Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 stycznia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 20 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie niewliczania do limitu sprzedaży, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy wartości sprzedaży usług najmu nieruchomości prywatnych. Uzupełnił go Pan pismem z 11 marca 2025 r. (wpływ 11 marca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca ma nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) o podatku dochodowym od osób fizycznych – dalej PDOFU. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą.

Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. w obszarze działalności usługowej związanej z poprawą kondycji fizycznej, która jest objęta kodami PKD: 96.04.Z Działalność usługowa związana z poprawą kondycji fizycznej, 74.90.Z Pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana. W ramach działalności gospodarczej, podatnik oferuje prowadzenie indywidualnych treningów stacjonarnych z podopiecznymi, tworzenie indywidualnych planów treningowych oraz konsultacje jednorazowe w zakresie treningów, odżywiania, suplementacji, odnowy biologicznej oraz sprzętu sportowego. Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z podatku VAT zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT (dalej VATU).

Podatnik podejmował (i podejmuje obecnie) działania w zakresie najmu nieruchomości prywatnych mieszczące się w pojęciu zarządzania majątkiem prywatnym – na cele mieszkaniowe. Umowy zawarte przez Wnioskodawcę zawarte są z osobami prywatnymi. Podatnik nie dokonywał w latach poprzednich rejestracji do podatku VAT ze względu na nieprzekroczenie kwoty zwolnienia podmiotowego wynikającego z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT (dalej VATU). Do kwoty limitu, o której mowa w tych przepisach Podatnik nie dokonywał bowiem włączenia przychodów z prywatnego najmu mieszkań. Mieszkania te nie były, ani nie są w żaden sposób związane z prowadzoną przed Podatnika działalnością gospodarczą, nie stanowią w jej ramach środków trwałych ani towaru i pozostają wyłącznie w sferze prywatnej majątku Podatnika, zaś wszelkie czynności związane z tymi nieruchomościami, a podejmowane przez Podatnika, są realizowane wyłącznie w sferze zarządzania jego majątkiem prywatnym.

Pytania

1.Czy podatnik ma prawo nie uwzględniać przychodu z najmu prywatnego nieruchomości ustalając limit VAT 200.000,00 zł zgodnie z art. 113 ust. 1 i 9 VATU?

2.Czy w sytuacji uznania, że najem prywatny nieruchomości posiada charakter transakcji pomocniczej w rozumieniu art. 113 ust. 2 VATU, można przychodów z tego najmu nie uwzględniać ustalając limit VAT 200.000,00 zł zgodnie z art. 113 ust. 1 i 9 VATU?

Pana stanowisko w sprawie (ostatecznie wyrażone w piśmie z 11 marca 2025 r.)

Pana zdaniem:

Pytanie nr 1

Podatnik nie dokonywał w latach poprzednich rejestracji do podatku VAT ze względu na nieprzekroczenie kwoty zwolnienia podmiotowego wynikającego z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT (dalej VATU). Do kwoty limitu, o której mowa w tych przepisach nie dokonywał bowiem włączenia przychodów z prywatnego najmu mieszkań, uznając że mieściły się w pojęciu zarządzania majątkiem prywatnym. Nie angażuje środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców czy usługodawców, samo zaś wykorzystanie nieruchomości w sposób ciągły dla celów zarobkowych nie przesądza w tym przypadku o przyporządkowaniu ich do działalności gospodarczej w rozumieniu VATU. Podatnik nie spełnił warunków niezbędnych dla uznania go za podatnika podatku od towarów i usług w związku z dokonywanym wynajmem nieruchomości, stąd też nie dokonywał on w żadnym z poprzednich lat rejestracji do VAT.

Co istotne, zgodnie z tezą wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 1 grudnia 2021 r. I SA/Bd 642/21, najem prywatny może mieć także charakter zorganizowany, ciągły i powtarzalny, samo zaś uzyskiwanie przez wynajmującego pożytków z majątku w postaci czynszu, nie oznacza od razu prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów VATU.

