Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie pytań nr 1-3 jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek z 6 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania dostawy towarów, na rzecz Pośrednika realizowanej przez Spółkę, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, która przy spełnieniu warunków wynikających z art. 42 ustawy o VAT, będzie podlegać w Polsce opodatkowaniu stawką VAT 0% oraz uznania zgromadzonych przez Spółkę dokumentów za dokumentację uprawniającą do zastosowania stawki 0% VAT, wpłynął 6 grudnia 2024 r. Uzupełnili go Państwo pismem z 4 lutego 2025 r. (wpływ 4 lutego 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X. Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest podatnikiem zarejestrowanym dla celów VAT w Polsce. Zajmuje się importem oraz sprzedażą hurtową oraz detaliczną szerokiej gamy towarów, głównie pochodzących z Chin. Spółka oferuje swoje towary poprzez liczne kanały e-commerce (internetowe platformy sprzedażowe). W ofercie znajdują się m.in. (...). Wnioskodawca działa również na rynkach UE, gdzie dostarcza towary zarówno przedsiębiorcom (B2B), jak i konsumentom (B2C).

Jednym z modeli sprzedaży Spółki jest również tzw. dropshipping i tego zagadnienia dotyczy wniosek. W tego rodzaju transakcji, oprócz Spółki, występuje również Pośrednik oraz Nabywca końcowy. Charakteryzuje się ona tym, że Spółka dokonuje sprzedaży towarów na rzecz Pośredników za pomocą internetowej platformy sprzedażowej, z kolei Pośrednicy odsprzedają nabyty od Spółki towar na rzecz Nabywców końcowych. Jednocześnie towar nie jest dostarczany do Pośrednika, ale do Nabywcy końcowego. Pośrednikami są podmioty będące podatnikami podatku od wartości dodanej.

W zdecydowanej większości towary znajdujące się w magazynie Spółki w (...) zostały zaimportowane według własnego zapotrzebowania (według analizy dotychczasowej sprzedaży, ceny i trendów rynkowych). Spółka wprowadza je następnie do sprzedaży – składając zamówienie Pośrednik dokonuje wyboru spośród towarów znajdujących się już w magazynie Spółki w (...). Zamówienia Pośredników są zapisywane w systemie finansowo-księgowym Spółki – Wnioskodawca ma wgląd do wszystkich zamówień dokonanych do 5 lat wstecz.

Spółka zamierza rozpocząć tego rodzaju sprzedaż na rynkach UE. W ramach tych transakcji Pośrednik każdorazowo będzie zarejestrowany jako podatnik VAT UE i będzie posiadał właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie UE inne niż Polska. Z kolei status Nabywcy końcowego będzie różny, w zależności od konkretnej dostawy – będą to zarówno osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci), jak i podatnicy podatku od wartości dodanej.

Spółka chce umożliwić swoim odbiorcom (Pośrednikom) korzystanie z usług lokalnych kurierów, w związku z tym przewiduje ona dwa warianty transportu towarów do Nabywców końcowych. W przypadku planowanej sprzedaży w innym państwie UE, będzie się ona kształtować następująco:

1 najęty lokal w innym państwie UE – towary będą zbiorczo przemieszczane własnym transportem Spółki z jej magazynu w (...) do najętego lokalu w innym państwie UE. Z tego lokalu pracownicy Spółki (kierowcy) będą wydawać towar (tego samego lub następnego dnia) lokalnym kurierom zaangażowanym przez Pośrednika, którzy dostarczą towar bezpośrednio do Nabywcy końcowego w tym państwie UE (lub w innym państwie UE),

2.kurierski punkt spedycyjny w innym państwie UE – Spółka będzie transportować zbiorczo towary własnym transportem z jej magazynu w (...) do punktów spedycyjnych lokalnych kurierów zaangażowanych przez Pośrednika w położonych w innych państwach UE, skąd zostaną one dostarczone bezpośrednio do Nabywcy końcowego w tym państwie UE (lub w innym państwie UE).

Towar nie będzie podlegał żadnym czynnościom (np. przepakowywaniu) w najętym przez Spółkę lokalu lub w punkcie spedycyjnym w innym państwie UE. Etykiety przewozowe dla lokalnych kurierów będą dostarczane przez Pośrednika (Pośrednik będzie załączał etykiety do zamówienia na internetowej platformie sprzedażowej) oraz będą naklejane w magazynie Spółki w (...). Etykiety będą zawierać dane identyfikujące Pośrednika oraz Nabywcę końcowego, w tym adres miejsca dostawy do Nabywcy końcowego.

Zgodnie z obowiązującym w Spółce regulaminem, z chwilą wydania przez Spółkę towaru przewoźnikowi przechodzą na nabywcę korzyści i ciężary związane z towarem oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Spółka nie ponosi odpowiedzialności za utratę, ubytek lub uszkodzenie towaru powstałe od przyjęcia go do przewozu aż do wydania go nabywcy oraz za opóźnienie w przewozie przesyłek.

W obu wariantach lokalni kurierzy będą potwierdzali odbiór towaru podpisem na przygotowanym przez Spółkę dokumencie zawierającym dane tożsame z dokumentem CMR (dalej: CMR). CMR będzie zawierał również informacje o numerze przewozowym przesyłki, co pozwoli na jednoznaczną identyfikację dokonanych dostaw, a w szczególności co do ilości i rodzaju towaru wydanego lokalnemu kurierowi.

Spółka będzie również w posiadaniu dokumentu WZ wystawianego w dniu opuszczenia przez towar magazynu w (...). Dokument WZ będzie zawierał specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, a także swój unikalny numer oraz numer zamówienia – umożliwi to identyfikację towaru, który został wywieziony własnym transportem Spółki do innego państwa UE w celu jego wydania lokalnym kurierom.

Z kolei fakturę dokumentującą dostawę towaru na rzecz Pośrednika Spółka będzie wystawiać po wydaniu towaru lokalnym kurierom (tj. w dniu dokonania dostawy na rzecz Pośrednika) – najczęściej z kilkudniowym opóźnieniem. Faktura będzie zawierać dane Pośrednika oraz precyzować towary podlegające dostawie. Oprócz tego Spółka będzie w posiadaniu potwierdzenia płatności za towar przez Pośrednika. Do płatności wykonanych za pomocą systemów płatności internetowych, które będą następowały przed dostawą towarów, każdorazowo zostanie przyporządkowany numer zamówienia. W przypadku płatności z odroczonym terminem zapłaty, Pośrednik będzie co do zasady dokonywał zbiorczych przelewów bankowych bez podawania numerów poszczególnych zamówień w ich tytule.

Natomiast ze względu na to, że to Pośrednik będzie angażował lokalnych kurierów, Spółka nie będzie w posiadaniu zbiorczych zestawień potwierdzających dostarczenie towaru przez lokalnego kuriera do Nabywców końcowych. Spółka ma co prawda możliwość uzyskania takiego potwierdzenia w odniesieniu do pojedynczych transakcji (poprzez system monitoringu przesyłek), jednak jego uzyskanie wymaga każdorazowej, ręcznej weryfikacji przez pracowników Spółki za pomocą udostępnionego jej numeru przewozowego. Mając na uwadze, że Spółka prowadzi działalność w istotnej skali, konieczność uzyskiwania tego rodzaju potwierdzeń (wydruków z systemu monitoringów przesyłek) dla każdej pojedynczej transakcji byłaby bardzo angażująca dla pracowników Spółki oraz komplikowałaby proces gromadzenia dokumentacji potwierdzającej dostarczenie towarów w ramach WDT.

