Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest

• prawidłowe w zakresie miejsca opodatkowania usługi organizacji Konferencji na rzecz podatników jako usługi wstępu na podstawie art. 28g ust. 1 ustawy,

• nieprawidłowe w zakresie miejsca opodatkowania usługi organizacji Konferencji na rzecz zagranicznych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą na podstawie art. 28g ust. 2 ustawy,
• prawidłowe w zakresie braku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce,
• prawidłowe w zakresie zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy,
• prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług, do których stosuje się art. 28b ustawy,
• nieprawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług gastronomicznych oraz usług hotelowych.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 października 2024 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek z 30 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia miejsca opodatkowania organizacji Konferencji, posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Inc. (dalej: „Spółka”, „Organizator” lub „Wnioskodawca”) posiada siedzibę działalności gospodarczej i miejsce rejestracji podatkowej w Stanach Zjednoczonych. Spółka została zrejestrowana w Stanach Zjednoczonych Ameryki 12 listopada 2004 r.

Misją Spółki jest (...).

Spółka w 2023 r. zorganizowała na terytorium Polski międzynarodową konferencję na temat (…), znaną jako konferencja „(…)” (dalej: „Konferencja”). Konferencja odbyła się w (…), Polska.

Organizator nie zatrudniał w Polsce pracowników na potrzeby Konferencji.

Uczestnikami Konferencji byli zarówno polscy podatnicy VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, jak i podmioty niebędące podatnikami w rozumieniu polskiej ustawy o VAT. Uczestnicy Konferencji przybyli z całego świata.

Udział w Konferencji, o której mowa we wniosku o interpretację indywidualną miał charakter odpłatny. Opłatę za udział musiał ponieść każdy z uczestników Konferencji.

W czasie Konferencji występowały poczęstunki między kolejnymi panelami konferencji, przerwy kawowe i lunchowe. W jednym dniu Konferencji odbył się również bankiet konferencyjny.

Zasadniczo zakwaterowanie nie było wliczone w opłatę dla uczestników. Spółka zamierza pokrywać jedynie koszty zakwaterowania swojego personelu biorącego udział w obsłudze Konferencji (...), który przyleciał do Polski ze Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz gościom VIP (...).

Natomiast inne usługi, np. reklamowe, Spółka nabyła od innych podmiotów niż od usługodawców zakwaterowania.

Działalność Organizatora nie jest w żaden inny sposób związana z działalnością / czynnościami opodatkowanymi na terytorium Polski.

Spółka nie ma siedziby na terytorium Polski. Obecnie Spółka nie planuje realizacji innych konferencji oraz innej działalności w Polsce.

Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT od (...) października 2023 r. Spółka zobowiązana była do rejestracji w związku z art. 28g, tj. szczególne miejsce opodatkowania w związku z organizacją konferencji naukowej (sprzedaż biletów wstępu w związku organizacją imprezy edukacyjnej). W związku z tym, organizację konferencji oraz sprzedaż wstępu na konferencję edukacyjną należy uznać, że Spółka świadczyła usługi z art. 5 ust. 1 pkt ustawy o VAT „odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju”.

Spółka zorganizowała jedynie konferencję naukową (…) odbywającą się po raz pierwszy w Polsce w (…) w dniach (...) października 2023 r.

Spółka rozpoczęła sprzedaż biletów od (...) czerwca 2023 r. Spółka nie podejmuje i nie planuje podejmować innych czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na fakturze za usługi hotelowe oraz gastronomiczne za datę zakończenia świadczenia usług wskazano październik 2023 r.

Na moment nabywania usług hotelowych i gastronomicznych Spółka była w trakcie rejestracji na podatnika VAT. Wniosek o rejestrację na podatnika VAT został zgłoszony (...) października 2023 r. Niestety procedura rejestracji na podatnika VAT została zakończona z opóźnieniem. Spółka nie mogła dostarczyć wcześniej wymaganych do rejestracji dokumentów.

Pytania:

1.Czy świadczona przez Spółkę usługa organizacji Konferencji dla podatników była usługą wstępu w rozumieniu art. 28g ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym miejsce świadczenia tej usługi znajdowało się w Polsce?

2.Czy w przypadku świadczenia usługi organizacji Konferencji rzecz podmiotów zagranicznych prowadzących działalność gospodarczą za granicą niebędących polskimi zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku VAT w Polsce, miejsce świadczenia usługi przez Spółkę należy określić zgodnie z art. 28g ust. 2 ustawy o VAT, a tym samym miejsce świadczenia tej usługi znajduje się w Polsce?

3.Czy ww. stanie faktycznym Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski?

4.Czy w przypadku, gdy Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, a odpowiedź na pytanie nr 1 będzie pozytywna, tj.: miejsce świadczenia usługi przez Spółkę na rzecz podatników będzie określone zgodnie z art. 28g ust. 1 ustawy o VAT, to w przypadku, gdy nabywcami usług byli polscy podatnicy w rozumieniu art. 15 posiadający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zastosowanie znajdzie art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2 ustawy o VAT, natomiast w przypadku, gdy usługobiorcą jest podatnik zagraniczny nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, to czy art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2 nie znajdzie zastosowania?

