Interpretacja indywidualna po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 30 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 kwietnia 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 2506/22 (data wpływu prawomocnego orzeczenia - 10 grudnia 2024 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 lipca 2024 r. sygn. akt I FSK 1296/23 (data wpływu orzeczenia - 11 października 2024 r.) i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 czerwca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie uznania nabycia Wierzytelności oraz Commitmentów za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT oraz możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy do nabycia Wierzytelności oraz Commitmentów. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności, planuje nabycie na rynku wtórnym wierzytelności z umów kredytowych zawieranych między bankiem lub funduszem inwestycyjnym (dalej razem „Banki”) a ich kontrahentami („Wierzytelności”). W przypadku części transakcji Wnioskodawca przejmie od Banków zobowiązania do wypłaty kwoty finansowania na warunkach wskazanych w umowie o finansowanie („Commitmenty”). Część transakcji łączyć będzie oba elementy (Transakcje łączące w sobie nabycie Wierzytelności i Commitmentów klasyfikowane będą dla potrzeb wniosku jako Commitmenty).

W umowach finansowania jako formę prawną przeniesienia finansowania na nowych finansujących przewidziano cesję wierzytelności.

Wierzytelności (wszelkie stwierdzenia zawarte we wniosku dotyczące Wierzytelności mają zastosowanie zasadniczo także do Commitmentów) mogą być nabywane po cenie odpowiadającej wartości nominalnej wierzytelności, a także powyżej i poniżej tej wartości. W niektórych przypadkach, w związku z nabyciem Wierzytelności może być przewidziana opłata pobierana na rzecz Wnioskodawcy na podstawie odrębnego porozumienia.

Przed zawarciem umowy cesji Wnioskodawca podejmuje zwykle następujące czynności:

1)znalezienie odpowiedniej Wierzytelności,

2)przeprowadzenie analizy kredytowej dłużnika,

3)negocjowanie umowy cesji (jeśli wzór umowy cesji typowo stanowiący załącznik do umowy finansowania jest niewystarczający).

Nabycie wierzytelności przez Wnioskodawcę będzie dokonywane w ramach działalności lokacyjnej i jest motywowane względami inwestycyjnymi, w szczególności uzyskiwania w okresie finansowania korzyści w postaci odsetek oraz w niektórych przypadkach może być dokonywane w celu dalszej odsprzedaży Wierzytelności.

Prowadzona przez Wnioskodawcę w tym zakresie działalność ma charakter zorganizowany i ciągły. Prowadzona jest ona przez wyspecjalizowane biuro w ramach pionu inwestycyjnego Wnioskodawcy, w którym zatrudnieni są specjaliści w zakresie pozyskiwania transakcji, analizy inwestycyjnej i negocjowania warunków transakcji. Wierzytelności będą nabywane przez Wnioskodawcę kilka razy do roku. Wierzytelności nie stanowią tzw. „wierzytelności trudnych”, tj. takich których spłata jest zagrożona.

Pytania

1)Czy nabycie przez Wnioskodawcę Wierzytelności stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT?

2)Czy nabycie przez Wnioskodawcę Commitmentów stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT?

Jeśli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe, to:

3)Czy nabycie przez Wnioskodawcę Wierzytelności będzie podlegało zwolnieniu z opodatkowania z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT?

Jeśli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe, to:

4)Czy nabycie przez Wnioskodawcę Commitmentów będzie podlegało zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym:

1)Nabycie przez Wnioskodawcę Wierzytelności stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT;

2)Nabycie przez Wnioskodawcę Commitmentów stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT;

3)Nabycie przez Wnioskodawcę Wierzytelności będzie podlegało zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT;

4)Nabycie przez Wnioskodawcę Commitmentów będzie podlegało zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 oraz pytania nr 2

Świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania, stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o VAT. Nabycie Wierzytelności jako nie obejmujące fizycznej dostawy towarów, może być rozpatrywane na gruncie VAT jedynie jako odpłatne świadczenie usług.

W ocenie Wnioskodawcy, istnieją podstawy do stwierdzenia, iż nabycie Wierzytelności stanowi na gruncie ustawy o VAT odpłatne świadczenie usług.

