Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe w części dotyczącej braku opodatkowania podatkiem VAT zapewnienia pracownikom możliwości korzystania z mieszkań i mediów oraz nieprawidłowe w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur otrzymywanych od Wynajmującego oraz od dostawców mediów.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

6 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku opodatkowania podatkiem VAT zapewnienia pracownikom możliwości korzystania z mieszkań i mediów oraz prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur otrzymywanych od Wynajmującego oraz od dostawców mediów. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką z siedzibą działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Spółka prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą opodatkowaną VAT, polegającą na produkcji (...). Spółka jest jednym z podmiotów funkcjonującym w ramach międzynarodowej grupy kapitałowej działającej w branży (...) (dalej: „Grupa”).

Aby prowadzić i rozwijać swoją podstawową działalność gospodarczą, Spółka potrzebuje wykwalifikowanego personelu posiadającego specjalistyczne umiejętności oraz wiedzę ekspercką z zakresu branży, w której działa Wnioskodawca. Takie osoby często mają miejsce zamieszkania za granicą (w szczególności w Korei Południowej). W niektórych przypadkach możliwe jest pozyskanie takich zagranicznych pracowników na rynku (polskim lub zagranicznym), jednak czasami konieczne jest skorzystanie z zasobów ludzkich Grupy. W każdym z tych przypadków pozyskanie wykwalifikowanych pracowników jest jednak utrudnione z uwagi na dużą konkurencyjność w branży, w której działa Wnioskodawca.

W związku z powyższym, aby pozyskać odpowiedni personel do potrzeb prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, Wnioskodawca zapewnia pracownikom z zagranicy możliwość korzystania z lokali mieszkalnych wynajmowanych przez Spółkę, które zlokalizowane są blisko zakładu pracy Wnioskodawcy. Dla potencjalnych pracowników z zagranicy, którzy nie wywodzą się z polskiego kręgu kulturowego i nie znają polskiego języka oraz obowiązujących przepisów, wsparcie przy relokacji (w tym zapewnienie mieszkania w Polsce) oraz przy rozpoczęciu pracy, jest naturalnym oczekiwaniem tych osób i zarazem kluczowym czynnikiem wpływającym na ich decyzję o przeprowadzce do Polski i podjęciu zatrudnienia u Wnioskodawcy. W przypadku niezagwarantowania im mieszkania, pracownicy z zagranicy najprawdopodobniej nie zdecydowaliby się na podjęcie pracy w Polsce. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku pracowników, którzy zostają oddelegowani do Spółki z innych spółek z Grupy. Jednocześnie, zapewnienie mieszkań tym pracownikom wynika z ustnych ustaleń pomiędzy Wnioskodawcą a tymi spółkami.

Tym samym umożliwienie pracownikom korzystania z lokali mieszkalnych wynajmowanych przez Spółkę służy przede wszystkim potrzebom Wnioskodawcy, który w ten sposób dąży do zapewnienia odpowiedniej kadry pracowniczej, co ma na celu zwiększenie oraz zabezpieczenie jego przychodów.

Oprócz tego, wspomniane lokale mogą również zaspokajać potrzeby mieszkaniowe pracowników. Ma to jednak miejsce wyłącznie w okresie, w którym wykonują oni prace na rzecz Wnioskodawcy lub w inny sposób realizują cele Spółki. Tym samym, w wyniku zagwarantowania przez Wnioskodawcę lokali mieszkalnych pracownikom, nie są realizowane ich potrzeby prywatne, lecz potrzeby immanentnie związane z wykonywaną pracą. Gdyby pracownicy zrezygnowali z pracy w Spółce, Spółka zaprzestałaby zapewniania im mieszkań służbowych.

Intencją Spółki w zapewnianiu lokali mieszkalnych pracownikom nie jest więc zaspokojenie osobistych potrzeb pracowników, ale przede wszystkim pozyskanie wykwalifikowanego personelu. Jest to szczególnie istotne w branży Wnioskodawcy, gdzie brak odpowiednich specjalistów może wpływać na ciągłość i jakość prowadzonej działalności, a nawet uniemożliwić jej prowadzenie.

Wnioskodawca wynajmuje omawiane lokale mieszkalne od podmiotu trzeciego będącego czynnym podatnikiem VAT (dalej: „Wynajmujący”). Wynajmujący wystawia na rzecz Spółki, w odniesieniu do danego mieszkania, dwie faktury w miesiącu (z wykazanym podatkiem VAT wg właściwej stawki) – jedną za czynsz a drugą za media (woda, odpady, ogrzewanie). Ponadto, Spółka ponosi również koszty innych mediów związane z tymi lokalami (tj. koszty prądu i internetu). W tym zakresie Wnioskodawca otrzymuje faktury od dostawców mediów, które są opodatkowane stawką VAT zależną od rodzaju mediów.

W zakresie będącym przedmiotem niniejszego wniosku, Wnioskodawca zapewnia możliwość korzystania z ww. lokali mieszkalnych trzem grupom pracowników (wg zasad określonych poniżej):

1.Pracownicy koreańscy oddelegowani do Spółki z innych spółek z Grupy Wnioskodawcy (dalej: „Pracownicy oddelegowani”). Wspomniani pracownicy nie mieszkają w Polsce przed oddelegowaniem. Po uzyskaniu przez nich pozwolenia na pracę i zatrudnieniu ich przez Wnioskodawcę, omawiani pracownicy przeprowadzają się do Polski celem oddelegowania do Spółki i podjęcia pracy w Polsce. Pracownicy oddelegowani najczęściej nie znają języka polskiego oraz polskiego prawa, co w zasadzie uniemożliwia im samodzielny wynajem lokali mieszkalnych. Aby zatem omawiani pracownicy mogli świadczyć pracę na rzecz Spółki konieczne jest zapewnienie im mieszkań. W takim przypadku:

-pracownicy oddelegowani wykonują pracę na podstawie umów o pracę zawartych ze Spółką;

-w związku z podjęciem zatrudnienia Wnioskodawca zawiera pisemne umowy podnajmu z poszczególnymi pracownikami, na podstawie których umożliwia im korzystanie z lokali na czas trwania stosunku pracy (na zasadzie mieszkania służbowego). Umowa zawiera postanowienie, że Spółka wyraża zgodę na korzystanie z lokalu przez rodzinę pracownika. W związku z tym zdarzają się przypadki, w których pracownik mieszka w lokalu wraz z rodziną. Umowa jest jednak zawierana wyłącznie z pracownikiem;

-pracownicy nie ponoszą kosztów związanych z korzystaniem z mieszkań. Wszelkie koszty dotyczące lokalu wynikające z umowy zawartej z Wynajmującym pokrywa Wnioskodawca (w szczególności czynsz, opłaty za użytkowanie części wspólnych, ochrona, utrzymanie czystości, przegląd instalacji, legalizacja wodomierzy). Wnioskodawca pokrywa również koszty mediów.