Spółka nie ma jednocześnie możliwości uzyskania dalszych dokumentów potwierdzających dokonanie WDT na rzecz Pośrednika. W szczególności, ze względu na znaczną liczbę podmiotów pełniących w przyszłości rolę Pośredników, Spółka nie będzie miała realnej możliwości egzekwowania od nich oświadczeń potwierdzających dostarczenie towaru.

W rezultacie, celem usystematyzowania, uproszczenia i ujednolicenia dokumentacji potwierdzającej dostarczenia towarów do kontrahenta (Pośrednika) w ramach WDT, Wnioskodawca będzie dokumentować dokonanie WDT następującymi dokumentami:

1 zamówienie Pośrednika w sklepie internetowym (dostarczenie Spółce etykiety przewozowej),

2 potwierdzenie płatności,

3 dokument WZ wystawiony przez Spółkę,

4 CMR wystawiony przez Spółkę z podpisem przewoźnika (lokalnego kuriera), bez podpisu odbiorcy (Pośrednika),

5 faktura sprzedaży wraz ze specyfikacją dostarczanego towaru.

Dokumenty, które będą w posiadaniu Spółki umożliwią ich przypisanie do konkretnej transakcji. Ze wszystkich zgromadzonych razem dokumentów jednoznacznie będzie wynikać, że towar został doręczony lokalnemu kurierowi zaangażowanemu przez Pośrednikowi w danym dniu pod danym adresem.

Spółka pragnie również dodać, że może się zdarzyć tak, że dokona ona rejestracji dla celów VAT w państwie UE, w którym będą dokonywane wyżej opisane dostawy towarów, aczkolwiek okoliczność ta nie ma jej zdaniem znaczenia z punktu widzenia analizowanego zagadnienia.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że:

Wnioskodawca jest zarejestrowany do transakcji wewnątrzwspólnotowych jako podatnik VAT-UE, jak również pozostanie zarejestrowany w tym charakterze w związku z planowanymi transakcjami wewnątrzwspólnotowymi opisanymi we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 6 grudnia 2024 r.

Pośrednik każdorazowo będzie zarejestrowany jako podatnik VAT UE, będzie posiadał właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, a także poda go Wnioskodawcy w ramach planowanych transakcji wewnątrzwspólnotowych opisanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 6 grudnia 2024 r.

Wnioskodawca przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, będzie on posiadał w swojej dokumentacji następujące dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy (Pośrednika) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju:

1. zamówienie Pośrednika w sklepie internetowym Wnioskodawcy – zamówienia Pośredników są zapisywane w systemie finansowo-księgowym Spółki, Wnioskodawca ma wgląd do wszystkich zamówień dokonanych do 5 lat wstecz. Wraz z zamówieniem Pośrednik dostarczy również etykietę przewozową, która będzie naklejana na przesyłkę z towarem w magazynie Wnioskodawcy w (...). Etykiety będą zawierać dane identyfikujące Pośrednika oraz Nabywcę końcowego, w tym adres miejsca dostawy do Nabywcy końcowego.

2. potwierdzenie płatności dokonanych za pomocą systemów płatności internetowych – płatności będą następowały przed dostawą towarów i każdorazowo do płatności zostanie przyporządkowany numer zamówienia. W przypadku płatności z odroczonym terminem zapłaty, Pośrednik będzie co do zasady dokonywał zbiorczych przelewów bankowych bez podawania numerów poszczególnych zamówień w ich tytule.

3. dokument WZ wystawiony przez Spółkę – dokument WZ każdorazowo będzie wystawiany w dniu opuszczenia przez towar magazynu w (...) i będzie zawierał specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, a także swój unikalny numer oraz numer zamówienia,

4. wystawiony przez Wnioskodawcę dokument zawierający dane tożsame z dokumentem CMR (oraz numer przewozowy przesyłki) z podpisem przewoźnika (lokalnego kuriera z innego niż Polska państwa UE), bez podpisu odbiorcy (Pośrednika).

5. faktura sprzedaży wraz ze specyfikacją dostarczanego towaru – Wnioskodawca będzie wystawiał fakturę po wydaniu towaru lokalnym kurierom (z innego niż Polska państwa UE) – najczęściej z kilkudniowym opóźnieniem. Faktura będzie zawierać dane Pośrednika oraz precyzować towary podlegające dostawie.

Wnioskodawca jest zdania (i to jest jego własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, które powinno zostać ocenione przez Organ wydający interpretację), że powyższe dokumenty będą stanowiły dokumentację uprawniającą Wnioskodawcę do zastosowania stawki 0% VAT (w świetle art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT) z tytułu planowanych transakcji wewnątrzwspólnotowych realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Pośrednika, opisanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 6 grudnia 2024 r. Wnioskodawca, kierując pytanie oznaczone we wniosku numerem 3, oczekuje od Organu wydającego interpretację potwierdzenia tego stanowiska. Jednocześnie Wnioskodawca uważa, że gromadzenie potwierdzeń (wydruków z systemu monitoringu przesyłek) dostarczenia towaru przez lokalnego kuriera do Nabywców końcowych nie jest konieczne z punktu widzenia zastosowania stawki 0% VAT.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, dokumenty zgromadzone w związku z planowanymi transakcjami wewnątrzwspólnotowymi opisanymi we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 6 grudnia 2024 r., będą stanowić: (1) dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy (Pośrednika) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a tym samym (2) są wystarczające do zastosowania stawki 0% VAT w świetle art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT.

Wnioskodawca będzie terminowo składał informacje podsumowujące, dotyczące sprzedaży towarów, zawierające prawidłowe dane, o których mowa w art. 100 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361, ze zm.), w tym uwzględni w nich dane dotyczące planowanych transakcji wewnątrzwspólnotowych opisanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 6 grudnia 2024 r., a w przypadku ewentualnych uchybień, należycie wyjaśni je właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Pytania

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym:

1.dostawa towarów dokonywana przez Spółkę na rzecz Pośrednika nie stanowi elementu tzw. „transakcji łańcuchowej” w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy VAT?

2.dostawa towarów na rzecz Pośrednika realizowana przez Spółkę stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: WDT), która przy spełnieniu warunków wynikających z art. 42 ustawy VAT, podlega w Polsce opodatkowaniu stawką VAT 0%?

3.zgromadzone przez Spółkę dokumenty (zamówienie Pośrednika, potwierdzenie płatności, korespondencja handlowa z Pośrednikiem, dokument WZ wystawiony przez Spółkę; CMR wystawiony przez Spółkę z podpisem lokalnego kuriera, bez podpisu odbiorcy; faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru; potwierdzenie płatności) będą stanowiły dokumentację uprawniającą do zastosowania stawki 0% VAT w świetle art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę WDT na rzecz Pośrednika?

