Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT odpłatnego przeniesienia przez Państwa na współwłaścicieli Nieruchomości nakładów poczynionych przez Państwa. Uzupełnili go Państwo pismem z 13 grudnia 2024 r. – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Dnia 3 sierpnia 2007 r. A i B oraz C (dalej określani jako: „Wydzierżawiający”) nabyli w częściach równych nieruchomość gruntową: działkę gruntu nr 1, znajdującą się przy ... (dalej: „Nieruchomość”). Nieruchomość została nabyta do majątków prywatnych Wydzierżawiających, przy czym w przypadku p. A. oraz p. C. - nabyte przez nich części w nieruchomości weszły do wspólnego majątku małżeńskiego pp. A. i pp. C

Umową z dnia 2 sierpnia 2010 r. współwłaściciele Nieruchomości wydzierżawili nieruchomość gruntową spółce A. (obecnie jest to A. sp. z o.o. NIP: ..., która powstała z przekształcenia A. sp. o.o. sp. k, która to z kolei powstała z przekształcenia A. sp. j.). Wydzierżawiający są wspólnikami w spółce A. (dalej: „Wnioskodawca”). Wnioskodawca dzierżawi Nieruchomość od Wydzierżawiających w celu wykorzystywania jej do prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z zawartą w 2010 r. umową dzierżawy, Wnioskodawca użytkuje i pobiera pożytki z dzierżawionego gruntu w taki sposób, że na gruncie wybudował zespół budynków o charakterze usługowo-handlowo-magazynowym, który wykorzystuje w ramach swojej działalności operacyjnej. Dzierżawiony grunt nie stanowił (ani nadal nie stanowi) środka trwałego Wnioskodawcy i nie był (ani nie jest) ujęty przez niego w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Dzierżawiony grunt nie stanowi także środka trwałego dla Wydzierżawiających, gdyż przypadające na nich części nieruchomości pozostają w ich majątku prywatnym. Umowa dzierżawy między Wydzierżawiającymi a Wnioskodawcą została zawarta na czas nieoznaczony. W przyszłości Wydzierżawiający planują sprzedać Nieruchomość potencjalnemu inwestorowi (podmiot trzeci).

Istotą prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności jest projektowanie i montaż instalacji wentylacyjnych, oddymiających, klimatyzacyjnych, grzewczych oraz wodno-kanalizacyjnych dla różnych obiektów. Dodatkowo Wnioskodawca zajmuje się wynajmem powierzchni biurowych znajdujących się w budynkach wzniesionych na nieruchomości należącej do Wydzierżawiających, o której mowa w opisie zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca podlega ponadto opodatkowaniu na zasadach ogólnych, tj. na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT (stawka podatkowa 19%).

Nabyta przez Wydzierżawiających działka gruntu była zabudowana budynkiem mieszkalnym wraz z towarzyszącym budynkiem gospodarczym. W toku uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz późniejszej budowy, budynek mieszkalny uległ przebudowie oraz nadbudowie. Budynek gospodarczy został wyburzony. Zmieniono sposób przeznaczenia istniejącego budynku w oparciu o decyzję z 28.04.2010 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę. Przed zawarciem umowy dzierżawy z Wnioskodawcą nieruchomość ta była wykorzystywana przez współwłaścicieli w ramach najmu prywatnego. Najemcami były różne podmioty gospodarcze, w tym Wnioskodawca.