2.Pracownicy koreańscy rekrutowani przez Spółkę na polskim lub koreańskim rynku (dalej: „Pracownicy z rekrutacji”). Wspomniani pracownicy nie mieszkają w Polsce w momencie rekrutacji. Po uzyskaniu przez nich pozwolenia na pracę i zatrudnieniu ich przez Wnioskodawcę, omawiani pracownicy przeprowadzają się do Polski celem podjęcia pracy w Spółce. Pracownicy z rekrutacji najczęściej nie znają języka polskiego oraz polskiego prawa, co w zasadzie uniemożliwia im samodzielny wynajem lokali mieszkalnych. Aby zatem omawiani pracownicy mogli świadczyć pracę na rzecz Spółki konieczne jest zapewnienie im mieszkań. W takim przypadku:

-pracownicy wykonują pracę na podstawie umów o pracę zawartych ze Spółką;

-w związku z podjęciem zatrudnienia Wnioskodawca zawiera pisemne umowy podnajmu z poszczególnymi pracownikami, na podstawie których umożliwia im korzystanie z lokali na czas trwania stosunku pracy (na zasadzie mieszkania służbowego). Umowa zawiera postanowienie, że Spółka wyraża zgodę na korzystanie z lokalu przez rodzinę pracownika. W związku z tym zdarzają się przypadki, w których pracownik mieszka w lokalu wraz z rodziną. Umowa jest jednak zawierana wyłącznie z pracownikiem;

-Wnioskodawca pokrywa czynsz najmu w całości. Ponadto, Wnioskodawca pokrywa również koszty mediów do określonego limitu (prąd, woda, wywóz nieczystości, ogrzewanie i internet). Koszty mediów powyżej limitu ponoszą pracownicy, zgodnie z polityką wynagrodzeń.

3.Pracownicy koreańscy z innych spółek z Grupy odbywający krótkie podróże służbowe do Polski (dalej: „Pracownicy w podróży służbowej”). W takim przypadku:

-pracownicy w podróży służbowej nie są formalnie pracownikami Wnioskodawcy i nie podlegają jego kierownictwu;

-pobyt wspomnianych pracowników w Polsce ma charakter krótkoterminowy (zwykle trwa od kilku dni do kilku tygodni) i jest uzasadniony określonymi celami/potrzebami Wnioskodawcy. Pracownicy w podróży służbowej przyjeżdżają do Polski m.in. celem dokonania audytu w Spółce, przeprowadzenia szkoleń dla pracowników Spółki czy wdrożenia nowego systemu wykorzystywanego przez Wnioskodawcę do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej;

-Wnioskodawca nie zawiera umów podnajmu z Pracownikami w podróży służbowej;

-pracownicy w podróży służbowej nie mieszkają w lokalach mieszkalnych wraz z rodziną;

-pracownicy w podróży służbowej nie ponoszą kosztów związanych z korzystaniem z mieszkań. Wszelkie koszty dotyczące lokalu (w tym mediów) pokrywa Wnioskodawca;

-koszty związane z mieszkaniem nie są przenoszone na rzecz innych spółek z Grupy;

-Wnioskodawca zapewnia lokale mieszkalne Pracownikom w podróży służbowej pod warunkiem, że są one dostępne w czasie ich przyjazdu. Spółka nie posiada osobnych mieszkań przewidzianych dla tych pracowników;

-w razie braku dostępnego mieszkania Spółka, co do zasady, zapewnia tym pracownikom nocleg w hotelach - taka sytuacja nie jest jednak objęta przedmiotem niniejszego wniosku.

Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmu mieszkań innym podmiotom. Ponadto, lokale mieszkalne nie są wynajmowane przez Wnioskodawcę z zamiarem prowadzenia działalności w postaci ich udostępniania pracownikom. Jak zostało wskazane powyżej, lokale te są zapewniane pracownikom celem pozyskania specjalistów, którzy są niezbędni do prowadzenia przez Spółkę działalności opodatkowanej VAT, a w razie niezagwarantowania im mieszkania najprawdopodobniej nie zdecydowaliby się oni na podjęcie pracy u Wnioskodawcy lub realizowania innych celów Spółki. To miałoby zaś negatywny wpływ na funkcjonowanie i efektywność przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

W konsekwencji, zapewnienie pracownikom możliwości korzystania z lokali mieszkalnych nie stanowi dla Wnioskodawcy celu samego w sobie, lecz jest środkiem umożliwiającym Spółce prowadzenie działalności gospodarczej z pomocą wykwalifikowanej kadry.

Zamiarem Wnioskodawcy jest potwierdzenie, że ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur otrzymywanych od Wynajmującego oraz dostawców mediów i nie jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT należnego w związku z zapewnieniem pracownikom możliwości korzystania z mieszkań i mediów.

Pytania

1.Czy Spółka, na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, jest zobowiązana do rozliczenia podatku VAT należnego w związku z zapewnieniem pracownikom możliwości korzystania z mieszkań i mediów?

2.Czy Spółce przysługuje, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur otrzymywanych od Wynajmującego oraz z faktur otrzymywanych od dostawców mediów?

 Państwa stanowisko w sprawie

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1:

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jednocześnie, zgodnie z przepisem art. 8 ust. 2 ustawy o VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1.użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych,

2.nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Dla stwierdzenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu VAT na mocy art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia, tj. w szczególności należy ustalić, czy służy celom innym niż działalność gospodarcza podatnika, czy też służy celom działalności gospodarczej.

Jeżeli nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT nie zostanie spełniona i tym samym art. 8 ust. 2 ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania.

