Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie uznania usług świadczonych przez Państwa oraz otrzymywanych prowizji w związku z ich świadczeniem  za opodatkowane podatkiem VAT, niekorzystające ze zwolnienia od podatku VAT jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 grudnia  2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie uznania usług świadczonych przez Państwa oraz otrzymywanych prowizji w związku z ich świadczeniem  za opodatkowane podatkiem VAT, niekorzystające ze zwolnienia od podatku VAT oraz zastosowania do ww. usług 23% stawki podatku VAT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą prawną posiadającą siedzibę na terytorium RP oraz podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy pozostaje udzielanie pożyczek oraz usługi polegające na finansowaniu wierzytelności.

W ramach tej ostatniej działalności Wnioskodawca zawiera z podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą Ramowe Umowy Zlecenia (dalej: „Umowy Ramowe”), w ramach których udziela finansowania tym podmiotom (dalej: „Kontrahenci”). Przedmiotem każdej Umowy Ramowej jest:

1)ustalenie warunków finansowania udzielonego Kontrahentowi przez Wnioskodawcę,

2)przejęcie przez Wnioskodawcę ryzyka odzyskania środków wynikających z wierzytelności Kontrahenta wobec Dłużnika,

3)podjęcie przez profesjonalnego pełnomocnika wskazanego w załączniku do Umowy Ramowej działań w celu odzyskania wierzytelności na zasadach określonych w Umowie Ramowej.

Wnioskodawca występuje jako podmiot, który ma udzielić finansowania danemu Kontrahentowi w zakresie wierzytelności przysługujących mu względem jego dłużnika (dalej: „Dłużnik”) wynikających z umów objętych finansowaniem w ramach limitu przewidzianego daną Umową Ramową.

Udzielanie finansowania odbywa się na podstawie zleceń udzielanych Wnioskodawcy przez danego Kontrahenta na podstawie zawartej z nim Umowy Ramowej. Umowa Ramowa określa minimalną kwotę wierzytelności objętej pojedynczym zleceniem.

Umowami Ramowymi objęte mają być kwoty zobowiązań z tytułu wierzytelności:

1)udokumentowanych fakturami VAT, obejmujące do 100% wartości brutto faktury VAT albo

2)udokumentowanych oświadczeniem Kontrahenta dotyczącym wierzytelności oraz - gdy umowa, której dotyczy finansowanie, przewiduje częściowe potwierdzenia postępu prac z udziałem Dłużnika - dokumentem podpisanym przez Dłużnika, potwierdzającym wykonanie prac przez Kontrahenta, który został zaakceptowany przez Wnioskodawcę - obejmujące do 100% wartości Wierzytelności Kontrahenta wobec Dłużnika, albo

3)udokumentowanych oświadczeniem Kontrahenta dotyczącym wierzytelności oraz - gdy umowa, której dotyczy finansowanie, nie przewiduje częściowego potwierdzania postępu prac z udziałem Dłużnika - dokumentem uprawdopodabniającym istnienie wierzytelności, zadeklarowaną wartość/zakres wykonanych prac, który został zaakceptowany przez Wnioskodawcę - obejmujące do określonej procentowo części wartości wierzytelności Kontrahenta wobec Dłużnika.

- do określonej kwoty stanowiącej Limit Umowy, którym jest suma wierzytelności finansowanych przez Wnioskodawcę, do której Kontrahent jest uprawniony do składania Zleceń na podstawie Umowy.

W przypadku spłaty przez Dłużnika w całości lub części zobowiązania objętego finansowaniem i rozliczenie tej spłaty między Wnioskodawcą i Kontrahentem na zasadach określonych w Umowie Ramowej Limit Umowy odnawia się do wysokości dokonanej zapłaty i rozliczenia. Limit ma charakter odnawialny w przypadku umów realizowanych w czasie dłuższym niż 12 miesięcy bądź nieodnawialny w przypadku umów realizowanych w czasie nieprzekraczającym 12 miesięcy.

W przypadku umów objętych finansowaniem, których czas realizacji przekracza 12 miesięcy Limit Umowy może zostać wykorzystany przez Kontrahenta w częściach odpowiadających kwotom i okresom rozliczeń pomiędzy Kontrahentem a Dłużnikiem na poszczególnych etapach zaawansowania umowy objętej finansowaniem.