4.w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 3 – czy zgromadzone przez Spółkę dokumenty (zamówienie Pośrednika, potwierdzenie płatności, korespondencja handlowa z Pośrednikiem, dokument WZ wystawiony przez Spółkę; CMR wystawiony przez Spółkę z podpisem lokalnego kuriera, bez podpisu odbiorcy; faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru; potwierdzenie płatności; wydruk z systemu monitoringów przesyłek potwierdzający doręczenie towaru Nabywcy końcowemu) będą stanowiły dokumentację uprawniającą do zastosowania stawki 0% VAT w świetle art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę WDT na rzecz Pośrednika?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

1.dostawa towarów dokonywana przez Spółkę na rzecz Pośrednika nie będzie stanowić elementu tzw. „transakcji łańcuchowej” w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy VAT,

2.dostawa towarów na rzecz Pośrednika realizowana przez Spółkę będzie stanowić WDT, która przy spełnieniu warunków wynikających z art. 42 ustawy VAT, będzie podlegać w Polsce opodatkowaniu stawką VAT 0%,

3.zgromadzone przez Spółkę dokumenty (zamówienie Pośrednika, potwierdzenie płatności, korespondencja handlowa z Pośrednikiem, dokument WZ wystawiony przez Spółkę; CMR wystawiony przez Spółkę z podpisem lokalnego kuriera, bez podpisu odbiorcy; faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru; potwierdzenie płatności) będą stanowiły dokumentację uprawniającą do zastosowania stawki 0% VAT w świetle art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę WDT na rzecz Pośrednika,

4.w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 3 – zgromadzone przez Spółkę dokumenty (zamówienie Pośrednika, potwierdzenie płatności, korespondencja handlowa z Pośrednikiem, dokument WZ wystawiony przez Spółkę; CMR wystawiony przez Spółkę z podpisem lokalnego kuriera, bez podpisu odbiorcy; faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru; potwierdzenie płatności; wydruk z systemu monitoringów przesyłek potwierdzający doręczenie towaru Nabywcy końcowemu) będą stanowiły dokumentację uprawniającą do zastosowania stawki 0% VAT w świetle art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę WDT na rzecz Pośrednika.

Ad 1.

Zdaniem Spółki kluczowe jest rozstrzygnięcie kwestii, czy sprzedaż towarów dokonana przez Spółkę na rzecz Pośrednika będzie stanowić element tzw. „transakcji łańcuchowej” w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Z przepisu wynika zatem, że „transakcja łańcuchowa” występuje w sytuacji, gdy dokonywane są co najmniej dwie dostawy pomiędzy co najmniej trzema podmiotami, przy czym towar wydawany jest bezpośrednio przez pierwszego dostawcę ostatniemu nabywcy. W takich przypadkach, mimo że faktyczne przemieszczenie towarów odbywa się tylko pomiędzy pierwszym dostawcą a ostatnim nabywcą, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach, co wiąże się z wystąpieniem po ich stronie określonych skutków związanych z dokonaniem dostawy towarów.

Cechą charakterystyczną „transakcji łańcuchowej” jest więc to, że pośrednicy (nabywcy pośredni pomiędzy pierwszym dostawcą a ostatnim nabywcą) nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Ich pominięcie w czynności wydania towaru, jest wręcz warunkiem wystąpienia dostawy łańcuchowej (takie stanowisko wynika m.in. z wyroku NSA z 24 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 767/13).

Co więcej, zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 28 czerwca 2018 r. (sygn. akt I FSK 1581/16): „W przypadku transakcji łańcuchowych uznaje się jednak, że każdy z podmiotów biorących w nich udział dokonał dostawy, pomimo że faktyczne wydanie towaru, rodzące obowiązek podatkowy z tytułu dostawy, dokonywane jest tylko między „skrajnymi” uczestnikami. Warunek wystąpienia dostawy łańcuchowej, czyli wydanie towaru bezpośrednio przez pierwszego dostawcę ostatniemu nabywcy, będzie spełniony wtedy, gdy tenże pierwszy dostawca nie wyda przedmiotu dostawy podmiotowi innemu niż ostatni nabywca. Sprowadza się to do tego, że niezależnie od tego, kto jest organizatorem transportu, towar transportowany jest na trasie od pierwszego dostawcy do ostatniego nabywcy z pominięciem pośredników, którym towar nie jest przecież fizycznie wydawany. Jeżeli transport zostanie przerwany w taki sposób, że pośredni nabywca uzyska władztwo nad towarem (wejdzie w jego posiadanie), będzie to oznaczało, że dostawa została zrealizowana, a łańcuch dostaw – zakończony. Kolejne dostawy tego towaru będą odbywały się już poza tym łańcuchem dostaw – nie będą stanowiły jego elementów. Sytuacja taka wystąpi, gdy np. przeładunek towaru w magazynie spedytora działającego w imieniu pośredniego nabywcy wiąże się z uzyskaniem przez tego nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel i w konsekwencji przejęciem odpowiedzialności za transport towaru realizowany w wykonaniu jego już dostawy”.

Z tego rodzaju sytuacją, zdaniem Wnioskodawcy, mamy również do czynienia w opisanym zdarzeniu przyszłym. Sprzedaż towaru Pośrednikowi będzie się odbywać w oparciu o przyjęty przez Spółkę regulamin (nie będzie zawierana oddzielna, pisemna umowa sprzedaży określająca odrębne warunki dostawy). W ramach złożonego za pośrednictwem internetowej platformy sprzedażowej zamówienia Pośrednik określi, iż towar zostanie dostarczony Nabywcy końcowemu w innym niż Polska państwie UE za pomocą lokalnej firmy kurierskiej. W związku z tym, Pośrednik dostarczy Spółce etykietę przewozową dla lokalnego kuriera (z adresem dostawy Nabywcy końcowego), która zostanie naklejona na paczkę z towarem w magazynie Spółki w (...).

Następnie, Spółka przetransportuje towar ze swojego magazynu w (...) do najętego lokalu/punktu spedycyjnego lokalnego kuriera w innym państwie UE we własnym zakresie (własnym transportem) i na własne ryzyko. Regulamin przyjęty przez Spółkę nie wskazuje w szczególności, że Spółka będzie działała w tym zakresie na zlecenie i na rzecz Pośrednika. Transport własny Spółki do najętego lokalu/punktu spedycyjnego znajdującego się w innym państwie UE będzie się zatem odbywał w ramach dostawy towarów dokonanej przez Spółkę na rzecz Pośrednika.

Co więcej, w świetle regulaminu przyjętego przez Spółkę, w momencie wydania towaru lokalnemu kurierowi (w najętym przez Spółkę lokalu lub w punkcie spedycyjnym w państwie UE innym niż Polska) nastąpi przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Pośrednika. W momencie odebrania towaru, zdaniem Wnioskodawcy, Pośrednik przejmie również na swoją rzecz gestię transportową, w ramach której dokona dostawy na rzecz Nabywcy końcowego za pośrednictwem zaangażowanego przez Pośrednika lokalnego kuriera (kurier przewiezie towar z najętego przez Spółkę lokalu/punktu spedycyjnego w państwie UE innym niż Polska bezpośrednio na adres wskazany Pośrednikowi przez Nabywcę końcowego). Regulamin przyjęty przez Spółkę nie wskazuje, że Pośrednik będzie działał w tym zakresie na zlecenie i na rzecz Spółki.

W rezultacie, w opisywanym zdarzeniu przyszłym nie będzie zdaniem Wnioskodawcy uzasadnione twierdzenie, że towary są wysyłane lub transportowane „bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy”. Miejscem docelowym transportu z magazynu Spółki w Polsce, organizowanego przez nią we własnym zakresie, nie będzie bowiem miejsce, w którym towar zostanie wydany Nabywcy końcowemu przez lokalnego kuriera zaangażowanego przez Pośrednika, ale najęty przez Spółkę lokal/punkt spedycyjny w państwie UE innym niż Polska.

