Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie określenia miejsca świadczenia usługi głównej (kolokacji) oraz usług pomocniczych z nią związanymi. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. S.A. (dalej jako: „Wnioskodawca”) jest podmiotem z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych dla innych operatorów.

Oferta Wnioskodawcy skierowana jest do operatorów sieci telefonii stacjonarnej i komórkowej, telewizji kablowych, dostawców Internetu, zarówno krajowych jak i zagranicznych podmiotów działających w branży telekomunikacyjnej, w tym wszystkich operatorów sieci światłowodowych. Wnioskodawca nie świadczy usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami. Wnioskodawca zawiera umowy z podatnikami posiadającymi siedzibę poza terytorium Polski (dalej jako: „Kontrahentami”).

Na podstawie wskazanych umów Wnioskodawca świadczy usługi kolokacji obejmujące udostępnienie miejsca na umieszczenie urządzeń telekomunikacyjnych Kontrahenta (zwanych dalej „Urządzeniami”) w kolokacjach położonych na terytorium Polski oraz połączenia Urządzeń z pozostałą infrastrukturą teletechniczną Wnioskodawcy i zapewnienia warunków do ich prawidłowej pracy, w szczególności zasilania elektrycznego, odpowiedniej temperatury, wilgotności i fizycznego bezpieczeństwa. Kontrahenci posiadają dostęp do swoich Urządzeń umieszczonych w kolokacjach Wnioskodawcy. Powierzchnia każdej kolokacji jest współdzielona – szafy teletechniczne znajdują się w module, w którym znajdują się też szafy innych Kontrahentów.

Usługa kolokacji w przypadku Kontrahenta najczęściej powiązana jest ze świadczeniem przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta innych usług. Najczęściej potrzeba usługi kolokacji wynika z usługi dzierżawy włókien światłowodowych. Kontrahenci wskazują, z których kolokacji chcą skorzystać i w jakim zakresie analizują parametry całego toru optycznego dzierżawionych włókien światłowodowych. Tor optyczny przebiega przez szereg sąsiednich obiektów kolokacyjnych. Zdemontowanie Urządzenia w jednej z kolokacji może skutkować zaburzeniem działania Urządzeń w pozostałych kolokacjach oraz brakiem możliwości skorzystania z usług towarzyszących.

Urządzenia nie stanowią integralnej części budynku. Urządzenie jest elementem ruchomym. Kontrahenci mogą wnosić i wynosić Urządzenia. Urządzenie nie jest przytwierdzone do podłoża, ścian ani sufitu budynku, można je zdemontować. Demontaż skutkowałby jednak zaprzestaniem bieżącego działania Urządzenia. Szafa teletechniczna stoi na podłodze. Urządzenia są wkładane do szaf za pomocą szyn montażowych lub przykręcane bezpośrednio do stelaży montażowych. Zdemontowanie i przeniesienie Urządzenia nie wpłynęłoby na uszkodzenie ani na zmianę stanu fizycznego budynku.

Istotą świadczonych przez Wnioskodawcę usług jest przechowywanie Urządzeń, zapewnienie warunków do prawidłowego ich funkcjonowania, a także ich bezpieczeństwa i ewentualnej pomocy techniczno-informatycznej.

Pytanie

Czy miejsce świadczenia wskazanej w stanie faktycznym usługi głównej (kolokacji) oraz usług pomocniczych nierozerwalnie związanych z usługą główną, na rzecz Kontrahentów należy ustalić zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy ustalenia miejsca świadczenia wskazanych w stanie faktycznym usług na rzecz Kontrahentów należy dokonywać zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT.

Jak wynika z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. 2024 r. poz. 361, dalej jako: „Ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei w myśl art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W tym miejscu należy zaakcentować, iż z przywołanego powyżej art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT wynika zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem świadczenia usług jest terytorium kraju w rozumieniu art. 2 pkt 1 Ustawy o VAT. Stosownie do art. 2 pkt 1 Ustawy o VAT przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT dla prawidłowego opodatkowania dane transakcji kluczowe jest ustalenie miejsca jej świadczenia, które z kolei determinuje miejsce jej opodatkowania. Zasady dotyczące ustalania miejsca opodatkowania usług zostały uregulowane z rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”. Zgodnie z art. 28a Ustawy o VAT, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1.ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:

