Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

4 grudnia 2024 r. za pośrednictwem ePUAP wpłynął Państwa wniosek wspólny z 28 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku uznania Państwa za podatników podatku VAT z tytułu sprzedaży niezabudowanych działek gruntu. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 20 lutego 2025 r. (wpływ 24 lutego 2025 r.) oraz pismem z 20 lutego 2025 r. (wpływ 27 lutego 2025 r.). Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1.Zainteresowana będąca stroną postępowania:

A.B.

2.Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

B.B.

Opis stanu faktycznego

Małżonkowie A.B. i B.B. (dalej: Wnioskodawcy) są polskimi rezydentami podatkowymi, nie prowadzą działalności gospodarczej oraz nie są zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT. Wnioskodawcy pracowali jako nauczyciele oraz prowadzili działalność rolną. Od dłuższego czasu ze względu na stan zdrowia oraz zaawansowany wiek (A.B. (...) lata, B.B. (...) lat) nie są już w stanie kontynuować działalności rolnej i utrzymują się z emerytur.

W dniu (...) kwietnia 2002 r. Wnioskodawcy wspólnie z bratem Wnioskodawczyni oraz jego żoną nabyli działkę nr 1 o powierzchni 18,1 ha. Wnioskodawcy nabyli działkę do majątku prywatnego i nie odliczyli VAT przy zakupie. Na podstawie uchwały numer (...) w grudniu 2012 r. działka nr 1 została objęta Miejskim Planem Zagospodarowania Przestrzennego (dalej: MPZP) i częściowo zmieniła przeznaczenie. Gmina opracowała MPZP zmieniający przeznaczenie części posiadanych przez Wnioskodawców gruntów z rolnych na budowlane na co wyrazili zgodę.

We wrześniu 2019 r. podjęta została decyzja o zniesieniu współwłasności między małżeństwami, zachowując współwłasność małżeńską. Zgodnie z zaleceniem notariusza oraz geodety, Wnioskodawcy musieli się zastosować do zapisów MPZP wydzielając drogi oraz działki gruntu będące wynikiem wydzielenia dróg. Podział działki rolnej na kilka działek oraz wytyczenie dróg było warunkiem koniecznym, gdyż dopiero tak podzielony teren mógł podlegać zniesieniu współwłasności. Faktyczne zniesienie współwłasności nastąpiło aktem notarialnym w dniu (...) lipca 2021 r.

Po zniesieniu współwłasności wspólne pozostały jedynie wydzielone drogi i poszerzenia dróg istniejących. Powierzchnia jaka została Wnioskodawcom po zniesieniu współwłasności wynosiła 7,9690 ha. Posiadane przez Wnioskodawców działki były nabyte na cele prywatne, nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy. Działki klasy V nie były uprawiane, natomiast zbiory z uprawy działek klasy IV były jedynie na potrzeby własne Wnioskodawców. Działki zostały zakupione na użytek własny, a celem zakupu nie była ich późniejsza sprzedaż, jednak do sprzedaży nieruchomości zmusiła Wnioskodawców sytuacja ekonomiczna.

W związku z trudnościami ze sprzedażą Wnioskodawcy zdecydowali się na wydzielanie działek zgodnie z preferencjami nabywców. Wnioskodawcy nie podejmowali działań takich jak uzbrojenie działek w media typu: woda, prąd, kanalizacja, gaz itp., czy uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, które to czynności podniosłyby wartość sprzedawanych działek.

