Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 grudnia 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 15 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług, który dotyczy ustalenia, czy sprzedaż Nieruchomości gruntowej będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. 

Uzupełniła go Pani pismem z 20 stycznia 2025 r.– w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną. Wnioskodawczyni jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawczyni jest właścicielką niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w województwie (…), w miejscowości (…).

Dla wskazanej nieruchomości Sąd Rejonowy w (…) wydział ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (…) (dalej „Nieruchomość gruntowa”).

Nieruchomość gruntowa objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obowiązującym w (…). Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Nieruchomość gruntowa stanowi tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i usługowej.

Wnioskodawczyni nabyła Nieruchomość gruntową w 2008 r. na podstawie umowy zbycia spadku 22 czerwca 2007 r. oraz postanowienia o stwierdzeniu zasiedzenia wydanego przez Sąd Rejonowy w (…). Wskazane dokumenty stanowią podstawę ujawnienia Wnioskodawczyni jako właściciela Nieruchomości gruntowej w księdze wieczystej. Nieruchomość gruntowa wchodzi w skład majątku osobistego Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nabyła Nieruchomość gruntową do majątku prywatnego.

Wnioskodawczyni nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej. Nieruchomość gruntowa nigdy nie stanowiła składnika majątkowego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nie wynajmuje, ani nie dzierżawi Nieruchomości gruntowej. Wnioskodawczyni posiada inną nieruchomość (dalej „Inna nieruchomość”).

W związku z wynajmem Innej nieruchomości w 2017 r. Wnioskodawczyni zarejestrowała się jako podatnik VAT czynny w związku zawarciem umowy najmu Innej nieruchomości. W 2019 r. Wnioskodawczyni dokonała zgłoszenia aktualizacyjnego VAT-R, w ramach którego wybrała korzystanie ze zwolnienia z opodatkowania na potrzeby podatkiem od towarów i usług w związku z wynajmem innej nieruchomości.

W 2023 r. Wnioskodawczyni złożyła zgłoszenie o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni zaprzestała wynajmować Inną nieruchomość.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Przedmiotowy najem Innej nieruchomości stanowił dochód z majątku prywatnego i podlegał rozliczeniu na zasadach przewidzianych do najmu majątku prywatnego. W 2023 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę przedwstępną sprzedaży Nieruchomości gruntowej. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o spieniężeniu majątku prywatnego w celu zabezpieczenia własnych potrzeb. Wnioskodawczyni pragnie dokonać sprzedaży Nieruchomości gruntowej.

Uzupełnienie zdarzenia przyszłego

W nadesłanym do wniosku uzupełnieniu w odpowiedzi na pytania Organu wskazała Pani:

1)   W jaki sposób wykorzystywała Pani/wykorzystuje Pani Nieruchomość gruntową od momentu jej nabycia – jeśli były/są to cele prywatne/osobiste, to prosimy o wskazanie w jaki sposób Nieruchomość zaspokajała te potrzeby osobiste?

Odpowiedź: Nieruchomość gruntowa od momentu nabycia w drodze spadku była wykorzystywana na cele osobiste Wnioskodawczyni. Na Nieruchomości gruntowej nie były wykonywane jakiekolwiek czynności, nie była ona przedmiotem jakiegokolwiek użyczenia, najmu, dzierżawy czy nie została udostępniona jakiemukolwiek podmiotowi. Nieruchomość gruntowa jest/była wykorzystywana na cele osobiste Wnioskodawczyni w ten sposób, że stanowiła i stanowi zabezpieczenie majątkowe Wnioskodawczyni na wypadek pojawienia się niespodziewanych wydatków związanych z Wnioskodawczynią i Jej najbliższą rodziną.

2)Czy jest/była Pani rolnikiem ryczałtowym w myśl art. 2 ust. 19 ustawy z 11 marca 2004 r. od podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.)?

Odpowiedź: Wnioskodawczyni nie jest i nigdy nie była rolnikiem ryczałtowym w myśl art. 2 ust. 19 ustawy z 11 marca 2004 r. od podatku od towarów i usług, nie była też rolnikiem w żadnej innej postaci.

3)   Czy wykorzystywała Pani Nieruchomość gruntową do działalności rolniczej? Jeżeli tak, to prosimy wskazać, czy dokonywane były z tej działki zbiory i dostawa (sprzedaż) produktów rolnych opodatkowane podatkiem VAT (jeśli tak, to w jakim okresie sprzedaż ta miała miejsce)? Czy też produkty rolne były wykorzystywane na własne potrzeby?