Wnioskodawca wybudował i zmodernizował wszystkie naniesienia do 15.01.2013 r., kiedy uzyskał pozwolenie na użytkowanie (decyzja w tym przedmiocie została wydana na Wnioskodawcę). Wybudowane przez Wnioskodawcę budynki (nakłady) stanowiły środki trwałe, które były przez niego amortyzowane. Odpisy amortyzacyjne były dokonywane od dnia 1.02.2013 r. Po tej dacie poczynione zostały pewne nakłady amortyzacyjne, które podwyższyły wartość początkową środków trwałych. Przedmiotem planowanej sprzedaży będzie zabudowana Nieruchomość wraz z nakładami inwestycyjnymi dokonanymi przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z treścią § 6 ust. 6 zawartej przez strony umowy dzierżawy Nieruchomości, jej strony ustaliły, że nakłady Wnioskodawcy dokonane w czasie trwania umowy na przedmiot dzierżawy, z chwilą rozwiązania umowy dzierżawy przejdą na własność Wydzierżawiających, za cenę, która zostanie ustalona między stronami, w oparciu o wartość rynkową nakładów na podstawie cen stosowanych w danej miejscowości w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem ich stanu oraz stopnia zużycia, w tym w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, z odliczeniem obciążających Wnioskodawcę wszelkich długów i ciężarów odnoszących się do nakładów takich jak zobowiązania publicznoprawne (np. podatkowe), czy prywatnoprawne (np. z tytułu składek ubezpieczeniowych, niespłaconej pożyczki, kredytu), z odliczeniem dotychczasowej amortyzacji nakładów dokonanej przez Wnioskodawcę. Nakłady dokonane przez Wnioskodawcę na Nieruchomości zostały w pełni zamortyzowane.

Istotą prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności jest projektowanie i montaż instalacji wentylacyjnych, oddymiających, klimatyzacyjnych, grzewczych oraz wodno-kanalizacyjnych dla różnych obiektów. Dodatkowo Wnioskodawca zajmuje się wynajmem powierzchni biurowych znajdujących się w budynkach wzniesionych na nieruchomości należącej do Wydzierżawiających, o której mowa w opisie zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca podlega ponadto opodatkowaniu na zasadach ogólnych, tj. na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2) ustawy o CIT (19% CIT).

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że:

1.Spółka jest i będzie w przyszłości zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

2.Wnioskodawca planuje rozwiązać umowę dzierżawy dotyczącą nieruchomości w pierwszej połowie 2025 r.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy odpłatne przeniesienie przez Wnioskodawcę na współwłaścicieli Nieruchomości, w związku z rozwiązaniem umowy dzierżawy Nieruchomości, nakładów poczynionych przez Wnioskodawcę na wydzierżawioną Nieruchomość, jako odpłatne świadczenie usług, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z utrwalonym stanowiskiem organów podatkowych, sprzedaż nakładów poczynionych na cudzej nieruchomości, dla celów związanych z podatkiem od towarów i usług, winna być rozpatrywana jako odpłatne świadczenie usług, a w rezultacie podlegać opodatkowaniu stawką 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z dyspozycją art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 z późn. zm.), (dalej: „k.c.”), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z przytoczonej definicji legalnej wynika, że w polskim systemie prawnym wyodrębnieniu podlegają trzy rodzaje nieruchomości: grunty (stanowiące część powierzchni ziemskiej), budynki trwale z gruntem związane (tzw. nieruchomości budynkowe), części tych budynków (tzw. nieruchomości lokalowe).

Według treści art. 47 § 1 k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych, zaś zgodnie z § 2 przywołanego przepisu, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Z kolei, w myśl § 3 powołanego artykułu, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

W rozumieniu prawa cywilnego nakłady dokonane na nieruchomości (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie i modernizacja istniejących budynków lub budowli, w tym ich rozbudowa), stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela (użytkownika wieczystego) gruntu. Wszystko to, co zostało trwale z gruntem złączone, stanowi bowiem jego część składową. W związku z tym, w sytuacji, gdy Wnioskodawca dokonał nakładów inwestycyjnych na Nieruchomości, tj. wzniesienia zespołu budynków, której to Nieruchomości właścicielem są Wydzierżawiający - tj. Wnioskodawca poniósł nakłady na majątku, który nie stanowi jego własności - nakłady te stanowią część Nieruchomości i przypadają Wydzierżawiającym.

Powyższe rozważania pozostają w zgodzie z treścią § 6 ust. 6 umowy dzierżawy zawartej przez strony.

