Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe - Interpretacja

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe - Interpretacja - null

Temat interpretacji

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie posiłków dla pracowników. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie pismem z 20 stycznia 2025 r. (data wpływu 20 stycznia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Sp. z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność na terytorium Polski. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Spółka działa w branży zajmującej się zarządzaniem i magazynowaniem towarów. Wnioskodawca zatrudnia pracowników fizycznych, którzy zajmują się różnego rodzaju procesami logistycznymi oraz pracowników administracyjnych. W przypadku dwóch magazynów logistycznych, Wnioskodawca wydaje pracownikom nieodpłatnie posiłki. Posiłki dostępne są w dedykowanym do tego pomieszczeniu (w tzw. stołówce pracowniczej), w formie dostępnej dla każdego zainteresowanego pracownika (pracownicy nie mają obowiązku konsumpcji posiłku). Pracownicy korzystają z możliwości spożywania posiłków na zasadzie dobrowolności. Pracownicy, którzy nie korzystają z konsumpcji posiłków, nie otrzymują z tego tytułu żadnego ekwiwalentu pieniężnego. Posiłki nie są wydawane w ramach usług gastronomicznych. Wskazane posiłki nie stanowią posiłków profilaktycznych, o których mowa w art. 232 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U.2023.1465 t. j. z dnia 2023.07.31). Posiłki dostępne są dla wszystkich pracowników pracujących we wskazanych dwóch magazynach Wnioskodawcy.

Decyzja o zapewnieniu nieodpłatnych posiłków pracownikom zatrudnionych we wskazanych magazynach została podjęta z uwagi na specyficzne warunki lokalizacyjne tych właśnie magazynów, które położone są na terenach wiejskich. Lokalizacja ta wymaga od Spółki zastosowania dodatkowych narzędzi w celu utrzymania zatrudnienia na odpowiednim poziomie oraz zapewnienia ciągłości działalności gospodarczej prowadzonej w tych magazynach. Trudności w utrzymaniu odpowiedniego poziomu zatrudnienia utrudnia również duża konkurencja ze strony innych pracodawców. Pracodawcy w tej okolicy oferują różnorodne benefity, w tym bezpłatne posiłki. Informację o benefitach pracownicy otrzymują już na etapie rekrutacji. Nieodpłatne posiłki stanowią podstawowy element oferty zatrudnienia, która wpisuje się w lokalny standard rynku pracy. Pominięcie tego elementu mogłoby skutkować problemami z zatrudnieniem i tym samym przerwaniem ciągłości usług świadczonych przez Wnioskodawcę we wskazanych magazynach.

Dodatkowo Wnioskodawca współpracuje z agencjami pracy tymczasowej (dalej jako: „B”), które delegują pracowników do pracy we wskazanych dwóch magazynach Wnioskodawcy (tj. magazynach zlokalizowanych na terenach wiejskich).

Zgodnie z postanowieniami umów zawieranych pomiędzy Spółką a B., Spółka zobowiązana jest zapewnić pracownikom oddelegowanym przez B. analogiczne warunki pracy jak własnym pracownikom. Tym samym Spółka pracownikom B. zapewnia możliwość korzystania ze wskazanych powyżej posiłków.

Posiłki dla pracowników B. dostępne są w dedykowanym do tego pomieszczeniu (w tzw. stołówce pracowniczej), w formie dostępnej dla każdego zainteresowanego pracownika (pracownicy B. nie mają obowiązku konsumpcji posiłku). Pracownicy B. korzystają z możliwości spożywania posiłków na zasadzie dobrowolności. Posiłki dla pracowników B. nie stanowią posiłków, o których mowa w przepisach Kodeksu pracy. Posiłki te nie są wydawane w ramach usług gastronomicznych. Wnioskodawca przekazując B. zlecenie dotyczące oddelegowania pracowników, przekazuje informację o powyższych posiłkach (w tym o ich koszcie).

Wnioskodawca nie obciąża B. kosztami rzeczonych posiłków. W odniesieniu do opisanego stanu faktycznego, w przypadku jednego z magazynów, koszty posiłków stanowią element cenotwórczy usług świadczonych przez Spółkę. W ramach wynagrodzenia, które Spółka otrzymuje za swoje usługi, koszty związane z posiłkami są uwzględnione w kalkulacji wynagrodzenia i stanowią część całkowitej ceny usługi świadczonej przez Spółkę w tym magazynie, którą Spółka otrzymuje od usługobiorcy.

Wnioskodawca w związku z powyższym ponosi wydatki na nabycie posiłków przekazywanych nieodpłatnie własnym pracownikom oraz pracownikom B. Z tytułu rzeczonych wydatków Wnioskodawca otrzymuje faktury zawierające kwotę podatku VAT. Wnioskodawca nie dokonuje odliczenia podatku naliczonego wynikającego z przedmiotowych faktur.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Spółka nie jest zobowiązana do zapewnienia pracownikom posiłków na podstawie jakichkolwiek przepisów prawa np. przepisów prawa pracy, przepisów z zakresu BHP.

