Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe - Interpretacja

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe - Interpretacja - null

Temat interpretacji

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy wskazania, czy sprzedaż pojazdu, naczepy lub przyczepy na rzecz Klienta lub leasingodawcy Klienta stanowi odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce. Uzupełnili go Państwo pismem z 17 stycznia 2025 r. (wpływ 17 stycznia 2025 r.) oraz pismem z 31 stycznia 2025 r. (wpływ 31 stycznia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

„A” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest spółką z siedzibą w Polsce, zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie importu, sprzedaży oraz wynajmu ciągników siodłowych, naczep i samochodów ciężarowych, jak również naprawy i serwisu ciągników siodłowych, naczep i innych pojazdów.

W ramach prowadzonej działalności Spółka nabywa pojazdy, naczepy lub przyczepy (dalej: Towary) od dostawcy z siedzibą w Niemczech, w Austrii lub innym państwie członkowskim Unii Europejskiej (UE) w celu ich odsprzedaży klientowi w Polsce, tj. podmiotowi z siedzibą w Polsce, podatnikowi podatku od towarów i usług (dalej: Klient).

Klienci Spółki często korzystają z leasingu operacyjnego jako formy finansowania nabycia pojazdu – w takim przypadku nabywcą Towaru od Spółki jest podmiot świadczący na rzecz klienta usługę leasingu (leasingodawca), chociaż faktycznym użytkownikiem Towaru pozostaje Klient. W wyniku zawarcia umowy leasingu operacyjnego pomiędzy Klientem a leasingodawcą nie dochodzi do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.; dalej: Ustawa VAT).

Transakcje opisane powyżej układają się zatem w następujący łańcuch:

1)dostawca z siedzibą w Niemczech, Austrii lub w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej (dalej: Dostawca) dokonuje sprzedaży towaru na rzecz Spółki,

2)Spółka dokonuje sprzedaży tego samego towaru (tj. Towaru) na rzecz swojego Klienta lub leasingodawcy Klienta.

Transport Towaru odbywa się natomiast bezpośrednio od Dostawcy do Klienta, tj. nabywcy i/lub użytkownika Towaru.

W przypadku, gdy nabywcą Towaru jest leasingodawca Klienta, wówczas mimo, że leasingodawca jest właścicielem Towaru z punktu widzenia prawa cywilnego, Towar i tak jest wysyłany do Klienta, jako przyszłego użytkownika Towaru.

Wnioskodawca w transakcjach opisanych w złożonym wniosku podaje Dostawcy polski numer identyfikacyjny nadany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Dostawca nie dokonuje wysyłki ani transportu Towaru, a jedynie informuje o dacie gotowości Towaru do odbioru. Odbiór następuje z miejsca wskazanego przez Dostawcę, zasadniczo z zakładu produkcyjnego Dostawcy lub magazynu znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska. To Spółka ustala z Dostawcą szczegóły odbioru towaru.

Transport towaru odbywa się w ten sposób, że Spółka zleca Klientowi, aby ten działając w imieniu i na rzecz Spółki przetransportował Towar na terytorium Polski, do miejsca siedziby Klienta lub innego miejsca wskazanego przez Klienta w umowie sprzedaży. Spółka przekazuje w tym celu Klientowi specjalne upoważnienie, na podstawie którego towar zostanie wydany Klientowi przez Dostawcę w ustalonym miejscu i czasie. Spółka ponosi koszty transportu realizowanego przez Klienta w imieniu i na rzecz Spółki.

Zgodnie z treścią standardowej umowy sprzedaży zawieranej pomiędzy Spółką a Klientem lub leasingodawcą Klienta, płatności ceny kupujący (tj. Klient lub leasingodawca Klienta) dokonuje na podstawie faktury.

Przy zawarciu umowy Klient dokonuje częściowej wpłaty w postaci zadatku na poczet ceny sprzedaży. Warunkiem wydania Towaru Klientowi jest uregulowanie pełnej ceny sprzedaży.

Wnioskodawca informuje pisemnie pocztą elektroniczną lub faksem kupującego o gotowości do odbioru przedmiotu umowy, tj. Towaru. Kupujący w terminie 7 dni od daty otrzymania takiego zawiadomienia składa u Wnioskodawcy zamówienie na faktury. Jeżeli faktycznym nabywcą Towaru będzie firma leasingowa, wówczas kupujący wskazuje taką firmę i dopilnowuje podpisania porozumienia trójstronnego o przejęciu praw i obowiązków wynikających z niniejszej umowy przez firmę leasingową oraz złożenia przez tą firmę żądania faktury u Wnioskodawcy.