W świetle dyspozycji art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, towary należy zdefiniować jako rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie natomiast do dyspozycji art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel.

W treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1.przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2.zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3.świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Ustawodawca poprzez definicję negatywną zdefiniował zatem świadczenie usług poprzez wyłączenie danej transakcji z katalogu dostaw towarów. Świadczeniem usług jest zatem tylko taka transakcja, która nie stanowi dostawy towarów. Wobec powyższego, należy w pierwszej kolejności rozważyć, czy opisana w zdarzeniu przyszłym transakcja nie stanowi dostawy towarów.

W omawianej sytuacji, Wnioskodawca nie jest właścicielem Nieruchomości, jak również nie jest właścicielem budynku - korzysta on z Nieruchomości na podstawie umowy dzierżawy. W rozumieniu zasady superficies solo cedit, właścicielem budynków znajdujących się na terenie Nieruchomości, są Wydzierżawiający - budowle znajdujące się na terenie Nieruchomości są jej częściami składowymi. W związku z faktem zaadaptowania Nieruchomości, której właścicielami są Wydzierżawiający, do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawcy przysługuje od Wydzierżawiających roszczenie o zwrot równowartości nakładów poniesionych na Nieruchomość. Pomiędzy Wydzierżawiającymi a Wnioskodawcą nie nastąpiło dotychczas rozliczenie nakładów. Zgodnie z postanowieniami zawartej przez strony umowy dzierżawy, rozliczenie nakładów nastąpi po ustaniu stosunku dzierżawy.

W świetle zacytowanych powyżej przepisów, należy przyjąć, że nakłady poniesione przez Wnioskodawcę na Nieruchomości nie będą stanowić towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT (tj. w szczególności rzeczy oraz ich części), z uwagi na fakt, że zostały połączone z rzeczą główną w sposób, który uniemożliwia ich odłączenie bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Jednocześnie, nakłady te nie mogą stanowić samodzielnego przedmiotu dostawy, z uwagi na ich trwałe związanie z Nieruchomością.

Jak już podkreślono powyżej, przedmiotem zbycia będzie Nieruchomość wraz dokonanymi na niej przez Wnioskodawcę nakładami inwestycyjnymi. Przedmiotowe nakłady nie będą stanowić zatem odrębnej rzeczy, a jedynie będą skutkować powstaniem po stronie Wnioskodawcy roszczenia o zwrot poniesionych kosztów. Roszczenie to będzie miało charakter prawa zobowiązaniowego uprawniającego do żądania zwrotu dokonanych nakładów. W rezultacie, prawo to nie będzie mogło również stanowić towaru w rozumieniu ustawy o VAT. Każdorazowo podmiot, który dysponuje takim roszczeniem o zwrot poniesionych nakładów, może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Roszczenie to jest bowiem zbywalne i może stanowić samodzielny przedmiot obrotu.

W rezultacie, w przypadku zbycia poniesionych nakładów, nie nastąpi przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Wnioskodawca nie przeniesie zatem towaru, korzysta bowiem z Nieruchomości na podstawie umowy dzierżawy. Wobec powyższego, przyjąć należy, że przeniesienie nakładów poniesionych na obcym gruncie nie stanowi dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż nie istnieje odrębna rzecz, która mogłaby stanowić towar. Regulacje omówione powyżej wskazują, iż w omawianej sytuacji mamy do czynienia ze świadczeniami wzajemnymi, bezpośrednimi i ekwiwalentnymi, polegającymi z jednej strony na pozyskaniu nakładów poniesionych przez posiadacza, z drugiej zaś na zapłacie sumy odpowiadającej ich wartości.