5.Czy w przypadku, w którym Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, natomiast nabywa usługi niezbędne do organizacji Konferencji, które mają miejsce świadczenia zgodnie z art. 28b ustawy o VAT i dostawca będący polskim podatnikiem (mający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) wystawił fakturę z naliczonym polskim podatkiem VAT, to czy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tak wystawionej faktury?

6.Czy w przypadku nabycia usługi gastronomicznej wykonanej w Polsce (przez podatnika mającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) będzie przysługiwało Spółce prawo do odliczenia podatku VAT przy założeniu, że Spółka będzie zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce?

7.Czy w przypadku nabycia usługi hotelowej wykonanej w Polsce będzie przysługiwało Spółce prawo do odliczenia podatku VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zgodnie z art. 28g ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają.

Spółka stoi na stanowisku, że ww. stanie faktycznym świadczona przez Spółkę usługa Konferencji jest usługą wstępu. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia usługi wstępu.

Definicję usługi wstępu zawiera natomiast art. 32 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE.L.2011.77.1). Ww. rozporządzenie obejmuje usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE tj. świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę. W przedstawionym stanie faktycznym powyższy warunek jest spełniony, gdyż uczestnicy Konferencji będą ponosić opłatę za wstęp na konferencje. Opłata za wstęp na konferencje musi obejmować wstęp na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE. W analizowanym stanie faktycznym opłata za wstęp obejmuje uczestnictwo w konferencji edukacyjnej. Tym samym miejscem świadczenia tej usługi będzie terytorium kraju. Usługa wykonywana przez Spółkę powinna zostać opodatkowana na terytorium kraju.

Ad 2

Spółka stoi na stanowisku, że art. 28g ust. 2 ustawy o VAT (zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w dziedzinie kultury, sztuki, sportu, nauki, edukacji, rozrywki oraz podobnych usług, takich jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych do tych usług, w tym świadczenia usług przez organizatorów usług w tych dziedzinach, świadczonych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, jest miejsce, w którym ta działalność faktycznie jest wykonywana) znajdzie zastosowanie ww. stanie faktycznym. Aby móc zastosować przedmiotowy przepis należy ustalić, czy możemy mówić o usłudze edukacyjnej. Niewątpliwie przedmiotowa konferencja ma charakter edukacyjny. Zgodnie z wykładnią literalną przez edukowanie należy rozumieć wykształcenie, a przez wykształcenie pewny zasób wiedzy. Udział w przedmiotowej konferencji przyczyni się do pogłębienia wiedzy jej uczestników. Tym samym miejscem opodatkowania przedmiotowej konferencji będzie terytorium Polski w przypadku, w którym nabywcami usługi Spółki będą podmioty, niebędące polskimi podatnikami VAT (podmioty zagraniczne prowadzące działalność gospodarczą za granicą niebędących polskimi zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku VAT w Polsce).

Ad 3

Spółka stoi na stanowisku, że nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Pojęcie stałego miejsca działalności gospodarczej zostało uregulowane w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. W świetle art. 11 tego rozporządzenia „stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalność gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W celu prawidłowego zidentyfikowania, czy świadczenie lub nabycie usług jest związane ze stałym miejscem prowadzenia działalności, bardzo ważne jest orzecznictwo TSUE. O stałym miejscu działalności gospodarczej możemy mówić wtedy, gdy spełnia następujące kryteria:

a.kryterium stałości,

b.kryterium odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Ad a.

Pierwszym kryterium jest kryterium stałości. Aby mówić o stałości należy zbadać: okres prowadzenia działalności w danym miejscu, liczbę zawieranych (planowanych) transakcji oraz formy prowadzonej działalności.

Jak wskazuje K. Lewandowski nie można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności w sytuacji, gdy Spółka organizuje jakieś wydarzenie na określony okres czasu oraz w sposób jednorazowy (K. Lewandowski, P. Fałkowski Dyrektywa VAT 2006/112. Komentarz Warszawa 2012). Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Ad b.

Drugim i ostatnim kryterium istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności jest posiadanie przez to miejsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W analizowanym stanie faktycznym Spółka nie posiadała odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego. Wszystkie usługi Spółka nabywała od podmiotów zewnętrznych. Spółka nie zatrudniała pracowników na terytorium Polski.

Wskazać należy, że TSUE odniósł się w licznych wyrokach do pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w orzeczeniach zapadłych na gruncie różnych stanów faktycznych w czasie obowiązywania VI Dyrektywy.

W wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (sygn. akt C-168/84) TSUE stwierdził, że: „(...) obiekt działalności gospodarczej (...) tylko wtedy może być traktowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności, kiedy miejsce to zakłada ciągłe współdziałanie środków rzeczowych i personalnych wymaganych przy świadczeniu tych usług”.

Podobnie TSUE stwierdził w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luzembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (sygn. akt C-73/06): „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny.”

Natomiast w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (sygn. akt C-190/95) TSUE uznał, że: „W konsekwencji, aby być traktowanym, w drodze wyjątku od podstawowego kryterium głównego miejsca prowadzenia działalności, jako miejsce, gdzie podatnik świadczy usługi, miejsce to musi być na tyle stałe i mieć na tyle adekwatną strukturę, w sensie zasobów ludzkich i technicznych, że może świadczyć rzeczone usługi w sposób niezależny’’.

Takie rozumienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności znalazło również potwierdzenie w wyroku TSUE z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawę Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S (sygn. akt C-260/95). W uzasadnieniu TSUE stwierdził, że: „Ponadto, usługi nie mogą być uznane za świadczone z miejsca innego niż miejsce, w którym dostawca założył swoje przedsiębiorstwo, chyba że miejsce to posiada na stałe pewien minimalny rozmiar i zasoby zarówno ludzkie, jak i techniczne do świadczenia tych usług oraz w wyroku z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luksemburg SA przeciwko Belgische Staat (C-390/96), w którym TSUE stwierdził, że: „jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie”. Przedstawione wyżej rozumienie stałego miejsca prowadzenia działalności, prezentowane przez TSUE w powyższych wyrokach znalazło też potwierdzenie w polskiej doktrynie i wyrokach, polskich Sądów administracyjnych.

Na przykład w wyroku z dnia 26 czerwca 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 110/09) stwierdził, że: „dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma także rozumienie zwrotu - „stałe miejsce prowadzenia działalności”. Sformułowanie to nie zastało wyjaśnione ani przez przepisy ustawy o VAT, ani przez przepisy omawianego rozporządzenia. Podobną problematyką zajmował się Europejski Trybunał Sprawiedliwości. TSUE zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako miejsce, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne, a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych a ponadto powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny”.

Z przedstawionego orzecznictwa Trybunatu Sprawiedliwości (np. wyrok C-190/95 (ARO Lease BV), pkt 16) wynika ponadto, że zasoby posiadane przez stałe miejsce prowadzenia działalności sprzedawcy powinny umożliwiać świadczenie usługi w sposób niezależny. Należy zatem wziąć pod uwagę nie tylko zasoby niezbędne do fizycznej realizacji danej czynności, lecz także zasoby wykorzystywane w procesie podejmowania decyzji, zawierania transakcji itp. Jeżeli tego typu czynności (np. negocjowanie i zawarcie umowy) nie są dokonywane w stałym miejscu prowadzenia działalności, wówczas w świetle orzeczeń TSUE można przyjąć, że takie stałe miejsce nie posiada zasobów niezbędnych do prowadzenia określonej działalności. Analogiczne stwierdzenie zawarte jest w wyroku C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA. Ww. niezależność przejawia się w następujący sposób:

a.możliwości sporządzania umów, bądź

b.podejmowania decyzji o charakterze zarządczym przez takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Przenosząc powyższe uwarunkowania na przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny należy stwierdzić, że nie posiada ona zasobów technicznych, ani zasobów ludzkich. Dlatego w tym stanie faktycznym, Spółka nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Ad 4

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2 ustawy o VAT w przypadku usług, do których nie stosuje się 28b i przy założeniu, że usługowca jest podatnikiem nieposiadającym siedziby i stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce (i nie świadczy usług o których mowa w art. 28e) odwrotne obciążenie znajdzie zastosowanie w przypadku, gdy nabywcą usługi jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Jeżeli zatem Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski i miejsce świadczenia usług przez Spółkę na rzecz podatników będzie określone zgodnie z art. 28g ust. 1 ustawy o VAT, to w przypadku, gdy nabywcami tych usług będą polscy podatnicy w rozumieniu art. 15 posiadający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zastosowanie znajdzie art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2 ustawy o VAT. Wniosek taki wynika wprost z literalnej wykładni art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2.

Zatem w przypadku nabycia od Spółki usługi wstępu na konferencję przez podatnika polskiego posiadającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce podatek VAT od usługi świadczonej przez Spółkę zostanie zapłacony przy użyciu mechanizmu odwróconego obciążenia, tj.: to nie Spółka, a nabywca jej usługi powinien uregulować VAT z tego tytułu. W związku z powyższym będzie miał tutaj zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2. Jeżeli jednak nabywcą usługi od Spółki będzie podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium Polski, wówczas zdaniem Spółki, art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret 2 nie znajdzie zastosowania, ponieważ warunkiem zastosowania tego przepisu jest to, aby usługobiorca posiadał siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. W tym przypadku warunek ten nie jest spełniony. Pogląd autora popiera J. Martini w swoim komentarzu (J. Martini. P Skorupa. M. Wojda. VAT Komentarz. Wyd. 1. Warszawa 2014) wskazując, że obowiązek rozliczenia podatku dotyczy wyłącznie takich nabywców, którzy posiadają w Polsce siedzibę bądź stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Podsumowując, podatnik zagraniczny (mający siedzibę oraz stałe miejsce prowadzenia działalności poza Polską), który nabywa od Spółki usługi wstępu, nie będzie zobowiązany do rozliczenia w Polsce podatku na zasadzie odwrotnego obciążenia, co oznacza, że skoro ciężar podatku w tym przypadku nie zostanie przerzucony na nabywcę, to podatek z tego tytułu będzie obciążał Spółkę.