Należy zauważyć, że na podstawie art. 15 ust. 1 VATU, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast ust. 2 wyżej cytowanego przepisu stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie i w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza definiowana jest jako wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie w sposób ciągły majątku rzeczowego i wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. W tym kontekście należy odwołać się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, J. S. przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz E. K., H. J.-K. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). We wskazanym wyroku Trybunał stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, sama liczba i zakres transakcji wynajmu nie ma charakteru decydującego. Nie jest zatem w tym przypadku istotne, czy Podatnik wynajmował jedno czy dwa mieszkania. Nie ma na to wpływu również długość okresu, w jakim ten wynajem następował, ani fakt, że przychody z niego były osiągane systematycznie. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Z orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że uznanie, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług wymaga ustalenia, że prowadzi on zawodowo, w sposób profesjonalny działalność gospodarczą w danym zakresie. Wymaga to każdorazowo zbadania, czy dana dostawa towarów (usług) została wykonana w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w tym konkretnym zakresie, gdyż podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Nie wystarczy zatem stwierdzenie, iż w ogóle dany podmiot prowadzi działalność gospodarczą, ale musi to być działalność o określonym profilu, bowiem wykonanie danej czynności nawet wielokrotnie nie przesądza o jej opodatkowaniu.

Przyjęcie więc, iż dana osoba fizyczna działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie wynajmu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabywanie mieszkań po okazyjnych cenach, przeprowadzanie w ich zakresie generalnych remontów, zatrudnianie profesjonalnych firm i agencji do przygotowywania w sposób kompleksowy ogłoszeń mieszkań do wynajmu i ich późniejszej obsługi od kwestii rozliczeń przez administrację po kwestie techniczne), wykraczającą poza zwykłe formy ogłoszenia, czy zarządzanie całym procesem najmu przy wykorzystaniu własnych zasobów. Przy czym na tego rodzaju aktywność wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie pojedynczych z tych okoliczności (por. wyroki NSA z dnia: 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08; 7 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1289/10; 16 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1654/11; wyrok NSA z dnia 24 listopada 2017 r., I FSK 172/16; wyrok NSA z dnia 9 maja 2018 r., I FSK 1136/16).

W kontekście powyższych kryteriów odróżnienia działalności gospodarczej od zarządu majątkiem prywatnym należy stwierdzić, że Podatnik nie miał obowiązku dokonać rejestracji do podatku VAT w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, gdyż w jej zakresie nie przekroczył on progu 200 000 zł zwolnienia podmiotowego, zaś przychód z wynajmu nieruchomości prywatnych w ogóle nie podlegał pod VATU, co wskazano powyżej. Tym samym wynajmowanie przez Podatnika mieszkań stanowiących jego majątek prywatny (i w żaden sposób nie wykorzystywanych w działalności gospodarczej) nie może zostać uznane jako osiągnięte w ramach tej działalności na gruncie VATU. Podatnik dokonujący transakcji prywatnie (wyłącznie w ramach zarządzania majątkiem prywatnym) nie działa w charakterze podatnika, a transakcje takie nie podlegają VAT.

Ponadto wbrew częstemu (mylnemu) przekonaniu, na zakwalifikowanie czynności jako „profesjonalnej” nie wpływają takie okoliczności jak:

-liczba i zakres dokonywanych transakcji w zakresie najmu,

-wartość uzyskanych z nich przychodów,

-długość okresu, w którym następowały transakcje,

-sposób przeznaczenia uzyskanych ze sprzedaży środków pieniężnych.

Powyższe czynności mogą równie dobrze dotyczyć zarządu majątkiem prywatnym i tak też było w niniejszej sprawie Podatnika. Przykładowo w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 29 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 741/19 wskazano, że przyjęcie, że osoba fizyczna dokonując sprzedaży gruntów pod budowę działa jako podatnik prowadzący handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność ma charakter zawodowy (profesjonalny), stały (charakteryzujący się powtarzalnością czynności), a w konsekwencji zorganizowany (sprawa dotyczyła co prawda innego stanu faktycznego, niemniej jednak kluczowe tu jest podejście do określenia charakteru działalności podatnika). Tymczasem w sferze zarządzania majątkiem prywatnym Podatnika, powyższe przesłanki nie są spełnione.

Warto w tym miejscu przytoczyć także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 22 lipca 2020 r. I SA/Bd 90/20 (co prawda w innej sprawie, ale dotyczącej również tematyki określenia charakteru działalności podatnika).