Wnioskodawcy nie podejmowali działań marketingowych, reklamowych i tym podobnych w celu sprzedaży działek. Nie ponosili również dodatkowych nakładów na przygotowanie działek do sprzedaży. Jedynymi działaniami jakie podjęli Wnioskodawcy było konieczne do zniesienia współwłasności wydzielenie działek i wytyczenie dróg dojazdowych. Informacja o tym, że Wnioskodawcy posiadają teren nadający się do zabudowy jednorodzinnej rozeszła się wśród sąsiadów i w ten sposób informacja trafiła do nabywców. W miarę pojawiania się nabywców Wnioskodawcy wydzielali działki do sprzedaży wedle ich preferencji. We wrześniu 2022 r. Wnioskodawcom udało się sprzedać pierwszą działkę, następnie w roku 2023 sprzedano 2 działki i w 2024 r. również 2 działki. Numery ewidencyjne sprzedanych działek: 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Nabycie działki nr 1 nie było czynnością opodatkowaną podatkiem VAT. Nie było udokumentowane fakturą z wykazaną kwotą podatku VAT. Z tytułu nabycia nie przysługiwało Wnioskodawcom prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Sprzedaż każdej działki była poprzedzona zawarciem Umowy Przedwstępnej. Nie była to umowa notarialna. Każda umowa była według jednego schematu. Jest to prosta umowa, według wzoru, który obejmuje:

• oznaczenie stron umowy,
• opis nieruchomości, w tym oświadczenie sprzedającego, że jest właścicielem lub współwłaścicielem nieruchomości, oświadczenie sprzedających, jeżeli działka posiada dostęp do drogi publicznej przez drogę wewnętrzną, która przylega do drogi gminnej oraz wskazanie jaka część gruntu jest przedmiotem sprzedaży,
• oświadczenia sprzedających, że:
• brak jest wpisów w działach III i IV księgi wieczystej;
• przedmiotowe nieruchomości są wolne od wszelkich długów i od wad prawnych;
• w razie gdyby po zawarciu umowy powstało lub ujawniło się jakiekolwiek istnienie obciążenia przedmiotowej nieruchomości lub udziałów sprzedający zobowiązują się je niezwłocznie uregulować;
• w chwili podpisania umowy nie trwają żadne inne umowy mające za przedmiot najem, dzierżawę, użyczenie lub zobowiązanie do zbycia przedmiotowej nieruchomości lub udziałów.

Umowa obejmuje zatem jedynie podstawowe kwestie związane ze sprzedażą nieruchomości.

Wnioskodawcy nie udzielali podmiotom trzecim pełnomocnictwa do występowania w ich imieniu w żadnych sprawach, które dotyczyły nieruchomości (w szczególności do występowania o wydanie warunków zabudowy, pozwolenia na budowę, uzbrojenia nieruchomości, itp.).

Pytanie

Czy w związku z opisanym stanem faktycznym sprzedaż wydzielonych działek z majątku wspólnego małżonków powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Zainteresowanych w sprawie

Zdaniem Wnioskodawców sprzedaż wskazanych we wniosku działek, które zostały wydzielone z ich majątku osobistego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na gruncie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 z późn. zm.) (dalej: ustawa) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Następnie w art. 2 pkt 6 ustawa wskazuje, że ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Mając na względzie definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, określonej w art. 7 ust. 1 ustawy. Stosownie natomiast do art. 2 pkt 22 ustawy ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Należy jednak zaznaczyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Opodatkowana będzie czynność, która została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na potrzeby podatku od towarów i usług, pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, zostały określone odpowiednio w:

• art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności;
• art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wskazał ustawodawca działalność gospodarczą stanowi w szczególności wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Szeroki zakres definicji działalności gospodarczej zawarty w ustawie pozwala przypisać miano „podatnika” wszystkim podmiotom, prowadzącym działalność, występującym w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dokonując analizy wskazanych przepisów, należy stwierdzić, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność ta została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Dostawa towarów (np. nieruchomości) niewątpliwie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ale wyłącznie w sytuacji, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika i dodatkowo działa on w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Kluczowe jest zatem rozstrzygnięcie czy dla omawianej sprzedaży nieruchomości Wnioskodawcy występują w roli podatników podatku od towarów i usług oraz czy podejmowane przez nich czynności stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu Wnioskodawców jako podatników - co do zasady - dla określenia ich praw i obowiązków zastosowanie znajdą przepisy ww. ustawy.