Ad 5

Zdaniem Wnioskodawcy podatnikowi nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tak wystawionej faktury. Wniosek taki wynika z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT. Zgodnie z nim nie ma podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego wynikających z faktur i dokumentów celnych w przypadku gdy transakcje udokumentowane fakturami nie podlegają opodatkowaniu albo są zwolnione od podatku. W przypadku świadczenia usług, dla których zastosowanie ma art. 28b ustawy o VAT, transakcja ta nie będzie w ogóle podlegała opodatkowaniu w Polsce. Zgodnie bowiem z art. 28b ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest co do zasady miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Skoro zatem Spółka nie ma siedziby i stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, to zgodnie z tym przepisem usługodawca będący polskim podatnikiem VAT powinien wystawić fakturę bez naliczonej kwoty polskiego VAT, gdyż miejscem świadczenia tej usługi nie będzie terytorium Polski.

Ad 6

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka ma możliwość odliczenia podatku naliczonego z tytułu usług gastronomicznych i art. 88 ust. 1 pkt 4 nie znajdzie tutaj zastosowania. Wprowadzenie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT do polskiego porządku prawnego po wejściu do Unii Europejskiej (w dniu 1 maja 2004 r.) musiało zostać oparte na klauzuli „standstill”, wynikającej z art. 17 (6) zd. drugie VI Dyrektywy VAT, w myśl której do czasu wejścia w życie przepisów określających wydatki, które nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Państwa Członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Odnosząc się do tej regulacji, TSUE w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o. o. vs Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie stwierdził, że „Należy ponadto przypomnieć, że jak to podkreśla Komisja, klauzula „standstill” przewidziana w art. 17 (6) akapit drugi szóstej dyrektywy nie ma na celu umożliwienia nowym państwom członkowskim dokonania zmiany swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów tej dyrektywy. Tego rodzaju zmiana byłaby sprzeczna z samą ideą tej klauzuli”. Niezależnie od powyższego, wykładnia art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, z której wynika absolutny zakaz odliczenia VAT w przypadku nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych pozostaje w sprzeczności z art. 17 (6) zd. 2 VI Dyrektywy, zgodnie z którym odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne. Analogiczna regulacja zawarta jest art. 176 zd. 2 Dyrektywy 2006/112/WE. Z regulacji tych wynika, że - co do zasady - prawo do odliczenia podatku nie przysługuje w odniesieniu do wydatków na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne - za wyjątkiem przypadków, gdy wydatki te są ściśle związane z działalnością gospodarczą. Przepisów tych nie można jednak odczytywać w całkowitym oderwaniu od pozostałych przepisów zamieszczonych w VI Dyrektywie, a potem w Dyrektywie 2006/112/WE, ustanawiających podstawowe zasady VAT, w szczególności od art. 168 Dyrektywy VAT, stanowiącego, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia w zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do działalności opodatkowanej (nie ma tu warunku „ścisłego związku”). U podstaw wprowadzenia wyłączenia odliczenia podatku na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT leżało to, że podatek naliczony zawarty w zakupach dotyczących wydatków na usługi noclegowe i gastronomiczne może mieć często charakter konsumpcyjny, niezwiązany ściśle z działalnością gospodarczą. Celem tego przepisu jest zakaz odliczania podatku od tego rodzaju wydatków na ww. usługi, które jedynie pod pozorem wykorzystywania ich w działalności gospodarczej podatnika są lub mogą być faktycznie wykorzystywane na konsumpcję prywatną. Zakaz ten nie powinien jednak dotyczyć tych podatników, którzy nabywają te usługi w celu ich odsprzedaży konsumentom lub innym podatnikom, gdyż w takim przypadku poniesione na nie wydatki pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W takiej sytuacji zakaz odliczenia VAT godzi w zasadę neutralności, proporcjonalności i celowości i jest sprzeczny z celem art. 176 Dyrektywy VAT (wcześniej art. 17 (6) VI Dyrektywy), skutkując podwójnym opodatkowaniem tych usług. W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 30 września 2010 r. wydanym w sprawie C-395/09, Oasis East sp. z o. o. vs. Minister Finansów, Trybunał stwierdził, że uprawnienie przyznane państwom członkowskim w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy nie stanowi nieograniczonego uprawnienia dyskrecjonalnego do wyłączenia prawa do odliczenia podatku VAT w zakresie wszystkich towarów i usług lub niemalże ich całości i podważenia w ten sposób istoty systemu ustanowionego w art. 11 ust. 1 Drugiej Dyrektywy. Uprawnienie to nie obejmuje zatem ogólnych włączeń i nie zwalnia państw członkowskich z obowiązku dostatecznego określenia towarów i usług, dla których jest wyłączone prawo do odliczenia (teza potwierdzona wyrokami w sprawie Royscot i in., pkt 22, 24, wyrok z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie C-434/03 Charles i Chartes-Tijmens).

W przedmiotowej sprawie Spółka nabywa usługi noclegowe i gastronomiczne nie w celach konsumpcyjnych, lecz w celu ich dalszej opodatkowanej sprzedaży, w związku z tym pozostają one w związku z opodatkowaną działalnością gospodarczą. W wyroku TSUE wydanym w połączonych sprawach C-177/99 pomiędzy Ampafrance SA a Directeur des services fiscaux de Maine-et-Loire (Francja) i C-181/99 pomiędzy Sanofi Synthelabo a Directeur des services fiscaux de Val-de-Mame (Francja), wynika że Trybunał stanął na stanowisku, że środek polegający na wyłączeniu, co do zasady, wszystkich wydatków z tytułu zakwaterowania i wyżywienia z prawa do odliczenia podatku VAT, które to prawo stanowi podstawową zasadę systemu VAT ustanowionego na mocy VI Dyrektywy, nie wydaje się konieczny dla zwalczania oszustw podatkowych i omijania (unikania) opodatkowania.

