Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 stycznia 2025 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku opodatkowania podatkiem VAT licytacyjnej sprzedaży działek należących do dłużnika.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Komornik Sądowy (…) prowadzi postępowanie egzekucyjne z wniosku Sądu Okręgowego w (…), (…) Wydziału Cywilnego przeciwko A.A. (PESEL (…)) – małoletniemu reprezentowanemu przez przedstawiciela ustawowego B.B., na podstawie Wyroku Sądu Okręgowego w (…) (…) Wydział Cywilny z dnia 13 stycznia 2022 r. sygn. akt (…) w celu wyegzekwowania nieuiszczonych kosztów sądowych. W pkt 1 lit. a) ww. wyroku uznano za bezskuteczną w stosunku do Skarbu Państwa zawartą w dniu 12 lipca 2017 r. w formie aktu notarialnego pomiędzy C.C. a A.A., umowę darowizny:

• nieruchomości nr KW (…),
• ½ nieruchomości nr KW (…)

celem umożliwienia zaspokojenia wierzytelności powoda w stosunku do dłużnika C.C. z tytułu podatku od towarów i usług na podstawie faktur VAT wystawionych w IV kwartale 2013 r. W kwocie (…) zł (należność główna) i (…) zł (odsetki od należności głównej na dzień 27 listopada 2019 r.), podatku od towarów i usług na podstawie faktur VAT wystawionych w I kwartale 2014 r. W kwocie (…)  zł (należność główna) i (..) zł (odsetki od należności głównej na dzień 27 listopada 2019 r.), podatku od towarów i usług na podstawie faktur VAT wystawionych w II kwartale 2014 r. W kwocie (…) zł (należność główna) i (…) zł (odsetki od należności głównej na dzień 27 listopada 2019 r.)

O wszystkich stwierdzonych ostateczną decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w (…) z dnia 16 maja 2018 r., znak: (…), utrzymaną w mocy decyzją Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w (…) z dnia 30 listopada 2018 r., znak: (…), podatku od towarów i usług na podstawie faktur VAT wystawionych w III kwartale 2014 r. w kwocie (…) zł (należność główna) i (…) zł (odsetki od należności głównej na dzień 27 listopada 2019 r.), stwierdzonej ostateczną decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w (…) z dnia 16 maja 2018 r., znak: (…), utrzymaną w mocy decyzją Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w (…) z dnia 2 września 2019 r., znak: (…), podatku od towarów i usług za I kwartał 2019 r. w kwocie (…) zł (należność główna) i (…) zł (odsetki od należności głównej na dzień 27 listopada 2019 r.), których łączna wysokość, uwzględniając należność główną i odsetki obliczone na dzień 27 listopada 2019 r., wynosi (…) zł.

W pkt 1 lit. b) wyroku uznano za bezskuteczną w stosunku do Skarbu Państwa zawartą w dniu 12 lipca 2017 r. w formie aktu notarialnego pomiędzy B.B. a C.C., umowę darowizny ½ nieruchomości nr KW (…) celem umożliwienia zaspokojenia wierzytelności powoda w stosunku do dłużnika B.B. z tytułu podatku od towarów i usług za I kwartał 2014 r. w kwocie (…) zł (należność główna) i (…) zł (odsetki od należności głównej na dzień 27 listopada 2019 r.), podatku od towarów i usług za II kwartał 2014 r. w kwocie (…) zł (należność główna) i (…) zł (odsetki od należności głównej na dzień 27 listopada 2019 r.), podatku od towarów i usług za III kwartał 2014 r. w kwocie (…) zł (należność główna) i (..) zł (odsetki od należności głównej na dzień 27 listopada 2019 r.), podatku od towarów i usług za IV kwartał 2014 r. W kwocie (...) zł (należność główna) i (…) zł (odsetki od należności głównej na dzień 27 listopada 2019 r.) oraz podatku od towarów i usług na podstawie faktur VAT wystawionych w IV kwartale 2014 r. w kwocie (…) zł (należność główna) i (…) zł (odsetki od należności głównej na dzień 27 listopada 2019 r.) - wszystkich stwierdzonych ostateczną decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w (…) z dnia 16 maja 2018 r., znak (…), utrzymaną w mocy decyzją Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w (…) z dnia 31 października 2019 r., znak (…), - podatku od towarów i usług za IV kwartał 2018 r. w kwocie (…) zł (należność główna) i (…) zł (odsetki od należności głównej na dzień 27 listopada 2019 r.), - podatku od towarów i usług za I kwartał 2019r. w kwocie (…) zł (należność główna) i (…) zł (odsetki od należności głównej nadzień 27 listopada 2019 r.), których łączna wysokość, uwzględniając należność główną i odsetki na dzień 27 listopada 2019 r., wynosiła łącznie (…) zł.

Komornik w dniu 16 marca 2024 r. dokonał zajęcia nieruchomości dłużnika, tj.:

• nieruchomość, numer działki 1 o pow. 2,2707 ha, sposób korzystania - grunty orne położonej: (…), dla której Sąd Rejonowy w (…) (…) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (…),
• nieruchomość składająca się z działek nr 2, 3 o łącznej pow. 0,2292 ha, sposób korzystania - działka gruntu położonej: (…), dla której Sąd Rejonowy w (…) (…)  Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (…).