Zgodnie z treścią Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm.) (dalej: Dyrektywa 2006/112/WE Rady) w art. 9 ust. 1 zostało wskazane, że:

• „Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.
• „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W Dyrektywie 2006/112/WE Rady zostało również wskazane, że:

• art. 2 ust. 1 lit. a - Opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje: odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze; (...).
• art. 12 ust. 1 lit. b - Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji: (...); dostawa terenu budowlanego.
• art. 12 ust. 3 - Do celów ust. 1 lit. b „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.

Dokonując zatem analizy powyżej wskazanych przepisów, można wnioskować, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, nawet jeżeli jedynie okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, jednakże takie czynności powinny spełniać wskazaną powyżej definicję działalności gospodarczej.

Należałoby zatem wykluczyć z grona podatników, osoby fizyczne dokonujące sprzedaży towarów stanowiących część majątku prywatnego. Jak wynika z opisanego stanu faktycznego, sprzedane działki nie zostały przez Wnioskodawców nabyte z zamiarem późniejszej odsprzedaży, bądź wykonywania w związku z nimi jakichkolwiek innych czynności w ramach działalności gospodarczej. Wnioskodawcy nabyli ziemię na własny użytek prywatny, na co może wskazywać między innymi uprawa części ziemi na własne potrzeby. Posiadana ziemia była wykorzystywana zgodnie z jej rolnym przeznaczeniem. Ponadto nieruchomość nie była wykorzystywana w celach zarobkowych, nie była dzierżawiona czy wynajmowana.

Podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie zostało zdefiniowane na gruncie analizowanych przepisów ustawy. Należy jednak mieć na uwadze wykładnię art. 15 ust. 2 ustawy, co do której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które to dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawców nie można zatem stwierdzić, że będzie podatnikiem osoba fizyczna, która okazjonalnie dokonuje transakcji sprzedaży, nie prowadząc przy tym zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a jedynie korzystająca z przysługującego jej prawa rozporządzania majątkiem prywatnym.

Rozstrzygnięcie problemu czy dana transakcja sprzedaży działek odbywa się z majątku prywatnego czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą było również przedmiotem wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych sygn. C-180/10 oraz C-181/10. W wyroku zostało wskazane, że: „czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (...). Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37). Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

(...) aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.”

Mając na uwadze powyżej przytoczone orzeczenie, o klasyfikacji działań Wnioskodawców jako działalność gospodarcza nie może przesądzać fakt, iż dokonali oni wydzielenia działek dla zainteresowanych kupców, ani też ilość czy zakres transakcji. Należy też wskazać, iż Wnioskodawcy poza koniecznym do zniesienia współwłasności wydzieleniem działek i wytyczeniem dróg dojazdowych nie podejmowali aktywnych działań, które angażowałyby środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców czy usługodawców. Należy wskazać, że na aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Ponadto Wnioskodawcy nie podejmowali wskazanych w orzeczeniu działań, takich jak uzbrojenie działek w media typu: woda, prąd, kanalizacja, gaz itp., które spowodowałyby uatrakcyjnienie lub zwiększenie wartości nieruchomości będących przedmiotem wniosku. Co równie istotne w niniejszej sprawie, Wnioskodawcy nie występowali również z wnioskami o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Zdaniem Wnioskodawców nie podejmowali oni działań, które w świetle powyższego wykraczałyby poza czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Należy również wskazać, iż Wnioskodawcy nie podejmowali zorganizowanych działań marketingowych. Informacja, że Wnioskodawcy posiadają działki, które chcą sprzedać przekazywana była wśród sąsiadów tzw. „drogą pantoflową”, nie podejmowali przy tym żadnych profesjonalnych czynności takich jak reklama, ogłoszenia w prasie czy internecie.

Wnioskodawcy stoją na stanowisku, iż ich działania związane ze sprzedażą działek należy postrzegać jako zarządzanie majątkiem prywatnym. Zdaniem Wnioskodawców w opisanych we wniosku transakcjach nie występowali w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, gdyż podejmowane czynności nie przybrały na żadnym etapie formy profesjonalnej, ponadto brak jest przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru podejmowanych przez nich czynności.