Data odbioru Towaru przez Klienta działającego w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy jest ustalana po wystawieniu przez Wnioskodawcę faktury na rzecz Klienta lub leasingodawcy Klienta.

Z uwagi na szczególny charakter Towarów, tj. fakt, że są to pojazdy, naczepy lub przyczepy, ich transport odbywa się w ten sposób, że osoba upoważniona ze strony Klienta, działając w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy, przybywa do miejsca odbioru Towaru i następnie, jeżeli jest to pojazd, przemieszcza się nim z miejsca odbioru do miejsca dostawy w Polsce, tj. miejsca wskazanego przez Klienta lub dokonuje spięcia naczepy lub przyczepy z innym pojazdem lub ciągnikiem siodłowym i w ten sposób transportuje naczepę lub przyczepę do miejsca dostawy w Polsce.

Najczęściej przed odbiorem Towaru dochodzi do rejestracji Towaru, tj. pojazdu, naczepy lub przyczepy w Polsce, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1251). W ten sposób dla Towaru zostają wydane tablice rejestracyjne, które umieszczane są na pojeździe, naczepie lub przyczepie już na czas transportu do Polski.

Doprecyzowanie opisu sprawy

1.Dostawca (pierwszy podmiot) przenosi/będzie przenosić prawo do rozporządzania Towarami jak właściciel na rzecz drugiego podmiotu (Spółki), a następnie drugi podmiot (Spółka) będzie przenosić prawo do rozporządzania jak właściciel towarami na rzecz trzeciego podmiotu (Klienta lub leasingodawcy Klienta).

2.Przeniesienie prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel z Dostawcy na Spółkę przechodzi w momencie bezpośrednio poprzedzającym odbiór Towarów przez Klienta, tj. w magazynie Dostawcy, czyli na terytorium Niemiec, Austrii lub innego państwa Unii Europejskiej.

3.Umowa sprzedaży zawierana pomiędzy Spółką a jej Klientami (lub leasingodawcami Klientów) nie określa jednoznacznie i używając takich pojęć, w którym momencie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel. Z uwagi jednak na fakt, że Klient transportuje Towar na zlecenie Spółki do miejsca siedziby Klienta lub innego miejsca wskazanego przez Klienta w umowie sprzedaży, to należałoby przyjąć, że do przeniesienia prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel ze Spółki na Klienta lub leasingodawcy Klienta dochodzi w momencie zakończenia transportu, tj. w Polsce.

4.Towary będą transportowane bezpośrednio od Dostawcy do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw.

5.Transport Towarów będzie miał charakter ciągły, tj. Towary nie będą poddawane żadnym czynnościom, które przerywałyby ciągłość tego transportu (np. modyfikacje).

6.Na Spółce spoczywają prawie wszystkie istotne obowiązki w zakresie organizacji transportu Towarów, tj. Spółka określa z Dostawcą warunki odbioru Towarów (miejsce i czas) i to wyłącznie Spółka kontaktuje się w tym zakresie z Dostawcą. W przypadku gdyby Towar nie został odebrany w ustalonym terminie, na Spółkę mogą zostać nałożone kary pieniężne.

Spółka jest odpowiedzialna za zorganizowanie przewoźnika lub innego podmiotu faktycznie realizującego Transport (w okolicznościach złożonego wniosku o interpretację Spółka powierza realizację Transportu Klientowi), zawarcie w tym zakresie porozumienia, umowy lub zlecenia, Spółka wydaje upoważnienie Klientowi do odbioru Towarów w jej imieniu.

7.Klient w zasadzie nie wykonuje czynności o charakterze organizacyjnym w ramach Transportu, Klient technicznie realizuje Transport swoimi środkami transportu. Klient nie czyni żadnych ustaleń z Dostawcą, nie ustala terminu Transportu ani miejsca odbioru Towarów. Klient po otrzymaniu informacji od Spółki o możliwości odbioru uzyskuje w tym zakresie upoważnienie, na mocy którego ma uprawnienie jedynie do odbioru Towarów w miejscu i czasie ustalonym przez Spółkę i Dostawcę. Klient zasadniczo nie ma możliwości wpływania na czas i miejsce odbioru Towarów.