Zapewnienie posiłków dla pracowników przejawia pośredni związek z działalnością opodatkowaną. Związek ten przejawia się tym, iż przedmiotowe benefity są niezbędne do utrzymania wymaganej liczby pracowników dla funkcjonowania przedsiębiorstwa. Ich celem jest zapewnienie Spółce odpowiedniej liczby pracowników niezbędnej do generowania sprzedaży podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Ich główną funkcją jest zabezpieczenie interesu gospodarczego. Nieodpłatne posiłki stanowią podstawowy element oferty zatrudnienia, która wpisuje się w lokalny standard rynku pracy. Pominięcie tego elementu mogłoby skutkować problemami z zatrudnieniem i tym samym możliwością ciągłości usług świadczonych przez Wnioskodawcę. Z uwagi bowiem na specyfikę otoczenia, w jakim działa Spółka zapewnienie posiłków pracownikom stało się koniecznym narzędziem umożliwiającym utrzymanie odpowiedniego poziomu zatrudnienia. W przypadku niezapewnienia posiłków zatrudnienie pracowników na potrzeby prowadzenia działalności Wnioskodawcy stanie się znacząco utrudnione (nie można wykluczyć ryzyka, iż niemożliwe) - co bezpośrednio wpłynie na możliwość generowania przez Spółkę sprzedaży podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem zapewnienie posiłków choć wykracza poza formalne obowiązki pracodawcy, stanowi istotny element strategii biznesowej i jest konieczne z punktu widzenia realizacji obrotu opodatkowanego podatkiem VAT.

Pytania

1)Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia naliczonego podatku wynikającego z faktur dokumentujących nabycie wskazanych w stanie faktycznym posiłków dla własnych pracowników?

2)Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia naliczonego podatku wynikającego z faktur dokumentujących nabycie wskazanych w stanie faktycznym posiłków dla pracowników B.?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1 W ocenie Wnioskodawcy posiada on prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie wskazanych w stanie faktycznym posiłków dla własnych pracowników.

Ad.2 Zdaniem Wnioskodawcy posiada on prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie wskazanych w stanie faktycznym posiłków dla pracowników B.

Uzasadnienie Ad. 1

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.2024.361 tekst jednolity z 2024.03.13) - zwanej dalej jako: „Ustawa o VAT”, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...). Przy czym kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a Ustawy o VAT.

Jak wynika z powyższego, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy nabyte towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

A contrario, podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT.

W tym miejscu należy wskazać, iż ustawodawca nie precyzuje, w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenie podatku naliczonego.

W konsekwencji zasadnym jest uznanie, iż związek danych zakupów z czynnościami opodatkowanymi może być zarówno bezpośredni lub pośredni. I tak, o związku bezpośrednim można mówić wówczas, gdy nabywane towary lub usługi służą przykładowo dalszej odsprzedaży. Z kolei ze związkiem pośrednim mamy do czynienia w sytuacji, gdy ponoszone wydatki nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych obrotach, jednakże ich poniesienie warunkuje uzyskanie obrotu opodatkowanego podatkiem VAT.

W analizowanym przypadku nabywane przez Wnioskodawcę posiłki dla pracowników nie mają bezpośredniego związku z czynnościami opodatkowanymi. W ocenie Wnioskodawcy związek ten można uznać za pośredni.

Wnioskodawca zauważa, iż benefity przyznawane pracownikom można podzielić na dwa rodzaje, a mianowicie na takie które zaspokajają przede wszystkim osobiste potrzeby pracowników oraz takie, które są niezbędne przede wszystkim dla zapewnienia ciągłości zatrudnienia i tym samym możliwości osiągania sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT.

Choć obie grupy benefitów zaspokajają potrzeby prywatne pracowników to ich cel i charakter gospodarczy różnią się diametralnie - co powinno mieć istotne znaczenie w ocenie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związane z tymi benefitami.

I tak pierwsza kategoria benefitów to świadczenia, które są skierowane przede wszystkim na poprawę warunków pracy i komfortu pracowników. Celem takich świadczeń jest głównie budowanie pozytywnego wizerunku pracodawcy, poprawa zadowolenia i motywacji pracowników oraz zwiększenie ich lojalności wobec pracodawcy. Benefity te mają więc charakter motywacyjny i wspierają długoterminowe zaangażowanie pracowników - lecz ich podstawową funkcją nie jest zabezpieczenie bezpośrednich interesów gospodarczych podatnika. Z perspektywy podatkowej te świadczenia są uznawane za służące przede wszystkim zaspokojeniu potrzeb osobistych pracowników, a ich związek z działalnością nie wpływa na zdolność podatnika do generowania sprzedaży.

