Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest:

-    prawidłowe w zakresie wskazania, czy koszty transportu przesyłek stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towaru dokonywanej przez Spółkę i nie stanowią odrębnej usługi na gruncie podatku VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1),

-    prawidłowe w zakresie wskazania, czy kwoty otrzymywane przez Spółkę od „B” (ryczałt za transport) stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę na rzecz klientów, a Spółka powinna potraktować otrzymywaną dopłatę za transport jako kwotę brutto i obliczyć podatek VAT metodą „w stu”, przy zastosowaniu stawki podatku VAT, która jest właściwa dla sprzedawanych przez Spółkę towarów (pytanie oznaczone we wniosku nr 2),

-    nieprawidłowe w zakresie wskazania, czy kwoty należne od „B” za transport towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz użytkownika korzystającego z „C” powinny być wykazywane na fakturach wystawianych przez Spółkę (pytanie oznaczone we wniosku nr 3).

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 września 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy:

-    koszty transportu przesyłek stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towaru dokonywanej przez Spółkę i nie stanowią odrębnej usługi na gruncie podatku VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1),

-    kwoty otrzymywane przez Spółkę od „B” (ryczałt za transport) stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę na rzecz klientów, a Spółka powinna potraktować otrzymywaną dopłatę za transport jako kwotę brutto i obliczyć podatek VAT metodą „w stu”, przy zastosowaniu stawki podatku VAT, która jest właściwa dla sprzedawanych przez Spółkę towarów (pytanie oznaczone we wniosku nr 2),

-    kwoty należne od „B” za transport towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz użytkownika korzystającego z „C” powinny być wykazywane na fakturach wystawianych przez Spółkę (pytanie oznaczone we wniosku nr 3).

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 4 listopada 2024 r. (wpływ 4 listopada 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

1.

„A” (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Spółka sprzedaje towary za pośrednictwem platformy „B”. Towary są sprzedawane po cenie wskazanej na platformie. Do sprzedaży standardowo doliczane są koszty transportu, które klient potwierdza i za które płaci przy dokonywaniu zamówienia.

Transport odbywa się za pośrednictwem firm kurierskich. Spółka nie posiada floty samochodowej przeznaczonej do doręczania przesyłek i nie świadczy usług kurierskich /transportowych. Spółka nie zawiera odrębnych umów z klientami na świadczenie usług kurierskich/transportowych.

Klientami Spółki są zarówno osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, jak i przedsiębiorcy (podatnicy VAT). Klientami Spółki mogą być również osoby prawne niebędące podatnikami VAT.

2.

Część klientów kupujących towary Spółki na platformie „B” korzysta z usługi „C”. „C” jest usługą oferowaną przez „B”, po opłaceniu której użytkownik otrzymuje bezpłatne dostawy towarów zakupionych na platformie (po spełnieniu określonych warunków, m.in. minimalnej kwoty zamówienia) do paczkomatów i punktów odbioru lub bezpośrednio pod wskazany adres. Towary objęte sprzedażą w ramach „C” są odpowiednio oznaczone na platformie.

Płatność za usługę „C” jest realizowana przez użytkownika (klienta dokonującego zakupu na platformie „B”) na rzecz „B”. Usługa „C” jest zatem usługą świadczoną przez „B” na rzecz klienta dokonującego zakupu na platformie.

Klienci, którzy wykupili usługę „C” i korzystają z tej usługi, nie płacą Spółce za transport zakupionych towarów. Koszty transportu towaru w ustalonej części pokrywa w takim przypadku „B”. Warunki rozliczeń pomiędzy sprzedającymi a „B” są opisane w regulaminie usługi „C”.

Klienci, którzy zakupili od Spółki towar na platformie „B” płacą za zamówienie za pośrednictwem platformy „B”. W przypadku zakupienia towaru z wykorzystaniem usługi „C”, Spółka otrzymuje od „B” rozliczenie/przelew na kwotę odpowiadającą cenie zakupionych towarów oraz umówionym ryczałcie za transport.

3.

W związku ze sprzedażą towarów za pośrednictwem platformy „B”, Spółka wystawia faktury na klientów. Faktury wystawiane są na całą kwotę płatności należnej od klienta, tj. kwotę obejmującą również koszty transportu towaru, które w zbiorczym przelewie przekazuje Spółce „B”, sumując w jednej płatności wartość zamówienia, za którą należność uiścił klient oraz własną dopłatę do transportu zamówienia.

