Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie nieuznania nabywanych Nieruchomości za przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa i w związku z tym uznania transakcji za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A. spółka z o.o. [dalej: Spółka, Wnioskodawca] jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług [VAT]. Działalność gospodarcza Spółki obejmuje przede wszystkim świadczenie usług leasingu, w ramach których Spółka występuje w roli finansującego (leasingodawcy).

Na podstawie zawieranych ze swoimi klientami [dalej: Korzystający] umów leasingu Spółka oddaje Korzystającym do odpłatnego używania przedmioty leasingu, w tym maszyny, urządzenia, środki transportu (w tym samochody osobowe, ciężarowe, specjalne, etc.), a także nieruchomości. W ramach umów leasingu zawieranych z Korzystającymi, Spółka zobowiązuje się do nabycia konkretnego przedmiotu leasingu od wskazanego przez Korzystającego dostawcy, a następnie do oddania go temu Korzystającemu do używania i pobierania pożytków przez określony czas (tzw. podstawowy okres umowy leasingu). Zasadniczo, docelowo - po upływie podstawowego okresu trwania umowy leasingu - Korzystający dokonuje wykupu przedmiotu umowy. Nie jest to jednak regułą z uwagi na fakt, iż w trakcie trwania umowy leasingu może dojść do zdarzeń, które uniemożliwią wykup przedmiotu umowy (np. szkoda całkowita, problemy finansowe Korzystającego, etc.), ewentualnie Korzystający podejmie decyzję o powstrzymaniu się od wykupu przedmiotu umowy. W takim przypadku Spółka dokonuje sprzedaży przedmiotu umowy na rzecz podmiotów trzecich.

Umowy leasingu finansowego (tj. umowy, na podstawie których dla celów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości przedmiotu umowy dokonuje korzystający) oraz leasingu gruntów klasyfikowane są na gruncie przepisów o VAT jako dostawa towaru (zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 9 ustawy o VAT). Mając na uwadze, że leasing gruntów jest traktowany na gruncie podatku VAT w sposób analogiczny do leasingu finansowego - na potrzeby niniejszego wniosku leasing finansowy oraz leasing gruntów będą łącznie określane mianem „leasingu finansowego”.

Natomiast umowy leasingu operacyjnego (tj. umowy, w przypadku których odpisów amortyzacyjnych od wartości przedmiotu dokonuje Spółka jako finansujący) klasyfikowane są na gruncie przepisów o VAT jako świadczenie usług (zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

W ramach zawieranych umów leasingu, Spółka oddaje Korzystającym do użytkowania i pobierania pożytków nieruchomości, w tym m.in. nieruchomości w całości lub części przeznaczone na wynajem, w tym nieruchomości handlowe [np. sklepy wielkopowierzchniowe, parki handlowe, centra handlowe, galerie, dalej określane jako: Nieruchomości lub centra handlowe], które zostają nabyte przez Spółkę (w wykonaniu umów leasingu) na podstawie umów sprzedaży zawieranych ze zbywcami Nieruchomości [dalej: Sprzedający].

Na Nieruchomości składają się zazwyczaj:

i.grunty zabudowane wraz z budynkami i budowlami oraz niezbędną infrastrukturą techniczną, oraz

ii.grunty niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

W każdym przypadku, czynności wykonywane przez Spółkę w ramach powyższych umów leasingu zawieranych z Korzystającymi podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, a opisane we wniosku nabycia Nieruchomości są z tymi czynnościami bezpośrednio związane.

Nieruchomości zbywane przez Sprzedających są przedmiotem umów najmu - w przypadku centrów handlowych umowy te zawarte są przez Sprzedających z podmiotami prowadzącymi poszczególne punkty handlowe bądź podmiotami mającymi rozpocząć taką działalność w danym centrum handlowym [dalej: Najemcy]. Sprzedający jest zazwyczaj tzw. spółką celową, która powołana została do nabycia Nieruchomości lub nabycia gruntu i wybudowania konkretnej Nieruchomości, i której to jedynym majątkiem jest ta Nieruchomość. Niemniej, zdarzają się również sytuacje, w których Sprzedający dysponuje wieloma nieruchomościami, natomiast przedmiotem sprzedaży są (i) tylko jedna nieruchomość, (ii) kilka nieruchomości lub (iii) wszystkie nieruchomości należące do danego Sprzedającego.

W związku ze sprzedażą Nieruchomości przez Sprzedającego na rzecz Spółki, w każdym przypadku z mocy prawa, tj. na podstawie art. 678 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.; dalej: Kodeks cywilny), Spółka wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów najmu zawartych przez Sprzedającego z Najemcami. W ramach przeniesienia przez Sprzedających na Spółkę praw własności do Nieruchomości zostają przeniesione również i objęte łączną ceną sprzedaży następujące składniki ściśle związane z Nieruchomością, m.in.:

       i.umowy najmu, zgodnie z którymi (i) na dzień sprzedaży powierzchnie wynajęte nie zostały jeszcze wydane najemcom lub (ii) zostały już wydane i są aktualnie przez najemców użytkowane;

      ii.dokumentacja związana ze zbywaną Nieruchomością, w tym z umowami najmu, tj. korespondencja z najemcami, ich nazwy, adresy i dane kontaktowe, składane oświadczenia i dokumenty zabezpieczeń;

    iii.prawa wynikające z gwarancji robót budowlanych lub wykończeniowych udzielonych przez wykonawców;

    iv.prawa autorskie do projektów architektonicznych i budowlanych wchodzących w skład Nieruchomości budynków i budowli.