Pytanie

Czy w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego sprzedaż pojazdu, naczepy lub przyczepy na rzecz Klienta lub leasingodawcy Klienta stanowi odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego sprzedaż pojazdu, naczepy lub przyczepy na rzecz Klienta lub leasingodawcy Klienta stanowi odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez odpłatną dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 Ustawy VAT, rozumie się co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary z kolei ustawodawca rozumie rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (por. art. 2 pkt 6 Ustawy VAT).

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że przedmiotem dostaw objętych niniejszym wnioskiem są towary, a nie usługi.

Dla rozstrzygnięcia sprawy będącej przedmiotem złożonego wniosku kluczowe jest to, czy Spółka w zaprezentowanym łańcuchu transakcji pełni funkcję tzw. podmiotu pośredniczącego.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że z uwagi, że w ww. łańcuchu dostaw spełnia definicję tzw. podmiotu pośredniczącego, dostawa dokonywana przez Spółkę do Klienta lub leasingodawcy Klienta będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Ustawodawca w sposób szczególny uregulował kwestię określenia miejsca dostawy dla tzw. dostaw łańcuchowych – zgodnie bowiem z art. 22 ust. 2 Ustawy VAT, w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Powyższy przepis wprowadza regułę, według której w sytuacji, gdy ten sam towar jest przedmiotem kilku dostaw w sensie prawnym, lecz dochodzi do jednej dostawy w sensie faktycznym (towar jest wysyłany od pierwszego podmiotu w łańcuchu do ostatniego), wówczas tylko jedna z tych dostaw jest uznawana za tzw. dostawę ruchomą, czyli taką, do której jest przypisywany transport, a pozostałe dostawy w łańcuchu są uznawane za dostawy tzw. nieruchome.

W danym łańcuchu co do zasady tylko jedna z dostaw może być uznana za dostawę ruchomą, co ma szczególne znaczenie w kontekście transgranicznego przemieszczenia towarów – wówczas dostawa ruchoma może być uznana za dostawę wewnątrzwspólnotową lub eksport, czyli taką, do której może znaleźć zastosowanie preferencyjne opodatkowanie stawką 0%, po spełnieniu warunków ustawowych.

Zgodnie z art. 22 ust. 2b Ustawy VAT, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego. Podmiot pośredniczący został zdefiniowany jako inny niż pierwszy w kolejności dostawca towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz (art. 22 ust. 2d Ustawy VAT). Innymi słowy, podmiotem pośredniczącym będzie zawsze dostawca towarów, co powoduje, że przy łańcuchu dostaw składającym się z trzech podmiotów jako podmiot pośredniczący należy potencjalnie rozpatrywać drugi podmiot w łańcuchu, ponieważ nie może nim być pierwszy w kolejności dostawca.

Podmiot pośredniczący to ponadto taki podmiot, który samodzielnie wysyła lub transportuje towary lub towar wysyła lub transportuje osoba trzecia działając w imieniu i na rzecz podmiotu pośredniczącego.

W świetle art. 22 ust. 2c Ustawy VAT, w przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Reguła ta jednak nie znajdzie zastosowania w sprawie będącej przedmiotem złożonego wniosku, bowiem Wnioskodawca każdorazowo podaje Dostawcy polski numer nadany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Zgodnie z art. 22 ust. 3 Ustawy VAT, w przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c i 2e, dostawę towarów, która:

1)poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2)następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Powyższy przepis wprowadza regułę, według której dostawy nieruchome poprzedzające wysyłkę lub transport (tj. dostawę ruchomą) uznaje się za dokonane w miejscu rozpoczęcia wysyłki, natomiast dostawy nieruchome mające miejsce po wysyłce lub transporcie towarów uznaje się za dokonane w miejscu przeznaczenia towarów, tj. miejscu, w którym kończy się wysyłka lub transport.

Należy wskazać, że przed wejściem w życie ustawy z dnia 28 maja 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 1106) analogiczne reguły odnosiły się do wszystkich transakcji łańcuchowych, niezależnie od tego, czy towar wysyłany (transportowany) był na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej czy też państwa trzeciego.