W szczególności, jeżeli z obiektywnych dowodów wynika, że wydatek związany z zakwaterowaniem lub wyżywieniem poniesiono w celach ściśle związanych z działalnością biznesową, nie zachodzi ryzyko oszustwa podatkowego lub omijania (unikania) opodatkowania. Tym samym zasadne jest twierdzenie, że art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE sprzeciwia się temu, aby przepis taki jak art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT tylko z uwagi na to, że oparty został na klauzuli „standstill” (art. 176 Dyrektywy), uniemożliwiał odliczanie podatku naliczonego od wydatków poniesionych na nabycie usług noclegowych i gastronomicznych, poniesionych na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika, gdy prowadzi to do podwójnego opodatkowania tych usług, a tym samym godzi w zasadę naturalności i proporcjonalności, przy jednoczesnym braku podstaw do stwierdzenia, aby podatnik ponosił te wydatki w celu unikania lub uchylania się od opodatkowania. Należy wskazać, że zgodnie z zasadą pierwszeństwa prawo wspólnotowe ma wartość nadrzędną nad prawem krajowym państw członkowskich. Zasada pierwszeństwa dotyczy wszystkich aktów wspólnotowych, które mają moc wiążącą. Państwa członkowskie nie mogą więc stosować przepisu krajowego, który jest niezgodny z prawem wspólnotowym.

Na gruncie sądownictwa administracyjnego szczególnie istotne jest to, że w wyroku z dnia 1 grudnia 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że organem zobowiązanym do stosowania zasady pierwszeństwa prawa unijnego nad normami prawa krajowego jest także organ wydający indywidualne interpretacje podatkowe (Wyrok NSA z dnia 11 marca 2010 r., I FSK 61/09, CBOSA 05.01.2014).

Ponieważ art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT jest niezgodny z Dyrektywą VAT, należy przyjąć, że nie ma podstaw do odmowy odliczenia podatku naliczonego w przypadku, w którym Spółka będzie nabywać usługi gastronomiczne.

Ad 7

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka ma możliwość odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług hotelowych. W tym zakresie aktualne jest uzasadnienie stanowiska Spółki przedstawione w odpowiedzi do pytania numer 6.

Stanowisko zgodne z przedstawionym przez Wnioskodawcę, przedstawił również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w podatkowej interpretacji indywidualnej z dnia 28 lutego 2019 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.727.2018.2.MC. Stan faktyczny w przytoczonej interpretacji jest w zasadzie identyczny jak w stanie faktycznym Wnioskodawcy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Przy tym, w myśl art. 2 pkt 1 ustawy: 

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Natomiast w myśl art. 8 ust. 2a ustawy:

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a-28o ustawy.

I tak, stosownie do art. 28a ustawy:

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą.

Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. W myśl tego artykułu:

Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jednocześnie ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami została określona w art. 28c ust. 1 ustawy, zgodnie z którym:

Należy zauważyć, że ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, określona w art. 28c ustawy będzie mieć zastosowanie, gdy przepisy szczególne, o których mowa w ust. 2 i 3 tego artykułu oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia ich miejsca świadczenia.

Natomiast stosownie do art. 28g ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że misją Spółki jest (...). W dniach (...) października 2023 r. zorganizowaliście Państwo na terytorium Polski międzynarodową konferencję na temat (…), znaną jako konferencja „(…)” („Konferencja”), która odbyła się w (…), Polska.

Uczestnikami Konferencji byli zarówno polscy podatnicy VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, jak i podmioty niebędące podatnikami w rozumieniu polskiej ustawy o VAT. Uczestnicy Konferencji przybyli z całego świata.

W czasie Konferencji występowały poczęstunki między kolejnymi panelami konferencji, przerwy kawowe i lunchowe. W jednym z dni Konferencji odbył się również bankiet konferencyjny.

Zasadniczo zakwaterowanie nie było wliczone w opłatę dla uczestników. Spółka zamierza pokrywać jedynie koszty zakwaterowania swojego personelu biorącego udział w obsłudze Konferencji (...), który przyleciał do Polski ze Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz gościom VIP (...). Natomiast inne usługi, np. reklamowe, Spółka nabyła od innych podmiotów niż od usługodawców zakwaterowania.

Udział w Konferencji miał charakter odpłatny. Opłatę za udział musiał ponieść każdy z uczestników Konferencji.

Państwa wątpliwości przedstawione w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia czy świadczona przez Spółkę usługa organizacji Konferencji dla podatników była usługą wstępu w rozumieniu art. 28g ust. 1 ustawy, a tym samym miejsce świadczenia tej usługi znajduje się w Polsce.

Należy zauważyć, że reguła dotycząca ustalenia miejsca świadczenia na podstawie art. 28g ust. 1 ustawy odnosi się do usług świadczonych na rzecz podatników i dotyczy po pierwsze, usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, a po drugie, usług pomocniczych do usług, o których mowa wyżej. Usługa wstępu to usługa, na mocy której nabywcy przyznane zostaje prawo do uczestniczenia w danej imprezie, znajdowania się w miejscu, w którym ta impreza się odbywa

Stosownie do art. 53 dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.):

W kontekście ustalenia miejsca świadczenia usług wstępu konieczne jest także odwołanie się do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77, str. 1), które w art. 32 zdefiniowało pojęcie usług wstępu poprzez m.in. wskazanie, jakie usługi wchodzą w zakres tego pojęcia.

Na podstawie art. 32 ust. 1 rozporządzenia:

Z kolei w myśl art. 32 ust. 2 rozporządzenia:

Zatem art. 32 rozporządzenia 282/2011 definiuje „usługi wstępu” odnosząc je w szczególności do przyznania prawa wstępu na imprezy takie jak spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne, a także przyznanie prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody oraz przyznanie prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria. Przy czym zakup usługi wstępu na konferencje czy seminaria (zakup biletu wstępu) nie oznacza, że celem jest wstęp sam w sobie, ale oznacza chęć uczestniczenia w danym wydarzeniu naukowym czy edukacyjnym.

Usługi wstępu na tego typu wydarzenia obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za opłatę. Co istotne, opłata dotyczy zawsze udziału w danym wydarzeniu, nie zaś samego wstępu na organizowaną imprezę. Zatem usługa wstępu obejmuje, co do zasady, prawo do udziału w sesjach, wykładach, panelach dyskusyjnych czy uczestnictwa w imprezach towarzyszących przewidzianych w programie wydarzenia, czyli te elementy, które z reguły zawierają się w tzw. opłacie wstępu, a podmiot nabywający usługę wstępu ma możliwość szerokiego dostępu do wydarzenia nie ograniczającego się jedynie do fizycznego wstępu do miejsca gdzie odbywają się targi, wystawa, konferencja czy kongres.

Zatem świadczona przez Państwa usługa organizacji Konferencji stanowi usługę wstępu, o której mowa w art. 28g ust. 1 ustawy. Jak Państwo wskazali, misją Spółki jest (...). Spółka zorganizowała w dniach (...) października 2023 r. na terytorium Polski międzynarodową konferencję na temat (…) „(…)”. Przy tym, jak Państwo wskazali opłatę za udział będzie musiał ponieść każdy z uczestników Konferencji. Zatem stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie cechą usług świadczonych przez Państwa jest przyznanie prawa wstępu w zamian za opłatę. Tym samym w przypadku gdy nabywcą usługi jest podatnik w rozumieniu art. 28a ustawy, miejscem świadczenia przedmiotowej usługi jest terytorium państwa, w którym wydarzenie (konferencja) się odbywa. Zatem w analizowanym przypadku świadczona przez Państwa usługa organizacji Konferencji podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju bowiem odbyła się w Polsce, w (…).

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w przypadku świadczenia usługi organizacji konferencji na rzecz podmiotów zagranicznych prowadzących działalność gospodarczą za granicą niebędącymi polskimi zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku VAT w Polsce miejsce świadczenia usługi przez Spółkę należy określić zgodnie z art. 28g ust. 2 ustawy, a tym samym miejsce świadczenia tej usługi znajduje się w Polsce (pytanie nr 2).

Odnośnie Państwa wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 28g ust. 2 ustawy miejscem świadczenia usług w dziedzinie kultury, sztuki, sportu, nauki, edukacji, rozrywki oraz podobnych usług, takich jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych do tych usług, w tym świadczenia usług przez organizatorów usług w tych dziedzinach, świadczonych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, jest miejsce, w którym ta działalność faktycznie jest wykonywana.

Natomiast w Państwa sytuacji, o której mowa w pytaniu nr 2 nie znajduje on zastosowania. Spółka bowiem świadczy usługę organizacji konferencji na rzecz podatników w rozumieniu art. 28a ustawy. Jak sami Państwo wskazaliście, pytanie nr 2 odnosi się do świadczenia usług na rzecz podmiotów zagranicznych prowadzących działalność gospodarczą za granicą niebędącymi polskimi zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku VAT w Polsce. Natomiast przepis art. 28g ust. 2 ustawy ma zastosowanie zaś do usług świadczonych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, co nie ma miejsca w sytuacji przedstawionej w pytaniu nr 2.

W konsekwencji w tej sytuacji zastosowanie ma również art. 28g ust. 1 ustawy, tj. dla usługi wstępu na konferencję, dla której miejscem świadczenia jest terytorium państwa, w którym wydarzenie (konferencja) się odbyła. Zatem usługa ta podlega opodatkowaniu w Polsce.

Skoro w swoim stanowisku wskazaliście Państwo, że to art. 28g ust. 2 ustawy znajdzie zastosowanie do sytuacji przedstawionej w pytaniu nr 2, gdy nabywcami usługi są zagraniczne podmioty prowadzące działalność gospodarczą, tym samym Państwa stanowisko uznaję za nieprawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski (pytanie nr 3).

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE l 77 z 23.03.2011, str.1, ze zm.) zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym usługodawcy porównywalna do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne i niezależne prowadzenie działalności związanej z organizacją konferencji.

