Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 3 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: Spółka), której przeważający, ujawniony w KRS przedmiot działalności gospodarczej stanowi obróbka mechanicznych elementów metalowych (PKD: 25.62.Z). Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Spółka zajmuje się przede wszystkim produkcją maszyn i urządzeń technologicznych, przy czym specjalizuje się w projektowaniu i wytwarzaniu linii do produkcji (…). Oferta Wnioskodawcy, obejmuje kompleksowe usługi w zakresie dostarczania rozwiązań do branży (…), począwszy od projektu przez wykonanie, instalację, uruchomienie i techniczne wsparcie posprzedażowe.

W związku ze specyfiką prowadzonej działalności, Spółka niejednokrotnie brała udział w różnego rodzaju projektach europejskich, czy też zagranicznych targach. Ponadto, dokonuje ona sprzedaży swoich produktów, czy też usług także na rynki inne niż Polska – np. na rzecz kontrahentów z innych krajów Unii Europejskiej.

Złożony wniosek o interpretację dotyczy dostawy towarów dokonanej na rzecz kontrahenta z Rumunii (dalej jako: Kontrahent), na określone wyroby oferowane przed Wnioskodawcę.

Dostawa towarów fizycznie została dokonana kontrahentowi w styczniu 2020 r., wtedy też towary fizycznie opuściły magazyn Spółki. W styczniu 2020 r. Spółka przeniosła także na kontrahenta prawo do dysponowania rzeczą jak właściciel. Spółka omyłkowo wystawiła przedwcześnie 3 faktury VAT dokumentujące ww. transakcję – już w dacie 30 grudnia 2019 r. Zaznaczyć należy, że ww. faktury, wskazują jako datę dostawy dzień 28 stycznia 2020 r.

Rumuński Kontrahent jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium Rumunii – tj. państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Spółka dokonuje rozliczeń podatku VAT w systemie miesięcznym. W ramach opisywanej transakcji, organizatorem transportu był rumuński Kontrahent, który to nie dostarczył przed upływem terminu do złożenia deklaracji VAT-7 za styczeń 2020 r. na rzecz Wnioskodawcy dokumentów, stanowiących dowody, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium kraju członkowskiego. Dowody potwierdzające wywóz towarów do innego kraju UE Spółka otrzymała dopiero po złożeniu deklaracji za styczeń 2020 r.

Wobec powyższego, opisana transakcja została:

1)początkowo, wykazana przez Spółkę jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów – w deklaracji VAT-7 za miesiąc luty 2020 r.;

2)następnie dokonano korekty deklaracji za luty 2020 r. oraz za grudzień 2019 r. W deklaracji za luty 2020 r. Spółka usunęła wykazaną wcześniej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. W deklaracji za grudzień 2019 r. wykazano natomiast dostawę wewnątrzwspólnotową ze stawką 0%.

Spółka nabrała jednak poważnych wątpliwości, czy taki sposób wykazania był prawidłowy, a w szczególności, czy dostawa wewnątrzwspólnotowa powinna być prawidłowo wykazana w deklaracji za grudzień 2019 r., czy też za styczeń 2020 r. lub luty 2020 r. Wątpliwości spółki wynikają z faktu, iż dostawa towarów miała miejsce dopiero w styczniu 2020 r., natomiast faktura wystawiona w grudniu 2019 r. była fakturą przedwczesną (pustą fakturą).

Końcowo, wskazać należy, że płatność za wykonanie ww. dostawy, Wnioskodawca otrzymał w 3 transzach – w formie 2 zaliczek na etapie otrzymania od Kontrahenta zamówienia (w roku 2017 oraz 2018), do których nie zostały wystawione faktury oraz płatności końcowej, mającej miejsce już po dokonaniu dostawy, otrzymanej przez Spółkę w kwietniu 2020 r.

Podsumowując, mając na uwadze powyższe okoliczności, Spółka powzięła wątpliwości odnośnie momentu, w którym powstał obowiązek podatkowy w związku z dokonaną transakcją wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na rzecz rumuńskiego Kontrahenta.