Wspomnianą ustawą wprowadzono jednak odrębne zasady odnoszące się do transakcji, w których towar wysyłany jest na terytorium innego państwa członkowskiego. W praktyce oznacza to, że w przypadku transakcji wewnątrzwspólnotowych, w których za transport towarów odpowiada podmiot pośredniczący, status dostawy ruchomej determinować będzie numer identyfikacyjny podany przez ten podmiot pośredniczący do jego dostawcy. Wartym wspomnienia jest fakt, iż w grudniu 2019 r. zostały opublikowane przez Dyrekcję Generalną ds. Podatków i Unii Celnej Komisji Europejskiej Noty wyjaśniające w sprawie zmian w zakresie unijnego podatku VAT w odniesieniu do procedury magazynu typu call-off stock, transakcji łańcuchowych i zwolnień wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów („Quick Fixes 2020”) (dalej: „Noty wyjaśniające”) wskazujące na sposoby stosowania nowych regulacji w zakresie transakcji łańcuchowych, które zostały wprowadzone Dyrektywą Rady (UE) 2018/1910.

Treść Not Wyjaśniających ma kluczowe znaczenie, gdyż obecne brzmienie przepisów Ustawy VAT w zakresie dostaw łańcuchowych stanowi implementację Dyrektywy Rady (UE) 2018/1910. W sekcji 3.6.5. Not wyjaśniających wskazano, w jaki sposób należy definiować oraz interpretować definicję „podmiotu pośredniczącego”, w szczególności sformułowanie „wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz”: „Sformułowanie to jest odzwierciedleniem sformułowania zawartego w art. 138 ust. 1 DV, które odnosi się do „dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych, przez sprzedawcę lub przez nabywcę towarów lub na ich rzecz”. W związku z tym jego interpretacja powinna być taka sama jak interpretacja tego ostatniego. Ogólnie rzecz biorąc, podmiotem pośredniczącym będzie dostawca w łańcuchu, który organizuje (bezpośrednio sam albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz) transport towarów; osoba, która albo sama dokonuje transportu we własnym imieniu, albo zleca go osobie trzeciej działającej na jego rzecz”.

Zgodnie z treścią sekcji 3.6.6. Not wyjaśniających, stroną transportującą towary na rzecz podmiotu pośredniczącego może być również inny podmiot z łańcucha dostaw: „Podmiot pośredniczący może transportować towary samodzielnie lub za pośrednictwem innej osoby działającej na jego rzecz. Strona transportująca towary na rzecz podmiotu pośredniczącego nie musi być koniecznie osobą trzecią spoza łańcucha czy też przedsiębiorstwem specjalizującym się w transporcie towarów. Może to być którykolwiek z pozostałych dostawców uczestniczących w transakcji łańcuchowej lub nawet ostatni klient”.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu sprawy, w przypadku łańcucha transakcji, w którym uczestniczą trzy podmioty (Dostawca, Wnioskodawca i Klient lub leasingodawca Klienta) w celu oceny, która z dostaw będzie mogła zostać uznana za dostawę ruchomą, należy ustalić, na jakich warunkach przebiega transport lub wysyłka towarów. W okolicznościach niniejszej sprawy, do transportu Towarów dochodzi w ten sposób, że Wnioskodawca zleca swojemu Klientowi transport Towarów do wskazanego miejsca, zatem Wnioskodawca nie dokonuje transportu samodzielnie, lecz w jego imieniu działa osoba trzecia – Klient.

Definicja podmiotu pośredniczącego nie wprowadza ograniczenia, według którego nie można byłoby uznać jednego z uczestników łańcucha za osobę trzecią, która w imieniu i na rzecz podmiotu pośredniczącego wykonywałaby transport towarów. Należy uznać za dopuszczalne, aby to np. ostateczny nabywca w łańcuchu dostaw działając w imieniu i na rzecz podmiotu pośredniczącego dokonywał transportu towarów i nie niweczy to statusu podmiotu pośredniczącego po stronie innego niż pierwszego dostawcy towarów w łańcuchu.

W efekcie, w sytuacji gdy Wnioskodawca zleca transport Towarów swojemu Klientowi, który działa w tym zakresie w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy, to należy uznać, że w łańcuchu dostaw wskazanym w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca jest podmiotem pośredniczącym. Jest to tym bardziej oczywiste, gdy nabywcą Towarów jest leasingodawca Klienta – wówczas Klient, choć jest ostatecznie użytkownikiem Towaru, nie jest bezpośrednio uczestnikiem transakcji w łańcuchu dostaw, tak więc należy go wówczas traktować jako podmiot trzeci, który dokonuje transportu Towarów.