Wnioskodawcy wskazują również na treść wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 16 stycznia 2019 r. o sygn. akt I SA/Bd 880/18, w którym Sąd jasno wskazał że: „okoliczności związane z podziałem nieruchomości nie uzasadniają w żadnej mierze twierdzenia o działaniu skarżącego w charakterze podatnika VAT. Jak wynika bowiem z rozważań TSUE zawartych w wyroku z 15 września 2011 r., C-180/10 i C-181/10, okoliczność podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny nie jest decydująca. W drodze wykładni art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT nie można pozbawiać osób, którym przysługuje prawo własności, podejmowania działań ukierunkowanych na korzystne z ich punktu widzenia zbycie należącego do nich majątku.

Właściciel realizując swoje uprawnienie do korzystania oraz dysponowania przedmiotem tego prawa może podejmować działania zmierzające do podziału nieruchomości. Okoliczności te same w sobie, podejmowane nawet znaczną ilość razy nie mogą przemawiać za uznaniem, że późniejsza sprzedaż nieruchomości następuje w ramach działalności gospodarczej, (...) przykładem czynności mogących świadczyć o podejmowaniu aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami z zaangażowaniem środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców jest uzbrojenie terenu albo podjęcie działań marketingowych. W niniejszej sprawie skarżący nie podjął takich działań.”

Mając zatem na względzie powyższe, sam fakt wydzielenia dla nabywców i sprzedaży przez Wnioskodawców działek nie może przesądzić o postrzeganiu działań Wnioskodawców jako działalność gospodarczą. Należy bowiem wziąć pod uwagę całokształt i istotne aspekty wskazane w orzeczeniu, tj. Wnioskodawcy nie podejmowali działań takich jak uzbrojenie terenu czy działania marketingowe, które to pozwalałyby uznać ich aktywność za działania „handlowców” czy też mieszczące się w zakresie profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

W powyższej sprawie Sąd wskazał również, że: „Nieruchomości objęte wnioskiem skarżącego zostały nabyte przez skarżącego i jego małżonkę, od chwili nabycia nieruchomości te nie byty w żaden sposób wykorzystywane w działalności gospodarczej co przemawia za uznaniem ich za majątek prywatny”. Analogicznie również w sprawie Wnioskodawców, nabyta nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, przez co powinna zostać uznana za majątek prywatny.

Podobny pogląd został zaprezentowany w orzeczeniu NSA z dnia 28 sierpnia 2020 r. o sygn. akt I FSK 1476/17: Jak słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, pomiędzy nabyciem przez Skarżącą nieruchomości (działki nr (...)) a sprzedażą poszczególnych działek, powstałych z podziału tej nieruchomości upłynie długi czas (21 lat). (...) Przeznaczenie działki, określające możliwy sposób jej wykorzystania, wpływa na wartość działki, a uzyskanie informacji o tym przeznaczeniu, istotnej z punktu widzenia ceny sprzedaży, jest uzasadnione przy każdej transakcji sprzedaży i nie może być uznane za charakterystyczne tylko dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

Analogicznie należy ocenić zamieszczenie oferty w lokalnej telewizji i wywieszenie ogłoszeń, skoro jest to działanie umożliwiające zapoznanie się z ofertą większej grupie potencjalnych nabywców. Brak jest nie tylko prawnych, ale i racjonalnych podstaw, aby przyjąć, że sprzedaż dokonywana w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie może wiązać się z działaniami zmierzającymi do uzyskania przez sprzedającego korzystnej ceny poprzez ustalenie wartości działki oraz udostępnienie informacji o sprzedaży szerokiemu kręgowi podmiotów. Działania powyższe, a także podział działki na mniejsze i wydzielenie drogi, mieszczą się zatem w ramach zarządu majątkiem prywatnym Skarżącej. Tym samym nie można się zgodzić z Szefem KAS, że całokształt działań podejmowanych przez Skarżącą w związku z planowaną sprzedażą należącej do niej działki, a mianowicie podział tej działki na 5 mniejszych działek i wydzielenie drogi oraz wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, dowodzi, że Skarżąca działała jak osoba prowadząca działalność w zakresie handlu nieruchomościami, angażując przy tym własne środki pieniężne.”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z dnia 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”:

Państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1) określone udziały w nieruchomości,

2) prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,

3) udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.).