Finansowanie udzielone przez Wnioskodawcę nie może przekroczyć Maksymalnego Limitu Zaangażowania, którym jest kwota określona w Umowie Ramowej.

Umowy Ramowe nie przewidują przejścia na Wnioskodawcę wierzytelności przysługujących Kontrahentom wobec Dłużników. Dany Kontrahent zobowiązuje się natomiast do przekazywania Wnioskodawcy w całości:

1)wszelkich świadczeń pieniężnych uzyskanych od Dłużnika lub osoby trzeciej po dniu zawarcia Umowy Ramowej z tytułu wierzytelności wskazanych w Umowie Ramowej, w szczególności (ale nie wyłącznie) kwoty głównej każdej wierzytelności oraz odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych;

2)równowartości wszelkich świadczeń spełnionych przez Dłużnika w sposób inny niż zapłata, a także świadczeń pieniężnych, które zgodnie z prawem doprowadziły do zaspokojenia wierzytelności, a które nie zostały przez Kontrahenta otrzymane. W szczególności Kontrahent przekaże Wnioskodawcy równowartość wierzytelności spełnionej przez potrącenie wierzytelności z wierzytelnością przysługującą Dłużnikowi wobec Kontrahenta (niezależnie od tego, która ze stron dokona potrącenia).

Zgodnie z daną Umową Ramową Kontrahent ma udzielić pełnomocnictwa procesowego do dochodzenia wierzytelności profesjonalnym pełnomocnikom wskazanym w załączniku do Umowy Ramowej.

Profesjonalni pełnomocnicy są uprawnieni do reprezentowania Kontrahenta w postępowaniu sądowym przeciwko Dłużnikowi, wyłącznie w przypadku, gdy podstawą roszczenia Kontrahenta jest opóźnienie w zapłacie wierzytelności przez Dłużnika, które nie jest spowodowane niewykonaniem albo nienależytym wykonaniem przez Kontrahenta umowy, której dotyczy finansowanie, albo innymi przyczynami leżącymi po stronie Kontrahenta.

Kontrahent zobowiązany jest do przekazywania Wnioskodawcy w całości:

1)wszelkich świadczeń pieniężnych uzyskanych od Dłużnika lub osoby trzeciej po dniu zawarcia Umowy Ramowej z tytułu wierzytelności wskazanych w Umowie Ramowej, w szczególności (ale nie wyłącznie) kwoty głównej każdej wierzytelności oraz odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych;

2)równowartości wszelkich świadczeń spełnionych przez Dłużnika w sposób inny niż zapłata, a także świadczeń pieniężnych, które zgodnie z prawem doprowadziły do zaspokojenia wierzytelności, a które nie zostały przez Kontrahenta otrzymane. W szczególności, Kontrahent przekaże Wnioskodawcy równowartość wierzytelności spełnionej przez potrącenie wierzytelności z wierzytelnością przysługującą Dłużnikowi wobec Kontrahenta (niezależnie od tego, która ze stron dokona potrącenia).

Realizacja ww. wpłat ma charakter rozliczeniowy i nie stanowi elementu usługi świadczonej na podstawie Umowy Ramowej.

Wnioskodawcy przysługuje jako wynagrodzenie prowizja jednorazowa jako procentowo określona część limitu finansowania przewidzianego w Umowie Ramowej oraz prowizja operacyjna w określonej procentowo części wartości wierzytelności sfinansowanej przez Wnioskodawcę na podstawie danego zlecenia, naliczana za każdy dzień zawierający się w okresie od dnia wypłaty finansowania do upływu terminu płatności faktury przez Dłużnika.

W przypadku gdy wierzytelność na dzień złożenia zlecenia udokumentowana jest oświadczeniem dotyczącym wierzytelności prowizja operacyjna przysługuje w określonej procentowo części wartości wierzytelności sfinansowanej przez Wnioskodawcę na podstawie zlecenia, naliczana za każdy dzień zawierający się w okresie od dnia wypłaty finansowania do ostatniego dnia okresu rozliczeniowego przewidzianego umową, której dotyczy finansowanie.

Zgodnie z Umową Ramową przez datę wykonania przez Wnioskodawcę usługi będącej przedmiotem Umowy rozumieją każdorazowo datę otrzymania przez Wnioskodawcę prowizji operacyjnej lub datę wymagalności tej prowizji, w zależności od tego, który z tych terminów nastąpi wcześniej. Wykonanie przez Wnioskodawcę usługi jest każdorazowo potwierdzone fakturą VAT ze stawką podstawową (23%).