Wskazany powyżej sposób fakturowania jest stosowany do każdej sprzedaży, w tym również dokonywanej na rzecz użytkowników korzystających z programu „C”, tj. faktura wystawiona jest na kwotę obejmującą wynagrodzenie za towar oraz koszt transportu w wysokości kwoty pokrywanej przez „B” (którą to kwotę Spółka otrzymuje w ramach rozliczeń z „B”).

Uzupełnienie opisu sprawy

W odpowiedzi na pytanie:

wskazali Państwo:

W odpowiedzi na pytanie :

wskazali Państwo:

W odpowiedzi na pytanie:

wskazali Państwo:

W odpowiedzi na pytanie:

wskazali Państwo:

W odpowiedzi na pytanie:

wskazali Państwo:

W odpowiedzi na pytanie:

wskazali Państwo:

W odpowiedzi na pytanie:

wskazali Państwo:

W odpowiedzi na pytanie:

wskazali Państwo:

W odpowiedzi na pytanie:

wskazali Państwo:

Pytania

1.  Czy koszty transportu przesyłek stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towaru dokonywanej przez Wnioskodawcę i nie stanowią odrębnej usługi na gruncie podatku VAT?

2.  Czy kwoty otrzymywane przez Spółkę od „B” (ryczałt za transport) stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę na rzecz klientów, a Spółka powinna potraktować otrzymywaną od „B” dopłatę za transport jako kwotę brutto i obliczyć podatek VAT metodą „w stu”, przy zastosowaniu stawki podatku VAT, która jest właściwa dla sprzedawanych przez Spółkę towarów?

3.  Czy kwoty należne od „B” za transport towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz użytkownika korzystającego z „C” powinny być wykazywane na fakturach wystawianych przez Spółkę?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Koszty transportu przesyłek stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towaru dokonywanej przez Wnioskodawcę i nie stanowią odrębnej usługi na gruncie podatku VAT.

Ad 2.

Kwoty otrzymywane przez Spółkę od „B” (ryczałt za transport) stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę na rzecz klientów, a Spółka powinna potraktować otrzymywaną od „B” dopłatę za transport jako kwotę brutto i obliczyć podatek VAT metodą „w stu”, przy zastosowaniu stawki podatku VAT, która jest właściwa dla sprzedawanych przez Spółkę towarów.

Ad 3.

Kwoty należne od „B” za transport towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz użytkownika korzystającego z „C” powinny być wykazywane na fakturach wystawianych przez Spółkę.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia szersze uzasadnienie przyjmowanego stanowiska.

UZASADNIENIE:

Ad 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r. poz. 361; dalej: „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych przez podatnika.

Zgodnie natomiast z art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów.

Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem VAT powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia czynności nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną czynność kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej czynności wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności kompleksowej.

Co istotne, aby móc wskazać, że dana czynność jest czynnością złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania czynności zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o VAT oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej, nie regulują bezpośrednio kwestii czynności złożonych. Jednakże, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług.

Nie ulega wątpliwości, że w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego /zdarzenia przyszłego, w przypadku sprzedaży towarów przez Spółkę na rzecz klientów, można wyróżnić dwa elementy składowe transakcji: sprzedaż towarów (czynność główna) oraz ich transport (którego koszty Spółka dolicza do wartości sprzedawanych towarów).

W analizowanych okolicznościach nie można stwierdzić, że usługi transportowe sprzedawanych przez Wnioskodawcę towarów stanowią dla klienta cel sam w sobie i powinny być traktowane jako odrębne, niezależne świadczenie. W okolicznościach przedstawionych przez Spółkę, za dostawę złożoną – której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne – należy uznać dostawę towarów wraz z usługą transportu. W konsekwencji, do usług transportowych Spółka powinna stosować tę samą stawkę VAT oraz rozpoznawać ten sam moment powstania obowiązku podatkowego, jak dla dostawy towarów, albowiem w istocie usługi te stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest potwierdzane w licznych interpretacjach przepisów prawa podatkowego. W szczególności:

·    w Interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) 7 grudnia 2023 r. (nr 0114-KDIP1-3.4012.662.2023.1.PRM) organ stwierdził, że „W omawianej sprawie, koszty transportu doliczone do sprzedaży towaru (książki lub książek), nie stanowią wynagrodzenia z tytułu wykonania samodzielnej usługi, lecz są to koszty dodatkowe podstawowej czynności jaką jest sprzedaż towaru. W tym przypadku, koszty transportu są kosztami związanymi ze świadczeniem głównym, które w efekcie kształtują kwotę ostateczną żądaną od nabywcy. W konsekwencji, koszty transportu ponoszone w związku ze sprzedażą ww. towarów stanowią element świadczenia pomocniczego, a zatem zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów (świadczenia głównego). Istotą przedmiotowej transakcji jest sprzedaż książki, natomiast aby skutecznie zrealizować sprzedaż książki należy ten towar dostarczyć do odbiorcy. Tym samym, podstawą opodatkowania w niniejszej sprawie jest kwota należna jaką otrzymuje Pani od nabywcy, na którą składają się cena określona dla dostawy towaru uwzględniająca koszt usługi transportowej świadczonej przez Kontrahenta, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy w zw. z art. 29a ust. 6 ustawy”;

·    w Interpretacji indywidualnej wydanej przez DKIS 31 października 2023 r. (nr 0111-KDIB3-3 4012.272.2023.3.MW) organ stwierdził, że: „Transport sprzedawanych przez Państwa towarów stanowi integralną część dostawy towarów. Obciążają Państwo kontrahentów kosztami transportu w związku ze sprzedażą tych towarów, a transport ten służy zrealizowaniu dostawy towarów. Transport nie może być zatem samodzielnym przedmiotem sprzedaży dla kontrahenta. Z treści wniosku wskazali Państwo, że Spółka nie prowadzi działalności w zakresie usług transportowych, a organizując transport korzysta z usług firm spedycyjnych, kurierskich i transportowych. Ponadto w uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że nie zawierają Państwo żadnych (oddzielnych od dostawy towarów) umów z kontrahentami na świadczenie usług transportowych. Z powyższego wynika, że nie praktykują Państwo zawierania samodzielnych umów na transport sprzedawanych przez Spółkę wyrobów/towarów, a jedynie organizują Państwo transport w ścisłym powiązaniu ze sprzedawanymi przez Spółkę własnymi wyrobami/towarami. W konsekwencji, dostawa towarów stanowi świadczenie główne, natomiast świadczeniem pomocniczym jest usługa transportowa, która jest ściśle związana z ww. dostawami towarów. Z ekonomicznego punktu widzenia każda z tych dostaw wraz z transportem jest obiektywnie jedną transakcją. Zatem również z ekonomicznego punktu widzenia dostawa towarów wraz z transportem nie powinny być dzielone dla celów podatkowych na poszczególne elementy, gdyż tworzą jedną złożoną czynność. Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy zatem stwierdzić, że w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z jednym przedmiotem opodatkowania – jedną czynnością, tj. dostawą towarów”;

·    w Interpretacji indywidualnej wydanej przez DKIS 18 listopada 2022 r. (nr 0114-KDIP1 -3.4012.486.2022.1.KP) organ stanął na stanowisku, że: „nie można stwierdzić, że usługa transportu sprzedawanych przez Pana towarów stanowi cel sam w sobie i powinna być traktowana jako odrębne, niezależne świadczenie. W okolicznościach przedstawionych przez Pana, za dostawę złożoną – której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne – należy uznać odpowiednio dostawę towarów wraz z usługą transportu. Tym samym skoro sprzedając towary ma Pan obowiązek dostarczyć je do zamawiającego to wymienione czynności należy traktować jako jedną usługę złożoną”;

Wnioskodawca zwraca uwagę, że interpretacja ta dotyczyła sprzedaży książek realizowanej on-line za pośrednictwem sprzedażowej platformy internetowej.

·    w Interpretacji indywidualnej DKIS wydanej 5 lutego 2021 r. (nr 0114-KDIP1-1.4012. 774.2020.1.RR) organ interpretacyjny potwierdzając stanowisko przedstawione przez podatnika wskazał, że: „koszty transportu doliczone do sprzedaży towaru, nie stanowią wynagrodzenia z tytułu wykonania samodzielnej usługi, lecz są to koszty dodatkowe podstawowej czynności jaką jest sprzedaż towaru. W tym przypadku, koszty transportu są kosztami związanymi ze świadczeniem głównym, które w efekcie kształtują kwotę ostateczną żądaną od nabywcy”.