a)podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b)osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Powyższa definicja podatnika znajduje zastosowanie jedynie na potrzeby ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według przywołanej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej, ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane ponadto podmioty wykonujące działalność gospodarczą, zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólną zasadę określania miejsca świadczenia przy świadczeniu usług zawiera art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT zgodnie, z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast w myśl art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wynika z przywołanych przepisów, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Od powyższej zasady ustawodawca przewidział szereg wyjątków, wskazując szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług związanych m.in. z nieruchomościami. I tak zgodnie z art. 28e Ustawy o VAT miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Jak stanowi art. 13b Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.; dalej jako: „Rozporządzenie 282/2011”) – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

a)każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;

b)każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;

c)każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;

d)każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

W myśl art. 31a ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

a)gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;

b)gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Jednocześnie w art. 31a ust. 2 Rozporządzenia 282/2011 zawarto wykaz przykładowych usług, które należy uznać za związane z nieruchomościami, czyli usług objętych zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112/WE. Co więcej w art. 31a ust. 3 rozporządzenia 282/2011 zawarto wykaz przykładowych usług, których nie należy traktować jako usług związanych z nieruchomościami, czyli usług nieobjętych zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112/WE.

Zgodnie z art. 31a ust. 2 Rozporządzenia 282/2011 ustęp 1 obejmuje w szczególności: a) opracowanie planów budynku lub jego części przeznaczonych na określoną działkę, bez względu na to, czy budynek został wzniesiony; b) świadczenie usług nadzoru budowlanego lub ochrony na miejscu; c) wznoszenie budynku na terenie oraz prace budowlane i rozbiórkowe dotyczące budynku lub jego części; d) budowę stałych struktur na terenie, jak również prace budowlane i rozbiórkowe dotyczące stałych struktur, takich jak systemy rurociągów gazowych, wodnych, kanalizacyjnych i podobnych; e) prace terenowe, łącznie z usługami rolniczymi, takimi jak orka, siew, nawadnianie i nawożenie; f) badanie i ocenę ryzyka dla nieruchomości i jej stanu; g) szacowanie wartości nieruchomości, łącznie z przypadkami, kiedy taka usługa jest wymagana na potrzeby ubezpieczenia, w celu ustalenia wartości nieruchomości jako zabezpieczenia kredytu lub w celu oszacowania ryzyka i strat w przypadku sporów; h) wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę; i) świadczenie usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, łącznie z prawem do przebywania w określonym miejscu na podstawie praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie i podobnych; j) przyznanie lub przeniesienie praw innych niż objęte lit. h) oraz i) do wykorzystania nieruchomości w całości lub w części, łącznie z zezwoleniem na korzystanie z części nieruchomości, np. udzielanie pozwoleń na połów lub polowanie, przyznawanie dostępu do poczekalni w portach lotniczych lub korzystanie z infrastruktury, za którą pobiera się opłaty, takiej jak most lub tunel; k) utrzymanie, remont i naprawę budynku lub jego części, łącznie z takimi pracami jak sprzątanie, układanie płytek, tapetowanie i układanie parkietu; l) utrzymanie, remont i naprawę stałych struktur, takich jak systemy rurociągów gazowych, wodnych, kanalizacyjnych i podobnych; m) instalację lub montaż maszyn lub sprzętu, które po zainstalowaniu lub zamontowaniu są uznane za nieruchomość; n) utrzymanie i naprawę oraz kontrolę maszyn lub sprzętu, jak również nadzór nad maszynami lub sprzętem, jeżeli maszyny lub sprzęt są uznane za nieruchomość; o) zarządzanie nieruchomościami inne niż zarządzanie portfelem inwestycji w nieruchomości objęte ust. 3 lit. g), obejmujące obsługę nieruchomości komercyjnej, przemysłowej lub mieszkalnej przez właściciela nieruchomości lub na jego rzecz; p) pośrednictwo w sprzedaży, dzierżawie lub wynajmie nieruchomości oraz ustanowieniu lub przeniesieniu określonych udziałów w nieruchomościach lub praw rzeczowych dotyczących nieruchomości (bez względu na to, czy są one traktowane jako majątek rzeczowy, czy nie), inne niż pośrednictwo objęte ust. 3 lit. d); q) usługi prawne związane z przeniesieniem tytułu do nieruchomości, ustanowieniem lub przeniesieniem określonych udziałów w nieruchomościach lub praw rzeczowych dotyczących nieruchomości (bez względu na to, czy są one traktowane tak jak rzeczy), takie jak czynności notarialne lub sporządzanie umów kupna lub sprzedaży nieruchomości, nawet jeżeli transakcja, w wyniku której dochodzi do zmiany stanu prawnego nieruchomości, nie zostaje przeprowadzona.

