Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują one sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży lub wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, ani też nie został wykorzystany w trakcie jego posiadania na cele działalności gospodarczej.

Natomiast wykorzystywanie składników majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania i które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku, wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Zatem wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy. Zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C‑25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Kwestia opodatkowania sprzedaży działek była przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej  (TSUE) z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). Wynika z niego, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym wyroku TSUE stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Okoliczność, że osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

W rozumieniu zagadnienia dotyczącego statusu podatnika pomóc może uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07.  NSA stwierdził, że formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Jak wyjaśniono powyżej, w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT - co do zasady - mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku VAT, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że planują Państwo sprzedaż działek o nr 7, 4, 5, 6, 2, 10, 11, 13, 12, 8, 9, 1, 3. Pani B.B. prowadzi od 1 października 1997 r. działalność gospodarczą. Jest podatnikiem podatku VAT. Od 15 marca 2006 r. na części zakupionych działek prowadzi dodatkowo działalność w postaci parkingu. Jest on udostępniany w niedziele, do godzin południowych. Klientom korzystającym z parkingu są wystawiane paragony z kasy fiskalnej. Natomiast A.A. nie prowadzi JDG. Pani B.B. (żona) prowadząca JDG rozlicza płatności z Umowy poprzez wystawianie faktur. Wskazali Państwo, że działki o numerach 10, 11 (w połowie), 12, 13, 8, 9, 1 są wykorzystywane w działalności gospodarczej B.B. Działki o numerach 7, 4, 5, 6, 2, 10 (w połowie), 11 (w połowie) są wykorzystywane w celu dojazdu do działek o nr 10, 11, 12, 13, 8, 9, 1. Działki o numerach 12, 13, 8, 9, są wykorzystywane w działalności gospodarczej B.B.  na wynajem parkingu a działki o numerach 7, 4, 5, 6, 2, 10 (w połowie), 11 (w połowie) - są wykorzystywane w celu dojazdu do działek wynajmowanych w działalności gospodarczej B.B. Działki przeznaczone do wynajmu są wynajmowane na podstawie umowy najmu od 28 lipca 2017 r. do chwili obecnej. Stroną umowy najmu jest wyłącznie B.B., jako osoba prowadząca działalność gospodarczą. Działki o numerach 8, 9, 10, 11, 12, 13 były wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej B.B., A.A. nie był stroną jakichkolwiek umów. Działka o numerze 3 została zakupiona w celu zachowania wartości pieniądza w czasie. Działka o nr 3 nie zaspokajała żadnych prywatnych celów, nie jest wykorzystywana do dojazdu do wynajmowanych miejsc parkingowych ani nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej.

Dla działek, które zamierzają Państwo sprzedać nie będą Państwo występować o decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz o pozwolenie na budowę. Dla działek, które zamierzają Państwo sprzedać nie będą wydane inne pozwolenia/decyzje oraz nie będą Państwo realizować żadnych czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych. Przy sprzedaży działek nie zamierzają Państwo korzystać z pośrednictwa innych podmiotów, zamierzają Państwo sami się zwrócić do obecnego najemcy części działek o zakup. Nie planują Państwo udzielić kupującemu zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane. Nie zamierzają Państwo zawierać przedwstępnej umowy sprzedaży tylko umowę sprzedaży bez żadnych dodatkowych warunków. Nie dokonywali Państwo nigdy wcześniej sprzedaży innych nieruchomości. Środki otrzymane ze sprzedaży działek planują Państwo przeznaczyć na darowiznę dla dzieci, jak i na remonty domów, w których Państwo mieszkacie i domu wakacyjnego.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy przyszła planowana sprzedaż działek stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i wobec tego powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu wskazać należy, że dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Państwo podjęli/podejmują w odniesieniu do planowanej sprzedaży działek.

Aby dokonać tej analizy w kontekście opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek o nr 8, 9, 1, 10, 11, 12, 13, 2, 3, 4, 5, 6 oraz 7 należących do Państwa w pierwszej kolejności przeanalizować należy, czy w odniesieniu do tej sprzedaży będą Państwo uznani za podatników podatku od towarów i usług, prowadzących działalność gospodarczą.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. budynków) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT - co do zasady - mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Zauważyć również należy, że jeżeli przedmiotem sprzedaży jest nieruchomość stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy, jest ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu. Zatem w sytuacji, gdy nieruchomość jest własnością obojga małżonków, podatnikiem będzie ten, który faktycznie dokonuje czynności wykraczających poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że działki o nr 8, 9, 10 (część działki), 11 (część działki), 12, 13 są wykorzystywane celem wynajmu miejsc parkingowych dla osób trzecich. Stroną umowy najmu jest wyłącznie B.B., jako osoba prowadząca działalność gospodarczą. A.A. nie był stroną jakichkolwiek umów. Działka o numerze 1 od 2006 roku do 2021 roku była przeznaczona pod parking w działalności gospodarczej B.B. Natomiast działki o numerach 10 (część działki), 11 (część działki), 2, 4, 5, 6, 7 wykorzystywane są w celu dojazdu do działek o numerach 8, 9, 1, 12, 13, 3.

W tym miejscu należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie nieruchomości przez jego najemcę.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.).

Istota umowy najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz najemcy. Najemca za oddaną mu w najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Z treści przywołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy i przedstawionych w tym zakresie objaśnień wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej. W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z tym, dokonując sprzedaży działek o nr 8, 9, 10 (część działki), 11 (część działki), 12, 13, 1 będących we współwłasności małżeńskiej, Pani B.B. nie będzie zbywała majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak zostało wskazane powyżej, majątek prywatny to majątek danej osoby fizycznej, który nie jest przez nią wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a w całym okresie posiadania tego majątku osoba ta musi wykazywać zamiar wykorzystywania go w ramach majątku osobistego.

Wynajem przez Panią B.B. działek o nr 8, 9, 10 (część działki), 11 (część działki), 12, 13 będących we współwłasności małżeńskiej oraz przeznaczenie pod parking w działalności gospodarczej B.B. działki o nr 1 spowodowało, że utraciły one charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Panią B.B. w sposób ciągły dla celów zarobkowych ww. działek będących we współwłasności małżeńskiej powoduje, że są one wykorzystywane w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

Również dokonując sprzedaży działek o nr 10 (część działki), 11 (część działki), 2, 4, 5, 6, 7 będących we współwłasności małżeńskiej, Pani B.B. nie będzie zbywała majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Wskazała Pani we wniosku, że ww. działki wykorzystywane są w celu dojazdu do wynajmowanych działek o numerach 8, 9, 10 (część działki), 11 (część działki), 12, 13 oraz do działki o nr 1. Tym samym należy stwierdzić, że nie cele osobiste - w przypadku Pani B.B. brak jest czynności charakteryzujących zarząd majątkiem osobistym - a cele gospodarcze leżą u podstaw Pani działania, wobec czego czynność zbycia również działek o nr 10 (część działki), 11 (część działki), 2, 4, 5, 6, 7, wykorzystywanych w celu dojazdu do ww. działek, nie będzie stanowiła rozporządzania majątkiem osobistym, gdyż działki te ze względu na swój charakter oraz pełnione funkcje (zapewnienie dojazdu do wynajmowanych działek) utraciły walor majątku prywatnego.

Wskazać należy, że również w odniesieniu do działki o nr 3, sprzedaż przez Panią B.B. ww. działki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż wystąpią przesłanki, aby w związku z tą transakcją uznać Panią B.B. za podatnika tego podatku.

W tym miejscu ponownie wskazać należy, że jak wynika z cytowanego wyżej orzeczenia TSUE podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Natomiast przedstawione okoliczności sprawy nie potwierdzają takich Pani zamiarów. Należy bowiem podkreślić, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych. Jak wynika z powyższego w niniejszej sprawie nie miało to miejsca.

Wskazać należy, że sposobu wykorzystywania przez Panią B.B. działki o nr 3, nie można przypisać znamion wykorzystywania majątku w celach prywatnych. Działka o nr 3 w żadnym momencie jej posiadania nie zaspokajała potrzeb osobistych Pani B.B. W uzupełnieniu do wniosku, wskazała Pani, że działka o numerze 3 nie zaspokajała żadnych prywatnych celów.

W niniejszej sprawie nie bez znaczenia jest fakt, że Pani B.B. prowadzi od 1 października 1997 r. działalność gospodarczą. Jest podatnikiem podatku VAT. Od 15 marca 2006 r. na części zakupionych działek prowadzi dodatkowo działalność w postaci parkingu. Wskazała Pani również, że została zakupiona w celu zachowania wartości pieniądza w czasie. Ponadto co bardzo istotne w sprawie, działka o nr 3 została wyrównana celem możliwości ewentualnego wynajmu.

Tym samym należy uznać, że podejmowała Pani działania mające na celu wykorzystywanie działki o nr 3 w celach gospodarczych (zarobkowych), których nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Działka o nr 3, jak już wskazano powyżej nie zaspokajała Pani żadnych prywatnych celów, wręcz przeciwnie przygotowała ją Pani w celu ewentualnego wynajmu, tak jak pozostałe działki, które są przez Panią wynajmowane. Brak wynajęcia przez Panią działki o nr 3, nie zmienia faktu, że miała Pani zamiar wykorzystywać ją w swojej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu miejsc parkingowych.

Jak, już wskazano powyżej z orzeczenia C-291/92 wynika, że aby nieruchomość stanowiła majątek prywatny, to podatnik musi w całym okresie jej posiadania wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości czy jej części, w ramach majątku osobistego.

W związku z powyższym oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy, należy stwierdzić, że nie cele osobiste - w przypadku Pani brak jest czynności charakteryzujących zarząd majątkiem osobistym - a cele gospodarcze leżą u podstaw Pani działania, wobec czego czynność zbycia również działki o nr 3, która była przygotowana w celu wynajmu nie będzie stanowiła rozporządzania majątkiem osobistym.

Wobec tego, sprzedaż przez Panią B.B. działek o nr 8, 9, 10, 11, 12, 13, 1, 2, 4, 5, 6, 7, 3 będących we współwłasności małżeńskiej, będzie dostawą dokonaną w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a wyłącznie Pani B.B. będzie działała jako podatnik zdefiniowany w art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym wskazać należy, że Pan A.A. nie będzie w opisanej sytuacji uznany za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą z tytułu sprzedaży działek o nr 1, 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 3, gdyż działki te stanowią majątek związany z prowadzoną przez Panią B.B. działalnością gospodarczą i jak rozstrzygnięto powyżej to Pana żona została uznana z tytułu zbycia działek za podatnika.

A zatem wskazać należy, że Państwa stanowisko w zakresie nieuznania Pani B.B. za podatnika z tytułu sprzedaży działek o nr 8, 9, 11, 12, 13, 10, 1, 2, 4, 5, 6, 7, 3 należało uznać za nieprawidłowe.

Natomiast Państwa stanowisko w zakresie nieuznania Pana A.A. za podatnika z tytułu sprzedaży działek o nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

A.A. (Zainteresowany będący stroną postępowania - art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).