Powyższy pogląd potwierdza Dyrektor KIS w innych interpretacjach indywidualnych wydawanych w podobnych sprawach wskazując, że nie wyłącza statusu podmiotu pośredniczącego fakt, że inny uczestnik transakcji działał w imieniu i na rzecz dostawcy będącego podmiotem pośredniczącym – przykładowo Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 5 marca 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2. 4012.561.2023.2.GK lub Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2023 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.783.2022.2.JSZ.

Skoro Wnioskodawca jest podmiotem pośredniczącym w łańcuchu, a Wnioskodawca przekazuje Dostawcy polski numer nadany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, to za dostawę ruchomą należy uznać dostawę dokonaną do podmiotu pośredniczącego, czyli dokonaną do Wnioskodawcy.

W konsekwencji, dostawa dokonana do Wnioskodawcy powinna być rozpoznawana jako dostawa wewnątrzwspólnotowa (Wnioskodawca dokonuje zatem wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów).

Z kolei dostawa Towarów dokonywana przez Wnioskodawcę do Klienta lub leasingodawcy Klienta będzie stanowiła, zgodnie z art. 22 ust. 3 Ustawy VAT, dostawę dokonaną w miejscu zakończenia transportu, czyli w Polsce, a zatem dostawę towarów na terytorium kraju, opodatkowaną właściwą stawką podatku.

Zatem prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego sprzedaż pojazdu, naczepy lub przyczepy na rzecz Klienta lub leasingodawcy Klienta stanowi odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.W myśl art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej.

Na mocy art. 2 pkt 4 ustawy:

Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzącego w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamianę, darowiznę oraz każdą inną czynność, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu). Przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów”, nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem.

Pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” – zawarte w art. 7 ust. 1 ustawy – dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Co więcej, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1)nabywcą towarów jest:

a)podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,

b)osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a

-z zastrzeżeniem art. 10;

2)dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu, regulują przepisy art. 22 ust. 1-4 ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest – w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy:

W przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Zatem, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Według art. 22 ust. 2a ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego przez nabywcę, który dokonuje również ich dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej do tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie.

Stosownie do art. 22 ust. 2b ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

W myśl art. 22 ust. 2c ustawy:

W przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Definicja podmiotu pośredniczącego zawarta została w art. 22 ust. 2d ustawy, z którego wynika, że:

Przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Na mocy art. 22 ust. 2e ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego albo z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego przez:

1)pierwszego dostawcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się jego dostawie;

2)ostatniego nabywcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się dostawie dokonanej do tego nabywcy.

Przepis art. 22 ust. 3 ustawy wskazuje, że:

W przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c i 2e, dostawę towarów, która:

1)poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2)następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl przepisu art. 22 ust. 3 ustawy wszystkie transakcje realizowane przed dostawą ruchomą (do której przypisano wysyłkę lub transport towaru) będą opodatkowane w państwie, z którego towar jest wysyłany lub transportowany. Natomiast wszystkie dostawy mające miejsce po transakcji ruchomej będą opodatkowane w państwie przeznaczenia towaru. Sama transakcja ruchoma będzie generowała po stronie dostawcy eksport lub wewnątrzwspólnotową dostawę towaru, a po stronie nabywcy import lub wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru.

Ponadto, w przypadku transakcji łańcuchowych, do których odnosi się art. 22 ust. 2 ustawy, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport) więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalenie miejsca świadczenia odbywa się na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy.

Przepis art. 22 ust. 2b ustawy wprowadza zasadę, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 2c ustawy, że w przypadku transakcji łańcuchowych gdzie towar jest transportowany pomiędzy państwami unijnymi za dostawę ruchomą – czyli taką, którą przy spełnieniu określonych warunków, można uznać za WDT – uznaje się pierwszą w kolejności dostawę czyli dostawę na rzecz podmiotu pośredniczącego. Przy czym należy zauważyć, że aby dany podmiot uznać za podmiot pośredniczący nie wystarczy być w łańcuchu dostaw jednocześnie kupującym i sprzedającym, konieczne jest jeszcze wykonywanie transportu towaru (samodzielnie lub z wykorzystaniem przewoźnika). W sytuacji gdy podmiot, który jednocześnie kupuje i sprzedaje towar, nie wykonuje transportu towarów, transakcję ruchomą określa się na podstawie warunków, na których przeprowadzono transakcję.

Ponadto, poza zasadniczą kwestią przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami, należy również mieć na uwadze inne warunki dostawy w tym np. organizację transportu.

