Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1.ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 25 września 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 19 sierpnia 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 123/20 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 czerwca 2024 r. sygn. akt I FSK 1801/20; i

2.stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 września 2019 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 września 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie nieuznania alkoholu etylowego klasyfikowanego do kodu CN 2207 20 skażonego, za benzynę silnikową, o której mowa w art. 103 ust. 5aa pkt 2 ustawy o VAT, oraz braku obowiązku, o których mowa w art. 103 ust. 5a tej ustawy. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

…Sp. z o.o. (dalej: „…” lub „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji (…) itp. Spółka produkuje (…).

W ramach swojej działalności Spółka nabywa wewnątrzwspólnotowo alkohol skażony o kodzie CN 2207 20 (dalej także jako: „alkohol”), który wykorzystuje do produkcji (…). Alkohol jest nabywany w procedurze zawieszenia poboru akcyzy i zwolniony z akcyzy ze względu na przeznaczenie zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 2 i 4 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. 2009 Nr 3, poz. 11, z późn. zm.; dalej: „ustawa akcyzowa”), tj. jako wykorzystywany do produkcji produktów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.

W związku z tym, jest skażony substancjami, o których mowa w § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 października 2018 r. w sprawie środków skażających alkohol etylowy (Dz. U. z 2018 r., poz. 2158; dalej: „rozporządzenie ws. skażeń”) – w zakresie skażeń przewidzianych dla alkoholu wykorzystywanego do produkcji (…), w tym w szczególności:

1)(…),

2)(…).

Alkohol etylowy jest zużywany w zakładzie Spółki m.in. do produkcji (…). Ze względu na fakt, że jest nabywany w procedurze zawieszenia poboru akcyzy do składu podatkowego – pozostaje pod kontrolą akcyzową. Nie jest stosowany do napędu silników spalinowych, ani wykorzystywany w produktach przeznaczonych do takiego użycia.

Pytanie

Czy alkohol etylowy klasyfikowany do kodu CN 2207 20, wykorzystywany do produkcji produktów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi i skażony środkami skażającymi, określonymi w rozporządzeniu ws. skażeń przewidzianymi dla tego wykorzystania, jest, w rozumieniu ustawy o VAT, benzyną silnikową i w związku z tym podlega na podstawie art. 103 ust. 5aa pkt 2) ustawy o VAT obowiązkom, o których mowa w ust. 5a tego przepisu?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, alkohol etylowy skażony o kodzie CN 2207 20, skażony nie jest benzyną silnikową, o której mowa w art. 103 ust. 5aa pkt 2) ustawy o VAT, w związku z czym nie jest objęty obowiązkami, o których mowa w art. 103 ust. 5a tej ustawy.

Uzasadnienie

Z dniem 1 września 2019 r. weszły w życie regulacje tzw. drugiego pakietu paliwowego, tj. ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2019 r., poz. 1520) wprowadzające katalog wyrobów, wobec których podatnicy mają obowiązek przyspieszonej wpłaty podatku VAT przy nabyciu wewnątrzwspólnotowym, w trybie przewidzianym w art. 103 ust. 5a ustawy o VAT (tj. pakietu paliwowego).

Zgodnie z uzasadnieniem ustawy nowelizującej, wprowadzenie katalogu towarów podlegających obowiązkom pakietu paliwowego ma zapobiec wątpliwościom co do zakresu stosowania tych przepisów w odniesieniu do produktów ropopochodnych, które mogą być stosowane zarówno do napędu pojazdów, jak i stanowić surowiec do produkcji innych towarów Ma to zapobiegać działaniom nieuczciwych podatników, „którzy dokonując de facto przywozu paliw ciekłych deklarują jednocześnie, że przewożone towary są przeznaczone do celów innych niż do napędu silników spalinowych albo wytwarzania innych towarów ropopochodnych” – i ograniczać możliwości omijania obowiązków koncesyjnych i podatkowych (zob. dr. sejm. 3499 z dnia 7 czerwca 2019 r., s. 27).

Zgodnie z ust. 5aa pkt 2) ustawy o VAT, obowiązki tzw. pakietu paliwowego dotyczą: „benzyn silnikowych (CN 2710 12 25 – z wyłączeniem benzyn lakowych i przemysłowych, CN 2710 12 41, CN 2710 12 45, CN 2710 12 49, CN 2710 12 51, CN 2710 12 59, CN 2710 12 90, CN 2207 20 00)”.

