Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z refaktury otrzymanej od firmy spedycyjnej.

Uzupełnili go Państwo pismem z 7 stycznia 2025 r. (wpływ 7 stycznia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką jawną prowadzącą działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego.

Wnioskodawca prowadzi pełne księgi rachunkowe, każdy ze wspólników opodatkowany jest podatkiem liniowym. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, która składa deklaracje miesięczne. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest transport drogowy towarów, specjalizuje się w przewozie płynnych produktów spożywczych, zwierzęcych oraz produktów neutralnych.

W sierpniu 2024 r. Wnioskodawca otrzymał zlecenie od firmy spedycyjnej XYZ na transport glikolu od dostawcy, firmy ABC, do odbiorcy, firmy DEF. Zlecenie to obejmowało przewóz towaru na wskazany przez zleceniodawcę adres firmy DEF, gdzie towar miał być dostarczony zgodnie z ustaleniami zawartymi w zleceniu spedycyjnym. Jednakże, w wyniku błędu po stronie Wnioskodawcy, który pojawił się na etapie realizacji dyspozycji transportowej, towar został omyłkowo dostarczony do innego odbiorcy, mianowicie do firmy GHI. Firma ta nie była pierwotnym odbiorcą towaru, a dostarczenie glikolu do tej lokalizacji nastąpiło w wyniku nieprawidłowej realizacji zlecenia. Towar ten został przez firmę GHI przyjęty i przetworzony.

W wyniku błędu w dostawie, firma ABC obciążyła firmę spedycyjną XYZ fakturą za towar, który nie został dostarczony do pierwotnie wskazanego odbiorcy. W konsekwencji firma spedycyjna refakturowała te koszty na Wnioskodawcę, jako podmiot odpowiedzialny za pomyłkę w dostawie. Na fakturze, która jest podstawą refaktury znajduje się adnotacja, że dotyczy ona zakupu glikolu w związku z błędnie zrealizowanym zleceniem transportowym oraz zawiera zapis „Incoterms 2020: DPD”.

Zgodnie z tym zapisem, odpowiedzialność za transport towaru oraz koszty związane z opłatami celnymi i podatkami spoczywa na sprzedawcy, czyli firmie ABC. Warunki DPD nakładają większe zobowiązania na sprzedającego (ABC) i minimalne na kupującego (DEF), który nie ponosi ryzyka ani odpowiedzialności, dopóki towar nie dotrze do uzgodnionego miejsca.

Refakturowanie tych kosztów na Wnioskodawcę oznacza, że jako przewoźnik Wnioskodawca musi zwrócić firmie spedycyjnej wydatki poniesione w związku z błędną realizacją zlecenia transportowego. Koszty te dotyczą tylko utraconego glikolu i nie obejmują żadnych kar umownych ani odszkodowań. Firma Wnioskodawcy nie została zobligowana do ponownego dostarczenia towaru, ponieważ zlecenie to wykonał inny przewoźnik. Dodatkowo, firma GHI nie obciążyła Wnioskodawcy żadnymi kosztami za omyłkowo otrzymany i przetworzony towar, a Wnioskodawca również nie występował z roszczeniem o rekompensatę finansową.

Firma Wnioskodawcy, ze względu na fakt, że błąd wynikał z nieprawidłowej realizacji zlecenia transportowego, nie mogła również liczyć na odszkodowanie z własnej polisy OCP przewoźnika. Polisa, którą posiada Wnioskodawca, nie obejmuje bowiem ryzyka związanego z wydaniem towaru osobie nieuprawnionej, co zostało potwierdzone przez brokera ubezpieczeniowego. Wnioskodawca posiada pisemne potwierdzenie tego faktu.

Pytanie

Czy Spółka na podstawie art. 86 ust. 1, art. 88 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r. poz. 361, ze zm.) jest uprawniona do odliczenia podatku VAT naliczonego z refaktury otrzymanej od firmy spedycyjnej XYZ?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Refaktura odnosi się do kosztów bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, jaką jest transport, co stanowi kluczowy warunek uznania wydatku za związany z działalnością opodatkowaną. Poniesione koszty wynikają z konieczności naprawienia błędu operacyjnego, a nie z działań mających na celu uzyskanie korzyści podatkowych, co potwierdza zgodność z obowiązującymi przepisami.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zgodnie z którym:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Ustawodawca umożliwił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Na mocy art. 88 ust. 4 ustawy:

Zgodnie z ww. regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe, czy też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy – bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów.

Przedstawiona wyżej zasada wynikająca z art. 86 ust. 1 ustawy, wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zasadą jest także to, że podatnik jest zobowiązany w pierwszej kolejności dołożyć należytych starań, aby odpowiednio przyporządkować podatek naliczony do poszczególnych czynności, aby prawa do odliczenia nie nadużyć. Nie można również rozszerzająco przyjmować braku możliwości dokonania takiego przyporządkowania.