Dodatkowo, na Spółkę zostają przeniesione również związane z tymi umowami najmu zabezpieczenia w postaci np. gwarancji bankowych, gwarancji ubezpieczeniowych, gwarancji korporacyjnych, depozytów lub kaucji gwarancyjnych, pod warunkiem że takie występują w danej transakcji.

W ramach opisanych transakcji, Sprzedający nie przenoszą na Spółkę żadnych innych przynależnych im składników majątkowych, w szczególności:

i.     należności przysługujących Sprzedającym;

ii.          umów ubezpieczenia, które ulegają rozwiązaniu na podstawie art. 823 § 3 Kodeksu cywilnego;

iii.          umów o prowadzenie rachunków bankowych zawartych przez Sprzedających;

iv.          środków finansowych będących własnością Sprzedających i zgromadzonych na rachunkach bankowych bądź w kasie Sprzedającego;

v.          umów o świadczenie usług (lub dostawę towarów) zawartych przez Sprzedających w zakresie dostaw mediów (energii elektrycznej, wody, odprowadzenia ścieków, wywóz śmieci), usług zarządzania Nieruchomościami, ochrony Nieruchomości, utrzymania technicznego Nieruchomości, a także usług księgowych, prawnych oraz innych usług wspierających działalność Sprzedającego, z zastrzeżeniem, że Spółka (lub później Korzystający) może zawrzeć z tymi dostawcami nowe umowy na analogicznych warunkach oraz nie wyklucza tymczasowego korzystania z umów zawartych przez Sprzedającego do czasu zawarcia nowych umów przez Spółkę lub Korzystającego, celem zachowania ciągłości funkcjonowania Nieruchomości. Co do zasady Spółka nie zawiera jednak wskazanych umów, jako że jej celem nie jest prowadzenie działalności w obszarze wynajmu lokali zlokalizowanych w centrum handlowym. Umowy z dostawcami mediów, podobnie jak i umowy o zarządzanie Nieruchomością, sprzątanie, etc., zawiera Korzystający, jako podmiot, który prowadzi następnie działalność w obszarze wynajmu lokali.

vi.          ksiąg rachunkowych Sprzedającego;

vii.         firmy Sprzedającego,

viii.zobowiązań Sprzedającego (w tym zobowiązań bezpośrednio związanych ze zbywaną Nieruchomością) z wyjątkiem ewentualnie przelewu depozytów złożonych przez wykonawców, czy kaucji i depozytów pieniężnych najemców, co stanowi konsekwencję wstąpienia w stosunek najmu przez Spółkę.

Dodatkowo, w związku z przeniesieniem własności Nieruchomości na rzecz Spółki nie następuje na rzecz Spółki przejście pracowników Sprzedającego w ramach tzw. przejścia zakładu pracy lub jego części (art. 23 (1) ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tj. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.; dalej: Kodeks pracy).

Co istotne, każdorazowo intencją Sprzedających jest sprzedaż Spółce wyłącznie jedynie określonych składników majątkowych, które są związane z funkcjonowaniem Nieruchomości, nie zaś całych przedsiębiorstw poszczególnych Sprzedających (jak w przypadku Sprzedaży nr 1 czy też wszystkich Nieruchomości w przypadku Sprzedaży nr 2) bądź ich zorganizowanych części.

Ponadto, Spółka i Sprzedający nie są podmiotami powiązanymi, powiązanie takie nie występuje również pomiędzy Spółką a Korzystającym.

Spółka nigdy nie nabywa Nieruchomości w celu prowadzenia w oparciu o taką Nieruchomość działalności analogicznej do tej, prowadzonej przez Sprzedającego. Wyłącznym celem nabycia Nieruchomości przez Spółkę jest oddanie tej Nieruchomości Korzystającemu do używania i pobierania pożytków na podstawie umowy leasingu. Jednocześnie, umowy leasingu, w wykonaniu których Spółka nabywa Nieruchomości od Sprzedających są kwalifikowane jako:

i.dostawa towaru - w przypadku leasingu finansowego budynków, budowli i gruntów,

ii.świadczenie usług wraz z dostawą towarów - w przypadku leasingu operacyjnego budynków i budowli oraz gruntów.

Tym samym, nabycie Nieruchomości dokonywane jest wyłącznie w celu przekazania jej Korzystającemu jako przedmiotu leasingu w ramach zawartej umowy. Potwierdzeniem w tym zakresie jest fakt, iż co do zasady, w ramach umowy leasingu zawieranej z Korzystającym Spółka przenosi na Korzystającego wszelkie prawa, które przysługiwać jej będą w związku z nabyciem Nieruchomości, za wyjątkiem samego prawa użytkowania wieczystego i/lub własności.