W myśl a art. 31a ust. 3 Rozporządzenia 282/2011 nie uznaje się za usługi związane z nieruchomościami: a) opracowania planów budynku lub jego części, jeżeli nie są one przeznaczone na określoną działkę; b) przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę; c) świadczenia usług reklamowych, nawet jeżeli wiąże się to z wykorzystaniem nieruchomości; d) pośrednictwa w świadczeniu usług zakwaterowania hotelowego lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, jeżeli pośrednik działa w imieniu i na rzecz osoby trzeciej; e) udostępniania miejsca na stoisko podczas targów lub wystaw, łącznie z innymi powiązanymi usługami umożliwiającymi wystawcy przedstawienie towarów, takimi jak projekt stoiska, transport i przechowywanie towarów, udostępnianie maszyn, okablowanie, ubezpieczenie i reklama; f) instalacji lub montażu maszyn lub sprzętu, utrzymania i naprawy oraz kontroli maszyn lub sprzętu, jak również nadzoru nad maszynami lub sprzętem, które nie są lub nie stają się częścią nieruchomości; g) zarządzania portfelem inwestycji w nieruchomości; h) usług prawnych powiązanych z umowami, innych niż objęte ust. 2 lit. q), łącznie z doradztwem dotyczącym warunków umowy dotyczącej przeniesienia nieruchomości lub wykonania takiej umowy lub też udowodnienia istnienia takiej umowy, jeżeli takie usługi nie dotyczą przeniesienia tytułu do nieruchomości.

W myśl art. 2 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1, z późn. zm., dalej jako: „Dyrektywa 2006/112/WE”), przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT jest każda pojedyncza transakcja. Czasami jednak poszczególne transakcje są tak ze sobą związane (tzw. zespół świadczeń i czynności), że nie jest jasne, czy należy je jeszcze kwalifikować jako pojedyncze, niezależne transakcje. Jednak, w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie należy uważać za jednolitą czynność, gdy nie są one niezależne.

Z takimi sytuacjami mamy do czynienia nie tylko w przypadku, gdy jedno lub kilka świadczeń należy uznać za świadczenie główne, natomiast pozostałe za świadczenia dodatkowe, traktowane z punktu widzenia podatkowego tak jak świadczenie główne, ale przede wszystkim wówczas, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Koncepcja świadczeń złożonych (kompleksowych) została wypracowana w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: „TSUE”). Przykładowo wyroki TSUE z dnia 10 listopada 2016 r., Pavlína Baštová, w sprawie C-432/15, EU: C: 2016:855, z dnia 27 września 2012 r., Field Fisher Waterhouse LLP, w sprawie C-392/11, EU:C:2012:597. Bogate orzecznictwo TSUE dostarcza wskazówek w zakresie sposobu traktowania świadczeń na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT.

Z przywołanych wyroków wynika, iż co do zasady dla celów podatku VAT każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne – co było wielokrotnie podkreślane przez orzecznictwo TSUE. W tym względzie z orzecznictwa TSUE wynika, że w przypadku, gdy transakcja składa się z szeregu elementów i czynności, należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia, czy do celów VAT transakcja ta prowadzi do dwóch lub więcej odrębnych świadczeń, czy do jednego świadczenia. Powyższe oznacza, że dla celów podatkowych każde świadczenie należy poddać odrębnej analizie.

Jak już wcześniej wspomniano, transakcji złożonej z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie należy sztucznie rozdzielać. Dlatego właśnie jedno świadczenie ma miejsce, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika na rzecz klienta są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Tym samym podstawową cechą jednego świadczenia złożonego jest jego nierozerwalność. Wszystkie poszczególne czynności składające się na to świadczenie tworzą jedność w związku z czym są postrzegane jako pojedyncze świadczenie. Na istnienie jednego świadczenia złożonego wskazuje również niemożliwość dostępności poszczególnych świadczeń niezależnie od siebie – por. wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2013 r., Město Žamberk, C-18/12.

Z kolei w sytuacji gdy świadczenia są dostępne niezależnie od siebie, wówczas, jak wskazuje orzecznictwo TSUE istnieje kilka odrębnych świadczeń zgodnie z ustawą o VAT. Ponadto, kolejną cechą świadczącą o istnieniu jednego świadczenia złożonego jest jednolity cel gospodarczy transakcji. Aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), powinna składać się z kombinacji różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Oznacza to, że z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej. W wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Vorzekeringen, TSUE wskazał, że po pierwsze z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania podatku VAT. W ocenie Trybunału, aby określić, czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem, należy przede wszystkim poszukać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem ustalenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie. Podobnie jest w przypadku, jeśli dwa (lub więcej) świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Jak wynika ze stanu faktycznego Wnioskodawca zawiera umowy z podatnikami posiadającymi siedzibę poza terytorium Polski. Na podstawie wskazanych umów Wnioskodawca świadczy usługi kolokacji obejmujące umieszczenie Serwerów Kontrahenta w serwerowni położonej na terytorium Polski. Kontrahenci posiadają dostęp do swoich Serwerów umieszczonych w serwerowniach Wnioskodawcy. Powierzchnia serwerowni jest współdzielona – szafy znajdują się w module, w którym znajdują się też szafy innych Kontrahentów. Celem świadczonych przez Wnioskodawcę usług jest nie tylko zapewnienie miejsca w serwerowni ale także zapewnienie obsługi technicznej i informatycznej. Wnioskodawca udostępnia Kontrahentowi miejsce do przechowywania Serwerów oraz zapewnia odpowiednie warunki do prawidłowego funkcjonowania powierzonego sprzętu.

Mając na uwadze, iż celem świadczonych przez Wnioskodawcę usług jest funkcjonowanie Serwerów Kontrahenta w serwerowni Wnioskodawcy, a poszczególne czynności służą realizacji tego celu, świadczone przez Wnioskodawcę czynności stanowią usługę o charakterze kompleksowym. Co istotne elementem dominującym tej usługi jest kolokacja sprzętu powierzonego przez Kontrahenta.

Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdza wyrok TSUE z dnia 2 lipca 2020 r. w sprawie C-215/19, w którym czytamy: „Artykuł 47 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2008/8, oraz art. 31a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112, zmienionego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z 7 października 2013 r., należy interpretować w ten sposób, że usługi przechowywania w centrum danych, w ramach których świadczący je usługodawca udostępnia swoim klientom szafy serwerowe, by mogli oni zainstalować w nich własne serwery, oraz dostarcza im dodatkowe towary i świadczy na ich rzecz dodatkowe usługi, takie jak energia elektryczna i różne usługi w celu zapewnienia użytkowania tych serwerów w optymalnych warunkach, nie stanowią usług związanych z nieruchomością w rozumieniu tych przepisów, jeżeli owym klientom nie przysługuje – czego zbadanie należy do sądu odsyłającego – wyłączne prawo do używania części nieruchomości, w której zainstalowano szafy”.

Mając na uwadze poczynione ustalenia należy wskazać, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi kompleksowe, w skład których wchodzą usługi kolokacji sprzętu informatycznego i usługi powiązane, nie stanowią usług związanych z nieruchomościami w rozumieniu art. 28e Ustawy o VAT. Rzeczone usługi nie odnoszą się bowiem do konkretnie określonej nieruchomości, w której przechowywane są serwery. Zauważmy bowiem, iż celem świadczonych przez Wnioskodawcę usług jest prawidłowe funkcjonowanie powierzonych przez Kontrahentów Serwerów. Ponadto ze specyfiki świadczonych usług wynika, że nie mają one wpływu na zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości. W konsekwencji powyższego nieruchomość nie jest centralnym elementem świadczonych usług. Tym samym rzeczonych usług nie można zakwalifikować jako usług związanych z nieruchomością.

Co ważne w niniejszej sprawie powierzchnia serwerowni jest współdzielona przez danego Kontrahenta z innymi podmiotami. Powyższe powoduje iż w rozpatrywanym stanie faktycznym nie można mówić o wynajmie nieruchomości. Z punktu widzenia Kontrahenta istotna jest możliwość użytkowania Serwerów, a nie sama nieruchomość, w której te Serwery się znajdują.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w niniejszym przypadku świadczenie kompleksowe, polegające na świadczeniu usług kolokacji i usług powiązanych nie jest związane z nieruchomością. Zatem w niniejszym przypadku, miejsce świadczenia, a tym samym miejsce opodatkowania przedmiotowych usług należy ustalić na podstawie art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT.

Prawidłowość powyższego potwierdza pismo z dnia 8 lipca 2024 r., Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sygn. 0114-KDIP1-2.4012.209.2024.2.AP, w którym wskazano: „Tym samym należy stwierdzić, że w niniejszym przypadku świadczenie kompleksowe, polegające na świadczeniu usług kolokacji i usług powiązanych nie jest związane z nieruchomością. W konsekwencji do przedmiotowych usług art. 28e ustawy nie znajduje zastosowania. W tym przypadku, miejsce świadczenia, a tym samym miejsce opodatkowania przedmiotowych usług należy ustalić na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy. Co istotne, wskazali Państwo, że nie macie siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, a zatem miejscem świadczenia, a zarazem opodatkowania usługi kolokacji sprzętu informatycznego i usług powiązanych nie będzie terytorium Polski, ale miejsce gdzie Państwa Spółka (jako usługobiorca) posiada siedzibę działalności gospodarczej.”

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu dość wskazanych w stanie faktycznym usług znajduje zastosowanie art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy:

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Zgodnie z art. 28a ustawy:

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy:

Z powołanych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady usługa świadczona na rzecz podatnika, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Od powyższej zasady ustawodawca przewidział szereg wyjątków, wskazując m.in. szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług związanych m.in. z nieruchomościami.

I tak zgodnie z art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług:

Wskazany przepis stanowi implementację przepisu art. 47 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1), zgodnie z którym:

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1 ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011:

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Jednocześnie w art. 31a ust. 2 rozporządzenia 282/2011 zawarto wykaz przykładowych usług, które należy uznać za związane z nieruchomościami, czyli usług objętych zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112/WE. Co więcej w art. 31a ust. 3 rozporządzenia 282/2011 zawarto wykaz przykładowych usług, których nie należy traktować jako usług związanych z nieruchomościami, czyli usług nieobjętych zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 31a ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

W art. 31a ust. 3 Rozporządzenia wykonawczego 282/2011 zdefiniowano katalog przesłanek negatywnych tj. usług które nie są uznawane za związane z nieruchomościami:

Rozwiązania wprowadzone powyższym rozporządzeniem 282/2011 mają na celu doprowadzić w całej Unii Europejskiej do wspólnej wykładni i spójnego stosowania przepisu szczególnego, jakim jest art. 47 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że jesteście Państwo podmiotem z siedzibą w Polsce, który prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych dla innych operatorów. Jesteście Państwo zarejestrowani jako czynny podatnik VAT. Zawieracie Państwo umowy z podatnikami posiadającymi siedzibę poza terytorium Polski (Kontrahenci). Nie świadczycie Państwo usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami.

Na podstawie zawartych umów świadczycie Państwo usługi kolokacji obejmujące udostępnienie miejsca na umieszczenie urządzeń telekomunikacyjnych Kontrahenta w kolokacjach położonych na terytorium Polski oraz połączenia tych urządzeń z pozostałą infrastrukturą teletechniczną należącą do Spółki, a także zapewniacie warunki do prawidłowej pracy urządzeń, w szczególności w zakresie zasilania elektrycznego, odpowiedniej temperatury, wilgotności i fizycznego bezpieczeństwa.

Kontrahenci posiadają dostęp do swoich urządzeń umieszczonych w Państwa kolokacjach, a powierzchnia każdej kolokacji jest współdzielona – szafy teletechniczne znajdują się w module, w którym znajdują się też szafy innych Kontrahentów.

Usługa kolokacji najczęściej jest powiązana ze świadczeniem innych usług, najczęściej potrzeba usługi kolokacji wynika z usługi dzierżawy włókien światłowodowych. Zdemontowanie urządzenia Kontrahenta w jednej z kolokacji może skutkować zaburzeniem działania urządzeń w pozostałych kolokacjach oraz brakiem możliwości skorzystania z usług towarzyszących. Istotą świadczonych przez Państwa usług jest przechowywanie urządzeń Kontrahenta, zapewnienie warunków do prawidłowego ich funkcjonowania, a także ich bezpieczeństwa i udzielenie ewentualnej pomocy techniczno-informatycznej.

Urządzenia nie stanowią integralnej części budynku, są elementem ruchomym, a Kontrahenci mogą wnosić i wynosić urządzenia. Urządzenie nie jest przytwierdzone do podłoża, ścian ani sufitu budynku, można je zdemontować. Demontaż skutkowałby jednak zaprzestaniem bieżącego działania urządzenia. Szafa teletechniczna stoi na podłodze. Urządzenia są wkładane do szaf za pomocą szyn montażowych lub przykręcane bezpośrednio do stelaży montażowych. Zdemontowanie i przeniesienie urządzenia nie wpłynęłoby na uszkodzenie ani na zmianę stanu fizycznego budynku.