W celu uzasadnienia tego stanowiska, w pierwszej kolejności należy wskazać, iż zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem (m.in.: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego („NSA”) z 29 października 2015 r., I FSK 1352/14; wyrok NSA z 26 lipca 2019 r. I FSK 1889/15; wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”) z 3 marca 1994 r. C-16/93) dla uznania danego świadczenia za odpłatną usługę podlegającą opodatkowaniu VAT, konieczne jest spełnienie następujących warunków:

1)w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

2)świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie),

3)występuje stosunek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, obejmujący świadczenie wzajemne,

4)wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługę wykonaną na rzecz usługobiorcy (istnieje bezpośredni związek pomiędzy usługą a wynagrodzeniem).

Przechodząc do analizy przedstawionego zdarzenia przyszłego, nie powinno budzić wątpliwości, że między stronami transakcji (Wnioskodawcą a Bankami) będzie istniał stosunek prawny. Istnieje także wzajemność świadczeń. Zasadniczo, w przypadku nabycia Wierzytelności, podstawowym świadczeniem będzie uzyskiwane przez Banki, uwolnienie od konieczności egzekwowania należności oraz uzyskanie płynności finansowej. Po stronie Wnioskodawcy będzie natomiast występować wynagrodzenie (przede wszystkim w formie przyszłych przepływów pieniężnych z tytułu odsetek) pozostające w bezpośrednim związku z wykonywanym przez niego świadczeniem.

Charakter wynagrodzenia Wnioskodawcy może być jednak różny. W niektórych przypadkach, w ramach nabycia Wierzytelności po cenie nominalnej przewidziano odrębną płatność na rzecz Wnioskodawcy, co stanowi, w ocenie Wnioskodawcy, o odpłatności świadczenia. Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma w tym przypadku znaczenia, że wynagrodzenie zostało przewidziane w odrębnym porozumieniu (kluczowy jest bowiem bezpośredni związek wynagrodzenia ze świadczeniem otrzymanym przez Banki).

Jeśli chodzi natomiast o nabycie wierzytelności po cenie niższej niż wartość nominalna, Wnioskodawca wskazuje, że wynagrodzenie nabywcy odpowiada kwocie dyskonta (Interpretacje indywidualne: z 28 listopada 2013 r. IPPP1/443-765/13-2/AP oraz z 19 grudnia 2018 r. 0114-KDIP4.4012.619.2018.2.BS).

Również w przypadku nabycia Wierzytelności powyżej wartości nominalnej możliwe jest przypisanie transakcji odpłatnego charakteru, gdyż niezależnie od wysokości ceny nabycia wierzytelności, o odpłatnym charakterze transakcji może świadczyć uzyskanie przyszłych odsetek od spłacanych należności, co znajduje potwierdzenie w wydawanych interpretacjach indywidualnych (Interpretacje indywidualne: z 28 listopada 2013 r. IPPP1/443-765/13-2/AP oraz z 19 grudnia 2018 r. 0114-KDIP4.4012.619.2018.2.BS).

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, transakcje nabycia Wierzytelności od Banków będą zasadniczo spełniały przesłanki do uznania ich za opodatkowane VAT jako odpłatne świadczenie usług.

Niemniej jednak, aby przyjąć, iż dana czynność będzie podlegała opodatkowaniu VAT, koniecznym jest stwierdzenie, iż jest ona wykonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika VAT.

W tym miejscu należy wskazać, iż przez podatnika VAT należy rozumieć podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą, która to działalność zasadniczo powinna być wykonywana w sposób zorganizowany, ciągły i dla celów zarobkowych (por. art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT (ustawa z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.).

Z powyższego wynika, iż jednym z warunków uznania określonej aktywności za działalność gospodarczą jest jej zorganizowany charakter. Ponadto, działalnością gospodarczą będzie tylko taka aktywność, która wykonywana jest zawodowo, w sposób profesjonalny. Tym samym, dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, nabycie Wierzytelności może mieć dwojakie uzasadnienie:

i)nabycie w celu uzyskania pożytków,

ii)nabycie w celu dalszej odsprzedaży.