Pytanie

Czy w związku z dokonaną przez Spółkę, opisaną na łamach stanu faktycznego wewnątrzwspólnotową dostawą towarów, za moment powstania obowiązku podatkowego uznać należy luty 2020 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z dokonaną przez Spółkę, opisaną na łamach stanu faktycznego wewnątrzwspólnotową dostawą towarów, za moment powstania obowiązku podatkowego uznać należy luty 2020 r.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają.

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie zaś z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1)podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

2)osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

3)podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;

4)podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Jak już wskazano na łamach opisu stanu faktycznego, rumuński Kontrahent jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium Rumunii – tj. państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, zatem wypełniona została przesłanka, o której mowa w art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Stosownie zaś do art. 13 ust. 6 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7, natomiast jak już wskazano w opisie stanu faktycznego – Spółka jako dokonujący dostawy wypełnia ww. przesłanki, gdyż wykonywana przez nią sprzedaż nie jest zwolniona z VAT na podstawie wskazanych przepisów.

Uznać należy zatem, że dostawa wewnątrzwspólnotowa oznacza dostawę towarów, a więc musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, towar musi być transportowany pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Wspólnoty, a transakcje muszą być dokonywane pomiędzy podatnikami tych państw członkowskich.

Mając to na uwadze, opisaną na łamach złożonego wniosku transakcję uznać należy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o VAT.

Obowiązek wystawienia faktury

Jak już wskazano na łamach opisanego stanu faktycznego, Spółka w analizowanej sprawie dokonała przedwczesnego wystawienia faktury VAT.

W tym miejscu, odnieść należy się do przepisów regulujących obowiązki podatnika odnośnie dokumentowania transakcji opodatkowanych fakturami.

Jak stanowi art. 106b ust. 1 pkt 1) ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę (dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Wspomnieć należy także art. 106b ust. 1 pkt 4) ustawy o VAT, w myśl którego obowiązek wystawienia faktury powoduje także otrzymanie przez podatnika całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a)wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b)czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

c)dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

Mając zatem na uwadze powyższe, Spółka nie była zobowiązana w analizowanym przypadku do wystawiania faktur dokumentujących otrzymanie w latach wcześniejszych zaliczek na poczet wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, której dotyczy złożony wniosek.

W myśl art. 106i ust. 1 ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9.

Wobec tego, Spółka winna wystawić fakturę dokumentującą wewnątrzwspólnotową dostawę towarów do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, stanowiącej przedmiot złożonego wniosku. Ponieważ dostawa została dokonana w styczniu 2020 r. oznacza to, iż Spółka powinna była wystawić fakturę w przedziale czasowym 28 stycznia 2020 r. – 15 lutego 2020 r. Spółka w świetle obowiązujących przepisów nie mogła wystawić faktury w grudniu 2019 r., a więc fakturę tę należy w istocie uznać za pustą fakturę/przedwczesną fakturę.

Określenie momentu dostawy towarów

Dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą.

W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamianę, darowiznę oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie o sygn. C-320/88 określił co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu, kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

W związku z tym, uznać należy, iż w przedmiotowym stanie faktycznym, do dostawy towarów doszło w momencie, gdy zostały one fizycznie wydane na rzecz rumuńskiego Kontrahenta z magazynu Wnioskodawcy, gdyż to właśnie wtedy Kontrahent uzyskał ekonomiczne władztwo nad przedmiotem transakcji. Wobec tego – do dostawy doszło w styczniu 2020 r.

Obowiązek podatkowy przy WDT

Co do zasady, stosownie do art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 1b, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20, art. 21 ust. 1 i art. 138f.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przewidziano jednak szczególny moment powstania obowiązku podatkowego.

Jak stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o VAT, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy, z zastrzeżeniem ust. 4.