Powyższe podejście zaakceptował również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 8 kwietnia 2022 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.103.2022.1.RD), w której potwierdził on stanowisko wnioskodawcy w analogicznym (zdaniem Spółki) stanie faktycznym:

„W niniejszej sprawie Państwa Spółka sprzedaje towar Nabywcy, a przy tym posiada wiedzę, że towar, który sprzedał Nabywcy będzie przedmiotem dalszej odsprzedaży (Nabywca nie jest ostatecznym nabywcą towarów). Niemniej jednak, jak wskazano, Państwa Spółka nie przekazuje towaru Odbiorcy końcowemu (Państwa Spółka pozostawia towar do dyspozycji Nabywcy w innym niż Polska państwie członkowskim UE tj. w Belgii). Państwa Spółka dostarcza towary za pośrednictwem firmy transportowej do wybranej przez Nabywcę z siedzibą w Polsce. Dostawy realizowane są do oddziału wskazanego przez spedytora - X PL, skąd dalej towary są transportowane do Y. w (Belgia). Transport do X PL jest w całości organizowany przez Spółkę. Transport z X PL do Belgii jest również opłacany przez Spółkę i zgodnie z warunkami sprzedaży DDP wykonywany jest na rzecz Spółki. Za transport z Belgii do odbiorcy końcowego w Wielkiej Brytanii odpowiada zaś już Nabywca a nie Państwa Spółka. Nigdy ten sam podmiot nie odpowiada/nie będzie odpowiadał za transport towarów od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw tj. w przypadku gdy za transport odpowiada/będzie odpowiadać Państwa Spółka z Polski na terytorium UE (Belgia) wówczas Państwa Spółka nie odpowiada/nie będzie odpowiadała za transport towarów do odbiorcy końcowego tj. z Belgii do Wielkiej Brytanii. Nabywca ponoszący ryzyko i odpowiedzialny za transport z Belgii do Wielkiej Brytanii nie działa/nie będzie działał na rzecz/zlecenie Państwa Spółki. Jak wskazujecie Państwo we wniosku w Belgii gdy towar dostarczony jest do Nabywcy to Nabywca staje się odpowiedzialny za późniejsze przetwarzanie, w tym wszystkie niezbędne powiadomienia i wywóz towaru do Wielkiej Brytanii. Transport towarów przebiega dwuetapowo.

Zatem skoro, Państwa Spółka nie przekazuje towaru odbiorcy końcowemu z Wielkiej Brytanii oraz żaden z podmiotów uczestniczących w transakcji - ani samodzielnie ani za pośrednictwem innej osoby działającej na jego rzecz - nie organizuje transportu towarów z Polski (od pierwszego dostawcy Państwa Spółki) do ostatecznego nabywcy, nie można uznać, że dostawa towaru dokonana przez Państwa Spółkę wpisuje się w jedną transakcję łańcuchową, w ramach której można byłoby wydzielić tzw. transakcję ruchomą i transakcję nieruchomą. W analizowanym przypadku mamy do czynienia z dwiema odrębnymi transakcjami, tj. dostawą towarów dokonaną przez Państwa Spółkę na rzecz Nabywcy, oraz z dostawą towarów dokonaną przez Nabywcę na rzecz Odbiorcy końcowego”.

Takie podejście potwierdza również doktryna prawa podatkowego: „Szczególnym rodzajem przerwy, która zasługuje na odrębne omówienie i zawsze skutkuje przerwaniem ciągłości transportu, jest przerwa związana ze zmianą organizatora transportu. Transport towarowy zostanie przerwany, jeśli w jego trakcie, np. po przeładunku, dojdzie do zmiany jego organizatora. W tym miejscu wypada przypomnieć, że organizator transportu jest podmiotem obciążonym ryzykiem przypadkowej utraty albo uszkodzenia towaru (rozporządza towarem jak właściciel), co oznacza, że dla przeprowadzenia poszczególnych czynności składających się na transport towarów może on posługiwać się różnymi podmiotami działającymi na jego rzecz 8 – nie musi samodzielnie realizować transportu. Należy również zgodzić się, że organizatorem transportu może być tylko jeden z podmiotów wchodzących w skład konkretnego łańcucha dostaw. Wobec tego, gdy jeszcze przed przetransportowaniem towaru do ostatecznego nabywcy dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na rzecz innego podmiotu, wówczas należy uznać, że transakcja łańcuchowa kończy się na tym podmiocie, który stanie się ostatecznym nabywcą w tej transakcji łańcuchowej” (A. Smalej, Przerwa w transporcie towaru w transakcji łańcuchowej – skutki w podatku od towarów i usług, PP 2022, nr 8, s. 6-10.).

Mając powyższe na uwadze, wskutek łącznego zaistnienia dwóch okoliczności w momencie odebrania towaru przez lokalnego kuriera zaangażowanego przez Pośrednika (tj. przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Pośrednika oraz zmiany gestii transportowej), ciągłość transportu z magazynu Spółki w (...) do Nabywcy końcowego zostanie przerwana. W opisanym stanie przyszłym mamy zatem do czynienia z dwiema odrębnymi transakcjami, tj. dostawą towarów dokonaną przez Spółkę na rzecz Pośrednika oraz z dostawą towarów dokonaną przez Pośrednika na rzecz Nabywcy końcowego. W rezultacie, skutki podatkowe na gruncie VAT obu tych transakcji powinny być rozpatrywane niezależnie od siebie. Zatem dostawa towarów dokonywana przez Spółkę na rzecz Pośrednika nie będzie stanowić elementu tzw. „transakcji łańcuchowej” w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy VAT.

Ad 2.

Transakcja między Spółką, a Pośrednikiem, z dostawą do lokalu najętego przez Spółkę/punktu spedycyjnego w innym niż Polska państwie UE powinna być traktowana jako odrębna transakcja, po której nastąpi druga transakcja związana z dostawą towaru od Pośrednika (w innym niż Polska państwie UE) do Nabywcy końcowego (w innym niż Polska państwie UE), w którą Spółka nie jest zaangażowana. Tym samym, Spółka wywodzi skutki podatkowe na gruncie VAT jedynie z okoliczności dostawy na rzecz Pośrednika.

Stosownie do art. 13 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 1 ustawy VAT przez WDT rozumie się wywóz towarów z terytorium Polski w celu wykonania czynności określonych w art. 7 ustawy VAT na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski, pod warunkiem że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 ustawy VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W interpretacji indywidualnej z dnia 11 stycznia 2021 r. (sygn. 0111-KDIB3-3.4012.648.2020.2.PK) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „Jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT). Warunkiem rozpoznania danej dostawy towarów (której towarzyszy przemieszczenie z Polski do innego kraju członkowskiego), jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest dokonanie jej na rzecz podmiotu zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Zgodnie z treścią przyjętego przez Spółkę i zaakceptowanego przez Pośrednika regulaminu, dla Spółki transakcja sprzedaży towarów Pośrednikowi będzie kończyć się na etapie wydania towaru lokalnemu kurierowi w lokalu najętym przez Spółkę/punkcie spedycyjnym w innym niż Polska państwie UE. Towary zostaną dostarczone do tych miejsc (gdzie Pośrednik uzyska prawo do rozporządzania towarem jak właściciel) transportem własnym Spółki z jej magazynu w (...). Zatem dostawa realizowana przez Spółkę obejmuje odcinek transportu z Polski do innego państwa UE, co wpisuje się w definicję WDT.