Druga kategoria benefitów to świadczenia, które są niezbędne do utrzymania wymaganej liczby pracowników dla funkcjonowania przedsiębiorstwa. W wielu przypadkach dotyczą one podatników działających w trudnych warunkach lokalnych lub w sektorach o wysokich specyficznych wymaganiach. Celem tych świadczeń nie jest zaspokajanie osobistych potrzeb pracowników ani budowanie pozytywnego wizerunku pracodawcy, ale zapewnienie, że podatnik dysponuje odpowiednią liczbą pracowników dostępnych do wykonywania zadań. Bez tych świadczeń działalność przedsiębiorcy mogłaby być zagrożona, co skutkowałoby brakiem możliwości prowadzenia działalności i generowania sprzedaży podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Te benefity pełnią więc funkcję strategiczną, a ich głównym celem jest zabezpieczenie interesu gospodarczego podatnika.

Z perspektywy podatku VAT, rozróżnienie między tymi dwoma rodzajami benefitów jest kluczowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. I tak w przypadku benefitów mających na celu jedynie poprawę komfortu pracowników, trudno wykazać związek między tymi wydatkami a działalnością opodatkowaną. Natomiast w przypadku benefitów niezbędnych do prowadzenia działalności, ich związek z czynnościami opodatkowanymi jest wyraźny i bezdyskusyjny. Ich główną funkcją jest zabezpieczenie interesu gospodarczego przedsiębiorstwa, a korzyść pracowników jest jedynie wtórnym efektem. Z tej perspektywy, wskazane benefity powinny być traktowane jako wydatki niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej, a nie jako w pełni dobrowolne świadczenia dla pracowników.

Co istotne brak rozróżnienia między tymi dwoma rodzajami benefitów i traktowanie ich jednakowo pod kątem prawa do odliczenia podatku naliczonego naruszałoby zasadę neutralności podatku VAT. Ta fundamentalna zasada podatku VAT zakłada, że podatnik nie powinien ponosić ciężaru finansowego podatku VAT. Zasada ta realizowana jest poprzez prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na nabycie towarów lub usług, które są wykorzystywane do działalności podlegającej opodatkowaniu.

Tym samym należy wskazać, iż pracodawca powinien mieć możliwość odliczenia podatku naliczonego od wydatków dotyczących świadczeń dla pracowników, które są niezbędne dla zachowania odpowiedniego poziomu zatrudnienia niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej. Nakładanie bowiem na takiego pracodawcę ciężaru ekonomicznego w postaci braku prawa do odliczenia podatku naliczonego od rzeczonych wydatków, naruszałoby zasadą neutralności podatku VAT.

Co istotne w niniejszej kwestii wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: „TSUE”) w wyroku z 16 października 1997 r. w sprawie C-258/95 (Julius Fillibeck Sohne GmbH & Co. KG). W niniejszym orzeczeniu TSUE uznał, że co do zasady, pracodawca, organizując dla pracowników dojazd do zakładu, świadczy nieodpłatną usługę na ich prywatny użytek. Pracodawca w normalnych warunkach nie ma obowiązku zapewnienia pracownikom dojazdu do miejsca pracy, a to w jaki sposób pracownik dostanie się do pracy jest jego indywidualną sprawą. Niemniej jednak, jeżeli z okoliczności wynika, że działalność prowadzona przez podatnika wymaga, aby pracodawca zapewnił transport pomiędzy domem a miejscem pracy, wówczas należy przyjąć, że usługa ta świadczona jest w celu nie innym niż działalność gospodarcza podatnika, natomiast prywatne korzyści pracownika wynikające z możliwości skorzystania z transportu mają znaczenie drugorzędne względem potrzeb podatnika.

W świetle powyższego, oceniając, czy dana usługa służy działalności przedsiębiorstwa podatnika, należy zbadać, czy jest ona dla tego celu niezbędna, jak również zważyć, czyja korzyść jest dominująca. W orzeczeniu tym TSUE wskazał, że świadczenie dla pracownika ma związek z działalnością podatnika jeżeli służy przede wszystkim interesom podatnika, a korzyść pracownika ma charakter uboczny. Innymi słowy jeżeli korzyść podatnika przeważa nad korzyścią pracownika, wówczas świadczenie to zachowuje związek z działalnością gospodarczą pracodawcy.