Do kodu CN 2207 20 klasyfikowane są wyroby różniące się składem i sposobami wykorzystania. Już w nocie wyjaśniającej do pozycji CN 2207 podkreśla się, że „alkohol etylowy jest używany w przemyśle do różnych celów, np. jako rozpuszczalnik w produkcji chemikaliów, lakierów itd., do ogrzewania lub oświetlenia, do produkcji napojów alkoholowych”. Produktami przypisanymi do kodu CN 2207 20 będą zarówno – wykorzystywane do napędu silników spalinowych – bioetanol E-100 czy mieszanina etanolu i benzyny (benzyna E-85), jak i alkohol skażony bitrexem i ftalanem dwuetylu, wchodzący w skład artykułu chemicznego (wyrobu gotowego), niemający zastosowań paliwowych.

Należy również zwrócić uwagę na literalne brzmienie przepisu wyliczającego alkohol skażony wśród produktów objętych tzw. przyspieszonym VAT. Art. 103 ust. 5aa pkt 2) ustawy o VAT wymienia alkohol o kodzie CN 2207 20 wśród benzyn silnikowych. Pojęcie „benzyny silnikowej” zostało bliżej określone na gruncie ustawy o VAT w zał. 13 cz. II poz. 10 tej ustawy. Mówi ona o benzynach silnikowych przeznaczonych do napędu silników spalinowych i odsyła do przepisów o podatku akcyzowym. Te z kolei nie wymieniają alkoholu skażonego wśród benzyn silnikowych w art. 89 ust. 1 pkt 2), a w kategorii napojów alkoholowych w art. 93 ustawy akcyzowej.

W ocenie Spółki, alkoholu skażonego zużywanego do produkcji (…), nie sposób uznać także, nawet w najszerszym rozumieniu, za przeznaczone na paliwa silnikowe – ponieważ w działalności Spółki nigdy nie zostaną wykorzystane, ani zbyte w tym charakterze.

Spółka zwraca uwagę, że rozporządzenie ws. skażeń, w § 2 pkt. 1) i 2) przewiduje osobną mieszaninę skażającą dla alkoholu etylowego wykorzystywanego do produkcji (…). Z kolei w pkt 7) tego przepisu, przewiduje się osobne skażenie dla alkoholu etylowego wykorzystywanego do produkcji biopaliw, tj. za pomocą mieszaniny benzyny silnikowej 3000 ml, eteru etylo-tert-butylowego (ETBE) 2000 ml i alkoholu izopropylowego 1000 ml, w ilości minimalnej na 1 hl alkoholu 100% vol.

‒Także przepisy innych aktów prawnych odnoszące się do pojęcia „benzyny silnikowej” wykluczają taką kwalifikację alkoholu zużywanego do celów niepaliwowych:

‒Art. 2 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz. U. 2006 Nr 169, poz. 1200, z późn. zm.) mówi o benzynach silnikowych, „które mogą zawierać biowęglowodory ciekłe lub do 10,0% objętościowo innych biokomponentów lub do 22,0% objętościowo eteru etylo-tert-butylowego lub eteru etylo-tert-amylowego, o których mowa w ustawie o biokomponentach i biopaliwach, stosowane w szczególności w pojazdach oraz rekreacyjnych jednostkach pływających, wyposażonych w silniki z zapłonem iskrowym”,

‒Zał. A pkt 3.4.12. rozporządzenia PE i Rady z dnia 22 października 2008 r. w sprawie statystyki energii (Dz. Urz. UE 2017 L 292 s. 3 z 10.11.2017 z późn. zm.), do którego odwołują się przepisy Prawa Energetycznego (zob. niżej), zawiera określenie benzyny silnikowej, zgodnie z którym „składa się z mieszanki lekkich węglowodorów, których temperatura destylacji mieści się w zakresie 35-215°C. Wykorzystywana jest jako paliwo do silników o zapłonie iskrowym w pojazdach lądowych. Benzyna silnikowa może zawierać dodatki, utleniacze i środki zwiększające liczbę oktanową, w tym związki ołowiu. Obejmuje domieszki do benzyny silnikowej (z wyjątkiem dodatków/utleniaczy), jak np. alkilaty, izomerat, reformat, krakowana benzyna przeznaczona do komponowania benzyny silnikowej. Benzyna silnikowa stanowi zbiór produktów, do którego należą biobenzyna mieszana (biobenzyna w benzynie silnikowej) i benzyna inna niż biobenzyna”. Spółka zwraca uwagę, że przepis ten nie wskazuje na objęcie pojęciem „benzyny silnikowej” alkoholu skażonego zużywanego do produkcji (…).

‒Art. 3 pkt 3b) Prawa Energetycznego z dnia 10 kwietnia 1997 r. (Dz. U. 1997 Nr 54, poz. 348, z późn. zm.) wymienia benzyny silnikowe wśród paliw ciekłych. Paliwa ciekłe zaś odnosi do treści definicji z ww. unijnego rozporządzenia ws. statystyki energii, a szczegółowy wykaz przewiduje w rozporządzeniu Ministra Energii z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie szczegółowego wykazu paliw ciekłych, których wytwarzanie, magazynowanie lub przeładunek, przesyłanie lub dystrybucja, obrót, w tym obrót z zagranicą, wymaga koncesji oraz których przywóz wymaga wpisu do rejestru podmiotów przywożących (Dz. U. 2016, poz. 2039, z późn. zm.; dalej: „rozporządzenie ws. wykazu paliw”) – bez względu na przeznaczenie wymienionych wyrobów. § 1 i 2 pkt 4) ww. rozporządzenia są w swoim brzmieniu identyczne niż przepis art. 103 ust. 5aa pkt 2) będący przedmiotem niniejszego wniosku. Jednakże, przepisy Prawa Energetycznego wymieniają jako paliwa ciekłe, a wraz z nimi benzyny silnikowe, wszystkie wyliczone wyroby bez względu na ich przeznaczenie. Zarówno analogiczny przepis art. 103 ust. 5aa pkt 2) ustawy o VAT, jak i inne regulacje tej ustawy oraz będące przedmiotem odesłania przepisy ustawy akcyzowej – nie zawierają takiego zastrzeżenia.

‒Także na gruncie ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. 2006 Nr 169, poz. 1199, z późn. zm.) w art. 2 ust. 1 pkt 11) benzyny silnikowe określono jako „zawierające powyżej 10,0% objętościowo biokomponentów lub powyżej 22,0% objętościowo eterów z wyłączeniem benzyn silnikowych zawierających biowęglowodory ciekłe” (lit. a), a sam alkohol etylowy (bioetanol) – jako stanowiący „samoistne paliwo”. Bioetanol został wymieniony także w pkt 4) tego przepisu wśród biokomponentów. Żaden z tych przypadków nie obejmuje każdego alkoholu etylowego, w tym takiego, który jest specyficznie przygotowany do produkcji (…) – i w tym charakterze zużywany.

Nadto, należy zwrócić uwagę, że alkohol etylowy skażony o kodzie CN 2207 20, który został objęty obowiązkiem przyspieszonej wpłaty podatku VAT co do zasady nie stanowi paliwa, a może być dopiero używany jako dodatek do paliwa. Tymczasem, zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów, produkty z przeznaczeniem do wytwarzania paliw silnikowych nie są objęte regulacjami pakietu paliwowego gdyż nie są same w sobie paliwami.

Na etapie prac ustawodawczych podkreślano, że objęcie regulacjami pakietu paliwowego alkoholu skażonego o kodzie CN 2207 20 ma służyć ograniczeniu nadużyć poprzez deklarowanie innego (niepaliwowego) przeznaczenia wyrobów, podczas gdy w rzeczywistości będą podlegały obrotowi jako paliwa silnikowe. Tym samym, ustawodawca uzależnia objęcie danego wyrobu pakietem paliwowym od możliwego przeznaczenia paliwowego.

Spółka podkreśla, że z racji nabywania i zużywania produktu w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, w składzie podatkowym, alkohol skażony znajduje się pod stałą kontrolą. W związku z tym, wobec nie tylko nabywania, ale i zużywania całości alkoholu na cele niepaliwowe we własnym zakresie – nawet w przypadku uznania alkoholu Spółki za produkt potencjalnie paliwowy ryzyko związane z deklarowanym przeznaczeniem jest zerowe.

Na marginesie, Spółka zwraca uwagę, że zgodnie z przepisami Prawa Energetycznego jest zobowiązana – na podstawie § 2 pkt. 4 rozporządzenia ws. wykazu paliw uzyskać wpis do rejestru podmiotów przywożących – bez względu na przeznaczenie nabywanego i zużywanego alkoholu. Co więcej, na podstawie art. 43d ust. 1 Prawa Energetycznego Spółka ma obowiązek składania comiesięcznych sprawozdań o ilości przywiezionego alkoholu skażonego. W związku z powyższym, w ocenie Spółki ryzyko, na które zwracał uwagę ustawodawca obejmując alkohol etylowy skażony obowiązkami pakietu paliwowego – w przypadku podmiotów takich jak Spółka nie występuje.

W ocenie Spółki, art. 103 ust. 5aa pkt 2) ustawy o VAT, wymieniając wyrób o kodzie CN 2207 20 wśród benzyn silnikowych objętych tym przepisem, obejmuje szczególną kategorię wyrobów wykorzystywanych jako paliwo silnikowe. Przykładowo, będą to znane na rynku benzyny E-85 czy E-100. Nie ma natomiast podstaw do uznania, że nabywanie i zużycie alkoholu o tym samym kodzie CN na cele niepaliwowe, specjalnie przystosowanego do produkcji (…), mieści się w zakresie benzyn silnikowych w rozumieniu ustawy o VAT. Także różne, indywidualne metody skażeń sformułowane w rozporządzeniu ws. skażeń świadczą o tym, że alkohol skażony będący paliwem i alkohol skażony wykorzystywany do produkcji (…) – to w istocie dwa różne produkty.

Powyższe potwierdza literalne brzmienie definicji benzyny silnikowej występujących w przepisach prawa, w szczególności rezygnacja z pełnego powtórzenia definicji z art. 3 pkt 3b) Prawa Energetycznego („bez względu na przeznaczenie”) w związku z § 2 pkt 4) rozporządzenia ws. wykazy paliw – świadczy o tym, że alkohol etylowy skażony o kodzie CN 2207 20 zużywany do produkcji (…), w celach nie paliwowych, nie może być traktowany jako „benzyna silnikowa” na gruncie przepisów ustawy o VAT.

Stanowisko Spółki potwierdza również Ministerstwo Finansów, które wypowiedziało się w odniesieniu do objęcia pakietem paliwowym biokomponentów. Ministerstwo Finansów potwierdziło, że wyroby wykorzystywane do produkcji paliw silnikowych nie podlegają obowiązkom tzw. przyspieszonego VAT.

Nadto, w przypadku Spółki, ze względu na objęcie nabywanego i zużywanego wyrobu kontrolą wynikającą z zastosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, wykorzystania w składzie podatkowym oraz objęcie obowiązkami przewidzianymi przepisami Prawa Energetycznego – z praktycznego punktu widzenia eliminują ryzyko wystąpienia nadużyć.

W związku z powyższym, Spółka wnosi jak na wstępie.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 20 grudnia 2019 r. wydałem interpretację indywidualną znak: 0113-KDIPT1-2.4012.563.2019.1.SM, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 2 stycznia 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

3 lutego 2020 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Wnieśli Państwo o:

-uchylenie zaskarżonej interpretacji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

-orzeczenie o kosztach postępowania według norm przepisanych.

Postępowanie przed sądem administracyjnym/sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 19 sierpnia 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 123/20.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 26 czerwca 2024 r. sygn. akt I FSK 1801/20 oddalił skargę kasacyjną Organu.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 26 czerwca 2024 r. i wpłynął do mnie wraz ze zwrotem akt 23 września 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

‒uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

‒ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 9 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 17a ustawy:

Płatnikiem podatku od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 103 ust. 5a pkt 1 i 2, jest odpowiednio zarejestrowany odbiorca lub podmiot prowadzący skład podatkowy, dokonujący na rzecz podmiotu, o którym mowa w art. 48 ust. 9 lub art. 59 ust. 8 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, wewnątrzwspólnotowego nabycia w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.

Na podstawie art. 99 ust. 11a ustawy:

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 103 ust. 5a, podatnik jest obowiązany składać naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu w sprawie rozliczania podatku akcyzowego deklaracje o należnych kwotach podatku za okresy miesięczne, w terminie do 5. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek ich zapłaty. W przypadku, o którym mowa w art. 17a, deklarację składa płatnik.

W myśl art. 103 ust. 5a ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2019 r.:

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o których mowa w ust. 5aa, podatnik jest obowiązany, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania kwot podatku na rachunek urzędu skarbowego właściwego w zakresie wpłat podatku akcyzowego:

1)w terminie 5 dni od dnia, w którym towary te zostały wprowadzone do określonego we właściwym zezwoleniu miejsca odbioru wyrobów akcyzowych – jeżeli towary są nabywane wewnątrzwspólnotowo w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym przez zarejestrowanego odbiorcę z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym;

2)w terminie 5 dni od dnia wprowadzenia tych towarów z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju do składu podatkowego;

3)z chwilą przemieszczenia tych towarów na terytorium kraju – jeżeli towary są przemieszczane poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym.

Stosownie do art. 103 ust. 5aa ustawy, przepis ust. 5a stosuje się do następujących towarów:

1)benzyn lotniczych (CN 2710 12 31);

2)benzyn silnikowych (CN 2710 12 25 – z wyłączeniem benzyn lakowych i przemysłowych, CN 2710 12 41, CN 2710 12 45, CN 2710 12 49, CN 2710 12 51, CN 2710 12 59, CN 2710 12 90, CN 2207 20 00);

3)gazu płynnego (LPG) – (CN 2711 12, CN 2711 13, CN 2711 14 00, CN 2711 19 00);

4)olejów napędowych (CN 2710 19 43, CN 2710 20 11);

5)olejów opałowych (CN 2710 19 62, CN 2710 19 64, CN 2710 19 68, CN 2710 20 31, CN 2710 20 35, CN 2710 20 39, CN 2710 20 90);

6)paliw typu benzyny do silników odrzutowych (CN 2710 12 70);

7)paliw typu nafty do silników odrzutowych (CN 2710 19 21);

8)pozostałych olejów napędowych (CN 2710 19 46, CN 2710 19 47, CN 2710 19 48, CN 2710 20 15, CN 2710 20 17, CN 2710 20 19);

9)paliw ciekłych w rozumieniu ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz. U. z 2019 r. poz. 660), które nie zostały ujęte w pkt 1-4 i 6-8;

10)biopaliw ciekłych w rozumieniu ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1155, 1123 i 1210);

11)pozostałych towarów, o których mowa w art. 86 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, wymienionych w załączniku nr 1 do tej ustawy, bez względu na kod CN.

Art. 103 ust. 5ab ustawy, stanowi że:

Do towarów, o których mowa w ust. 5aa, stosuje się klasyfikację w układzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej (CN) zgodną z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.). Zmiany w Nomenklaturze Scalonej (CN) nie powodują zmian opodatkowania podatkiem towarów wymienionych w ust. 5aa, jeżeli nie zostały określone w ustawie.

Zgodnie z art. 103 ust. 5b ustawy:

W przypadku, o którym mowa w ust. 5a pkt 3, obliczenie i wpłacenie kwoty podatku może nastąpić w terminie 5 dni od otrzymania towarów na terytorium kraju, jeżeli podatnik, najpóźniej na 3 dni robocze przed przemieszczeniem towarów na terytorium kraju, złoży do naczelnika urzędu skarbowego właściwego w sprawie rozliczania podatku akcyzowego zgłoszenie o planowanym nabyciu wewnątrzwspólnotowym, o którym mowa w art. 78 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym.

Według art. 103 ust. 5c ustawy:

Przepisy ust. 5a pkt 1 i 2 stosuje się odpowiednio, jeżeli podatek jest pobierany przez płatnika.

Na podstawie art. 103 ust. 5d ustawy:

Organem właściwym w zakresie zobowiązań z tytułu kwot podatku, o których mowa w ust. 5a, jest organ podatkowy właściwy w sprawie rozliczania podatku akcyzowego.

Na mocy art. 20 ust. 5 ustawy:

W wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Powołany wyżej przepis art. 20 ust. 5 ustawy o VAT jest implementacją przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347 str. 1).

Art. 69 Dyrektywy Rady 2006/112/WE stanowi, że:

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów VAT staje się wymagalny z chwilą wystawienia faktury, lub, jeżeli przed tym dniem nie wystawiono faktury, z upływem terminu, o którym mowa w art. 222 akapit pierwszy.

Dokonując ponownej oceny Państwa stanowiska we wskazanym zakresie należy mieć na uwadze stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wyrażone w wyroku z 19 sierpnia 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 123/20 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z 26 czerwca 2024 r. sygn. akt I FSK 1801/20, będących rozstrzygnięciami w niniejszej sprawie.

W wydanym w niniejszej sprawie ww. orzeczeniu o sygn. akt I SA/Łd 123/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną interpretację.

Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem o sygn. akt I FSK 1801/20 oddalił skargę kasacyjną Organu złożoną na ww. orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi o sygn. akt I SA/Łd 123/20.

W ww. orzeczeniu o sygn. akt I FSK 1801/20, NSA przywołał wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 9 września 2021 r., C-855/19, który został wydany w odpowiedzi na pytanie prejudycjalne sformułowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 17 października 2019 r., sygn. akt I FSK 2248/18. Pytanie, które zapadło na tle stanu faktycznego sprawy, w którym podatnik - z uwagi na przeznaczenie towaru - także nie uważał się za adresata obowiązku określonego w art. 103 ust. 5a ustawy o VAT, dotyczyło oceny zgodności tego przepisu z art. 110 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej - wersja skonsolidowana 2012 r. (Dz. Urz. U.E. z dnia 26 października 2012 r. Nr C 326 s. 1 i nast.) oraz art. 273 Dyrektywy 2006/112/WE Rady tudzież zgodności z art. 69 Dyrektywy 2006/112/WE Rady - w tym ostatnim przypadku przy interpretacji, że kwoty, o których traktuje przepis ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowią zaliczek na VAT w rozumieniu art. 206 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

W wyroku C-855/19 TSUE orzekł, że:

„Artykuły 69, 206 i 273 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że przepisy te stoją na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego, który ustanawia obowiązek zapłaty podatku od wartości dodanej (VAT) od wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw, zanim podatek ten stanie się wymagalny w rozumieniu art. 69.”.

NSA zwrócił uwagę, że konstrukcja art. 103 ust. 5a ustawy o VAT, skutkuje nałożeniem obowiązku zapłaty VAT od wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw, zanim podatek ten stanie się wymagalny w rozumieniu art. 69 dyrektywy Rady 2006/112/WE. Przepis ten stanowi, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów VAT staje się wymagalny z chwilą wystawienia faktury, lub jeżeli przed tym dniem nie wystawiono faktury, z upływem terminu, o którym mowa w art. 222 akapit pierwszy (15-ego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym miało miejsce zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego). Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług przepis ten implementowany został w art. 20 ust. 5 ustawy o VAT. Tymczasem obowiązek zapłaty podatku na podstawie art. 103 ust. 5a ustawy o VAT, powstaje niezależnie od wymagalności podatku wynikającej z art. 69 dyrektywy, co TSUE ocenił jako naruszenie wskazanych przepisów dyrektywy 112/2006/WE.

Jak wskazał NSA, w wyroku o sygn. akt I FSK 1801/20, Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów w wyroku z 28 marca 2022 r., sygn. akt I FSK 206/18 dokonał oceny wpływu omawianego wyroku TSUE na wykładnię art. 103 ust. 5a ustawy o VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów uznał w ww. wyroku z 28 marca 2022 r., sygn. akt I FSK 206/18, że art. 103 ust. 5a ustawy o VAT, obejmuje regulację wyłącznie dotyczącą terminu zapłaty podatku, nie istotna dla rozstrzygnięcia sporu pozostaje analiza pojęcia „paliwa silnikowe”. Rozróżnienie przedmiotu wewnątrzwspólnotowego nabycia i w konsekwencji analiza pojęcia „paliwa silnikowe” w kontekście art. 86 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym, miała znaczenie dla Skarżącej o tyle, o ile wpływała na objęcie Spółki obowiązkiem w postaci samoobliczenia i wpłacenia w terminie 5 dni (od dnia wprowadzenia towarów do miejsca odbioru z zezwolenia lub wprowadzenia ich do składu podatkowego z terytorium innego państwa członkowskiego) kwot podatku. Tak więc, określenie przedmiotu WNT jako paliwa silnikowego w świetle art. 103 ust. 5a ustawy o VAT, pozostawało istotne jedynie w kontekście sposobu i terminu zapłaty podatku określonych tym przepisem.

Uwzględniając powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrujący przedmiotową sprawę uznał, że pojęcie „paliwa silnikowe”, których wewnątrzwspólnotowe nabycie, przy zaistnieniu pozostałych warunków, objęte zostało obowiązkiem ustanowionym w art. 103 ust 5a ustawy o VAT, nie ma istotnego znaczenia dla rozpatrywanej sprawy w świetle wyroku TSUE z 9 września 2021 r. w sprawie C-855/19, który ocenił całą regulację zawartą w tym przepisie ustawy o podatku od towarów i usług jako naruszającą art. 69, 206 i 273 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz zapadłe wyroki sądów administracyjnych w analizowanej sprawie, w tym w szczególności wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 czerwca 2024 r. sygn. akt I FSK 1801/20, w którym wskazano, że art. 103 ust. 5a ustawy VAT narusza art. 69, 206 i 273 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, to stwierdzić należy, że art. 103 ust. 5a ustawy, nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie.