Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia powierzchni użytkowej Lokali i określenia roli pomieszczeń przynależnych – tj. Miejsca Parkingowego – przy ustaleniu podstawy opodatkowania dla sprzedaży tych Lokali. Uzupełnili go Państwo pismem z 9 stycznia 2025 r. (wpływ 15 stycznia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Sp. z o.o. z siedzibą w … (dalej także: Wnioskodawca lub Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w zakresie budowy mieszkaniowych inwestycji deweloperskich. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Spółka planuje rozpocząć nową inwestycję deweloperską, polegającą na budowie budynków mieszkalnych jednorodzinnych dwulokalowych, tzw. "bliźniaków" (dalej: Budynki) wraz z infrastrukturą techniczną i drogową. W ramach każdego Budynku zostaną wybudowane dwa samodzielne lokale mieszkalne, z osobnymi wejściami, które zostaną wyodrębnione prawnie (tj. będą stanowić odrębny przedmiot własności) i sprzedane na rzecz osób trzecich (dalej: Lokal). Lokal będzie usytuowany na parterze i pierwszym piętrze Budynku.

Na parterze Lokalu, w bryle Budynku, znajdować się będzie miejsce parkingowe dla pojazdu mechanicznego, bezpośrednio przyległego do Lokalu, tj. będzie graniczyć ściana w ścianę do Lokalu i będzie stanowić pomieszczenie przynależne do Lokalu (dalej: Miejsce Parkingowe). Do Miejsca Parkingowego będzie można się dostać jedynie poprzez główny wjazd (bramę wjazdową) przeznaczony dla pojazdu mechanicznego. Lokal będzie mieć odrębne wejście. Wyodrębniony Lokal wraz z Miejscem Parkingowym będą objęte jedną księgą wieczystą założoną dla wyodrębnionego Lokalu.

Przy ustalaniu powierzchni Lokalu do celów sprzedaży Wnioskodawca uwzględni powierzchnię pomieszczeń zaspokajających potrzeby mieszkaniowe, tj. powierzchnię pokoi, kuchni, łazienek, holi, przedsionka.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku odpowiadając na pytania:

a.  Kiedy planują Państwo rozpocząć opisaną we wniosku inwestycję?

b.  Jaki jest symbol PKOB - zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia z 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (t. j. Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) - dla budynków objętych zakresem wniosku?

c.   Jakie czynności Państwo dokonują, które są przedmiotem wniosku?

•czy sprzedaż lokali/budynku,

•czy realizacja usług budowlanych – jeśli tak to czy Państwo samodzielnie wykonują za pośrednictwem własnej bazy pracowniczej budowę budynku/lokalu, czy są Państwo nabywcą usług budowlanych?

Wnioskodawca wskazał, że inwestycja deweloperska została rozpoczęta przez Wnioskodawcę. Lokale zostały wprowadzone do sprzedaży w dniu … 2024 roku. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (t.j. Dz. U. nr 112, poz. 1316 ze zm.) Budynki objęte przedmiotowym wnioskiem są określone symbolem PKOB: 1122. Wnioskodawca prowadzi sprzedaż Lokali.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy ustalając podstawę opodatkowania dla sprzedaży Lokali Wnioskodawca powinien określać powierzchnię użytkową tych Lokali, w opisanym zdarzeniu przyszłym, a określoną w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, poprzez doliczenie do tej powierzchni, powierzchni pomieszczeń przynależnych, tj. powierzchnię Miejsca Parkingowego?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Zdaniem Wnioskodawcy, ustalając podstawę opodatkowania dla sprzedaży Lokali Wnioskodawca powinien określać powierzchnię użytkową tych Lokali, w opisanym zdarzeniu przyszłym, a określoną w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, bez doliczania do tej powierzchni, powierzchni pomieszczeń przynależnych, tj. Miejsca Parkingowego.

Spółka ma wątpliwość, czy zakładana przez nią zasada obliczania podstawy opodatkowania dla sprzedaży Lokali będzie prawidłowa. Obliczenie podstawy opodatkowania należy do podstawowych obowiązków Spółki jako podatnika VAT. W przypadku dostawy Lokali należących do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym podstawa opodatkowania musi uwzględniać normę art. 41 ust. 12b i ust. 12c ustawy o VAT w tym sensie, że podstawa opodatkowania musi zostać rozdzielona na lokale mieszkalne do 150 m kwadratowych i lokale mieszkalne o powierzchni powyżej 150 m kwadratowych. W tym celu konieczne jest obliczenie powierzchni użytkowej Lokali tak, aby prawidłowo obliczyć podstawę opodatkowania. Nie ulega - zdaniem Spółki - wątpliwości, że norma podatkowa nakazująca różnicować sposób opodatkowania Lokali z poziomu ich powierzchni użytkowej prowadzi wprost do proporcjonalnego rozdzielenia podstawy opodatkowania właściwej dla tych lokali na moment ich dostawy. Tym samym, zastosowanie konkretnej metodologii obliczania powierzchni użytkowej Lokali jest wyrazem interpretacji przepisu prawa podatkowego, który nakazuje różnicować sposób obliczenia podstawy opodatkowania w zależności od tego, czy dany Lokal ma powierzchnię użytkową do 150 m kwadratowych, czy powyżej 150 m kwadratowych. Z tego punktu widzenia Spółka ma zatem interes prawny w potwierdzeniu lub zaprzeczeniu prawidłowości jej stanowiska odnośnie interpretacji art. 41 ust. 12b oraz ust. 12c ustawy o VAT z punktu widzenia podstawy opodatkowania.

Zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy o VAT przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, oraz obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, a także mikroinstalację, o której mowa w art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2023 r. poz. 1436, 1597, 1681 i 1762), funkcjonalnie z nimi związaną, z zastrzeżeniem ust. 12b.

W myśl art. 41 ust. 12b ustawy o VAT do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1)budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;

2)lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W myśl art. 41 ust. 12c ustawy o VAT, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej, z zastrzeżeniem ust. 12 pkt 2.

Przepisy ustawy o VAT nie zawierają definicji powierzchni użytkowej, nie odsyłają również do innych aktów normatywnych ani norm budowlanych. Wobec tego, przy określeniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia "Powierzchnia Użytkowa" w ustawie o VAT, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalania takiej powierzchni.

Powyższe potwierdził NSA w wyroku z dnia 8 maja 2013 roku, sygn. akt I FSK 888/12, wedle którego: "Przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu i budynku na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, celem skorzystania z obniżonej stawki podatku od towarów i usług, podatnicy są uprawnieniu do wyliczenia powierzchni użytkowych w oparciu o jedną z normatywnych definicji, która umożliwi obliczenie powierzchni użytkowej zarówno budynków mieszkalnych, jak i lokali mieszkalnych. Wyliczenia powierzchni użytkowych można dokonać również w oparciu o normy stosowane w budownictwie, nawet jeżeli nie są one obligatoryjne". Ten sam pogląd wyraził NSA w wyroku z dnia 21 listopada 2013 roku w sprawie o sygn. akt I FSK 1719/12.

Wobec powyższego, Wnioskodawca wskazuje na definicję Powierzchni Użytkowej uregulowanej w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 725; dalej: ustawa o ochronie praw lokatorów), wedle którego to powierzchnia wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału.

Treść przywołanej definicji rozróżnia pomieszczenia pomocnicze, które są związane z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, to w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeby ludzi.

Z tego względu, że ustawa o VAT także nie zdefiniowała pojęcia "Lokalu Mieszkalnego", Wnioskodawca wskazuje na treść § 3 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2022 r. poz. 1225 ze zm.; dalej: Rozporządzenie Ml), zgodnie z którym ilekroć jest mowa o mieszkaniu - należy przez to rozumieć zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego.

Następnie zgodnie z:

§ 3 pkt 11 Rozporządzenia Ml przez pomieszczenie pomocnicze należy rozumieć pomieszczenie znajdujące się w obrębie mieszkania lub lokalu użytkowego służące do celów komunikacji wewnętrznej, higieniczno - sanitarnych, przygotowywania posiłków, z wyjątkiem kuchni zakładów żywienia zbiorowego, a także do przechowywania ubrań, przedmiotów oraz żywności.

§ 3 pkt 12 Rozporządzenia Ml przez pomieszczenie techniczne należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku;

§ 4 pkt 13 Rozporządzenia Ml przez pomieszczenie gospodarcze należy rozumieć pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych;

§ 5 pkt 14 Rozporządzenia Ml przez lokal użytkowy należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Z powyższych regulacji wynika, że część Lokalu, w której znajduje się Miejsce Parkingowe nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani gospodarczego, w związku z tym stanowi ono lokal użytkowy zgodnie z definicją z § 3 pkt 14 Rozporządzenia Ml. Wobec tego należy stwierdzić, że do powierzchni użytkowej Lokalu, o której mowa w art. 41 ust. 12b pkt 2) ustawy o VAT, nie wlicza się powierzchni Miejsca Parkingowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwana dalej „ustawą”.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy:

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, nieruchomość (zarówno zabudowana, jak i niezabudowana) będąc rzeczą spełnia zawartą w tym przepisie definicję towaru, a jej zbycie jest traktowane jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy:

Stosownie do art. 29a ust. 7 ustawy:

Podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług stanowi więc wynagrodzenie, które dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Wynagrodzenie to oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku.

Przepisy dotyczące funkcjonowania podatku VAT w krajach członkowskich Unii Europejskiej podlegają harmonizacji na zasadach określonych w dyrektywie 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r. str. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”.

Regulacja zawarta w art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym:

Art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE:

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania, i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Są to koszty bezpośrednio związane z zasadniczą dostawą towarów lub świadczeniem usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy taki koszt, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Oznacza to, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

W przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji: konkretnej dostawy towarów lub konkretnej usługi.

Jak wynika z opisu sprawy, prowadzą Państwo działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w zakresie budowy mieszkaniowych inwestycji deweloperskich. Rozpoczęli Państwo nową inwestycję deweloperską, polegającą na budowie budynków mieszkalnych jednorodzinnych dwulokalowych, tzw. "bliźniaków" wraz z infrastrukturą techniczną i drogową. Inwestycja deweloperska została przez Państwa rozpoczęta. Lokale zostały wprowadzone do sprzedaży w dniu … 2024 roku. Budynki objęte przedmiotowym wnioskiem są określone symbolem PKOB: 1122. Prowadzą Państwo sprzedaż Lokali. W ramach każdego Budynku zostaną wybudowane dwa samodzielne lokale mieszkalne, z osobnymi wejściami, które zostaną wyodrębnione prawnie (tj. będą stanowić odrębny przedmiot własności) i sprzedane na rzecz osób trzecich. Lokal będzie usytuowany na parterze i pierwszym piętrze Budynku. Na parterze Lokalu, w bryle Budynku, znajdować się będzie miejsce parkingowe dla pojazdu mechanicznego, bezpośrednio przyległego do Lokalu, tj. będzie graniczyć ściana w ścianę do Lokalu i będzie stanowić pomieszczenie przynależne do Lokalu. Do Miejsca Parkingowego będzie można się dostać jedynie poprzez główny wjazd (bramę wjazdową) przeznaczony dla pojazdu mechanicznego. Lokal będzie mieć odrębne wejście. Wyodrębniony Lokal wraz z Miejscem Parkingowym będą objęte jedną księgą wieczystą założoną dla wyodrębnionego Lokalu.

Mają Państwo wątpliwości, czy ustalając podstawę opodatkowania dla sprzedaży Lokali powinni Państwo określać powierzchnię użytkową tych Lokali, w opisanym zdarzeniu przyszłym, a określoną w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, poprzez doliczenie do tej powierzchni, powierzchni pomieszczeń przynależnych, tj. powierzchnię Miejsca Parkingowego.

Zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. W szczególności dotyczy to dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy lub robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Czynności te zostały wskazane w art. 41 ust. 12 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy:

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy:

W myśl art. 41 ust. 12c ustawy:

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „powierzchni użytkowej”. W związku z tym, przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku VAT można posługiwać się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni. Pojęcie „powierzchnia użytkowa” występuje m.in w następujących aktach normatywnych:

•ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 70 ze zm.),

•ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1837),

•ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 725),

•rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. z 1999 r. nr 112 poz. 1316 ze zm.).

Zgodnie z przepisami art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych:

Natomiast w myśl art. 16 ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn:

Z kolei w świetle art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego:

W rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, w objaśnieniach wstępnych, w pkt 2 – Pojęcia podstawowe – wskazano, że budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne.

Z powyższego wynika, że całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje jego część mieszkaniową, która z kolei obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie itp.).

Do powierzchni użytkowej nie wlicza się powierzchni elementów budowlanych, powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych, powierzchni komunikacji (np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki).

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

Do ustalenia powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych stosuje się te same zasady, jak przy ustalaniu powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2021 r., poz. 1048).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o własności lokali:

W myśl art. 2 ust. 2 i 4 ustawy o własności lokali:

Powyższe przepisy wskazują na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi, które związane są z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, jednak w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Stosownie do art. 3 ust. 1 i 2 ustawy o własności lokali:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o własności lokali:

Zatem odrębną nieruchomość może stanowić samodzielny lokal, a dla powstania odrębnej własności lokali niezbędny jest wpis do księgi wieczystej mający charakter konstytutywny. Bez wpisu do księgi wieczystej odrębna własność lokalu (części budynku) nie może skutecznie powstać.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług lokal ten staje się odrębnym od budynku towarem i stanowi samodzielny przedmiot czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Należy też zwrócić uwagę na definicje zawarte w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1225 ze zm.):

Zgodnie § 3 pkt 9 ww. rozporządzenia:

W myśl w § 3 pkt 10 ww. rozporządzenia:

Zgodnie z § 3 pkt 11 ww. rozporządzenia:

Zgodnie z  § 3 pkt 12 ww. rozporządzenia:

W myśl w § 3 pkt 13 ww. rozporządzenia ilekroć mowa o:

Zgodnie z § 3 pkt 14 ww. rozporządzenia:

Wskazać ponownie należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji powierzchni użytkowej, nie odsyłają również do innych aktów prawnych ani norm budowlanych.