Jednocześnie należy podkreślić, że art. 22 ust. 2b ustawy nie ma zastosowania w przypadku, gdy podmiotem dokonującym organizacji transportu towarów będących przedmiotem dostawy jest pierwszy lub ostatni podmiot w łańcuchu dostaw. W sytuacji gdy za transport towarów odpowiedzialny jest pierwszy dostawca, to transport towarów należy przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w łańcuchu dostaw). Natomiast w przypadku, gdy za dokonanie transportu odpowiada ostatni nabywca, transport towarów należy przyporządkować dostawie dokonanej na rzecz tego nabywcy (ostatniej dostawie w łańcuchu).

W tym miejscu przywołać należy orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04), w którym TSUE stwierdził:

Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw.

W efekcie, tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport ma charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy nie precyzują jednak w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy. Zgodnie z definicją językową, pojęcie „przyporządkowanie” należy rozumieć jako „ustalenie relacji między czymś a czymś lub uczynienie zależnym od czegoś nadrzędnego” (internetowy słownik języka polskiego PWN; www.sjp.pwn.pl). Jednocześnie przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”.

Istotną kwestią jest to, że w przypadku transakcji łańcuchowej określenie miejsca, w którym dostawa towarów została dokonana powinno nastąpić w odniesieniu do tego, której dostawie należy przyporządkować transport. Uzgodnione warunki dostawy (np. Incoterms) mogą co prawda stanowić wskazówki przy określaniu, która dostawa w ramach transakcji łańcuchowej ma charakter „ruchomy”, nie mają one jednak decydującego znaczenia.

Należy zatem przyjąć, że jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez:

- podatnika pierwszego w kolejności, to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana przez ten podmiot (a więc pierwsza z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy,

- podatnika drugiego w kolejności (tzw. podmiot pośredniczący), to na zasadzie domniemania transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana do tego podmiotu (a więc pierwsza z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2b ustawy (za wyjątkiem sytuacji określonej w art. 22 ust. 2c ustawy),

- podatnika trzeciego w kolejności, to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana do tego podmiotu – ostatniego w łańcuchu (a więc druga z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Polsce, zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny. W ramach prowadzonej działalności Spółka nabywa pojazdy, naczepy lub przyczepy (dalej: Towary) od dostawcy z siedzibą w Niemczech, w Austrii lub innym państwie członkowskim Unii Europejskiej (UE) w celu ich odsprzedaży klientowi w Polsce, tj. podmiotowi z siedzibą w Polsce, podatnikowi podatku od towarów i usług (dalej: Klient).

Transakcje opisane powyżej układają się zatem w następujący łańcuch:

1)dostawca z siedzibą w Niemczech, Austrii lub w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej (dalej: Dostawca) dokonuje sprzedaży towaru na rzecz Spółki,

2)Spółka dokonuje sprzedaży tego samego towaru (tj. Towaru) na rzecz swojego Klienta lub leasingodawcy Klienta.

Transport Towaru odbywa się natomiast bezpośrednio od Dostawcy do Klienta, tj. nabywcy i/lub użytkownika Towaru.

Wnioskodawca w transakcjach opisanych w złożonym wniosku podaje Dostawcy polski numer identyfikacyjny nadany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Przy zawarciu umowy Klient dokonuje częściowej wpłaty w postaci zadatku na poczet ceny sprzedaży. Warunkiem wydania Towaru Klientowi jest uregulowanie pełnej ceny sprzedaży.

Data odbioru Towaru przez Klienta działającego w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy jest ustalana po wystawieniu przez Wnioskodawcę faktury na rzecz Klienta lub leasingodawcy Klienta.

Dostawca (pierwszy podmiot) przenosi/będzie przenosić prawo do rozporządzania Towarami jak właściciel na rzecz drugiego podmiotu (Spółki), a następnie drugi podmiot (Spółka) będzie przenosić prawo do rozporządzania jak właściciel towarami na rzecz trzeciego podmiotu (Klienta lub leasingodawcy Klienta).

Przeniesienie prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel z Dostawcy na Spółkę przechodzi w momencie bezpośrednio poprzedzającym odbiór Towarów przez Klienta, tj. w magazynie Dostawcy, czyli na terytorium Niemiec, Austrii lub innego państwa Unii Europejskiej.

