Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 stycznia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 30 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w związku z wywozem towarów z Polski w celu wykonania usługi budowlanej we Francji. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą od 202-07-2020, w zakresie usług budowlanych, sklasyfikowanych pod numerem PKD 41.20.Z. Jest Pan płatnikiem podatku VAT, a także podatku VAT unijnego.

Aktualną w 2024 roku formą opodatkowania dochodów Pana działalności jest podatek liniowy.

Usługi remontowo-budowlane świadczone przez Pana firmę polegają na wykonywaniu ogólnych robót budowlanych, przygotowaniu terenu, wykonywaniu instalacji i przyłączeń, malowaniu oraz montażu. Miejscem ich wykonywania jest teren kraju, a także od tego roku teren Francji.

Odbiorcami usług są zarówno osoby fizyczne, prawne jak i podmioty nie posiadające działalności gospodarczej.

Zaplanowane roboty budowlane realizuje Pan poprzez swoją pracę, zatrudnionych pracowników, a także podwykonawców, z którymi ma Pan zawartą umowę podwykonawstwa danej części usługi.

Oprócz usług wykonywanych na terenie Polski, w lutym tego roku podpisał Pan kontrakt z firmą francuską, którego przetłumaczona kopia znajduje się w załączniku, na wykonanie usługi: „Remont: (…) pokoi (Podniesienie standardu + odświeżenie), (…) łazienek w standardzie (…)”.

Pana kontrahentem jest podmiot francuski zarejestrowany do podatku VAT unijnego, a nieruchomość położona jest także na terenie Francji.

Akceptacja wskazanego kontraktu przez jego strony została po spełnieniu szeregu wymogów formalnych oraz dostarczenia przez Pana firmę gwarancji bankowej wykonania usługi.

W związku z wykonaniem zakontraktowanych prac budowlanych, dokonywał Pan zakupu na podstawie faktur VAT materiałów budowlanych na terenie kraju, które następnie transportował Pan własnym środkiem transportu, instalował i montował we wskazanej w umowie nieruchomości.

Pytania

1)Czy wywóz materiałów budowlanych zakupionych na terenie Polski, które następnie zostały zamontowane i zainstalowane w nieruchomości położonej na terenie Francji, która jest przedmiotem podpisanego kontraktu, należy traktować jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz kontrahenta francuskiego?

2)Czy zakupione, wywiezione i zamontowane towary uznać należy za nieoderwalną część zakontraktowanej usługi, a sposób jej rozliczenia a tym samym podpisanego kontraktu, powinien obejmować tylko kompleksowe świadczenie usługi budowlanej?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanej sytuacji, zastosowanie znajdzie art. 13 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym przemieszczenia towarów nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, dla których miejscem dostawy, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Odnosząc powyższą treść artykułu do zaistniałego stanu faktycznego, należy zwrócić uwagę na fakt iż zakupione towary i materiały budowlane są transportowane, instalowane i montowane w sposób trwały w nieruchomości znajdującej się na terenie Francji.

Wartym zauważenia w opisanej sytuacji jest także treść zakontraktowanej usługi tj.: „Remont: (…) pokoi (Podniesienie standardu + odświeżenie), (…) łazienek w standardzie (….)”, która nie obejmuje zakupu konkretnych towarów, a także ich dalszej odsprzedaży do kontrahenta francuskiego.

Strony kontraktu wyraźnie stwierdziły że przedmiotem umowy jest usługa remontowa, która w domyśle ma charakter kompleksowy, co w zaistniałej sytuacji oznacza, że strona zamawiająca nie jest zainteresowana specyfikacją wykorzystanych towarów i materiałów, a jedynie jakością i terminowością wykonania zaplanowanej usługi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że w myśl orzecznictwa TSUE (wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd., orzecznictwo w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen), charakter kompleksowy usługi ma miejsce m.in. w sytuacji, gdy poszczególne czynności usługi są ze sobą tak ściśle związane, tak że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Odnosząc powyższe sformułowanie do zaistniałego stanu uznać należy, że dokonanie odsprzedaży towarów wykorzystanych do wykonania zakontraktowanej usługi miałoby charakter sztuczny, gdyż montaż i trwała instalacja materiałów budowlanych przesądza o ich braku samodzielnego charakteru jako towarów, a stanowią one środek do pełnego wykonania usługi.