Termin zapłaty Wierzytelności przez Dłużnika określony w Umowie objętej Finansowaniem liczony jest w dniach, począwszy od daty doręczenia faktury VAT Dłużnikowi na zasadach wskazanych w umowie objętej finansowaniem.

W przypadku braku zapłaty przez Dłużnika w ww. terminie, gdy zgodnie z treścią Umowy objętej Finansowaniem, Dłużnik uprawniony jest do wstrzymania się z dokonaniem płatności lub do dokonania zapłaty w późniejszym terminie (np. na skutek braku doręczenia wraz z prawidłowo wystawioną fakturą kompletnej dokumentacji lub braku spełnienia innych warunków przez Kontrahenta), w związku z czym Dłużnik nie pozostaje w opóźnieniu i nie ma podstaw do naliczania odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych, Kontrahent zobowiązany jest do zapłaty prowizji dziennej liczonej w wysokości określonej procentowo części wartości sfinansowanej wierzytelności objętej zleceniem, która pozostała do spłaty. Kontrahent jest zobowiązany do poinformowania Wnioskodawcy o tej okoliczności niezwłocznie, nie później niż w terminie złożenia oświadczenia o braku zapłaty przez Dłużnika.

Prowizja dzienna w wysokości określonej wyżej liczona jest za każdy dzień po upływie terminu zapłaty faktury przez Dłużnika, przypadający jednocześnie po upływie terminu, w którym świadczenie powinien spełnić Dłużnik, przez kolejne 30 dni, tj. do upływu 30. dnia, albo do dnia zapłaty przez Dłużnika - w zależności od tego, które z tych zdarzeń nastąpi wcześniej.

W przypadku bezskutecznego upływu 30-dniowego terminu, o którym mowa wyżej i braku zapłaty przez Dłużnika na skutek niedopełnienia warunków płatności przez Kontrahenta w tym terminie, Kontrahent zobowiązuje się, iż w terminie 1 dnia zwróci Wnioskodawcy finansowanie wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych, po potrąceniu kwot dotychczas wpłaconych przez Dłużnika i przekazanych Wnioskodawcy oraz kwot, które Kontrahent zwrócił Wnioskodawcy.

Prowizja dzienna zostanie powiększona o należny podatek VAT (23%). Zapłata prowizji dziennej następuje na podstawie faktury na rachunek bankowy Wnioskodawcy w terminie 30 dni od dnia otrzymania przez Kontrahenta faktury wystawionej przez Wnioskodawcę. W razie wątpliwości przyjmuje się że termin zapłaty faktury wynosi określoną w Umowie Ramowej liczbę dni, licząc od dnia dostarczenia do Dłużnika przez Kontrahenta wszystkich wymaganych dokumentów określonych w umowie objętej finansowaniem. Uprawnienie do prowizji dziennej przysługuje Wnioskodawcy zarówno w przypadku finansowania na podstawie zlecenia wierzytelności udokumentowanych fakturą, jak i udokumentowanych oświadczeniem dotyczącym wierzytelności.

Pytania

Czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę w ramach Umów Ramowych usługi opisane w stanie faktycznym w całości podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem stawki 23% i tym samym Wnioskodawca powinien do wartości prowizji jednorazowych, operacyjnych i dziennych doliczać 23% VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi świadczone przez niego na podstawie Umów Ramowych podlegają w całości opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem stawki 23% VAT i wszystkie wartości należnych mu prowizji (jednorazowych, operacyjnych i dziennych) powinny być powiększane o 23% VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r. poz. 361 z późn. zm., dalej: „ustawa o VAT”) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1)przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

2)wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3)wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4)wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5)ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6)oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7)zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiuje odpłatne świadczenie usług jako każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2- 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43 % oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6 %, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23 %.

W art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o VAT wskazane są następujące transakcje zwolnione z podatku od towarów i usług:

• usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę;
• usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Jednocześnie, zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT zwolnienia, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 ustawy o VAT, nie mają zastosowania do:

1)czynności ściągania długów, w tym faktoringu;

2)usług doradztwa;

3)usług w zakresie leasingu.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku usługi świadczone przez Wnioskodawcę na podstawie Umów Ramowych niewątpliwie mieszczą się w pojęciu usług w zakresie długów, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Ich przedmiotem są bowiem wierzytelności Kontrahentów będące zarazem zobowiązaniami (długami) Dłużników.