Powstanie obowiązku podatkowego może wywołać jednak jedynie tylko faktura wystawiona zgodnie z obowiązującymi przepisami. Obowiązek podatkowy nie może powstać w związku z wystawieniem przedwczesnej/pustej faktury. Odnosząc to do zaistniałego stanu faktycznego oznacza to w istocie, iż faktura przedwcześnie wystawiona w grudniu 2019 r. nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego. Ponieważ po dokonaniu dostawy podatnik nie wystawił prawidłowej faktury oznacza to w efekcie, iż obowiązek podatkowy powstał 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy. W stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszej interpretacji oznacza to, iż obowiązek podatkowy powstał 15 lutego 2020 r. Dokonując więc korekty deklaracji, po otrzymaniu dokumentów potwierdzających wywóz do innego kraju UE, Spółka powinna wykazać wewnątrzwspólnotową dostawę towarów ze stawką 0% w deklaracji za luty 2020 r. Wykazanie przez Spółkę wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w stawce 0% w deklaracji za grudzień 2019 r. było więc nieprawidłowe.

Z uwagi na tożsame brzmienie regulacji dotyczących wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, w drodze analogii, przywołać można stanowisko Dyrektora KIS odnoszące się do momentu powstania obowiązku podatkowego, np. w interpretacji indywidualnej z dnia 18 maja 2020 r., znak 0111-KDIB3-3.4012.40.2020.2.JS, wskazuje on, iż: „Zaznaczenia wymaga, że moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu WNT uzależniony jest od wystawienia faktury przez dostawcę, przy czym – ma to być faktura dokumentująca dokonaną dostawę. W przypadku natomiast wystawienia faktury przed faktyczną dostawą, nie powstaje obowiązek podatkowy – gdyż w momencie wystawienia faktury towary nie są wysyłane lub transportowane w wyniku dokonanej dostawy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa rozpoczęcia wysyłki lub transportu. Obowiązek podatkowy powstanie więc jedynie w stosunku do faktur wystawionych przez sprzedawcę po faktycznej (dokonanej) dostawie towarów. W przypadku, gdy faktura jest wystawiona pomiędzy dostawą towarów a 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą wystawienia tej faktury. Natomiast w przypadku faktur wystawionych po 15. dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru, obowiązek podatkowy powstanie 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru. Co istotne, powyższe odnosi się do daty wystawienia faktury przez sprzedawcę, nie dnia otrzymania jej przez podatnika”.

Podsumowując, w analizowanej sytuacji, obowiązek podatkowy w związku z dokonaną wewnątrzwspólnotową dostawą towarów, mając na uwadze przedwcześnie/nieprawidłowo wystawioną fakturę, powstał 15. dnia miesiąca następującego po dokonaniu dostawy, a więc w dniu 15 lutego 2020 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 361, ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy:

Na mocy art. 2 pkt 3 ustawy:

Z kolei w myśl art. 2 pkt 4 ustawy:

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nimi jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”.

Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Według art. 13 ust. 1 ustawy:

Zatem dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Ponadto należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Na mocy art. 19a ust. 1 ustawy:

Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług.

Natomiast, stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy:

Z powołanego przepisu wynika, że dokonanie dostawy w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów rozpoczyna bieg szczególnego rodzaju terminu wyznaczającego moment powstania obowiązku podatkowego. Termin ten kończy bieg w 15. dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy. Do czasu upływu tego terminu, wystawienie faktury dokumentującej przedmiotową transakcję skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w momencie jej wystawienia. Jeśli jednak do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy, faktura nie zostanie wystawiona, obowiązek podatkowy powstaje niezależnie od daty wystawienia faktury.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Według art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Na mocy art. 41 ust. 3 ustawy:

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy:

Warunki wymienione w art. 42 ust. 1 ustawy, muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócenia konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Na podstawie art. 42 ust. 12 ustawy:

Jak stanowi art. 42 ust. 12a ustawy:

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 109 ust. 3 ustawy:

Na mocy art. 106b ust. 1 pkt 4) lit. a) ustawy:

Na podstawie art. 106b ust. 3 pkt 1a) lit. b) ustawy:

W świetle wyżej przytoczonych przepisów stwierdzić należy, obowiązek wystawienia faktury dokumentującej otrzymanie całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności (tzw. faktury zaliczkowej) nie dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W myśl art. 106i ust. 1 ustawy:

Według art. 106i ust. 7 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 106i ust. 7 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.:

Należy wskazać, że z powołanych wyżej przepisów wynika, że dopuszczalne jest wystawianie faktur przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi bądź też przed otrzymaniem (przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi) całości lub części zapłaty. Jednak z powołanych przepisów wynika, że faktura może być wystawiona maksymalnie na 60 dni (natomiast, w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2021 r., nie wcześniej niż 30 dnia) przed dokonaniem dostawy towaru, wykonaniem usługi lub otrzymaniem całości lub części zapłaty.