Analogiczne podejście – potwierdzające stanowisko Wnioskodawcy w analizowanej sprawie – zostało przedstawione w Interpretacji indywidualnej DKIS z 4 lutego 2022 r. (nr 0114 -KDIP4-2.4012.862.2021.1.MC), 2 listopada 2020 r. (nr 0113-KDIPT1-1.4012.672.2020.1.RG), 11 września 2017 r. (nr 0112-KDIL1-3.4012.248 2017.2.AP) i szeregu innych interpretacji.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie ulega wątpliwości, że w analizowanym stanie faktycznym /zdarzeniu przyszłym koszty transportu przesyłek stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towaru dokonywanej przez Wnioskodawcę i nie stanowią odrębnej usługi na gruncie podatku VAT.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu stanowiska w odniesieniu do pytania nr 1 znajdzie zastosowanie również w odniesieniu do drugiego przedstawionego pytania, tj. otrzymywane przez Spółkę od „B” (ryczałt za transport) również powinny stanowić element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę na rzecz klientów.

Zgodnie z przywoływanym już art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Do podstawy opodatkowania VAT wlicza się zatem dotacje, subwencje i inne dopłaty, ale tylko takie, które mają bezpośredni wpływ na zapłatę (cenę) z tytułu dostawy towaru lub świadczenia usługi.

Taki charakter mają w ocenie Wnioskodawcy dopłaty, które powodują, że nabywca towaru lub usługi, z powodu dopłaty otrzymanej przez sprzedawcę (od podmiotu trzeciego), płaci cenę niższą lub nie płaci jej w ogóle. Jeśli sprzedawca dla konkretnej dostawy towarów lub konkretnego świadczenia usług otrzymuje od innego podmiotu takie właśnie dofinansowanie w postaci bezpośredniej dopłaty do ceny towaru lub usługi, to wówczas tego rodzaju dofinansowanie stanowi uzupełniający element podstawy opodatkowania z tytułu sprzedaży.

Stanowisko takie jest potwierdzane w interpretacjach podatkowych. Przykładowo:

·    w Interpretacji indywidualnej z 2 kwietnia 2024 r. (nr 0114-KDIP4-3.4012.70.2024. 1.MKA) DKIS wskazał, że otrzymana przez podatnika pomoc (finansowanie) na pokrycie kosztów zakupu owoców, warzyw i produktów mlecznych, przekazywanych nieodpłatnie do szkół w ramach „Programu dla szkół”, stanowi podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu VAT. W okolicznościach sprawy, podatnik przekazywał nieodpłatnie szkołom owoce, warzywa i produkty mleczne, za co otrzymywał finansowanie z Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa. Wysokość finansowania określana była jako iloczyn odpowiedniej stawki dla 1 porcji oraz liczby porcji owoców i warzyw lub mleka i przetworów mlecznych udostępnionych dzieciom. DKIS stwierdził, że: „wysokość otrzymanej pomocy uzależniona jest od liczby dostarczonych porcji owoców i warzyw lub mleka i przetworów mlecznych oraz ustalonej stawki za porcję. Zatem mamy do czynienia z dostawą konkretnych towarów za określoną cenę na rzecz określonych odbiorców. Fakt, że stawki za porcję ww. produktów ustalone zostały w rozporządzeniu, nie zmienia charakteru dokonywanych przez Pana dostaw, tj. odpłatnych dostaw towarów. Co prawda, jak wynika z wniosku, dostawa towarów jest dokonywana na rzecz innych podmiotów, niż te które dokonują płatności, jednak charakter wyliczenia należności przesądza o uznaniu, że Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa przekazując pomoc w imieniu Unii Europejskiej oraz z Budżetu Krajowego, w istocie przekazuje należność za dostawę owoców, warzyw i produktów mlecznych”;