Ponadto, usługi te mają pewne cechy zbieżne z usługami udzielania kredytów lub pożyczek, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Wnioskodawca bowiem w ramach usług, które świadczy, m.in. udostępnia Kontrahentowi kapitał za wynagrodzeniem.

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę na podstawie Umów Ramowych są jednak usługami posiadającymi cechy faktoringu.

Umowa faktoringu jest umową nienazwaną (tzn. nie została uregulowana w przepisach powszechnie obowiązującego prawa). Jest ona zatem zawierana na zasadzie swobody umów, przewidzianej w art. 353¹ KC. Klasyczna umowa faktoringu (faktoring właściwy) łączy w sobie dwa elementy - cesję wierzytelności oraz pożyczkę, którą spłaca nabywca wierzytelności w drodze cesji. Jest to umowa mieszana, gdyż poza cesją wierzytelności obejmuje świadczenie na rzecz faktoranta szeregu innych czynności takich jak udzielanie finansowania w formie wypłaty zaliczek na poczet ceny nabycia wierzytelności oraz usługi administracyjne takie jak ściąganie należności, okresowe badanie sytuacji ekonomiczno- finansowej odbiorców, prowadzenie rejestru faktur i ewidencji płatności itp. Powyższa definicja faktoringu przytoczona została przez NSA w wyroku z dnia 18 lutego 2014 r. (sygn. akt I FSK 290/13).

Faktoring został zdefiniowany w Konwencji UNDROIT z dnia 28 maja 1988 r. o międzynarodowym faktoringu (dalej: „Konwencja”). W myśl art. 1 ust. 2 Konwencji, faktoringiem jest umowa zawarta między jedną stroną (dostawcą), a drugą (faktorem), w ramach której faktor wykonuje co najmniej dwie z czterech następujących czynności:

1)finansowanie faktoranta,

2)księgowanie wierzytelności,

3)inkasowanie wierzytelności,

4)ochrona przed ryzykiem niewypłacalności dłużnika.

We wspomnianym wyżej wyroku (sygn. akt I FSK 290/13) NSA również wskazał, że z ekonomicznego punktu widzenia firma faktoringowa wykonuje co najmniej dwie z czterech czynności:

1)finansuje bezsporne i niewymagalne wierzytelności,

2)prowadzi sprawozdawczość i konta dłużników,

3)egzekwuje należności,

4)przejmuje ryzyko wypłacalności odbiorcy.

Powyższe w dużej mierze pokrywa się zatem z definicją faktoringu zawartą w Konwencji.

Praktyka obrotu wykształciła różne rodzaje faktoringu, w tym również takie, których elementem nie jest cesja wierzytelności. Istotne jest występowanie co najmniej dwóch z ww. wskazanych elementów. Praktyka interpretacyjna reprezentuje pogląd, że każdy rodzaj faktoringu stanowi usługę faktoringu w rozumieniu art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT podlegającą opodatkowaniu z zastosowaniem stawki 23% VAT. Organy wskazują, że wyłączenie ze zwolnienia z podatku od towarów i usług znajduje zastosowanie zarówno do faktoringu pełnego obejmującego cesję wierzytelności na faktora (np. interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 kwietnia 2023 sygn. 0114-KDIP4-3.4012.19.2023.1.IG) jak i do faktoringu nieobejmującego cesji wierzytelności (np. interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 maja 2021 r. sygn. 0114-KDIP4-3.4012.163.2021.1.DM).

W analizowanym stanie faktycznym Wnioskodawca dokonuje następujących czynności:

1)finansuje wierzytelności Kontrahenta,

2)przejmuje ryzyko odzyskania środków wynikających z wierzytelności Kontrahenta wobec Dłużnika oraz

3)za pomocą profesjonalnego pełnomocnika podejmuje czynności zmierzające do wyegzekwowania na drodze sądowej spłaty wierzytelności przez Dłużnika.

Wnioskodawca zatem wykonuje trzy z czterech czynności wymienionych jako czynności wykonywane w ramach usługi faktoringu zarówno przez Konwencję jak i przez orzecznictwo NSA.