W ocenie Wnioskodawcy, w obu przypadkach w ramach czynności nabycia Wierzytelności Wnioskodawca będzie działać w charakterze podatnika VAT.

W przypadku nabycia w celu uzyskania pożytków, w ocenie Wnioskodawcy, czynność nabycia Wierzytelności jako prowadząca do refinansowania Wierzytelności oraz uwolnienia Banków od konieczności dochodzenia jej spłaty, mimo iż motywowana po stronie Wnioskodawcy lokowaniem wolnych środków, wykonywana jest przez niego w charakterze podatnika VAT. Należy bowiem zwrócić uwagę, że nabycie Wierzytelności nie jest typowym instrumentem finansowym służącym zabezpieczeniu kapitału (jak chociażby nabycie obligacji czy instrumentów finansowych). Uczestnictwo w tego rodzaju transakcji wymaga szerokiego zaangażowania po stronie Wnioskodawcy na etapie przed zawarciem umowy:

• znalezienie odpowiedniej Wierzytelności,
• przeprowadzenie analizy kredytowej dłużnika,
• negocjowanie umowy cesji.

Prowadzona przez Wnioskodawcę w tym zakresie działalność ma charakter zorganizowany i ciągły. Prowadzona jest ona przez wyspecjalizowane biuro w ramach pionu inwestycyjnego Wnioskodawcy, w którym zatrudnieni są specjaliści w zakresie pozyskiwania transakcji, analizy inwestycyjnej i negocjowania warunków transakcji. W ocenie Wnioskodawcy, należy również zwrócić uwagę, że dokonuje on nabycia Wierzytelności w sposób powtarzalny - kilka razy do roku - i zasadniczo będzie uzyskiwać wynagrodzenie z tytułu realizowanego świadczenia (dyskonto, odrębne dodatkowe wynagrodzenie lub wyłącznie pożytki z tytułu odsetek).

Powyższe okoliczności potwierdzają, w ocenie Wnioskodawcy, że nabycie Wierzytelności może zostać uznane za wykonywane w sposób właściwy dla podmiotu profesjonalnego, co wskazuje na jego realizację przez Wnioskodawcę w charakterze podatnika VAT.

W przypadku natomiast nabycia Wierzytelności w celu odsprzedaży, z uwagi na chęć maksymalizacji zysku na różnicy ceny nabycia i sprzedaży Wierzytelności, w ocenie Wnioskodawcy, działa on jako podmiot profesjonalny.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym należy przyjąć, iż nabycie Wierzytelności przez Wnioskodawcę stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT.

Z uwagi na analogiczną sytuację faktyczną, wszelkie uwagi dotyczące Wierzytelności wyrażone w stanowisku podatnika należy odnosić także do Commitmentów. Nie zmienia tego fakt, że Commitmenty obejmują zobowiązania jeszcze niewypłacone klientom. Commitmenty nie stanowią bowiem wierzytelności, ale ich nabycie przez Wnioskodawcę ma tożsamy charakter, bo uwalnia Bank od przyjętego zobowiązania. Różnica w stosunku do Wierzytelności polega zasadniczo na tym, iż Wnioskodawca będzie musiał dokonać wypłaty zobowiązań klientom Banku, nie realizując tym samym odpowiedniej płatności na rzecz samego Banku w ramach realizacji zawartej z nim umowy.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym należy przyjąć, iż nabycie Commitmentów przez Wnioskodawcę stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy zakresie pytania nr 3 oraz pytania nr 4

W ocenie Wnioskodawcy, w stosunku do nabycia Wierzytelności, zastosowanie będzie miało zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku VAT usługi w zakresie długów oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

W związku z brakiem definicji ustawowej usług w zakresie długu, w celu określenia jej zakresu możliwe jest odwołanie się do praktyki organów podatkowych (Interpretacja indywidualna z 28 lipca 2021 r., sygn. 0114-KDIP4-3.4012.243.2021.2.KM) „W tym przypadku, w celu prawidłowego zdekodowania normy prawnej wyrażonej w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy o VAT, należy odnieść się do rozumienia pojęcia „dług” występującego w języku potocznym. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego (por. https://sjp.pwn.pl/szukaj/dlug.html; dostęp na 31 sierpnia 2017 r.), dług to suma pieniędzy, którą ktoś pożyczył i musi zwrócić, czy też obowiązek dłużnika do spełnienia określonego świadczenia. Usługą w zakresie długu będzie więc usługą, której przedmiotem jest dług, a więc obowiązek dłużnika względem wierzyciela”.