Podatnicy są uprawnieni do wyliczenia powierzchni użytkowych w oparciu o jedną z normatywnych definicji, która umożliwi obliczenie powierzchni użytkowej zarówno budynków mieszkalnych, jak i lokali mieszkalnych. Wyliczenia powierzchni użytkowych można dokonać również w oparciu o normy stosowane w budownictwie, nawet jeżeli nie są obligatoryjne (por. wyroki NSA, np. z 8 maja 2013 r., sygn. akt: I FSK 852/12 oraz I FSK 888/12, lub też z 23 maja 2013 r., sygn. akt: I FSK 953/12).

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalania takiej powierzchni.

Jak wynika z wniosku, oferują Państwo do sprzedaży lokale mieszkalne wraz z miejscami parkingowymi. Przy ustalaniu powierzchni Lokalu do celów sprzedaży uwzględnią Państwo powierzchnię pomieszczeń zaspokajających potrzeby mieszkaniowe, tj. powierzchnię pokoi, kuchni, łazienek, holi, przedsionka. Mają Państwo wątpliwości, czy do powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych powinni Państwo doliczać powierzchnię użytkową miejsc parkingowych.

W świetle przywołanych przepisów, aby wyliczyć powierzchnię użytkową Lokali mieszkalnych, mogą się Państwo posłużyć każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni, która będzie w danym przypadku racjonalna. Jednocześnie należy zauważyć, że wyłącznie Państwo znają specyfikę swojej działalności gospodarczej i są w stanie wybrać metodę, która będzie najbardziej adekwatna i racjonalna dla danej inwestycji budowlanej, a nie organ w trybie interpretacji indywidualnej. Zatem, to Państwo obliczając powierzchnię użytkową lokali mieszkalnych mogą tego wyliczenia dokonać np. w oparciu o normy budowlane.

Na podstawie powyższych uregulowań można stwierdzić, że kondygnacja budynku mieszkalnego, w której znajdzie się miejsce parkingowe dla pojazdu mechanicznego, nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym stanowi lokal użytkowy.

Zatem nie powinni Państwo wliczać powierzchni miejsca parkingowego do powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości dotyczących podstawy opodatkowania należy wskazać, że ani przepisy ustawy o VAT, ani przepisy wykonawcze do ustawy nie precyzują, w jaki sposób należy ustalić podstawę opodatkowania, gdy transakcja podlega opodatkowaniu różnymi stawkami podatku VAT lub częściowemu zwolnieniu od podatku.

W tej sytuacji dopuszczalne są różne rozwiązania, na przykład według klucza:

•wartościowego, tj. gdy stosuje się właściwą stawkę podatku VAT proporcjonalnie do wartości sprzedawanych części nieruchomości, lub

•powierzchniowego, tj. gdy dzieli się powierzchnię nieruchomości proporcjonalnie do powierzchni zajmowanych przez poszczególne części opodatkowane różnymi stawkami VAT.

Każda metoda, czy to oparta na kluczu wartościowym, czy też kluczu powierzchniowym jest właściwa, o ile odzwierciedla stan faktyczny.

Wybór odpowiedniej metody czy klucza podziału należy wyłącznie do podatnika, który winien sam zdecydować, czy jest to metoda obiektywna i wiarygodna w jego konkretnej sytuacji.

Jeżeli zatem klucz podziału, polegający na określeniu powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych, o której mowa w art. 41b ust. 12b ustawy, bez doliczania do niej powierzchni miejsca parkingowego, odzwierciedla stan faktyczny i jest w Państwa konkretnej sytuacji metodą najbardziej obiektywną i wiarygodną, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby Państwo taką metodę zastosowali, ustalając podstawę opodatkowania dla sprzedaży lokali mieszkalnych.

Zatem Państwa stanowisko w sprawie uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa zapytania. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczam także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Ocena prawidłowości Państwa postępowania w kwestii zastosowania odpowiedniego klucza podziału może być dokonana wyłącznie przez właściwy organ podatkowy w toku kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej, opiera się jedynie na przedstawionym we wniosku opisie, a nie na zebranym w sprawie materiale dowodowym. Organ wydający interpretację nie przeprowadza postępowania dowodowego i nie ma kompetencji do wskazywania odpowiedniego klucza alokacji.

Interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy. Jeśli w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.