Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 października 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 11 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie niewliczania przychodów z tytułu wynajmu mieszkania do limitu wskazanego w art. 113 ustawy.

Uzupełniła go Pani pismem z 16 stycznia 2025 r. (wpływ 16 i 17 stycznia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pani działalność gospodarczą pod firmą (…). W czerwcu 2024 r. przekroczyła Pani próg przychodów wskazany w art. 113 ustawy VAT. Do kwoty wskazanej w art. 113 ustawy VAT (tj. 200 000) nie wlicza Pani dochodów uzyskanych z najmu mieszkania.

Była Pani współwłaścicielką (na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej) lokalu położonego przy (…). Lokal ten został przekazany w darowiźnie na rzecz najstarszego syna.

W okresie, gdy była Pani jego współwłaścicielem, jak i obecnie, jest on wynajmowany krótkoterminowo przez (…). Należności pobiera Pani i są one przeznaczone na utrzymanie dzieci.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą, zajmującą się (…). Wynajmowany lokal nie był nigdy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, nie był też nigdy wykorzystywany jako element działalności gospodarczej.

Od przychodów z tytułu najmu lokalu odprowadzany jest podatek dochodowy ryczałtowy.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2021 r. (sygn. II FPS 1/21), kwalifikacja najmu jako tzw. najmu prywatnego zależna jest wyłącznie od decyzji podatnika.

Jeżeli wprowadzi on określony składnik majątku do ewidencji środków trwałych w ramach działalności gospodarczej, to najem takiego składnika będzie podlegał rozliczeniom w ramach działalności gospodarczej.

Pani nie wprowadziła nigdy tego składnika do ewidencji środków trwałych. Zatem, Pani zdaniem, prawidłowe jest traktowanie najmu jako najem prywatny, a nie jako działalności gospodarczej.

W konsekwencji, skoro nie jest to działalność gospodarcza, to nie podlega ten stan faktyczny ustawie VAT.

Ustawę VAT, stosownie do art. 15 ust. 1, stosuje się dla osób prawnych, jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej oraz osób fizycznych, samodzielnie wykonujących działalność gospodarczą. Pani zaś w tym zakresie nie wykonuje działalności gospodarczej.

Zatem, przychód uzyskany z tytułu ww. najmu nie podlega wliczeniu do progu wskazanego w art. 113 ustawy VAT.

Artykuł 113 stosuje się do sprzedaży w rozumieniu VAT – nie jest nią przychód uzyskiwany przez Panią z tytułu wynajmu, bo nie prowadzi Pani działalności w tym zakresie i Pani wynajem nie jest objęty działalnością.

Prosi Pani zatem o indywidualną interpretację Pani sytuacji w kontekście pisma – wezwania otrzymanego (…) dotyczącego analizy Pani przychodów z najmu prywatnego oraz indywidualnej działalności gospodarczej, oraz wątpliwości związanych z przekroczeniem limitu przychodów w celu ustalenia daty powstania obowiązku zgłoszenia VAT-R.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Jest Pani zarejestrowanym podatnikiem VAT (od czerwca 2024 r.).

Wynajem nie był zwolniony od podatku na podstawie art. 43 lub 82 ustawy VAT (w Pani ocenie w ogóle nie podlega podatkowi VAT).

Nie wykonuje Pani czynności wskazanych w art. 113 ust. 13 ustawy VAT.

Pytanie

Pytanie dotyczy wliczania przychodów z tytułu wynajmu mieszkania, które nie zostało wprowadzone do ewidencji działalności gospodarczej do limitu wskazanego w art. 113 ustawy VAT.

Pani stanowisko w sprawie

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2021 r. (sygn. II FPS 1/21) kwalifikacja najmu jako tzw. najmu prywatnego jest zależna wyłącznie od decyzji podatnika.

Jeżeli bowiem wprowadzi on określony składnik majątku do ewidencji środków trwałych w ramach działalności gospodarczej, to najem takiego składnika będzie podlegał rozliczeniom w ramach działalności gospodarczej.

Pani nie wprowadziła nigdy takiego składnika do ewidencji środków trwałych.