Odpowiedź: Nieruchomość gruntowa nie była wykorzystywana do działalności rolniczej.

4)Jakie postanowienia dotyczące sprzedaży Nieruchomości gruntowej wynikają z umowy przedwstępnej, tj.:

• czy w umowie przedwstępnej są określone warunki, które muszą zostać spełnione, aby doszło do zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży Nieruchomości (np. uzyskanie zgód, pozwoleń, opinii, decyzji dot. realizacji zamierzonej inwestycji)?

Należy wskazać, od spełnienia jakich warunków Strony uzależniły zawarcie ostatecznej umowy sprzedaży Nieruchomości.

Odpowiedź: W umowie przedwstępnej sprzedaży Nieruchomości gruntowej zastrzeżony został jeden warunek, który musi zostać spełniony aby doszło do zawarcia umowy sprzedaży. Aby doszło do zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży Nieruchomości gruntowej musi dojść do formalnego wydzielenia działek drogowych z Nieruchomości gruntowej. Zmiana przeznaczenia części Nieruchomości gruntowej nastąpiła w wyniku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania i urzędowego wydzielenia dróg z Nieruchomości gruntowej. Zastrzeżenie wskazanego warunku wynika z faktu, że bez ingerencji Wnioskodawczyni uchwalony został miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który obejmował Nieruchomość gruntową. W wyniku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego część Nieruchomości gruntowej została przeznaczona na poszerzenie istniejący dróg publicznych, zaś część Nieruchomości gruntowej została przeznaczona na drogę publiczną. W umowie przedwstępnej strony zastrzegły, że warunkami zawarcia umowy przyrzeczonej jest dokonanie prawomocnego podziału Nieruchomości gruntowej, w wyniku którego zostaną wydzielone działki obejmujące wszystkie tereny przeznaczone na drogę publiczną, oraz przeznaczone na poszerzenie istniejących dróg zostaną odłączone z Nieruchomości gruntowej i dopiero z chwilą wskazanego odłączenia Strony zawrą umową końcową.

5)czy w związku z planowaną sprzedażą Nieruchomości udzieli/udzieliła Pani kupującemu, bądź innej osobie trzeciej pełnomocnictwa (zgody, upoważnienia) w celu występowania w Pani imieniu w sprawach dotyczących jej sprzedaży? Jeżeli tak, to prosimy wskazać:

• jaki będzie zakres pełnomocnictwa,
• do uzyskania jakich konkretnie decyzji i pozwoleń udzieli Pani nabywcy pełnomocnictwa?

Odpowiedź: W związku z planowaną sprzedażą Nieruchomości gruntowej Wnioskodawczyni nie udzieliła i nie udzieli kupującemu, bądź innej osobie trzeciej pełnomocnictwa/zgody/upoważnienia w celu występowania w imieniu Wnioskodawczyni w sprawach dotyczących sprzedaży Nieruchomości gruntowej.

6)Czy wyraziła/będzie Pani wyrażała zgodę na dysponowanie Nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane przez kupującego?

Odpowiedź: Wnioskodawczyni nie wyraziła i nie będzie wyrażała zgody na dysponowanie Nieruchomością gruntową na cele budowlane w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane przez kupującego.

7)Czy do momentu sprzedaży Nieruchomości podjęła/będzie podejmowała Pani jakiekolwiek czynności wymagające zaangażowania własnych środków finansowych, zmierzające do podniesienia wartości Nieruchomości np. podział na mniejsze działki, doprowadzenie mediów, uzbrojenie, ogrodzenie terenu, wytyczenie dróg dojazdowych, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, itp.?

Odpowiedź: Do momentu sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawczyni nie podjęła i nie będzie podejmowała jakichkolwiek czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych, oraz zmierzających do podniesienia wartości Nieruchomości.

8)Czy w celu znalezienia nabywcy prowadziła Pani działania marketingowe np. umieszczała Pani ogłoszenia lub oferty sprzedaży w prasie, internecie bądź korzystał z biura nieruchomości, itp.? Jeżeli tak, to prosimy wskazać, jakie to były działania?

Odpowiedź: W celu zbycia Nieruchomości Wnioskodawczyni nie prowadziła działań marketingowych.

9)Czy dokonywała Pani wcześniej sprzedaży innych nieruchomości? Jeżeli tak, to należy wskazać kiedy i ile?

