skład grupy kapitałowej (…) i specjalizuje się w produkcji oraz dostarczaniu produktów podłogowych, takich jak podłogi laminowane, twarde drewno oraz podłogi winylowe. Oferta Spółki skierowana jest do klientów biznesowych (B2B). A. realizuje swoją działalność w Polsce głównie poprzez dokonywanie transakcji lokalnych zakupów i sprzedaży oraz wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów. W ramach prowadzonej działalności A. współpracuje ze Spółką Powiązana, należącą do tej samej grupy kapitałowej, prowadzącą działalność na terenie Polski. Działalność Spółki Powiązanej obejmuje: produkcję podłóg oraz wsparcie w procesie dystrybucji oraz sprzedaży produktów podłogowych Spółki.

W celu realizacji sprzedaży produktów podłogowych na rynku polskim, A. nabywa usługi logistyczne od spółki kapitałowej z siedzibą w Polsce, zarejestrowanego czynnego podatnika VAT („Usługodawca”). Usługi te świadczone są na podstawie Umowy zawartej 1 maja 2009 r. i późniejszych aneksów do Umowy („Umowa logistyczna”).

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia miejsca opodatkowania Usług wsparcia sprzedaży świadczonych przez Spółkę Powiązaną.

Uważacie Państwo, że skoro A. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce to Usługi wsparcia sprzedaży nabywane od Spółki Powiązanej należy opodatkować zgodnie z ogólną zasadą na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy.

Odnośnie przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE l 77 z 23.03.2011, str.1, ze zm.) zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać  w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy także zwrócić uwagę na ostatni wyrok TSUE w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W wyroku z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54).

(...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81)”.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Odnosząc powyższe do sytuacji przedstawionej we wniosku należy wskazać, że jak wynika z okoliczności sprawy A. nie posiada żadnych zasobów technicznych ani personalnych do własnej dyspozycji, jak również nie dysponuje nieruchomościami, ruchomościami (poza towarami w magazynach albo transporcie) ani środkami trwałymi w Polsce. Wprawdzie Spółka może sporadycznie oddelegowywać pracowników z Belgii do pracy w Polsce w celu dokonania w ramach Umowy logistycznej w Magazynie logistycznymi kontroli, tj. liczenia, weryfikacji towaru, przygotowania zestawów promocyjnych, przy czym wizyta przedstawicieli Spółki powinna być poprzedzona wcześniejszym zawiadomieniem Usługodawcy. Ponadto A. nie korzysta i nie sprawuje w Polsce kontroli nad zasobami ludzkimi żadnego innego podmiotu, w tym w szczególności Usługodawcy, jak również nie sprawuje i nie będzie sprawować bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi czy rzeczowymi należącymi do Spółki Powiązanej. Również Spółka nie ma i nie będzie miała wpływu na to, jaka część zasobów technicznych oraz rzeczowych Spółki Powiązanej jest i będzie wykorzystywana do świadczenia Usług. Spółka ustala tylko stosowne wytyczne oraz standardy jakości konieczne dla prawidłowej realizacji Usług wsparcia sprzedaży. Co istotne, wszelkie negocjacje oraz czynności prawne i faktyczne zmierzające do zawarcia umów handlowych, w tym dotyczących zakupu i sprzedaży produktów podłogowych, są podejmowane przez Spółkę w Belgii, przez zatrudniony tam personel. Pracownicy Spółki Powiązanej w ramach świadczonych Usług wsparcia sprzedaży nie mają bowiem możliwości skutecznego zawarcia umowy z kontrahentami Spółki. Zatem należy zgodzić się z Państwem, że A. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Natomiast w kwestii Państwa wątpliwości związanych z ustaleniem miejsca opodatkowania Usług wsparcia sprzedaży nabywanych przez A. należy stwierdzić, że w Państwa sytuacji miejsce świadczenia, a tym samym opodatkowania ww. usług należy określić na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy. Wprawdzie do powołanej w art. 28b ust. 1 ustawy zasady ogólnej, ustawodawca przewidział szereg zastrzeżeń, wskazując szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług, jednakże jak wynika z okoliczności sprawy nie mają one zastosowania w Państwa przypadku. Zatem skoro A. nie posiada stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski to nabywane przez Spółkę Usługi wsparcia sprzedaży będą opodatkowane w miejscu, w którym podatnik ten będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, czyli na terytorium Belgii. Tym samym opisane Usługi wsparcia sprzedaży świadczone na rzecz Spółki A. nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce.

Wobec tego faktury dokumentujące wykonanie usług przez Spółkę Powiązaną nie powinny zawierać m.in. stawki i kwoty podatku (art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy), powinny jednak zawierać adnotację „odwrotne obciążenie”. W tym przypadku to A. jako usługobiorca jest zobowiązana do rozliczenia podatku w swoim kraju z tytułu nabycia tych usług.

Zatem stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 1 uznaję za prawidłowe.

Tym samym, skoro uznałem, że Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe, wskazać należy, że nie wydaje się interpretacji w zakresie pytania nr 2, gdyż interpretacji w tym zakresie oczekiwaliście Państwo w przypadku uznania stanowiska w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, tj. uznania, że miejscem opodatkowania Usług wsparcia sprzedaży świadczonych przez Spółkę Powiązaną jest terytorium Polski.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy również zaznaczyć, że zakres przedmiotowy wniosku wspólnego wyznaczają pytania przedstawione przez Zainteresowanych. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku Zainteresowanych (pytania). Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji, w szczególności dotyczy to ustalenia miejsca opodatkowania usługi obsługi logistycznej na terenie Magazynu.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

  Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

A. (Zainteresowany będący stroną postępowania - art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.