Co więcej, Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny w Polsce, w tym również na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. Każdorazowo, Pośrednik na rzecz którego Spółka będzie dokonywała dostawy towarów będzie posiadał status podatnika podatku od wartości dodanej oraz będzie się legitymował numerem identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadanym przez państwo członkowskie UE inne niż Polska. Aktywność numeru VAT UE Pośrednika będzie weryfikowana dwukrotnie – w momencie składania zamówienia przez Pośrednika oraz w dniu wydania towaru lokalnym kurierom.

Skoro zatem Spółka będzie dostarczać towar w ramach odrębnej transakcji dla ustalonego Pośrednika, który posługuje się numerem identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanym w państwie innym niż Polska, a towar zostanie wywieziony z terytorium kraju do innego kraju UE transportem własnym Spółki, to taką transakcję należy klasyfikować jako WDT, w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy VAT. W konsekwencji, po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT związanych z posiadaną dokumentacją, Spółka będzie mogła zastosować stawkę VAT 0% dla dokonanej na rzecz Pośrednika WDT. W opisywanym zdarzeniu przyszłym spełnione będą bowiem warunki opodatkowania WDT według stawki VAT 0%, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy VAT.

Ad 3.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy VAT, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1.dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2.(uchylony),

3.specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

4.(uchylony)

5.- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Zgodnie natomiast z art. 42 ust. 4 ustawy VAT, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem WDT bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1.imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;

2.adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;

3.określenie towarów i ich ilości;

4.potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

5.rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Z kolei w myśl art. 42 ust. 11 ustawy VAT, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotową, w szczególności:

1 korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2 dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3 dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4 dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, ustawodawca nie określił zamkniętego katalogu dokumentów, które łącznie mogą dać prawo do zastosowania stawki 0% dla WDT. Podatnik powinien jednak zgromadzić dokumenty, które łącznie wskazują, że WDT rzeczywiście miała miejsce. Takie podejście potwierdza również uchwała NSA z dnia 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10):

„Przepis krajowy nie może zatem pozbawiać podatnika prawa do stosowania stawki 0% w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej jedynie z uwagi na niespełnienie przez niego obowiązków formalnych wymagających przedstawienia dokumentów zawierających ściśle określone dane, jeżeli fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u.), został przez niego wykazany innymi, zgodnymi z przepisami prawa, dokumentami. (...) Niniejszym orzeczeniem Naczelny Sąd Administracyjny, opowiadając się za otwartym katalogiem dowodów, którymi można udowadniać przesłankę z art. 42 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., czyli że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, nie przesądza w żaden sposób, jakimi dowodami w formie dokumentów - oprócz wymienionych enumeratywnie w art. 42 ust. 3, 4 i 11 ustawy - podatnik może wykazywać tę przesłankę, gdyż każdorazowo zależy to od konkretnych okoliczności sprawy”.

Co zatem istotne, z powyższego fragmentu uchwały NSA wynika nie tylko to, że katalog dowodów potwierdzających WDT jest otwarty, ale również, że jest on uzależniony od okoliczności danej transakcji. W istocie takie podejście odzwierciedla również konstrukcja przepisów art. 42 ust. 3-5 i ust. 11 ustawy VAT, które uzależniają katalog niezbędnych dokumentów m.in. od rodzaju transportu (art. 42 ust. 3-4 ustawy VAT), czy przedmiotu dostawy (art. 42 ust. 5 ustawy VAT).

W pierwszej kolejności należy zatem wskazać, że Spółka będzie w posiadaniu specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku w ramach dostawy na rzecz Pośrednika, które będą uwzględniane na dokumentach WZ i fakturach wystawianych przez Spółkę (art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy VAT). Niemniej, transport towaru z magazynu Spółki w (...) do najętego lokalu/punktu spedycyjnego w innym państwie UE będzie się odbywał transportem własnym Spółki. W rezultacie Spółka nie będzie w posiadaniu dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika/spedytora (42 ust. 3 pkt 1 ustawy VAT).

W tej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 42 ust. 4 ustawy VAT – Spółka powinna zatem posiadać dokument zawierający dane i informacje zawarte w tym przepisie. W związku z tym Spółka zamierza wystawiać zbiorczy CMR, w którym uwzględnione zostaną informacje o numerach przewozowych poszczególnych towarów (paczek). Ewentualnie, jeżeli wszystkie numery przewozowe nie zmieszczą się na dokumencie, do CMR zostanie dołączona specyfikacja zawierająca kolejne numery. Tym samym, taki dokument będzie zawierał:

1dane Spółki jako dostawcy towaru (art. 42 ust. 4 pkt 1 ustawy VAT),

2adres najętego lokalu/punktu spedycyjnego w innym Państwie UE (art. 42 ust. 4 pkt 2 ustawy VAT),

3 numer przewozowy paczki, który pozwala zidentyfikować towar (opis i ilość) oraz nabywcę (Pośrednika); (art. 42 ust. 4 pkt 1 i 3 ustawy VAT),

4 podpis lokalnego kuriera potwierdzający przyjęcie towarów pod adresem najętego lokalu/punktu spedycyjnego w innym Państwie UE (art. 42 ust. 4 pkt 4 ustawy VAT),

5 rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu własnego Spółki, którym będzie wywożony towar (art. 42 ust. 4 pkt 1 ustawy VAT).

Zdaniem Wnioskodawcy szerszego omówienia wymaga pkt 4 powyżej, w szczególności poprzez przedstawienie uwarunkowań transakcji opisanej w stanie przyszłym, które to wpływają na możliwy do uzyskania przez Spółkę katalog dokumentów potwierdzających dokonanie WDT. Mianowicie, opisana w stanie przyszłym transakcja odbywa się w modelu dropshippingu, co oznacza, że towar nie jest transportowany przez Spółkę bezpośrednio do nabywcy (Pośrednika). Spółka nie jest więc w stanie uzyskać podpisu Pośrednika na wystawianym przez siebie CMR. Z uwarunkowań tej transakcji wynika natomiast, że towar zostanie dowieziony wyłącznie do najętego lokalu/punktu spedycyjnego w innym państwie UE, gdzie odbierze go od Spółki lokalny kurier działający na rzecz Pośrednika. Moment ten, w świetle regulaminu przyjętego przez Spółkę, jest równoznaczny z przejściem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Pośrednika oraz zmianą gestii transportowej (ze Spółki na Pośrednika). W świetle tych okoliczności podpis lokalnego kuriera na CMR wystawionym przez Spółkę jest jej zdaniem równoznaczny z potwierdzeniem przyjęcia towarów przez nabywcę (Pośrednika) w najętym lokalu/punkcie spedycyjnym w innym państwie UE (art. 42 ust. 4 pkt 4 ustawy VAT).