Na uwagę zasługuje również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 października 2015 r. sygn. akt I FSK 1104/14, w którym czytamy: „W świetle powyższego, oceniając, czy dana usługa służy działalności przedsiębiorstwa podatnika, należy zbadać, czy jest ona dla tego celu niezbędna, jak również zważyć, czyja korzyść jest dominująca. Jeżeli korzyść podatnika przeważa nad korzyścią pracownika, wówczas świadczenie to zachowuje swój nieodpłatny charakter i nie podlega opodatkowaniu. W wyroku z 11 grudnia 2008 r. C-371/07 (Danfoss and AstraZeneca) Trybunał Sprawiedliwości stwierdził natomiast, że co do zasady wydawanie pracownikom nieodpłatnych posiłków, służy zaspokojeniu ich prywatnych potrzeb w rozumieniu art. 6 ust. 2 szóstej dyrektywy. Jeżeli natomiast ze szczególnych okoliczności wynika, że zapewnienie posiłków przez pracodawcę nie służy zaspokajaniu prywatnych potrzeb tych ostatnich i nie jest dokonywane w celach innych niż związane z działalnością przedsiębiorstwa, wtedy osobista korzyść, jaka wynika z tego dla pracowników, wydaje się mieć jedynie charakter uboczny względem potrzeb przedsiębiorstwa”.

Jak wskazano w stanie faktycznym w przypadku dwóch magazynów logistycznych, Wnioskodawca wydaje pracownikom posiłki w formie nieodpłatnej. Pracownicy korzystają z możliwości spożywania posiłków na zasadzie dobrowolności. Posiłki nie są wydawane w ramach usług gastronomicznych. Wskazane posiłki nie stanowią posiłków profilaktycznych, o których mowa w przepisach Kodeksu pracy. Decyzja o zapewnieniu nieodpłatnych posiłków pracownikom zatrudnionych we wskazanych magazynach została podjęta z uwagi na specyficzne warunki lokalizacyjne magazynów, które położone są na terenach wiejskich. Lokalizacja ta wymaga od Spółki zastosowania dodatkowych narzędzi w celu utrzymania zatrudnienia na odpowiednim poziomie oraz zapewnienia ciągłości działalności gospodarczej prowadzonej w tych magazynach. Trudności w utrzymaniu odpowiedniego poziomu zatrudnienia utrudnia również duża konkurencja ze strony innych pracodawców. Pracodawcy w tej okolicy oferują różnorodne benefity, w tym bezpłatne posiłki. Informację o benefitach pracownicy otrzymują już na etapie rekrutacji. Nieodpłatne posiłki stanowią podstawowy element oferty zatrudnienia, która wpisuje się w lokalny standard rynku pracy. Pominięcie tego elementu mogłoby skutkować problemami z zatrudnieniem i tym samym możliwością ciągłości usług świadczonych przez Wnioskodawcę we wskazanych magazynach.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe posiłki należy uznać za wydatki związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Wprawdzie posiłki zaspokajają potrzeby osobiste pracowników (zapewnienie posiłków nie należy do obowiązków prawnych Spółki), jednakże pierwszeństwo przed zaspokojeniem potrzeb osobistych pracownikom w niniejszym przypadku ma zaspokojenie potrzeb Wnioskodawcy. Pracodawca w normalnych warunkach nie ma obowiązku zapewnienia pracownikom posiłków, a to w jaki sposób pracownicy zaspokoją potrzeby żywieniowe jest jego indywidualną sprawą. Niemniej jednak, w niektórych przypadkach z uwagi na specyfikę otoczenia w jakim działa pracodawca w przypadku benefitów (w tym posiłków) zaspokojenie potrzeb prywatnych pracownika ma znaczenie drugorzędne - a dominującą korzyść, która przeważa nad korzyścią pracownika osiąga w tym przypadku pracodawca. W takim właśnie przypadkiem mamy do czynienia w rozpatrywanym stanie faktycznym. Wnioskodawca, jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą posiada trudności związane z zatrudnianiem pracowników do pracy w magazynach zlokalizowanych na terenach wiejskich. Ze względu na lokalizację tych obiektów oraz działania konkurencyjnych pracodawców, zapewnienie posiłków pracownikom stało się koniecznym narzędziem umożliwiającym utrzymanie odpowiedniego poziomu zatrudnienia. W praktyce, na skutek oferty posiłków przez konkurencyjnych pracodawców, pracownicy mają wybór pracy u innych pracodawców oferujących podobne benefity, co może prowadzić do niemożności zatrudnienia wystarczającej liczby pracowników. W przypadku niezapewnienia posiłków zatrudnienie pracowników na potrzeby prowadzenia działalności Wnioskodawcy stanie się znacząco utrudnione (nie można wykluczyć ryzyka, iż niemożliwe) - co bezpośrednio wpłynie na możliwość generowania przez Spółkę sprzedaży podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Zapewnienie posiłków dla pracowników, choć zaspokaja również, ich prywatne potrzeby, ma nadrzędny cel gospodarczy z perspektywy Wnioskodawcy. Bez tego wydatku Wnioskodawca nie byłby w stanie zaspokoić swoich potrzeb kadrowych. Konieczność konkurencyjności wobec innych pracodawców (oferujących podobne benefity) wymusza na Spółce taki wydatek, aby mogła ona kontynuować swoją działalność.