Natomiast, jeżeli nieodpłatne świadczenie będzie dokonywane do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, świadczenie to będzie stanowiło odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT na podstawie art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

Przez świadczenie usług na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami działalności gospodarczej i jest ukierunkowane na zupełnie inne cele niż cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (np. cele prywatne, cele społeczne, cele osobiste).

Z kolei przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć te świadczenia, które są wykonywane w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa, jego rozwojem, kontynuacją działalności, w tym w związku z zapewnieniem odpowiednio wykwalifikowanej kadry pracowniczej.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika, czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana np. ze stosunkiem pracy, których zaspokojenie wynika z dobrej woli podatnika i służy jedynie pracownikowi lub innym osobom. Natomiast potrzeby biznesowe to te, które przede wszystkim służą podatnikowi i prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że powyższe zagadnienie było przedmiotem orzeczenia TSUE z dnia 16 października 1997 r., sygn. C-258/95. W przedmiotowym stanie faktycznym Trybunał rozważał, czy bezpłatny przewóz pracowników na teren przedsiębiorstwa stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem w rozumieniu artykułu 6(2)(b) VI Dyrektywy (opodatkowane VAT). Trybunał wskazał, że w większości sytuacji usługi transportowe świadczone nieodpłatnie na rzecz pracowników podlegają opodatkowaniu. Jednak zdarza się, że usługi transportowe świadczone przez pracodawcę są jedyną możliwością dowozu pracowników do miejsca pracy i wówczas takie usługi służą celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej. Wówczas osobiste korzyści uzyskiwane przez pracowników mają znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści gospodarczych, zaś artykuł 6(2)(b) VI Dyrektywy nie ma zastosowania.

Zauważyć należy, że w normalnych okolicznościach użyczenie lokali mieszkalnych pracownikom służy prywatnym celom pracownika, jednakże w określonych okolicznościach wymogi prowadzonej działalności (potrzeby przedsiębiorstwa) mogą spowodować konieczność zapewnienia przez pracodawcę lokali mieszkalnych dla pracowników na czas trwania stosunku pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy taka sytuacja może występować w szczególności, gdy:

-polska firma pozyskuje pracowników z zagranicy (w szczególności z odległych krajów, takich jak Korea Południowa), którzy nie mieszkają w Polsce i w zasadzie nie mają możliwości samodzielnego wynajmu mieszkania,

-zakład pracy jest zlokalizowany w małej miejscowości, gdzie występują trudności w wynajęciu mieszkania, a pracownicy pochodzą z odległych regionów,

-pracownicy realizują projekty, które wymagają czasowego przebywania w odległej lokalizacji.

W takich specyficznych okolicznościach zapewnienie mieszkania pracownikowi służy działalności gospodarczej podatnika, a korzyść osobista uzyskiwana przez pracowników (o ile w ogóle występuje) ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa.

Zatem, jeśli z obiektywnych okoliczności wynika, że korzyść przedsiębiorstwa wynikająca z danej czynności ma charakter dominujący nad korzyścią osobistą danego pracownika, to do tej czynności nie znajdzie zastosowania obowiązek jej opodatkowania na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, zapewnienie pracownikom z zagranicy lokali mieszkalnych (w tym mediów jako immanentnie związanych z tymi lokalami) służy działalności gospodarczej Spółki opodatkowanej VAT i jest uzasadnione potrzebami prowadzonego przez nią przedsiębiorstwa. Jak zostało wskazane wcześniej, aby prowadzić i rozwijać swoją podstawową działalność gospodarczą, Spółka potrzebuje wykwalifikowanego personelu posiadającego specjalistyczne umiejętności oraz wiedzę ekspercką z zakresu branży, w której działa Wnioskodawca. Brak zagwarantowania przez Spółkę lokali mieszkalnych Pracownikom oddelegowanym oraz Pracownikom z rekrutacji uniemożliwiałoby natomiast Wnioskodawcy pozyskanie odpowiednio wykwalifikowanej kadry pracowniczej, gdyż tacy pracownicy najprawdopodobniej nie podjęliby wówczas zatrudnienia w Spółce. Natomiast w przypadku Pracowników w podróży służbowej taka sytuacja, co do zasady, uniemożliwiłaby realizację krótkoterminowych projektów wymagających obecności tych osób w Polsce, które to projekty są niezbędne z perspektywy prowadzonej działalności (takich jak audyty, szkolenia czy wdrażanie systemów).

Przede wszystkim należy zauważyć, że zatrudnienie pracowników z Korei Południowej wiąże się z koniecznością pokonania szeregu barier kulturowych, językowych i regulacyjnych. Język koreański, alfabet oraz odmienna kultura i system prawny sprawiają, że Polska nie jest naturalnym wyborem dla potencjalnych pracowników z tego kraju. W związku z tym rekrutacja pracowników z Korei rządzi się innymi zasadami. Pracownicy ci oczekują, że otrzymają od pracodawcy wsparcie nie tylko w zakresie zmiany miejsca zatrudnienia, ale także adaptacji do nowego środowiska życia i pracy.

W ramach branży motoryzacyjnej, w której działa Spółka, istnieje przy tym standard rynkowy zapewnienia wsparcia w relokacji dla wykwalifikowanych specjalistów z zagranicy. Takie wsparcie obejmuje przede wszystkim zapewnienie lokali mieszkalnych, które jest głównym czynnikiem decydującym o przyjęciu oferty pracy przez zagranicznego pracownika. Zagwarantowanie mieszkania nie jest w tym kontekście zaspokajaniem osobistych potrzeb pracownika, lecz jest standardowym elementem pakietu zatrudnienia wraz z zapewnieniem niezbędnego sprzętu do pracy. Z perspektywy Spółki, niczym to nie różni się od umożliwienia pracownikowi korzystania z innych zasobów przedsiębiorstwa, m.in. takich jak biuro czy parking firmowy. Pracownicy koreańscy przyjeżdżają do Polski, żeby tutaj pracować. Mieszkanie w Polsce jest wyłącznie środkiem, które umożliwia pracownikowi koreańskiemu realizowanie swoich obowiązków służbowych w tym kraju. Jednocześnie, z uwagi na bliskość mieszkania względem zakładu pracy, zapewnienie lokalu umożliwia efektywniejszą realizację tych obowiązków, co jest niewątpliwie korzystne z perspektywy prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

W związku z powyższym, zapewnienie lokali mieszkalnych pracownikom (w tym mediów) jest elementem strategii mającej na celu zagwarantowanie odpowiedniej jakości kadry pracowniczej, co bezpośrednio przekłada się na zdolność Spółki do realizacji działalności gospodarczej opodatkowanej VAT. Gdyby nie zatrudnienie lub podróż służbowa, to pracownicy ci nie potrzebowaliby lokalu mieszkalnego w Polsce, co tym bardziej podkreśla, że mieszkania mają ścisły związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, wspomniane lokale mogą również zaspokajać potrzeby mieszkaniowe pracowników. Ma to jednak miejsce wyłącznie w okresie, w którym wykonują oni prace na rzecz Wnioskodawcy lub w inny sposób realizują cele Spółki. Tym samym, w wyniku zagwarantowania przez Wnioskodawcę lokali mieszkalnych pracownikom, nie są realizowane ich potrzeby prywatne, lecz potrzeby immanentnie związane z wykonywaną pracą. Gdyby pracownicy zrezygnowali z pracy w Spółce, Spółka zaprzestałaby zapewniania im mieszkań służbowych.

Oznacza to, że działania Wnioskodawcy, polegające na zapewnieniu lokali mieszkalnych (w tym mediów) pracownikom, podyktowane są głównie jego korzyścią biznesową, a nie zapewnieniem korzyści pracownikom. Największą bowiem korzyść uzyskuje Wnioskodawca a nie pracownik. Okoliczności tej nie zmienia również fakt, że niekiedy Pracownicy oddelegowany i Pracownicy z rekrutacji wspólnie z rodziną użytkują daną nieruchomość. W ocenie Wnioskodawcy, gdyby zostali oni pozbawieni możliwości przeniesienia się do Polski wraz z rodziną, to nie zdecydowaliby się na przyjazd do Polski. To w konsekwencji mogłoby mieć negatywne skutki dla działalności Spółki poprzez utratę możliwości pozyskania wysoce wykwalifikowanego personelu i pośrednio wpłynąć negatywnie na działalność Spółki, a nawet spowodować spadek jej obrotów.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy zapewnienie pracownikom możliwości korzystania z mieszkań i mediów nie spełnia dyspozycji dla zastosowania art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT i nie może być uznane za świadczenie usług opodatkowane VAT, bowiem jest związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Świadczenie to nie spełnia przesłanek: (i) potrzeb osobistych, oraz (ii) celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Spółka pragnie potwierdzić, że jej stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, które zostały wydawane w zbliżonych stanach faktycznych, w tym m.in. w:

-interpretacji indywidualnej z 10 maja 2024 r. (sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.250.2022.7.MJ), w której Organ wskazał, że: „(...) nieodpłatne zapewnienie pracownikom wykonującym pracę na rzecz Spółki świadczeń związanych z zakwaterowaniem, oddelegowanych do pracy na rzecz Spółki z uwagi na konieczność wykorzystania zasobów ludzkich Grupy, stanowi/będzie stanowić nieodpłatne świadczenie usług. Jednakże w świetle art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, w analizowanym przypadku czynność ta nie podlega/nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ w takich specyficznych okolicznościach nadrzędnym celem świadczonych usług jest/będzie realizacja celów gospodarczych Spółki – zapewnienie Spółce pracowników, a korzyść osobista uzyskiwana przez tych pracowników z takiego bezpłatnego świadczenia ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa.”;

-interpretacji indywidualnej z 29 września 2023 r. (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.55.2018.10.ICZ), w której Organ uznał, że: „nieodpłatne świadczenie usług na rzecz pracowników, zleceniobiorców, kontrahentów polegające na zapewnieniu tym podmiotom zakwaterowania w pobliżu siedziby Spółki, stanowi nieodpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT. Jak wskazali Państwo obecność pracowników/zleceniobiorców/kontrahentów w tym mieście będzie wynikała z aktualnych potrzeb Spółki albo z przyjętego systemu organizacji pracy. W każdym przypadku pobyt pracowników/zleceniobiorców/kontrahentów w (...) będzie związany z działalnością gospodarczą Spółki, jako pracodawcy (zleceniodawcy, usługobiorcy). (...) Tym samym korzyść po Państwa stronie jest dominującą cechą tego świadczenia. (...) Wobec powyższego w analizowanym przypadku czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ w takich specyficznych okolicznościach nadrzędnym celem świadczonych usług będzie realizacja celów gospodarczych Spółki - zapewnienie Spółce odpowiedniej kadry pracowniczej, dysponującej określoną wiedzą i doświadczeniem, a korzyść osobista uzyskiwana przez pracowników oddelegowanych do pracy z takiego bezpłatnego świadczenia ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa. Zatem w omawianej sytuacji nieodpłatne udostępnienie lokali mieszkalnych na rzecz pracowników, zleceniobiorców, kontrahentów, nie będzie podlegać opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.”;

-interpretacji indywidualnej z 21 maja 2020 r. (sygn. S-ILPP4/4512-1-140/16/20-S/BA), w której Organ stwierdził, że: „nieodpłatne udostępnienie miejsc w pokojach w hotelu pracowniczym pracownikom Wnioskodawcy stanowić będzie nieodpłatne świadczenie usług związanych z jego działalnością gospodarczą, które na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 2

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku VAT naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (z zastrzeżeniami niemającymi znaczenia w analizowanej sprawie).

Jednocześnie, w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwoty podatku wynikająca z faktur otrzymanych podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z literalnego brzmienia przepisu art. 86 ust. 1 wynika, że dla realizacji prawa do odliczenia VAT, istotne jest wykorzystywanie zakupionych towarów i usług do wykonywanych przez podatnika czynności opodatkowanych VAT, a tym samym decydujący jest związek zakupionych towarów i usług z czynnościami podatnika generującymi należny podatek VAT. Prawo do odliczenia powstaje zatem jako konsekwencja dokonania określonych zakupów, które są następnie wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Z czynnością opodatkowaną mamy natomiast do czynienia wtedy, gdy podlega ona opodatkowaniu na podstawie art. 5 cyt. ustawy oraz jest dokonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Przepisy ustawy o VAT nie precyzują jednocześnie, jak ścisły musi być związek między zakupem towarów/usług a czynnościami opodatkowanymi VAT, aby odliczenie podatku naliczonego było dopuszczalne. Przyjmuje się, że związek ten może być nie tylko bezpośredni, ale również pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą, np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi VAT wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym VAT. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Co istotne, w polskim orzecznictwie sądowo-administracyjnym ukształtował się obecnie powszechnie akceptowany pogląd, zgodnie z którym brak konkretnej transakcji opodatkowanej VAT nie musi zawsze prowadzić do utraty prawa do odliczenia VAT. W przypadku bowiem wydatków zaliczanych do tzw. kosztów ogólnych wprawdzie nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy zakupem tych towarów i usług a sprzedażą opodatkowaną, lecz w sytuacji gdy stanowią one element cenotwórczy produktów podatnika (towarów lub usług), pozostając w ten sposób w pośrednim związku z jego opodatkowaną działalnością gospodarczą, prawo do odliczenia z tytułu tych zakupów (wydatków) powinno przysługiwać podatnikowi w takim zakresie, w jakim ogólna działalność daje prawo do odliczenia VAT (tak m.in. wyroki NSA z 29 marca 2011 r., I FSK 571/10, oraz z 29 maja 2014 r., I FSK 1167/13).

Również w świetle orzecznictwa TSUE prawo do odliczenia podatku naliczonego obciążającego nabycie towarów lub usług zakłada, że wydatki poczynione w celu ich nabycia stanowią elementy cenotwórcze transakcji objętych podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia. Prawo do odliczenia zostaje jednak również przyznane podatnikowi nawet w przypadku braku bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją, powodującą naliczenie podatku a jedną lub większą liczbą transakcji objętych podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia, gdy koszty towarów i usług należą do ich kosztów ogólnych i jako takie stanowią elementy cenotwórcze dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Koszty te zachowują bowiem bezpośredni i ścisły związek z całą działalnością gospodarczą podatnika (tak m.in. TSUE w wyrokach w sprawach C-98/98, C-437/06, C-16/00, C-408/98, C-465/03, C-435/05, C-126/14, C-132/16).

Z drugiej strony, prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje przy nabyciu towarów i usług:

-wykorzystywanych do czynności nieobjętych zakresem opodatkowania VAT (tzn.niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem),

-wykorzystywanych do czynności wprawdzie podlegających zakresowi opodatkowania podatkiem VAT, niemniej jednak na podstawie przepisów szczególnych zwolnionych od tego podatku.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zagwarantował podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wyjątki te zdaniem Wnioskodawcy znajdują jednak zastosowania w omawianej sprawie.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do odliczenia VAT z faktur otrzymywanych od Wynajmującego oraz faktur otrzymywanych od dostawców mediów. W analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym spełnione są wszystkie powyżej wskazane warunki, tj.:

1)Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny i przy nabyciu usług najmu oraz mediów działa w charakterze takiego podatnika,

2)Spółka otrzymuje od Wynajmującego i dostawców mediów faktury z wykazanym podatkiem VAT,

3)Istnieje związek (pośredni) między nabywanymi usługami najmu oraz mediami a działalnością opodatkowaną VAT wykonywaną przez Wnioskodawcę,

4)Nabywana usługa najmu i media nie są wykorzystywane do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT lub korzystających ze zwolnienia z VAT,

5)Nie znajdują zastosowania przesłanki negatywne określone w art. 88 ustawy o VAT.

Poniżej Wnioskodawca w sposób szczegółowy odnosi się do warunku 3 i warunku 4, które zostały wskazane powyżej.

Związek (pośredni) między nabywanymi usługami najmu i mediami a działalnością opodatkowaną VAT wykonywaną przez Wnioskodawcę:

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą opodatkowaną VAT. Spółka nabywa usługi najmu i media, a następnie zapewnia lokale mieszkalne (w tym media) Pracownikom oddelegowanym i Pracownikom z rekrutacji, celem zapewnienie wykwalifikowanej kadry, która jest niezbędna z perspektywy wykonywanej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, pozyskanie takiej kadry jest utrudnione z uwagi na dużą konkurencyjność w branży, w której działa Wnioskodawca. Jednocześnie dla potencjalnych pracowników z zagranicy, którzy nie wywodzą się z polskiego kręgu kulturowego i nie znają polskiego języka oraz obowiązujących przepisów, wsparcie przy relokacji (w tym zapewnienie mieszkania) oraz przy rozpoczęciu pracy, jest naturalnym oczekiwaniem tych osób i zarazem kluczowym czynnikiem wpływającym na ich decyzję o przeprowadzce do Polski i podjęciu zatrudnienia u Wnioskodawcy. W przypadku niezagwarantowania im mieszkania, pracownicy z zagranicy najprawdopodobniej nie zdecydowaliby się na podjęcie pracy w Polsce. Zapewnienie mieszkań takim pracownikom jest zatem niezbędnym działaniem z perspektywy Wnioskodawcy, które znajduje uzasadnienie biznesowe.

Zamierzonymi przez Wnioskodawcę rezultatami pozyskania odpowiedniego personelu są przy tym w szczególności:

-zabezpieczenie ciągłości prowadzonej działalności,

-utrzymanie wysokiej jakości oferowanych produktów (towarów i usług),

-rozwijanie działalności oraz zwiększenie rentowności prowadzonego przedsiębiorstwa,

-wprowadzanie innowacji w firmie (odpowiedni personel może wnieść nowe pomysły i rozwiązania, co przyczynia się do zwiększenia efektywności w firmie),

-efektywniejsze zarządzanie projektami, co może pozwolić na sprawniejszą realizację zadań i osiąganie zamierzonych celów biznesowych,

-lepsze zarządzanie ryzykiem (pozyskanie specjalistów w kluczowych obszarach pomaga w identyfikacji i minimalizacji ryzyka operacyjnego i finansowego),

-zwiększenie rozpoznawalności i konkurencyjności Spółki na rynku motoryzacyjnym.