Zgodnie z wnioskiem wierzyciela komornik zlecił biegłemu sądowemu wycenę zajętych nieruchomości. Biegły w operacie szacunkowym z dnia 20 sierpnia 2024 r. wycenił ww. nieruchomości w sposób następujący:

a)(…) działka nr 2 – na kwotę (…) zł,

b)(…) działka nr 3 – na kwotę (…) zł,

c)(…) działka nr 1 – na kwotę (…) zł.

Do egzekucji przyłączył się Naczelnik Urzędu Skarbowego w (…) w związku z ww. należnościami. Sprawy zostały zarejestrowane pod sygn. Km (…), Km (…).

Nieruchomość o nr KW (…), składająca się z działek nr 2; 3 o powierzchni odpowiednio 0,1116 ha oraz 0,1176 ha (łączna powierzchnia 0,2292 ha) o przeznaczeniu planistycznym działek: tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Ww. działki są zachwaszczone, niedawno znajdowały się na niej samosiewny drzewostan sosnowy, który został wycięty.

Nieruchomość o nr KW (…), numer działki 1 pow. 2,2707 ha, sposób korzystania - grunty orne. Przeznaczenie planistyczne: tereny powierzchniowej eksploatacji surowców. Powierzchniowa eksploatacja kruszy była prowadzona prawdopodobnie po roku 2013 i zakończona przed 2020 r. Po roku 2020 r. działka została zrekultywowana i jest użytkowana jako grunt orny.

Komornik nadmienia, że w bazie CEiDG dłużnik nie występuje. Zgodnie ze złożonym przez pełnomocnika dłużnika oświadczeniem:

• działki nr 1, 2, i 3 nie były wykorzystywane przez dłużnika ani przez przedstawicielkę ustawową dłużnika w okresie ich posiadania,
• dłużnik oraz przedstawicielka ustawowa nie wykorzystywali działek do czynności opodatkowanych podatkiem VAT,
• działki nie są i nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego:

• działka nr ewidencyjny 2 w części północnej przylegającej do drogi wojewódzkiej położona jest na terenie oznaczonym symbolem 1KGD (W563 – publiczne drogi główne, zaś w pozostałej części na terenie oznaczonym symbolem 22MN – teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej;
• działka nr ewidencyjny 3 w całości położona jest na terenie oznaczonym symbolem 22MN – teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej;
• działka nr ewidencyjny 1 znajduje się w całości na terenie oznaczonym 12PG – tereny powierzchniowej eksploatacji kruszyw. Przez północny narożnik działki przebiega strefa ochronna od linii energetycznych (SN 15 KV).

Pytania

1.Czy dłużnik jest podatnikiem podatku VAT?

2.Czy sprzedaż wyżej wymienionych nieruchomości w drodze licytacji publicznej podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT?

Pana stanowisko w sprawie

1.Dłużnik nie jest podatnikiem podatku VAT.

2.Sprzedaż wyżej wymienionych nieruchomości w drodze licytacji publicznej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 18 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111), zgodnie z którym:

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik, natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku. Jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów, to komornik jest zobowiązany do wystawienia faktury w imieniu i na rzecz dłużnika.

Tym samym, komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Należy zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Według art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jest to takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

W świetle powołanych przepisów stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w  odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że  prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem, jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy  dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie  jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy  zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt  C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem, w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie, w celu dokonania sprzedaży gruntów sprzedający podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich, tylko wtedy działania Sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi  Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE orzekł w tej sprawie, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem, za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki, wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Ze wskazanych regulacji należy wywnioskować, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że prowadzi Pan przeciwko dłużnikowi – C.C., małoletniego reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego B.B. - postępowanie egzekucyjne odnośnie nieruchomości gruntowych stanowiących działkę nr 1 położoną: (…), objętej księgę wieczystą o numerze KW (…) oraz działki nr 2, 3 położonych: (…), objętych księgą wieczystą o numerze KW (…).

Pana wątpliwości dotyczą kwestii, czy sprzedaż ww. nieruchomości w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym podlega opodatkowaniu VAT, a dłużnika należy uznać za podatnika VAT z tytułu tych transakcji.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej - w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W analizowanej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy działek będących przedmiotem wniosku dłużnik wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Jak Pan wskazał działki nr 1, 2, i 3 nie były wykorzystywane przez dłużnika ani przez przedstawicielkę ustawową dłużnika w okresie ich posiadania do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Ponadto działki również nie są i nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego nie wynika bowiem taka aktywność dłużnika, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zatem w stosunku do przedmiotowych działek dłużnik wyzbywa się jedynie majątku osobistego.

Zatem, sprzedaż ww. nieruchomości tj. działek nr 1, 2, i 3, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności dłużnika, które wykraczałoby poza ramy wykonywania prawa własności majątkiem prywatnym. Dłużnik w odniesieniu do przedmiotowych nieruchomości nie będzie więc podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącym działalność gospodarczą, a dostawa ich będzie dokonywana w ramach majątku prywatnego. Tym samym, sprzedaż ww. nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż w drodze licytacji komorniczej działek gruntu nr 1, 2, i 3, będących własnością dłużnika, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem Pana stanowisko uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.