Zatem pomimo braku ustawowego obowiązku zapewnienia posiłków przez Wnioskodawcę, działanie przez niego w specyficznych warunkach rynkowych powoduję, iż wydawanie pracownikom posiłków stanowi działanie niezbędne dla zapewnienia ciągłości funkcjonowania wskazanych magazynów. Ryzyko utraty pracowników na rzecz konkurencji, które mogłoby uniemożliwić dalsze prowadzenie działalności we wskazanych magazynach, zmusza Wnioskodawcę do ponoszenia powyższych wydatków. Działanie to, choć wykracza poza formalne obowiązki pracodawcy, stanowi istotny element strategii biznesowej i jest konieczne z punktu widzenia realizacji obrotu opodatkowanego podatkiem VAT.

W konsekwencji powyższego, choć wskazane posiłki mogą zaspokajać potrzeby prywatne pracowników, główną korzyść z ich zapewnienia odnosi Wnioskodawca. Udostępnienie pracownikom posiłków umożliwia prowadzenie w rzeczonych magazynach działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

Tym samym należy uznać, iż Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z zapewnieniem pracownikom wskazanych w stanie faktycznym posiłków. W rozpatrywanym przypadku występuje bowiem związek ponoszonych przez Spółkę wydatków na zakup ww. posiłków z czynnościami podlegającymi opodatkowanymi podatkiem VAT - art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT.

Ad. 2. Jak już wskazano zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Wnioskodawca, w związku z zawartymi umowami z B., zobowiązany jest zapewnić pracownikom B. delegowanym do pracy w magazynach Spółki, warunki pracy analogiczne do warunków pracy własnych pracowników. Tym samym należy uznać, iż zapewnienie przez Spółkę posiłków pracownikom B. stanowi zobowiązanie Wnioskodawcy wynikające z umów łączących Spółkę z B.

W dalszej kolejności należy zaakcentować, iż zapewnianie posiłków pracownikom B. pracującym w we wskazanych w stanie faktycznym magazynach Wnioskodawcy, stanowi element strategii mającej na celu utrzymanie odpowiedniego poziomu zatrudnienia - co stanowi duże wyzwanie z uwagi trudne warunki lokalizacyjne ww. magazynów Spółki. Tym samym w przypadku pracowników delegowanych do pracy w Spółce przez B, wymóg zapewnienia im nieodpłatnych posiłków (w ramach zapewnienia tych samych warunków pracy co własnym pracownikom), jest nie tylko zobowiązaniem cywilnoprawnych, ale także kluczowym czynnikiem dla utrzymania ciągłości działalności gospodarczej Wnioskodawcy w niniejszych magazynach.

Zauważają Państwo bowiem, iż takie same problemy z pozyskaniem pracowników, jak Spółka posiadają również B. Zatem w interesie Wnioskodawcy jest zapewnienie posiłków nie tylko własnym pracownikom, ale również pracownikom B. Bez rzeczonych posiłków pracownicy B. (zwłaszcza cudzoziemcy) nie byliby zainteresowani podjęciem pracy we wskazanych magazynach Wnioskodawcy.

W analizowanym przypadku nie ma wątpliwości, że B., poszukując pracowników dla Wnioskodawcy, muszą uwzględniać lokalne warunki rynku pracy, w tym standardy, jakie oferują konkurencyjni pracodawcy w regionie. W przypadku Spółki, zatrudniającej pracowników na terenach wiejskich, zapewnienie posiłków jest jednym z kluczowych elementów, który pozwala jej utrzymać zatrudnienie za poziomie pozwalającym prowadzenie działalności. Zatem analogicznie jak w przypadku własnych pracowników, zapewnienie posiłków dla pracowników B. mimo, że zaspokaja ich potrzeby prywatne to przede wszystkim służy interesom gospodarczym Wnioskodawcy.