W szczególności Spółka przenosi na Korzystającego - jako przyszłego użytkownika Nieruchomości, który będzie prowadził w niej działalność polegającą na wynajmie poszczególnych lokali:

        i.prawa z umów najmu,

      ii.dokumentację związaną ze zbywaną Nieruchomością, w tym z umowami najmu, tj. korespondencję z najemcami, ich nazwy, adresy i dane kontaktowe, składane oświadczenia i dokumenty zabezpieczeń;

     iii.prawa wynikające z gwarancji robót budowlanych lub wykończeniowych udzielonych przez wykonawców.

Biorąc Nieruchomość w leasing Korzystający zmuszony jest do podjęcia dodatkowych działań umożliwiających mu prowadzenie działalności z wykorzystaniem tej Nieruchomości, w tym zawarcia umów na zarządzanie i obsługę Nieruchomości (w tym dostawę mediów), aby wynajem lokali w leasingowanej Nieruchomości był możliwy. Spółka - jako że jej celem nie jest prowadzenie działalności polegającej na wynajmie powierzchni komercyjnych - nie podejmuje żadnych działań w tym zakresie.

Jak wskazano powyżej, nabywając Nieruchomość w wykonaniu umowy leasingu Spółka w każdym przypadku ma na celu niezwłoczne przeniesienie na Korzystającego wszelkich praw i obowiązków wynikających z umów najmu poszczególnych punktów handlowych (lokali) zlokalizowanych w danej Nieruchomości. Celem Spółki jest każdorazowo uniknięcie sytuacji, w której to ona występowałaby w charakterze wynajmującego w związku z nabyciem Nieruchomości, jako że kontynuacja działalności Sprzedającego (jako wynajmującego) nie jest przedmiotem działalności Spółki. W efekcie, zasadniczo to Korzystający, po oddaniu mu przez Spółkę Nieruchomości do używania, staje się stroną umów najmu zawartych pierwotnie przez Sprzedającego z najemcami, i to on występuje w nich jako wynajmujący.

Przeniesienie na Korzystającego praw i obowiązków z umów najmu zawartych przez Sprzedającego z Najemcami nie jest w praktyce problematyczne w tych przypadkach, gdy Najemcy w umowie najmu wyrazili wprost zgodę na to, by Sprzedający (jako wynajmujący), dokonał przeniesienia praw i obowiązków wynikających z umowy najmu na wybrany przez siebie podmiot. Na podstawie takich zapisów umów najmu, również Spółka dysponuje taką możliwością i niezwłocznie (z chwilą nabycia Nieruchomości) przenosi prawa i obowiązki wynikające z umów najmu na Korzystającego, który staje się wynajmującym w umowach najmu.

Niemniej, niektórzy Najemcy zastrzegają w zawieranych przez Sprzedającego umowach najmu nie tylko obowiązek poinformowania ich przez wynajmującego o dokonywanym przeniesieniu praw i obowiązków wynikających z takiej umowy najmu, lecz wprost wskazują, że wymaga ono ich zgody. Zastrzeżenia tego rodzaju wynikają wielokrotnie z polityki danego Najemcy - np. z uwagi na prowadzoną przez niego działalność wymaga on ścisłej weryfikacji potencjalnego wynajmującego jako w pełni wiarygodnego podmiotu. W praktyce tego rodzaju zastrzeżenia ze strony Najemców kreują szereg problemów po stronie Spółki - o ile bowiem sprzedaż Nieruchomości przez Sprzedającego na rzecz Spółki skutkuje przejściem na Spółkę z mocy prawa (jako nowego właściciela Nieruchomości) wszelkich praw i obowiązków wynikających z zawartych przez Sprzedającego umów najmu, o tyle przeniesienie tych praw i obowiązków przez Spółkę na Korzystającego wymaga już uzyskania zgody takiego Najemcy. Z uwagi na politykę niektórych Najemców, z różnych przyczyn niektórzy z nich nie wyrażają zgody na przeniesienie praw i obowiązków z umowy najmu na Korzystającego. W efekcie, w drodze odstępstwa od generalnej zasady, Spółka jest zmuszona pozostać stroną takich umów najmu i wykonywać obowiązki wynajmującego, przy czym wykonywanie tych obowiązków przez Spółkę zawęża się do dokumentowania przedmiotowych usług za pomocą stosownych faktur, jako że faktycznym prowadzeniem Nieruchomości zajmuje się Korzystający.

Podkreślenia wymaga, że przyjęcie przez Spółkę takiego rozwiązania nie jest jej intencją przy nabyciu Nieruchomości, bowiem Spółka nabywa Nieruchomości wyłącznie po to, by oddać je Korzystającym do używania i pobierania pożytków w ramach umów leasingu. Spółka nie nabywa Nieruchomości w celu kontynuacji działalności poszczególnych Sprzedających, która polegała m.in. na wynajmie lokali wchodzących w skład Nieruchomości. Spółka nie ma bowiem na celu i nie prowadzi działalności gospodarczej przy pomocy nabytych Nieruchomości w takim samym zakresie i charakterze co Sprzedający - co do zasady nie przyświeca jej cel, by kontynuować działalność Sprzedającego. Wręcz przeciwnie, celem Spółki jest uczynienie wszystkiego, by nie była zmuszona występować w roli wynajmującego, niemniej w wyjątkowych sytuacjach okazuje się to niemożliwe w odniesieniu do danego Najemcy (bądź Najemców). Co do zasady jednak, nabywając Nieruchomość Spółka nie ma zamiaru kontynuować działalności Sprzedającego i nie podejmuje czynności, które mogłaby sprzyjać kontynuowaniu takiej działalności, tj. nie zawiera umów o zarządzanie Nieruchomością, umów o obsługę tej Nieruchomości, umów o dostawę mediów, etc.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę, że Spółka nabywa wskazane Nieruchomości na potrzeby czynności opodatkowanych VAT w postaci oddania ich do używania Korzystającym w ramach umów leasingu, na potrzeby odliczenia podatku naliczonego VAT Wnioskodawca pragnie potwierdzić kwalifikację opisanych transakcji na potrzeby VAT. W szczególności, w kontekście prawa Spółki do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z nabycia Nieruchomości, Spółka dąży do potwierdzenia, że nie ma do nich zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do odliczenia podatku naliczonego faktury w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu.

Pytania

1.Czy nabycie przez Spółkę Nieruchomości, w przypadku których wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów najmu są w całości przenoszone przez Spółkę na Korzystającego, nie stanowi nabycia przedsiębiorstwa Sprzedającego lub zorganizowanej części takiego przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a w konsekwencji do nabycia tych Nieruchomości nie ma zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT w zakresie, w jakim dotyczy on transakcji, która nie podlega opodatkowaniu?

2.Czy nabycie przez Spółkę Nieruchomości, w przypadku których jednostkowi Najemcy odmówią Spółce zgody na cesję praw i obowiązków wynikających z umów najmu na Korzystającego, nie stanowi nabycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa Sprzedającego w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a w konsekwencji do nabycia tych Nieruchomości nie ma zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT w zakresie, w jakim dotyczy on transakcji, która nie podlega opodatkowaniu?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad Pytanie nr 1

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie przez Spółkę Nieruchomości, w przypadku których wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów najmu są w całości przenoszone przez Spółkę na Korzystającego, nie stanowi sprzedaży przedsiębiorstwa bądź zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, w związku z tym transakcje te nie podlegają wyłączeniu od opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. W konsekwencji, do nabycia tych Nieruchomości przez Spółkę nie ma zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT w zakresie, w jakim dotyczy on transakcji, która nie podlega opodatkowaniu.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jednocześnie, przepisów ustawy o VAT nie stosuje się m.in. w odniesieniu do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa (art. 6 pkt 1 ustawy o VAT).

Pojęcie przedsiębiorstwa nie zostało zdefiniowane na gruncie przepisów ustawy o VAT, jednak zgodnie z ukształtowaną linią orzeczniczą pojęcie przedsiębiorstwa powinno być rozumiane zgodnie z jego definicją zawartą w art. 55 (1) Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

    i.   oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);

ii.   własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;

iii.   prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;

iv.   wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;

v.   koncesje, licencje i zezwolenia;

vi.   patenty i inne prawa własności przemysłowej;

vii.   majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;

viii.   tajemnice przedsiębiorstwa;

ix.   księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ponadto, zgodnie z art. 55 (2) Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Natomiast, pojęcie zorganizowanej części przedsiębiorstwa zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o VAT - zgodnie z art. 2 pkt 27e przez pojęcie to rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Jak wynika z powyższego, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że  można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, żeby przekazane składniki majątkowe mogły posłużyć samodzielnemu kontynuowaniu działalności gospodarczej zbywcy przez nabywcę w oparciu o te składniki. Nie jest to jednak jedyny wymóg, by uznać, że nabywany zespół składników stanowi przedsiębiorstwo bądź jego zorganizowaną część.

Jak wynika z objaśnień podatkowych Ministra Finansów z 11 grudnia 2018 r. [dalej: Objaśnienia] - wydanych w oparciu o orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i dotyczących bezpośrednio zagadnienia opodatkowania sprzedaży budynków składających się na centrum handlowe, kryteria, które powinny być analizowane w celu określenia czy przedmiot sprzedaży w postaci nieruchomości komercyjnej stanowi (czy też nie stanowi) przedsiębiorstwo bądź ZCP to chęć, jak i możliwość kontynuacji działalności analogicznej do tej, prowadzonej przez zbywcę, bez podejmowania dodatkowych działań ze strony nabywcy.

Jak wynika z Objaśnień: Przy ocenie czy składniki majątku powinny być uznane za (i) przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT czy też (ii) zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT uwzględnić należy następujące okoliczności:

1.  zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji oraz

2.  faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.

Odnosząc się do powyższych kryteriów, należy wskazać, że każdorazowo zbycie Nieruchomości przez Sprzedającego obejmuje wyłącznie wybrane elementy przedsiębiorstwa tego Sprzedającego.

Jak zostało wskazane we wniosku, umowy sprzedaży Nieruchomości nie obejmują istotnych elementów przedsiębiorstwa Sprzedającego, tj.: należności Sprzedających (nawet tych, związanych bezpośrednio z Nieruchomością), umów ubezpieczenia, które ulegają rozwiązaniu, umów rachunków bankowych zawartych przez Sprzedających, środków finansowych będących własnością Sprzedających, ksiąg rachunkowych i firmy Sprzedającego, zobowiązań Sprzedającego (w tym zobowiązań bezpośrednio związanych ze zbywaną Nieruchomością) za wyjątkiem ewentualnie przelewu depozytów wykonawców, czy kaucji i depozytów pieniężnych najemców co stanowi konsekwencję wstąpienia przez Spółkę w stosunek najmu z mocy prawa.

Co istotne, w ramach nabycia Nieruchomości, Spółka jako nabywca nie przejmuje praw i obowiązków oraz zobowiązań wynikających z umów zawartych przez Sprzedającego w zakresie dostaw mediów (energii elektrycznej, wody, odprowadzenia ścieków, wywóz śmieci), usług zarządzania Nieruchomościami, ochrony Nieruchomości, utrzymania technicznego Nieruchomości, a także usług księgowych, prawnych czy doradczych. Docelowo umowy takie zawrze Korzystający, którego celem jest kontynuacja działalności w zakresie wynajmu Nieruchomości, co nie wyklucza tymczasowego korzystania (przez Korzystającego) z umów zawartych dotychczas przez Sprzedającego do czasu zawarcia nowych umów, celem zachowania ciągłości funkcjonowania Nieruchomości.

Należy wskazać, że większość składników materialnych i niematerialnych przewidzianych w katalogu zawartym w Kodeksie cywilnym i definiujących przedsiębiorstwo, nie jest przenoszona na Spółkę, jako nabywcę Nieruchomości. W odniesieniu do Nieruchomości nie można również mówić o zorganizowanym zbiorze składników materialnych i niematerialnych służących prowadzonej działalności.

Przedmiotem dostawy na rzecz Spółki są bowiem przede wszystkim same Nieruchomości, które - bez dodatkowych elementów niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej (np. umów z zarządcami Nieruchomości, firmami sprzątającymi, dostawcami mediów, etc.) - nie mogą samodzielnie służyć prowadzeniu działalności polegającej na wynajmie poszczególnych lokali na rzecz Najemców. Wobec tego nie jest możliwe przypisanie tego typu składnikom przymiotu „zorganizowania”.

W orzecznictwie organów podatkowych przyjmuje się, że aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako przedsiębiorstwo (bądź zorganizowana część przedsiębiorstwa), nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością, niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Przedsiębiorstwo bądź zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego (por. interpretacja indywidualna z 5 stycznia 2024 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.645.2023.1.AKA).

W praktyce interpretacyjnej organów podatkowych przyjmuje się również, że warunek przeniesienia składników niematerialnych, w tym zobowiązań, uważa się za spełniony, gdy przedmiotem zbycia są wszystkie te umowy, wierzytelności i zobowiązania, które są niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej przez zbywaną część przedsiębiorstwa. Niewątpliwie, nabycie Nieruchomości przez Spółkę nie wiąże się ze zbyciem przez Sprzedających takiego zakresu umów i składników. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, przedmiotem sprzedaży nie jest przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, ale poszczególne składniki majątkowe (budynek, budowle, grunty oraz inne elementy, które mogą zostać objęte umową sprzedaży) nie posiadające zdolności do prowadzenia i kontynuacji samodzielnej działalności gospodarczej. Co istotne, dodatkowe elementy, które przechodzą każdorazowo na Spółkę są ściśle związane z Nieruchomością i jej funkcjonowaniem, a ich przeniesienie jest standardową praktyką rynkową w tego typu transakcjach w branży nieruchomościowej.

W Objaśnieniach Minister Finansów wskazał również, że w celu ustalenia przedmiotu transakcji należy zbadać czy na nabywcę przenoszone są wszystkie wskazane poniżej elementy:

i.   prawa i obowiązki z umów, na podstawie których udzielono zbywcy finansowania dłużnego na realizację, nabycie, modernizację, adaptację lub przebudowę przenoszonej nieruchomości, o ile zbywca korzystał z takiego finansowania i jest stroną takich umów;

     ii.   umowy o zarządzanie nieruchomością;

    iii.   umowy zarządzania aktywami;

    iv.   należności o charakterze pieniężnym związane z przenoszonym majątkiem.

W analizowanym stanie faktycznym nie dochodzi do przeniesienia przez Sprzedających na rzecz Spółki wszystkich wyżej wymienionych elementów. Do przejścia wszystkich powyższych elementów nie dochodzi również w sytuacji oddania przez Spółkę Nieruchomości na rzecz Korzystającego do używania i pobierania pożytków w ramach umów leasingu.

Co jednak istotne - w opisanym we wniosku stanie faktycznym nie są spełnione pozostałe kryteria wynikające z Objaśnień Ministra Finansów, w tym w szczególności zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji. Intencją Spółki nie jest bowiem nabycie Nieruchomości w celu kontynuacji i prowadzenia działalności gospodarczej Sprzedających, a nabycie ich w celu oddania Korzystającemu w ramach umowy leasingu do używania i pobierania pożytków. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie leasingu, konsekwentnie nie jest podmiotem profesjonalnie zajmującym się wynajmem, obsługą i zarządzaniem nieruchomościami komercyjnymi, a nabycie Nieruchomości dokonywane jest wyłącznie w celu sfinansowania działalności, którą prowadzić ma Korzystający (tj. wyłącznie w celu oddania jej do używania i pobierania pożytków na rzecz Korzystającego w zamian za zapłatę rat leasingowych).

W związku z powyższym, przejście wskazanych elementów na Spółkę nie powoduje, że przedmiot transakcji należałoby uznać za przedsiębiorstwo bądź jego zorganizowaną część. Oznacza to, że w opisanym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania wyłączenie z opodatkowania określone w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, a tym samym nie znajdzie również zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT w zakresie, w jakim przewiduje on, że podstawą odliczenia VAT nie są faktury dokumentujące czynności niepodlegające opodatkowaniu.

Za przyjęciem takiego stanowiska przemawiają następujące okoliczności:

    i.     nabywane przez Spółkę składniki majątku są tylko sumą poszczególnych środków trwałych, nie będących zorganizowanym zespołem składników powiązanych organizacyjnie;

ii.    w ramach sprzedaży nie dochodzi do przeniesienia na Spółkę innych aktywów Sprzedających, służących do wykonywania działalności gospodarczej, a tym samym nabywane aktywa nie są w stanie samodzielnie funkcjonować;

iii.    Spółka nie przejmuje w ramach transakcji pracowników, ani zobowiązań czy należności Sprzedającego;

iv.    w oparciu o nabywane składniki Spółka nie zamierza ani nie prowadzi działalności polegającej na wynajmie, zarządzaniu czy obsłudze Nieruchomości, bowiem oddaje Nieruchomości w leasing jako aktywo, które jedynie finansuje. Działalność gospodarczą w zakresie wynajmu Nieruchomości prowadzi Korzystający, lecz jest to możliwe dopiero po podjęciu przez niego odpowiednich działań, w tym m.in. po zawarciu umów zarządzania Nieruchomością, sprzątania Nieruchomości oraz dostawy mediów.

Powyższe przesłanki wskazują, że przedmiotem nabycia przez Spółkę nie jest przedsiębiorstwo czy jego zorganizowana część, lecz poszczególne składniki majątku, tj. grunty, budynek, budowle oraz inne składniki ściśle z nimi związane.

Takie też stanowisko wynika z interpretacji wydanych w odniesieniu do powyższego zagadnienia przez organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej [dalej: Dyrektor KIS] z 23 czerwca 2020 r., nr 0111-KDIB3-2.4012.207.2020.2.EJU, organ wskazał, że: (...) zbycie przedsiębiorstwa ma miejsce wówczas, gdy cały majątek przedsiębiorstwa przechodzi na własność jednego nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy. O tym, czy doszło do wyodrębnienia przedsiębiorstwa decyduje pełen zakres zbywanego majątku, praw i zobowiązań, wyodrębnienie to musi dotyczyć przedsiębiorstwa jako całości. Nie mogą one obejmować dowolnej części danego przedsiębiorstwa, żeby można było uznać, że doszło do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić niezależne przedsiębiorstwo.

Z kolei w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego [dalej: NSA] z 14 marca 2023 r., sygn. akt I FSK 2093/18, NSA wskazał, że: W art. 2 pkt 27e w zw. z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie chodzi o zespół składników majątkowych, które po włączeniu do majątku nabywcy i podjęciu określonych działań (np. zawarciu umów najmu, zatrudnieniu lub wydzieleniu grupy pracowników do obsługi tej działalności) będą mogły funkcjonować jako niezależny zakład (dział, wydział itp.), a o przekazanie takiego zespołu składników majątkowych, który już jest zdolny do samodzielnego funkcjonowania w takim charakterze.

Należy również wskazać na orzeczenie NSA z 28 lipca 2023 r., sygn. akt I FSK 892/18, w którym Sąd wskazał, iż: O tym, jakie składniki majątkowe muszą być przedmiotem umowy, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne. W niniejszej sprawie nabyte składniki majątkowe niewątpliwie umożliwiły kontynuowanie dotychczasowej działalności zbywcy. Ustalono bowiem, że nabyta nieruchomość - centrum handlowe pełni u nabywcy taką samą rolę, jaką pełniła u sprzedającego - jest przedmiotem najmu na rzecz tych samych podmiotów gospodarczych.

Z przywołanego orzecznictwa wynika, iż sprzedaż nieruchomości może być traktowana jako zbycie całego przedsiębiorstwa lub ZCP wyłącznie w przypadku, gdy nieruchomość (centrum handlowe) będzie służyć nabywcy do takich samych celów jakie pełniła dotychczas u sprzedającego, tj. jej powierzchnia będzie nadal przedmiotem najmu. Warunki te nie są spełnione w przypadku opisanych transakcji - nabywane przez Spółkę Nieruchomości nie służą jej do takich samym celów jak dotychczas u Sprzedających. Spółka nie prowadzi profesjonalnej działalności w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami, a intencją Spółki przy nabyciu Nieruchomości nie jest chęć prowadzenia takiej działalności, lecz natychmiastowe (jednoczesne) oddanie Nieruchomości Korzystającemu do używania i pobierania pożytków w ramach zawartej umowy leasingu. Potwierdza to sama konstrukcja umowy leasingu - nabycie Nieruchomości przez Spółkę jest dokonywane w wykonaniu umowy leasingu zawartej z Korzystającym. Gdyby nie zawarta z Korzystającym umowa leasingu, Spółka nie nabyłaby bowiem Nieruchomości. Potwierdza to również zawarty w Objaśnieniach Ministra Finansów przykład dotyczący bezpośrednio umowy leasingu (strona 8):

Przykład 3

Przedmiotem transakcji jest nieruchomość (niezależnie czy jest ona wynajmowana przez zbywcę, czy też zbywca prowadzi w niej jakąkolwiek inną działalność gospodarczą, np. produkcyjną), która następnie ma zostać przez nabywcę oddana zbywcy do używania na podstawie umowy leasingu (tzw. sale and leaseback) lub innej umowy o podobnym charakterze.

W takim przypadku dostawa nie stanowi zbycia przedsiębiorstwa lub ZCP z uwagi na fakt, że zasadniczym ekonomicznym celem transakcji leasingu zwrotnego jest udzielenie przez nabywcę finansowania na rzecz zbywcy, a nie kontynuacja działalności zbywcy.

Co do zasady więc, w opisanym stanie faktycznym nie są spełnione kluczowe kryteria wskazane w Objaśnieniach Ministra Finansów - Spółka nie ma bowiem ani chęci, ani zamiaru, by kontynuować działalność analogiczną do tej, prowadzonej przez zbywcę. Na istotność zamiaru kontynuowania działalności zbywcy wskazuje również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej: TSUE] w wyroku z 16 stycznia 2023 r. w sprawie C-729/21: 46. Ponadto należy wyjaśnić, je objęcie zakresem pojęcia „przekazania całości lub części majątku” w rozumieniu art. 19 akapit pierwszy dyrektywy 2006/112 wymaga, aby nabywca miał zamiar prowadzić przekazane przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, a nie tylko natychmiast zlikwidować działalność i ewentualnie sprzedać zapasy (wyrok z 19 grudnia 2018 r., Mailat, C-17/18, EU:C:2018:1038,pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo).

Za prawidłowością stanowiska Wnioskodawcy przemawiają również liczne interpretacje wydane przez Dyrektora KIS, dotyczące bezpośrednio transakcji dostawy nieruchomości komercyjnych, w tym przykładowo:

    i.    interpretacja z 10 listopada 2023 r., nr 0111-KDIB3-2.4012.522.2023.3.ASZ;

ii.   interpretacja z 16 sierpnia 2023 r., nr 0112-KDIL3.4012.360.2023.2.MBN;

iii.   interpretacja z 30 marca 2023 r., nr 0111-KDIB3-1.4012.47.2023.3.IK;

iv.   interpretacja z 17 września 2021 r., nr 0114-KDIP4-1.4012.510.2021.2.BS;

v.   interpretacja z 20 września 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.413.2019.2.KBR;

vi.   interpretacja z 19 września 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.401.2019.2.AM;

Stanowisko spójne z tym, zawartym w powyższych interpretacjach zajęły organy podatkowe w odpowiedzi na szereg wniosków o interpretację złożonych przez Spółkę, w tym, przykładowo:

i.   w interpretacjach wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 marca 2013 r., nr IPPP1/443-103/13-2/IGo oraz IPPP1/443-103/13-3/IGo,

ii.    w interpretacji wydanej przez Dyrektora KIS 2 października 2018 r., nr 0114-KDIP1- 1.4012.447.2018.3.AM.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym transakcje sprzedaży Nieruchomości na rzecz Spółki nie mogą być uznane za transakcje zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, w efekcie czego ich sprzedaż nie podlega wyłączeniu od opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Tym samym, w odniesieniu do nabywanych przez Spółkę Nieruchomości nie znajduje zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2) ustawy o VAT w zakresie, w jakim odnosi się on do faktury dokumentującej czynności niepodlegające opodatkowaniu.

Ad Pytanie nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie przez Spółkę Nieruchomości, w przypadku których jednostkowi Najemcy odmówią Spółce zgody na cesję praw i obowiązków wynikających z umów najmu na Korzystającego, nie stanowi nabycia przedsiębiorstwa bądź zorganizowanej części przedsiębiorstwa Sprzedającego w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, w związku z tym transakcje te nie podlegają wyłączeniu od opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. W konsekwencji, do nabycia tych Nieruchomości przez Spółkę nie ma zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT w zakresie, w jakim dotyczy on transakcji, która nie podlega opodatkowaniu. W odniesieniu do Pytania nr 2 zastosowanie mają wszystkie argumenty przedstawione przez Spółkę w uzasadnieniu dotyczącym Pytania nr 1.

W szczególności:

i.   w odniesieniu do nabywanych Nieruchomości nie jest możliwe zidentyfikowanie zorganizowanego zbioru składników materialnych i niematerialnych służących prowadzonej działalności -przedmiotem dostawy na rzecz Spółki są Nieruchomości, które samodzielnie (bez dodatkowych elementów takich jak umowy z zarządcami Nieruchomości, dostawcami mediów, etc.) nie umożliwiają prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na wynajmie poszczególnych lokali;

ii.    w ramach sprzedaży Nieruchomości nie dochodzi do przeniesienia na Spółkę innych aktywów Sprzedających, służących do wykonywania działalności gospodarczej;

iii.    Spółka nie przejmuje w ramach transakcji pracowników i należności Sprzedającego, zaś potencjalnie przejmowane zobowiązania wynikają wyłącznie ze złożonych przez Najemców depozytów.

Co jednak istotne, nabywając Nieruchomość Spółka nie zamierza kontynuować działalności prowadzonej dotychczas przez Sprzedającego i, co do zasady, nie kontynuuje tej działalności. Nie przekreślają tego również jednostkowe przypadki Najemców, którzy z różnych względów odmawiają wyrażenia zgody na przeniesienie praw i obowiązków z umów najmu lokali na Korzystającego. Pozostanie przedmiotowych praw i obowiązków przy Spółce - mimo iż w efekcie Spółka jest zmuszona pełnić rolę wynajmującego wobec tych Najemców - nie powoduje bowiem, że działalność w obszarze wynajmu była celem Spółki. Wręcz przeciwnie, w każdym przypadku Spółka dąży do niezwłocznego wyzbycia się praw i obowiązków wynikających z umów najmu, przenosząc je na Korzystającego. Jak natomiast wynika z przywołanych Objaśnień Ministra Finansów, chęć (zamiar) kontynuacji działalności analogicznej do tej, prowadzonej przez zbywcę, bez podejmowania dodatkowych działań ze strony nabywcy, jest jednym z dwóch kluczowych kryteriów, które muszą być spełnione, by dany zespół składników stanowił przedsiębiorstwo bądź jego zorganizowaną część.

Skoro zaś Spółka nie prowadzi profesjonalnej działalności w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami, a jej intencją przy nabyciu Nieruchomości w żadnych przypadku nie jest chęć prowadzenia takiej działalności, niezależne od Spółki (i niezgodne z jej celami) działania Najemców nie mogą wpływać na kwalifikację przedmiotu transakcji. Potwierdzają to zarówno przywołany już przykład, zawarty w Objaśnieniach Ministra Finansów (strona 8), wskazujący, że zasadniczym ekonomicznym celem transakcji leasingu zwrotnego jest udzielenie przez nabywcę finansowania na rzecz zbywcy, a nie kontynuacja działalności zbywcy, ale też przywołane orzecznictwo TSUE (wyrok z 16 stycznia 2023 r. w sprawie C- 729/21): objęcie zakresem pojęcia „przekazania całości lub części majątku” w rozumieniu art. 19 akapit pierwszy dyrektywy 2006/112 wymaga, aby nabywca miał zamiar prowadzić przekazane przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa (...).

Biorąc pod uwagę, iż Spółka nie ma ani chęci, ani zamiaru, by kontynuować działalność Sprzedającego, nieliczne odstępstwa od tej zasady (w postaci odmowy zgody na cesję praw i obowiązków z umowy najmu przez Najemcę) nie powodują, że Spółka rozpoczęła wykonywanie takiej działalności. Wszelkie obowiązki Spółki związane z wynajmem lokali na rzecz tych Najemców, którzy nie wyrazili zgody na cesję, sprowadzają się do dokumentowania czynszu najmu za pomocą faktur - za prowadzenie Nieruchomości i wykonywanie wszelkich czynności faktycznych z tym związanych odpowiada bowiem Korzystający. Wreszcie, wszelkie obowiązki Spółki związane z „wymuszonym” świadczeniem usług najmu tak czy inaczej ustają - bądź z uzyskaniem zgody Najemców na cesję, bądź z chwilą wykupu Nieruchomości przez Korzystającego (kiedy to z mocy prawa staje się on wynajmującym, jako właściciel Nieruchomości).

Tym samym, fakt iż w odniesieniu do jednostkowych Najemców Spółka jest zmuszona pełnić rolę wynajmującego nie powoduje, że profil jej działalności ulega zmianie. Co do zasady bowiem działalność gospodarczą w zakresie wynajmu, zarządzania czy obsługi Nieruchomości prowadzi Korzystający i to on podejmuje odpowiednie działania umożliwiające wynajem lokali, w tym m.in. zawiera umowy dotyczące obsługi Nieruchomości oraz dostawy mediów. Niezależnie od tego, że jednostkowi Najemcy mogą nie wyrazić zgody na cesję praw i obowiązków z umów najmu, Spółka nie angażuje się w świadczenie usług, do których dana Nieruchomość została powołana - każdorazowo celem Spółki jest sfinansowanie docelowego nabycia tej Nieruchomości przez Korzystającego i uzyskanie wynagrodzenia z tego tytułu (również od Korzystającego).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, jednostkowa odmowa zgody na cesję praw i obowiązków wynikających z umów najmu ze strony Najemców nie wpływa na fakt, iż  nabywając Nieruchomość Spółka nie ma zamiaru kontynuacji działalności Sprzedającego. To z kolei oznacza, że opisane w stanie faktycznym transakcje sprzedaży Nieruchomości na rzecz Spółki nie mogą być uznane za transakcje zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, w efekcie czego ich sprzedaż nie podlega wyłączeniu od opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. To z kolei oznacza, że do nabycia przedmiotowych Nieruchomości przez Spółkę nie znajduje zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2) ustawy o VAT - w zakresie w jakim odnosi się on do faktur dokumentujących czynności niepodlegające opodatkowaniu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.