Mając powyższe na uwadze, zarówno usługa jak i wykorzystany materiał stanowią w tym konkretnym przypadku jedną całość, a ich ostateczna kwota byłaby trudna do przewidzenia podczas planowania robót i z tej uwagi strony postanowiły ustalić przedmiot kontraktu jako usługę remontową.

Reasumując, w Pana ocenie, przy zakontraktowaniu remontu określonej ilości pokoi hotelowych, bez wskazania konkretnych materiałów do jej realizacji, przedmiotem transakcji jest jedynie wykonanie usługi remontowej, bez wykazywania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, której miejscem opodatkowania podatkiem VAT, zgodnie art. 28e jest miejsce położenia nieruchomości czyli teren Francji.

Natomiast wykorzystane towary i materiały budowlane nie spełniają definicji dostawy towarów zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, gdyż nabywca nie uzyskuje możliwości swobodnego dysponowania materiałami jako towarami, ponieważ są one trwale wbudowane w nieruchomość.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Przy tym, w myśl art. 2 pkt 1 i 4 ustawy:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Według art. 2 pkt 6 ustawy:

Natomiast w myśl art. 2 pkt 22 ustawy:

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 13 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy:

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy:

Przywołane przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT). Warunkiem uznania danej dostawy towarów (której towarzyszy przemieszczenie z Polski do innego kraju członkowskiego) jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jest dokonanie jej na rzecz podmiotu zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Natomiast na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy:

Powołany art. 13 ust. 3 ustawy rozszerza więc pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności niemające charakteru czynności dwustronnych (pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami), polegające na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego kraju Unii Europejskiej, które mają służyć działalności gospodarczej podatnika. W takim przypadku dostawca pełni jednocześnie rolę nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przy czym, według art. 13 ust. 4 pkt 1 i 7 ustawy:

Natomiast art. 13 ust. 5 ustawy stanowi, że:

Z powołanych przepisów wynika, że przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku, gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych ww. art. 13 ust. 4 ustawy.

Przy czym, ustawa nie definiuje sformułowania „czasowego użycia towarów”. Z definicji zaczerpniętej z „Małego Słownika Języka Polskiego”, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994 r. wynika, że pojęcie „czasowy” należy rozumieć jako trwający przez pewien czas; okresowy; przemijający; chwilowy. W związku z tym, przemieszczenie towarów własnych można wyłączyć z zakresu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pod warunkiem, że towary te są przemieszczane na pewien okres czasu, dla nietrwałego użytku. Taka wykładnia pojęcia sugeruje, że czasowe użycie nie obejmuje przypadków zużycia towarów.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN „zużyć” oznacza „wykorzystać coś w jakiejś części lub w całości”, „zniszczyć coś częstym lub długim używaniem”.

Z art. 17 ust. 2 lit. g Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.) wynika, że:

Z interpretacji tego przepisu wynika, że z przemieszczeniem towarów w celu czasowego używania mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik zamierza używać przemieszczonych towarów przez pewien określony czas (zamknięty zdarzeniami czasowymi w postaci przybycia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego i powrotu do kraju, z którego przybył) lub też do realizacji sprecyzowanego zadania, dla którego nie określono sfer czasowych i co ważne przemieszczenie towarów do tego innego państwa członkowskiego powinno się wiązać z zamiarem powrotnego przemieszczenia towarów na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały przetransportowane po wykonaniu usług.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Według art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Powołany art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, ma co do zasady zastosowanie w sytuacji gdy towar jest przemieszczany z terytorium jednego kraju, zazwyczaj w częściach, na terytorium innego kraju gdzie jest montowany lub instalowany w sposób na tyle skomplikowany, że montażu może dokonać wyłącznie dostawca lub podmiot działający na jego rzecz a nie nabywca. Wówczas usługi montażu/instalacji powiększają podstawę opodatkowania sprzedawanego towaru. Ponieważ przeniesienie prawa do rozporządzania towarem przechodzi na nabywcę dopiero po montażu lub instalacji, która ma miejsce w innym kraju niż kraj z którego przemieszczono towar, to miejsce opodatkowania ustala się na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy. W takiej sytuacji samo przemieszczenie towarów nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub eksportu towarów w Polsce ponieważ dostawa towaru i prawidłowe rozliczenie podatku ma miejsce na terytorium kraju, do którego przetransportowano towar.