Tym samym w rozpatrywanym przypadku zaspokojenie potrzeb osobistych pracowników B. ma charakter drugorzędny. Główne, nadrzędne znaczenie w tym przypadku ma zapewnienie Wnioskodawcy poziomu zatrudnienia, który umożliwia realizowanie przez Spółkę w magazynach o trudnej lokalizacji czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Podsumowując zaspokajanie prywatnych potrzeb pracowników B. - w zakresie zapewnienia im posiłków - w rozpatrywanym stanie faktycznym jest drugorzędnym efektem decyzji Wnioskodawcy. Główne znaczenie ma zapewnienie nieprzerwanej działalności usługowej prowadzonej w ww. magazynach (tj. utrzymanie odpowiedniego poziomu zatrudnienia). Analogicznie jak w przypadku własnych pracowników Spółki, zaspokajanie prywatnych potrzeb pracowników poprzez zapewnienie im posiłków, stanowi jedynie efekt uboczny działań mających na celu utrzymanie poziomu zatrudnienia pozwalającego na prowadzenie przez Spółkę działalności gospodarczej.

Zatem wydatki na nabycie powyższych posiłków są niewątpliwie związane z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku w powyższym Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie wskazanych w stanie faktycznym posiłków dla pracowników B.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a)nabycia towarów i usług,

b)dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia - jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego, jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT - spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Z uregulowań ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie wynika, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością opodatkowaną. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży - towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług, będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa. Mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym

nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy,

obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła powyższa wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Należy wskazać, że ustawa nie definiuje pojęcia usług gastronomicznych. Posiłkując się zatem definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN przyjąć należy, że usługa gastronomiczna polega na przygotowaniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on przyrządzany, tj. w restauracji czy innym lokalu.

Pojęcie „usług gastronomicznych” rozumiane jest wąsko. Jego zakres znaczeniowy pokrywa się z tym określonym w art. 6 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112; (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) dla „usług restauracyjnych”, które zdefiniowane zostały jako świadczone w lokalu należącym do usługodawcy usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów albo też żywności i napojów stanowić ma przy tym jedynie element większej całości, w której przeważać powinny usługi.

Podobnie wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C-231/94 Faalborg-Gelting. W powyższym orzeczeniu TSUE udzielił odpowiedzi na pytanie, kiedy mamy do czynienia z usługą restauracyjną, a kiedy ze sprzedażą żywności „na wynos”, tj. de facto z dostawą towarów. Jak zauważył TSUE, usługa restauracyjna jest rezultatem szeregu czynności, począwszy od gotowania potrawy do jej serwowania, przy czym jednocześnie do dyspozycji klienta pozostaje infrastruktura, w tym jadalnia z pomieszczeniami sąsiadującymi (np. szatnia), umeblowanie i zastawa stołowa. Osoby, które w ramach wykonywania swojego zawodu pracują w restauracjach, wykonują na rzecz nabywcy posiłków wiele czynności, takich jak nakrywanie do stołu, doradzanie klientowi i objaśnianie szczegółów dotyczących posiłków w menu, podawanie do stołu i sprzątanie po zakończeniu konsumpcji. Usługi restauracyjne charakteryzuje zatem cały zespół cech i czynności, przy czym dostawa posiłku jest jedynie częścią usługi, choć stanowi dominujący element. Zatem należy je klasyfikować dla celów VAT jako świadczenie usług. Jednocześnie TSUE podkreślił, że sytuacja wygląda odmiennie, jeśli transakcja dotyczy posiłków „na wynos” i nie obejmuje usługi mającej na celu uzyskanie wzrostu konsumpcji na miejscu przy odpowiednim podaniu potrawy. Wtedy mamy do czynienia z dostawą towarów (tj. żywności).

Wprawdzie powyższy wyrok dotyczył rozstrzygnięcia kwestii miejsca opodatkowania określonych czynności, jednak zaprezentowany przez TSUE podział na usługi restauracyjne oraz dostarczanie żywności „na wynos” może być pomocny przy ustaleniu rzeczywistego charakteru cateringu. Wyrok ten w pośredni sposób pomaga odróżniać klasyczne usługi gastronomiczne od cateringu, rozumianego jako przygotowanie i dostarczenie żywności we wskazane miejsce.

Ponadto, z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t. j. Dz. U. 2023 r. poz. 1465 ze zm.) wynika, że,

pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

Stosownie do art. 237¹⁵ Kodeksu pracy:

§ 1. Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określi, w drodze rozporządzenia, ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące prac wykonywanych w różnych gałęziach pracy.

§ 2. Ministrowie właściwi dla określonych gałęzi pracy lub rodzajów prac w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określą, w drodze rozporządzenia, przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące tych gałęzi lub prac.

Przepisy wykonawcze regulujące powyższe obowiązki to:

rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60 poz. 279 ze zm.),
rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 169 poz. 1650 ze zm.).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że są Państwo spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność na terytorium Polski. Są Państwo zarejestrowani jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Działają Państwo w branży zajmującej się zarządzaniem i magazynowaniem towarów. Zatrudniają Państwo pracowników fizycznych, którzy zajmują się różnego rodzaju procesami logistycznymi oraz pracowników administracyjnych. W przypadku dwóch magazynów logistycznych, wydają Państwo pracownikom nieodpłatnie posiłki. Posiłki dostępne są w dedykowanym do tego pomieszczeniu (w tzw. stołówce pracowniczej), w formie dostępnej dla każdego zainteresowanego pracownika (pracownicy nie mają obowiązku konsumpcji posiłku). Pracownicy korzystają z możliwości spożywania posiłków na zasadzie dobrowolności. Pracownicy, którzy nie korzystają z konsumpcji posiłków, nie otrzymują z tego tytułu żadnego ekwiwalentu pieniężnego. Posiłki nie są wydawane w ramach usług gastronomicznych. Wskazane posiłki nie stanowią posiłków profilaktycznych, o których mowa w art. 232 ustawy z 24 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. Posiłki dostępne są dla wszystkich pracowników pracujących we wskazanych dwóch magazynach.

Dodatkowo współpracują Państwo z agencjami pracy tymczasowej, które delegują pracowników do pracy we wskazanych dwóch magazynach. Zgodnie z postanowieniami umów zawieranych pomiędzy Państwem a B., zobowiązani są Państwo zapewnić pracownikom oddelegowanym przez B. analogiczne warunki pracy jak własnym pracownikom. Tym samym pracownikom B. zapewniają Państwo możliwość korzystania ze wskazanych powyżej posiłków. Posiłki dla pracowników B. dostępne są w dedykowanym do tego pomieszczeniu (w tzw. stołówce pracowniczej), w formie dostępnej dla każdego zainteresowanego pracownika (pracownicy B. nie mają obowiązku konsumpcji posiłku). Pracownicy B. korzystają z możliwości spożywania posiłków na zasadzie dobrowolności. Posiłki dla pracowników B. nie stanowią posiłków, o których mowa w przepisach Kodeksu pracy. Posiłki te nie są wydawane w ramach usług gastronomicznych. Przekazując B. zlecenie dotyczące oddelegowania pracowników, przekazują Państwo informację o powyższych posiłkach (w tym o ich koszcie). Nie obciążają Państwo B. kosztami rzeczonych posiłków.

W przypadku jednego z magazynów, koszty posiłków stanowią element cenotwórczy usług świadczonych przez Państwa. W ramach wynagrodzenia, które Państwo otrzymują za swoje usługi, koszty związane z posiłkami są uwzględnione w kalkulacji wynagrodzenia i stanowią część całkowitej ceny usługi świadczonej przez Państwa w tym magazynie, którą otrzymują Państwo od usługobiorcy.

Ponoszą Państwo wydatki na nabycie posiłków przekazywanych nieodpłatnie własnym pracownikom oraz pracownikom B. Z tytułu rzeczonych wydatków otrzymują Państwo faktury zawierające kwotę podatku VAT. Nie dokonują Państwo odliczenia podatku naliczonego wynikającego z przedmiotowych faktur.

Nie są Państwo zobowiązani do zapewnienia pracownikom posiłków na podstawie jakichkolwiek przepisów prawa np. przepisów prawa pracy, przepisów z zakresu BHP.

Zapewnienie posiłków dla pracowników, w Państwa ocenie przejawia pośredni związek z działalnością opodatkowaną. Związek ten przejawia się tym, iż przedmiotowe benefity są niezbędne do utrzymania wymaganej liczby pracowników dla funkcjonowania przedsiębiorstwa. Ich celem jest zapewnienie Spółce odpowiedniej liczby pracowników niezbędnej do generowania sprzedaży podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Ich główną funkcją jest zabezpieczenie interesu gospodarczego. Nieodpłatne posiłki stanowią podstawowy element oferty zatrudnienia, która wpisuje się w lokalny standard rynku pracy. Zapewnienie posiłków choć wykracza poza formalne obowiązki pracodawcy, stanowi istotny element strategii biznesowej i jest konieczne z punktu widzenia realizacji obrotu opodatkowanego podatkiem VAT.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy przysługuje Państwu prawo do odliczenia naliczonego podatku wynikającego z faktur dokumentujących nabycie posiłków dla własnych pracowników i dla pracowników B.

W odniesieniu do Państwa wątpliwości należy wskazać, że decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Jak już wcześniej wskazano, aby można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika, czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a więc potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, itp.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego pozwala stwierdzić, że zapewnienie pracownikom oraz pracownikom oddelegowanym przez B posiłków służy zaspokajaniu osobistych, prywatnych potrzeb pracowników/pracowników oddelegowanym przez B i odbywa się bez związku z prowadzoną przez Państwa działalnością gospodarczą. Brak jest argumentów przemawiających za innym podejściem.

Jak wskazali Państwo we wniosku, posiłki dla pracowników i pracowników oddelegowanych przez B nie są posiłkami profilaktycznymi w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów, wydanego na podstawie art. 232 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, które to przepisy zobowiązują pracodawcę do zapewnienia posiłku dla pracownika w określonych sytuacjach.

W tym miejscu należy zauważyć, że w wyroku z 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-371/07 Danfoss i AstraZeneca przeciwko Skatteministeriet Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zaznaczył, że:

„Poza sporem jest, że zwykle do pracownika należy wybór rodzaju, dokładnego czasu lub miejsca spożywania posiłku. Pracodawca w tym zakresie nie interweniuje, ponieważ obowiązkiem pracownika jest jedynie powrót do miejsca pracy o odpowiedniej porze i wykonywanie swoich zwykłych zajęć. (…) Wydawanie posiłków pracownikom ma co do zasady na celu zaspokojenie potrzeb prywatnych i należy do sfery wyboru pracownika, w której pracodawca nie interweniuje (…)” (pkt 57 wyroku).

Stanowisko to zostało zaakceptowane przez krajowe sądy administracyjne.

Przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 grudnia 2022 r. sygn. akt I FSK 2134/19 Sąd stwierdził, że dostarczenie posiłku służy zaspokojeniu osobistych potrzeb pracownika, którego prywatna korzyść (w relacji do potrzeb przedsiębiorstwa) ma charakter dominujący. Tym samym, oferowanie pracownikom/współpracownikom artykułów spożywczych do swobodnej konsumpcji w ogólnodostępnym pomieszczeniu socjalnym w normalnym toku pracy nie wykazuje związku z działalnością gospodarczą spółki, który uprawniałby ją do dokonywania odliczeń podatku naliczonego od wydatków na zakup danych produktów w myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Analogiczny pogląd został również zawarty w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z 23 listopada 2018 r. sygn. akt I SA/Op 189/18 (orzeczenie prawomocne), w którym Sąd potwierdził, że wydawanie posiłków pracownikom ma co do zasady na celu zaspokojenie potrzeb prywatnych i należy do sfery wyboru pracownika, w której pracodawca nie interweniuje. W rezultacie co do zasady brak jest możliwości skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur dokumentujących nabycie posiłków na potrzeby osobiste pracowników.

A zatem nie można zgodzić się z Państwem, że analizowane wydatki na posiłki dla pracowników i pracowników oddelegowanym przez B. spełniają podstawowy warunek wynikający z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, uprawniający Państwa do odliczenia VAT naliczonego, tj. pozostają w pośrednim związku z wykonywaną działalnością.

Zauważyć należy, że przedmiotem Państwa wątpliwości są wydatki, do których nie zobowiązuje Państwa żaden przepis prawa. Konieczność zapewnienia pracownikom/pracownikom oddelegowanym przez B. posiłków, nie wynika z żadnych przepisów, (np. bhp), jak również (na co wskazuje ww. orzeczenia TSUE) nie jest niezbędne dla celów prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej.

Umożliwienie przez Państwa korzystania z takich usług stanowi prywatną korzyść dla pracowników/pracowników oddelegowanych przez B., natomiast korzyści przedsiębiorcy (Spółki) mają tu znaczenie drugorzędne. Wskazać należy, że pracownik/pracownik oddelegowany przez B. ma swobodę w korzystaniu z takich usług, nie są to usługi konieczne i niezbędne dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania Spółki, a Spółka nie ma obowiązku prawnego zabezpieczenia pracownikom czy pracownikom oddelegowanych przez B. takich usług. W związku z powyższym nie można przyjąć by mogli Państwo traktować takie usługi jako element kalkulacyjny swojej działalności.

Pracownicy/pracownicy oddelegowani przez B. są obowiązani świadczyć pracę bez względu na to, czy Państwo umożliwią im korzystanie z nieodpłatnych posiłków czy też nie. Zatem poniesione przez Państwa wydatki na posiłki dla pracowników i pracowników oddelegowanych przez B. nie są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania Państwa przedsiębiorstwa.

W analizowanym przypadku ww. wydatki, które Państwo ponoszą, nie są więc związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług w ramach prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej, lecz służą do zaspokojenia prywatnych potrzeb pracowników/pracowników oddelegowanych przez B.

A zatem, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że nie przysługuje Państwu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z faktur dokumentujących nabycie posiłków dla pracowników i pracowników oddelegowanych przez B, gdyż jak wskazano powyżej, posiłki te służą do zaspokojenia potrzeb prywatnych pracowników i pracowników oddelegowanych przez B.

Tym samym nie zostaną spełnione przesłanki wynikające z art. 86 ust. 1 ustawy, gdyż nabywane posiłki nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Zatem, nie mają Państwo prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie Posiłków dla pracowników i pracowników oddelegowanych przez B.

Zatem Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie