Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 grudnia 2024 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, obowiązku wysyłania i odbierania faktur za pośrednictwem KSeF oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Uzupełnili go Państwo pismem z 19 lutego 2025 r. za pośrednictwem ePUAP oraz – w odpowiedzi  na wezwanie – pismem z 6 marca 2025 r. za pośrednictwem ePUAP.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką kapitałową utworzoną zgodnie z prawem szwedzkim. Wnioskodawca jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT.

Wnioskodawca jest producentem oraz prowadzi sprzedaż (...), a także części zamiennych, akcesoriów i materiałów eksploatacyjnych (dalej: „Części i akcesoria”). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca sprzedaje Części i akcesoria polskiej spółce powiązanej (dalej: „Dystrybutor”), działającej jako importer (...) w ramach sieci sprzedaży Wnioskodawcy. W dalszej kolejności są one przez Dystrybutora odsprzedawane dealerom.

W celu usprawnienia procesów logistycznych, Wnioskodawca zawarł z niezależnym podmiotem prowadzącym działalność na terenie Polski (dalej: „Usługodawca”) umowę dotyczącą świadczenia na rzecz Wnioskodawcy usług logistyczno-magazynowych (dalej: „Umowa”) w oparciu o centrum logistyczno-magazynowe (dalej: „Magazyn”). Wnioskodawca poza zakupem usług logistyczno-magazynowych zawarł z Usługodawcą umowę dotyczącą świadczenia na jego rzecz usług transportowych. Obie umowy zostały zawarte na okres ponad pięciu lat. W Magazynie Wnioskodawca przechowuje zapasy Części i akcesoriów w zakresie umożliwiającym zaopatrywanie Dystrybutora, a za jego pośrednictwem również dealerów w całym regionie. Wnioskodawca jest właścicielem Części i akcesoriów przechowywanych w Magazynie podczas całego procesu ich przechowywania oraz w trakcie świadczenia usług logistyczno-magazynowych i transportowych.

Na podstawie zawartej Umowy, Usługodawca jest odpowiedzialny za rozładunek towarów Wnioskodawcy transportowanych ze Szwecji i innych krajów, w tym Polski, przyjęcie ich do Magazynu i przechowywanie, prowadzenie ewidencji magazynowej towarów, kompletowanie zamówień, oraz dokonywanie załadunku i wysyłki towarów.

Usługodawca nie jest i nie będzie odpowiedzialny za negocjowanie i zawieranie umów w imieniu Wnioskodawcy, wystawienie faktur, czy podejmowanie czynności marketingowych lub promocyjnych.

Ponadto, Wnioskodawca nie zatrudnia i nie będzie zatrudniał w Polsce pracowników upoważnionych do podejmowania decyzji odnoszących się do działań biznesowych Wnioskodawcy, np. związanych z negocjowaniem umów czy dokonywaniem czynności sprzedażowych. Wnioskodawca również nie dysponuje i nie będzie dysponował powierzchniami biurowymi / magazynowymi położonymi w Polsce, ani nie wykazuje i nie będzie wykazywał żadnej innej formy fizycznej obecności na terenie kraju. Wnioskodawca nie jest i nie będzie właścicielem maszyn, narzędzi ani sprzętu, które znajdują się w Magazynie.

Jednakże, upoważnieni pracownicy Wnioskodawcy uprawnieni są do przeprowadzenia audytów działalności Usługodawcy i kontroli Magazynu w godzinach jego pracy. Zatem, obecnie Wnioskodawca bezpośrednio nadzoruje realizację usługi przez Usługodawcę i sprawność realizacji procesów dystrybucji.

Wnioskodawca i Usługodawca zamierzają zmienić postanowienia umowne i dotychczasowy model współpracy. Nowe zapisy Umowne, ograniczą dostęp do przestrzeni Magazynu dla pracowników Wnioskodawcy - wstęp będzie wymagał uprzedniego poinformowania Usługodawcy o takim zamiarze, w uzgodnionej wcześniej formie. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie miał już nieograniczonego dostępu do Magazynu.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że na jego wniosek w dniu 30 listopada 2017 r. została wydana interpretacja indywidualna (nr 0114-KDIP1-2.4012.584.2017.1.MC) w przedmiocie odpowiedzi m.in. na pytanie czy Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, z uwzględnieniem okoliczności sprawy poprzedzających planowane zmiany w postanowieniach umownych pomiędzy Wnioskodawcą a Usługodawcą.