Zatem, jeżeli podatnik wystawił fakturę przed dostawą towarów i w ciągu 60 dni (w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2021 r., w ciągu 30 dni) od dnia wystawienia faktury doszło do dostawy towarów, świadczenia usług lub zapłaty zaliczki (przedpłaty itp.) wskazanych na fakturze, uznać należy, że faktura została wystawiona zgodnie z art. 106i ust. 7 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka), dokonał dostawy towarów na rzecz Kontrahenta z Rumunii. Rumuński Kontrahent jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium Rumunii – tj. państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokonują Państwo rozliczeń podatku VAT w systemie miesięcznym. W ramach opisywanej transakcji, organizatorem transportu był rumuński Kontrahent. Dostawa towarów fizycznie została dokonana Kontrahentowi w styczniu 2020 r., wtedy też towary fizycznie opuściły magazyn Spółki. W styczniu 2020 r. zostało przez Państwa przeniesione także na Kontrahenta prawo do dysponowania rzeczą jak właściciel. Wystawili Państwo przedwcześnie 3 faktury VAT dokumentujące ww. transakcję – w dacie 30 grudnia 2019 r. Ww. faktury, wskazują jako datę dostawy dzień 28 stycznia 2020 r. Dowody potwierdzające wywóz towarów do innego kraju UE otrzymali Państwo dopiero po złożeniu deklaracji za styczeń 2020 r.

Wobec powyższego, opisana transakcja została:

1)początkowo, wykazana przez jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów – w deklaracji VAT-7 za miesiąc luty 2020 r.;

2)następnie dokonano korekty deklaracji za luty 2020 r. oraz za grudzień 2019 r. W deklaracji za luty 2020 r. usunęli Państwo wykazaną wcześniej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. W deklaracji za grudzień 2019 r. wykazano natomiast dostawę wewnątrzwspólnotową ze stawką 0%.

Płatność za wykonanie ww. dostawy, otrzymali Państwo w 3 transzach – w formie 2 zaliczek na etapie otrzymania od Kontrahenta zamówienia (w roku 2017 oraz 2018), do których nie zostały wystawione faktury oraz płatności końcowej, mającej miejsce już po dokonaniu dostawy, otrzymanej przez Spółkę w kwietniu 2020 r.

Państwa wątpliwości dotyczą określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla opisanej we wniosku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że obowiązek podatkowy z tytułu WDT powstaje zasadniczo z chwilą wystawienia faktury albo 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów, jeżeli do tej daty nie została wystawiona faktura. Zatem, w sytuacji gdy faktura dokumentująca wewnątrzwspólnotową transakcję zostanie wystawiona przed dokonaniem dostawy towarów, to wystawienie tej faktury spowoduje powstanie obowiązku podatkowego z tytułu WDT.

Jednocześnie wskazać należy, że ustawodawca odstąpił od określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymania całości lub części zapłaty przed dokonaniem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Przepisy dotyczące obowiązku podatkowego w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów nie opisują przypadku otrzymania całości lub części ceny, tzw. zaliczki/przedpłaty. Tym samym otrzymanie zapłaty w trybie zaliczkowym, jak i otrzymanie całości zapłaty przed dokonaniem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, nie rodzi obowiązku podatkowego.