W związku z tak przedstawionym stanem sprawy, powzięli Państwo wątpliwość, czy miejsce świadczenia wykonywanej przez Państwa usługi głównej (kolokacji) oraz usług pomocniczych związanych z tą usługą, należy ustalić zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy VAT.

Wskazać w tym miejscu należy, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej czynności wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował Trybunał Sprawiedliwości UE, w wydanych orzeczeniach na podstawie pierwotnie obowiązującej Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) oraz obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L nr 347, str. 1 z późn. zm.). W szczególności w wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd., Trybunał uznał, że każde świadczenie usług powinno być, co do zasady, traktowane jako świadczenie odrębne i niezależne. Jeżeli jednak dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej.

Aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), powinna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, gdy cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Z wniosku wynika, że najczęściej potrzeba usługi kolokacji wynika z usługi dzierżawy włókien światłowodowych. Tor optyczny dzierżawionych włókien światłowodowych przebiega przez szereg sąsiednich obiektów kolokacyjnych, a zdemontowanie urządzenia Kontrahenta w jednej z kolokacji może skutkować zaburzeniem działania urządzeń w pozostałych kolokacjach oraz brakiem możliwości skorzystania z usług towarzyszących. Istotą świadczonych przez Państwa usług jest przechowywanie urządzeń Kontrahenta oraz połączenie tych urządzeń z pozostałą infrastrukturą teletechniczną należącą do Spółki, zapewnienie warunków do prawidłowego ich funkcjonowania, a także ich bezpieczeństwa i udzielenie ewentualnej pomocy techniczno-informatycznej.

Skoro zasadniczym celem wykonywanych usług jest funkcjonowanie urządzeń Kontrahenta w kolokacjach na terytorium Polski, a poszczególne czynności wykonywane przez Spółkę przyczyniają się do prawidłowego realizowania usługi podstawowej, to opisane powyżej świadczenia stanowią łącznie usługę kompleksową, składającą się z różnych czynności. Tym samym świadczone przez Państwa usługi kolokacji i usługi pomocnicze, nierozerwalnie powiązane z usługą główną, stanowią usługę kompleksową, gdzie elementem dominującym jest usługa kolokacji.

Odnosząc się do miejsca świadczenia i opodatkowania usług będących przedmiotem Państwa wniosku w pierwszej kolejności należy zastrzec, że art. 28e ustawy jest przepisem szczególnym, którego zakres nie może być interpretowany rozszerzająco. Z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wynika, że aby świadczenie usług mogło zostać uznane za związane z nieruchomością w rozumieniu tego przepisu, konieczne jest, by świadczenie to było związane z wyraźnie określoną nieruchomością i by sama nieruchomość stanowiła przedmiot owego świadczenia. Tak jest w szczególności wówczas, gdy wyraźnie określoną nieruchomość należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia (zob. podobnie wyrok z dnia 27 czerwca 2013 r., RR Donnelley Global Turnkey Solutions Poland, C-155/12, EU:C:2013:434, pkt 34, 35).

Zgodnie z przepisami art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia wykonawczego, usługi związane z przechowywaniem (magazynowaniem) towarów nie mogą być uznane za usługi związane z nieruchomością, jeżeli usługobiorcy nie przysługuje wyłączne prawo do używania części nieruchomości, w której przechowuje towar.

Powyższe potwierdził TSUE w sprawie C-215/19, wskazując, że: „Artykuł 47 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2008/8, oraz art. 31a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112, zmienionego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z 7 października 2013 r., należy interpretować w ten sposób, że usługi przechowywania w centrum danych, w ramach których świadczący je usługodawca udostępnia swoim klientom szafy serwerowe, by mogli oni zainstalować w nich własne serwery, oraz dostarcza im dodatkowe towary i świadczy na ich rzecz dodatkowe usługi, takie jak energia elektryczna i różne usługi w celu zapewnienia użytkowania tych serwerów w optymalnych warunkach, nie stanowią usług związanych z nieruchomością w rozumieniu tych przepisów, jeżeli owym klientom nie przysługuje – czego zbadanie należy do sądu odsyłającego – wyłączne prawo do używania części nieruchomości, w której zainstalowano szafy”.

Orzecznictwo, jak wskazuje Trybunał w wyroku C-215/19, zostało zasadniczo skodyfikowane w art. 31a ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011, stanowiącym, że usługi związane z nieruchomością, o których mowa w art. 47 dyrektywy VAT, obejmują jedynie te usługi, które wykazują wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością, co ma miejsce, po pierwsze, w przypadku, gdy usługi te wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług, a po drugie, w przypadku, gdy usługi te są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że świadczone przez Państwa usługi kompleksowe, w skład których wchodzą usługi kolokacji i usługi pomocnicze nierozerwalnie z nimi związane, nie stanowią usług związanych z nieruchomościami w rozumieniu art. 28e ustawy i art. 31a rozporządzenia 282/2011. W przypadku przedmiotowych usług, mimo tego, że odnoszą się i będą odnosić się do konkretnie określonej nieruchomości (na której znajduje się obiekt kolokacyjny), identyfikowalnej co do jej położenia, to jednak Państwa celem jest świadczenie kompletnej i spójnej usługi polegającej na prawidłowym funkcjonowaniu powierzonych Państwu urządzeń Kontrahenta. Ze specyfiki świadczonych usług wynika, że nie mają one wpływu na zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości. Urządzenia Kontrahentów nie stanowią integralnej części budynku, nie są przytwierdzone do ścian, podłoża ani sufitu budynku i można je zdemontować. Urządzenia są wkładane do szaf za pomocą szyn montażowych lub przykręcane bezpośrednio do stelaży montażowych. Ich zdemontowania i przeniesienie nie wpłynęłoby na uszkodzenia lub zmianę stanu fizycznego nieruchomości. W takim sensie nieruchomość nie jest i nie będzie elementem centralnym świadczonych usług, a więc nie można ich kwalifikować jako usług związanych z nieruchomością.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Kontrahenci posiadają dostęp do swoich urządzeń umieszczonych w kolokacjach Spółki, a powierzchnia każdej kolokacji jest współdzielona. Szafy teletechniczne znajdują się w module, w którym znajdują się tez szafy innych Kontrahentów. Tym samym Państwa kolokacje nie są przeznaczone do wyłącznego użytku poszczególnych Kontrahentów. Z samego charakteru usług kolokacji wynika też, że co do zasady polegają one bardziej na współdzieleniu przestrzeni i obsłudze urządzeń usługobiorcy przez wyspecjalizowane firmy, niż wynajmie (przez usługobiorcę) na własny użytek konkretnej nieruchomości. To, że Państwa obiekt (kolokacyjny) jest zlokalizowany w danej, konkretnej nieruchomości, nie oznacza, że staje się on automatycznie częścią nieruchomości, a więc nie można wywieść wniosku, że usługi kolokacji będą wiązały się bezpośrednio z konkretną nieruchomością. Z punktu widzenia Kontrahenta – jako usługobiorcy – istotna jest możliwość użytkowania urządzeń, a nie sama nieruchomość, w której się znajdują. Istotą świadczonych przez Państwa usług jest więc przechowywanie urządzeń Kontrahenta oraz zapewnienie warunków do prawidłowego ich funkcjonowania. Tym samym należy stwierdzić, że w niniejszym przypadku świadczenie kompleksowe, polegające na świadczeniu usługi głównej (kolokacji) i usług pomocniczych nierozerwalnie z nią związanych, nie jest związane z nieruchomością. W konsekwencji do przedmiotowych usług nie znajdzie zastosowania art. 28e ustawy. W tym przypadku, miejsce świadczenia, a tym samym miejsce opodatkowania przedmiotowych usług należy ustalić na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy.

Co istotne, wskazali Państwo, że Kontrahenci są podatnikami posiadającymi siedzibę działalności gospodarczej poza terytorium Polski, zatem – w przypadku gdy Kontrahenci nie posiadają stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju niż kraj ich siedziby – miejscem świadczenia, a zarazem opodatkowania usługi głównej (kolokacji) i usług pomocniczych do niej nie będzie terytorium Polski, ale miejsce gdzie Państwa Kontrahent (usługobiorca) posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Podsumowując, Państwa stanowisko, że miejsce świadczenia usługi głównej (kolokacji) oraz usług pomocniczych, nierozerwalnie związanych z usługą główną, na rzecz Kontrahentów należy ustalić zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.