·    w Interpretacji indywidualnej z 7 marca 2024 r. (nr 0113-KDIPT1-1.4012.29.2024.1.ZR) DKIS stwierdził, że otrzymane przez podatnika dofinansowanie na przeprowadzanie staży podyplomowych i szkoleń specjalistycznych podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (jako składnik ceny za usługę): „W konsekwencji powyższego przeprowadzanie przez Państwa staży podyplomowych lekarzy oraz szkoleń specjalistycznych w formie rezydentur stanowi odpłatne świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem środki pieniężne otrzymywane przez Państwa od Marszałka Województwa lub Ministra Zdrowia w celu świadczenia usług polegających na przeprowadzaniu stażu podyplomowego lekarzy oraz szkoleń specjalistycznych w trybie rezydenckim stanowią podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy. Jednocześnie zauważenia wymaga, że otrzymanie dofinansowania nie stanowi samo w sobie żadnej czynności, ani też zdarzenia opodatkowanego. Dotacje podlegają opodatkowaniu jako składnik ceny czynności, z którą są związane. Skutkuje to tym, że jeśli dotacje dotyczą usługi opodatkowanej podatkiem VAT to podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla danej usługi, jeśli natomiast dotyczą usługi zwolnionej z opodatkowania to podlegają zwolnieniu analogicznie jak usługa, której dotyczy finansowanie”;

•    w Interpretacji indywidualnej z 16 maja 2019 r. (nr 0115-KDIT1-2.4012.129 2019.2.RS) wskazano, że rekompensata otrzymana przez spółkę świadczącą usługi transportu jako wyrównanie wyniku finansowego netto do poziomu poniesionych kosztów plus tzw. rozsądny zysk stanowi obrót w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, przekazywane przez „B” kwoty na rzecz Spółki mają charakter dopłaty do ceny, gdyż mają na celu pokrycie kosztów transportu, które zasadniczo obciążają klienta jako element składowy dostawy towarów. A zatem, gdyby nie dopłata „B” (oferowana dla użytkowników „C”), Spółka obciążałaby kosztami przesyłki swoich klientów – a więc cena za dostawę byłaby dla klienta wyższa.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko zgodnie z którym kwoty otrzymywane przez Spółkę od „B” (ryczałt za transport) stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę na rzecz klientów.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, otrzymaną od „B” dopłatę za transport Spółka powinna potraktować jako kwotę brutto. A zatem podatek VAT należy obliczyć metodą „w stu”, przy zastosowaniu stawki podatku VAT, która jest właściwa dla sprzedawanych przez Spółkę towarów.

Ad 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty należne Spółce od „B” za transport towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz użytkownika korzystającego z „C” powinny być wykazywane na wystawianych przez Spółkę fakturach dokumentujących te dostawy.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie natomiast z art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą czynności, o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1 tego przepisu.

Wskazany przepis nie oznacza, że podatnik (Spółka) nie może udokumentować fakturą sprzedaży na rzecz podmiotów innych niż podatnicy VAT/osoby prawne niebędące podatnikami VAT.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, faktura powinna zawierać m.in.:

·cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto) – art. 106e ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT;

·wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto) – art. 106e ust. 1 pkt 11 ustawy o VAT;

·sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku – art. 106e ust. 1 pkt 13 ustawy o VAT;

·kwotę należności ogółem – art. 106e ust. 1 pkt 15 ustawy o VAT.

Skoro – jak przedstawiono w odpowiedzi na pytanie nr 2 – kwoty otrzymywane przez Spółkę od „B” (ryczałt za transport) stanowią element podstawy opodatkowania (tj. element ceny) z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę na rzecz klientów – powinny one zostać odzwierciedlone na fakturach wystawianych przez Spółkę na rzecz klientów.

W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy, kwoty należne Spółce od „B” za transport towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz użytkownika korzystającego z „C” powinny być wykazywane na wystawianych przez Spółkę fakturach dokumentujących te dostawy.

W świetle przedstawionej argumentacji, Spółka wnosi o potwierdzenie przedstawionego stanowiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest:

-    prawidłowe w zakresie wskazania, czy koszty transportu przesyłek stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towaru dokonywanej przez Spółkę i nie stanowią odrębnej usługi na gruncie podatku VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1),

-    prawidłowe w zakresie wskazania, czy kwoty otrzymywane przez Spółkę od „B” (ryczałt za transport) stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę na rzecz klientów, a Spółka powinna potraktować otrzymywaną dopłatę za transport jako kwotę brutto i obliczyć podatek VAT metodą „w stu”, przy zastosowaniu stawki podatku VAT, która jest właściwa dla sprzedawanych przez Spółkę towarów (pytanie oznaczone we wniosku nr 2),

-    nieprawidłowe w zakresie wskazania, czy kwoty należne od „B” za transport towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz użytkownika korzystającego z „C” powinny być wykazywane na fakturach wystawianych przez Spółkę (pytanie oznaczone we wniosku nr 3).

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy:

Natomiast na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Podkreślenia wymaga, że na gruncie podatku od towarów i usług, dana czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych kosztów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Nie każda jednak czynność stanowiąca usługę, w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Według art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

W kwestii ustalenia podstawy opodatkowania należy przywołać art. 29a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym:

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. Stosownie do tego przepisu:

W świetle art. 29a ust. 7 ustawy:

W myśl art. 29 ust. 10 ustawy:

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady podstawa opodatkowania obejmuje wszystko co stanowi wartość otrzymanego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego. Przepis art. 29a ust. 6 i ust. 7 ustawy wymienia elementy, które powinny być wliczane bądź nie do podstawy opodatkowania.

W opisie sprawy wskazali Państwo, że Spółka sprzedaje towary za pośrednictwem platformy „B”. Towary są sprzedawane po cenie wskazanej na platformie. Do sprzedaży standardowo doliczane są koszty transportu, które klient potwierdza i za które płaci przy dokonywaniu zamówienia.

Transport odbywa się za pośrednictwem firm kurierskich. Spółka nie posiada floty samochodowej przeznaczonej do doręczania przesyłek i nie świadczy usług kurierskich /transportowych. Spółka nie zawiera odrębnych umów z klientami na świadczenie usług kurierskich/transportowych.

Klientami Spółki są zarówno osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, jak i przedsiębiorcy (podatnicy VAT). Klientami Spółki mogą być również osoby prawne niebędące podatnikami VAT.

Płatność za transport nie stanowi zwrotu wydatków poniesionych przez Spółkę w imieniu klienta. Spółka bowiem zamawia transport we własnym imieniu i na własny rachunek, a nie w imieniu i na rzecz klienta. Spółka nie ujmuje kosztów przejściowo w prowadzonej ewidencji na potrzeby podatku.

Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności dotyczą wskazania, czy koszty transportu przesyłek stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towaru dokonywanej przez Państwa i nie stanowią odrębnej usługi na gruncie podatku VAT.

Należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia czynności nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną czynność kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej czynności wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności kompleksowej.

Co istotne, aby móc wskazać, że dana czynność jest czynnością złożoną powinna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania czynności zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r. str. 1 ze zm.), nie regulują kwestii czynności złożonych. Jednakże, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług.

Należy wskazać, że z przytoczonych regulacji wynika, że w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów lub konkretnego świadczenia usług.

Należy zauważyć, że w opisanej sprawie koszty transportu doliczone do sprzedaży towaru, nie stanowią wynagrodzenia z tytułu wykonania samodzielnej usługi, lecz są to koszty dodatkowe podstawowej czynności jaką jest sprzedaż towarów. W tym przypadku, koszty transportu są kosztami związanymi ze świadczeniem głównym, które w efekcie kształtują kwotę ostateczną żądaną od nabywcy. W konsekwencji, koszty transportu ponoszone w związku ze sprzedażą ww. towarów stanowią element świadczenia pomocniczego, a zatem zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów (świadczenia głównego). Istotą przedmiotowej transakcji jest sprzedaż towarów, natomiast aby skutecznie zrealizować sprzedaż towarów należy ten towar dostarczyć do odbiorcy.

Zatem nie można stwierdzić, że usługa transportu sprzedawanych przez Państwa towarów stanowi cel sam w sobie i powinna być traktowana jako odrębne, niezależne świadczenie. W okolicznościach przedstawionych przez Państwa, za dostawę złożoną – której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne – należy uznać odpowiednio dostawę towarów wraz z usługą transportu. Tym samym skoro sprzedając towary mają Państwo obowiązek dostarczyć je do zamawiającego to wymienione czynności należy traktować jako jedną czynność złożoną.

W konsekwencji koszty transportu przesyłek stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towaru dokonywanej przez Państwa i nie stanowią odrębnej usługi na gruncie podatku VAT.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 jest prawidłowe.

W dalszej części Państwa wątpliwości dotyczą wskazania, czy kwoty otrzymywane przez Spółkę od „B” (ryczałt za transport) stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę na rzecz klientów, a Spółka powinna potraktować otrzymywaną od „B” dopłatę za transport jako kwotę brutto i obliczyć podatek VAT metodą „w stu”, przy zastosowaniu stawki podatku VAT, która jest właściwa dla sprzedawanych przez Spółkę towarów.

Z opisu sprawy wynika, że w przypadku dostaw towarów objętych usługą „C”, koszty transportu towarów nie są płacone przez ich nabywcę przy dokonywaniu zamówienia. Klienci, którzy wykupili usługę „C” i korzystają z tej usługi, nie płacą bowiem Państwu za transport zakupionych towarów, lecz koszty transportu towaru w ustalonej części pokrywa „B”. Spółka otrzymuje bowiem od „B” rozliczenie/przelew na kwotę odpowiadającą cenie zakupionych towarów oraz umówiony ryczałt za transport (ustalony odgórnie w wysokości (...) zł brutto za każdą etykietę wystawioną przez „B”), przy czym Spółka nie wystawia faktur na „B” w związku z otrzymywanym ryczałtem za transport.

Ponadto wskazali Państwo, że otrzymany ryczałt za transport ma wpływ na cenę sprzedawanych towarów, gdyż powoduje, że klient płaci ostatecznie niższą cenę, tj. w przypadku braku usługi „C” klient poniósłby dodatkowy koszt usługi dostawy.

Powyższe okoliczności wskazują, że Spółka dokonuje świadczenia złożonego: dostawy towarów wraz z ich transportem i co do zasady – gdyby nie ryczał za transport otrzymany od „B” – koszty tego transportu zobowiązany byłby zapłacić klient – nabywca towarów. Oznacza to, że koszty transportu stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towaru dokonywanej przez Państwa, bowiem kwoty otrzymywane od „B” jako ryczałt za transport stanowią zapłatę części ceny przez osobę trzecią.

Należy bowiem podkreślić, że w sytuacji gdy podatnik dokonał dostawy towarów lub wykonał usługę i w ramach odpłatności za tę usługę otrzymał pewną kwotę pieniężną – przy ustaleniu podstawy opodatkowania należy wziąć pod uwagę wartość całego świadczenia, które jest należne od nabywcy, względnie od osoby trzeciej. Obejmuje to więc także wartość świadczeń osób trzecich, jeżeli jako efekt świadczenia przez podatnika są one zapłacone lub należne. Typowym przykładem zastosowania tej regulacji jest przypadek, gdy dostawca obciąża nabywcę zaledwie częścią ceny, ponieważ pozostała część jest finansowana przez inny podmiot. Fakt, iż inny podmiot finansuje część (nawet znaczną) należności z tytułu dokonanej dostawy, nie sprawia, że podmiot ten staje się stroną transakcji polegającej na dostawie towarów lub świadczeniu usług; nie staje się w szczególności nabywcą dostarczonych towarów lub wykonanych usług – niemniej jednak kwota przezeń zapłacona (lub należna od niego) stanowiąca element kwoty należnej z tytułu dokonanej transakcji wchodzi do podstawy opodatkowania tej czynności.

Podsumowując należy stwierdzić, że otrzymywany od „B” ryczałt za transport jako zapłata części ceny za towar przez osobę trzecią stanowi podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Przechodząc natomiast do kwestii ustalenia, czy otrzymane od „B” dopłaty (ryczałt za transport) są kwotami brutto czy netto, należny zauważyć, że jak rozstrzygnięto wyżej, otrzymane przez Państwa dopłaty stanowią podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy. Zatem kwota podatku należnego powinna być wyliczona metodą „w stu”, traktując otrzymane dopłaty (ryczałt za transport) jako kwotę brutto, tj. kwotę zawierającą podatek należny. W konsekwencji są Państwo zobowiązani wyliczyć wartość należnego VAT od otrzymanych dopłat tzw. metodą „w stu”, traktując wysokość otrzymanego ryczałtu za transport jako kwoty brutto, tj. obejmujące już należny podatek VAT.

Podsumowując, stwierdzić należy, że kwoty otrzymywane przez Spółkę od „B” (ryczałt za transport) stanowią element podstawy opodatkowania z tytułu dostawy towarów dokonywanej przez Spółkę na rzecz klientów, a Spółka powinna potraktować otrzymywaną od „B” dopłatę za transport jako kwotę brutto i obliczyć podatek VAT metodą „w stu”, przy zastosowaniu stawki podatku VAT, która jest właściwa dla sprzedawanych przez Spółkę towarów.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również wskazania, czy kwoty należne od „B” za transport towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz użytkownika korzystającego z „C” powinny być wykazywane na fakturach wystawianych przez Spółkę.

Z wniosku wynika, że w związku ze sprzedażą towarów za pośrednictwem platformy „B”, Spółka wystawia faktury na klientów. Faktury wystawiane są na całą kwotę należnej od klienta płatności, tj. kwotę obejmującą również koszty transportu towaru, które w zbiorczym przelewie przekazuje Spółce „B”, sumując w jednej płatności wartość zamówienia, za którą należność uiścił klient oraz własną dopłatę do transportu zamówienia.

Wskazany powyżej sposób fakturowania jest stosowany do każdej sprzedaży, w tym również dokonywanej na rzecz użytkowników korzystających z programu „C”, tj. faktura wystawiona jest na kwotę obejmującą wynagrodzenie za towar oraz koszt transportu w wysokości kwoty pokrywanej przez „B” (którą to kwotę Spółka otrzymuje w ramach rozliczeń z „B”). Otrzymywany ryczałt za transport Spółka ujmuje w osobnej pozycji na fakturze.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

I tak, w myśl art. 106a pkt 1 ustawy:

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy:

Odnosząc się do kwestii wykazania kosztów transportu w osobnej pozycji na fakturze dokumentującej dostawę towarów należy wskazać, że w niniejszej sprawie przedmiotem sprzedaży – jak wyżej stwierdzono – jest jedno świadczenie złożone odpowiednio w postaci dostawy towarów. Zatem całość zapłaty należnej z tytułu danego świadczenia złożonego powinna być udokumentowana wystawieniem faktury, w której w części zasadniczej przeznaczonej na wskazanie nazwy towaru lub usługi winna znaleźć się wyłącznie nazwa właściwa dotycząca dostawy danego towaru.

Faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają znaczenie dowodowe. Umieszczenie zatem na fakturze w części przeznaczonej na nazwę (rodzaj) towaru lub usługi kilku rożnych świadczeń może sugerować, że przedmiotem sprzedaży było kilka odrębnych świadczeń, a nie jedno świadczenie. Powyższe natomiast skutkować może obowiązkiem zastosowania różnych stawek podatku dla wykazanych odrębnie czynności.

W sprawie objętej wnioskiem, jak wykazano powyżej, występuje jedno świadczenie (w postaci danej dostawy towarów), do wartości którego są wliczone koszty towarzyszące dostawie, tj. w przypadku korzystania przez klienta z usługi „C” ryczałt za transport wypłacany Spółce przez „B”. Zatem z dokumentu poświadczającego dokonanie danej dostawy musi jednoznacznie wynikać, że przedmiotem transakcji jest dostawa towaru, a nie dostawa towaru i jakaś inna usługa.

Wobec powyższego, na fakturze dokumentującej taką sprzedaż – a precyzyjniej rzecz ujmując, w tej jej części, która odzwierciedla elementy obligatoryjne w świetle przepisów prawa – powinna widnieć tylko jedna pozycja – dostawa towaru. W pozycji tej – co należy wywodzić z treści art. 29a ust. 1 w zw. z ust. 6 ustawy – powinna być zsumowana wartość świadczenia głównego (dostawy towaru) oraz świadczenia pomocniczego (ryczałt za transport).

W konsekwencji prawidłowy jest sposób dokumentowania świadczenia złożonego, na które składa się dana dostawa towarów (jako świadczenie główne) oraz ryczałt za transport (jako świadczenie pomocnicze), poprzez ujęcie całego świadczenia kompleksowego w jednej pozycji dokumentującej sprzedaż.

Należy zatem stwierdzić, że ryczałt za transport towarów sprzedawanych przez Spółkę w ramach dostawy towarów nie może być ujmowany przez Spółkę jako osobna pozycja na fakturze. Spółka nie może wykazywać ryczałtu za transport, otrzymywanego od „B”, a dotyczącego określonej dostawy towarów jako osobnej pozycji na fakturze. Jednocześnie wskazać należy, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby np. w części informacyjnej faktury lub innym dokumencie, zawrzeć wszystkie inne elementy oraz ich wartość, które składają się na cenę całej dostawy.

Podsumowując, stwierdzić należy, że kwoty należne od „B” za transport towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz użytkownika korzystającego z „C” powinny być wykazywane na fakturach wystawianych przez Spółkę poprzez ujęcie całego świadczenia kompleksowego (dostawa towarów i ryczałt za transport) w jednej pozycji na fakturze.

Tym samym oceniając całościowo, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia;

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).