Mając na uwadze powyższe, przy uwzględnieniu uwarunkowań transakcji opisanej w stanie przyszłym, CMR wystawiony przez Spółkę będzie jej zdaniem zawierał wszystkie elementy, o których mowa w art. 42 ust. 4 ustawy VAT. Niemniej, na podstawie art. 42 ust. 11 ustawy VAT, Spółka zamierza również dokumentować dokonane na rzecz Pośrednika WDT za pomocą innych dowodów uzupełniających:

1 zamówienie Pośrednika w sklepie internetowym – zamówienia będą zapisywane w systemie finansowo-księgowym Spółki (będzie ona miała wgląd do wszystkich zamówień dokonanych do 5 lat wstecz) i umożliwią weryfikację danych nabywcy (Pośrednika) oraz przedmiotu WDT na jego rzecz. W momencie dokonania zamówienia weryfikowana jest również aktywność numeru VAT UE Pośrednika. W ramach zamówienia Pośrednik dostarcza również Spółce etykietę przewozową zawierającą dane identyfikujące Pośrednika oraz Nabywcę końcowego, w tym adres miejsca dostawy do Nabywcy końcowego;

2 potwierdzenie płatności – ponadto do każdej płatności przeprowadzonej za pomocą systemów płatności internetowych przyporządkowany zostanie numer zamówienia;

3 dokument WZ wystawiony przez Spółkę – potwierdza wydanie towaru z magazynu Spółki w (...) w celu dokonania przez Spółkę przewozu towaru do innego niż Polska państwa UE własnym środkiem transportu. Dokument WZ zawiera również dane umożliwiające identyfikację towaru podlegającego WDT (specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz numer zamówienia),

4.faktura sprzedaży wraz ze specyfikacją dostarczanego towaru – faktura jest wystawiana przez Spółkę po dokonaniu dostawy towaru na rzecz Pośrednika (wydaniu towaru lokalnemu kurierowi).

W dniu dokonania dostawy (wydania towaru) po raz drugi jest również weryfikowana aktywność numeru VAT UE Pośrednika.

Podsumowując, wszystkie powyższe dokumenty łącznie potwierdzają tożsamość towaru wysłanego z magazynu Spółki w (...) oraz wydanego lokalnym kurierom w innym niż Polska państwie UE. Tym samym, Spółka stoi na stanowisku, że jest uprawniona do stosowania stawki VAT 0% do WDT udokumentowanych w przedstawiony powyżej sposób, mając w szczególności na uwadze uwarunkowania transakcji opisanych w stanie przyszłym. Powyższe podejście potwierdza również stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej z dnia 4 września 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.415.2018.1.WH), gdzie podobny zestaw dokumentów zgromadzonych przez wnioskodawcę (dokument zawierający zbiorcze lub pojedyncze zestawienie potwierdzonych dostaw towarów lub inny dokument o podobnej treści potwierdzający dokonanie dostawy, otrzymany od przewoźnika w formie papierowej bądź elektronicznej; dokument CMR bez podpisu odbiorcy; dokument „delivery note” dokumentujący wysyłkę towaru lub przygotowanie do wysyłki; faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru; potwierdzenie płatności), umożliwiał, zdaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zastosowanie stawki VAT 0% w ramach opisanego tam WDT. Dlatego też, zdaniem Spółki wskazany zestaw dokumentów uprawnia do zastosowania stawki VAT 0% przy realizacji WDT na rzecz Pośredników.

Ad 4.

Oprócz dokumentów wskazanych powyżej, Spółka ma również możliwość uzyskania potwierdzenia dostarczenia towaru przez lokalnego kuriera do Nabywców końcowych. Takie potwierdzenie dotyczy pojedynczych transakcji i odbywa się za pomocą systemu monitoringu przesyłek w oparciu o numer przewozowy towaru (paczki) udostępniony Spółce przez Pośrednika. Uzyskanie takiego potwierdzenia będzie wymagać każdorazowej, ręcznej weryfikacji przez pracowników Spółki. Takie rozwiązanie, mając na uwadze dużą skalę sprzedaży internetowej Spółki, w istotnym stopniu zwiększy ponoszony nakład pracy administracyjnej związanej z gromadzeniem, kompletowaniem i archiwizacją dokumentacji dotyczącej WDT.

Choć powyższy dokument potwierdzi dostarczenie przez Pośrednika towaru do Nabywcy końcowego, to ze względu na charakter transakcji (dropshipping), może on, zdaniem Wnioskodawcy, stanowić także dowód potwierdzający dostarczenie towaru do Pośrednika (skoro towar został dostarczony Nabywcy końcowemu przez Pośrednika, oznacza to, że musiał on być również dostarczony przez Spółkę Pośrednikowi). W świetle licznych interpretacji indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydruki z systemu monitoringu przesyłek są również podstawowym dokumentem przewozowym w przypadku towarów wysyłanych kurierem (m.in. interpretacja indywidualna z dnia 7 maja 2018 r., sygn. 0115-KDIT1-3.4012.127.2018.2.AT; oraz z dnia 1 marca 2019 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.779.2018.2.AK).

Podsumowując, choć Wnioskodawca uważa, że gromadzenie potwierdzeń dostarczenia towaru przez lokalnego kuriera do Nabywców końcowych nie jest konieczny, to w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 3 Wnioskodawcy, uzyskanie dodatkowo wydruku z systemu monitoringu przesyłek potwierdzającego dostarczenia towaru do Nabywcy końcowego umożliwi, łącznie z pozostałymi dokumentami zgromadzonymi przez Spółkę, zastosowanie stawki VAT 0% w stosunku do WDT na rzecz Pośrednika. Niemniej, zdaniem Wnioskodawcy powyższe nie jest konieczne, jeśli Spółka będzie dysponowała dokumentami wskazanymi w pkt 3 wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytań nr 1-3 jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361, ze zm., dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (...).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1)podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

2)osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

3)podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;

4)podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Stosowanie do art. 13 ust. 6 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 albo art. 113a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy,

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Powyższe regulacje wskazują, że w sytuacji gdy wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji dostawy (sprzedaży) z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel – to zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT). Warunkiem rozpoznania danej dostawy towarów (której towarzyszy przemieszczenie z Polski do innego kraju członkowskiego), jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest dokonanie jej na rzecz podmiotu zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Zatem, co do zasady, przy spełnieniu warunków dotyczących podmiotów biorących udział w transakcji, w przypadku gdy w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy następuje wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

Wskazać w tym miejscu należy, że od dnia 1 stycznia 2020 r. we wszystkich państwach Wspólnoty obowiązują przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

a)sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

b)sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

(i)pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz

(ii)co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) pkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.

3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a)dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

b)następujące dokumenty:

(i)polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

(ii)dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

(iii)poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Zgodnie bowiem z art. 41 ust. 3 ustawy:

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy:

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1)podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2)podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3)podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy:

Stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1)podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub

2)złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

- chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Na mocy art. 42 ust. 3 ustawy:

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1)dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2)(uchylony),

3)specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

4)(uchylony),

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak stanowi art. 42 ust. 4 ustawy:

W przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1)imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;

2)adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;

3)określenie towarów i ich ilości;

4)potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

5)rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Przy tym, w myśl art. 42 ust. 11 ustawy:

W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1)korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2)dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3)dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4)dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Na tle powyższego wskazać należy, że analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Warunek ten dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Istotnym zatem jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy:

W przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 2b ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Na postawie art. 22 ust. 2c ustawy:

W przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Stosownie do art. 22 ust. 2d ustawy:

Przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Jak stanowi art. 22 ust. 2e ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego albo z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego przez:

1)pierwszego dostawcę - wysyłkę lub transport przyporządkowuje się jego dostawie;

2)ostatniego nabywcę - wysyłkę lub transport przyporządkowuje się dostawie dokonanej do tego nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy:

W przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c i 2e, dostawę towarów, która:

1)poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2)następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Zgodnie z powyższymi przepisami, w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, tj. kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie przemieszczany jest tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy – przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport) i tylko w odniesieniu do jednej z transakcji ustalane jest miejsce świadczenia, w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalenie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych a zatem według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Na podstawie wskazanych regulacji zawartych w art. 22 ustawy, należy przyjąć, że jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez:

-podatnika pierwszego w kolejności, to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana przez ten podmiot (a więc pierwsza z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2e pkt 1 ustawy,

-podatnika drugiego w kolejności (nabywcę), to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana do tego podmiotu (a więc pierwsza z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2a ustawy,

-podatnika trzeciego w kolejności (ostatniego nabywcę), to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana do tego podmiotu – ostatniego nabywcy w łańcuchu (a więc druga z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2e pkt 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka zajmuje się importem oraz sprzedażą hurtową oraz detaliczną szerokiej gamy towarów, głównie pochodzących z Chin. Spółka oferuje swoje towary poprzez liczne kanały e-commerce (internetowe platformy sprzedażowe).