Umowa sprzedaży zawierana pomiędzy Spółką a jej Klientami (lub leasingodawcami Klientów) nie określa jednoznacznie i używając takich pojęć, w którym momencie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel. Z uwagi jednak na fakt, że Klient transportuje Towar na zlecenie Spółki do miejsca siedziby Klienta lub innego miejsca wskazanego przez Klienta w umowie sprzedaży, to należałoby przyjąć, że do przeniesienia prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel ze Spółki na Klienta lub leasingodawcy Klienta dochodzi w momencie zakończenia transportu, tj. w Polsce.

Towary będą transportowane bezpośrednio od Dostawcy do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw.

Transport Towarów będzie miał charakter ciągły, tj. Towary nie będą poddawane żadnym czynnościom, które przerywałyby ciągłość tego transportu (np. modyfikacje).

Na Spółce spoczywają prawie wszystkie istotne obowiązki w zakresie organizacji transportu Towarów, tj. Spółka określa z Dostawcą warunki odbioru Towarów (miejsce i czas) i to wyłącznie Spółka kontaktuje się w tym zakresie z Dostawcą. W przypadku gdyby Towar nie został odebrany w ustalonym terminie, na Spółkę mogą zostać nałożone kary pieniężne.

Klient w zasadzie nie wykonuje czynności o charakterze organizacyjnym w ramach Transportu, Klient technicznie realizuje Transport swoimi środkami transportu. Klient nie czyni żadnych ustaleń z Dostawcą, nie ustala terminu Transportu ani miejsca odbioru Towarów. Klient po otrzymaniu informacji od Spółki o możliwości odbioru uzyskuje w tym zakresie upoważnienie, na mocy którego ma uprawnienie jedynie do odbioru Towarów w miejscu i czasie ustalonym przez Spółkę i Dostawcę. Klient zasadniczo nie ma możliwości wpływania na czas i miejsce odbioru Towarów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy sprzedaż pojazdu, naczepy lub przyczepy na rzecz Klienta lub leasingodawcy Klienta stanowi odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca nabywa Towary od dostawcy z siedzibą w Niemczech, Austrii lub innym państwie członkowskim Unii Europejskiej. Następnie, Wnioskodawca odsprzedaje Towary klientowi w Polsce lub leasingodawcy Klienta. Dostawca (pierwszy podmiot) przenosi/będzie przenosić prawo do rozporządzania Towarami jak właściciel na rzecz drugiego podmiotu (Spółki), a następnie drugi podmiot (Spółka) będzie przenosić prawo do rozporządzania jak właściciel towarami na rzecz trzeciego podmiotu (Klienta lub leasingodawcy Klienta). Przeniesienie prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel z Dostawcy na Spółkę przechodzi w momencie bezpośrednio poprzedzającym odbiór Towarów przez Klienta, tj. w magazynie Dostawcy, czyli na terytorium Niemiec, Austrii lub innego państwa Unii Europejskiej. Do przeniesienia prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel ze Spółki na Klienta lub leasingodawcy Klienta dochodzi w momencie zakończenia transportu, tj. w Polsce. Towary będą transportowane bezpośrednio od Dostawcy do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw. Transport Towarów będzie miał charakter ciągły, tj. Towary nie będą poddawane żadnym czynnościom, które przerywałyby ciągłość tego transportu (np. modyfikacje).

Zatem, opisana przez Wnioskodawcę transakcja będzie stanowić transakcję łańcuchową, w wyniku której towar będzie transportowany z terytorium kraju członkowskiego UE bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy – tj. z terytorium Niemiec, Austrii lub innego państwa Unii Europejskiej do Polski.