We wspomnianej interpretacji Dyrektor Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) stanął na stanowisku, iż mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że Wnioskodawca spełnia przesłanki do uznania opisanej w stanie faktycznym działalności za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W związku z planowanymi zmianami modelu współpracy, wobec zmieniającego się orzecznictwa sądów administracyjnych i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz dostrzegalnej zmiany podejścia organów podatkowych Wnioskodawca pragnie zabezpieczyć swoją pozycję podatkową i ustalić zgodny z przepisami sposób opodatkowania. W szczególności, wobec planowanych zmian dotyczących fakturowania w formie elektronicznej.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

W odpowiedzi na zadane pytania wskazali Państwo następująco:

1)w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana Państwa działalność gospodarcza w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów, lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać, jak prowadzicie Państwo działalność w Szwecji, np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, czy w kraju siedziby korzystacie Państwo z jakichś magazynów, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne posiada Spółka w kraju siedziby itp.)

W Szwecji zlokalizowana jest siedziba główna Spółki, w której prowadzona jest działalność produkcyjna, handlowa w zakresie sprzedaży (...) oraz części, a także działalność badawczo-rozwojowa oraz związana z zarządzaniem, tj. koordynacja logistyki, księgowość, spraw prawnych, zarzadzania finansami oraz sprawami podatkowymi. Ponadto Wnioskodawca posiada na terenie Szwecji magazyn, który pełni funkcję centrum dystrybucji części zamiennych dla wszystkich rynków, na których działa Spółka.

2)z tytułu jakich czynności o których mowa w art. 5 ustawy o VAT, Państwa Spółka dokonała rejestracji jako czynny podatnik podatku VAT w Polsce (prosiłem podać datę rejestracji)

Spółka dokonała rejestracji jako czynny podatnik podatku VAT w Polsce celem wykonywania czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z  2024 r. poz. 361 ze zm., dalej jako: „ustawa o VAT”) – tj. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju. Co do zasady model działalności gospodarczej Spółki wygląda w ten sposób, że przemieszcza ona towary ze Szwecji do Polski, a następnie dokonuje ich dostawy na rzecz Dystrybutora.

Spółka została zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT na terytorium Polski przez Naczelnika (…) Urzędu Skarbowego (…) w dniu 11 września 2017 r. Do rejestracji jako podatnik podatku VAT doszło w związku z działalnością lokalnego centrum dystrybucji, a także magazynu na terytorium Polski.

3)czy Usługodawca świadczy usługi także dla innych podmiotów, czy będzie działał tylko w ramach wyłączności dla Państwa Spółki

Postanowienia umowy dotyczącej świadczenia na rzecz Wnioskodawcy usług logistyczno-magazynowych (dalej: „Umowa”) nie ograniczają możliwości świadczenia usług innym podmiotom. Wedle wiedzy Spółki, Usługodawca świadczy także na rzecz innych podmiotów w częściach magazynu niewykorzystywanych do świadczenia usługi na jego rzecz.

4)czy w odniesieniu do Usługodawcy oraz Dystrybutora, Spółka posiada bezpośrednią kontrolę nad ich zasobami osobowymi / technicznymi / rzeczowymi, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana

Wnioskodawca nie ma kontroli nad ich zasobami ludzkimi, technicznymi ani materialnymi Usługodawcy ani Dystrybutora.

5)czy Państwa Spółka ma wpływ jaka część zasobów technicznych / rzeczowych / osobowych Usługodawcy ma zostać wykorzystana do czynności w ramach Umowy, w tym należało wskazać/opisać na czym ten wpływ polega i w jaki sposób jest realizowany

Spółka nie ma wpływu na zasoby ludzkie, techniczne ani materialne Usługodawcy wykorzystywane w ramach Umowy – planowane zmiany w modelu współpracy między tymi podmiotami mają na celu ograniczenie dostępu do magazynu Usługodawcy, a co za tym idzie nadzoru nad świadczeniem usług.

6)czy świadczenie usługi logistyczno-magazynowej przez Usługodawcę będzie realizowane zgodnie z wytycznymi / oczekiwaniami /ilościami wskazanymi / określonymi przez Państwa Spółkę

Świadczenie usług przez Usługodawcę jest realizowane zgodnie z ogólnymi wytycznymi Spółki, standardowymi dla działalności i współpracy polegającej na świadczeniu usług na podstawie Umowy, a wytyczne te odnoszą się między innymi do kwestii bezpieczeństwa oraz polityki zdrowia i higieny pracy.

W odniesieniu do oczekiwań ilości przechowywanych przez Usługodawcę towarów, Spółka wskazuje, że prowadzi działalność gospodarczą na zasadach rynkowych i to zapotrzebowanie zgłaszane przez polskich dealerów (...) marki A, decyduje o ilości towarów przechowywanych w magazynie.

7)czy usługa logistyczno-magazynowa stanowi świadczenie kompleksowe, jeśli tak, to jakie zależności między tymi świadczeniami występują i co jest świadczeniem dominującym

Na wstępie Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że w opisie zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zostały wskazane usługi logistyczno-magazynowe, ponieważ zdaniem Wnioskodawcy na taki charakter wskazuje ich zakres.

Zgodnie z treścią Wniosku, na podstawie zawartej Umowy, Usługodawca jest odpowiedzialny za rozładunek towarów Wnioskodawcy transportowanych ze Szwecji i innych krajów, w tym Polski, przyjęcie ich do Magazynu i przechowywanie, prowadzenie ewidencji magazynowej towarów, kompletowanie zamówień oraz dokonywanie załadunku i wysyłki towarów. Dominującym świadczeniem jest magazynowanie i przechowywanie towarów Wnioskodawcy.

8)czy Spółka ma prawo do decydowania o rozmieszczeniu towarów oraz ma prawo do zarządzania powierzchnią Magazynu, w której przechowywane są towary Spółki

Wnioskodawca nie posiada prawa do decydowania o rozmieszczeniu towarów oraz do zarządzania powierzchnią Magazynu, w której przechowywane są jego towary.

9)czy Spółka decyduje o rozmieszczeniu towarów w przydzielonej Spółce określonej przestrzeni Magazynu, czy przestrzeń magazynowa jest określona, znana Spółce i przeznaczona wyłącznie do użytku Spółki

W odniesieniu do przestrzeni przydzielonej Spółce, wskazuje ona, że decyduje o tym jak powinno wyglądać rozmieszczenie towarów w Magazynie, poprzez podzielenie przysługującej jej przestrzeni na różne strefy, tj. osobne strefy do magazynowania małych, średnich lub dużych przedmiotów. Ponadto w Magazynie jest wydzielona strefa parkowania, w której znajdują się komputery rejestrujące towary wydane z lub przychodzące do Magazynu, a także biuro oraz obszar obsługi zwrotów.

Opracowana organizacja struktury magazynów jest koncepcją charakterystyczną dla Spółki i jest stosowana (z pewnymi różnicami) we wszystkich jej magazynach.

10)w jaki sposób realizowane jest administrowanie/zarządzanie zwrotami i reklamacjami towarów (należało opisać kto pełni takie obowiązki oraz przy wykorzystaniu jakich zasobów technicznych i personalnych jest ono wykonywane, w jaki sposób przebiega przyjmowanie zwrotów towarów oraz towarów podlegających reklamacji, kto/jaki podmiot rozpatruje reklamacje/zwroty itd.),

Administracja i zarządzanie zwrotami oraz reklamacjami towarów odbywa się w systemie IT A. Produkty podlegające zwrotowi lub reklamacji są odsyłane do Szwecji  w celu inspekcji, gdzie są przyjmowane, a następnie rozpatrywane pod kątem zasadności reklamacji bądź zwrotu.

11)czy nabywacie Państwo inne usługi bądź towary niż usługi logistyczno-magazynowe na terytorium Polski, jeśli tak, to prosiłem wskazać jakiego rodzaju usługi bądź towary są nabywane i w jakim celu i od jakich podmiotów

Spółka nabywa narzędzia od dostawcy z Polski, który wykorzystuje je do produkcji komponentów dostarczanych i sprzedawanych do zakładów produkcyjnych Wnioskodawcy poza Polską.

12)czy w odniesieniu do tych innych podmiotów od których Spółka nabywa usługi, posiadacie Państwo bezpośrednią kontrolę nad ich zasobami osobowymi / technicznymi / rzeczowymi, i na czym ta kontrola polega

Podmiot, od którego Spółka nabywa usługi lub towary (inne niż usługi logistyczno-magazynowe) jest zewnętrznym dostawcą niepowiązanym ze Spółką. W związku z tym nie sprawuje ona kontroli nad jego zasobami osobowymi, technicznymi bądź rzeczowymi.

13)czy Usługodawca wystawia faktury za wykonane usługi na Państwa rzecz oraz czy faktury te zawierają kwotę polskiego podatku VAT naliczonego

Zgodnie z przyjętym dotychczas modelem współpracy, Usługodawca wystawia faktury za usługi wykonane na rzecz Spółki, które zawierają kwotę polskiego podatku VAT naliczonego. Planowane są jednak zmiany  do tego modelu opisane we wniosku.

14)czy nabywane usługi od Usługodawcy służą do czynności opodatkowanych w Polsce, niepodlegających zwolnieniu z opodatkowania, czy do czynności dających prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej w kraju siedziby Spółki

Spółka wskazuje, że nabywane od Usługodawcy usługi służą do wykonywania czynności opodatkowanych w Polsce, które nie podlegają zwolnieniu.

15)wskazanie innych, niezbędnych z punktu Państwa widzenia okoliczności w zależności od nowo sformułowanego zakresu przepisów podatku od towarów i usług, których interpretacji oczekuje Państwa Spółka

Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania i odbierania faktur w Krajowym Systemie e-Faktur (KSeF), ani do rozliczenia podatku VAT w Polsce, oraz nie będzie posiadał prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego, w rezultacie nieposiadania (zdaniem Wnioskodawcy) w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności w związku z nabywaniem usług logistyczno-magazynowych opisanych w zdarzeniu przyszłym. Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jest kluczowe w kontekście określenia obowiązków podatkowych dotyczących VAT.

Zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, zasady ustalania miejsca świadczenia usług wskazują, że dla usług świadczonych na rzecz podatników, miejscem ich świadczenia jest miejsce, w którym podatnik posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności.

Co więcej art. 86 ustawy o VAT określa zasady odliczania podatku naliczonego, co również jest uzależnione od prowadzenia działalności na terenie Polski.

Ponadto, zasady wystawiania faktur oraz wymogów dla Krajowego Systemu e-Faktur odnoszą się do podatników posiadających siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski.

W związku z powyższym, w przypadku nieposiadania przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce usługi świadczone przez Usługodawcę nie będą opodatkowane na terytorium kraju, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozliczania podatku VAT w Polsce. Ponadto, Wnioskodawca nie będzie posiadał prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w Polsce od nabywanych usług logistyczno-magazynowych, jak również nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur w Krajowym Systemie e-Faktur.

Pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu

Czy w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę na terenie Polski działalnością w oparciu o planowany model biznesowy przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawiania i odbierania faktur w Krajowym Systemie e-Faktur (KSeF), który ma wejść w życie od lutego 2026 r., rozliczenia podatku VAT w Polsce oraz posiadania prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w kontekście posiadania lub nieposiadania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności w związku z nabywaniem usług logistyczno-magazynowych?

Państwa stanowisko w sprawie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę na terenie Polski działalnością w oparciu o planowany model biznesowy przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania i odbierania faktur w Krajowym Systemie e-Faktur (KSeF), który ma wejść w życie od lutego 2026 r., rozliczenia podatku VAT w Polsce oraz posiadania prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w rezultacie nieposiadania (zdaniem Wnioskodawcy) w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności w związku z nabywaniem usług logistyczno-magazynowych opisanych w zdarzeniu przyszłym.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Uwagi ogólne

Stosownie do treści art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, miejscem usług świadczonych na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4, oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n Ustawy o VAT.

Stosownie natomiast do art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zasadniczo zatem, miejsce świadczenia usług, poza przypadkami usług enumeratywnie wymienionych w Ustawie o VAT, determinuje miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, zatem dla ustalenia miejsca świadczenia usług nabywanych przez Wnioskodawcę, konieczne jest zweryfikowanie posiadanie na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zarówno przepisy Ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT. Pojęcie to zostało natomiast zdefiniowane w art. 11 Rozporządzenia wykonawczego do Dyrektywy VAT. Zgodnie z tym przepisem, na potrzeby określania miejsca świadczenia usług nabywanych, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazówek co do identyfikacji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dostarcza ponadto orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”), w szczególności:

• Wyrok z dnia 4 lipca 1984 r. w sprawie C-168/84 (Gunter Berkholz), w którym TSUE wskazał, że aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności, oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności;
• Wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV), gdzie Trybunał stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to, zdaniem TSUE, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość (i) sporządzania umów bądź (ii) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym;
• Wyrok z 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sarl), w którym Trybunał podkreślił, że „zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych do świadczenia określonych usług (…). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”;
• Wyrok z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18 (Dong Yang Electronics Sp. z o.o.), z którego wynika, iż nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną;
• Wyrok z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie C-931/19 (Titanium Ltd.), gdzie Trybunał potwierdził dotychczas stosowaną wykładnię i podkreślił, iż stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może zostać rozpoznane wyłącznie na podstawie wykorzystywanej infrastruktury technicznej (np. w postaci wynajmowanej nieruchomości) w sytuacji, gdy brakuje jej towarzyszących zasobów personalnych umożliwiających prowadzenie działalności;
• Wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini) Trybunał stwierdził, iż „artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r.  ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży.” 

Stanowisko TSUE dotyczące określania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej uwzględniają również polskie sądy administracyjne. Jako przykłady można wskazać:

• Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 października 2021 r. o sygn. I FSK 1519/19, w którym sąd stwierdził, iż „dla ustalenia miejsca opodatkowania podstawowym punktem odniesienia jest siedziba działalności gospodarczej. Inne miejsca powinny być brane pod uwagę tylko wtedy, gdy odniesienie do siedziby prowadzi do nieracjonalnych rezultatów lub stwarza konflikt w odniesieniu do innego państwa członkowskiego. Jednocześnie to inne miejsce powinno zostać ustalone jedynie w wyjątkowych sytuacjach i nie może być domniemywane. Celem przepisów określających miejsce opodatkowania usług jest uniknięcie z jednej strony zbiegu właściwości mogącego prowadzić do podwójnego opodatkowania, a z drugiej strony do braku opodatkowania.”, oraz
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 maja 2022 r. o sygn. I FSK 968/20, w którym sąd stwierdził, iż „nie można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej” zagranicznego przedsiębiorcy w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia, jeżeli to samo zaplecze personalne i techniczne, które ma zostać udostępnione spółce zagranicznej przez spółkę krajową i które zdaniem organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki zagranicznej w kraju, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka krajowa świadczy usługi na rzecz spółki zagranicznej (w tej sprawie spółki niemieckiej). To samo bowiem zaplecze personalne i techniczne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług.”

Podobne wnioski zostały wskazane także w następujących wyrokach:

• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 lipca 2021 r. o sygn. I FSK 660/18;
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 sierpnia 2021 r. o sygn. I FSK 138/18;
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lutego 2015 r. o sygn. I FSK 2004/13;
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2019 r. o sygn. I FSK 980/17.

Ponadto powyższe podejście potwierdzają liczne interpretacje indywidualne wydawane przez DKIS, w których wynika, że brak odpowiedniego zalecza personalno-technicznego, czy niezależności decyzyjnej przesądza o braku stałego miejsca prowadzenia działalności. Przykładowo w interpretacji o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.418.2023.2.RST z dnia 17 listopada 2023 r. DKIS wskazał, że „(…) pomimo posiadania przez Spółkę na terytorium Polski pewnych zasobów technicznych w postaci wynajmowanej powierzchni magazynowej oraz zasobów osobowych w postaci Specjalisty ds. logistyki oraz Pracowników Magazynu działalność jaka jest prowadzona na terytorium Polski nie cechuje się samodzielnością i niezależnością w stosunku do działalności prowadzonej w kraju siedziby, tj. w Niemczech. Jak wynika z wniosku wszystkie decyzje biznesowe, w tym związane z zawieraniem umów z klientami i sprzedażą towarów, są i będą podejmowane poza Polską. W Polsce nie ma pracowników, którzy mieliby upoważnienie do dokonywania sprzedaży lub do podejmowania decyzji z nią zawiązanych. (…)”.

Podobne rozstrzygnięcia zostały wydane w ramach następujących interpretacjach indywidualnych:

• interpretacja o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.69.2023.1.RST z dnia 14 kwietnia 2023 r.;
• interpretacja o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.617.2021.2.RST z dnia 4 kwietnia 2022 r.;
• interpretacja o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.14.2022.1.PC z dnia 18 marca 2022 r.;
• interpretacja o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.162.2021.4.RST z dnia 12 lipca 2021 r.;
• interpretacja o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.93.2021.3.AC z dnia 1 czerwca 2021 r.

Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia oraz uwzględniając przytoczone orzecznictwo TSUE oraz stanowiska polskich sądów i organów podatkowych, należy wskazać, że przesłanki, których łączne zaistnienie powoduje, że można mówić o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w odniesieniu do danego podatnika obejmują:

1)obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (infrastruktury własnej lub zapewnionej przez podmiot zewnętrzny do dysponowania przez podatnika jak własną),

2)określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej, wyrażony jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny,

3)możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny, określonej na podstawie możliwości sporządzania umów bądź podejmowania decyzji o charakterze zarządczym,

4)dodatkowo, zgodnie z najnowszym orzecznictwem TSUE należy wskazać również na istotność tego, gdzie następuje konsumpcja usług, czyli w którym kraju znajduje się ich beneficjent.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy w Polsce

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na planowane zmiany w zakresie współpracy z Usługodawcą, nie będzie posiadał on w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT, umożliwiającego mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przedstawione elementy zdarzenia przyszłego nie spełniają bowiem niezbędnych przesłanek warunkujących istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności z uwagi na brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego oraz brak możliwości konsumpcji przedmiotowej usługi, zgodnie z nadrzędną zasadą opodatkowania VAT.

Wnioskodawca zwraca również uwagę, iż zmiana okoliczności faktycznych, w szczególności zmiana postanowień umownych i modelu współpracy pomiędzy Wnioskodawcą i Usługodawcą polegająca przede wszystkim na ograniczeniu dostępu do przestrzeni Magazynu dla pracowników Wnioskodawcy, a zatem pozbawienie go nieograniczonego dostępu do Magazynu uzasadniają zmianę stanowiska w zakresie spełnienia przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Ponadto, przestawione okoliczności faktyczne powinny zostać ocenione także z perspektywy kształtującej się w ostatnich latach zmiany linii orzeczniczej polskich sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczącej przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności, która również została przestawiona w uzasadnieniu do stanowiska Wnioskodawcy.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia szczegółową argumentację w tym zakresie.

Brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego i personalnego

W ocenie Wnioskodawcy, przesłanka posiadania w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego i personalnego niezbędnego do prowadzenia działalności nie zostanie w omawianym przypadku spełniona.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie jest i nie będzie właścicielem żadnych obiektów, nieruchomości (np. biura, magazynu) ani urządzeń (np. własnej linii produkcyjnej) w Polsce, ani nie korzysta i nie planuje korzystać z nich w przyszłości na podstawie innego tytułu prawnego (najem, dzierżawa).

Co więcej, również zakres czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę nie pozwala na uznanie, że będzie on dysponował w Polsce zapleczem technicznym niezbędnym do utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności. Wnioskodawca nie będzie miał bowiem swobodnego dostępu do infrastruktury Magazynu. Co prawda Wnioskodawca będzie uprawniony do uzyskania dostępu do Magazynu, natomiast nie będzie ono nieograniczone i wymagana będzie uprzednia zgoda Usługodawcy.

Ponadto, jak również zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie zatrudnia i nie będzie zatrudniał w Polsce pracowników upoważnionych do podejmowania decyzji odnoszących się do działań biznesowych Wnioskodawcy, np. związanych z negocjowaniem umów, czy dokonywaniem czynności sprzedażowych.

Działania takie jak wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, tj. audyt działalności Usługodawcy oraz kontrola Magazynu (tj. kontrola prawidłowego wypełniania przez kontrahenta umowy) nie jest niczym nadzwyczajnym w obrocie gospodarczym i nie jest równoznaczne z posiadaniem bezpośredniej kontroli nad pracownikami.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, nie można uznać, że będzie on posiadał odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza technicznego i personalnego niezbędną dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

 Brak możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny

Zdaniem Wnioskodawcy, przesłanka posiadania przez stałe miejsce prowadzenia działalności możliwości prowadzenia działalności w sposób niezależny, określonej na podstawie możliwości sporządzania umów bądź podejmowania decyzji o charakterze zarządczym również nie zostanie w omawianym przypadku spełniona.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, Usługodawca nie jest i nie będzie odpowiedzialny za negocjowanie i zawieranie umów w imieniu Wnioskodawcy, wystawienie faktur, czy poodejmowanie czynności marketingowych lub promocyjnych.

Miejsce efektywnego zarządu Wnioskodawcy znajduje się w Szwecji. W szczególności wszystkie decyzje biznesowe podejmowane są i będą w Szwecji, a proces sprzedaży produktów realizowany jest i będzie bezpośrednio ze Szwecji. Ponadto, personel odpowiedzialny za wystawianie faktur czy czynności marketingowe i promocyjne również znajduje się w Szwecji.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, nie można uznać, że będzie on posiadał w Polsce możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny określonej na podstawie możliwości sporządzania umów bądź podejmowania decyzji o charakterze zarządczym.

Posiadanie spółki zależnej w danym kraju a stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca podkreśla, że sam fakt posiadania spółki zależnej w danym kraju nie oznacza automatycznie powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie. Jak wskazał TSUE w wyroku o sygn. C-547/18 z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie Dong Yang Electronics, „dostawca usług nie może wywnioskować istnienia na terytorium państwa członowego stałego zakładu spółki utworzonej w państwie trzecim wyłącznie na podstawie faktu, że spółka ma spółkę zależną w tym państwie członkowskim.”, a „kwalifikacja zależy od istotnych warunków ustanowionych przez rozporządzenie wykonawcze nr 282/2011, w szczególności w jego artykule 11, które należy oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej”.

Co więcej, o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności można mówić, gdy zasoby spółki zależnej tworzyłyby stałe miejsca prowadzenia działalności dla spółki matki, ponieważ w całości wykorzystywałaby zaplecze techniczne i personalne spółki zależnej.

W związku z tym należy zauważyć, że sam fakt tego, że Wnioskodawca i Dystrybutor są spółkami powiązanymi, również nie przesądza o spełnieniu warunków utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w omawianej sprawie nie zostały spełnione warunki ustanowione w Rozporządzeniu, co skutkuje brakiem powstania po stronie Wnioskodawcy stałego miejsca prowadzenia działalności.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, zgodnie z art. 28e ustawy:

Przepis art. 28e ustawy - jak wynika z jego brzmienia - stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość. Usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące - determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy obejmuje wyłącznie usługi, które dotyczą konkretnej nieruchomości - jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Także Dyrektywa Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.) w art. 47 przewiduje, że:

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – dotyczącą pojęcia „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011:

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011:

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z przepisami rozporządzenia za usługi związane z nieruchomością nie mogą być uznane usługi związane z przechowywaniem (magazynowaniem) towarów, jeżeli usługobiorcy nie przysługuje wyłączne prawo do używania części nieruchomości, w której przechowuje towar.

Przy czym wskazać należy, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania przepisów ustawy. Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast świadczenie należy uznać za pomocnicze, jeśli nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncze świadczenie traktowane jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia pomocniczego jest zdeterminowany przez świadczenie główne oraz nie można wykonać lub wykorzystać świadczenia głównego bez świadczenia pomocniczego. Jeżeli jednak w skład realizowanego świadczenia wchodzą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy:

Natomiast stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy:

Z cytowanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Z treści wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka sprzedaje Części i akcesoria polskiej spółce powiązanej („Dystrybutor”), działającej jako importer (...) w ramach sieci sprzedaży Spółki.

W celu usprawnienia procesów logistycznych, Spółka zawarła z niezależnym podmiotem prowadzącym działalność na terenie Polski („Usługodawca”) umowę dotyczącą świadczenia na rzecz Spółki usług logistyczno-magazynowych („Umowa”) w oparciu o centrum logistyczno-magazynowe („Magazyn”). Spółka poza zakupem usług logistyczno-magazynowych zawarła z Usługodawcą umowę dotyczącą świadczenia na jego rzecz usług transportowych. Obie umowy zostały zawarte na okres ponad pięciu lat. W Magazynie Spółka przechowuje zapasy Części i akcesoriów w zakresie umożliwiającym zaopatrywanie Dystrybutora, a za jego pośrednictwem również dealerów w całym regionie. Spółka jest właścicielem Części i akcesoriów przechowywanych w Magazynie podczas całego procesu ich przechowywania oraz w trakcie świadczenia usług logistyczno-magazynowych i transportowych.

W pierwszej kolejności Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy w związku z prowadzoną na terenie Polski działalnością w oparciu o planowany model biznesowy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE l 77 z 23.03.2011, str.1, ze zm.) zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać  w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Natomiast w wyroku z 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C‑333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL TSUE stwierdził, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Należy także zwrócić uwagę na ostatni wyrok TSUE w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W wyroku z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54).

(...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81)”.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Jak wynika z wniosku w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka sprzedaje Części i akcesoria polskiej spółce powiązanej („Dystrybutor”), działającej jako importer (...) w ramach sieci sprzedaży Spółki. Ponadto Spółka zawarła z Usługodawcą umowę na świadczenie na jej rzecz usług logistyczno-magazynowych w oparciu o centrum logistyczno-magazynowe („Magazyn”).

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. Jak wynika z wniosku Spółka nie jest i nie będzie właścicielem żadnych obiektów, nieruchomości (np. biura, magazynu) ani urządzeń (np. własnej linii produkcyjnej) w Polsce. Spółka nie dysponuje i nie będzie dysponowała powierzchniami biurowymi/magazynowymi położonymi w Polsce, ani nie wykazuje i nie będzie wykazywała żadnej innej formy fizycznej obecności na terytorium kraju. Również, Spółka nie jest i nie będzie właścicielem maszyn narzędzi ani sprzętu, które znajdują się w Magazynie. Jednocześnie Spółka nie zatrudnia i nie będzie zatrudniać w Polsce pracowników upoważnionych do podejmowania decyzji odnoszących się do działań biznesowych Spółki, np. związanych z negocjowaniem umów czy dokonywaniem czynności sprzedażowych. Jednakże, upoważnieni pracownicy Spółki będą uprawnieni wyłącznie do przeprowadzania audytów działalności Usługodawcy i kontroli Magazynu. Ponadto administracja i zarządzanie zwrotami oraz reklamacjami towarów odbywa się w systemie IT A., produkty podlegające zwrotowi lub reklamacji są odsyłane do Szwecji  w celu inspekcji, gdzie są przyjmowane, a następnie rozpatrywane pod kątem zasadności reklamacji bądź zwrotu. Zatem Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski własnego zaplecza osobowego ani technicznego.

Zauważyć jednak należy, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Jednakże Spółka nie ma kontroli nad zasobami ludzkimi, technicznymi ani materialnymi Usługodawcy czy Dystrybutora. Obecnie Spółka bezpośrednio nadzoruje realizację usługi przez Usługodawcę i sprawność realizacji procesów dystrybucji. Wprawdzie upoważnieni pracownicy Spółki uprawnieni są do przeprowadzenia audytów działalności Usługodawcy i kontroli Magazynu, ale wyłącznie w godzinach jego pracy. Przy czym nowe zapisy Umowy ograniczają dostęp do przestrzeni Magazynu dla pracowników Spółki i wstęp będzie wymagał uprzedniego poinformowania Usługodawcy o takim zamiarze, w uzgodnionej wcześniej formie. Jak Państwo wskazali, świadczenie usług przez Usługodawcę jest realizowane zgodnie z ogólnymi wytycznymi Spółki, standardowymi dla działalności i współpracy polegającej na świadczeniu usług na podstawie Umowy, a wytyczne te odnoszą się między innymi do kwestii bezpieczeństwa oraz polityki zdrowia i higieny pracy. Jednocześnie to zapotrzebowanie zgłaszane przez polskich dealerów (...) marki A. decyduje o ilości towarów przechowywanych w Magazynie. Zatem nie można wywieść bezpośredniej kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym usługodawcy na podstawie ustalonych zasad świadczenia usług, które określone są pomiędzy stronami każdego tego rodzaju umowy i uprawnieniu do żądania spełnienia warunków ustalonych przez strony umowy. Z ustalonych między stronami umowy zasad i żądania świadczenia określonej jakości usług nie można wywodzić że jest sprawowana bezpośrednia kontrola nad personelem i zapleczem technicznym Usługodawcy w Polsce. Również Usługodawca nie jest i nie będzie odpowiedzialny za negocjowanie i zawieranie umów w imieniu Spółki, wystawianie faktur czy podejmowanie czynności marketingowych lub promocyjnych.

Dodatkowo do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego  tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej powinna występować w sposób stały tj. na stałe dysponować takimi środkami, które pozwalają na faktyczne świadczenie usług z danego miejsca. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. W analizowanej sprawie Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych zasobów osobowych ani technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można zatem uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem, jak wskazano powyżej, kryterium to należy odnieść m.in. do obecności zasobów osobowych i technicznych.

W konsekwencji, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto Państwa wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy Spółka posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabywaniem usług logistyczno-magazynowych.

Z opisu sprawy wynika, że nabywacie Państwo od Usługodawcy usługi logistyczno-magazynowe, w ramach których Usługodawca odpowiedzialny jest za rozładunek towarów Spółki transportowanych ze Szwecji i innych krajów, w tym Polski, przyjęcie ich do Magazynu i przechowywanie, prowadzenie ewidencji magazynowej towarów, kompletowanie zamówień oraz dokonywanie załadunku i wysyłki towarów, gdzie dominującym świadczeniem jest magazynowanie i przechowywanie towarów Spółki. W przypadku nabywanych usług wykorzystywany jest Magazyn na terytorium Polski niestanowiący własności Spółki. Jak Państwo wskazali Spółka decyduje o tym jak powinno wyglądać rozmieszczenie towarów w Magazynie, poprzez podzielenie przysługującej jej przestrzeni na różne strefy, tj. osobne strefy do magazynowania małych, średnich lub dużych przedmiotów. Natomiast Spółka nie posiada prawa do decydowania o rozmieszczeniu towarów oraz do zarządzania powierzchnią Magazynu, w której przechowywane są jej towary. Obecnie upoważnieni pracownicy Spółki uprawnieni są do przeprowadzenia audytów działalności Usługodawcy i kontroli Magazynu w godzinach jego pracy, zaś nowe zapisy Umowne ograniczą dostęp do przestrzeni Magazynu dla tych pracowników i wstęp będzie wymagał uprzedniego poinformowania Usługodawcy o takim zamiarze, w uzgodnionej wcześniej formie. Tym samym świadczone przez Usługodawcę na rzecz Spółki usługi nie stanowią usług, do których znajduje zastosowanie art. 28e ustawy.

Zatem usługi logistyczno-magazynowe stanowią usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy o VAT (tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n). Przy tym wskazać należy, że Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Szwecji i jednocześnie jak w niniejszej interpretacji ustaliłem nie posiada stałego miejsca działalności gospodarczej w Polsce. Zatem, odnosząc się do Państwa wątpliwości, w analizowanej sprawie miejsce świadczenia ww. usług należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym, usługi logistyczno-magazynowe nabywane od Usługodawcy będą opodatkowane w kraju siedziby Spółki tj. w Szwecji.

Tym samym Państwa Spółka (podmiot nieposiadający siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski) nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług logistyczno-magazynowych, ponieważ transakcje te nie są objęte zakresem opodatkowania VAT w Polsce. Tym samym w przypadku, gdy otrzymacie Państwo faktury dokumentujące nabycie na terytorium Polski ww. usług, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy z wykazanym podatkiem znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy i tym samym Spółka nie będzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur od polskich usługodawców.

Natomiast w kwestii Państwa wątpliwości dotyczących obowiązku wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych w Krajowym Systemie e-Faktur, należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 ustawy:

Natomiast według art. 106gb ust. 4 ustawy:

Zatem, przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, Spółka nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Natomiast kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF reguluje przepis art. 106gb ust. 4 ustawy który wskazuje m.in. że w przypadku gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Zatem, skoro Państwa Spółka, jak ustaliłem w niniejszej interpretacji, nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce to na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt 2 ustawy nie będzie zobowiązana do odbioru faktur od polskich kontrahentów przy użyciu KSeF. Jednocześnie Spółka powinna uzgodnić z danym kontrahentem inny sposób odbioru ustrukturyzowanej faktury.

W konsekwencji Państwa stanowisko uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.