Usługa, którą świadczy Wnioskodawca ma charakter kompleksowy i wychodzi naprzeciw oczekiwaniom Kontrahentów. W odróżnieniu od usługi pożyczki lub kredytu Wnioskodawca poza finansowaniem wykonuje również inne czynności, tj. przejęcie ryzyka braku odzyskania środków wynikających z wierzytelności Kontrahenta oraz czynności zmierzające do wyegzekwowania świadczenia od Dłużnika. Natomiast w odróżnieniu od faktoringu pełnego obejmującego cesję, usługi świadczone przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy Ramowej pozwalają na zachowanie poprawnych relacji z Dłużnikami będącymi klientami Kontrahentów poprzez uniknięcie zmiany wierzyciela.

Całe wynagrodzenie przysługujące Wnioskodawcy na podstawie Umowy Ramowej składające się z poszczególnych składników opisanych w stanie faktycznym stanowi wynagrodzenie za kompleksową usługę faktoringu. Poszczególne składniki wynagrodzenia są kalkulowane w oparciu o kwotę limitu finansowania przyznanego na podstawie Umowy Ramowej (prowizja jednorazowa) lub w oparciu o kwotę sfinansowanej wierzytelności (prowizja operacyjna i prowizja dzienna). Umowy Ramowe nie przewidują osobnego wynagrodzenia za przejęcie ryzyka braku odzyskania środków od Dłużnika oraz za czynności zmierzające do wyegzekwowania świadczenia od Dłużnika. Czynności te wraz z finansowaniem wierzytelności są objęte prowizją jednorazową, prowizją operacyjną i prowizją dzienną.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy usługi świadczone przez niego na podstawie Umów Ramowych stanowią usługi faktoringu, które na podstawie art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT są wyłączone ze zwolnienia z podatku od towarów i usług i tym samym są opodatkowane stawką 23% VAT. Stawka ta ma zastosowanie do wszystkich składników wynagrodzenia przysługujących Wnioskodawcy, tj. do prowizji jednorazowej, do prowizji operacyjnej i do prowizji dziennej.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego w opisanej sprawie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie uznania usług świadczonych przez Państwa oraz otrzymywanych prowizji w związku z ich świadczeniem za opodatkowane podatkiem VAT, niekorzystające ze zwolnienia od podatku VAT jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie zaznaczam, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii uznania usług świadczonych przez Państwa oraz otrzymywanych prowizji w związku z ich świadczeniem za opodatkowane podatkiem VAT, niekorzystające ze zwolnienia od podatku VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług  (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 i w art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

·w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

·świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o  podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Wskazać należy, że nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, którego głównym przedmiotem działalności pozostaje udzielanie pożyczek oraz usługi polegające na finansowaniu wierzytelności. W ramach tej ostatniej działalności zawierają Państwo z podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą Ramowe Umowy Zlecenia, w ramach których udzielają finansowania tym podmiotom (Kontrahentom). Przedmiotem każdej Umowy Ramowej jest:

1)ustalenie warunków finansowania udzielonego Kontrahentowi przez Wnioskodawcę,

2)przejęcie przez Wnioskodawcę ryzyka odzyskania środków wynikających z wierzytelności Kontrahenta wobec Dłużnika,

3)podjęcie przez profesjonalnego pełnomocnika wskazanego w załączniku do Umowy Ramowej działań w celu odzyskania wierzytelności na zasadach określonych w Umowie Ramowej.

Występują Państwo jako podmiot, który ma udzielić finansowania danemu Kontrahentowi w zakresie wierzytelności przysługujących mu względem jego dłużnika wynikających z umów objętych finansowaniem w ramach limitu przewidzianego daną Umową Ramową. Udzielanie finansowania odbywa się na podstawie zleceń Państwu udzielanych przez danego Kontrahenta na podstawie zawartej z nim Umowy Ramowej. Umowa Ramowa określa minimalną kwotę wierzytelności objętej pojedynczym zleceniem. Umowami Ramowymi objęte mają być kwoty zobowiązań z tytułu wierzytelności:

1)udokumentowanych fakturami VAT, obejmujące do 100% wartości brutto faktury VAT albo

2)udokumentowanych oświadczeniem Kontrahenta dotyczącym wierzytelności oraz - gdy umowa, której dotyczy finansowanie, przewiduje częściowe potwierdzenia postępu prac z udziałem Dłużnika - dokumentem podpisanym przez Dłużnika, potwierdzającym wykonanie prac przez Kontrahenta, który został zaakceptowany przez Wnioskodawcę - obejmujące do 100% wartości Wierzytelności Kontrahenta wobec Dłużnika, albo