W celu ustalenia, której dostawie należy przypisać transport wewnątrzwspólnotowy, i która dostawa powinna zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, konieczne jest przeprowadzenie ogólnej oceny wszystkich konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności, należy poddać analizie okoliczności związane z organizacją transportu, tzn. jakie czynności faktyczne związane z transportem podjął każdy z uczestników transakcji łańcuchowej. Przy czym, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport towarów kluczową okolicznością jest to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt kto jest obciążony kosztami transportu.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy należy wskazać, że pojęcie „organizacji transportu”, przyjęte w praktyce stosowania cytowanych przepisów przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne, nie zostało sprecyzowane w przepisach ustawy. Zgodnie natomiast z potocznym rozumieniem, przez organizację należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Zatem przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Wnioskodawca wskazał, że transport towaru odbywa się w ten sposób, że Spółka zleca Klientowi, aby ten działając w imieniu i na rzecz Spółki przetransportował Towar na terytorium Polski, do miejsca siedziby Klienta lub innego miejsca wskazanego przez Klienta w umowie sprzedaży. Spółka przekazuje w tym celu Klientowi specjalne upoważnienie, na podstawie którego towar zostanie wydany Klientowi przez Dostawcę w ustalonym miejscu i czasie. Spółka ponosi koszty transportu realizowanego przez Klienta w imieniu i na rzecz Spółki. Na Spółce spoczywają prawie wszystkie istotne obowiązki w zakresie organizacji transportu Towarów, tj. Spółka określa z Dostawcą warunki odbioru Towarów (miejsce i czas) i to wyłącznie Spółka kontaktuje się w tym zakresie z Dostawcą. Spółka jest odpowiedzialna za zorganizowanie przewoźnika lub innego podmiotu faktycznie realizującego Transport (w okolicznościach złożonego wniosku o interpretację Spółka powierza realizację Transportu Klientowi), zawarcie w tym zakresie porozumienia, umowy lub zlecenia, Spółka wydaje upoważnienie Klientowi do odbioru Towarów w jej imieniu. Klient nie wykonuje czynności o charakterze organizacyjnym w ramach Transportu, Klient technicznie realizuje Transport swoimi środkami transportu. Klient nie czyni żadnych ustaleń z Dostawcą, nie ustala terminu Transportu ani miejsca odbioru Towarów. Klient po otrzymaniu informacji od Spółki o możliwości odbioru uzyskuje w tym zakresie upoważnienie, na mocy którego ma uprawnienie jedynie do odbioru Towarów w miejscu i czasie ustalonym przez Spółkę i Dostawcę. Klient nie ma możliwości wpływania na czas i miejsce odbioru Towarów.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że co prawda transportu dokonuje Klient, ale działa on w imieniu i na zlecenie Spółki, na której spoczywają prawie wszystkie istotne obowiązki w zakresie organizacji transportu Towarów. Zatem w przedstawionych okolicznościach to Spółka powinna zostać uznana za podmiot, który wysyła lub transportuje towary.

Podkreślić należy, że z definicji ustawowej podmiotu pośredniczącego, o którym mowa w art. 22 ust. 2d ustawy wynika, że transport lub wysyłka może być dokonywana albo przez sam podmiot pośredniczący (będący innym niż pierwszym w kolejności dostawcą towarów), albo może być dokonywana za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz. Przy czym, ustawa nie wymaga, aby osobą tą musiał być podmiot spoza łańcucha dostaw. Każdy z podmiotów, w tym również inny dostawca z łańcucha, w zakresie wysyłki lub transportu może pełnić rolę osoby działającej na rzecz podmiotu pośredniczącego.

Zatem, w ramach transakcji opisanej we wniosku, Wnioskodawca powinien zostać uznany za podmiot pośredniczący, o którym mowa w art. 22 ust. 2d ustawy. W okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca jest drugim w kolejności dostawcą towarów w transakcji łańcuchowej, który wysyła lub transportuje towar za pośrednictwem innego podmiotu, tj. Klienta.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca w transakcjach opisanych w złożonym wniosku podaje Dostawcy polski numer identyfikacyjny nadany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Tym samym, w przypadku transakcji, o których mowa we wniosku, dostawę między dostawcami z siedzibą w Niemczech, w Austrii lub innym państwie członkowskim Unii Europejskiej a Wnioskodawcą – stosownie do art. 22 ust. 2b ustawy – należy uznać za „transakcję ruchomą”, tj. opodatkowaną jako transakcję międzynarodową.

Natomiast dostawę towarów dokonaną przez Wnioskodawcę na rzecz Klienta lub leasingodawcy Klienta, należy uznać za transakcję o charakterze „nieruchomym”, dla której – stosownie do art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy – miejscem świadczenia (opodatkowania) jest miejsce zakończenia wysyłki lub transportu towarów, tj. terytorium Polski. W konsekwencji, dostawę towarów pomiędzy Wnioskodawcę a Klientem lub leasingodawcą Klienta, która będzie następowała po transporcie towarów, zgodnie z regulacją zawartą w art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy, należy uznać za dostawę krajową i opodatkować z zastosowaniem właściwej stawki podatku VAT.

Podsumowując, w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego sprzedaż pojazdu, naczepy lub przyczepy na rzecz Klienta lub leasingodawcy Klienta stanowi/będzie stanowić odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Tym samym, Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia,

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie