Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie posiadania stałego miejsca powadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz ustalenia miejsca świadczenia usług, wykonywanych na rzecz Wnioskodawcy. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 5 lutego 2025 r. (wpływ 7 lutego 2025 r.) i pismem z 10 lutego 2025 r. (wpływ 10 lutego 2025 r.) oraz pismem z 14 lutego 2025 r. (wpływ 14 lutego 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu do wniosku z dnia 14 lutego 2025 r.)

A. AB (dalej: „Wnioskodawca” lub „A.”) jest spółką kapitałową prawa szwedzkiego, zarejestrowaną dla celów VAT w Szwecji.

Wnioskodawca jest spółką holdingową w międzynarodowej grupie spółek (dalej: „Grupa”). Przedmiotem działalności Grupy jest projektowanie, produkcja oraz montaż wielofunkcyjnych hal stalowych dla szerokiego zakresu branż i celów.

1. Działalność A. w Szwecji oraz jej rola w Grupie.

A. jako spółka holdingowa jest matką spółek z Grupy działających w siedmiu państwach europejskich: Szwecji, Norwegii, Niemczech, Polsce, Czechach, na Słowacji oraz Ukrainie.

A. jako spółka holdingowa odpowiada za zarządzanie korporacyjne i rozwój działalności Grupy oraz określa ogólną strategię Grupy.

A. zatrudnia fachowców w zakresie różnych aspektów prowadzenia biznesu (m.in. zarządzanie, finanse, IT, marketing, biznesowe wykorzystanie efektów prac badawczo-rozwojowych), których zadaniem jest bieżące wspieranie i ujednolicanie działalności całej Grupy, tak by w efekcie tych działań cała Grupa osiągała oczekiwane przez jej właścicieli (udziałowców) wskaźniki rentowności.

A. zawarła ze spółkami z Grupy umowy o usługi wsparcia biznesowego. W ramach tych umów A. świadczy Centralne Usługi Wsparcia dla spółek z Grupy w Norwegii, Polsce, Czechach, Słowacji oraz na Ukrainie, tj. A. angażuje się w działania wspierające spółki z Grupy, m.in ogólne wsparcie w zakresie zarządzania, marketingu, IT, finansów, korzystania z efektów prac badawczych i rozwojowych, rozwoju biznesu i innych ogólnych działań administracyjnych.

Świadczone dla spółek z Grupy przez A. usługi wsparcia biznesowego są i będą odrębnymi usługami od planowanych usług wskazanych poniżej w pkt 5 opisu stanu faktycznego.

A. z terytorium Szwecji, za pośrednictwem swoich pracowników (fachowców w zakresie różnych aspektów prowadzenia biznesu m.in. zarządzania, finansów, IT, marketingu, biznesowego wykorzystania efektów prac badawczo-rozwojowych) - realizuje usługi wsparcia biznesowego dla spółek z Grupy. Przy realizacji usług wsparcia biznesowego wykorzystuje swoje pomieszczenia biurowe w Szwecji oraz znajdujący się w tych pomieszczeniach urządzenia, sprzęt (komputery, oprogramowanie, meble oraz wyposażenie biurowe, telefony etc.).

Działalność gospodarcza A. na terytorium Polski ogranicza się tylko do świadczenia usług wsparcia biznesowego dla B.

A. poza usługami wsparcia biznesowego dla spółek z Grupy, nie świadczy usług na rzecz innych podmiotów niż spółki z Grupy.

A. nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Poza usługami nabywanymi od B. (pkt 4 i 5 opisu stanu faktycznego), A. na terytorium Polski:

• generalnie nie nabywa i nie będzie nabywać towarów;
• nabywa i będzie nabywać sporadycznie usługi wynajęcie sali konferencyjnej, cateringu;

Te nabywane sporadycznie usługi nie są i nie będą wykorzystane w działalności gospodarczej A. na terytorium Polskie, ponieważ A. nie prowadzi i nie będzie prowadzić działalności gospodarczej na terytorium Polski; te same usługi - wynajęcie sali konferencyjnej, cateringu na okresowe spotkania dyrektorów Grupy - A. nabywa i będzie nabywać w innych państwach, w których mają siedzibę spółki z Grupy.

A. nie angażuje się w bieżącą działalność operacyjną spółek z Grupy poza sytuacjami, kiedy wymagane są kluczowe decyzje biznesowe, mogące mieć wpływ na sytuację całej Grupy (np. kapitałochłonne inwestycje).

2. Działalność B. sp. z o.o. (dalej: „B.”) w Polsce oraz jej rola w Grupie

B. jest spółką kapitałową prawa polskiego oraz czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Całość udziałów w B. należy do A.

B. jest jednym z lokalnych podmiotów Grupy, który operuje głównie na rynku polskim. B. zawiera z klientami (zasadniczo podmiotami niepowiązanymi) umowy, których łączny przedmiot obejmuje: wykonanie projektu, wyprodukowanie, dostarczenie i zmontowanie hali. Przy realizacji niektórych inwestycji w zakresie hal, A. czasami współpracuje z innymi spółkami z Grupy np. ze spółką z Ukrainy (dalej: „C.”). A. zajmuje się również produkcją elementów konstrukcyjnych hal dla spółek z Grupy oraz dla podmiotów zewnętrznych. A. posiada fabrykę z całkowicie zautomatyzowaną linią produkcyjną do ocynkowanych konstrukcji stalowych. Jednocześnie A. nabywa elementy konstrukcyjne, których sama nie produkuje, od spółki „siostry” ze Szwecji - D. AB.

3. Współpraca A. oraz B. w zakresie projektowania, produkowania, dostarczania montowania hal

Pomiędzy A. oraz B. nie ma bieżącej współpracy w zakresie projektowania, produkowania, dostarczania i montowania konkretnych hal. A. nie kupuje od B. tego rodzaju usług, ani ich nie sprzedaje do B.

4. Współpraca A. oraz B. w zakresie prac badawczo rozwojowych oraz usług IT

B. co miesiąc wystawia faktury na A. za prace badawczo rozwojowe (dalej: „prace B+R”) oraz usługi IT, realizowane przez B. dla A.

Efekty świadczeń (prace B+R/usługi IT) zrealizowanych przez B., są przez A. wykorzystywane na potrzeby całej Grupy.

A. nie sprawuje bezpośredniej kontroli nad zasobem osobowym B. zaangażowanym w prace B+R oraz usługi IT. Wielkość zasobu osobowego B. wykorzystywanego do prac B+R oraz usług IT, zależy od popytu na te prace-usługi. Im popyt jest większy, tym większy jest zasób osobowy B.

Jeśli popyt jest niski, tzn. nie ma zapotrzebowania na prace B+R oraz usługi IT, to zespół ten jest osobowo pomniejszany przez B.

B. samodzielnie decyduje jaka część zasobów osobowych B. jest wykorzystana do wykonania prac B+R oraz usług IT.

W ramach omawianego zasobu osobowego B.:

• pracują fachowi inżynierowie/programiści, którzy samodzielnie określają działania, które powinni podjąć, żeby sprostać oczekiwaniom Zarządu całej Grupy;
• B. podejmuje najważniejsze decyzje formalno-organizacyjne dotyczące pracowników wykonujących usługi IT oraz prace B+R dla A.

Pracownicy zasobu osobowego B. są udostępniani na rzecz A. Innymi słowy, A. płaci B. za dostępność do zasobu osobowego B., który realizuje prace B+R oraz usługi IT.

Usługi świadczone przez B. na rzecz A., są usługami utrzymywania zasobu osobowego, którego zadaniem jest realizowanie wsparcia dla spółek z Grupy w zakresie prac B+R oraz usług IT.

A. nie ustala wynagrodzenia, warunków czasu i miejsca pracy pracowników B. wykonujących prace B+R oraz usługi IT. A. nie dysponuje tymi pracownikami (zasobem) jak własnymi. Pracownicy (zasób) samodzielnie podejmują właściwe działania, w zależności od zadań B+R oraz usług IT, które w ramach Grupy ustalono jako pożądane. Na ten moment nie ma postanowień umownych w formie pisemnej, umowa jest w trakcie tworzenia.

Wydzielenie przez B. zasobu osobowego do prac B+R oraz usług IT ma charakter stały, ale jego wielkość jest zmienna w zależności od liczby zadań realizowanych w danym czasie.

W skład zasobu osobowego realizującego prace B+R oraz usługi IT wchodzą tylko pracownicy B.

Pracownicy A. nie wchodzą w skład tego zasobu osobowego.

Na datę składania wniosku o interpretacje, A. nie obciąża pozostałych spółek Grupy kosztami prac B+R oraz usług IT, które za wynagrodzeniem B. realizuje dla A.

Prace B+R oraz usługi IT nie są związane z nieruchomościami i żadne nieruchomości nie stanowią elementu składowego tych świadczeń.

5. Planowana współpraca A., C. oraz B. w zakresie tworzenia „grupowego zespołu projektowego” oraz tworzenia „grupowego zasobu rozwiązań badawczo - rozwojowych”.

Planowane są działania opisane poniżej, w zakresie których nie podpisano jeszcze umowy. Pracownicy (projektanci/inżynierowie) B. wraz z pracownikami (projektantami/inżynierami) C. utworzą tzw. „grupowy zespół projektowy”. „Grupowy zespół projektowy” będzie zespołem specjalistów, których głównym zadaniem będzie realizowanie projektów konstrukcyjnych tj. wykonawczych poszczególnych rodzajów hal.

Projekty konstrukcyjne (inaczej wykonawcze) tworzone przez „grupowy zespół projektowy”, będą zawierać instrukcje montażu poszczególnych elementów hal, ich parametry i rysunki techniczne.

Projekty konstrukcyjne (wykonawcze) tworzone przez „grupowy zespół projektowy”, nie będą tożsame z projektami architektonicznobudowlanymi tj. technicznymi, które są zazwyczaj załącznikami do konkretnych pozwoleń na budowę i przedstawiają parametry oraz wygląd konkretnych hal, uwzględniają ukształtowanie terenu. Projekty architektoniczno-budowlane, we wskazanym w zdaniu poprzednim znaczeniu, pozostają w domenie działalności lokalnych spółek z Grupy z poszczególnych państw. Projekty konstrukcyjne (wykonawcze) tworzone przez „grupowy zespół projektowy”, będą ich uzupełnieniem (uszczegółowieniem).

Celem powołanego zespołu będzie efektywniejsze wykorzystanie zasobów specjalistów w zakresie projektowania w ramach całej Grupy. Centralizacja zasobu specjalistów w zakresie projektowania da możliwość jego wykorzystania wówczas, gdy lokalna spółka z Grupy będzie realnie tego potrzebować, podczas gdy w tym samym czasie wystąpi obniżone zapotrzebowanie na prace projektowe w innej spółce z Grupy. W efekcie Grupa jako całość powinna ponosić niższe koszty na wykonanie projektów produkowanych i montowanych przez siebie hal.

Prace w ramach „grupowego zespołu projektowego” będą realizowane w Polsce przez pracowników/zleceniobiorców (projektantów, inżynierów) B. oraz na Ukrainie przez pracowników/zleceniobiorców (projektantów, inżynierów) C.

Następnie efekt tych prac będzie przesyłany elektronicznie przez B. z Polski oraz przez C. z Ukrainy do innych spółek z Grupy.

A. nie będzie zarządzać oraz nie będzie nadzorować prac „grupowego zespołu projektowego” realizowanych przez pracowników/zleceniobiorców (projektantów, inżynierów) B. oraz C.

A. nie ma i nie będzie mieć pracowników, zleceniobiorców z kompetencjami potrzebnymi do zarządzania oraz nadzoru nad pracami „grupowego zespołu projektowego”.

Pracownikami, zleceniobiorcami A. są i będą głównie managerowie zarządzający, ekonomiści, fachowcy od IT oraz osoby kompetentne w zakresie biznesowego wykorzystania efektów prac badawczo - rozwojowych, nie ma wśród nich projektantów/inżynierów.

B. oraz C. we własnym zakresie, za pośrednictwem swoich pracowników/ zleceniobiorców (projektantów, inżynierów) z odpowiednimi kompetencjami, będą zarządzać i nadzorować realizację prac związanych z tworzeniem projektów konstrukcyjnych (wykonawczych) przez „grupowy zespół projektowy”.

B. oraz C. na potrzeby prac w ramach „grupowego zespołu projektowego”, wykorzystają własne zaplecze personalne i techniczne. Zaplecze to będzie wykorzystane również w bieżącej działalności gospodarczej B. oraz C. tj. do wykonania projektów, wyprodukowania, dostarczenia i zmontowania hal dla zewnętrznych kontrahentów.