Jednym z modeli sprzedaży Spółki jest również tzw. dropshipping, zgodnie z którym Spółka dokonuje sprzedaży towarów na rzecz Pośredników za pomocą internetowej platformy sprzedażowej, z kolei Pośrednicy odsprzedają nabyty od Spółki towar na rzecz Nabywców końcowych. Jednocześnie towar nie jest dostarczany do Pośrednika, ale do Nabywcy końcowego. Pośrednikami są podmioty będące podatnikami podatku od wartości dodanej.

W magazynie Spółki w (...) znajdują się zaimportowane według własnego zapotrzebowania (według analizy dotychczasowej sprzedaży, ceny i trendów rynkowych) towary, które Spółka wprowadza do sprzedaży – składając zamówienie Pośrednik dokonuje wyboru spośród towarów znajdujących się już w magazynie Spółki w (...).

Spółka zamierza rozpocząć tego rodzaju sprzedaż na rynkach UE. W ramach tych transakcji Pośrednik każdorazowo będzie zarejestrowany jako podatnik VAT UE i będzie posiadał właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie UE inne niż Polska. Z kolei status Nabywcy końcowego będzie różny, w zależności od konkretnej dostawy – będą to zarówno osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci), jak i podatnicy podatku od wartości dodanej.

Wątpliwości Państwa Spółki w pierwszej kolejności dotyczą ustalenia czy dostawa towarów dokonywana przez Spółkę na rzecz Pośrednika nie stanowi elementu tzw. „transakcji łańcuchowej” w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy o VAT.

Państwa zdaniem opisana dostawa towarów dokonywana przez Spółkę na rzecz Pośrednika nie będzie stanowić elementu tzw. „transakcji łańcuchowej” w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy uznać, że Państwa Spółka słusznie rozpoznała, że przedmiotowe transakcje które są przedmiotem zapytania nie stanowią tzw. transakcji łańcuchowej, tj. transakcji kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie przemieszczany jest tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy a jeden podmiot odpowiada za transport.

W niniejszej sprawie Państwa Spółka dokonuje sprzedaży towarów na rzecz Pośredników za pomocą internetowej platformy sprzedażowej, z kolei Pośrednicy odsprzedają nabyty od Spółki towar na rzecz Nabywców końcowych.

Spółka chce umożliwić swoim odbiorcom (Pośrednikom) korzystanie z usług lokalnych kurierów, w związku z tym przewiduje dwa warianty transportu towarów do Nabywców końcowych:

1.towary będą zbiorczo przemieszczane własnym transportem Spółki z jej magazynu w (...) do najętego lokalu w innym państwie UE. Z tego lokalu pracownicy Spółki (kierowcy) będą wydawać towar (tego samego lub następnego dnia) lokalnym kurierom zaangażowanym przez Pośrednika, którzy dostarczą towar bezpośrednio do Nabywcy końcowego w tym państwie UE (lub w innym państwie UE),

2.Spółka będzie transportować zbiorczo towary własnym transportem z jej magazynu w (...) do punktów spedycyjnych lokalnych kurierów zaangażowanych przez Pośrednika w położonych w innych państwach UE, skąd zostaną one dostarczone bezpośrednio do Nabywcy końcowego w tym państwie UE (lub w innym państwie UE).

Zgodnie z obowiązującym w Spółce regulaminem, z chwilą wydania przez Spółkę towaru przewoźnikowi przechodzą na nabywcę korzyści i ciężary związane z towarem oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Spółka nie ponosi odpowiedzialności za utratę, ubytek lub uszkodzenie towaru powstałe od przyjęcia go do przewozu aż do wydania go nabywcy oraz za opóźnienie w przewozie przesyłek.

Zatem skoro, Państwa Spółka nie będzie przekazywać towaru Nabywcy końcowemu z państwa UE oraz żaden z podmiotów uczestniczących w transakcji - ani samodzielnie ani za pośrednictwem innej osoby działającej na jego rzecz - nie organizuje transportu towarów z Polski (od pierwszego dostawcy Państwa Spółki) do Nabywcy końcowego, nie można uznać, że dostawa towaru dokonana przez Państwa Spółkę wpisuje się w jedną transakcję łańcuchową, w ramach której można byłoby wydzielić tzw. transakcję ruchomą i transakcję nieruchomą.

W związku z tym, dostawa towarów do Pośrednika ta nie stanowi elementu transakcji łańcuchowej w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy o VAT.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą także kwestii czy dostawa towarów na rzecz Pośrednika realizowana przez Spółkę stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, która przy spełnieniu warunków wynikających z art. 42 ustawy o VAT, podlega w Polsce opodatkowaniu stawką VAT 0%.

Mając na uwadze uzasadnienie do Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 1, zgodnie z którym dostawa towarów dokonywana przez Spółkę na rzecz Pośrednika nie będzie stanowić elementu tzw. „transakcji łańcuchowej” w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, wskazać należy, że skoro Państwa Spółka będzie dostarczać towar w ramach odrębnej transakcji dla ustalonego Pośrednika, który będzie posługiwał się numerem identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, a towar zostanie wywieziony z terytorium kraju na terytorium UE, to transakcja ta wpisuje się w wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Państwa Spółka po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 42 ustawy związanych m.in. z posiadaną dokumentacją będzie mogła zastosować stawkę 0% VAT dla dokonanej dostawy.

Należy zatem zgodzić się z Państwa Spółką, że dostawa towarów na rzecz Pośrednika realizowana przez Spółkę będzie stanowić wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, która przy spełnieniu warunków wynikających z art. 42 ustawy o VAT, będzie podlegać w Polsce opodatkowaniu stawką VAT 0%, na warunkach, o których mowa we wniosku.

Dodatkowo należy zauważyć, że w przypadku transakcji wewnątrzwspólnotowych wykazanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powoduje, że obowiązek rozliczenia podatku należnego w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (WNT) przechodzi na nabywcę towarów. Raz jeszcze należy podkreślić, że transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowemu nabyciu towarów w zakupie.

W konsekwencji stanowisko Państwa Spółki w zakresie uznania opisanej we wniosku transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i możliwości stosowania stawki 0% przy spełnieniu warunków o których mowa w art. 42 ustawy należy uznać za prawidłowe.