3)udokumentowanych oświadczeniem Kontrahenta dotyczącym wierzytelności oraz - gdy umowa, której dotyczy finansowanie, nie przewiduje częściowego potwierdzania postępu prac z udziałem Dłużnika - dokumentem uprawdopodabniającym istnienie wierzytelności, zadeklarowaną wartość/zakres wykonanych prac, który został zaakceptowany przez Wnioskodawcę - obejmujące do określonej procentowo części wartości wierzytelności Kontrahenta wobec Dłużnika.

- do określonej kwoty stanowiącej Limit Umowy, którym jest suma wierzytelności finansowanych przez Wnioskodawcę, do której Kontrahent jest uprawniony do składania Zleceń na podstawie Umowy.

Umowy Ramowe nie przewidują przejścia na Państwa wierzytelności przysługujących Kontrahentom wobec Dłużników. Dany Kontrahent zobowiązuje się natomiast do przekazywania Państwu w całości:

1)wszelkich świadczeń pieniężnych uzyskanych od Dłużnika lub osoby trzeciej po dniu zawarcia Umowy Ramowej z tytułu wierzytelności wskazanych w Umowie Ramowej, w szczególności (ale nie wyłącznie) kwoty głównej każdej wierzytelności oraz odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych;

2)równowartości wszelkich świadczeń spełnionych przez Dłużnika w sposób inny niż zapłata, a także świadczeń pieniężnych, które zgodnie z prawem doprowadziły do zaspokojenia wierzytelności, a które nie zostały przez Kontrahenta otrzymane. W szczególności Kontrahent przekaże Wnioskodawcy równowartość wierzytelności spełnionej przez potrącenie wierzytelności z wierzytelnością przysługującą Dłużnikowi wobec Kontrahenta (niezależnie od tego, która ze stron dokona potrącenia).

Realizacja ww. wpłat ma charakter rozliczeniowy i nie stanowi elementu usługi świadczonej na podstawie Umowy Ramowej. Zgodnie z daną Umową Ramową Kontrahent ma udzielić pełnomocnictwa procesowego do dochodzenia wierzytelności profesjonalnym pełnomocnikom wskazanym w załączniku do Umowy Ramowej. Profesjonalni pełnomocnicy są uprawnieni do reprezentowania Kontrahenta w postępowaniu sądowym przeciwko Dłużnikowi, wyłącznie w przypadku, gdy podstawą roszczenia Kontrahenta jest opóźnienie w zapłacie wierzytelności przez Dłużnika, które nie jest spowodowane niewykonaniem albo nienależytym wykonaniem przez Kontrahenta umowy, której dotyczy finansowanie, albo innymi przyczynami leżącymi po stronie Kontrahenta.  Przysługuje Państwu jako wynagrodzenie prowizja jednorazowa jako procentowo określona część limitu finansowania przewidzianego w Umowie Ramowej oraz prowizja operacyjna w określonej procentowo części wartości wierzytelności sfinansowanej przez Państwa na podstawie danego zlecenia, naliczana za każdy dzień zawierający się w okresie od dnia wypłaty finansowania do upływu terminu płatności faktury przez Dłużnika. W przypadku gdy wierzytelność na dzień złożenia zlecenia udokumentowana jest oświadczeniem dotyczącym wierzytelności prowizja operacyjna przysługuje w określonej procentowo części wartości wierzytelności sfinansowanej przez Państwa na podstawie zlecenia, naliczana za każdy dzień zawierający się w okresie od dnia wypłaty finansowania do ostatniego dnia okresu rozliczeniowego przewidzianego umową, której dotyczy finansowanie.

Zgodnie z Umową Ramową przez datę wykonania przez Państwa usługi będącej przedmiotem Umowy rozumieją każdorazowo datę otrzymania przez Państwa prowizji operacyjnej lub datę wymagalności tej prowizji, w zależności od tego, który z tych terminów nastąpi wcześniej. Termin zapłaty Wierzytelności przez Dłużnika określony w Umowie objętej Finansowaniem liczony jest w dniach, począwszy od daty doręczenia faktury VAT Dłużnikowi na zasadach wskazanych w umowie objętej finansowaniem. W przypadku braku zapłaty przez Dłużnika w ww. terminie, gdy zgodnie z treścią Umowy objętej Finansowaniem, Dłużnik uprawniony jest do wstrzymania się z dokonaniem płatności lub do dokonania zapłaty w późniejszym terminie (np. na skutek braku doręczenia wraz z prawidłowo wystawioną fakturą kompletnej dokumentacji lub braku spełnienia innych warunków przez Kontrahenta), w związku z czym Dłużnik nie pozostaje w opóźnieniu i nie ma podstaw do naliczania odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych, Kontrahent zobowiązany jest do zapłaty prowizji dziennej liczonej w wysokości określonej procentowo części wartości sfinansowanej wierzytelności objętej zleceniem, która pozostała do spłaty. Kontrahent jest zobowiązany do poinformowania Państwa o tej okoliczności niezwłocznie, nie później niż w terminie złożenia oświadczenia o braku zapłaty przez Dłużnika. Prowizja dzienna w wysokości określonej wyżej liczona jest za każdy dzień po upływie terminu zapłaty faktury przez Dłużnika, przypadający jednocześnie po upływie terminu, w którym świadczenie powinien spełnić Dłużnik, przez kolejne 30 dni, tj. do upływu 30. dnia, albo do dnia zapłaty przez Dłużnika - w zależności od tego, które z tych zdarzeń nastąpi wcześniej. W przypadku bezskutecznego upływu 30-dniowego terminu, o którym mowa wyżej i braku zapłaty przez Dłużnika na skutek niedopełnienia warunków płatności przez Kontrahenta w tym terminie, Kontrahent zobowiązuje się, iż w terminie 1 dnia zwróci Państwu finansowanie wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych, po potrąceniu kwot dotychczas wpłaconych przez Dłużnika i przekazanych Państwu oraz kwot, które Kontrahent zwrócił Państwu.

Odnosząc się do kwestii objętych zakresem zadanych pytań wskazać należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienie od podatku.

Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy:

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy:

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy,

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek odzwierciedlenia odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr  347 str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE:

Przytoczone przepis Dyrektywy 2006/112/WE dotyczy tylko ściśle wymienionych rodzajów czynności, których charakter pozwala na zakwalifikowanie ich do kategorii usług związanych z obrotem bankowym i finansami. W związku z tym, należy uznać, że wszelkie inne czynności niewymienione w tym przepisie, nawet jeśli mają charakter czynności bankowych, bądź finansowych lub ich zakres jest zbliżony do tego typu usług, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie tego przepisu. Powyższe zwolnienia obejmują w praktyce większość typowych transakcji dokonywanych na rynkach finansowych, a w szczególności usługi świadczone przez banki itp.

Z kolei w myśl art. 43 ust. 15 ustawy:

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.  

Z uwagi na powyższe dla ustalenia opodatkowania, bądź też zastosowania zwolnienia od podatku w przedmiotowej sprawie, niezbędnym jest dokonanie analizy wykonywanych czynności - usług faktoringu.

Usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, przez faktoring rozumie się nabywanie przez faktora określonych wierzytelności, przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Ponadto, dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się dodatkowo do świadczenia na rzecz faktoranta (przedsiębiorcy) różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników (przy faktoringu właściwym), inkasowanie wierzytelności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, księgowanie wierzytelności itp. Usługa tego typu polega więc na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

Faktoring może występować w różnych formach:

·faktoringu właściwego (bez prawa regresu faktora wobec faktoranta),

·faktoringu niewłaściwego (z prawem regresu faktora wobec faktoranta),

·faktoringu mieszanego (z podziałem ryzyka niewypłacalności dłużnika pomiędzy faktorem i faktorantem).

Faktoring właściwy polega na przekazaniu ryzyka wraz ze sprzedażą należności. Przedsiębiorstwo, po odsprzedaniu posiadanej wierzytelności, nie ma obowiązku monitoringu danej należności. Ten obowiązek spoczywa teraz na firmie faktoringowej, która w przypadku nieterminowego regulowania zobowiązania, musi ponieść koszty związane ze ściągnięciem należności. Faktoring właściwy polega więc na definitywnym przeniesieniu wierzytelności z faktoranta na faktora.