Zatem podstawowym warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności powinien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest czynnym podatnikiem VAT. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest transport drogowy towarów, specjalizuje się w przewozie płynnych produktów spożywczych, zwierzęcych oraz produktów neutralnych. Spółka otrzymała zlecenie od firmy spedycyjnej XYZ na transport glikolu od dostawcy, firmy ABC, do odbiorcy, firmy DEF. Zlecenie to obejmowało przewóz towaru na wskazany przez zleceniodawcę adres firmy DEF, gdzie towar miał być dostarczony zgodnie z ustaleniami zawartymi w zleceniu spedycyjnym. Jednakże, w wyniku błędu po stronie Spółki, który pojawił się na etapie realizacji dyspozycji transportowej, towar został omyłkowo dostarczony do innego odbiorcy, mianowicie do firmy GHI. Firma ta nie była pierwotnym odbiorcą towaru, a dostarczenie glikolu do tej lokalizacji nastąpiło w wyniku nieprawidłowej realizacji zlecenia. Towar ten został przez firmę GHI przyjęty i przetworzony. W wyniku błędu w dostawie, firma ABC obciążyła firmę spedycyjną XYZ fakturą za towar, który nie został dostarczony do pierwotnie wskazanego odbiorcy. W konsekwencji firma spedycyjna refakturowała te koszty na Spółkę, jako podmiot odpowiedzialny za pomyłkę w dostawie. Na fakturze, która jest podstawą refaktury znajduje się adnotacja, że dotyczy ona zakupu glikolu w związku z błędnie zrealizowanym zleceniem transportowym. Refakturowanie tych kosztów na Spółkę oznacza, że jako przewoźnik Spółka musi zwrócić firmie spedycyjnej wydatki poniesione w związku z błędną realizacją zlecenia transportowego.

Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z refaktury otrzymanej od firmy spedycyjnej.

Jak już wskazano powyżej, obowiązkiem podatnika jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju czynności, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem czynności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do czynności podlegających opodatkowaniu i czynności niepodlegających opodatkowaniu.

W analizowanej sprawie w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć czy refakturowane na Spółkę koszty towaru, który nie został dostarczony do pierwotnie wskazanego odbiorcy, stanowią wynagrodzenie za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Z kolei, stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy:

Z przywołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

Z treści powołanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone.

Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

·w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

·świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega zatem opodatkowaniu wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

W tym miejscu wskazać należy, że kwestia odpłatności była przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto, gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji pojęcia „odszkodowanie”. Zatem w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Z postanowień art. 361 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), dalej „Kodeks cywilny” wynika, że:

W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na podstawie ww. przepisu odszkodowanie uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego:

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto pomiędzy zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie stanowiła wynagrodzenia za jakiekolwiek czynności mieszczące się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jako taka, nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Ustalanie statusu wypłacanego odszkodowania, jako podlegającego bądź nie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem.

W przedmiotowej sprawie firma spedycyjna XYZ obciążając Spółkę refakturą za towar, który nie został dostarczony do pierwotnie wskazanego odbiorcy (w związku z błędnie zrealizowanym zleceniem transportowym przez Spółkę) nie wykonuje – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług – żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W rozpatrywanym przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, gdyż obciążenie Spółki kosztami towaru związane jest z wadliwym wykonaniem przez Spółkę zlecenia transportowego. W wyniku błędu w dostawie, firma ABC obciążyła firmę spedycyjną XYZ fakturą za towar, który nie został dostarczony do pierwotnie wskazanego odbiorcy. Natomiast firma XYZ refakturowała koszty tego towaru na Spółkę. Należność wynikająca z refaktury nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usługi lub dokonanie dostawy, gdyż w analizowanej sprawie nie miała miejsca dostawa towaru (glikolu) na rzecz Spółki. W przedmiotowej sprawie nie występuje żadna z czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Firma XYZ nie refakturowała na Spółkę kosztów błędnie dostarczonego towaru w celach zarobkowych, lecz w celu usunięcia skutków nienależytego wykonania przez Spółkę usługi transportu towaru. W konsekwencji obciążenie Spółki kosztami błędnie dostarczonego towaru, ma na celu naprawienie szkody wynikłej z nienależytego wykonania zlecenia od firmy spedycyjnej, zatem ma charakter odszkodowawczy.

W związku z powyższym kwota z tytułu poniesionych przez firmę XYZ kosztów towaru, który nie został dostarczony do pierwotnie wskazanego odbiorcy związanych z wadliwym wykonaniem usługi transportu towaru, którą firma XYZ obciąża Spółkę, ma charakter odszkodowawczy i pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT. Tym samym, nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż odszkodowania nie zostały objęte zakresem art. 5 ustawy. Tym samym podatek naliczony wynikający z refaktury nie ma związku z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Spółkę.

W konsekwencji, Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków z refaktury otrzymanej od firmy spedycyjnej XYZ, ponieważ w analizowanej sprawie ma zastosowanie przepis art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie nie są spełnione przesłanki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy. Obciążenie Spółki kosztami nieprawidłowo dostarczonego towaru stanowi należność o charakterze odszkodowawczym, tj. czynność, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, stwierdzić należy, że Spółka nie jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z refaktury otrzymanej od firmy spedycyjnej XYZ, z uwagi na zaistnienie przesłanek negatywnych wskazanych w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych podlega odrębnemu rozpatrzeniu.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.