Ze wsparcia „grupowego zespołu projektowego” zasadniczo skorzystają lokalne spółki z Grupy w sytuacji, gdy ich lokalne zasoby projektowe będą w pełni obciążone.

Jeśli z „grupowego zespołu projektowego” nie skorzystają lokalne spółki z Grupy, albowiem ich lokalne zasoby projektowe nie będą w pełni obciążone, to „grupowy zespół projektowy” zrealizuje prace badawczo-rozwojowe, tworząc w efekcie „grupowy zasób rozwiązań badawczo-rozwojowych”, który będzie wykorzystany w ramach Grupy w rozwoju: produktów (profile, blachy, łączniki itp.), technologii produkcji i montażu oraz narzędzi projektowania.

W ramach Grupy, A. będzie dysponować (zarządzać) „grupowym zasobem rozwiązań badawczo - rozwojowych”. Sposób dysponowania (zarządzania) „grupowym zasobem rozwiązań badawczo - rozwojowych” przez A., będzie zależeć od zakresu (wielkości) tego zasobu, na co wpływać będzie liczba zamówień na wsparcie projektowe od lokalnych spółek z Grupy. Im więcej zamówień na wsparcie projektowe od lokalnych spółek z Grupy, tym mniej czasu, który „grupowy zespół projektowy” przeznaczy na tworzenie „grupowego zasobu rozwiązań badawczo - rozwojowych”. Z kolei, im mniej zamówień na wsparcie projektowe od lokalnych spółek z Grupy, tym więcej czasu, który „grupowy zespół projektowy” przeznaczy na tworzenie „grupowego zasobu rozwiązań badawczo - rozwojowych”. Tym samym, ilość (wielkość) zamówień na wsparcie projektowe od lokalnych spółek z Grupy, wpłynie na zakres (wielkość) „grupowego zasobu rozwiązań badawczo - rozwojowych”, którym będzie zarządzać (dysponować) A.

Pytania (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu do wniosku z dnia 14 lutego 2025 r.)

1.Czy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisanym we wniosku zaistniałym stanie faktycznym, w związku z usługami świadczonymi dla Wnioskodawcy przez B. w zakresie prac B+R oraz usług IT, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT i w konsekwencji usługi świadczone przez B. dla Wnioskodawcy nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce z uwagi na fakt, że miejscem ich świadczenia jest miejsce, w którym usługobiorca (tj. Wnioskodawca) posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Szwecja?

2.Czy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisanym we wniosku przyszłym (planowanym) stanem faktycznym, w związku z usługami świadczonymi dla Wnioskodawcy przez B. w zakresie tworzenia „grupowego zespołu projektowego” oraz tworzenia „grupowego zasobu rozwiązań badawczo - rozwojowych”, Wnioskodawca nie będzie posiadać na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT i w konsekwencji usługi świadczone przez B. dla Wnioskodawcy nie będą podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce z uwagi na fakt, że miejscem ich świadczenia będzie miejsce, w którym usługobiorca (tj. Wnioskodawca) posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Szwecja?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu do wniosku z dnia 14 lutego 2025 r.)

1.Prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisanym we wniosku zaistniałym stanie faktycznym, w związku z usługami świadczonymi dla Wnioskodawcy przez B. w zakresie prac B+R oraz usług IT, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT i w konsekwencji usługi świadczone przez B. dla Wnioskodawcy nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce z uwagi na fakt, że miejscem ich świadczenia jest miejsce, w którym usługobiorca (tj. Wnioskodawca) posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Szwecja.

2.Prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisanym we wniosku przyszłym (planowanym) stanem faktycznym, w związku z usługami świadczonymi dla Wnioskodawcy przez B. w zakresie tworzenia „grupowego zespołu projektowego” oraz tworzenia „grupowego zasobu rozwiązań badawczo - rozwojowych”, Wnioskodawca nie będzie posiadać na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT i w konsekwencji usługi świadczone przez B. dla Wnioskodawcy nie będą podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce z uwagi na fakt, że miejscem ich świadczenia będzie miejsce, w którym usługobiorca (tj. Wnioskodawca) posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Szwecja.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. „zasada terytorialności”, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o VAT rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a, który nie ma zastosowania w omawianym stanie faktycznym.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1)ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a)podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b)osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2)podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z cytowanych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego te usługi są świadczone.

Wskazać należy, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem Rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do Dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 Rozporządzenia 282/2011, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z Rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że Spółka jest spółką kapitałową prawa szwedzkiego, zarejestrowaną dla celów VAT w Szwecji, a także spółką holdingową w międzynarodowej grupie spółek (Grupa). Przedmiotem działalności Grupy jest projektowanie, produkcja oraz montaż wielofunkcyjnych hal stalowych dla szerokiego zakresu branż. Spółka odpowiada za zarządzanie korporacyjne i rozwój działalności Grupy oraz określa ogólną strategię Grupy. Spółka zatrudnia fachowców w zakresie różnych aspektów prowadzenia biznesu (m.in. zarządzanie, finanse, IT, marketing, biznesowe wykorzystanie efektów prac badawczo-rozwojowych), których zadaniem jest bieżące wspieranie i ujednolicanie działalności całej Grupy, tak by w efekcie tych działań cała Grupa osiągała oczekiwane przez jej udziałowców wskaźniki rentowności.

Spółka zawarła ze spółkami z Grupy umowy o usługi wsparcia biznesowego, w ramach których świadczy z terytorium Szwecji Centralne Usługi Wsparcia dla spółek z Grupy w Norwegii, Polsce, Czechach, Słowacji oraz na Ukrainie. Przy realizacji tych usług wykorzystuje swoje pomieszczenia biurowe w Szwecji oraz znajdujący się w tych pomieszczeniach urządzenia, sprzęt (komputery, oprogramowanie, meble oraz wyposażenie biurowe, telefony, etc.).

Działalność gospodarcza Spółki na terytorium Polski ogranicza się tylko do świadczenia usług wsparcia biznesowego dla B. sp. z o.o. (B.), spółki kapitałowej prawa polskiego, będącej czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Spółka nie angażuje się w bieżącą działalność operacyjną spółek z Grupy poza sytuacjami, kiedy wymagane są kluczowe decyzje biznesowe, mogące mieć wpływ na sytuację całej Grupy (np. kapitałochłonne inwestycje). Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Polski i nie świadczy usług na rzecz innych podmiotów niż spółki z Grupy. Spółka na terytorium Polski generalnie nie nabywa i nie będzie nabywać towarów, sporadycznie będzie nabywać usługi wynajęcie sali konferencyjnej, cateringu na okresowe spotkania dyrektorów Grupy.

B. jest jednym z lokalnych podmiotów Grupy, który operuje głównie na rynku polskim, zawierającym z niepowiązanymi kontrahentami umowy obejmujące: wykonanie projektu, wyprodukowanie, dostarczenie i zmontowanie hali. B. zajmuje się również produkcją elementów konstrukcyjnych hal dla spółek z Grupy oraz dla podmiotów zewnętrznych, posiada także fabrykę z całkowicie zautomatyzowaną linią produkcyjną do ocynkowanych konstrukcji stalowych.

Pomiędzy Spółką oraz B. nie ma bieżącej współpracy w zakresie projektowania, produkowania, dostarczania i montowania konkretnych hal. Spółka nie kupuje od B. tego rodzaju usług, ani ich nie sprzedaje do B.

B. świadczy na rzecz Spółki usługi utrzymywania zasobu osobowego, którego zadaniem jest realizowanie wsparcia dla spółek z Grupy w zakresie prac badawczo-rozwojowych (pace B+R) oraz usług IT. B. co miesiąc wystawia faktury na rzecz Spółki za prace B+R oraz usługi IT, realizowane przez B. dla Spółki. Efekty świadczeń (prace B+R/usługi IT) zrealizowanych przez B., są wykorzystywane na potrzeby całej Grupy.

Spółka planuje nawiązanie współpracy z B. oraz spółką z Ukrainy, należącą do Grupy (C.) w zakresie tworzenia „grupowego zespołu projektowego” oraz tworzenia „grupowego zasobu rozwiązań badawczo - rozwojowych”. Celem powołanego zespołu będzie efektywniejsze wykorzystanie zasobów specjalistów w zakresie projektowania w ramach całej Grupy. Pracownicy (projektanci/inżynierowie) B. wraz z pracownikami (projektantami/inżynierami) C. utworzą tzw. „grupowy zespół projektowy”, czyli zespół specjalistów, których głównym zadaniem będzie realizowanie projektów konstrukcyjnych, tj. wykonawczych poszczególnych rodzajów hal, zawierającym instrukcje montażu poszczególnych elementów hal, ich parametry i rysunki techniczne. Projekty konstrukcyjne nie będą tożsame z projektami architektonicznobudowlanymi, tj. technicznymi, które są zazwyczaj załącznikami do konkretnych pozwoleń na budowę. Projekty architektonicznobudowlane pozostają w domenie działalności lokalnych spółek z Grupy z poszczególnych państw. Projekty konstrukcyjne (wykonawcze) będą ich uzupełnieniem.

Prace w ramach „grupowego zespołu projektowego” będą realizowane w Polsce przez pracowników/ zleceniobiorców (projektantów, inżynierów) B. oraz na Ukrainie przez pracowników/ zleceniobiorców (projektantów, inżynierów) C. Spółka nie będzie zarządzać oraz nie będzie nadzorować prac „grupowego zespołu projektowego”. B. oraz C. na potrzeby prac w ramach „grupowego zespołu projektowego”, wykorzystają własne zaplecze personalne i techniczne. Zaplecze to będzie wykorzystane również w bieżącej działalności gospodarczej B. oraz C. tj. do wykonania projektów, wyprodukowania, dostarczenia i zmontowania hal dla zewnętrznych kontrahentów. Ze wsparcia „grupowego zespołu projektowego” zasadniczo skorzystają lokalne spółki z Grupy w sytuacji, gdy ich lokalne zasoby projektowe będą w pełni obciążone.

Jeśli z „grupowego zespołu projektowego” nie skorzystają lokalne spółki z Grupy, albowiem ich lokalne zasoby projektowe nie będą w pełni obciążone, to „grupowy zespół projektowy” zrealizuje prace badawczo-rozwojowe, tworząc w efekcie „grupowy zasób rozwiązań badawczo-rozwojowych”, który będzie wykorzystany w ramach Grupy w rozwoju: produktów (profile, blachy, łączniki itp.), technologii produkcji i montażu oraz narzędzi projektowania. Spółka będzie dysponować (zarządzać) „grupowym zasobem rozwiązań badawczo - rozwojowych” w ramach Grupy. Sposób dysponowania (zarządzania) „grupowym zasobem rozwiązań badawczo - rozwojowych” przez A., będzie zależeć od zakresu (wielkości) tego zasobu, na co wpływać będzie liczba zamówień na wsparcie projektowe od lokalnych spółek z Grupy. Im więcej zamówień na wsparcie projektowe od lokalnych spółek z Grupy, tym mniej czasu, który „grupowy zespół projektowy” przeznaczy na tworzenie „grupowego zasobu rozwiązań badawczo - rozwojowych”. Z kolei, im mniej zamówień na wsparcie projektowe od lokalnych spółek z Grupy, tym więcej czasu, który „grupowy zespół projektowy” przeznaczy na tworzenie „grupowego zasobu rozwiązań badawczo - rozwojowych”, zarządzanego przez Spółkę.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w okolicznościach przedstawionych we wniosku, Wnioskodawca, w związku ze świadczonymi na jego rzecz przez B. pracami B+R, usługami IT oraz usługami w zakresie tworzenia „grupowego zespołu projektowego” oraz „grupowego zasobu rozwiązań badawczo-rozwojowych”, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, w związku z czym świadczone na rzecz Spółki usługi będą podlegać opodatkowaniu w miejscu jej siedziby, tj. na terytorium Szwecji.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności jest to, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi, czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym innego podmiotu, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Warto w tym miejscu przywołać wyrok TSUE z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, z którego wynika, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54).

(...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81)”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że A. AB nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej. Jak sami wskazaliście Państwo we wniosku działalność Spółki na terytorium Polski ogranicza się tylko do świadczenia usług wsparcia biznesowego dla B., do których wykorzystuje swoje pomieszczenia biurowe oraz znajdujący się w nich sprzęt w Szwecji. Spółka na terytorium Polski będzie jedynie sporadycznie nabywać usługi wynajęcia sali konferencyjnej oraz cateringu na okresowe spotkania dyrektorów Grupy. Spółka nabywa od B. prace B+R oraz usługi IT, które są wykorzystywane na potrzeby całej Grupy, jednak co istotne nie sprawuje bezpośredniej kontroli nad zasobem osobowym B. zaangażowanym w świadczenie tych usług, nie ustala jego wynagrodzenia, warunków, czasu i miejsca pracy, nie dysponuje tymi zasobami jak własnymi, pracownicy Spółki nie wchodzą w skład tego zasobu osobowego. B. samodzielnie decyduje jaka część zasobów osobowych B. jest wykorzystana do wykonania prac B+R oraz usług IT oraz podejmuje najważniejsze decyzje formalno-organizacyjne dotyczące pracowników wykonujących usługi IT oraz prace B+R dla Spółki. W skład zasobu osobowego realizującego prace B+R oraz usługi IT wchodzą tylko pracownicy B. Spółka nie dysponuje tymi pracownikami (zasobem) jak własnymi. Podobnie w przypadku tworzenia „grupowego zespołu projektowego” Spółka nie będzie zarządzać oraz nie będzie nadzorować prac tego zespołu. Spółka nie ma i nie będzie mieć pracowników, ani zleceniobiorców z kompetencjami potrzebnymi do zarządzania oraz nadzoru nad pracami „grupowego zespołu projektowego”. Na potrzeby prac „grupowego zespołu projektowego” B. oraz C. wykorzystają własne zaplecze personalne oraz techniczne. W przypadku gdy „grupowy zespół projektowy” nie będzie wykorzystywany przez lokalne spółki z Grupy, wykona prace badawczo-rozwojowe w zakresie produktów, technologii produkcji i montażu oraz narzędzi projektowania, tworząc w efekcie „grupowy zasób rozwiązań badawczo-rozwojowych”.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka nie posiada na terytorium Polski własnych zasobów osobowych i technicznych. Nie ma też kontroli nad zasobami B. i C., które wykorzystywane są do świadczenia usług na jej rzecz, jak nad zasobami własnymi. W analizowanej sytuacji nie sposób uznać, że Spółka jest w stanie w sposób niezależny i samodzielny prowadzić części działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Warunek prowadzenia działalności w sposób niezależny sprawia, że zaplecze składające się na stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi być w stanie zawierać umowy w zakresie zwykłego zarządu (bieżącej działalności) tego miejsca jak np. umowy na dostarczanie towaru czy też wykonywanie usług. W analizowanej sprawie, pomimo dysponowania przez Spółkę „grupowym zasobem rozwiązań badawczo-rozwojowych”, który powstanie w efekcie prac badawczo-rozwojowych zrealizowanych przez „grupowy zespół projektowy”, działalność jaka jest prowadzona na terytorium Polski nie cechuje się samodzielnością i niezależnością w stosunku działalności prowadzonej w kraju siedziby Spółki. Jak już wskazano wcześniej Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Polski, gdyż jej działalność ogranicza się tylko do świadczenia usług wsparcia biznesowego dla B. (wykonywanego przy użyciu zasobów zlokalizowanych w Szwecji).

W konsekwencji nie są spełnione przesłanki do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 oraz art. 28b ust. 2 ustawy o VAT. Jak Spółka wskazuje prace B+R oraz usługi IT nie są związane z nieruchomościami i żadne nieruchomości nie stanowią elementu składowego tych świadczeń, a zatem do nabywanych usług w zakresie prac B+R, usług IT oraz usług zakresie tworzenia „grupowego zespołu projektowego” i „grupowego zasobu rozwiązań badawczo - rozwojowych” nie będą miały zastosowania szczególne przepisy odnośnie miejsca świadczenia usług. Skoro Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Szwecji oraz - jak ustaliłem powyżej - nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to miejsce świadczenia usług na rzecz Spółki należy ustalić na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym usługi świadczone na rzecz Spółki są opodatkowane w kraju siedziby Spółki, tj. w Szwecji.

W konsekwencji stanowisko Spółki - zgodnie z którym w opisanym we wniosku zaistniałym stanie faktycznym, w związku z usługami świadczonymi dla Wnioskodawcy przez B. w zakresie prac B+R, usług IT oraz usług zakresie tworzenia „grupowego zespołu projektowego” oraz tworzenia „grupowego zasobu rozwiązań badawczo - rozwojowych”, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT i w konsekwencji usługi świadczone przez B. dla Wnioskodawcy nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce z uwagi na fakt, że miejscem ich świadczenia jest miejsce, w którym usługobiorca (tj. Wnioskodawca) posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Szwecja - należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Podkreślamy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.