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny:

Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Jak stanowi art. 196 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W myśl art. 196 § 2 ustawy Kodeks cywilny:

Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu.

Art. 198 ustawy Kodeks cywilny stanowi, że:

Każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Współwłaściciel ma względem swojego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2809 ze zm.).

Na mocy art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:

Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Na podstawie art. 35 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:

W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Według art. 36 § 1 oraz § 2 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:

Oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny.

Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:

Zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy:

Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Wskazać należy, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednocześnie ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokona czynności podlegającej opodatkowaniu.

Jeżeli zatem, przedmiotem dostawy jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) - jako podatnik VAT.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot.

W tym miejscu należy podkreślić, że wprawdzie pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

W niniejszej sprawie należy przywołać orzeczenie z 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym TSUE wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Zatem przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi w tym zakresie zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Państwa wątpliwości dotyczą określenia czy z tytułu sprzedaży niezabudowanych działek gruntu będą Państwo uznani za podatników podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że nie prowadzicie Państwo działalności gospodarczej oraz nie jesteście zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT. W 2002 r. do majątku prywatnego nabyli Państwo wspólnie z bratem Wnioskodawczyni oraz jego żoną działkę nr 1 o powierzchni 18,1 ha. Nabycie działki nr 1 nie było czynnością opodatkowaną podatkiem VAT oraz nie było udokumentowane fakturą z wykazaną kwotą podatku VAT. Z tytułu nabycia nie przysługiwało Państwu prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Na podstawie uchwały numer (...) w grudniu 2012 r. działka nr 1 została objęta Miejskim Planem Zagospodarowania Przestrzennego i częściowo zmieniła przeznaczenie. Gmina opracowała MPZP zmieniający przeznaczenie części posiadanych przez Państwa gruntów z rolnych na budowlane na co wyrazili Państwo zgodę. We wrześniu 2019 r. podjęta została decyzja o zniesieniu współwłasności między małżeństwami, zachowując współwłasność małżeńską. Zgodnie z zaleceniem notariusza oraz geodety, musieli Państwo się zastosować do zapisów MPZP wydzielając drogi oraz działki gruntu będące wynikiem wydzielenia dróg. Podział działki rolnej na kilka działek oraz wytyczenie dróg było warunkiem koniecznym, gdyż dopiero tak podzielony teren mógł podlegać zniesieniu współwłasności. Faktyczne zniesienie współwłasności nastąpiło aktem notarialnym w dniu (...) lipca 2021 r. Po zniesieniu współwłasności wspólne pozostały jedynie wydzielone drogi i poszerzenia dróg istniejących. Posiadane przez Państwa działki nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy. Działki klasy V nie były uprawiane, natomiast zbiory z uprawy działek klasy IV były jedynie na Państwa potrzeby własne. Do sprzedaży nieruchomości zmusiła Państwa sytuacja ekonomiczna. W związku z trudnościami ze sprzedażą zdecydowali się Państwo na wydzielanie działek zgodnie z preferencjami nabywców. Nie podejmowali Państwo działań takich jak uzbrojenie działek w media typu: woda, prąd, kanalizacja, gaz itp., czy uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, które to czynności podniosłyby wartość sprzedawanych działek. Nie podejmowali Państwo działań marketingowych, reklamowych i tym podobnych w celu sprzedaży działek. Nie ponosili również dodatkowych nakładów na przygotowanie działek do sprzedaży. Jedynymi działaniami jakie Państwo podjęli było konieczne do zniesienia współwłasności wydzielenie działek i wytyczenie dróg dojazdowych. Informacja o tym, że posiadają Państwo teren nadający się do zabudowy jednorodzinnej rozeszła się wśród sąsiadów i w ten sposób informacja trafiła do nabywców. W miarę pojawiania się nabywców wydzielali Państwo działki do sprzedaży wedle ich preferencji. We wrześniu 2022 r. udało się Państwu sprzedać pierwszą działkę, następnie w roku 2023 sprzedano 2 działki i w 2024 r. również 2 działki. Numery ewidencyjne sprzedanych działek: 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5. Sprzedaż każdej działki była poprzedzona zawarciem Umowy Przedwstępnej. Nie była to umowa notarialna. Każda umowa była według jednego schematu. Jest to prosta umowa, według wzoru, który obejmuje: oznaczenie stron umowy, opis nieruchomości, w tym oświadczenie sprzedającego, że jest właścicielem lub współwłaścicielem nieruchomości, oświadczenie sprzedających, jeżeli działka posiada dostęp do drogi publicznej przez drogę wewnętrzną, która przylega do drogi gminnej oraz wskazanie jaka część gruntu jest przedmiotem sprzedaży, oświadczenia sprzedających, że: brak jest wpisów w działach III i IV księgi wieczystej, przedmiotowe nieruchomości są wolne od wszelkich długów i od wad prawnych, w razie gdyby po zawarciu umowy powstało lub ujawniło się jakiekolwiek istnienie obciążenia przedmiotowej nieruchomości lub udziałów sprzedający zobowiązują się je niezwłocznie uregulować, w chwili podpisania umowy nie trwają żadne inne umowy mające za przedmiot, najem dzierżawę użyczenie lub zobowiązanie do zbycia przedmiotowej nieruchomości lub udziałów. Umowa obejmuje zatem jedynie podstawowe kwestie związane ze sprzedażą nieruchomości. Nie udzielali Państwo podmiotom trzecim pełnomocnictwa do występowania w Państwa imieniu w żadnych sprawach, które dotyczyły nieruchomości (w szczególności do występowania o wydanie warunków zabudowy, pozwolenia na budowę, uzbrojenia nieruchomości, itp.).

W świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy, istotne jest czy w celu dokonania sprzedaży przedmiotowych działek, podejmowali Państwo aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że sprzedaż przez Państwa niezabudowanych działek nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5 nie stanowi działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej Państwa aktywności, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). W tej sprawie nie wystąpił ciąg zdarzeń, które przesądzają o tym, że sprzedaż tych działek wypełnia przesłanki działalności gospodarczej.

Posiadane przez Państwa działki nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy. Nie podejmowali Państwo działań takich jak uzbrojenie działek w media typu: woda, prąd, kanalizacja, gaz itp., czy uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, które to czynności podniosłyby wartość sprzedawanych działek. Nie podejmowali Państwo działań marketingowych, reklamowych i tym podobnych w celu sprzedaży działek. Nie ponosili Państwo również dodatkowych nakładów na przygotowanie działek do sprzedaży. Jedynymi działaniami jakie Państwo podjęli było konieczne do zniesienia współwłasności wydzielenie działek i wytyczenie dróg dojazdowych. Nie udzielali Państwo podmiotom trzecim pełnomocnictwa do występowania w Państwa imieniu w żadnych sprawach, które dotyczyły nieruchomości (w szczególności do występowania o wydanie warunków zabudowy, pozwolenia na budowę, uzbrojenia nieruchomości, itp.).

Tym samym sprzedaż przez Państwa niezabudowanych działek nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5 uznać należy za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Sprzedając działki korzystaliście Państwo z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem brak jest przesłanek pozwalających uznać, że w związku ze sprzedażą działek, wystąpili Państwo w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. W związku z tym, transakcja sprzedaży niezabudowanych działek nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

A.B. (Zainteresowany będący stroną postępowania - art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.