Wskazali Państwo, że dostawa towarów została fizycznie dokonana na rzecz Kontrahenta w styczniu 2020 r., wtedy też towary fizycznie opuściły Państwa magazyn. 30 grudnia 2019 r. Wystawili Państwo 3 faktury VAT dokumentujące ww. transakcję. Ww. faktury, wskazują jako datę dostawy dzień 28 stycznia 2020 r. Płatność za wykonanie ww. dostawy, otrzymali Państwo w 3 transzach – w formie 2 zaliczek na etapie otrzymania od Kontrahenta zamówienia w 2017 r. i w 2018 r. (do których nie zostały wystawione faktury, oraz płatności końcowej, mającej miejsce już po dokonaniu dostawy), otrzymanej przez Państwa w kwietniu 2020 r. Kontrahent nie dostarczył przed upływem terminu do złożenia deklaracji VAT-7 za styczeń 2020 r. na Państwa rzecz dokumentów, stanowiących dowody, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium kraju członkowskiego. Dowody potwierdzające wywóz towarów do innego kraju UE otrzymali Państwo dopiero po złożeniu deklaracji za styczeń 2020 r.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności, należy wskazać, że wystawiona przez Państwa 30 grudnia 2019 r. faktura dokumentująca sprzedaż dotyczy konkretnych towarów, które były przeznaczone do wywozu do innego kraju członkowskiego. Jednocześnie, towary te nie zmieniły miejsca przechowywania, tj. pozostawały w Polsce. Dostawa towarów została dokonana 28 stycznia 2020 r., wtedy też towary opuściły Państwa magazyn. Zauważyć również należy, że ww. faktura została wystawiona przed upływem 30 dni przed faktyczną dostawą. W styczniu 2020 r. Przenieśli Państwo także na kontrahenta prawo do dysponowania rzeczą jak właściciel.

Zaznaczyć należy, że zgodnie z powołanym wyżej art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów niewysyłanych ani nietransportowanych jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Zatem w okolicznościach analizowanej sprawy, w chwili wystawienia przez Państwa faktury dokumentującej sprzedaż towarów, które nie zmieniły miejsca swojego przechowywania (tj. pozostały na terytorium kraju), transakcja ta nie spełniała łącznie wszystkich przesłanek do uznania jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Wówczas bowiem nie nastąpił wywóz tych towarów z terytorium kraju w wykonaniu dostawy towarów.

W przypadku niedokonania fizycznego wywozu towarów, miejscem dostawy towarów jest terytorium kraju, w którym znajdują się towary. Transakcja, w której towary nie zostają wywiezione na terytorium innego państwa członkowskiego niż Polska, ma zatem charakter dostawy krajowej. Tym samym, na podstawie powołanych wyżej przepisów, transakcję sprzedaży towarów na rzecz Kontrahenta powinni Państwo opodatkować jako dostawę towarów na terytorium kraju oraz wykazać ją w deklaracji za miesiąc grudzień 2019 r.

Dopiero po dokonaniu rzeczywistego wywozu (przemieszczenia) towarów z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE, opisana transakcja wypełnia znamiona wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że przed upływem terminu do złożenia deklaracji za styczeń 2020 r. nie posiadali Państwo dokumentów, stanowiących dowody, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dowody potwierdzające wywóz towarów do innego kraju UE otrzymali Państwo dopiero po złożeniu deklaracji za styczeń 2020 r.

Zatem, po dokonaniu faktycznego wywozu towarów z terytorium kraju, dostarczeniu ich do nabywcy oraz otrzymaniu dokumentów stanowiących dowody, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, byli Państwo uprawnieni do skorygowania deklaracji i uwzględnienia (wykazania) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% za miesiąc, w którym dostawa ta została wykazana, tj. za grudzień 2019 r.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane regulacje prawne, należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku, powinni Państwo rozpoznać obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w dacie wystawienia faktur dokumentujących tą dostawę, tj. w grudniu 2019 r.

Należy dodatkowo zaznaczyć, że nie wystawia się faktur dokumentujących otrzymanie zaliczek dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru. Wynika to wprost z treści art. 106b ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy, który stanowi, że podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W konsekwencji, w związku z dokonaną przez Spółkę wewnątrzwspólnotową dostawą towarów, za moment powstania obowiązku podatkowego uznać należy moment wystawienia faktur, tj. grudzień 2019 r.

Tym samym, Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.