W wyniku pozyskania odpowiedniego personelu Spółka również minimalizuje ryzyko związane z potencjalnym brakiem odpowiednich specjalistów, co mogłoby doprowadzić do niepożądanych skutków w przedsiębiorstwie (m.in. takich jak: przestoje w produkcji, spadek jakości oferowanych produktów, brak terminowości dostaw, spadek zdolności przedsiębiorstwa do wprowadzania innowacji i reagowania na potrzeby rynku), a w skrajnym przypadku uniemożliwić prowadzenie działalności.

Ponadto, Spółka zapewnia również lokale mieszkalne (w tym media) Pracownikom w podróży służbowej, którzy przyjeżdżają do Polski m.in. celem dokonania audytu w Spółce, przeprowadzenia szkoleń dla pracowników Spółki czy wdrożenia nowego systemu wykorzystywanego przez Wnioskodawcę do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. W zależności od rodzaju realizowanych działań, dzięki temu Spółka ma ponadto m.in. możliwość:

-zachowania zgodności podejmowanych działań z przepisami oraz wewnątrzgrupowymi zasadami,

-rozwijania kompetencji członków swojego personelu, co korzystnie wpływa na jakość dostarczanych produktów,

-prowadzenia działalności z wykorzystaniem odpowiednich systemów teleinformatycznych.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe okoliczności bezspornie wskazują na to, że nabywane usługi najmu i media (jako immanentnie związane z lokalami) są w sposób pośredni związane z działalnością opodatkowaną VAT wykonywaną przez Spółkę. W wyniku nabywania usług najmu i mediów oraz zapewnienia mieszkań (w tym mediów) pracownikom Spółka ma możliwość zabezpieczenia źródła swoich przychodów, co warunkuje uzyskanie obrotu opodatkowanego VAT.

Brak wykorzystania usługi najmu i mediów do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT lub korzystających ze zwolnienia z VAT:

W ocenie Wnioskodawcy bez znaczenia w tym zakresie pozostaje to, że zapewnienie lokali mieszkalnych (w tym mediów) pracownikom nie podlega opodatkowaniu VAT.

Lokale mieszkalne nie są bowiem wynajmowane przez Wnioskodawcę z zamiarem prowadzenia działalności w postaci ich udostępniania pracownikom. Jak zostało wskazane powyżej, lokale te są zapewnianie pracownikom celem pozyskania specjalistów, którzy są niezbędni do prowadzenia przez Spółkę działalności opodatkowanej VAT, a w razie niezagwarantowania im mieszkania najprawdopodobniej nie zdecydowaliby się oni na podjęcie pracy u Wnioskodawcy lub realizowania innych celów Spółki. To miałoby zaś negatywny wpływ na funkcjonowanie i efektywność przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

W konsekwencji, zapewnienie pracownikom możliwości korzystania z lokali mieszkalnych nie stanowi dla Wnioskodawcy celu samego w sobie, lecz jest środkiem umożliwiającym Spółce prowadzenie działalności gospodarczej z pomocą wykwalifikowanej kadry. Tym samym, nabywane usługi nie są wykorzystywane do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT, lecz służą realizacji czynności opodatkowanych VAT.

Oprócz powyższego, brak jest również wykorzystania omawianych usług najmu i mediów do czynności zwolnionych z VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur otrzymywanych od Wynajmującego oraz z faktur otrzymywanych od dostawców mediów.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego, które zostały wydane w podobnych stanach faktycznych, m.in. w:

-wyroku z 12 grudnia 2023 r. (sygn. akt I FSK 281/23), w którym NSA stwierdził, że: „Spółka, z uwagi na prowadzoną działalność poszukuje pracowników o szczególnych specjalistycznych kwalifikacjach, często mających stałe miejsca zamieszkania za granicą. Zagwarantowanie im mieszkania może stanowić decydujący czynnik (zachętę) zdecydowania się na podjęcie pracy w warunkach czasowego oddelegowania poza miejsce stanowiącym jego centrum życiowe. Słuszne jest więc stanowisko skarżącej oraz sądu pierwszej instancji, że opisane wydatki na najem lokali co prawda nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych obrotach, ale to ich poniesienie warunkuje uzyskanie obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług niejako poprzez zabezpieczenie utrzymania źródła przychodu. Podatnik winien mieć więc prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z tymi wydatkami. Jednocześnie, w odniesieniu do treści skargi kasacyjnej, w której organ stwierdził, że skoro wydatki, o które pytała skarżąca są związane w sposób bezpośredni z działalnością niepodlegającą opodatkowaniu VAT, tj. nieodpłatnym udostępnieniem mieszkań/domów pracownikom skarżącej, to nie można w ogóle rozważać ich w kontekście związku pośredniego z opodatkowaną działalnością gospodarczą strony, należy stwierdzić, że stanowisko to nie znajduje uzasadnienia w realiach niniejszej sprawy. Słusznie bowiem zauważył skarżący w odpowiedzi na skargę kasacyjną, że argumentacja przedstawiona przez organ, byłaby prawidłowa, gdyby czynności te stanowiły dla podatnika cel sam w sobie. Tymczasem w sprawie spółki, lokale mieszkalne nie są przez nią wynajmowane z zamiarem prowadzenia działalności w postaci ich nieodpłatnego udostępniania, ale w celu zapewnienia wykwalifikowanych pracowników dla prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym służą one realizacji czynności opodatkowanych. Udostępnianie lokali na rzecz swoich pracowników stanowi jedynie „efekt uboczny” dążenia do prowadzenia działalności gospodarczej z pomocą wykwalifikowanych pracowników”;

