Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego w odniesieniu do należności zabezpieczonych i przekazanych do depozytu sądowego. Uzupełnili go Państwo pismem z 16 października 2024 r. (wpływ 18 października 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi działalność budowlaną w zakresie infrastruktury drogowej. Na przełomie lat 2021 i 2022 r. wykonywał dla spółki z ograniczoną odpowiedzialnością B. budowę dróg dojazdowych do farm wiatrowych. Odbiór robót zgodnie z umową następował sukcesywnie, na co Zainteresowany wystawił faktury.

26 lipca 2022 r. Wnioskodawca otrzymał przelew na łączną kwotę (...) zł tytułem zapłaty za wykonane do tego dnia prace budowlane.

W wyniku sporu wewnętrznego w spółce B., gdzie wskazuje się nadużycie uprawnień członka zarządu w chwili wykonania powyższej płatności na rzecz Wnioskodawcy, doszło do zablokowania tych środków na rachunku wnioskodawcy, a w dalszej części poprzez trwający do dnia dzisiejszego spór, środki zostały zatrzymane do depozytu sądowego.

Kwoty powyższe nie pozostają do dyspozycji Wnioskodawcy, do chwili rozstrzygnięcia sporu są zabezpieczone przez Sąd.

Na podstawie art. 89a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), Zainteresowany chce skorzystać z ulgi za złe długi. Zgodnie z procedurą, poprzedzi korektę zawiadomieniem dłużnika i uzyskaniem informacji z urzędu skarbowego właściwego dłużnikowi, czy posiada status podatnika VAT czynnego.

Pytania

1.Czy Wnioskodawca może skorzystać z ulgi na złe długi, jeśli jego należności są zabezpieczone i przekazane do depozytu sądowego?

2.Czy zabezpieczenie nie będzie potraktowane jako „uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie” zgodnie z art. 89a ust. 2 pkt 6, a w takim przypadku ulga nie przysługuje?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy sytuacja, w której nie ma możliwości korzystania ze środków, z których, na skutek działań zewnętrznych nie może korzystać jest sytuacją, w której należy zastosować ulgę na złe długi. Kwota (...) zł jest kwotą pozostającą przedmiotem zabezpieczenia w postępowaniu toczącym się przed Sądem karnym, w której Wnioskodawca nie jest stroną, a postępowanie toczy się między wewnętrznymi organami spółki B. Wnioskodawca opłacił podatek od pieniędzy, z których nie może korzystać.

Zastosowana sankcja jest uciążliwa dla Spółki, utrudnia jej funkcjonowanie, jednocześnie pozbawiając ją możliwości dysponowania środkami, za które podatek opłaciła. Do czasu rozstrzygnięcia się postępowania karnego, którego Wnioskodawca nie jest stroną, omawiana wierzytelność jest nieściągalna wobec czego zasadne jest umożliwienie skorzystania z ulgi na złe długi jest zasadne.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności, określanej często jako tzw. ulga na złe długi, zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT.

Stosownie do treści art. 89a ust. 1 ustawy,

Natomiast w myśl art. 89a ust. 1a ustawy,

Na podstawie art. 89a ust. 2 ustawy:

Zgodnie z art. 89a ust. 2a ustawy:

Jednocześnie, na podstawie art. 89a ust. 3 ustawy,

Zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy,

Ponadto, stosownie do art. 89a ust. 5 ustawy,

Z powołanych przepisów ustawy wynika, że wierzyciel może dokonać korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego wyłącznie w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną. Oznacza to, że wierzyciel dokonując korekty musi dokonać jej w konkretnej deklaracji, tj. w deklaracji za okres, w którym upłynął 90. dzień od terminu płatności wierzytelności określonego w umowie lub na fakturze. Przy czym składając tę deklarację musi spełnić wszystkie warunki uprawniające go do dokonania takiej korekty.

Jeżeli wierzyciel nie skorzysta z przysługującego mu prawa do dokonania korekty w ww. terminie, może dokonać stosownej korekty w terminie późniejszym, jednak musi „wrócić” do deklaracji za okres, w którym upłynął 90. dzień od umownego terminu płatności, przy czym składając korektę tej deklaracji musi spełnić wszystkie warunki uprawniające go do dokonania takiej korekty.

Prawo do skorzystania przez wierzyciela z odliczenia nieściągalnej wierzytelności (czy to „na bieżąco”, czy też poprzez złożenie deklaracji korygującej) wygasa po okresie, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy, licząc od końca roku, w którym została wystawiona faktura dokumentująca nieuregulowaną wierzytelność oraz przy spełnieniu pozostałych warunków o których mowa w wyżej powołanych przepisach.

Wskazać należy, że termin „należność uregulowana” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika.

Zgodnie z definicją zawartą w Internetowym Słowniku Języka Polskiego, uregulować oznacza „uiścić jakąś należność”. Zatem, biorąc pod uwagę literalną wykładnię ww. przepisów wskazać należy, że uregulowanie należności lub jej części w jakiejkolwiek formie odbywa się poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności, wskutek uiszczenia należności/jej części przez dłużnika bądź osobę trzecią na rzecz wierzyciela.

Pojęcie „uregulowania należności” jest pojęciem szerszym od pojęcia „zapłaty należności”. Ustawodawca użył pojęcia „uregulowane” a nie „zapłacone”, zatem należy uznać, że dopuścił różne sposoby uregulowania należności wobec sprzedawcy towaru lub świadczącego usługi.

Celem każdego zobowiązania cywilnoprawnego jest dążenie obu jego stron do zaspokojenia interesów wierzyciela. Zaspokojenie to wbrew pozorom może nastąpić na wiele sposobów, a jednym z nich jest złożenie przedmiotu zobowiązania do depozytu sądowego.

Zgodnie z art. 467 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

W myśl art. 468 § 1 i 2 ww. ustawy:

Stosownie do treści art. 469 § 1 Kodeksu cywilnego:

Zgodnie z art. 469 § 2 ww. ustawy:

W myśl art. 470 Kodeksu cywilnego:

W świetle cytowanych przepisów, złożenie do depozytu sądowego uważa się za ważne, jeżeli przedmiot złożony odpowiada treści zobowiązania („dłużnik świadczy to co miał świadczyć”) oraz jeżeli zostanie spełniony przynajmniej jeden z warunków wymienionych w art. 467 kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 693² § 1 i § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1568 ze zm.):

Jak stanowi art. 693¹¹ § 1 i § 2 Kodeksu postępowania cywilnego:

We wniosku podali Państwo informacje, z których wynika, że:

• wykonali Państwo dla spółki z ograniczoną odpowiedzialnością budowę dróg dojazdowych do farm wiatrowych i powyższe udokumentowali fakturami;
• 26 lipca 2022 r. otrzymali Państwo przelew tytułem zapłaty za wykonane do tego dnia prace budowlane;
• w wyniku sporu wewnętrznego w spółce B., gdzie wskazuje się nadużycie uprawnień członka zarządu w chwili wykonania powyższej płatności na Państwa rzecz, doszło do zablokowania tych środków na Państwa rachunku, a następnie, poprzez trwający do dnia dzisiejszego spór, środki zostały zatrzymane do depozytu sądowego;
• opisane kwoty nie pozostają do Państwa dyspozycji, do chwili rozstrzygnięcia sporu są zabezpieczone przez Sąd.

W świetle powyższego, powzięli Państwo wątpliwość odnośnie możliwości skorzystania z ulgi na złe długi w odniesieniu do należności zabezpieczonych i przekazanych do depozytu sądowego.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że złożenie opisanych należności do depozytu sądowego jest równoznaczne z uregulowaniem zobowiązania. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „uregulowanie należności”, jednak jak wynika z art. 470 Kodeksu cywilnego „ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia”.

W tym przypadku, pomimo, że opisane środki nie pozostają obecnie do Państwa dyspozycji, doszło niewątpliwie do spełnienia świadczenia przez nabywcę. A to przez jego pryzmat, w myśl powołanych wyżej przepisów, należy oceniać sytuację stron - mowa jest w nich bowiem o uregulowaniu należności, które niewątpliwie wiązać należy z osobą dłużnika jako spełniającego świadczenie, a nie otrzymaniu należności, które właściwe jest dla wierzyciela jako adresata tego świadczenia. W związku z tym, w przypadku zabezpieczenia i przekazania należnej kwoty do depozytu sądowego na podstawie postanowienia sądu, gdy Państwo – jako wierzyciel posiadają wiedzę o skutecznym złożeniu ww. kwoty, jest traktowane jak uregulowanie płatności.

W konsekwencji, brak jest podstaw faktycznych i prawnych dla uznania, że zabezpieczenie i przekazanie do depozytu sądowego środków otrzymanych od nabywcy Państwa usług, nie stanowi zapłaty za wierzytelności wynikających wystawionych przez Państwa faktur. Zatem, należy uznać, że zabezpieczenie tych należności stanowi „uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie”.

Tym samym, nie mogą Państwo dokonać korekty podstawy opodatkowania oraz podatku należnego w odniesieniu do należności zabezpieczonych i przekazanych do depozytu sądowego na podstawie art. 89a ustawy o VAT.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).