Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez dostawców.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której istotną część stanowi handel odzieżą i obuwiem. Jest czynnym podatnikiem VAT i dokonuje sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT. Działalność Wnioskodawcy jest związana z odsprzedażą odzieży i obuwia głównie poza terytorium Polski. W ramach wykonywania działalności Wnioskodawca nabywa towary na różnych platformach internetowych. Niektórzy z takich dostawców posiadają siedzibę działalności gospodarczej poza terytorium Polski, natomiast są oni zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku VAT w europejskim rejestrze podatników i w transakcjach z Wnioskodawcą posługują się zarówno polskim, jak i niemieckim numerem NIP.

Wnioskodawca zajmuje się handlem odzieżą oraz obuwiem. Kupuje je ze stron Dostawców i prowadzi ich dalszą sprzedaż. Wszystkie dostawy realizowane są wyłącznie z magazynów na terytorium Polski. Wnioskodawca występuje w transakcjach handlowych jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą - posługując się polskim numerem NIP.

Wnioskodawca posiada wystawione przez sprzedawców faktury VAT dokumentujące zakup obuwia i odzieży, mimo tego dostawcy często przy sprzedaży określają go jako podmiot nieprowadzący działalności gospodarczej (sprzedaż na rzecz konsumenta). Wnioskodawca podczas transakcji wyraźnie podkreśla, że występuje jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. W tym celu przy składaniu zamówienia podaje swój nr NIP. Na otrzymywanych fakturach sprzedawcy umieszczają numer NIP Wnioskodawcy, a faktury te spełniają wszystkie inne wymogi zawarte w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT.

Zdarzają się jednak sytuacje, w przypadku faktur od dostawców, że na fakturze pojawia się zapis o treści: „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT, Zakup został dokonany wyłącznie do użytku osobistego”. Wynika z niego, że dostawcy nie określają Wnioskodawcy jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, tylko jako osobę fizyczną dokonującą czynności niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą. Dzieje się tak pomimo tego, iż Wnioskodawca podaje dostawcom dane osoby prawnej (sp. z o.o.) będącej przedsiębiorcą i dane spółki z o.o. (Nazwa i numer NIP) Wnioskodawcy są umieszczone na fakturach pochodzących od tych dostawców.

Wnioskodawca jednak podkreśla, że każdorazowo dokonuje takiego zakupu wyłącznie na cele działalności gospodarczej. Dodać należy, że w tym przypadku faktura spełnia wszystkie wymogi zawarte w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT. Dostawcy mają pełną świadomość, że Wnioskodawca chce w dokonanej transakcji wystąpić jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Mimo tego identyfikują sprzedaż jako konsumencką i nie jest pewne czy wykazują je w swoich plikach JPK jako dostawy na rzecz podatnika prowadzącego działalność gospodarczą.

Niektórzy dostawcy posługują się nazwą „rachunku” zamiast „faktury”. Natomiast dokument spełnia wszystkie wymogi formalne przewidziane w art. 106e ustawy o VAT, pozwalające uznać go za fakturę. Ponadto wspomniany art. 106e ustawy o VAT, który reguluje elementy obowiązkowe faktury nie przewiduje dla uznania dokumentu za fakturę, aby taki zwrot musiał pojawić się na samym dokumencie. Zatem, o tym, czy dany dokument należy uznać za fakturę przesądza spełnienie elementów wynikających z art. 106e ustawy o VAT, a nie użycie samego zwrotu „faktura”, który nie jest obowiązkowy. Dostawcy oczywiście odprowadzają podatek VAT od tych transakcji, jednak nie jest pewne czy wykazują je jako sprzedaż na rzecz konsumentów czy też przedsiębiorcy.

Dokonując zakupów u wyżej wymienionych dostawców, Wnioskodawca wyraża wyraźną chęć nabycia towarów jako osoba prowadząca działalność gospodarczą. W trakcie procesu zamówienia towarów Wnioskodawca identyfikuję się jako przedsiębiorca podając dane swojej firmy - między innymi swój numer NIP oraz formę prawną prowadzonej działalności (sp. z o.o.). Pomimo wykazania chęci zakupu jako przedsiębiorca, dostawcy traktują sprzedaż swojego towaru jako dostawę na rzecz osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej i nie jest pewne czy wykazują tę sprzedaż w swoich plikach JPK składanych do właściwego dla siebie Urzędu Skarbowego. Nabyty towar dostarczany jest na terytorium kraju i według ustaleń Wnioskodawcy dokonanych na podstawie listów przewozowych oraz możliwości śledzenia przesyłki towar nie przekracza granicy państw członkowskich. Należy wskazać, iż towar nabywany od dostawców służy Wnioskodawcy wyłącznie do dokonywania czynności opodatkowanej podatkiem VAT. Wnioskodawca nie nabywa towaru w żadnym przypadku jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

W regulaminie firmy X widnieje informacja, iż „Platforma jest przeznaczona wyłącznie dla …. w celu sprzedaży produktów bezpośrednio konsumentom końcowym, dlatego też zakup produktów w celu odsprzedaży jest surowo zabroniony. ….”

W regulaminie firmy Y widnieje informacja, iż „Składając zamówienie na stronie internetowej kupujący potwierdza, że działa wyłącznie w celach prywatnych….”

Inny sprzedawca Z.

Oferty na stronach internetowej są zatem skierowane do konsumentów, którzy dokonują zakupu do celów niezwiązanych z działalnością komercyjną ani zawodową, a pomimo to dostawca dokonuje transakcji na rzecz Wnioskodawcy, który wyraża wyraźną chęć zakupu jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą co podkreśla poprzez podanie swojego numeru NIP oraz danych firmowych już na etapie zamawiania towaru tym samym akceptuje fakt, że Wnioskodawca działa jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą.

Faktury wystawiane przez dostawców spełniają wszelkie wymogi formalne zawarte w art. 106e ustawy o VAT. Niektórzy dostawcy w fakturach wskazują polski numer rejestracji VAT, natomiast inni wskazują numer VAT innych państw członkowskich. W żadnym przypadku nie dochodzi do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwość co do odliczenia podatku VAT wykazanego w fakturach od dostawców.

Pytanie

Przy uwzględnieniu powyższego stanu faktycznego, czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez Dostawców?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów od dostawców.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT prawo do odliczenia przysługuje w takim zakresie w jakim nabywane towary służą czynnością opodatkowanym.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikającego z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z przytoczonych przepisów zasadniczą przesłanką o charakterze materialnym warunkującą powstanie u nabywcy będącego podatnikiem, prawa do odliczenia jest związek danego zakupu z dokonywaną przez podatnika sprzedażą opodatkowaną. Wnioskodawca bezsprzecznie identyfikuje się w transakcjach z dostawcami jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą wskazując numer NIP w procesie składania zamówienia. Potencjalny brak wykazania takich transakcji odrębnie w pliku JPK_VAT przez sprzedawców, który jest wynikiem błędnego postępowania tych sprzedawców nie może definitywnie pozbawiać Wnioskodawcy prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całość lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nieprawidłowość złożenia JPK_VAT przez sprzedawcę nie została wymieniona w tym przepisie jako przesłanka skutkująca brakiem możliwości realizacji prawa do odliczenia.

Warto również wskazać, że w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT został wymieniony katalog elementów obligatoryjnych jakie powinny znaleźć się na fakturze. W świetle powyższego możemy zatem wskazać, że faktury są dokumentem sformalizowanym z określonymi elementami obowiązkowymi. Zasadniczo zatem prawidłowo wystawiona faktura daje prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe.

Prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT będzie również zachowane w przypadku, gdy faktura zawiera zwrot następującej treści: „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany …”. O tym, czy podatnik ma prawo do odliczenia decydują przesłanki obiektywne, tj. związek zakupu z czynnościami opodatkowanymi, przy jednoczesnym braku wystąpienia przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 ustawy o VAT. Prawo do odliczenia podatku VAT jest jedną z fundamentalnych zasad tego podatku i nie może być ograniczone w drodze jednostronnej decyzji sprzedawcy, jeżeli spełnione zostały warunki nabycia takiego prawa wynikające z przepisów ustawy.

Prawo do odliczenia będzie Wnioskodawcy przysługiwało również w przypadku dokumentu, który spełnia wszystkie elementy przewidziane dla faktury wynikające z art. 106e ustawy o VAT, a na którym dostawca nie posłużył się nazwą „faktura” a „rachunek”. Zwrot „faktura” nie jest elementem obowiązkowym wynikającym z art. 106e ustawy o VAT. Dla uznania dokumentu za fakturę konieczne jest spełnienie pozostałych elementów wynikających z tego przepisu, co w przedstawionych okolicznościach jest zrealizowane.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest utrwalona praktyka orzecznicza TSUE. Jak wynika z wyroku z 15 września 2016 r. w sprawie C-518/14 (...) należy uznać, że zgodnie z zasadą neutralności VAT, uchybienia formalne faktury, np. brak numeru NIP, nie prowadzą do utraty prawa do odliczenia tego podatku, pod warunkiem, że nie zachodzi ryzyko oszustwa lub świadomego nadużycia prawa. W swoim wyroku TSUE po raz kolejny przypomniał, że prawo do odliczenia jest podstawową zasadą wspólnego systemu VAT. Jednym z głównych założeń tego systemu jest bowiem uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT należnego lub zapłaconego w ramach całej prowadzonej działalności gospodarczej. Trybunał podkreślił również, że prawo do odliczenia podatku naliczonego zostaje przyznane podatnikowi już w momencie spełnienia przez niego tzw. materialnych przesłanek odliczenia, nawet jeżeli nie są spełnione niektóre wymogi formalne, np. podatnik nie posiada (jeszcze) faktury lub zawiera ona błędy. Zdaniem TSUE, w katalogu materialnych przesłanek odliczenia, do których zalicza się posiadanie przez podmiot odliczający VAT statusu podatnika w rozumieniu przepisów Dyrektywy VAT oraz wykorzystywanie przez podatnika towarów i usług stanowiących podstawę do odliczenia do wykonywanej przez niego działalności gospodarczej, nie mieści się okoliczność posiadania przez podatnika prawidłowej faktury.

Dysponowanie prawidłową i uwolnioną od błędów czy braków fakturą jest więc wyłącznie wymogiem formalnym wyznaczającym okres realizacji prawa do odliczenia, a nie warunkującym samą możliwość odliczenia. Zgodnie z zasadą neutralności VAT, uchybienia formalne faktury, takie jak brak numeru VAT (numeru NIP), nie prowadzą do utraty prawa do odliczenia tego podatku przez podatnika, pod warunkiem, że nie zachodzi ryzyko oszustwa lub świadomego nadużycia prawa. Zasada neutralności VAT powinna zaś być interpretowana w taki sposób, aby podatek nie był obciążeniem dla przedsiębiorców zarówno w zakresie prawa do odliczenia, jak i odsetek związanych z ewentualną zaległością wynikającą z niedochowania wymogów formalnych odliczenia. Szczególnego podkreślenia w kontekście omawianego wyroku wymaga również rozciągnięcie przez TSUE zasady neutralności VAT na ewentualne odsetki za zwłokę wynikające z przyczyn formalnych, jeżeli materialnoprawne przesłanki odliczenia zostały spełnione. Wynika z tego, że jeżeli podatnik faktycznie nabył towary (usługi) służące mu do wykonywania czynności opodatkowanych i w dodatku dysponuje fakturą, to prawo do odliczenia powinno mu przysługiwać (...). Nie jest dopuszczalne, w świetle przepisów Dyrektywy VAT, odsuwanie tego prawa w czasie i naliczanie odsetek od zaległości z uwagi na np. - będący kanwą przedmiotowego sporu - brak wykazania numeru identyfikacji podatkowej na fakturze. TSUE podkreślił, że państwa członkowskie mają prawo do ustanawiania w swoich wewnętrznych regulacjach sankcji z tytułu niespełnienia wymogów formalnych dotyczących prawa do odliczenia w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięciu oszustw. Sankcje te nie mogą jednak wykraczać ponad to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów (zasada proporcjonalności). Nie mogą także podważać zasady neutralności VAT. Zdaniem TSUE, sankcją za naruszenie (niedopełnienie) wymogów formalnych nie może być odmowa (nawet czasowa) prawa do odliczenia VAT. Taka sankcja ma bowiem charakter dysproporcjonalny do skali uchybienia podatnika.

Analogiczna koncepcja znajduje również potwierdzenie w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach indywidualnych. Przykładowo:

-0114-KDIP1-2.4012.151.2024.1.GK;

-0112-KDIL1-1.4012.303.2019.1.AK;

-0113-KDIPT1-2.4012.269.2023.1.PRP;

-0114-KDIP1-3.4012.42.2022.1.KP;

-0113-KDIPT1-2.4012.269.2023.1.PRP;

-0112-KDIL1-2.4012.287.2021.2.DS.

Podsumowując, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez dostawców w okolicznościach przedstawionych we wniosku, jeżeli nabywane towary służą Wnioskodawcy do czynności opodatkowanych i nie zachodzą przesłanki negatywne z art. 88 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”. Zgodnie z tym przepisem:

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na mocy art. 88 ust. 3a ustawy:

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy:

Zgodnie z ww. regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Według art. 15 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

W świetle art. 2 pkt 31 ustawy:

Zakres informacji, jakie powinna zawierać faktura wskazany został w art. 106e ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 106e ust. 1 ustawy:

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna m.in. jednoznacznie określać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika (sprzedawcy) i nabywcy oraz ich adresy. Faktura powinna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który powinien wynikać z zawartej umowy.

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Zatem, co do zasady, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej. To samo wynika z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L Nr 347 str. 1 ze zm.). Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa – stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy – konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy. Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi. Potwierdzeniem tego może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financiën, C-342/87, w którym stwierdzono, że zgodnie z artykułem 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych, o ile były one należne. Zasada ta nie dotyczy podatku, który jest należny tylko z tego powodu, że został wykazany na fakturze. Dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia. Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu.

Zatem sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego.

Aby powstało prawo do odliczenia, u wystawcy faktury podatek VAT musi być wymagalny, co oznacza, że powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem oraz powstała także podstawa opodatkowania z tytułu zrealizowania jednej z czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność związaną z odsprzedażą odzieży i obuwia głównie poza terytorium Polski. W ramach wykonywania działalności nabywają Państwo towary na różnych platformach internetowych. Niektórzy z takich dostawców posiadają siedzibę działalności gospodarczej poza terytorium Polski, natomiast są oni zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku VAT w europejskim rejestrze podatników i w transakcjach z Państwem posługują się zarówno polskim, jak i niemieckim numerem NIP. Dokonując zakupów u wyżej wymienionych dostawców, wyrażają Państwo wyraźną chęć nabycia towarów jako osoba prowadząca działalność gospodarczą. W trakcie procesu zamówienia towarów identyfikują się Państwo jako przedsiębiorca podając dane swojej firmy - między innymi swój numer NIP oraz formę prawną prowadzonej działalności (sp. z o.o.). Nabyty towar dostarczany jest na terytorium kraju i według Państwa ustaleń dokonanych na podstawie listów przewozowych oraz możliwości śledzenia przesyłki towar nie przekracza granicy państw członkowskich. Towar nabywany od dostawców służy Państwu wyłącznie do dokonywania czynności opodatkowanej podatkiem VAT, nie nabywają Państwo towaru w żadnym przypadku jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Faktury wystawiane przez dostawców spełniają wszelkie wymogi formalne zawarte w art. 106e ustawy o VAT.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości, należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Jak wskazano powyżej, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów, zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik – aby mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego – nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Przy czym należy podkreślić, że faktura stanowi podstawę dla nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego, bowiem z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy wynika, że podatkiem naliczonym jest kwota podatku wynikająca z faktury.

W analizowanej sprawie, wskazali Państwo, że towar nabywany od dostawców służy wyłącznie do dokonywania czynności opodatkowanej podatkiem VAT, a faktury wystawione przez dostawców zawierają wszelkie wymogi formalne zawarte w art. 106e ustawy. Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy i powołane regulacje prawne stwierdzić należy, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywają Państwo – jako czynny, zarejestrowany podatnik VAT – towary, które wykorzystują do czynności opodatkowanych podatkiem VAT, to przysługuje Państwu prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego zawartego na otrzymanych fakturach, gdyż spełniony jest warunek niezbędny do dokonania takiego obniżenia, określony w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. związek zakupionego towaru z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT wykonywanymi przez Państwa w ramach działalności gospodarczej.

W konsekwencji przy braku zaistnienia negatywnych przesłanek wymienionych w art. 88 ustawy, przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, z faktur wystawionych przez dostawców.

Podsumowując, w opisanym stanie faktycznym, Państwo (czynny podatnik VAT), zawierając transakcję z dostawcami będącymi czynnym podatnikiem VAT, mającymi siedzibę poza Polską mają prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez tych dostawców.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznaczam także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jestem ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie podkreślam, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnośnie natomiast powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, zauważam, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i należy je traktować indywidualnie.

Ponadto, odnosząc się do powołanego przez Państwa w przedmiotowym wniosku wyroku sądu, wyjaśniam, że powołany wyrok jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie, osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawęża. Zatem wskazany we wniosku wyrok sądu nie ma wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.