Przechodząc natomiast do Państwa wątpliwości dotyczących uznania zgromadzonych przez Spółkę dokumentów (zamówienie Pośrednika, potwierdzenie płatności, korespondencja handlowa z Pośrednikiem, dokument WZ wystawiony przez Spółkę; CMR wystawiony przez Spółkę z podpisem lokalnego kuriera, bez podpisu odbiorcy; faktura sprzedaży ze specyfikacją towaru; potwierdzenie płatności) za dokumentację uprawniającą do zastosowania stawki 0% VAT z tytułu realizowanych przez Spółkę WDT na rzecz Pośrednika wskazać należy, że ważne jest, aby posiadane przez podatnika dokumenty zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego. Tym samym prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE.

Należy tutaj wskazać, że w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2010 r. sygn. akt. I FPS 1/10, NSA podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 albo ust. 4 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W rozpatrywanej kwestii należy odwołać się do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.) – dalej Dyrektywa – zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Z powołanych przepisów Dyrektywy wyprowadzić można wniosek, że zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (ewentualnie stawki 0%) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w tych przepisach Dyrektywy.

Ponadto należy zauważyć, że ustawa nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, ze zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny.

Stosownie do art. 6 ust. 1 Konwencji Genewskiej:

List przewozowy powinien zawierać następujące dane:

a)miejsce i datę jego wystawienia;

b)nazwisko (nazwę) i adres nadawcy;

c)nazwisko (nazwę) i adres przewoźnika;

d)miejsce i datę przyjęcia towaru do przewozu oraz przewidziane miejsce jego wydania;

e)nazwisko (nazwę) i adres odbiorcy;

f)powszechnie używane określenie rodzaju towaru oraz sposób opakowania, a dla towarów niebezpiecznych ich ogólnie uznane określenie;

g)ilość sztuk, ich cechy i numery;

h)wagę brutto lub inaczej wyrażoną ilość towaru;

i)koszty związane z przewozem (przewoźne, koszty dodatkowe, należności celne i inne koszty powstałe od chwili zawarcia umowy do chwili dostawy);

j)instrukcje niezbędne do załatwienia formalności celnych i innych;

k)oświadczenie, że przewóz, bez względu na jakąkolwiek przeciwną klauzulę, podlega przepisom niniejszej Konwencji.

Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec powyższego dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Spółkę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem transakcji zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 4 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Z okoliczności sprawy wynika, w związku z sprzedażą towarów Spółka przewiduje dwa warianty transportu towarów do Nabywców końcowych:

-towary będą zbiorczo przemieszczane własnym transportem Spółki z jej magazynu w (...) do najętego lokalu w innym państwie UE. Z tego lokalu pracownicy Spółki (kierowcy) będą wydawać towar (tego samego lub następnego dnia) lokalnym kurierom zaangażowanym przez Pośrednika, którzy dostarczą towar bezpośrednio do Nabywcy końcowego w tym państwie UE (lub w innym państwie UE),

-Spółka będzie transportować zbiorczo towary własnym transportem z jej magazynu w (...) do punktów spedycyjnych lokalnych kurierów zaangażowanych przez Pośrednika w położonych w innych państwach UE, skąd zostaną one dostarczone bezpośrednio do Nabywcy końcowego w tym państwie UE (lub w innym państwie UE).

W obu wariantach lokalni kurierzy będą potwierdzali odbiór towaru podpisem na przygotowanym przez Spółkę dokumencie zawierającym dane tożsame z dokumentem CMR, który będzie zawierał również informacje o numerze przewozowym przesyłki, co pozwoli na jednoznaczną identyfikację dokonanych dostaw, a w szczególności co do ilości i rodzaju towaru wydanego lokalnemu kurierowi.

Spółka będzie również w posiadaniu dokumentu WZ wystawianego w dniu opuszczenia przez towar magazynu w (...). Dokument WZ będzie zawierał specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, a także swój unikalny numer oraz numer zamówienia – umożliwi to identyfikację towaru, który został wywieziony własnym transportem Spółki do innego państwa UE w celu jego wydania lokalnym kurierom.

Z kolei fakturę dokumentującą dostawę towaru na rzecz Pośrednika Spółka będzie wystawiać po wydaniu towaru lokalnym kurierom (tj. w dniu dokonania dostawy na rzecz Pośrednika) – najczęściej z kilkudniowym opóźnieniem. Faktura będzie zawierać dane Pośrednika oraz precyzować towary podlegające dostawie. Oprócz tego Spółka będzie w posiadaniu potwierdzenia płatności za towar przez Pośrednika. Do płatności wykonanych za pomocą systemów płatności internetowych, które będą następowały przed dostawą towarów, każdorazowo zostanie przyporządkowany numer zamówienia. W przypadku płatności z odroczonym terminem zapłaty, Pośrednik będzie co do zasady dokonywał zbiorczych przelewów bankowych bez podawania numerów poszczególnych zamówień w ich tytule.

Spółka nie będzie w posiadaniu zbiorczych zestawień potwierdzających dostarczenie towaru przez lokalnego kuriera do Nabywców końcowych. Jednak ma możliwość uzyskania takiego potwierdzenia w odniesieniu do pojedynczych transakcji (poprzez system monitoringu przesyłek), jednak jego uzyskanie wymaga każdorazowej, ręcznej weryfikacji przez pracowników Spółki za pomocą udostępnionego jej numeru przewozowego, co jednak byłoby bardzo angażujące dla pracowników Spółki oraz komplikowałaby proces gromadzenia dokumentacji potwierdzającej dostarczenie towarów w ramach WDT.

Spółka nie ma jednocześnie możliwości uzyskania dalszych dokumentów potwierdzających dokonanie WDT na rzecz Pośrednika. W szczególności, ze względu na znaczną liczbę podmiotów pełniących w przyszłości rolę Pośredników, Spółka nie będzie miała realnej możliwości egzekwowania od nich oświadczeń potwierdzających dostarczenie towaru.

Dokumenty, które będą w posiadaniu Spółki umożliwią ich przypisanie do konkretnej transakcji. Ze wszystkich zgromadzonych razem dokumentów jednoznacznie będzie wynikać, że towar został doręczony lokalnemu kurierowi zaangażowanemu przez Pośrednikowi w danym dniu pod danym adresem.

Odnosząc się do wątpliwości Spółki, należy wskazać, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest m.in. od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju Unii Europejskiej. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Wobec tego, zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Spółkę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem transakcji zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 4 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Ponadto powołane przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Jak wskazano w opisie sprawy Spółka będzie dokumentować dokonanie WDT następującymi dokumentami:

1 zamówienie Pośrednika w sklepie internetowym (dostarczenie Spółce etykiety przewozowej),

2 potwierdzenie płatności,

3 dokument WZ wystawiony przez Spółkę,

4 CMR wystawiony przez Spółkę z podpisem przewoźnika (lokalnego kuriera), bez podpisu odbiorcy (Pośrednika),

5 faktura sprzedaży wraz ze specyfikacją dostarczanego towaru.

Zatem mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, iż skoro ww. dokumenty potwierdzają jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE, Spółka na podstawie tych dokumentów może do transakcji stanowiących wewnątrzwspólnotową dostawę towarów stosować stawkę podatku w wysokości 0%.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.

Z uwagi na uwarunkowanie zawarte w treści pytania nr 4, tj. uzależnienie odpowiedzi na to pytanie od negatywnej oceny Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 3 – nie dokonuję oceny Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 4.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że to czy posiadane przez Spółkę dokumenty rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.