Odpowiedź: Wnioskodawczyni dokonała zbycia dwóch mieszkań. Jedno mieszkanie Wnioskodawczyni zbyła w 2007 r. zaś drugie z mieszkań Wnioskodawczyni zbyła w 2011 r.

Pytanie

Czy w odniesieniu do planowanego zbycia Nieruchomości gruntowej Wnioskodawczyni występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług?

Pani stanowisko w sprawie

W odniesieniu do planowanego zbycia Nieruchomości gruntowej Wnioskodawczyni nie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług z uwagi na okoliczność, że przedmiotowa Nieruchomość gruntowa stanowi składnik majątku niezwiązany z prowadzoną działalnością gospodarczą na potrzeby podatku od towarów i usług. Wskazana Nieruchomość gruntowa stanowi majątek prywatny Wnioskodawczyni niewykorzystywany w jakikolwiek sposób w ramach działalności gospodarczej.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT „Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają (…) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Opodatkowaniu na gruncie Ustawy o VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT:

 „Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również (…)”.

Na gruncie Ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Definicja towaru została określona na potrzeby Ustawy o VAT w art. 2 pkt 6) Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 6) Ustawy o VAT:

 „Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o (…) towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii;”.

Na gruncie Ustawy o VAT pod pojęciem towaru rozumie się wszelkiego rodzaju rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 2 pkt 6) Ustawy o VAT każda nieruchomość stanowi towar w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT. Wynika to z faktu, że nieruchomość stanowi rzecz w świetle prawa prywatnego, a w konsekwencji nieruchomość na gruncie przepisów Ustawy o VAT traktowana jest jako towar. W świetle powyższego opodatkowaniu na gruncie Ustawy o VAT podlega odpłatna dostawa towarów, rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Zasadniczo zatem sprzedaż gruntu (za wynagrodzeniem) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, z uwagi na okoliczność iż stanowi odpłatną dostawę towarów.

Należy mieć jednak na uwadze, że aby dana czynność podlegała opodatkowaniu na gruncie Ustawy o VAT musi ona zostać dokonana przez podmiot będący podatnikiem w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT. Przepisy Ustawy o VAT znajdują bowiem zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do czynności, które wykonywane są przez podatników podatku od towarów i usług. W konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług czynność, która wykonywana jest przez osobę nie działającą jako podatnik w rozumieniu Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT „Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.”

W świetle powołanego przepisu podatnikiem podatku od towarów i usług jest każda jednostka wykonująca działalność gospodarczą.

Na gruncie art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT wskazana została definicja działalności gospodarczej na potrzeby przepisów Ustawy o VAT. Zgodnie z powołanym przepisem „Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.”

W świetle powyższych przepisów podatnikiem na gruncie Ustawy o VAT jest osoba, która spełnia łącznie wszystkie poniższe warunki:

1) podmiot wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na jej cel i rezultat – czyli działalność we własnym imieniu i na własny rachunek;

2) prowadzona działalność gospodarcza to działalności m.in. handlowa;

3) wykorzystywane są towary lub usługi w sposób ciągły.

Podatnikiem na gruncie Ustawy o VAT jest wyłącznie podmiot, który w sposób stały, zorganizowany oraz ciągły prowadzi działalność gospodarczą, bez względu na rezultat prowadzonej działalności. W konsekwencji nie stanowią działalności gospodarczej na gruncie Ustawy o VAT czynności mające charakter okazjonalny i jednorazowy. Takie bowiem działania nie spełniają definicji działalności gospodarczej, która ze swej istot rzeczy wymaga, aby podatnik podejmujący czynności działał w sposób powtarzalny.

Działalność gospodarcza ze swej istoty wymaga zatem ciągłości działania ze strony podmiotu, aby można było uznać go za podatnika podatku od towarów i usług. Ciągłość oznacza powtarzalność lub długi okres trwania. Nie można zatem uznać za podatnika na gruncie Ustawy o VAT osoby, która dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana regularna zapłata oraz osoba ta nie prowadzi zorganizowanej działalności, lecz tylko np. wyzbywa się majątku osobistego, będąc osobą w zaawansowanym wieku. W konsekwencji, aby dany podmiot mógł zostać uznany za podatnika podatku od towarów i usług musi on podejmować działania, które wskazują na jego profesjonalny charakter.

Wskazane stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w orzecznictwie sądów administracyjnych m.in. w:

1)   wyroku z 4 lipca 2023 r. sygn. I FSK 427/23 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał:

„Nie mogą być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej same z siebie czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie ma też decydującego charakteru sama liczba i zakres transakcji sprzedaży. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.”

2)   wyroku z 24 marca 2023 r. sygn. I FSK 2068/22 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał:

„Dokonując kwalifikacji działalności związanej z obrotem nieruchomościami w celu oceny możliwości zaliczenia jej do działalności gospodarczej, należy uwzględnić, że przed sprzedażą nieruchomości właściciel może podejmować działania przygotowawcze, np. wystąpić o zatwierdzenie podziału nieruchomości na mniejsze działki budowlane i doprowadzenie do wydzielenia działki pod drogę oraz inicjować postępowania administracyjne w sprawie zmiany funkcji nieruchomości z rolnej na budowlaną. Tego rodzaju działania oraz ilość wydzielonych działek same przez się nie dają podstaw do zakwalifikowania, że są one typowe dla działań „handlowca”, a więc podatnika podatku od towarów i usług.”

3)   wyroku z 20 marca 2024 r. sygn. I SA/Wr 894/23 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał:

„Zdaniem Sądu, w świetle okoliczności opisanych we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego skarżącej nie można przypisać cech osoby prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Podejmowane przez nią czynności odpowiadały zarządowi majątkiem prywatnym i były przejawem gospodarowania własnym mieniem, a ich wąski i ograniczony zakres przeczy wnioskom wywiedzionym przez organ interpretacyjny w zaskarżonej interpretacji. Podkreślenia wymaga w tym miejscu, że zarząd majątkiem prywatnym jest pojęciem, które powinno być interpretowane w aktualnych realiach społeczno-gospodarczych. W ten sam sposób należy oceniać również podejmowane w ramach tego zarządu przedsięwzięcia. Jeżeli skarżąca dysponuje określonymi zasobami, ma majątek, który obiektywnie rzecz biorąc jest znaczny ((...) ha) i taką też prezentuje wartość i podejmuje ona działania polegające na sukcesywnym zbywaniu tego majątku to należy przyjąć, że czynności te mieszczą się w pojęciu zarządu majątkiem prywatnym. Duży areał działek, które skarżąca otrzymała od brata a który obecnie jest/będzie sukcesywnie zbywany jest niczym innym jak formą gospodarowania własnym mieniem. Biorąc bowiem pod uwagę charakter posiadanych przez stronę zasobów majątkowych należy wskazać, iż determinuje on określone formy zarządzania tym majątkiem i są to bez wątpienia najem, dzierżawa czy też sprzedaż.”

4)   wyroku z dnia 28 listopada 2023 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie I SA/Kr 989/23 wskazał:

„Jedynie na marginesie, w kontekście sformułowanego przez skarżącego pytania oraz zajętego przez niego stanowiska wskazać też należy, że w uchwale siedmiu sędziów NSA z dnia 24 maja 2021 r., sygn. akt II FPS 1/21 stwierdzono, że przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze są zaliczane bez ograniczeń do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 PDOFizU, chyba że stanowią składnik majątkowy mienia osoby fizycznej, który został przez nią wprowadzony do majątku związanego z wykonywaniem działalności gospodarczej.

W uchwale tej wskazano też, że jeżeli podatnik:

a) nie podejmuje czynności zmierzających do wyraźnego wyodrębnienia przedsiębiorstwa poprzez stworzenie zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych mających służyć tej działalności,

b) nie buduje struktury organizacyjnej pozwalającej mu na zarządzanie tą wydzieloną częścią majątku,

c) nie wypracowuje strategii tej działalności (planów co do jej rozwoju, badania rynku pod kątem potrzeb potencjalnych najemców, dostosowywania składników majątku do tych potrzeb), ale jedynie lokuje nadwyżki posiadanych środków (uzyskiwanych z różnych źródeł przychodu) w zakup nieruchomości (w tym także lokali), które następnie wynajmuje, to nie można uznać, że składniki majątkowe związane są z działalnością gospodarczą.

Tym samym nie jest trafne stanowisko organu, iż sprzedaż (działek) nieruchomości - tylko z powodu wcześniejszego oddania w dzierżawę, winna być kwalifikowana jako podjęta w warunkach działalności gospodarczej, a co za tym idzie, za dokonaną przez podatnika podatku od towarów i usług.”

Przechodząc na grunt analizowanego stanu faktycznego nie sposób przyjąć, że w odniesieniu do planowanej czynności zbycia Nieruchomości gruntowej Wnioskodawczyni nie będzie występowała jako podatnik podatku od towarów i usług. Należy mieć bowiem na uwadze, że w odniesieniu do przedmiotowej Nieruchomości gruntowej oraz w związku z przedmiotową Nieruchomością gruntową Wnioskodawczyni nie podejmowała czynności, które spełniają definicję działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT.

Przedmiotowa Nieruchomość gruntowa nie była wykorzystywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dodatkowo w oparciu o wskazaną Nieruchomość gruntową Wnioskodawczyni nie prowadziła jakiejkolwiek działalności gospodarczej, ani nie udostępniła jej w jakikolwiek sposób podmiotowi trzeciemu. W odniesieniu do wskazanej Nieruchomości gruntowej Wnioskodawczyni nie podejmowała również jakichkolwiek czynności o charakterze zorganizowanym, które mogłyby wskazywać, że jest ona wykorzystywana do potrzeb prowadzonej działalności. Okoliczności nabycia Nieruchomości gruntowej w następstwie zawarcia umowy nabycia spadku oraz postanowienia o stwierdzeniu zasiedzenia wskazują, że Wnioskodawczyni nie podejmowała czynności, które mogłyby wskazywać że jest to nabycie dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Dodatkowo od momentu nabycia Nieruchomości gruntowej do momentu jej planowanego zbycia upłynie co najmniej 15 lat co już samo w sobie wskazuje, że przedmiotowa nieruchomość nie jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, z uwagi na okoliczność, że przez wskazany okres czasu w odniesieniu do wskazanej Nieruchomości gruntowej nie były podejmowane jakiekolwiek czynności wskazujące na prowadzenie działalności w oparciu o Nieruchomość gruntową w sposób stały, zorganizowany i ciągły. Dodać należy, że w związku ze sprzedażą Nieruchomości gruntowej Wnioskodawczyni nie działa w sposób zorganizowany, tj. nie podejmuje czynności, które mają formę zorganizowaną, stanowiącą profesjonalny obrót nieruchomościami. Podejmowane przez Wnioskodawczynię czynności mają charakter czynności standardowych związanych z zarządem majątkiem prywatnym i zmierzających do jego zbycia. Sprzedaż Nieruchomości gruntowej służy celom zarobkowym. Jednak jest to sprzedaż wyłącznie majątku prywatnego, niezwiązana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawczyni uważa, że w przypadku zbycia przez nią Nieruchomości gruntowej, nie działa ona jako podatnik podatku od towarów i usług. Wobec tego, sprzedaż Nieruchomości gruntowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w związku ze sprzedażą Nieruchomości gruntowej Wnioskodawczyni nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, a transakcja ta nie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, wynika to z faktu, że zbycie Nieruchomości gruntowej nie jest realizowane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl z art. 2 pkt 22 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z przedstawionymi wyżej przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia podatnik i działalność gospodarcza, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które cechuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy:

„Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu należy przywołać orzeczenie z 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym TSUE wskazał, że:

„(…) czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego”.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Zatem przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

W kwestii opodatkowania VAT sprzedaży Nieruchomości gruntowej istotne jest zatem, czy sprzedający w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął lub podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania zbywcy nieruchomości za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W tym miejscu podkreślić należy, że:

„ (…) pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że:

„(…) majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych”.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych między podmiotami, w tym kwestie dotyczące przeniesienia własności nieruchomości, reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061).

Zgodnie z art. 535 ustawy Kodeks cywilny:

Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na Kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a Kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

W myśl art. 155 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei umowa przedwstępna została uregulowana w art. 389-396 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 389 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej.

Stosownie do art. 389 § 2 ustawy Kodeks cywilny:

Jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta umowa przyrzeczona, nie został oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez stronę uprawnioną do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej. Jeżeli obie strony są uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła inny termin, strony wiąże termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła stosowne oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od dnia zawarcia umowy przedwstępnej nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej zawarcia.

Umowa przedwstępna jest więc jedynie zobowiązaniem do przeniesienia własności, lecz własności nie przenosi. Kupujący nie otrzymuje na mocy tej umowy żadnych uprawnień właścicielskich. Właścicielem zostaje dopiero dzięki zawarciu umowy przyrzeczonej.

Tym samym, zgodnie z powyższymi normami prawa cywilnego – umowa przedwstępna, będąca przyrzeczeniem zawarcia właściwej umowy sprzedaży, nawet jeśli sporządzona została w formie aktu notarialnego, nie powoduje przeniesienia prawa własności nieruchomości.

Przedmiotem Pani wątpliwości jest ustalenie, czy planowana przez Panią sprzedaż Nieruchomości gruntowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podkreślić w tym miejscu jeszcze raz należy, że z powołanego wyżej orzeczenia TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że w celu ustalenia czy podmiot dokonujący sprzedaży działki występuje w charakterze podatnika niezbędne jest przeanalizowanie wszystkich okoliczności sprawy.

O opodatkowaniu danej transakcji przesądza ciąg działań podjętych w celu sprzedaży oraz angażowanie środków podobnych do podmiotów profesjonalnie zajmujących się sprzedażą gruntów.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka Pani aktywność, która wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Nie podjęła Pani ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, takich jak np. nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działki. Jest Pani właścicielką niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w województwie (…), w miejscowości (…). Nabyła Pani Nieruchomość gruntową w 2008 r. do majątku prywatnego na podstawie umowy zbycia spadku 22 czerwca 2007 r. oraz postanowienia o stwierdzeniu zasiedzenia.

Ww. Nieruchomość gruntowa od momentu nabycia w spadku była wykorzystywana na Pani cele osobiste. Nieruchomość gruntowa nigdy nie stanowiła składnika majątkowego związanego z Pani działalnością gospodarczą. Na Nieruchomości gruntowej nie były wykonywane jakiekolwiek czynności, nie była ona przedmiotem jakiegokolwiek użyczenia, najmu, dzierżawy czy nie została udostępniona jakiemukolwiek podmiotowi. Nieruchomość gruntowa jest/była wykorzystywana na Pani cele osobiste, stanowiła i stanowi zabezpieczenie majątkowe Pani na wypadek pojawienia się niespodziewanych wydatków związanych z Panią i Pani najbliższą rodziną.

Ponadto nie jest Pani i nigdy nie była rolnikiem ryczałtowym, a Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana do działalności rolniczej. Nie podjęła Pani i nie będzie podejmować jakichkolwiek czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych, oraz zmierzających do podniesienia wartości Nieruchomości. W celu zbycia Nieruchomości nie prowadziła Pani działań marketingowych. W związku z planowaną sprzedażą nie udzieliła Pani i nie udzieli kupującemu, bądź innej osobie trzeciej pełnomocnictwa/zgody/upoważnienia w celu występowania w Pani imieniu w sprawach dotyczących sprzedaży Nieruchomości. Nie wyraziła Pani i nie będzie wyrażała zgody na dysponowanie Nieruchomością gruntową na cele budowlane. W 2023 r. zawarła Pani umowę przedwstępną sprzedaży Nieruchomości gruntowej w celu spieniężenia i zabezpieczenia własnych potrzeb. Wskazała Pani, że zawarcie ostatecznej umowy sprzedaży Nieruchomości gruntowej uzależnione było od spełnienia jednego warunku zastrzeżonego w umowie przedwstępnej tj. musi dojść do formalnego wydzielenia działek drogowych z Nieruchomości gruntowej. W umowie przedwstępnej strony zastrzegły, że warunkiem, zawarcia umowy przyrzeczonej jest dokonanie prawomocnego podziału Nieruchomości gruntowej, w wyniku którego zostaną wydzielone działki obejmujące wszystkie tereny przeznaczone na drogę publiczną, oraz przeznaczone na poszerzenie istniejących dróg zostaną odłączone z Nieruchomości gruntowej i dopiero z chwilą wskazanego odłączenia Strony zawrą umową końcową.

W przedmiotowej sprawie brak jest zatem przesłanek pozwalających uznać Panią, w zakresie sprzedaży Nieruchomości gruntowej za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawy towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku z tą sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. Skala zaangażowania przez Panią, w odniesieniu do planowanej sprzedaży Nieruchomości gruntowej nie wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W konsekwencji planowana przez Panią sprzedaż Nieruchomości gruntowej na warunkach opisanych w niniejszym wniosku, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, gdyż w związku z jej sprzedażą nie będzie Pani działać jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą stosownie do art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Tym samym planowana przez Panią sprzedaż ww. Nieruchomości nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Pani stanowisko uznaję zatem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.