Należy zauważyć, że jak sami Państwo wskazali, działalność Spółki na terytorium kraju ograniczy się jedynie do zorganizowania międzynarodowej konferencji na temat (…) „(…)”, która odbyła się po raz pierwszy w Polsce, w (…), (...) października 2023 r. Jednocześnie nie planują Państwo realizacji zarówno innych konferencji, jak też innej działalności w Polsce. Ponadto, działalność Spółki nie jest w żaden sposób związana z działalnością czy czynnościami opodatkowanymi na terytorium Polski. Również nie zatrudniali Państwo w Polsce żadnych pracowników na potrzeby Konferencji, choć do jej obsługi przyleciał do Polski Państwa personel ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, którego koszty zakwaterowania pokrywała Spółka. Nabywali Państwo usługi takie jak zakwaterowanie, usługi gastronomiczne czy reklamowe, jednakże były to koszty ponoszone na potrzeby zorganizowania przedmiotowej Konferencji. Tym samym mimo, że Spółka posiada zaplecze osobowe w postaci pracowników delegowanych do obsługi Konferencji, to nie sposób uznać, że część działalności Spółki prowadzona jest w sposób zorganizowany czy ciągły kwalifikujący prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, która jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Podsumowując, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy w przypadku, gdy Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, a odpowiedź na pytanie nr 1 będzie pozytywna tj. miejsce świadczenia usługi przez Spółkę na rzecz podatników będzie określone zgodnie z art. 28g ust. 1 ustawy, to w przypadku, gdy nabywcami usługi będą polscy podatnicy w rozumieniu art. 15 posiadający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zastosowanie znajdzie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, natomiast w przypadku, gdy usługobiorcą jest podatnik zagraniczny nie posiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy nie znajdzie zastosowania (pytanie nr 4).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy:

W myśl art. 17 ust. 2 ww. ustawy:

W świetle art. 2 pkt 9 ustawy:

Odnośnie kwestii dotyczących tego, który z podmiotów ma obowiązek rozliczania podatku VAT należnego z tytułu świadczonej przez Państwa usługi organizacji Konferencji, należy wskazać, że co do zasady, podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT należnego jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, czyli podmiot, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, tj. dokonuje odpłatnego świadczenia usług. Niemniej jednak w przypadku spełnienia warunków określonych w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikiem staje się nabywca usługi, jeśli dokonał on nabycia usługi od dostawcy spoza terytorium Polski. Przepis ten wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy. Jak wynika z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy warunkiem niezbędnym do tego, aby w przypadku nabycia usług podatnikiem stał się usługobiorca jest, to aby dokonującym ich świadczenia na terytorium kraju był podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

W przedmiotowej sprawie Spółka świadczy usługi organizacji Konferencji na rzecz podmiotów będących podatnikami stanowiące usługi wstępu, dla których miejsce świadczenia ustalane jest zgodnie z art. 28g ust. 1 ustawy. Do świadczonych przez Spółkę usług nie ma zatem zastosowania art. 28b ustawy. Przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski na podstawie art. 28g ust. 1 ustawy. Ponadto, Spółka nie posiada siedziby na terytorium Polski i jednocześnie, jak ustaliłem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem w niniejszym przypadku spełnione są warunki dotyczące usługodawcy określone w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy.

Jednocześnie w przypadku gdy nabywcami usługi są polscy podatnicy w rozumieniu art. 15 posiadający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce spełnione są warunki, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy dotyczące usługobiorcy. Zatem w tym przypadku podmiotami zobowiązanymi do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu usług wstępu na konferencję są nabywcy tych usług, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy. Natomiast w przypadku gdy usługobiorcą jest podatnik zagraniczny nieposiadający siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski nie są spełnione warunki, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy dotyczące usługobiorcy. W konsekwencji w tym przypadku podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług na terytorium Polski z tytułu świadczonych usług wstępu na Konferencję jest Spółka.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 4 jest prawidłowe.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest ponadto ustalenie, w przypadku, gdy Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski natomiast nabywa usługi niezbędne do organizacji konferencji, które mają miejsce świadczenia zgodnie z art. 28b ustawy i dostawca będący polskim podatnikiem (mający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) wystawi fakturę z naliczonym polskim podatkiem VAT, czy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tak wystawionej faktury przy założeniu, że Spółka będzie zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce (pytanie nr 5).

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu:

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Stosownie do cytowanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Jednocześnie zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy:

Zatem w światle obowiązujących przepisów prawa podatkowego w analizowanej sprawie Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług, do których stosuje się art. 28b ustawy. Państwa Spółka jest podmiotem nieposiadającym siedziby, oraz jak już ustaliłem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Zatem usługi, dla których miejsce świadczenia ustalane jest na podstawie art. 28b ustawy są opodatkowane w miejscu siedziby działalności gospodarczej Spółki zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, tj. na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki. Tym samym podmiot świadczący usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy na rzecz Spółki winien wystawić fakturę niezawierającą kwoty podatku od towarów i usług, lecz wyrazy „odwrotne obciążenie”. W konsekwencji Spółka nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług, do których stosuje się art. 28b ustawy, ponieważ transakcje te nie będą objęte zakresem opodatkowania VAT w Polsce. A zatem, gdy polscy usługodawcy udokumentowali ww. usługi świadczone na rzecz Państwa Spółki fakturami zawierającymi polski VAT, Spółka na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z takich faktur. 

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytanie nr 5 należy uznać za prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy w przypadku nabycia usługi gastronomicznej wykonanej w Polsce (przez podatnika mającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT przy założeniu, że Spółka będzie zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce (pytanie nr 6) oraz ustalenia, czy w przypadku nabycia usługi hotelowej wykonanej w Polsce (przez podatnika mającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce) będzie przysługiwało Spółce prawo do odliczenia podatku VAT przy założeniu, że Spółka będzie zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce (pytanie nr 7).

W przedmiotowej sprawie w związku z organizacją Konferencją nabywali Państwo w Polsce usługi gastronomiczne oraz usługi hotelowe. Jak Państwo wskazali w czasie Konferencji występowały poczęstunki między kolejnymi panelami konferencji, przerwy kawowe i lunchowe. W jednym z dniu Konferencji odbył się również bankiet konferencyjny. Zasadniczo zakwaterowanie nie było wliczone w opłatę dla uczestników. Spółka zamierza pokrywać wyłącznie koszty zakwaterowania swojego personelu biorącego udział w obsłudze Konferencji (...), który przyleciał do Polski ze Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz gościom VIP (...).

Odnośnie Państwa wątpliwości wskazać należy, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje jedynie w przypadku niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy:

Zatem, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych. Wyjątek dotyczy jedynie podatników świadczących usługi przewozu osób, kupujących gotowe posiłki dla pasażerów oraz usług noclegowych nabytych przez podatników wyłącznie w celu ich odprzedaży, tj. po nabyciu usługi w celu przeniesienia jej na kolejnego nabywcę (tj. w związku z tzw. refakturą usługi).

Jak stanowi art. 88 ust. 4 ustawy:

Zgodnie z powyższą regulacją z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy:

Należy wskazać, że od 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne, czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne tworzone przez organy Wspólnoty. W stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa oraz bezpośredniego stosowania. Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa - osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich. Do dziś Rada Unii Europejskiej nie podjęła decyzji, jakie wydatki nie będą uprawniały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Zgodnie z zapisem art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1), do czasu kiedy powyższe zasady zostaną wprowadzone w życie, Państwa Członkowskie mogą utrzymać wszelkie wyłączenia przewidziane w ich regulacjach krajowych w chwili wejścia w życie niniejszej Dyrektywy.

Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia usług hotelowych i gastronomicznych. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu do podatku naliczonego, pod warunkiem, że ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie wejścia w życie Szóstej Dyrektywy. W przypadku Polski Szósta Dyrektywa Rady weszła w życie w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, tj. w dniu 1 maja 2004 r. Przepisy wdrażające Szóstą Dyrektywę Rady w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej zostały wprowadzone ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535), która weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. w dniu 20 kwietnia 2004 r., z tym, że przepisy m.in. art. 86-89 stosowane są od 1 maja 2004 r.

W ustawie z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 3b, podatnicy również nie mieli prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych usług noclegowych i gastronomicznych.

Zatem przepisy w zakresie odliczania podatku od towarów i usług przy nabyciu usług noclegowych i gastronomicznych, obowiązywały w dniu wejścia w życie przepisów Szóstej Dyrektywy Rady w Polsce.

Zatem ograniczenie odliczenia wynikające z art. 88 ustawy było przewidziane w prawie polskim przed datą przystąpienia do Unii Europejskiej co wynika z tego, że tekst ustawy o VAT został ogłoszony 5 kwietnia 2004 r., zatem uregulowania z art. 88 zostały już przewidziane w jej treści, skutkiem czego było formalne wypełnienie wymagań z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że Państwa Członkowskie mogą utrzymać w mocy wszystkie wyjątki określone w przepisach krajowych obowiązujące w momencie wejścia w życie Dyrektywy, nawet jeśli Rada nie zadecydowała w wyznaczonym terminie, które wydatki nie uprawniają do odliczenia (wyrok z 5 października 1999 r. sygn. C-305/97). Za „niedozwolone odstępstwo” w rozumieniu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Trybunał uznał natomiast tylko każdą zmianę dokonaną po wejściu w życie VI Dyrektywy, która zwiększa zakres wyłączeń, które obowiązywały bezpośrednio przed tą zmianą (por. wyrok z 14 czerwca 2001 r. sygn. C-40/00).

Mając na uwadze treść art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, jeśli w momencie akcesji państwa – w tym wypadku - Polski, obowiązywało ograniczenie prawa do odliczenia na podstawie prawa krajowego, nie stanowi ono naruszenia prawa wspólnotowego (wyrok z 11 września 2008 r. sygn. C-155/01).

W konsekwencji art. 88 ust. 1 pkt 4 nie można uznać za naruszenie wynikającej z art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE klauzuli stand still, ponieważ zakaz pogarszania sytuacji podatników w zakresie wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego dotyczyć może tylko takich sytuacji, w których państwo członkowskie ogranicza odliczenie podatku naliczonego od określonych wydatków co do zasady dopuszczalne w świetle przepisów Dyrektywy 2006/112/WE.

Tym samym mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku Spółka nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług gastronomicznych oraz usług hotelowych. Przedmiotowe usługi mieszczą się bowiem w zakresie usług wskazanych w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku VAT.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 6 i nr 7 należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Odnośnie powołanej interpretacji indywidualnej z 28 lutego 2019 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.727.2018.3.MC, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).