Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu przemieszczenia towarów, w przypadku gromadzenia wskazanych dokumentów (faktury od przewoźnika towarów oraz bankowego potwierdzenia przelewu, potwierdzającego zapłatę za wysyłkę lub transport towarów).

Treść wniosku jest następująca: 

Opis stanu faktycznego

A. ApS (dalej jako „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest Spółką z siedzibą w Danii, zarejestrowaną w Polsce jako czynny podatnik podatku VAT i podatnik VAT-UE. Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż odzieży pod marką własną.

Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (zwane dalej: „WDT”) na rzecz kontrahentów z różnych państw Unii Europejskiej. Kontrahenci to podmioty posiadające właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. W przypadku większości dostaw, to Wnioskodawca jest odpowiedzialny za organizację transportu, którego realizację zleca zewnętrznemu przewoźnikowi.

W związku z tym, że 1 stycznia 2020 r. zaczęło być stosowane Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające Rozporządzenie Wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (zwane dalej: „Rozporządzeniem”), ustanawiające możliwość skorzystania z domniemania dokonania WDT dla celów zastosowania stawki 0% w przypadku zgromadzenia określonych w Rozporządzeniu dokumentów. Spółka zastanawia się nad możliwością skorzystania z tego domniemania w przypadku tych dostaw wewnątrzwspólnotowych, gdy towary są transportowane na jej rzecz przez osobę trzecią (przewoźnika), która nie jest podmiotem powiązanym ze Spółką.

W celu skorzystania z domniemania WDT (a więc domniemania, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium kraju do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty) Spółka zamierza gromadzić następujące dokumenty:

• fakturę od przewoźnika towarów, oraz
• bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów.

Bankowe potwierdzenie przelewu będzie pobierane przez pracownika Spółki lub inną upoważnioną osobę z systemu bankowości elektronicznej banku. Wnioskodawca zaznacza, że uzyskanie potwierdzenia z systemu bankowości elektronicznej banku wymaga zalogowania się do systemu bankowości elektronicznej banku za pomocą indywidualnych danych dostępowych Spółki. Po zalogowaniu możliwe jest wygenerowanie potwierdzenia przelewu w formacie PDF poprzez naciśnięcie odpowiedniego przycisku w systemie. Potwierdzenie dokonania płatności jest generowane w sposób automatyczny wprost z systemu bankowego i jest przez to zgodne z danymi w systemie banku. Osoba logująca się do systemu bankowości internetowej nie ma możliwości wpłynięcia na treść uzyskanego potwierdzenia, przede wszystkim nie wprowadza danych oraz wartości, które mają się na tym potwierdzeniu znaleźć. Dane te odpowiadają bowiem danym przelewu dokonanego z konta Wnioskodawcy. Otrzymany z systemu bankowości elektronicznej plik jest w formacie PDF, co uniemożliwia jego edycję bez ingerencji w integralność pliku. Nawet po naruszeniu takiej integralności możliwe jest zweryfikowanie autentyczności dokumentu poprzez porównanie jego danych z danymi w systemie bankowym.

Dodatkowo, Spółka pragnie wskazać, że ze względu na to, że potwierdzenia przelewu będę generowane z systemu bankowości elektronicznej, na bankowym potwierdzeniu przelewu nie będzie znajdował się podpis pracownika banku ani pieczęć banku.

Spółka wyjaśnia, że w odniesieniu do każdej dostawy wewnątrzwspólnotowej, będącej przedmiotem niniejszego wniosku, spełnione będą pozostałe warunki formalne, wymagane dla skorzystania ze stawki VAT 0% dla WDT (np. Wnioskodawca, składając deklarację podatkową, w której wykazuje dostawę wewnątrzwspólnotową, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE. Wnioskodawca terminowo składa poprawną informację podsumowującą. Nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny VAT-UE, itd ). Spełnienie tych pozostałych warunków formalnych nie jest przedmiotem zapytania Spółki.

Przewoźnicy odpowiedzialni za przewóz towarów i z usług których Spółka korzysta, oraz bank, za pośrednictwem którego dokonuje przelewów na rzecz przewoźników, są podmiotami odrębnymi i niezależnymi od siebie jak i od Spółki i nabywców jej towarów. Nabywcami towarów Spółki mogą być z kolei albo podmioty powiązane albo też podmioty niepowiązane ze Spółką.

Pytanie

Czy dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, w przypadku których towary są transportowane przez niezależnego przewoźnika działającego na rzecz Spółki, Spółka będzie mogła skorzystać z domniemania z art. 45a ust. 1 lit. a) i ust. 3 Rozporządzenia i w efekcie zastosować stawkę VAT 0%, jeżeli zgromadzi następujące dokumenty dotyczące konkretnej dostawy:

• fakturę od przewoźnika towarów oraz
• bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów, wygenerowane przez Spółkę w systemie bankowości elektronicznej?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka uważa, że będzie mogła skorzystać z domniemania z art. 45 ust. 1 lit. a) i ust. 3 Rozporządzenia i w efekcie zastosować stawkę VAT 0% do WDT (przy spełnieniu wszystkich pozostałych warunków formalnych, których spełnienie jest elementem opisu stanu faktycznego i nie jest przedmiotem zapytania Spółki), jeżeli zgromadzi dla danej dostawy następujące dokumenty: fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów.

Zgodnie z art. 45a ust. 1 Rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z określonych w tym przepisie przypadków.

Zgodnie z literą „a” tego ustępu, jednym z takich przypadków jest sytuacja, gdy sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Z kolei z art. 45a ust. 3 Rozporządzenia wynika, iż do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a)dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

b)następujące dokumenty:

1.  polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

2.dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

3.poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Oznacza to, że dla skorzystania z domniemania, sprzedawca musi zgromadzić albo dwa dokumenty wymienione pod literą „a” albo jeden dokument spod litery „a” i jeden dokument spod litery „b”. Dokumenty muszą być wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Jak stwierdził to polski ustawodawca w uzasadnieniu do ustawy implementującej rozwiązania aktów europejskich do polskiego porządku prawnego: „Rozporządzenie wykonawcze 2018/1912 wprowadziło zmiany w zakresie dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia (stawki 0%) w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Pomimo że przedmiotowe rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich, a zatem nie wymaga implementacji do krajowego porządku prawnego, zasadne jest omówienie wprowadzonych zmian w uzasadnieniu.

Rozporządzenie do celów zastosowania zwolnienia (stawki 0%) wprowadza instytucję domniemania pozwalającą uznać, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego. (...) Organ podatkowy może obalić przyjęte domniemanie, poprzez przedstawienie dowodów świadczących o tym, że towary w rzeczywistości nie zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Taka sytuacja może mieć miejsce, gdy podczas kontroli organy podatkowe stwierdzą, że towary nadal znajdują się w magazynie dostawcy. Przepis skonstruowany w taki sposób przenosi ciężar dowodowy na organ podatkowy. Konsekwencją obalenia tego domniemania jest niemożliwość zastosowania stawki 0%. Nie jest możliwe stosowanie domniemania w odwrotny sposób. Niespełnienie warunków domniemania nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji na dostawcy ciąży obowiązek udowodnienia w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.”

Powyższe oznacza, że art. 45a Rozporządzenia formułuje prawo podatnika do skorzystania z domniemania WDT, które to domniemanie umożliwia mu skorzystanie ze stawki 0% bez gromadzenia innych dokumentów niż wynikające z przepisów samego Rozporządzenia. Organy podatkowe mają oczywiście prawo badać zgromadzone dokumenty i uznać je za nieprawidłowe lub niespełniające warunków Rozporządzenia. W takiej sytuacji, podatnik może przedstawić inne dokumenty kreujące prawo do skorzystania z domniemania lub zgromadzić dokumenty wskazane w art. 42 polskiej ustawy o VAT i w ten sposób nadal mieć prawo do skorzystania ze stawki 0%.

Preferencja wynikająca dla podatnika z domniemania WDT polega więc na tym, że jeśli tylko podatnik zgromadzi wymagane dokumenty, będzie mógł on skorzystać ze stawki VAT 0% i to na organach podatkowych będzie spoczywał ciężar udowodnienia, że do dostawy nie doszło.

W praktyce więc, w przypadku dostaw, w których to sprzedawca organizuje transport za pomocą zewnętrznego przewoźnika, aby móc skorzystać z domniemania, dostawca musi zgromadzić albo dwa dokumenty z lit. „a” (np. fakturę od przewoźnika i dokument CMR) albo jeden dokument z lit. „a” (np. fakturę od przewoźnika) i jeden dokument z lit. „b” (np. dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów). Dokumenty muszą być wystawione przez dwa różne podmioty, które są niezależne zarówno od siebie, jak i od obu stron transakcji.

Zgodnie ze wskazanymi wyjaśnieniami KE, dwie strony są uznawane za niezależne, jeśli:

a)nie dzielą wspólnej osobowości prawnej,

b)nie spełniają kryteriów wskazanych w art. 80 Dyrektywy, tj. nie istnieją między nimi powiązania o charakterze rodzinnym lub inne bliskie powiązania o charakterze osobistym, powiązania organizacyjne, własnościowe, w zakresie członkostwa, finansowe lub prawne.

Jak wskazano to w opisie stanu faktycznego, w większości wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, realizowanych przez Spółkę, to Spółka jest odpowiedzialna za organizację transportu, którą realizuje za pośrednictwem zewnętrznego, profesjonalnego przewoźnika. Spółka chce skorzystać z domniemania realizacji WDT, wskazanego w art. 45a Rozporządzenia. W celu skorzystania z domniemania, Wnioskodawca planuje gromadzić dwa, niesprzeczne ze sobą dokumenty: fakturę od przewoźnika oraz potwierdzenie przelewu wynagrodzenia za usługi przewoźnika.

Faktura od przewoźnika jest dokumentem, który jest wprost wskazany w treści Rozporządzenia jako jeden z dokumentów z grupy „a”, niezbędnych do skorzystania z domniemania WDT. Dodatkowo, jak zaznaczono to w opisie stanu faktycznego, transport jest zlecany firmie przewozowej, która jest odrębnym przedsiębiorcą i której nie łączą ze Spółką ani nabywcą oraz bankiem Spółki powiązania wskazane powyżej w wyjaśnieniach KE. Oznacza to, że faktura zostanie uzyskana od podmiotu, który jest niezależny od każdej ze stron transakcji. W rezultacie, uzyskanie od przewoźnika faktury za transport towarów stanowić będzie pierwszy z dwóch dokumentów, jakie wymagane są dla ustanowienia domniemania WDT, o którym mowa w art. 45a ust. 1 Rozporządzenia.

Drugim rodzajem dokumentu, jaki Wnioskodawca zamierza gromadzić w celu skorzystania z domniemania realizacji WDT, jest potwierdzenie przelewu wynagrodzenia na rzecz przewoźnika, odpowiedzialnego za transport towarów. Spółka uważa, że potwierdzenie przelewu stanowi „dokument bankowy potwierdzający zapłatę za wysyłkę lub transport towarów” w rozumieniu art. 45a ust. 3 lit. b pkt 1 Rozporządzenia. Potwierdzenie takie zawiera bowiem w swojej treści informacje potwierdzające dokonanie zapłaty wynagrodzenia na rzecz przewoźnika. Treść dokumentu w jednoznaczny sposób umożliwia zidentyfikowanie płatności i potwierdza jej wykonanie.

Jednocześnie, w ocenie Spółki w przypadku potwierdzenia przelewu wygenerowanego w systemie bankowości elektronicznej, dokument ten będzie pochodzić od banku, a więc można go będzie określić przymiotem „bankowy”. Jak to wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, uzyskanie dokumentu w systemie bankowości elektronicznej następuje poprzez naciśnięcie odpowiedniego przycisku, po uprzednim zalogowaniu się do konta Spółki. Dokument generowany jest automatycznie przez system informatyczny banku. Wnioskodawca nie wpisuje sam danych, wartości ani innych parametrów przelewu - możliwe jest jedynie wygenerowanie dokumentu odpowiadającego treścią zapisom na rachunku Spółki. Niemożliwym jest uzyskanie potwierdzenia niezgodnego z treścią operacji bankowych dokonywanych przez Spółkę, tj. niemożliwe jest uzyskanie z systemu potwierdzenia operacji, które nie zostały dokonane lub o innej treści niż zostały dokonane. W związku z tym, samodzielne pobranie potwierdzenia przelewu z systemu bankowości elektronicznej nie powoduje, że pobrane potwierdzenie przestaje być „dokumentem bankowym potwierdzającym zapłatę za wysyłkę lub transport towarów”. Spółka nie tworzy bowiem samodzielnie dokumentu potwierdzającego płatność, lecz dokonuje jedynie czynności technicznych, zmierzających do pobrania tego dokumentu z systemu bankowego. Działania Spółki nie zmieniają zatem tego, że dokument ten pochodzi od banku, jest generowany za pomocą rozwiązań informatycznych należących do banku i jest w swej treści zgodny z zapisami w systemie bankowym. Jednocześnie dokumenty te są generowane w formacie PDF, co zapewnia brak możliwości ich edycji oraz integralność treści.

W ocenie Spółki, dla dopuszczalności uznania potwierdzenia przelewu za „dokument bankowy potwierdzający zapłatę za wysyłkę lub transport towarów”, o którym mowa w art. 45a ust. 3 lit. b pkt 1 Rozporządzenia, nie ma również znaczenia to, czy potwierdzenie to będzie zawierać podpis pracownika banku i pieczęć banku. Dokumentem bankowym jest bowiem dokument, którego treść „pochodzi” od banku, a więc bank - jako podmiot niezależny od stron transakcji - jest swoistym gwarantem jego treści. Z kolei, złożenie przez pracownika banku podpisu i pieczątki na dokumencie, który nie został wygenerowany z systemu bankowego (a więc nie pochodzi z banku) nie spowoduje, że dokument taki uzyska walor dokumentu bankowego. To zatem nie podpis pracownika banku ani nie pieczęć banku stanowią o tym, że dany dokument można traktować jako „dokument bankowy”.

Twierdzenie Wnioskodawcy co do braku znaczenia podpisu pracownika banku lub pieczęci na dokumencie przelewu znajduje potwierdzenie również w tym, że na potwierdzeniach przelewu generowanych z bankowości elektronicznej standardowo zamieszczona jest adnotacja o treści: „Niniejszy dokument został wygenerowany elektronicznie i nie wymaga podpisu ani stempla. Dokument sporządzony na podstawie art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe”. Z kolei, przepis art. 7 Prawa bankowego stanowi:

• „Oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej” (art. 7 ust. 1 Prawa bankowego).
• „Jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, uznaje się, że czynność dokonana w formie, o której mowa w ust. 1, spełnia wymagania formy pisemnej także wtedy, gdy forma została zastrzeżona pod rygorem nieważności” (art. 7 ust. 3 Prawa bankowego).

Co więcej, w objaśnieniach podatkowych z dnia 17 grudnia 2020 r. w sprawie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dla celów podatku od towarów i usług, w przykładzie 2 umieszczonym w punkcie 5.1 jednoznacznie wskazano, że potwierdzenie zapłaty generowane z systemu bankowego stanowi dowód z grupy B, co dodatkowo potwierdza stanowisko Spółki.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, bank jest podmiotem niezależnym od Spółki, jej kontrahentów oraz przewoźnika. Nie łączą go z tymi podmiotami żadne powiązania. Oznacza to, że potwierdzenie przelewu wynagrodzenia za transport towarów stanowić będzie dokument bankowy, pochodzący od podmiotu, który jest niezależny od każdej ze stron transakcji. W rezultacie, uzyskanie takiego potwierdzenia przelewu stanowić będzie drugi z wymaganych dokumentów, jakie konieczne są dla ustanowienia domniemania WDT, o którym mowa w art. 45a ust. 1 Rozporządzenia.

W związku z powyższym, Spółka uważa, że w przypadku dostaw, w których to ona organizuje transport za pośrednictwem przewoźnika, Spółka będzie mogła skorzystać z domniemania realizacji WDT z art. 45 ust. 1 lit. a) i ust. 3 Rozporządzenia i w efekcie zastosować stawkę VAT 0%, jeżeli zgromadzi dla danej dostawy następujące dokumenty: fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów. Skorzystanie z domniemania realizacji WDT pozwoli Spółce skorzystać ze stawki VAT 0% dla transakcji WDT, bez konieczności gromadzenia innych dokumentów, w szczególności tych wskazanych w art. 42 ustawy o VAT.

W świetle przedstawionej powyżej argumentacji, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy:

Według art. 13 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju następuje w wyniku dokonania transakcji  z ustalonym nabywcą, w celu dostawy (tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel) zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem. 

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce jako czynny podatnik podatku VAT i podatnik VAT-UE. Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż odzieży. Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz kontrahentów z różnych państw Unii Europejskiej. Kontrahenci to podmioty posiadające właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. W przypadku większości dostaw, to Wnioskodawca jest odpowiedzialny za organizację transportu, którego realizację zleca zewnętrznemu przewoźnikowi. W celu skorzystania z domniemania WDT (a więc domniemania, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium kraju do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty) Wnioskodawca zamierza gromadzić następujące dokumenty: fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów. Bankowe potwierdzenie przelewu będzie pobierane przez pracownika Wnioskodawcy lub inną upoważnioną osobę z systemu bankowości elektronicznej banku. Wnioskodawca zaznacza, że uzyskanie potwierdzenia z systemu bankowości elektronicznej banku wymaga zalogowania się do systemu bankowości elektronicznej banku za pomocą indywidualnych danych dostępowych Wnioskodawcy. Po zalogowaniu możliwe jest wygenerowanie potwierdzenia przelewu w formacie PDF poprzez naciśnięcie odpowiedniego przycisku w systemie. Potwierdzenie dokonania płatności jest generowane w sposób automatyczny wprost z systemu bankowego i jest przez to zgodne z danymi w systemie banku. Osoba logująca się do systemu bankowości internetowej nie ma możliwości wpłynięcia na treść uzyskanego potwierdzenia, przede wszystkim nie wprowadza danych oraz wartości, które mają się na tym potwierdzeniu znaleźć. Dane te odpowiadają bowiem danym przelewu dokonanego z konta Wnioskodawcy. Otrzymany z systemu bankowości elektronicznej plik jest w formacie PDF, co uniemożliwia jego edycję bez ingerencji w integralność pliku. Nawet po naruszeniu takiej integralności możliwe jest zweryfikowanie autentyczności dokumentu poprzez porównanie jego danych z danymi w systemie bankowym. Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie wskazać, że ze względu na to, że potwierdzenia przelewu będą generowane z systemu bankowości elektronicznej, na bankowym potwierdzeniu przelewu nie będzie znajdował się podpis pracownika banku ani pieczęć banku. W odniesieniu do każdej dostawy wewnątrzwspólnotowej, będącej przedmiotem niniejszego wniosku, spełnione będą pozostałe warunki formalne, wymagane dla skorzystania ze stawki VAT 0% dla WDT (np. Wnioskodawca, składając deklarację podatkową, w której wykazuje dostawę wewnątrzwspólnotową, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE / Wnioskodawca terminowo składa poprawną informację podsumowującą / nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny VAT-UE, itd.). Spełnienie tych pozostałych warunków formalnych nie jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Przewoźnicy odpowiedzialni za przewóz towarów i z usług których Wnioskodawca korzysta, oraz bank, za pośrednictwem którego dokonuje przelewów na rzecz przewoźników, są podmiotami odrębnymi i niezależnymi od siebie jak i od Wnioskodawcy i nabywców jej towarów. Nabywcami towarów Wnioskodawcy mogą być z kolei albo podmioty powiązane albo też podmioty niepowiązane z Wnioskodawcą.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy do przemieszczenia towarów, w przypadku których towary są transportowane przez niezależnego przewoźnika działającego na rzecz Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie mógł skorzystać z domniemania z art. 45a ust. 1 lit. a i ust. 3 Rozporządzenia i w efekcie zastosować stawkę VAT 0%, jeżeli zgromadzi następujące dokumenty dotyczące konkretnej dostawy:  fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów, wygenerowane przez Wnioskodawcę w systemie bankowości elektronicznej.

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

Przepis art. 45a ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2018/1912 wprowadza domniemanie przemieszczenia towarów z państwa członkowskiego wysyłki do państwa członkowskiego przeznaczenia. Dotyczy ono przypadku, gdy towary są wysyłane przez sprzedawcę (lub podmiot działający na jego rzecz). Podatnik chcący skorzystać z tego domniemania musi przede wszystkim dysponować określonymi w rozporządzeniu dowodami. Mogą to być dwa dokumenty związane z transportem (typu podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów) lub jeden związany z transportem, a jeden innego rodzaju – polisa ubezpieczeniowa dotycząca transportu; dokumenty urzędowe potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia lub poświadczenie odbioru przez podmiot prowadzący magazyn, do którego towary trafiły. Istotne jest to, aby dokumenty te:

• zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy,
• nie były ze sobą sprzeczne.

Skorzystanie przez podatnika z domniemania przewidzianego w art. 45a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 nie oznacza automatycznie, że dokonana przez niego dostawa towarów będzie korzystała ze zwolnienia (stawki 0%). Aby podatnik mógł skorzystać ze zwolnienia (stawki 0%) muszą zostać spełnione również pozostałe warunki określone w art. 138 Dyrektywy VAT (odpowiednio art. 42 ust. 1 i 1a ustawy).

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych rozporządzeniem 2018/1912 nie oznacza, że stawka 0% nie ma zastosowania. W takiej sytuacji dostawca może udowodnić, że doszło do wywozu towarów do innego państwa członkowskiego w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy:

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy:

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów (Polski), jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Należy zaznaczyć, że w myśl art. 42 ust. 1a ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy:

Przy tym w myśl art. 42 ust. 11 ustawy:

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.  Istotne jest aby dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia  11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa  w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać  w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. 

Należy wskazać, że przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, email, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy. 

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego wskazał, że w celu udokumentowania dokonania przemieszczenia towarów będzie gromadzić fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów. W tym miejscu zauważyć należy, że faktura od przewoźnika towarów, jako jeden z dowodów wysyłki lub transportu towarów, została wymieniona w art. 45a ust. 3 lit. a rozporządzenia 282/2011. Z kolei bankowe potwierdzenie przelewu tytułem zapłaty za wysyłkę lub transport towarów stanowi jeden z dokumentów wymienionych w art. 45a ust. 3 lit. b ppkt (i) rozporządzenia 282/2011. Wnioskodawca wskazał, że potwierdzenie przelewu będzie pobierane przez pracownika Wnioskodawcy lub inną osobę upoważnioną z systemu bankowości elektronicznej banku (w formacie PDF, bez możliwości jego edycji i ingerencji w treść). Autentyczność takiego dokumentu jak wskazuje Wnioskodawca będzie możliwa do potwierdzenia przez porównanie danych zawartych na przelewie i w systemie bankowym. Zauważyć należy, że to banki, w związku z upowszechnianiem zdalnych kanałów dostępu do rachunków bankowych, w tym za pośrednictwem bankowości elektronicznej, określają wiarygodne sposoby potwierdzania dokonywanych przelewów. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony przez bank Wnioskodawcy w formie elektronicznej, a przy tym dokument ten nie budzi wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach rozporządzenia 282/2011.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca, gromadząc fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu z tytułu zapłaty za wysyłkę lub transport towarów wygenerowane przez Wnioskodawcę w systemie bankowości elektronicznej, potwierdza dokonanie przemieszczenia towarów pojedynczymi dokumentami wymienionymi – odpowiednio – w art. 45a ust. 3 lit. a oraz lit. b rozporządzenia 282/2011. Wskazane dokumenty nie będą pozostawały ze sobą w sprzeczności, będą spełniały domniemanie dokonania wysyłki lub transportu towarów, a ponadto będą wydane przez dwie różne strony, niezależne od siebie nawzajem. Jak wskazali Państwo w opisie stanu faktycznego, Spółka oraz przewoźnicy odpowiedzialni za przewóz towarów i z usług których Spółka korzysta, a także bank, za pośrednictwem którego Wnioskodawca dokonuje przelewów, są odrębnymi i niezależnymi od siebie podmiotami prawnymi, których nie łączą żadne powiązania.

W konsekwencji Wnioskodawca wskazując, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez przewoźnika i posiadając wskazane dokumenty (fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów), będzie mógł skorzystać z domniemania wymienionego w art. 45a ust. 1 lit. a rozporządzenia wykonawczego 282/2011 i przy spełnieniu innych wymaganych warunków, będzie mógł zastosować stawkę podatku w wysokości 0%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Organ zastrzega, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi dysponuje podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Jesteśmy ściśle związani z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparto się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).