-wyroku NSA z 2 czerwca 2023 r. (sygn. I FSK 542/19), w którym NSA orzekł, że: „nie jest słuszna konkluzja organu, zaaprobowana przez Sąd pierwszej instancji, że wydatki opisane we wniosku nie będą związane z czynnościami opodatkowanymi. Przede wszystkim wskazać należy, że opisane przez Spółkę wydatki zostały przez Sąd błędnie powiązane z czynnościami polegającymi na udostępnieniu lokali pracownikom/zleceniobiorcom/kontrahentom. Spółka wyraźnie zaznaczyła, że lokale mieszkalne będą przez nią udostępniane pracownikom, zleceniobiorcom lub kontrahentom w związku ze świadczeniem usług dla Spółki. Mianowicie udostępnienie lokali mieszkalnych będzie uzasadnione okolicznościami powodującymi obecność wspomnianych osób we W. w celu wykonywania pracy na rzecz Skarżącej, stosownie do jej aktualnych potrzeb jako pracodawcy/zleceniodawcy/usługobiorcy. Z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie wynika przecież, aby Skarżąca prowadziła lub zamierzała prowadzić działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokali o charakterze mieszkalnym. Jak słusznie podnosi się w skardze kasacyjnej, nieodpłatne udostępnianie lokali jest jedynie środkiem do realizacji rzeczywistego i bezpośredniego celu, jakim jest prowadzenie działalność gospodarczej przez Skarżącą. Rację miała zatem Spółka dostrzegając pośredni związek spornych wydatków z całokształtem jej działalności opodatkowanej. (...) Jakkolwiek więc zgodzić się należało, że sporne wydatki nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych obrotach, to ich poniesienie warunkuje uzyskanie obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług niejako poprzez zabezpieczenie utrzymania źródła przychodu, zatem podatnik winien mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich poniesieniem.”;

-wyroku NSA z 29 października 2019 r. (sygn. akt I FSK 1281/17), w którym NSA wskazał, że: „W tym kontekście nie jest słuszna konkluzja organu, zaaprobowana przez Sąd I instancji, że wydatki opisane we wniosku nie będą związane z czynnościami opodatkowanymi. Przede wszystkim wskazać należy, że opisane przez skarżącego wydatki zostały błędnie powiązane z czynnościami polegającymi na udostępnieniu pokojów w hotelu pracownikom nieodpłatnie lub za odpłatnością, które to czynności nie skutkują (w ocenie organu) powstaniem podatku należnego. (...) Z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie wynika przecież, by skarżący prowadził lub zamierzał prowadzić działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokali o charakterze mieszkalnym. (...) W tym kontekście rację ma skarżący kasacyjnie dostrzegając pośredni związek spornych wydatków z całokształtem jego działalności opodatkowanej. (...) Wydatki, jakie skarżący zamierza poczynić na hotel pracowniczy niewątpliwie będą służyć sprawniejszemu, efektywniejszemu i niezakłóconemu prowadzeniu działalności gospodarczej, skoro podatnik ma problemy ze znalezieniem pracowników na rynku lokalnym, a dodatkowo miejsce położenia zakładu powoduje ograniczone możliwości wynajmu już istniejących lokali. Jakkolwiek więc opisane wydatki na budowę, wyposażenie i bieżące utrzymanie hotelu pracowniczego nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych obrotach, to ich poniesienie warunkuje uzyskanie obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług niejako poprzez zabezpieczenie utrzymania źródła przychodu, zatem podatnik winien mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich poniesieniem.”.

Co istotne, stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych, które zostały wydane w następstwie powyższych orzeczeń, tj. w interpretacjach z 10 maja 2024 r. (sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.250.2022.7.MJ), z 29 września 2023 r. (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.55.2018.10.ICZ) oraz z 21 maja 2020 r. (sygn. S-ILPP4/4512-1-140/16/20-S/BA). W powołanych interpretacjach Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że wnioskodawcom przysługuje prawo do odliczenia VAT z faktur zakupowych związanych z zapewnieniem pracownikom nieruchomości/lokali/pokoi mieszkalnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe w części dotyczącej braku opodatkowania podatkiem VAT zapewnienia pracownikom możliwości korzystania z mieszkań i mediów oraz nieprawidłowe w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur otrzymywanych od Wynajmującego oraz od dostawców mediów.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do „grona” usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy.

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

-w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

-świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę i odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi zostaje wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Wypłacający wynagrodzenie otrzymuje w zamian świadczenie przynoszące mu korzyść.

Podkreślić jednak należy, że w ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

I tak, w art. 8 ust. 2 ustawy postanowiono, że:

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przepisy ustawy formułują zatem zasadę, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatne świadczenie usług, a nieodpłatne ich świadczenie traktuje się jako odpłatne w przypadkach określonych w ww. art. 8 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), dalej zwanej Kodeksem cywilnym:

Umowa użyczenia nie przenosi własności rzeczy. Powyższe oznacza, że oddanie rzeczy do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia jest nieodpłatnym świadczeniem usług.

Na podstawie art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego:

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc, najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z kolei, użyczenie lokali mieszkalnych nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Dla stwierdzenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona.

Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością.

Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności.

Natomiast przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa. W tym więc aspekcie winny być rozpatrywane działania podejmowane przez dany podmiot.

Powyższe zagadnienie było także przedmiotem orzeczenia TSUE z 16 października 1997 r., sygn. C-258/95. W przedmiotowym stanie faktycznym Trybunał rozważał, czy bezpłatny przewóz pracowników na teren przedsiębiorstwa stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem w rozumieniu artykułu 6(2)(b) VI Dyrektywy (opodatkowane VAT).

Trybunał wskazał, że w większości sytuacji usługi transportowe świadczone nieodpłatnie na rzecz pracowników podlegają opodatkowaniu. Jednak zdarza się, że usługi transportowe świadczone przez pracodawcę są jedyną możliwością dowozu pracowników do miejsca pracy i wówczas takie usługi służą celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej. Wówczas osobiste korzyści uzyskiwane przez pracowników mają znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści gospodarczych, zaś artykuł 6(2)(b) nie ma zastosowania.

Zauważyć należy, że w normalnych okolicznościach użyczenie lokali mieszkalnych pracownikom służy prywatnym celom pracownika, jednakże w określonych okolicznościach, np.: lokalizacja zakładu pracy w małej miejscowości, gdzie występują trudności w wynajęciu mieszkania, a pracownicy pochodzą z odległych regionów, wymogi prowadzonej działalności (potrzeby przedsiębiorstwa) mogą spowodować konieczność zapewnienia przez pracodawcę lokali mieszkalnych dla pracowników na czas trwania stosunku pracy. W takich specyficznych okolicznościach służy to działalności gospodarczej podatnika, a korzyść osobista uzyskiwana przez pracowników z takiego bezpłatnego użyczenia ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa. Zatem, jeśli z obiektywnych okoliczności wynika, że korzyść przedsiębiorstwa wynikająca z danej czynności ma charakter dominujący nad korzyścią osobistą danego pracownika, to do tej czynności nie znajdzie zastosowania obowiązek jej opodatkowania na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy.

Przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy ma zastosowanie tylko do tych spośród usług nieodpłatnych, które nie spełniają warunku w nim wymienionego, tj. dotyczy tych usług nieodpłatnych, które służą celom innym niż działalność gospodarcza podatnika. Jeśli ww. warunek nie jest spełniony, nie może być mowy o potraktowaniu usługi świadczonej nieodpłatnie, jako usługi odpłatnej i objęcie jej zakresem opodatkowania VAT.

Analizując wskazane wyżej informacje w kontekście przywołanych przepisów oraz orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdzam, że nieodpłatne udostępnianie przez Państwa pracownikom lokali mieszkalnych i możliwości korzystania z mediów stanowi/będzie stanowiło nieodpłatne świadczenie usług. Jednakże w świetle art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, w analizowanym przypadku czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ w takich specyficznych okolicznościach nadrzędnym celem świadczonych usług jest realizacja Państwa celów gospodarczych – zapewnienie Spółce pracowników, a korzyść osobista uzyskiwana przez pracowników z takiego bezpłatnego świadczenia ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przez Spółkę przedsiębiorstwa. Jak Państwo wskazali, udostępnienie lokali mieszkalnych i mediów pracownikom jest niezbędne w celu prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej. Spółka potrzebuje wykwalifikowanego personelu posiadającego specjalistyczne umiejętności oraz wiedzę ekspercką z zakresu branży, w której działa. Takie osoby często mają miejsce zamieszkania za granicą (w szczególności w Korei Południowej). Aby pozyskać odpowiedni personel do potrzeb prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, zapewniają Państwo pracownikom z zagranicy możliwość korzystania z lokali mieszkalnych wynajmowanych przez Państwa, które zlokalizowane są blisko zakładu pracy. Dla potencjalnych pracowników z zagranicy, którzy nie wywodzą się z polskiego kręgu kulturowego i nie znają polskiego języka oraz obowiązujących przepisów, wsparcie – w tym zapewnienie mieszkania w Polsce oraz przy rozpoczęciu pracy, jest naturalnym oczekiwaniem tych osób i zarazem kluczowym czynnikiem wpływającym na ich decyzję o przeprowadzce do Polski i podjęciu zatrudnienia Państwa Spółce. W przypadku niezagwarantowania im mieszkania, pracownicy z zagranicy najprawdopodobniej nie zdecydowaliby się na podjęcie pracy w Polsce.

Zatem, nieodpłatne udostępnianie pracownikom lokali mieszkalnych i możliwości korzystania z mediów, stanowi/stanowić będzie nieodpłatne świadczenie usług związane z działalnością gospodarczą Spółki, które na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy nie podlega/nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, Państwa stanowisko odnośnie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Przechodząc z kolei do kwestii prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy:

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności powinien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go - dla tej czynności - za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści wskazanych wyżej przepisów wynika również, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym, tzn. czynnościom, które generują podatek należny.

Natomiast prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje m.in. przy nabyciu towarów i usług:

1.wykorzystywanych do czynności nieobjętych zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług (tzn. niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem),

2.wykorzystywanych do czynności wprawdzie podlegających zakresowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak na podstawie przepisów szczególnych zwolnionych od tego podatku.

Zasadą jest także to, że podatnik jest zobowiązany w pierwszej kolejności dołożyć należytych starań, aby odpowiednio przyporządkować podatek naliczony do poszczególnych czynności, aby prawa do odliczenia nie nadużyć. Nie można również rozszerzająco przyjmować braku możliwości dokonania takiego przyporządkowania.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od Wynajmującego oraz od dostawców mediów stwierdzam, że warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą, np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Zaznaczyć należy, że określenie pośredniego związku nabywanych towarów i usług z konkretną działalnością przedsiębiorcy (czynnościami opodatkowanymi bądź nieopodatkowanymi) może mieć miejsce dopiero w sytuacji, gdy niemożliwym jest wykazanie ich bezpośredniego związku z daną działalnością.

Należy podkreślić, że obowiązkiem podatnika jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju czynności, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do czynności podlegających opodatkowaniu i czynności niepodlegających opodatkowaniu.

Jak wyżej wskazano, nieodpłatne udostępnianie pracownikom lokali mieszkalnych i możliwość korzystania z mediów, jest/będzie czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem wydatki ponoszone przez Państwa służą/będą służyły (bezpośrednio) do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – ich następstwem nie będzie powstanie zobowiązania podatkowego (podatku należnego).

Zatem, wydatki ponoszone przez Państwa na wynajem lokali mieszkalnych i media, które następnie udostępniają Państwo pracownikom, związane są/będą w sposób bezpośredni z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu VAT. Natomiast nie ma znaczenia pośredni wpływ wydatków na czynności opodatkowane, skoro możliwe jest bezpośrednie przyporządkowanie ich do konkretnych czynności wykonywanych przez Państwa Spółkę (niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług).

W konsekwencji, w sytuacji nieodpłatnego udostępniania pracownikom lokali mieszkalnych (w tym mediów), nie przysługuje/nie będzie Państwu przysługiwało – zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy – prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymywanych od Wynajmującego oraz od dostawców mediów, ponieważ ww. wydatki nie są/nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, gdyż służą/będą służyły czynnościom niepodlegającym opodatkowaniu.

W związku z powyższym, nie przysługuje/nie będzie przysługiwało Państwu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług najmu i mediów.

Tym samym uznałem Państwa stanowisko odnośnie pytania nr 2 za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia,

-zdarzenia przyszłego, które przedstawili Państwo i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie podkreślić należy, iż Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa jako Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Państwa w złożonym wniosku.

Odnośnie natomiast powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych podkreślam, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych co oznacza, że należy je traktować indywidualnie. Ponadto zauważam, że powołane w Państwa stanowisku interpretacje zostały wydane z uwzględnieniem wyroków sądów administracyjnych.

Ponadto, odnosząc się do powołanych przez Państwa w przedmiotowym wniosku wyroków sądów, wyjaśniam, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.