„(…) Dla oceny, czy Skarżący sprzedając działki działał w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 ustawy o VAT, istotne są kryteria określone przez TSUE w wyroku w sprawie Słaby i in., C-180/10 i C-181/10, ECLI:EU:C:2011:589. TSUE stwierdził, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym… nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. z 2006 r. Nr L347, s. 1 z późn. zm.; dalej: dyrektywa 2006/112), kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym”.

Choć mowa tu o dwóch różnych sytuacjach, ich wspólnym mianownikiem jest takie podejście do przepisów VATU, które w sposób wyraźny indywidualizuje ocenę sytuacji danego podatnika w ich kontekście. To, czy dana działalność podlega pod VAT zależne jest od tego, czy dotyczy ona sfery zarządzania majątkiem prywatnym, czy być może wykracza poza nią. W analizowanej sytuacji nie ma podstaw do tego, by uznać działalność Podatnika w zakresie wynajmu mieszkań prywatnych jako działalność gospodarczą. Uznanie czynności podejmowanych przez Podatnika w zakresie wynajmu mieszkań prywatnych za posiadające charakter profesjonalny (i związane z innym zakresem, niż zarządzanie majątkiem prywatnym) jest w tym przypadku nieprawidłowe. Kierując się taką zasadą ustalania wymiaru profesjonalnego dla podejmowanych przez osoby fizyczne czynności, niemalże każdą transakcję sprzedaży majątku prywatnego przez te osoby można by uznać za wykonywane w sposób profesjonalny, od zatrudnienia pośrednika przy wynajęciu mieszkania po jego uprzednim wyremontowaniu w celu podwyższenia ceny najmu, po zlecenie warsztatowi samochodowemu naprawy samochodu, bądź nawet jego modernizacji w celu podwyższenia ceny rynkowej przed jego sprzedażą. Działania takie (podobnie jak działanie Podatnika) mają charakter związany wyłącznie z racjonalnym i logicznym zarządzaniem własnym majątkiem w granicach powszechnych norm społecznych (w ramach których każdy w pewnym stopniu dąży do maksymalizacji jego wartości, nie spełniając przy tym podstawowych przesłanek VATU do uznania takiej aktywności za działalność gospodarczą).

Wskazać należy, że zgodnie z art. 659 § 1 k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu jest umową konsensualną, odpłatną, wzajemną o trwałym charakterze, w której zarówno określenie przedmiotu najmu, jak i czynszu stanowi element przedmiotowo istotny. Źródłem dochodu wynajmującego jest czynsz. Stanowi on pożytek cywilny przynoszony przez rzecz, a zatem ma dla wynajmującego charakter zarobkowy. Jak przyjęto w literaturze, skoro czynsz najmu jest pożytkiem cywilnym z posiadanego majątku, to błędne byłoby przyjęcie, że bierne uzyskiwanie przez podatnika pożytków z majątku stanowi prowadzenie działalności gospodarczej (por. M. Jamroży, A. G., Kwalifikacja przychodów z najmu prywatnego do źródła przychodów, Monitor Podatkowy 2017, nr 6, str. 55).

W orzecznictwie sądowym wskazuje się też, że oddanie rzeczy w najem wymaga od wynajmującego odpowiedniego zorganizowania nie tylko z uwagi na obowiązki go obciążające, a dotyczące dbałości i utrzymania w odpowiednim stanie rzeczy, ale niekiedy także jej części składowych, które jedynie służą do prawidłowego korzystania z wynajmowanej części rzeczy (np. lokalu). W warunkach gospodarki rynkowej samo zawarcie umowy najmu poprzedzać muszą działania przygotowawcze związane z oferowaniem rzeczy do używania w zamian za czynsz. Mogą to być czynności podejmowane bądź przez samego wynajmującego lub też przez zaangażowanego przez niego pośrednika, który jednak działa w imieniu wynajmującego. Nadto wskazuje się, że konstytutywnym elementem najmu jest jego ciągłość, powtarzalność wzajemnych świadczeń tak wynajmującego, jak i najemcy. Z jednej strony jest to obowiązek stałego, ciągłego utrzymania przedmiotu najmu w należytym stanie, a z drugiej zapłata, najczęściej periodycznie, świadczeń w postaci czynszu. Wobec tego czynsz najmu w takim przypadku jako pożytek cywilny związany jest przede wszystkim z posiadaniem określonego majątku, a nie aktywnością w zakresie wykonywania działalności gospodarczej, której nie można rozciągać na inne formy zarobkowania i uzyskiwania dochodu (por. wyrok NSA z dnia 20 października 2020 r., sygn. akt II FSK 1647/18). Nie można zatem stwierdzić, że to, co dla najmu konstytutywne (np. z natury ciągły charakter) stanowi przesłankę do rozpoznania działalności gospodarczej na gruncie VATU. Prowadziłoby to do błędnych wniosków, że wynajem dwóch posiadanych na własność samochodów osobom trzecim po zmianie sposobu transportu (np. na komunikację miejską) stanowi przesłankę do uznania takiej czynności za działalność gospodarczą, podczas gdy nie jest to nic innego, jak racjonalne zarządzanie majątkiem prywatnym (przychód z najmu może tu być np. źródłem pokrycia wydatku związanego z ratą kredytu zaciągniętego na zakup takiego samochodu).

W świetle powyższego najem „prywatny” (niebędący działalnością gospodarczą) nawet jeśli uznany za zorganizowany, ciągły i powtarzalny nie oznacza od razu prowadzenia działalności gospodarczej – tak długo, jak mieści się w ramach racjonalnego zarządzania majątkiem prywatnym.

Podatnik będący osobą fizyczną ma prawo prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem swojego mienia, lecz może także wykorzystywać je do celów „prywatnych”, oddając w najem. Wówczas nieruchomości i lokale, nie są składnikami majątku przedsiębiorstwa i nie stanowią jego środków trwałych – co jest zgodne ze stanem faktycznym Podatnika.

Prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się z posiadaniem przedsiębiorstwa, czyli zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonego do prowadzenia działalności gospodarczej. Przedsiębiorstwo obejmuje m.in. indywidualizujące je oznaczenie, własność ruchomości i nieruchomości, prawa najmu i dzierżawy, koncesje, licencje i zezwolenia, a także księgi i dokumenty związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa (art. 55¹ kodeksu cywilnego, dalej KC). Prowadzenie przedsiębiorstwa wymaga zatem zidentyfikowania i wydzielenia z majątku podatnika będącego osobą fizyczną składników majątkowych, które będą służyć prowadzeniu działalności gospodarczej. Wiąże się to zazwyczaj m.in. z prowadzeniem ewidencji środków trwałych, ksiąg podatkowych, tworzeniem zorganizowanej struktury, mającej umożliwić gospodarowanie tym majątkiem, finansowaniem wydatków związanych z utrzymaniem tego majątku z przychodów z działalności gospodarczej (por. uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 24 maja 2021 r., sygn. akt II FPS 1/21).

Co istotne, żadne z mieszkań zakupionych przez Podatnika nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych, nie była amortyzowana ani wykorzystywana w jakimkolwiek wymiarze do działalności gospodarczej. Nie ma innych okoliczności lub przekonujących argumentów wskazujących na związek przedmiotowej nieruchomości z działalnością gospodarczą polegającą na wynajmowaniu lokali mieszkalnych. Podkreślenia wymaga, że w zeznaniu rocznym np. za 2021 r., czy 2022 r. Podatnik wykazał przychody z najmu jako przychody z najmu „prywatnego”, a nie z działalności gospodarczej (dla 2021 r. z działalności złożono PIT-36L i PIT-28 z najmu, zaś za 2022 r. przychody te wykazano na jednej deklaracji PIT-28 wraz w przychodami z działalności, ale w osobnych, przeznaczonych do tego rubrykach).

Powyższe świadczy zatem o tym, że Podatnik wykorzystywał powyższy majątek dla celów „prywatnych”.

Nie ulega również wątpliwościom, że Podatnik nie angażował środków wykraczających poza zarządzanie majątkiem prywatnym. Dokonywanie kompleksowych wykończeń, czy remontów zakupionych mieszkań wynikało z ich przystosowania do najmu (nie ma bowiem możliwości wynajmu mieszkania w stanie deweloperskim). Takie działania mieszczą się w zakresie wykonywania prawa własności. Biorąc pod uwagę powyższe, czynności Podatnika mających na celu prawidłowe zarządzanie majątkiem prywatnym, z zachowaniem – normalnych w takich przypadkach – reguł gospodarowania mieniem, nie należy utożsamiać z działalnością gospodarczą. Zwykłe wykonywanie przez właściciela prawa własności nie może samo z siebie być uznawane za wykonywanie zawodowej (profesjonalnej) działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga, że Podatnik nie podejmował również żadnych działań marketingowych w tym zakresie (poza ograniczeniem się do przygotowania stosownych ogłoszeń internetowych).

Co również istotne, ze względu na specyfikę rynku mieszkań mimo faktu, że Podatnik osiąga marginalne dodatnie przepływy pieniężne z ich najmu (lub w niektórych okresach wręcz ujemne), ich dalsze wynajmowanie ma na celu zachowanie wartości pieniądza w czasie (oszczędności) i w przyszłości (po wzroście cen tych mieszkań) rozpatruje on ich ewentualną sprzedaż (w części lub w całości). Z perspektywy Podatnika, inwestycja ta ma więc charakter lokacyjny, co tylko popiera wskazaną wyżej argumentację.

Biorąc pod uwagę całą przedstawioną we wniosku argumentację (w tym przytoczone orzecznictwo oraz wykładnię przepisów) należy jednoznacznie wskazać, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest twierdzące. Wnioskodawca uważa, że nie powinien uwzględniać przychodu z najmu prywatnego nieruchomości przy ustalaniu limitu VAT 200 000 zł zgodnie z art. 113 ust. 1 i 9 VATU.

Pytanie nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione transakcje najmu nieruchomości będą miały charakter pomocniczy i nie powinny być wliczane do limitu 200 000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 VATU. Na wstępie należy ponownie wskazać, że zgodnie z art. 113 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 lit. a VATU, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku oraz kwot wynikających z transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te mają charakter transakcji pomocniczych.

W przypadku Wnioskodawcy, zakup nieruchomości miał charakter inwestycyjny w celu zabezpieczenia swoich oszczędności, poprzez lokowanie kapitału w rynek nieruchomości. Działalność główna to inwestowanie w nieruchomości, natomiast wynajem jest tylko i wyłącznie przeprowadzany do pokrycia kosztów utrzymania posiadanych mieszkań i spłaty kredytów.

Kluczowe zatem jest ustalenie znaczenia terminu „transakcja pomocnicza”. Pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 października 2017 r. (I SA/Po 747/17), zgodnie z którym transakcje pomocnicze to takie transakcje (mające charakter pomocniczy, incydentalny czy też dodatkowy), które nie są zasadniczą częścią (głównym przedmiotem) działalności danego podatnika. Nie jest przy tym istotna częstotliwość wykonywania transakcji, o których mowa, ale ważny jest stopień zaangażowania aktywów i usług opodatkowanych przy wykonywaniu tychże czynności. Wskazanie na „pomocniczy” charakter transakcji dotyczy zatem transakcji, które nie należą do zasadniczej działalności podatnika, chociaż są ściśle z nią związane, i których skala zasadniczo nie może być większa niż skala zasadniczej działalności, przy czym skala ta powinna być mierzona stopniem zaangażowania, a nie wielkością obrotów z poszczególnych części.

Wykładnia językowa pojęcia „charakter pomocniczy” może oznaczać incydentalny, tj. mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko. Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

W związku z powyższym Wnioskodawca podkreśla, że skala inwestycji związanych z nieruchomościami i ich wynajmem jest mała, nieistotna, mająca zabezpieczyć cześć jego majątku. Dodatkowo należy podkreślić, że działalność ta nie ma wymiaru profesjonalnego, a Podatnik wszystko realizuje i wyszukuje sam – ogłoszenia na portalach związanych z nieruchomościami, obsługa najemców, tworzenie umów itd.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie natomiast do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy:

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Odbiorcą świadczenia musi być inny podmiot niż wykonujący usługę.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Zatem definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określaną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy tym, z art. 15 ust. 2 ustawy jednoznacznie wynika, iż pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma ciągłość wykorzystywania majątku. Wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne, np. w najem, dzierżawę itp. Przy czym przez ciągłość wykorzystywania składników majątku rozumieć należy także wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy:

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

·świadczenie usługi na własny rachunek,

·charakter mieszkalny nieruchomości,

·mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie od podatku VAT dla pewnej grupy podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ustawy:

W myśl art. 113 ust. 5 ustawy:

Natomiast stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy:

Ponadto, na mocy art. 113 ust. 10 ustawy:

Z treści art. 113 ust. 13 pkt 1 i pkt 2 ustawy wynika, że:

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Należy wskazać, że umowa najmu jest umową cywilnoprawną, nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Charakter usług najmu wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

W konsekwencji najem nieruchomości, należy uznać za świadczony w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, i stanowi on odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wobec tego, podmiot świadczący usługę najmu będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy najem będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan działalność m.in. w obszarze działalności usługowej związanej z poprawą kondycji fizycznej, która jest objęta kodami PKD: 96.04.Z Działalność usługowa związana z poprawą kondycji fizycznej, 74.90.Z Pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana. W ramach działalności gospodarczej oferuje Pan prowadzenie indywidualnych treningów stacjonarnych z podopiecznymi, tworzenie indywidualnych planów treningowych oraz konsultacje jednorazowe w zakresie treningów, odżywiania, suplementacji, odnowy biologicznej oraz sprzętu sportowego. Korzysta Pan ze zwolnienia z podatku VAT zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy. Podatnik podejmował (i podejmuje obecnie) działania w zakresie najmu nieruchomości prywatnych mieszczące się w pojęciu zarządzania majątkiem prywatnym – na cele mieszkaniowe. Umowy są zawarte przez Pana z osobami prywatnymi. W latach poprzednich nie dokonywał Pan rejestracji do podatku VAT ze względu na nieprzekroczenie kwoty zwolnienia podmiotowego wynikającego z art. 113 ust. 1 ustawy. Do kwoty limitu, o której mowa w tych przepisach nie dokonywał Pan bowiem włączenia przychodów z prywatnego najmu mieszkań. Mieszkania te nie były, ani nie są w żaden sposób związane z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą, nie stanowią w jej ramach środków trwałych ani towaru, zaś wszelkie czynności związane z tymi nieruchomościami, a podejmowane przez Pana, są realizowane wyłącznie w sferze zarządzania Pana majątkiem prywatnym.

Pana wątpliwości dotyczą kwestii, czy może Pan nie uwzględniać wartości sprzedaży usług najmu nieruchomości prywatnych przy ustalaniu limitu wartości sprzedaży 200 000 zł, o którym mowa w z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

W okolicznościach analizowanej sprawy należy stwierdzić, że czynność udostępniania przez Pana nieruchomości prywatnych na cele mieszkaniowe, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług wypełnia definicję działalności gospodarczej określoną w art. 15 ust. 2 ustawy. Przedmiotowe mieszkania stanowią majątek wykorzystywany w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.

Bez znaczenia, dla uznania Pana za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu podatku VAT z tytułu najmu miekszań, pozostaje okoliczność ich wynajmu w ramach tzw. „najmu prywatnego”. We wniosku wskazał Pan, że mieszkania nie były, ani nie są w żaden sposób związane z prowadzoną przed Pana działalnością gospodarczą. Jednakże należy wskazać, że na gruncie przepisów ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje czynności polegające na wykorzystywaniu towarów (w tym przypadku nieruchomości prywatnych – mieszkań) w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Tym samym, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług świadcząc usługę najmu będzie Pan prowadził działalność gospodarczą w rozumieniu tej ustawy i będzie Pan miał status podatnika podatku VAT.

Tym samym, skoro świadczy Pan usługi najmu lokalu mieszkalnego za wynagrodzeniem, to w kontekście powołanych przepisów ustawy, najem ten stanowi, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, odpłatne świadczenie usług w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji jest Pan podatnikiem podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, z tytułu ww. najmu.

