Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 23 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie nieopodatkowania podatkiem VAT czynności przeniesienia wierzytelności na rzecz Spółki, jako formy uregulowania należności za dostawę energii cieplnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Gmina A jest właścicielem lokali komunalnych. Energię cieplną do budynków, w których znajdują się te lokale, dostarcza spółka komunalna - Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej w (…) Sp. z o.o. (dalej: Spółka), na podstawie umowy zawartej pomiędzy Gminą a Spółką. Wynika to z art. 5 i 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne, dostarczanie paliw lub energii odbywa się na podstawie umowy, którą przedsiębiorstwo energetyczne jest zobowiązane zawrzeć, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. Najemcy lokali znajdujących się w budynkach Gminy A nie mogą być takimi odbiorcami, ponieważ ich lokale nie są wyposażone w samodzielną, odrębną instalację grzewczą, która może funkcjonować niezależnie od instalacji grzewczych, za pomocą których ogrzewane są całe budynki. Innymi słowy w powyższych okolicznościach stroną umowy sprzedaży energii cieplnej z uwagi na uwarunkowania techniczne może być jedynie Gmina, a nie mogą nią być najemcy lokali komunalnych. W konsekwencji, właściwym odbiorcą, któremu PEC Sp. z o.o. może dostarczać energię cieplną jest Gmina A jako właściciel tych budynków. Gmina z kolei dokonuje rozliczeń z najemcami z tytułu zaopatrzenia zajmowanych przez nie lokali mieszkalnych na podstawie art. 9 ust. 5 i 6 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz art. 45a ust. 6 Prawa energetycznego. Jednocześnie z uwagi na treść zapisów ustawy o ochronie praw lokatorów, nie może być mowy o pobieraniu jakiejkolwiek marży (zysku) za zapewnianie najemcom energii cieplnej w wynajmowanych lokalach. Zgodnie z przywołanym art. 9 ust. 5 tej ustawy właściciel oprócz czynszu może pobierać jedynie opłaty od niego niezależne.

Gmina jako właściciel budynków jest dłużnikiem Spółki z tytułu ceny za dostawę energii cieplnej, a jednocześnie posiada wierzytelności w stosunku do najemców z tytułu zwrotu kosztów tej dostawy w częściach przypadających na dane lokale. Gmina zawarła ze Spółką umowę ramową przelewu tych wierzytelności. Przeniesienie tych wierzytelności będzie spełnieniem świadczenia w zamian za zwolnienie z długu z tytułu ceny zakupu energii cieplnej od Spółki.

Zawarcie tego typu umowy ma swoje uzasadnienie praktyczne i ekonomiczne. W opisanej bowiem sytuacji pracownicy Urzędu Miasta są obciążeni dodatkową pracą związaną z rozliczeniami zaległości z tytułu dostaw energii cieplnej, a Gmina zmuszona jest do podejmowania działań mających na celu egzekwowanie od najemców zaległości w zapłacie za tą energię. Biorąc pod uwagę fakt, iż Gmina nie dysponuje wystarczającymi zasobami ludzkimi w tym zakresie a możliwości takie posiada Spółka, zawarcie takiej umowy pozwoli na usprawnienie procesu odzyskiwania należności za dostarczoną energię cieplną i docelowo zwiększy jego skuteczność.

Pytanie

Czy wydanie Spółce wierzytelności w stosunku do najemców z tytułu zwrotu kosztów dostawy energii cieplnej dostawy w częściach przypadających na dane lokale przez Gminę, w ramach datio in solutum będzie opodatkowane podatkiem VAT dla Gminy jako podatnika?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wydanie Spółce przez Gminę wierzytelności w stosunku do najemców z tytułu zwrotu kosztów dostawy energii cieplnej dostawy w częściach przypadających na dane lokale, w ramach datio in solutum, nie będzie opodatkowane podatkiem VAT dla Gminy jako podatnika.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r. poz. 361 t. j.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast świadczeniem usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1.przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2.zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3.świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Do przeniesienia własności wierzytelności w opisanej sytuacji dojdzie w ramach datio in solutum - specyficznej instytucji prawa cywilnego, w której Gmina będzie działała wyłącznie w celu zwolnienia się z zobowiązania względem swojego wierzyciela. W niniejszym przypadku strony umowy datio in solutum, będą zainteresowane wyłącznie efektywnym uregulowaniem istniejących już zobowiązań i należności poprzez transfer praw do wierzytelności. W związku z przeniesieniem własności wierzytelności na wierzyciela Gminy w ramach datio in solutum, Gmina nie będzie świadczyła jakiekolwiek usługi na rzecz wierzyciela. Wierzyciel będzie zaś zainteresowany wyłącznie uregulowaniem jego wierzytelności przez Gminę w ramach datio in solutum. Przeniesienie wierzytelności na wierzyciela Gminy nie będzie się wiązało z żadną formą odpłatności ze strony wierzyciela. Umowa datio in solutum nie będzie przewidywała wynagrodzenia dla Gminy w związku z przekazaniem wierzytelności. Wartość wierzytelności przekazanej wierzycielowi w ramach datio in solutum będzie równa wartości wierzytelności uregulowanej w tym trybie. Nie powstanie zatem różnica pomiędzy tymi wartościami, w której można byłoby dopatrywać się formy wynagrodzenia.