Zdaniem Wnioskodawcy, w rozpatrywanym przypadku, z uwagi na przenoszoną pomiędzy stronami transakcji wierzytelność (dług po stronie podmiotu zobowiązanego do spłaty kredytu), rozpatrywaną transakcję nabycia Wierzytelności można określić jako usługę w zakresie długów.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że organy podatkowe uznają, iż usługa refinansowania wierzytelności kredytowych stanowi również usługę w zakresie długów (Interpretacja indywidualna z 29 października 2015 r. sygn. akt ITPP1/4512-920/15/BS): „przedstawiona usługa refinansowania, której elementem będzie dokonanie transferu portfela wierzytelności kredytowych w zakresie kredytów hipotecznych stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenie usługi przez Wnioskodawcę na rzecz X. Jednocześnie, jako usługa w zakresie długów, będzie ona podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT”.

Analogicznie zatem, zdaniem Wnioskodawcy, także refinansowanie Wierzytelności powinno pozostawać zwolnione z opodatkowania VAT. Jednocześnie, w opinii Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym nie znajdzie zastosowania wyłączenie dotyczące czynności ściągania długów (art. 43 ust. 15 ustawy o VAT).

W oparciu o definicje wynikające z orzecznictwa (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 września 2008 r. III SA/WA 783/08): „usługa ściągania długów zakłada istnienie dwóch podmiotów, które zawarły transakcję polegającą na tym, że Usługodawca zobowiązuje się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie.

Konsumentem usługi (usługobiorcą) jest ten podmiot, który korzysta z usługi wykonywanej przez kontrahenta, co oznacza, że usługodawca ściąga dług dla usługobiorcy, a nie dla siebie.” Tym samym, usługa ściągania długów powinna zawierać element przymusowego odzyskiwania długu w przypadku braku dobrowolnej spłaty, wykonywanego na rzecz wierzyciela przez podmiot trzeci.

Wnioskodawca wskazuje, że istotą planowanych transakcji nie jest działanie zmierzające do przymusowego ściągnięcia należności. Ponadto, elementem zawieranej umowy nie będzie zobowiązanie Wnioskodawcy do ściągania należności na rzecz Banków, które wyzbywają się Wierzytelności i nie będą mogły spodziewać się żadnych dodatkowych korzyści z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca sprzeda Wierzytelności albo wyegzekwuje je we własnym zakresie.

Do podobnych wniosków dochodzą także organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydawanych w ramach zbliżonych do rozpatrywanego stanów faktycznych (Interpretacje indywidualne: z 25 października 2015 r. ITPP1/4512-920/15/BS, z 28 lipca 2016 r. IPPP1/4512-459/16-3/MP, z 19 grudnia 2018 r. 0114-KDIP4.4012.619.2018.2.BS, z 22 kwietnia 2020 r. 0113-KDIPT1-2.4012.26.2020.2.KW).

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, opisane w zdarzeniu przyszłym nabycie przez Wnioskodawcę Wierzytelności będzie podlegało zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. W przypadku Commitmentów należy wyrazić tożsame stanowisko, bowiem w wyniku realizacji Commitmentu (wypłaty kwoty finansowania na warunkach wskazanych w umowie o finansowanie), dochodzi do powstania długu. Jest to więc usługa, której przedmiotem jest dług. To, że nie jest on jeszcze zmaterializowany w momencie zawarcia umowy, nie zmienia faktu, iż dług jest zasadniczym przedmiotem tej usługi.

Podobne wnioski wynikają z orzecznictwa sądów administracyjnych. Przykładowo w wyroku z 6 września 2021 r. (Wyrok WSA w Warszawie z 6 września 2021 r., III SA/Wa 2418/20) Sąd przyznał, iż nabycie wierzytelności podlega zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT także w przypadku transakcji, w których finansowanie (kredyt) jest jeszcze w fazie uruchamiania w momencie dokonania cesji.

W konsekwencji, w stanie faktycznym będącym podstawą wydania wskazanego wyroku nabywca (podobnie jak w rozpatrywanym przypadku) przyjmuje zobowiązanie do wypłaty odpowiedniej części kapitału na rzecz kredytobiorcy.

W ocenie Wnioskodawcy opisane w zdarzeniu przyszłym nabycie przez Wnioskodawcę Commitmentów będzie podlegało zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek - 1 września 2022 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP4-3.4012.366.2022.1.MAT, w której uznałem Państwa stanowisko za prawidłowe w części dotyczącej uznania nabycia Wierzytelności oraz Commitmentów za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT oraz za nieprawidłowe w części dotyczącej możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy do nabycia Wierzytelności oraz Commitmentów.

Interpretację doręczono Państwu 5 września 2022 r.

Skarga na interpretację indywidualną

5 października 2022 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 5 października 2022 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej Interpretacji w części uznającej Państwa stanowisko za nieprawidłowe, zgodnie z art. 146 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) PPSA oraz zasądzenie od Dyrektora na Państwa rzecz kosztów postępowania sądowoadministracyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, stosownie do art. 200 w związku z art. 205 § 2 i § 4 PPSA.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację z 1 września 2022 r. nr 0114-KDIP4-3.4012.366.2012.1.MAT w zaskarżonej części - wyrokiem z 5 kwietnia 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 2506/22.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny - wyrokiem z 2 lipca 2024 r. sygn. akt I FSK 1296/23 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił zaskarżoną interpretację, stał się prawomocny od 2 lipca 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnego rozstrzygnięcia, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 kwietnia 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 2506/22 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 lipca 2024 r. sygn. akt I FSK 1296/23.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem” podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach, rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży, rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższej analizy, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności, planują Państwo nabycie na rynku wtórnym wierzytelności z umów kredytowych zawieranych między bankiem lub funduszem inwestycyjnym a ich kontrahentami (Wierzytelności). W przypadku części transakcji przejmą Państwo od Banków zobowiązania do wypłaty kwoty finansowania na warunkach wskazanych w umowie o finansowanie (Commitmenty). Część transakcji łączyć będzie oba elementy (Commitmenty). W umowach finansowania jako formę prawną przeniesienia finansowania na nowych finansujących przewidziano cesję wierzytelności.

Wierzytelności (oraz Commitmenty) mogą być nabywane po cenie odpowiadającej wartości nominalnej wierzytelności, a także powyżej i poniżej tej wartości. W niektórych przypadkach, w związku z nabyciem Wierzytelności może być przewidziana opłata pobierana na Państwa rzecz na podstawie odrębnego porozumienia.

Przed zawarciem umowy cesji podejmują Państwo zwykle następujące czynności:

1)znalezienie odpowiedniej Wierzytelności,

2)przeprowadzenie analizy kredytowej dłużnika,

3)negocjowanie umowy cesji (jeśli wzór umowy cesji typowo stanowiący załącznik do umowy finansowania jest niewystarczający).

Nabycie przez Państwa wierzytelności będzie dokonywane w ramach działalności lokacyjnej i jest motywowane względami inwestycyjnymi, w szczególności uzyskiwania w okresie finansowania korzyści w postaci odsetek oraz w niektórych przypadkach może być dokonywane w celu dalszej odsprzedaży Wierzytelności.

Prowadzona przez Państwa w tym zakresie działalność ma charakter zorganizowany i ciągły. Prowadzona jest ona przez wyspecjalizowane biuro w ramach Państwa pionu inwestycyjnego, w którym zatrudnieni są specjaliści w zakresie pozyskiwania transakcji, analizy inwestycyjnej i negocjowania warunków transakcji. Wierzytelności będą nabywane przez Państwa kilka razy do roku. Wierzytelności nie stanowią tzw. „wierzytelności trudnych”, tj. takich których spłata jest zagrożona.

Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności dotyczą kwestii, czy nabycie przez Państwa Wierzytelności oraz Commitmentów stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

W tym miejscu wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.).

Stosownie do treści art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego:

Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Na podstawie art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego:

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego:

Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Zatem wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wierzytelność jest więc prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, że czynności polegającej na zbyciu wierzytelności nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela, podczas gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też innego jej wykorzystania do celów prawno-gospodarczych. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę.

Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Zatem usługą na rzecz cedenta jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zatem zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Jednakże jak wskazano na wstępie ww. usługa podlega opodatkowaniu wówczas, gdy jest świadczona odpłatnie.

Powyższe rozumienie przelewu wierzytelności jako usługi znajduje potwierdzenie w wyrokach polskich sądów administracyjnych. Przykładowo w orzeczeniu z 6 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Po 628/09 WSA w Poznaniu stwierdził:

„Biorąc pod uwagę powyższe Sąd podziela pogląd organów podatkowych, że wierzytelność nie jest towarem, a zakup wierzytelności jest usługą. Istotą tej usługi jest zdjęcie z dotychczasowego wierzyciela (zbywcy) ciężaru egzekucji, czy też niewypłacalności dłużnika. Usługa ta wyraża się w tym, że usługodawca uzyskuje zysk generowany [kosztem zbywcy]. Zbywca w tym wypadku otrzymuje za wierzytelność cenę niższą od jej wartości nominalnej. Z drugiej strony zbywca uzyskuje konkretne świadczenie w postaci zdjęcia z niego: ryzyka niewypłacalności dłużnika, konieczności prowadzenia postępowania egzekucyjnego, czy też opóźnień związanych z egzekwowaniem gotówki”.

W kwestii nabycia wierzytelności trudnych po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG.

W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że

„Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednoliconą podstawę wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

W pkt 25 ww. orzeczenia, Trybunał wskazał, że

„Różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży nie stanowi bowiem wynagrodzenia za tego rodzaju usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników”.

Podkreślić należy, że ww. wyrok TSUE odwołuje się do wierzytelności „trudnych”, tj. wymagalnych, o wątpliwej perspektywie spłaty. Jak natomiast wskazano we wniosku, nabywane Wierzytelności nie stanowią tzw. „trudnych wierzytelności”, tj. takich których spłata jest zagrożona.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku czynność nabycia Wierzytelności, co do których w momencie dokonywania przelewu nie istnieją istotne wątpliwości co do możliwości ich zaspokojenia, należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez Państwa - nabywcę Wierzytelności - na rzecz zbywcy Wierzytelności (Banków), polegającą na uwolnieniu tego zbywcy od wykonywania czynności związanych z odzyskaniem Wierzytelności. Zbywcy zostaje zaoszczędzone ryzyko i koszty posiadania takich Wierzytelności, zostaje on „wyręczony” w czynnościach podejmowanych w celach dochodzenia długu. Zbywca nie musi podejmować żadnych działań zmierzających do zaspokojenia swoich należności od dłużnika.

Zatem, nabycie Wierzytelności w okolicznościach wskazanych we wniosku będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

W związku z tym, że jak wskazali Państwo we wniosku, w przypadku części transakcji przejmą Państwo od Banków zobowiązania do wypłaty kwoty finansowania na warunkach wskazanych w umowie o finansowanie (Commitmenty), również nabycie Commitmentów w okolicznościach wskazanych we wniosku będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 i pytania nr 2 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również kwestii, czy nabycie przez Państwa Wierzytelności oraz Commitmentów będzie podlegało zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, w przypadku niektórych czynności przewidziana została możliwość stosowania zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług świadczenia usług zostały określone w art. 43 ustawy o VAT.

Zgodnie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy:

Zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy:

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

1) czynności ściągania długów, w tym factoringu;

2) usług doradztwa;

3) usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczania zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, powinny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że nie wszystkie usługi w zakresie długów korzystają ze zwolnienia, ale też, że istnieją takie usługi dotyczące długów, które ze zwolnienia będą korzystać. Ze zwolnienia od podatku będą korzystać takie usługi dotyczące długów, których istotą nie jest ich ściąganie.

W opisie sprawy wskazali Państwo, że w umowach finansowania jako formę prawną przeniesienia finansowania na nowych finansujących przewidziano cesję wierzytelności. Naomiast cesja wierzytelności - w rozumieniu powołanego wyżej art. 509 Kodeksu cywilnego - prowadzi do nabycia prawa majątkowego, ale jego istotą nie jest windykacja (ścignięcie długu), lecz możliwość uzyskania dobrowolnego świadczenia pieniężnego od dłużnika nabytej wierzytelności. Dopiero w razie niespełnienia tego świadczenia, gdy stanie się ono wymagalne, nabywca wierzytelności (tu Państwo) może realizować swoje uprawnienia windykacyjne.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, przez factoring rozumie się nabywanie przez faktora określonych wierzytelności, przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Ponadto, dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się dodatkowo do świadczenia na rzecz faktoranta (przedsiębiorcy) różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników (przy factoringu właściwym), inkasowanie wierzytelności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, księgowanie wierzytelności itp. Usługa tego typu polega więc na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu. W pojęciu usług ściągania długów i factoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub dalszej odprzedaży mieści się w zakresie zastosowania art. 43 ust. 15 ustawy o VAT wyłącznie w przypadku, w którym dana transakcja zakupu wierzytelności (tj. odpłatnej cesji wierzytelności) jest dokonywana w celu świadczenia usług ściągania długów, w tym factoringu. Natomiast w przypadku, w którym transakcja zakupu wierzytelności nie jest dokonywana w celu świadczenia usług ściągania długów, w tym factoringu, w stosunku do takiej transakcji nie będzie miał zastosowania art. 43 ust. 15 ustawy o VAT. Nie zaprzecza temu prawo nabywcy wierzytelności do skierowania nabytej (już własnej) wierzytelności do windykacji, jeżeli płynące z niej zobowiązanie stanie się wymagalne, lub prawo do dalszej odprzedaży wierzytelności.

Wskazali Państwo, że Wierzytelności nie stanowią tzw. „wierzytelności trudnych”, tj. takich których spłata jest zagrożona, a nabycie przez Państwa wierzytelności będzie dokonywane w ramach działalności lokacyjnej i jest motywowane względami inwestycyjnymi, w szczególności uzyskiwania w okresie finansowania korzyści w postaci odsetek oraz w niektórych przypadkach może być dokonywane w celu dalszej odsprzedaży Wierzytelności.

Zatem, na dzień zawarcia umowy cesji żadna ze stron nie musi podejmować czynności windykacyjnych względem klientów, których wierzytelności pieniężne będą przedmiotem cesji. Nie dochodzi tu zatem do jakiegokolwiek wyręczania sprzedającego przy ściąganiu długu. Nabyte Wierzytelności i Commitmenty będą Państwo mogli egzekwować, ale we własnym imieniu i na własną rzecz, jeżeli zajdzie taka potrzeba (z wniosku wynika, że w momencie nabycia wierzytelności potrzeb windykacyjnych nie ma).

W analizowanym zdarzeniu przyszłym, zakup Wierzytelności i Commitmentów nie będzie mógł być uznany za usługę ściągania długów, o której mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT, z uwagi na brak więzi prawnych w odniesieniu do danej Wierzytelności czy Commitmentu między Bankiem a Państwem, po dokonaniu zakupu wierzytelności.

W konsekwencji, wskazane we wniosku usługi nabywania na rynku wtórnym Wierzytelności oraz Commitmentów z umów kredytowych zawieranych między bankiem lub funduszem inwestycyjnym a ich kontrahentami, świadczone przez Państwa, będą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Stanowisko powyższe potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w zapadłym w niniejszej sprawie wyroku z 5 kwietnia 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 2506/22, a także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 2 lipca 2024 r. sygn. akt I FSK 1296/23.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 3 i pytania nr 4 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.