W konsekwencji, odpłatna czynność zbycia nakładów, jako sprzedaż za wynagrodzeniem ulepszeń dokonanych na cudzej rzeczy, stanowi odpłatne świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Dodatkowo należy wskazać, że dokonywana czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może podlegać zwolnieniu od tego podatku. Świadczenie usług w postaci nakładów poniesionych na cudzej nieruchomości nie zostało przez ustawodawcę wymienione wśród usług zwolnionych od podatku, co oznacza, że przedmiotowa czynność będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zbycie zatem nakładów inwestycyjnych przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiających, traktowane jako świadczenie usług, podlegać będzie opodatkowaniu stawką 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Przedstawione powyżej stanowisko zostało poparte ugruntowaną linią interpretacyjną wyrażonym w następujących interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

-z 23 października 2020 r., sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.578.2020.1.OS,

-z 28 lipca 2020 r., sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.278.2020.4.MG,

-z 11 marca 2020 r., sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.809.2019.2.MG,

-z 30 marca 2023 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.95.2023.2.IK.

W tym miejscu warto również powołać się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 17 marca 2021 r. sygn. I SA/Sz 34/21, w którym Sąd stwierdził, że nakłady, jakie zostały poniesione przez Skarżącego na użytkowanym budynku nie stanowią towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT (tj. w szczególności rzeczy oraz ich części). W ocenie Sądu: Mając na uwadze powyższe, zasadnie tym samym wskazano w zaskarżonej interpretacji, wbrew twierdzeniom Skarżącego, że „przeniesienie” ww. nakładów stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 u.p.t.u., podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 u.p.t.u. a tym samym nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u.

Podobne stanowisko zostało wyrażone również w judykatach sądów administracyjnych, takich jak:

-wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 marca 2010 r., sygn. akt I FSK 161/09,

-wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 1 sierpnia 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1325/18,

-wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 5 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Łd 478/19.

Rekapitulując, planowaną transakcję zbycia nakładów inwestycyjnych Wnioskodawcy na rzecz współwłaścicieli Nieruchomości (Wydzierżawiających), należy rozpatrywać jako odpłatne świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym, winna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Z treści art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik „świadczyć” jako „wykonywać coś na czyjąś rzecz”, „świadczenie” zaś, to obowiązek wykonywania, przekazania czegoś.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby niebędące dostawą. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Usługą nie będzie natomiast takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie nie będące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Na podstawie art. 659 § 1 ustawy Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

W myśl art. 676 ustawy Kodeks cywilny:

Według art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego:

Jak wynika z powyższego przepisu, dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zgodnie z art. 694 Kodeksu cywilnego:

Na podstawie art. 705 Kodeksu cywilnego:

Jak stanowi art. 45 ustawy Kodeks cywilny:

Wyjaśnić jednocześnie należy, że przedmioty praw majątkowych mogą mieć charakter materialny albo niematerialny, a rzeczy stanowią jedną z kategorii przedmiotów, do których odnosi się treść praw majątkowych. Wyodrębnione przedmioty mające charakter materialny, czyli rzeczy, dzielone są tradycyjnie na nieruchomości i ruchomości (red. prof. dr hab. Maciej Gutowski, „Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz do art. 1-449”, C.H. Beck 2016, komentarz do art. 45 k.c.)

Na mocy art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Z powyższej definicji wynika, że na gruncie polskiego prawa można wyodrębnić trzy rodzaje nieruchomości w sensie prawnym:

-grunty (stanowiące część powierzchni ziemskiej),

-budynki trwale z gruntem związane (tzw. nieruchomości budynkowe),

-części tych budynków (tzw. nieruchomości lokalowe).

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 - § 3 ustawy Kodeks cywilny:

W świetle art. 48 ustawy Kodeks cywilny:

Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa należy wskazać, że z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie istniejących budynków lub budowli) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. Wszystko to, co zostało trwale z gruntem złączone, stanowi bowiem jego część składową. A zatem w sytuacji, gdy dzierżawca poniesie nakłady na majątku, który nie stanowi jego własności (np. wybuduje budynek), nakłady te staną się częścią nieruchomości i przypadną właścicielowi nieruchomości.