Natomiast faktoring niewłaściwy polega na przejęciu przez faktora wierzytelności od przedsiębiorcy jedynie do momentu jej zapadalności. Istota faktoringu niewłaściwego – co do zasady – sprowadza się zatem do przeniesienia wierzytelności na faktora, ale bez równoczesnego przejęcia przez niego ryzyka niewypłacalności dłużnika. Przy faktoringu niewłaściwym, w razie niewypłacalności dłużnika, wierzytelność wraca do przedsiębiorcy. Następuje to wskutek zastrzeżenia w umowie faktoringowej warunku rozwiązującego. W takiej sytuacji dochodzi do ustania skutków dokonanego przelewu wierzytelności i dotychczasowy wierzyciel będzie zobowiązany zwrócić uzyskane pieniądze, otrzymując z powrotem swoją wierzytelność.

Najbardziej istotną cechą faktoringu niewłaściwego, odróżniającą go od faktoringu właściwego, jest obciążenie ryzykiem niewypłacalności dłużnika wyłącznie przedsiębiorcy (faktoranta). Ryzyko to nie przechodzi zatem na faktora. Inne są również skutki obu rodzajów faktoringu w zakresie nabycia wierzytelności. Przy faktoringu niewłaściwym, objęta nim wierzytelność nie przechodzi z przedsiębiorcy na faktora w sposób ostateczny. W razie wystąpienia niewypłacalności dłużnika lub innych trudności ze ściągnięciem należności, wierzytelność powraca do przedsiębiorcy, a faktor otrzymuje zwrot kwoty, którą wypłacił wcześniej.

Nie ma natomiast różnic pomiędzy faktoringiem właściwym i niewłaściwym w zakresie obsługi wierzytelności. Faktor przy obu odmianach umowy wykonuje takie czynności, jak np. inkaso należności objętych umową, kierowanie upomnień do dłużników, prowadzenie księgowości związanej z wierzytelnościami.

Z kolei faktoring mieszany polega m.in. na tym, że faktor przejmuje na siebie ryzyko do określonej kwoty. Ryzyko związane z niewypłacalnością powyżej wyznaczonego limitu nadal pozostaje u faktoranta. Tak więc do pewnej kwoty faktoring ma charakter pełny (przeniesienie ryzyka), a powyżej niej możemy mówić o faktoringu niepełnym.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy.

Analiza przedstawionego opisu sprawy, treści cytowanych przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do stwierdzenia, że w niniejszych okolicznościach czynności wykonywane przez Państwa stanowią/będą stanowiły jedno skonkretyzowane świadczenie na rzecz Kontrahentów na podstawie zawartych z nimi Umów. W opisanych okolicznościach dojdzie do zawiązania stosunku zobowiązaniowego pomiędzy Państwem a Kontrahentami. Świadczą/będą świadczyli Państwo określone czynności służące uwolnieniu Kontrahentów z obowiązku ściągania wierzytelności od Dłużników. Tym samym opisane we wniosku czynności realizowane przez Państwa na rzecz Kontrahentów mają/będą miały charakter świadczenia usług faktoringowych.

Biorąc pod uwagę powyższą analizę, usługi świadczone przez Państwa na rzecz Kontrahentów stanowią usługi factoringu, do których mają/będą miały zastosowanie przepisy ograniczające prawo do skorzystania ze zwolnienia od podatku, tj. art. 43 ust. 15 ustawy. W konsekwencji ww. usługi nie korzystają/nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT i podlegają/będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według zasad ogólnych z zastosowaniem właściwej dla tych usług stawki podatku VAT.

W związku z powyższym skoro ww. usługi podlegają/będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT i nie korzystają/nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT, to tym samym wynagrodzenie należne Państwu z tytułu świadczenia ww. usług w postaci prowizji, objętych zakresem zadanego pytania, również nie korzysta/nie będzie korzystało ze zwolnienia od podatku VAT i podlega/będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT według zasad ogólnych z zastosowaniem właściwej dla tych usług stawki podatku VAT.

Wobec powyższego Państwa stanowisko uznałem za prawidłowe.

Jednocześnie nadmieniam, że interpretacje indywidualne nie rozstrzygają o wysokości podatku VAT z tytułu dostawy towarów i świadczonych usług, będących przedmiotem sprzedaży. W tym zakresie można na podstawie art. 42b ust. 1 w powiązaniu z art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, wystąpić do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie wiążącej informacji stawkowej (WIS), która jest wydawana w formie decyzji na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Informuję, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zaznaczam także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.