Odnosząc się natomiast do kwestii wliczania wartości sprzedaży usług najmu do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy należy stwierdzić co następuje:

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego wskazuje, że obliczając limit sprzedaży uprawniający podatnika do zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, po przekroczeniu którego podatnik traci prawo do zwolnienia od podatku, zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy, nie bierze się pod uwagę odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41 oraz usług ubezpieczeniowych – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Poza przywołanym wyżej art. 113 ust. 2 ustawy warto zwrócić uwagę również na przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zgodnie z art. 288 Dyrektywy:

Zatem Dyrektywa 2006/112/WE w art. 288 pkt 1 lit. e stanowi, że kwota obrotu obejmuje wartość transakcji związanych z nieruchomościami.

Natomiast sformułowanie „transakcje związane z nieruchomościami” oznacza (stosownie do wyroku Trybunału w sprawie C-716/18) transakcje dotyczące nieruchomości objęte zwolnieniem przewidzianym w art. 135 ust. 1 lit. j i k (dot. obrotu nieruchomościami) oraz lit. l (dot. wynajmu nieruchomości) Dyrektywy 2006/112/WE.

Według internetowego wielkiego słownika języka polskiego, transakcja to czynność lub zespół czynności prowadzący lub mający doprowadzić do kupna albo sprzedaży jakichś towarów.

Ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia charakter „pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych.

Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa – http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”.

Ponadto w art. 288 Dyrektywy 2006/112/WE, w wersji angielskiej posłużono się pojęciem „ancillary transactions”. Zbliżonym znaczeniowo do powyższego jest termin „incidental transactions”, który występuje w art. 19 VI Dyrektywy i art. 174 Dyrektywy 2006/112/WE, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsätze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112/WE, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie działalności podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze.

Zatem, aby ocenić, czy świadczona usługa ma charakter „pomocniczy”, należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Za czynności związane z nieruchomościami należy uznać nie tylko usługi stricte dotyczące nieruchomości, ale wszelkie czynności, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości. Transakcje pomocnicze natomiast to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności.

Na gruncie niniejszej sprawy należy zauważyć, że jak wcześniej wskazano, świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej w zakresie usługi nieruchomości prywatnych – na cele mieszkaniowe, nie można uznać za działalność świadczoną pomocniczo. Jest to – jak jednoznacznie wynika z przedstawionego opisu sprawy, obok prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, m.in. w obszarze działalności usługowej związanej z poprawą kondycji fizycznej, która jest objęta kodami PKD: 96.04.Z Działalność usługowa związana z poprawą kondycji fizycznej, 74.90.Z Pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana, drugi rodzaj wykonywanej przez Pana działalności.

Zatem najem nieruchomości prywatnych (mieszkań) za wynagrodzeniem nie ma charakteru transakcji pomocniczych do świadczonej przez Pana działalności związanej z poprawą kondycji fizycznej, lecz są to dwie różne transakcje podstawowe – w zakresie odrębnego rodzaju (przedmiotu) wykonywanej przez Pana działalności gospodarczej. Tym samym bez znaczenia jest w opisanej sytuacji fakt, że nie zajmuje się Pan najmem jako profesjonalny przedsiębiorca.

Analiza przedstawionych przez Pana okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że wartość sprzedaży z tytułu świadczenia usług najmu nieruchomości prywantych z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe, jako transakcje związane z nieruchomościami, które nie mają charakteru czynności pomocniczych, powinny być wliczane do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy.

W konsekwencji, w analizowanej sprawie, ustalając limit wartości sprzedaży 200 000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy, powinien Pan wliczyć wartość sprzedaży usług najmu nieruchomości prywatnych.

W związku z powyższym Pana stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest nieprawidłowe.

Jednocześnie, odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 stała się bezprzedmiotowa, ponieważ w interpretacji – w odpowiedzi na pytanie oznaczone nr 1 – rozstrzygnięto, że w analizowanej sprawie najem nieruchomości prywatnych nie ma charakteru transakcji pomocniczych do świadczonej przez Pana działalności gospodarczej, a wartość sprzedaży z tytułu świadczenia ww. usług najmu (jako transakcje związane z nieruchomościami, które nie mają charakteru czynności pomocniczych), powinny być wliczane do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Pan ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Pana w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Pana do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.