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. 3 sierpnia 2007 r. Wydzierżawiający nabyli w częściach równych nieruchomość gruntową: działkę gruntu nr 1. Umową z dnia 2 sierpnia 2010 r. współwłaściciele Nieruchomości wydzierżawili nieruchomość gruntową Państwu. Wydzierżawiający są wspólnikami w Państwa Spółce. Dzierżawią Państwo Nieruchomość od Wydzierżawiających w celu wykorzystywania jej do prowadzonej działalności gospodarczej. Na dzierżawionym gruncie wybudowali Państwo zespół budynków o charakterze usługowo-handlowo-magazynowym, który wykorzystujecie w ramach swojej działalności operacyjnej. Umowa dzierżawy między Wydzierżawiającymi a Państwem została zawarta na czas nieoznaczony. W przyszłości Wydzierżawiający planują sprzedać Nieruchomość potencjalnemu inwestorowi (podmiot trzeci).

Nabyta przez Wydzierżawiających działka gruntu była zabudowana budynkiem mieszkalnym wraz z towarzyszącym budynkiem gospodarczym. W toku uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz późniejszej budowy, budynek mieszkalny uległ przebudowie oraz nadbudowie. Budynek gospodarczy został wyburzony. Wybudowali i zmodernizowali Państwo wszystkie naniesienia do 15.01.2013 r. Przedmiotem planowanej sprzedaży będzie zabudowana Nieruchomość wraz z nakładami inwestycyjnymi dokonanymi przez Państwa. Zgodnie z treścią zawartej umowy dzierżawy Nieruchomości, nakłady Państwa dokonane w czasie trwania umowy na przedmiot dzierżawy, z chwilą rozwiązania umowy dzierżawy przejdą na własność Wydzierżawiających, za cenę, która zostanie ustalona między stronami. Planują Państwo rozwiązać umowę dzierżawy dotyczącą Nieruchomości w pierwszej połowie 2025 r.

W świetle powołanych przepisów należy zwrócić uwagę, że nakłady inwestycyjne poniesione przez Państwa na dzierżawionej Nieruchomości nie stanowią towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy (tj. w szczególności rzeczy oraz ich części). Zatem, przedmiotem zbycia przez Państwa będą ww. nakłady stanowiące inwestycję na cudzym gruncie. Przedmiotowe nakłady nie stanowią odrębnej rzeczy, a jedynie skutkują one powstaniem po Państwa stronie roszczenia o zwrot poniesionych kosztów. Roszczenie to nie stanowi natomiast prawa rzeczowego, a jedynie prawo o charakterze zobowiązaniowym, uprawniające do żądania zwrotu kosztów nakładów. Tym samym, prawo to nie może również stanowić towaru w rozumieniu ustawy. W konsekwencji, w przypadku zbycia nakładów nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Zatem należy przyjąć, że przeniesienie nakładów w obcym środku trwałym nie będzie stanowić dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że rozliczenie przez Państwa nakładów inwestycyjnych poniesionych na Nieruchomości nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż – jak wyżej wskazano – nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą (art. 2 pkt 6 ustawy), która mogłaby stanowić towar. Niemniej jednak dysponując pewnym prawem w postaci nakładów, można to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu.

Zatem z uwagi na fakt, że poniesione przez Państwa wydatki na wydzierżawioną Nieruchomość stanowią nakład w obcym środku trwałym (usługę), ich odpłatne przeniesienie przez Państwa na współwłaścicieli Nieruchomości, w związku z rozwiązaniem umowy dzierżawy Nieruchomości, będzie stanowić – zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy.

Zatem rozliczenie przez Państwa nakładów inwestycyjnych dokonanych na Nieruchomości będzie stanowić odpłatne świadczenie usług na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług podlegające opodatkowaniu.

Jednocześnie zwrócić uwagę należy, że dla opisanej czynności zbycia nakładów przepisy podatku od towarów i usług nie przewidują zwolnienia od podatku. Zatem ich zbycie będzie opodatkowane stawką właściwą dla przedmiotu świadczenia.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Informuję, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna dotyczy tylko Państwa i nie wywołuje skutków podatkowych dla Wydzierżawiających.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem sprawy i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.