Podsumowując, w związku z przeniesieniem przez Gminę wierzytelności w stosunku do najemców z tytułu zwrotu kosztów dostawy energii cieplnej dostawy w częściach przypadających na dane lokale w ramach datio in solutum, nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług ze strony Gminy. Tego rodzaju czynność prawna nie będzie się bowiem wiązała ze świadczeniem jakiejkolwiek usługi ze strony Gminy na rzecz jej wierzyciela. Ponadto czynność ta nie będzie posiadała cechy odpłatności, gdyż Gmina nie uzyska żadnej formy wynagrodzenia od nabywcy wierzytelności w związku z przekazaniem mu wierzytelności. W konsekwencji Gmina nie będzie obowiązana opodatkować tej czynność podatkiem VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Stosownie do art. 8 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy:

Pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

·w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

·świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych między podmiotami reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.).

Według art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego:

Zgodnie z art. 353¹ Kodeksu cywilnego:

Jak stanowi zaś art. 453 Kodeksu cywilnego:

Z powyższego przepisu wynika, że wierzyciel może zgodzić się przyjąć – zamiast świadczenia, które dłużnik powinien spełnić zgodnie z treścią zobowiązania – inne świadczenie zaoferowane przez dłużnika w celu zwolnienia się z zobowiązania (świadczenie w miejsce wypełnienia „datio in solutum”). Przesłankami wygaśnięcia zobowiązania są porozumienia stron oraz rzeczywiste spełnienie świadczenia przez dłużnika.

Świadczenie w miejsce wykonania może być dokonywane w ramach wszelkiego typu zobowiązań o charakterze cywilnoprawnym (tj. wynikających z czynności prawnych). Zakres modyfikacji dotychczasowego zobowiązania uzależniony jest jedynie od ogólnie obowiązujących przepisów, ale to od uznania stron zależy, jakie świadczenie zgodzi się przyjąć wierzyciel w miejsce dotychczasowego i jakie dłużnik będzie mógł wykonać.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy:

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy:

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.), zgodnie z którym:

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Gmina jest właścicielem lokali komunalnych. Energię cieplną do budynków, w których znajdują się te lokale, dostarcza spółka komunalna, na podstawie umowy zawartej pomiędzy Państwa Gminą a Spółką. Najemcy lokali znajdujących się w budynkach Gminy nie mogą być samodzielnymi odbiorcami, ponieważ ich lokale nie są wyposażone w samodzielną, odrębną instalację grzewczą, która może funkcjonować niezależnie od instalacji grzewczych, za pomocą których ogrzewane są całe budynki. Innymi słowy, w powyższych okolicznościach stroną umowy sprzedaży energii cieplnej, z uwagi na uwarunkowania techniczne, może być jedynie Gmina, a nie mogą nią być najemcy lokali komunalnych. W konsekwencji właściwym odbiorcą, któremu Spółka może dostarczać energię cieplną jest Gmina, jako właściciel tych budynków. Gmina z kolei dokonuje rozliczeń z najemcami z tytułu zaopatrzenia zajmowanych przez nich lokali mieszkalnych. Gmina, jako właściciel budynków, jest dłużnikiem Spółki z tytułu ceny za dostawę energii cieplnej, a jednocześnie posiada wierzytelności w stosunku do najemców z tytułu zwrotu kosztów tej dostawy w częściach przypadających na dane lokale. Gmina zawarła ze Spółką umowę ramową przelewu tych wierzytelności. Przeniesienie tych wierzytelności będzie spełnieniem świadczenia w zamian za zwolnienie z długu z tytułu ceny zakupu energii cieplnej od Spółki.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy przeniesienie wierzytelności w stosunku do najemców z tytułu zwrotu kosztów dostawy energii cieplnej przypadających na dane lokale na rzecz Spółki, jako formy uregulowania należności za dostawę energii cieplnej, jest dla Państwa – jako podatnika podatku VAT – czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w ustawie Kodeks cywilny, zaś podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 509 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego:

Stosownie do art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego:

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością przez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Odnosząc się do Państwa wątpliwości, w kwestii opodatkowania czynności przeniesienia wierzytelności na rzecz Spółki, jako formy uregulowania należności za dostawę energii cieplnej, stwierdzam, że czynności zbycia wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności własnych nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

W przypadku zbycia wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności – niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta – jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Mając zatem na uwadze wskazane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy wskazać, że zbycie wierzytelności własnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem w związku z przeniesieniem przez Państwa wierzytelności na rzecz Spółki, jako formy uregulowania należności za dostawę energii cieplnej, nie występują Państwo w roli podatnika dokonującego czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ustawy.

W związku z tym Państwa stanowisko uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczam także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Państwa w złożonym wniosku.

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego, Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym jego przedstawieniem. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną  (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.