Ponadto, stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z powyższych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Ponadto, w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z nich są usługi związane z nieruchomościami.

Zgodnie z art. 28e ustawy:

Z powyższej regulacji wynika, że o miejscu świadczenia, a tym samym opodatkowania usługi związanej z nieruchomością decyduje wyłącznie miejsce położenia nieruchomości, z którą dana usługa jest ściśle związana, niezależnie od tego dla jakiego podmiotu jest wykonywana oraz gdzie znajduje się siedziba usługodawcy.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23 marca 2011 r. str. 1 ze zm.) - zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”:

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Stosownie do art. 31a ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

W art. 31a ust. 3 rozporządzenia 282/2011 zdefiniowano katalog przesłanek negatywnych, tj. usług które nie są uznawane za związane z nieruchomościami:

Zatem szczególne miejsce świadczenia określone w art. 28e ustawy dotyczy wyłącznie usług, które ściśle odnoszą się do konkretnej określonej co do miejsca położenia nieruchomości.

W konsekwencji usługą związaną z nieruchomością nie jest każda dowolna usługa wykazująca chociażby najmniejszy związek z daną nieruchomością, lecz jedynie usługa, która wprost odnosi się do konkretnej (określonej co do położenia) nieruchomości będącej też centralnym punktem usługi bądź też, ma na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu konkretnej (określonej co do położenia) nieruchomości.

Z powołanych przepisów prawa, w szczególności z art. 31a rozporządzenia 282/2011 wynika, że dla uznania usługi za związaną z nieruchomością istotne są cechy, które można ująć w następujący sposób:

• usługa powinna odnosić się do konkretnie określonej nieruchomości, czyli takiej, która jest identyfikowalna co do jej indywidualnego położenia;
• przedmiotem usługi powinna być skonkretyzowana nieruchomość lub usługa powinna być świadczona na/wobec konkretnej nieruchomości, a nie jakiejkolwiek;
• ta konkretna nieruchomość powinna być wpisana w istotę świadczonej usługi, być jej centralnym elementem, nadając główny sens usłudze i determinować jej treść, co należy rozumieć w ten sposób, że usługa może być wykonana tylko i wyłącznie w bezpośrednim związku z tą a nie inną nieruchomością;
• zmiana takiego miejsca, polegająca na ukierunkowaniu usługi na inną nieruchomość, powinna niweczyć istotę i sens pierwotnie świadczonej usługi.

Z wniosku wynika, że jest Pan podatnikiem podatku VAT oraz podatnikiem VAT UE. Przedmiotem wykonywanej przez Pana działalności gospodarczej jest wykonywanie usług budowlanych. Podpisał Pan umowę z firmą francuską, która dotyczy remontu (…) pokoi (podniesienie standardu i odświeżenie) oraz (…) łazienek w standardzie (…) w nieruchomości położonej we Francji. W związku z wykonaniem zakontraktowanych prac budowlanych, kupował Pan w Polsce, na podstawie faktur VAT, materiały budowlane, a następnie transportował je, instalował i montował w ww. nieruchomości. Francuski kontrahent jest zarejestrowany do unijnego podatku VAT.

Pana wątpliwości dotyczą ustalenia, czy wywóz materiałów budowlanych kupionych w Polsce, zamontowanych i zainstalowanych w nieruchomości położonej we Francji, stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz francuskiego kontrahenta, czy też wywóz ww. towarów powinien być opodatkowany jako element kompleksowej usługi budowlanej.

Odnosząc się do Pana wątpliwości w pierwszej kolejności należy wskazać, że usługi świadczone na rzecz francuskiego kontrahenta, tj. remont pokoi i łazienek w obiekcie położonym we Francji mają bezpośredni związek z nieruchomością. Nieruchomość, która w opisanym przypadku znajduje się we Francji, jest elementem centralnym i niezbędnym z punktu widzenia usług, o których mowa we wniosku. Materiały budowlane po przetransportowaniu z Polski do Francji, są tam przez Pana instalowane i montowane w trwały. W związku z tym, w odniesieniu do świadczonych przez Pana usług znajdzie zastosowanie art. 28e ustawy. Jak wynika z tego przepisu miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami jest miejsce położenia tych nieruchomości, co oznacza, że świadczone przez Pana usługi nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce, lecz w państwie, w którym znajduje się dana nieruchomość, tj. we Francji.

Jednocześnie wskazać należy, że transakcja opisana we wniosku nie spełnia przesłanek do uznania jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Z powołanego przepisu wynika bowiem, że aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki, tj. musi mieć miejsce czynność określona w art. 7 ustawy, tj. musi dojść do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, a w konsekwencji tej czynności musi dojść do wywozu towaru z terytorium Polski na terytorium UE przez dostawcę lub przez nabywcę. Z wniosku wynika natomiast, że przedmiotem umowy łączącej Pana z francuskim kontrahentem nie jest zakup konkretnych towarów, ani ich dalsza odsprzedaż kontrahentowi francuskiemu. Tym samym, wywóz towarów z Polski do Francji nie następuje w związku z dostawą towarów dokonaną przez Pana na rzecz francuskiego kontrahenta, a to oznacza, że opisana transakcja nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa należy uznać, że dokonywany przez Pana wywóz nabytych w Polsce materiałów budowlanych do Francji, stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy.

Należy bowiem zauważyć, że dokonuje Pan (podatnik podatku VAT) przemieszczenia towarów (materiałów budowlanych) należących do swojego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE (Francji), które zostały przez Pana na terytorium Polski nabyte w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa i mają służyć Pana działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług remontowych na rzecz kontrahenta z Francji, dla których jak wskazałem miejscem opodatkowania jest terytorium Francji, zgodnie z art. 28e ustawy. Jednocześnie przedstawione okoliczności sprawy wskazują, że w odniesieniu do dokonanego przemieszczenia materiałów budowlanych Wnioskodawcy nie występuje z żaden z przypadków określonych w art. 13 ust. 4 ustawy uniemożliwiających uznanie przemieszczenia materiałów budowlanych za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy.

Tym samym, wywóz przez Pana materiałów budowlanych z Polski na terytorium Francji spełnia przesłanki uznania tej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, a tym samym za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Natomiast odnosząc się do kwestii uznania świadczonej przez Pana usługi budowlanej za świadczenie kompleksowe, gdzie świadczeniem zasadniczym jest usługa budowlana, a dostawa materiałów budowlanych stanowi jej element pomocniczy, należy zauważyć, że z uwagi na to, że miejscem świadczenia (opodatkowania) świadczonej usługi - stosownie do art. 28e ustawy - jest terytorium Francji, ewentualne rozpoznanie jej jako usługi kompleksowej powinno się dokonać w oparciu o przepisy obowiązujące w tym kraju. Uznanie usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz francuskiego kontrahenta w miejscu jej opodatkowania (Francja) za usługę o charakterze kompleksowym (złożonym) pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie dotyczące opodatkowania przez Pana wywozu materiałów budowlanych z Polski do Francji.

W niniejszej sprawie, usługa budowlana (niezależnie od tego czy będzie rozpoznana na terytorium Francji jako świadczenie kompleksowe czy też nie) - jako czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej - poprzedzona jest przemieszczeniem towarów z Polski do Francji, natomiast to przemieszczenie na gruncie podatku VAT traktowane jest jako odrębna czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy. Oznacza to, że będzie Pan zobowiązany do rozpoznania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jednakże dokonanej nie na rzecz kontrahenta z Francji a dokonanej na swoją rzecz.

Tym samym, oceniając całościowo przedstawione stanowisko należy uznać je za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informuję, że w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego i opieram się wyłącznie na opisie sprawy przedstawionym we wniosku. Zatem, przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Ponieważ wydając interpretację nie posiadam kompetencji do występowania do organów podatkowych innego kraju o dodatkowe informacje, bądź ich ustalenia, interpretacja wydana w Polsce na Pana wniosek nie oznacza automatycznie obowiązku brania jej pod uwagę przez francuskie organy podatkowe w trakcie ewentualnej kontroli. Interpretacja taka może pełnić funkcję ochronną dla Pana wyłącznie w zakresie rozliczenia podatku VAT w Polsce.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.