Zatem, Pani zdaniem, prawidłowe jest traktowanie ww. najmu jako najem prywatny, a nie jako działalności gospodarczej.

W konsekwencji, skoro nie jest to działalność gospodarcza, to nie podlega ten stan faktyczny ustawie VAT.

Ustawę VAT, stosownie do art. 15 ust. 1, stosuje się do osób prawnych, jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej oraz osób fizycznych, wykonujących samodzielnie działalność gospodarczą.

Pani zaś w tym zakresie nie wykonuje działalności gospodarczej.

Zatem przychód uzyskiwany z tytułu ww. najmu nie podlega wliczeniu do progu wskazanego w art. 113 ustawy VAT.

Artykuł 113 stosuje się do sprzedaży w rozumieniu VAT – nie jest nią przychód uzyskiwany przez Panią z tytułu wynajmu, gdyż nie prowadzi Pani działalności w tym zakresie i Pani wynajem nie jest objęty działalnością.

Uzupełnienie Pani stanowiska w sprawie

Do przychodów wykazywanym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod firma (…), nie wlicza Pani dochodów uzyskanych z najmu mieszkania, które nie zostało wprowadzone do ewidencji gospodarczej, mimo, że w czerwcu 2024 r. przekroczyła Pani próg przychodów z działalności gospodarczej (…), wskazany w art. 113 VAT, tj. 200 000 złotych.

Wynajem mieszkania nie stanowi działalności gospodarczej, gdyż nie wprowadziła Pani lokalu do ewidencji środków trwałych.

Uzasadnienie Pani stanowiska w sprawie

Prowadzi Pani działalność gospodarczą pod firma (…); w czerwcu 2024 r. przekroczyła Pani próg przychodów wskazany w art. 113 ustawy VAT. Do kwoty wskazanej w art. 113 ustawy VAT (tj. 200 000) nie wlicza Pani dochodów uzyskanych z najmu mieszkania.

Była Pani współwłaścicielką (na zasadzie wspólności małżeńskiej) lokalu mieszkalnego położonego (…).

Lokal ten został przekazany w darowiźnie na rzecz najstarszego syna.

W okresie kiedy była Pani jego współwłaścicielem, jak i obecnie, jest on wynajmowany krótkoterminowo przez (…).

Należności pobiera Pani, są one przeznaczane na utrzymanie dzieci.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą zajmującą się (…).

Lokal nie był nigdy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, nie był przez Panią nigdy traktowany jako element działalności gospodarczej.

Od przychodów z tytułu wynajmu lokalu odprowadzany jest podatek dochodowy ryczałtowy.

Jeżeli bowiem wprowadzi on określony składnik majątku do ewidencji środków trwałych w ramach działalności gospodarczej, to najem takiego składnika będzie podlegał rozliczeniom w ramach działalności gospodarczej.

Pani nie wprowadziła nigdy tego składnika do ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2021 r. (sygn. II FPS 1/21), kwalifikacja najmu jako tzw. najmu prywatnego jest zależna wyłącznie od decyzji podatnika, zatem może ją traktować jako działalność gospodarczą lub nie. Jeśli podatnik nie zakwalifikuje jej jako działalności gospodarczej, to nie dochód z tegoż wynajmu prywatnego w konsekwencji nie wlicza się do limitu 200 tys. zł wskazanego w VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.) zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy:

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy:

W oparciu o art. 8 ust. 1 ustawy:

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Zauważenia jednak wymaga, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Według art. 15 ust. 2 ustawy:

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Na mocy art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym:

Na podstawie art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego:

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, a umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem, usługa najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pani działalność gospodarczą, zajmującą się (…). Jest Pani zarejestrowanym podatnikiem VAT. Przekroczyła Pani próg przychodów wskazany w art. 113 ustawy. Nie wykonuje Pani czynności wskazanych w art. 113 ust. 13 ustawy. Była Pani współwłaścicielką (na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej) lokalu. Lokal ten został przekazany w darowiźnie na rzecz najstarszego syna. W okresie, gdy była Pani jego współwłaścicielem, jak i obecnie, jest on wynajmowany krótkoterminowo. Należności pobiera Pani. Wynajem nie był zwolniony od podatku na podstawie art. 43 lub 82 ustawy (w Pani ocenie w ogóle nie podlega podatkowi VAT).

Pani wątpliwości dotyczą niewliczania przychodów z tytułu wynajmu mieszkania do limitu wskazanego w art. 113 ustawy.

Odpowiadając na powyższe wątpliwości należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że czynność wynajmu przez Panią lokalu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług wypełnia definicję działalności gospodarczej określoną w art. 15 ust. 2 ustawy. Wskazać należy, że bez znaczenia, dla uznania Pani za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu podatku VAT z tytułu wynajmu lokalu, pozostaje okoliczność jego wynajmu w ramach tzw. „najmu prywatnego”. W przepisach ustawy o podatku od towarów i usług nie występuje pojęcie „najmu prywatnego”. Na gruncie przepisów ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, co w okolicznościach niniejszej sprawy ma miejsce. Spełnione są więc przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 2 ustawy wskazujące, że opisane we wniosku czynności polegające na wynajmie lokalu wpisują się w definicję działalności gospodarczej, a Pani jest podatnikiem z tego tytułu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Należy raz jeszcze podkreślić, że działalnością gospodarczą jest każda czynność najmu czy dzierżawy niezależnie od tego, czy wynajmujący działalność tę zarejestrował czy nie.

Skoro świadczy Pani usługi najmu lokalu za wynagrodzeniem, to w kontekście powołanych przepisów ustawy, najem ten stanowi, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, odpłatne świadczenie usług w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Pani jest podatnikiem podatku VAT z tego tytułu.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy:

Z powołanego wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

·świadczenie usługi na własny rachunek,

·charakter mieszkalny nieruchomości,

·mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

Dodatkowo należy zauważyć, że zgodnie z art. 43 ust. 20 ustawy:

W poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy wymieniono PKWiU 55 usługi związane z zakwaterowaniem.

Należy wskazać, że wynajem lokali mieszkalnych na cele noclegowe nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, bowiem te lokale nie są wynajmowane w celach mieszkaniowych, a jedynie w ramach krótkoterminowego wynajmu nieruchomości na cele noclegowe. Zatem, w takiej sytuacji nie ma zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje również możliwość skorzystania ze zwolnienia zgodnie z art. 113 ustawy.

Z przepisu art. 113 ust. 1 ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2024 r. – wynika, że:

W myśl art. 113 ust. 1 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2025 r.:

Przepis art. 113 ust. 2 – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2024 r. – mówi, że:

W świetle art. 113 ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2025 r.:

W oparciu o art. 113 ust. 5 ustawy:

Jak wynika z art. 113 ust. 9 – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2024 r.:

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2025 r.:

Tym samym podatnik posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie i według zasad określonych m.in. wyżej przytoczonymi przepisami pod warunkiem, że nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy. Według tego przepisu – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2024 r.:

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2025 r.:

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego wskazuje, że obliczając limit sprzedaży uprawniający podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju do zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, po przekroczeniu którego podatnik posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju traci prawo do zwolnienia od podatku, zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy, nie bierze się pod uwagę odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem m.in. transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Na podstawie art. 288 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.):

Zatem Dyrektywa 2006/112/WE w art. 288 pkt 1 lit. e stanowi, że kwota obrotu obejmuje wartość transakcji związanych z nieruchomościami.

Zauważenia wymaga, że Dyrektywa 2006/112/WE najem i dzierżawę nieruchomości traktuje jako transakcje. Wynika to chociażby z treści art. 135 lit. l Dyrektywy, dotyczącego zwolnienia od podatku określonych transakcji, który jako transakcje zwolnione wymienia dzierżawę i najem nieruchomości. Jak stanowi ten przepis:

Według internetowego Wielkiego słownika języka polskiego „transakcja” to „czynność lub zespół czynności prowadzący lub mający doprowadzić do kupna albo sprzedaży jakichś towarów”.

Ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia charakter „pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych.

Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa – https://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są m.in. pojęcia: pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający.

Przepisy unijnej Dyrektywy w zakresie podatku VAT posługują się określeniem „incidental transactions” w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego PWN oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsaetze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze.

Zatem, aby ocenić, czy świadczona usługa ma charakter „pomocniczy”, należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Zauważenia wymaga, że – jak wcześniej wskazano – świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych.

W okolicznościach niniejszej sprawy na gruncie ww. przepisów należy więc stwierdzić, że czynność najmu przez Panią lokalu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług wypełnia definicję działalności gospodarczej określoną w art. 15 ust. 2 ustawy. Przedmiotowy lokal stanowi majątek wykorzystywany w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej.

Tym samym, jak już wyjaśniono, skoro świadczy Pani usługi najmu lokalu za wynagrodzeniem, to w kontekście powołanych przepisów ustawy, najem ten stanowi, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, odpłatne świadczenie usług w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji, jest Pani podatnikiem podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, z tytułu ww. najmu.

Odnosząc się do Pani wątpliwości, wskazać należy, że z cytowanego brzmienia art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy wynika, że do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 (czyli uprawniającej do zwolnienia) nie wlicza się m.in. obrotu z tytułu odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku (na podstawie m.in. art. 43 ust. 1 ustawy), jednakże z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych. Za czynności związane z nieruchomościami należy uznać nie tylko usługi stricte dotyczące nieruchomości, ale wszelkie czynności, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości. Transakcje pomocnicze natomiast to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności.

Należy zwrócić uwagę, że zwolnienie wynikające z art. 113 ustawy jest związane bezpośrednio z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, która w standardowych warunkach podlegałaby opodatkowaniu. Zwolnienie to odnosi się do konkretnego limitu wynikającego ze sprzedaży (odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług) danego podatnika.

Prowadzona przez Panią działalność gospodarcza w zakresie usługi najmu przedmiotowego lokalu jest – jak jednoznacznie wynika z przedstawionego opisu sprawy – obok działalności w zakresie (…), drugim rodzajem wykonywanej przez Panią, na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, działalności gospodarczej. Jak Pani wskazała, wynajem nie był zwolniony od podatku na podstawie art. 43 lub 82 ustawy. Zatem, sprzedaż z tej działalności (działalność gospodarcza w zakresie usługi najmu przedmiotowego lokalu) również powinna być wliczana do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Trzeba też zaznaczyć, że działalność gospodarcza, w rozumieniu ustawy, nie musi być – co do zasady – prowadzona w celu uzyskania zysku. W ramach działalności gospodarczej podatnik VAT może dążyć do osiągnięcia celów inne niż zarobkowe. Tym samym, podatnikami VAT mogą być również podmioty typu „non profit”, realizujące np. zadania charytatywne, przy czym, opodatkowaniu mogą podlegać jedynie takie czynności tych podatników, działających w tym charakterze, które są realizowane odpłatnie. Bez znaczenia także dla bycia podatnikiem VAT jest efekt prowadzonej działalności, w szczególności, czy jest to działalność dochodowa czy przynosząca straty.

W konsekwencji należy stwierdzić, że wartość świadczonych przez Panią usług najmu lokalu, stanowiących odpłatne świadczenie usług w ramach prowadzonej w tym zakresie przez Panią działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, każdorazowo podlega wliczeniu do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Prowadzi Pani – obok działalności w zakresie (…) – działalność gospodarczą w zakresie usługi najmu lokalu. Jak Pani wskazała, wynajem nie był zwolniony od podatku na podstawie art. 43 lub 82 ustawy.

Podsumowując, stwierdzam, że przychody z tytuły wynajmu mieszkania (lokalu) podlegają wliczeniu do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, Pani stanowisko uznaję za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Ponosi Pani ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W odniesieniu do powołanej przez Panią uchwały Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2021 r. sygn. akt II FPS 1/21 wskazuję, że powyższa uchwała dotyczy przychodów z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze w odniesieniu do zaliczenia ich bez ograniczeń do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.). Natomiast w omawianej sprawie Pani wątpliwości dotyczą niewliczania przychodów z tytułu wynajmu mieszkania do limitu wskazanego w art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.