Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek z 16 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący wystawienia faktury ze stawką 0% właściwą dla eksportu towarów, w przypadku, gdy brak jest dokumentacji potwierdzającej wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej oraz związanego z tym opodatkowania dostawy właściwą stawką krajową, wpłynął 16 września 2024 r. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 19 listopada 2024 r. (wpływ 19 listopada 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej także jako: „Spółka”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, posiadającym numer VAT UE nadany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje dostaw towarów na rzecz kontrahentów posiadających siedziby na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz poza Unią.

W praktyce funkcjonowania Spółki zdarzać się będą sytuacje, w których Spółka zawierać będzie z kontrahentami porozumienia, na podstawie których własność towaru przechodzi na kontrahentów jeszcze przed odbiorem towaru z magazynu Spółki. Własność zamówionych towarów będzie przechodziła na kontrahenta z momentem pozostawienia zamówionego towaru do dyspozycji kontrahenta. Spółka będzie informowała kontrahenta o gotowości towaru do odbioru i wyśle mu fakturę dokumentującą dostawę tych towarów. Na okres od przejścia własności towarów na kontrahenta, do czasu ich odbioru lub wydania przewoźnikowi, będzie pomiędzy Spółką a kontrahentem zawierana umowa przechowania. Porozumienia w tym brzmieniu będą zawierane ze względu na fakt, iż kontrahent, z nieznanych Spółce powodów, nie jest w stanie stwierdzić, kiedy dokona odbioru towaru na uzgodnionych warunkach i dokona lub zleci wywóz towarów poza terytorium kraju. Jednocześnie kontrahentowi zależy na przejęciu własności towaru i zabezpieczeniu go, poprzez odpowiednie oznakowanie w magazynie Spółki, przed ewentualnymi wierzycielami Spółki. W konsekwencji, na podstawie ww. porozumienia, towar gotowy do odbioru i wywiezienia poza terytorium kraju, przejdzie na własność kontrahenta, mimo iż fizycznie pozostanie on nadal (czasowo) w magazynie Spółki.

Spółka, na podstawie posiadanych dokumentów i informacji, będzie potrafiła jednoznacznie stwierdzić, iż dany towar, co do którego własność została już przeniesiona na kontrahenta, jest przeznaczony na potrzeby transakcji transgranicznej (eksport). Na takie przeznaczenie wskazują różne okoliczności, m.in. umowa z kontrahentem, w której precyzuje się z różną szczegółowością projekt – a co za tym idzie i miejsce przeznaczenia, do którego przypisany jest dany towar – korespondencja z kontrahentem, specyfika danego zamówienia. W związku z powyższym, wiedząc, iż towar nie jest przeznaczony do „skonsumowania” na terytorium kraju, a zatem dostawa docelowo nie będzie dostawą krajową (ostatecznie towar nie będzie wykorzystany na terytorium Polski i ma opuścić terytorium Polski), Spółka traktować będzie taką dostawę jako eksport. Spółka przyjmie zatem, iż w miesiącu przekazania kontrahentowi informacji o gotowości do odbioru i przeniesienia tym samym na niego własności towarów, dochodzi do dostawy towaru na rzecz kontrahenta w ramach eksportu.

Zatem Spółka z momentem dostawy (przeniesienia własności na rzecz kontrahenta) będzie wystawiała fakturę VAT na rzecz kontrahenta, ze stawką jak dla eksportu tj. 0%, zgodnie z art. 41 i art. 42 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Jednocześnie z uwagi na fakt, że Spółka prawdopodobnie nie będzie posiadała dokumentów wywozowych w terminie wskazanym w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT, w deklaracji podatkowej i ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, wykaże transakcję jako dostawę krajową i opodatkuje ją właściwą stawką krajową tj. 23%, a następnie po otrzymaniu dokumentów wywozowych skoryguje tę dostawę i zastosuje do niej stawkę 0%.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 7.11.2024 r. (sygn. 0111-KDIB3-3.4012.406.2024.1.MAZ) Spółka informuje, że Wnioskodawca będzie ostatecznie posiadał dokumenty wywozowe towarów poza terytorium Unii Europejskiej i będą to dokumenty urzędowe, wymienione w art. 41 ust. 6a lub dokumenty celne wskazane w art. 41 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 361).

Pytania

1.  Czy Spółka postąpi prawidłowo wystawiając faktury ze stawką 0% i jednocześnie Spółka w deklaracji za miesiąc dostawy (przeniesienia własność towarów na kontrahenta) wykaże tę transakcję jako dostawę krajową i opodatkowuje tę dostawę właściwą stawką krajową, w przypadku, gdy wysoce prawdopodobne lub nawet pewne będzie, że w termiach wskazanych w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT nie będzie dysponowała dokumentami potwierdzającymi wywóz poza terytorium UE?

2.  Czy Spółka postąpi prawidłowo i najpierw rozpozna transakcję w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, jako dostawę krajową i odprowadzi podatek należny według właściwej stawki krajowej VAT, i czy następnie w miesiącu otrzymania dokumentów wywozowych poza obszar UE będzie jej przysługiwało prawo do korygowania podatku należnego, zgodnie z art. 41 ust. 9?

Państwa stanowisko w sprawie

Zasadniczą kwestią sporną w sprawie jest ocena, czy transakcja opisana przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, powinna być rozpoznana jako eksport już w momencie dokonania na terytorium kraju dostawy na rzecz kontrahenta, i w konsekwencji udokumentowana fakturą wskazującą na stawkę jak dla eksportu 0%, czy też do czasu faktycznego wywozu towaru poza terytorium Unii Europejskiej, dokonanego w wyniku tej dostawy i uzyskaniu odpowiednich dokumentów potwierdzających ów wywóz, powinna zostać potraktowana jako dostawa krajowa, udokumentowana fakturą wskazującą na właściwą stawkę krajową.

W pierwszym rzędzie należy przypomnieć, że eksport towarów stanowi jedną z czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy. Przez czynność tę, w ujęciu art. 2 pkt 8 ustawy, rozumie się potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ww. ustawy – tj. dostawy.

Eksport podlega opodatkowaniu stawką 0% (art. 41 ust. 4 ustawy podatkowej). Z definicji tej wynika, że do uznania danych transakcji za eksport, konieczne jest oprócz przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (dostawy), spełnienie kolejnego warunku, to jest wywozu towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej. Inaczej mówiąc musi dojść do faktycznego przemieszczenia towarów przez granicę kraju do oznaczonego odbiorcy w państwie trzecim. Sprzedaż transgraniczna (eksport) korzysta bowiem z preferencyjnej stawki 0% tylko z uwagi na to, że transakcja ta zostaje efektywnie opodatkowana w państwie nabywcy (importu) i tam też towar zostanie skonsumowany. Jest to wyraz obowiązującej zasady opodatkowania towarów podatkiem VAT w kraju ich konsumpcji.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 kwietnia 2011 r., w sprawie o sygn. akt I FSK 640/10, odnosząc się do definicji eksportu towarów, o której mowa w art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług, nie określono w niej czasu, w jakim towar po dostawie ma zostać wywieziony przez określone w przepisach podmioty poza terytorium Unii Europejskiej, aby uznać go za eksport towarów, a jedynie określono kiedy – z tytułu udokumentowania tego wywozu – podatnik może zastosować stawkę 0% lub dokonać w tym zakresie korekty pierwotnie z tytułu tej dostawy wykazanej stawki krajowej, z uwagi na brak udokumentowania wywozu towaru (art. 41 ust. 6-9 cyt. ustawy).

W realiach niniejszej sprawy nie jest sporne, że dojdzie do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika bowiem, że w wyniku transakcji mających zostać dokonanymi na terytorium kraju, władztwo ekonomiczne po sprzedaży towaru ma przechodzić na nabywcę. Towar ma być gotowy do odbioru i wywiezienia poza terytorium kraju, zaś swoboda nim dysponowania należy już do kontrahenta zagranicznego, mimo że fizycznie pozostanie on nadal (czasowo) w magazynie spółki. Opisana przez spółkę transakcja będzie nosiła znamiona dostawy krajowej, albowiem wprawdzie dojdzie do przeniesienia na kontrahenta zagranicznego prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, jednak czasowo nie zostanie spełniony warunek wywozu z terytorium Polski na terytorium państwa trzeciego.

Jak jednak wynika z przytoczonego powyżej wyroku NSA, nie niweluje to uznania dostawy za eksport. W takim wypadku inne są wyłącznie zasady zastosowania stawki właściwej dla eksportu, przy czym przepisy ustawy o VAT nie stanowią jednoznacznie, jak podatnik ma udokumentować na fakturze transakcję przeprowadzoną w takich warunkach.

Warunki zastosowania stawki 0% określa art. 41 ust. 6-9 ustawy o VAT. Przepis art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o VAT stanowi, że stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Ust. 6a wymienia przykładowe rodzaje dokumentów potwierdzających wywóz.

W realiach opisanych we wniosku Spółka nie będzie posiadała stosownych dokumentów przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej. Faktura jednak wystawiona zostanie w momencie dostawy, a zatem przed upływem terminu wskazanego w ust. 6. W myśl zaś art. 7 ww. ustawy, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Stosując się zatem do art. 41 ust. 7 [ustawy o VAT] Spółka powinna wykazać w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 [ustawy o VAT] transakcję jako dostawę krajową i dalej opodatkować ją właściwą stawką krajową VAT. Przepis ten jednak nic nie mówi o tym, jak należy wystawić fakturę lub czy należy ją skorygować, ze stawki pierwotnej 0% dla eksportu, na właściwą stawkę krajową VAT jak dla dostawy krajowej (zgodnie z ewidencją i faktycznie zapłaconym podatkiem), z uwagi na brak otrzymania w terminie dokumentów wywozowych.

Dalej w art. 41 ust. 9 ustawodawca przewidział, że otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument. Powyższe oznacza, że Spółka, która zgodnie z ust. 7 wykaże w ewidencji i opodatkuje transakcję jako dostawę krajową właściwą stawką krajową VAT, będzie mogła dokonać w terminie późniejszym korekty tej ewidencji oraz podatku należnego, o ile otrzyma dokumenty potwierdzające wywóz poza terytorium UE. Także ten przepis nie stanowi nic, o obowiązku korygowania faktury dokumentującej dostawę towarów.

Podsumowując, Wnioskodawca w momencie dokonania sprzedaży, której nie będzie towarzyszyło przemieszczenie towarów poza terytorium Unii Europejskiej, powinien zatem tę sprzedaż wykazać w ewidencji jako transakcję krajową i opodatkować ją stawką podatku właściwą dla dostawy krajowej (np. 23%). Nie przekreśla to możliwości wykazania docelowo transakcji jako eksportu w sytuacji, gdy w końcu dojdzie do wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, a Spółka uzyska zgodnie z wymogami art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o podatku od towarów i usług stosowny dokument potwierdzający fakt wywozu. Temu służy instytucja korekty, o której mowa w art. 41 ust. 9 cyt. ustawy.

NSA w przytoczonym powyżej wyroku wyraził także pogląd, że gdy dostawie towarów nie towarzyszy od razu jego wywóz za granicę w ramach WDT lub eksportu, to prawidłowo podatnik – nie dysponując stosownymi dokumentami wywozu – rozpoznaje u siebie dostawę krajową. W konsekwencji NSA postawił tezę, że w sytuacji gdy pomiędzy sprzedażą kontrahentowi zagranicznemu a wysłaniem towaru za granicę, w ramach eksportu, mija jakiś czas, w którym podatnik magazynuje (przechowuje) towar nabyty przez zagranicznego kontrahenta, przysługuje mu prawo do korekty wykazanej pierwotnie z tego tytułu dostawy krajowej (podatku krajowego) i do zastosowania – na podstawie art. 41 ust. 4 i 5, w zw. z ust. 9 ustawy o podatku od towarów i – stawki 0% z tytułu udokumentowanego wywozu towaru z Unii Europejskiej w ramach eksportu towarów.

Podobne stanowisko co do konieczności rozpoznania w takiej sytuacji dostawy jako krajowej, z ewentualnym prawem do późniejszej korekty, wyrażone zostało w uchwale składu 7 sędziów NSA z dnia 21 października 2013 r., sygn. akt I FPS 4/13 oraz w wyroku z dnia 25 sierpnia 2020 r., sygn. I FSK 2062/17.

Podsumowując, w ocenie NSA, art. 41 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług nie statuuje warunkowej możliwości uznania określonej dostawy jako eksportu – transakcja jest eksportem. Przepis ten określa jedynie warunki stosowania stawki podatku w wysokości 0% do eksportu.

Art. 41 ust. 7 ww. ustawy stanowi co do zasady, że w sytuacji, gdy podatnik nie dysponuje przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej dowodem, że towary będące przedmiotem eksportu zostały wywiezione poza terytorium Unii Europejskiej, może zastosować stawkę 0% dopiero za kolejny okres rozliczeniowy, ale też pod warunkiem uzyskania przedmiotowego dokumentu. W przeciwnym razie ma obowiązek wykazać tę dostawę ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju (dostawa krajowa). Dopiero po otrzymaniu tego dokumentu (co ma miejsce w terminie późniejszym niż wskazany w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o podatku od towarów i usług), upoważniony jest do dokonania stosownej korekty w trybie art. 41 ust. 9 cyt. ustawy. Przepisy te jednak w żaden sposób nie odnoszą się do obowiązku udokumentowania transakcji fakturą.

Zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy o VAT fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru. Jest to zatem termin przypadający zdecydowanie wcześniej niż terminy wskazane w ust. 6 i 7 art. 41, które stanowią o tym, jak wykazać transakcję w ewidencji i jaką stawką podatku należnego ją opodatkować.

Zgodnie zaś z art. 106 ust 1 pkt 11 i 12 ustawy o VAT, sprzedawca na fakturze powinien wskazać wartość sprzedaży netto oraz stawkę podatku.

W myśl zaś art. 106j ust. 1 [ustawy o VAT], faktura może zostać skorygowana, jeżeli stwierdzono „pomyłkę” w jakiejkolwiek pozycji faktury.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy należy odróżnić kwestię wystawienia faktury, od kwestii wykazania transakcji dokumentowanej tą fakturą w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 i jej opodatkowania. O ile przepisy ustawy o VAT wyraźnie wskazują jak należy wypełniać ewidencje i naliczać podatek należny, w razie niespełnienia się warunku udokumentowania wywozu towarów poza terytorium UE, to nie przewidują one procedury korekty faktur VAT w takiej sytuacji. Brak takich postanowień w art. 41, a art. 106j wyraźnie mówi, o możliwości korekty faktury tylko w razie „pomyłki”. Zastosowanie stawki krajowej dla eksportu wynika z braku posiadania dokumentów potwierdzających wywóz towarów, a nie z „pomyłki” w zastosowaniu stawki. Jeżeli zatem podatnik wystawi fakturę w momencie dostawy – w terminie wynikającym z przepisów prawa – dla transakcji eksportu ze stawką 0%, a następnie nie otrzyma dokumentów potwierdzających wywóz w terminach wskazanych w ust. 6 i 7 art. 41, to pomimo czasowego (do momentu otrzymania dokumentów wywozowych i korekty zgodnie z art. 41 ust. 9) opodatkowania transakcji właściwą stawką krajową VAT, przepisy nie dają możliwości, a już tym bardziej nie nakładają obowiązku, skorygowania pierwotnie wystawionej faktury eksportowej.

Gdyby zaś uznać, że w sytuacji, w której Spółka wiedziała, że nie otrzyma dokumentów potwierdzających wywóz w terminie wskazanym w art. 41 ust. 6 i 7 [ustawy o VAT], zobowiązana jest ona do wystawienia faktury ze stawką krajową (zgodnie z tym co będzie dokumentowała w ewidencji i jaki podatek należny faktycznie odprowadzić), to po otrzymaniu dokumentów potwierdzających wywóz, mimo iż skoryguje ona podatek należny i ewidencję (zgodnie z art. 41 ust. 9), to nie będzie miała możliwości skorygowania uprzednio wystawionej faktury, gdyż nie doszło do „pomyłki”.

Doprowadziłoby to, do sprzeczności pomiędzy ewidencjami, kwotą faktycznie odprowadzonego od transakcji podatku należnego oraz fakturą dokumentującą tę transakcję. Taki stan rzeczy nie jest dopuszczalny. Jedyne zatem dopuszczalne i racjonalne rozwiązanie, to takie, w którym transakcja dostawy, która docelowo ma prowadzić do wywozu towarów poza UE, udokumentowana powinna być fakturą ze stawką 0%, jak dla eksportu towarów. Brak spełnienia warunku, przedstawienia dokumentów wywozowych w terminach wskazanych w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT, nie wpływa na obowiązek skorygowania faktury i wskazania w niej stawki krajowej oraz wartości podatku i wartości brutto.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy:

Ad 1. Wnioskodawca prawidłowo wystawi fakturę VAT ze stawką 0% mimo, że do wywozu towarów nie dojdzie w okresach wskazanych w art. 41 ust. 6 i 7 [ustawy o VAT], tylko w okresie późniejszym.

Ad 2. Prawidłowe będzie zachowanie Spółki, która mimo wystawienia faktury ze stawką 0% jak dla eksportu, w ewidencji wykaże transakcję jako dostawę krajową z właściwą krajową stawką VAT. Wnioskodawca w realiach opisanych we wniosku będzie miał prawo do skorygowania ewidencji i podatku należnego, po otrzymaniu dokumentów potwierdzających wywóz poza terytorium UE.

Jednocześnie w nawiązaniu do wezwania z dnia 7.11.2024 r. Spółka informuje, że Wnioskodawca nie oczekuje oceny własnego stanowiska w zakresie wysokości stawki krajowej podatku 23%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 361, ze zm.; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1)    odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)    eksport towarów;

3)    import towarów na terytorium kraju;

4)    wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)    wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Jak wskazano w art. 2 pkt 2 ustawy:

Przez państwo członkowskie rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej, a także Irlandię Północną w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.Urz. UE L 29 z 31.01.2020, str. 7, z późn. zm.).

W myśl art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…).

Stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy o VAT:

Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Jak stanowi art. 2 pkt 5 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium państwa trzeciego - rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 2 pkt 8 ustawy:

Przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

a)dostawcę lub na jego rzecz, lub

b)nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Ustawodawca, definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Aby zatem uznać daną czynność za eksport towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki:

-    musi mieć miejsce jedna z czynności określonych w art. 7 ustawy;

-    w konsekwencji tej czynności musi nastąpić wywóz towaru z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poza terytorium UE przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni);

-    wywóz towaru musi być potwierdzony przez organ celny określony w przepisach celnych.

Dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (dostawy) towar opuszcza terytorium kraj w celu dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się przez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym i legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju.

Należy w tym miejscu zauważyć, jak wskazuje art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów. Jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy:

Sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak wskazano w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Jak stanowi art. 41 ust. 4 ustawy:

W eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy:

Stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

W art. 41 ust. 6a ustawy wskazano, że:

Dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1)    dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;

2)    dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;

3)    zgłoszenie wywozowe na piśmie utrwalonym w postaci papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Stosownie do art. 41 ust. 7 ustawy:

Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

W myśl art. 41 ust. 8 ustawy:

Przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu.

Jak wskazano w art. 41 ust. 9 ustawy:

Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Przepis art. 99 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c, art. 133 i art. 138g ust. 2.

W myśl art. 103 ust. 1 ustawy o VAT:

Podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 12 ustawy o VAT:

Faktura powinna zawierać stawkę podatku albo stawkę podatku od wartości dodanej w przypadku korzystania z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9.

Jak stanowi art. 106i ust. 1 ustawy:

Fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9.

W myśl art. 109 ust. 3 ustawy o VAT:

Podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku i sporządzenie informacji podsumowującej, w szczególności dane dotyczące:

1)    rodzaju sprzedaży i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, w tym korekty podatku należnego, z podziałem na stawki podatku;

2)    kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego, w tym korekty podatku naliczonego;

3)    kontrahentów;

4)    dowodów sprzedaży i zakupów.

Państwa wątpliwości dotyczą uznania, że:

-    dla dokonanej dostawy towarów Spółka postąpi prawidłowo wystawiając faktury ze stawką 0%, a w deklaracji za miesiąc dostawy wykaże tę transakcję jako dostawę krajową, opodatkowaną właściwą stawką krajową, gdy wysoce prawdopodobne lub nawet pewne będzie, że w termiach wskazanych w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT, nie będzie dysponowała dokumentami potwierdzającymi wywóz poza terytorium UE;

-    Spółka postąpi prawidłowo i najpierw rozpozna transakcję w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, jako dostawę krajową i odprowadzi podatek należny według właściwej stawki krajowej VAT, a następnie – w miesiącu otrzymania dokumentów wywozowych poza obszar UE – będzie jej przysługiwało prawo do korygowania podatku należnego, zgodnie z art. 41 ust. 9 ustawy o VAT.

W opisie zdarzenia przyszłego Spółka podała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje dostaw towarów na rzecz kontrahentów posiadających siedziby na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz poza Unią. Zdarzać się będą sytuacje, w których Spółka zawierać będzie z kontrahentami porozumienia, na podstawie których własność towaru przechodzi na kontrahentów jeszcze przed odbiorem towaru z magazynu Spółki. Własność zamówionych towarów będzie przechodziła na kontrahenta z momentem pozostawienia zamówionego towaru do dyspozycji kontrahenta. Spółka będzie informowała kontrahenta o gotowości do odbioru towaru i wyśle mu fakturę dokumentującą dostawę tych towarów. Na okres od przejścia własności towarów na kontrahenta, do czasu ich odbioru lub wydania przewoźnikowi, będzie pomiędzy Spółką a kontrahentem zawierana umowa przechowania. Kontrahent, z nieznanych Spółce powodów, nie jest w stanie stwierdzić, kiedy dokona odbioru towaru na uzgodnionych warunkach i dokona lub zleci wywóz towarów poza terytorium kraju. Kontrahentowi zależy na przejęciu własności towaru i zabezpieczeniu go przez odpowiednie oznakowanie w magazynie Spółki, przed ewentualnymi wierzycielami Spółki. Na podstawie porozumienia towar, gotowy do odbioru i wywiezienia poza terytorium kraju, przejdzie na własność kontrahenta, a fizycznie pozostanie nadal (czasowo) w magazynie Spółki. Spółka, na podstawie posiadanych dokumentów i informacji, będzie potrafiła jednoznacznie stwierdzić, iż dany towar, co do którego własność została już przeniesiona na kontrahenta, jest przeznaczony na potrzeby transakcji transgranicznej (eksport). Na takie przeznaczenie wskazują różne okoliczności, m.in. umowa z kontrahentem, w której precyzuje się z różną szczegółowością projekt – a co za tym idzie i miejsce przeznaczenia, do którego przypisany jest dany towar – korespondencja z kontrahentem, specyfika danego zamówienia. W związku z powyższym, wiedząc, że towar nie jest przeznaczony do „skonsumowania” na terytorium kraju, a zatem dostawa docelowo nie będzie dostawą krajową (ostatecznie towar nie będzie wykorzystany na terytorium Polski i ma opuścić terytorium Polski), Spółka traktować będzie taką dostawę jako eksport. Spółka przyjmie zatem, iż w miesiącu przekazania kontrahentowi informacji o gotowości do odbioru i przeniesienia tym samym na niego własności towarów, dochodzi do dostawy towaru na rzecz kontrahenta w ramach eksportu. Spółka z momentem dostawy (przeniesienia własności na rzecz kontrahenta) będzie wystawiała fakturę VAT na rzecz kontrahenta, ze stawką jak dla eksportu tj. 0%. Jednocześnie z uwagi na fakt, że Spółka prawdopodobnie nie będzie posiadała dokumentów wywozowych w terminie wskazanym w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT, w deklaracji podatkowej i ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, wykaże transakcję jako dostawę krajową i opodatkuje ją właściwą stawką krajową, a następnie po otrzymaniu dokumentów wywozowych skoryguje tę dostawę i zastosuje do niej stawkę 0%. Wnioskodawca będzie ostatecznie posiadał dokumenty wywozowe towarów poza terytorium Unii Europejskiej i będą to dokumenty urzędowe, wymienione w art. 41 ust. 6a lub dokumenty celne wskazane w art. 41 ust. 8 ustawy o VAT.

Wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegający opodatkowaniu w Polsce. Niezbędnym jest jednak, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Unii Europejskiej, rozpoczął się na terytorium Polski oraz miał nieprzerwany charakter. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt fizyczny tego transportu, czyli o to aby transportu dokonywał np. tylko jeden podmiot (np. spedytor) czy też towar nie mógł być przeładowany, czy chwilowo składowany. Istotne jest, aby przeznaczeniem wysyłanego towaru było tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej.

Co do zasady wyrażonej w art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów stawka wynosi 0%. Jednak aby wypełniona została definicja eksportu, w myśl art. 2 pkt 8 ustawy oraz jego opodatkowanie stawką podatku w wysokości 0%, konieczne jest spełnienie, poza dwiema przesłankami faktycznymi (dostawa oraz wywóz towaru z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poza terytorium UE), trzeciej przesłanki mającej charakter formalny, dotyczącej potwierdzenia wywozu towarów przez urząd celny określony w przepisach celnych. Dokumentami, które potwierdzają wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej dla celów podatku od towarów i usług są, co do zasady, dokumenty wydawane podatnikom przez właściwe urzędy celne na podstawie przepisów prawa celnego, w tym przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz. Urz. UE L 269/1). Są to w szczególności dokumenty w formie elektronicznej otrzymane z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez organ celny wydruk tego dokumentu.

W art. 41 ust. 6a odwołującym się do art. 41 ust. 6 ustawy, zostały wymienione dokumenty, które w sposób bezsporny potwierdzają, że nastąpił wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, dzięki czemu możliwe jest zastosowanie stawki podatku 0%. Zauważyć należy, że dokumenty wymienione w tym przepisie mają charakter celnych dokumentów urzędowych. Katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla potwierdzenia eksportu może posłużyć się każdym dokumentem celnym o charakterze urzędowym, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Przepis art. 41 ust. 6a należy bowiem odczytywać w powiązaniu z definicją eksportu, zawartą w art. 2 pkt 8 ustawy, co prowadzi do konkluzji, że tylko dokument urzędowy, zawierający potwierdzenie właściwego organu celnego, w sposób wyczerpujący dokumentuje, że nastąpił eksport towarów. Ponadto do posiadania dokumentu celnego, potwierdzającego procedurę wywozu towarów, odwołuje się uregulowanie zawarte w art. 41 ust. 8 ustawy.

Przepis art. 41 ust. 6 ustawy o VAT nie statuuje możliwości warunkowego uznania określonej dostawy jako eksportu, a jedynie wskazuje na podstawy do zastosowania stawki podatku 0%. Odnosząc się do definicji eksportu towarów, zawartej w art. 2 pkt 8 ustawy, zauważyć należy, że nie określono w niej czasu, w jakim towar po dostawie ma zostać wywieziony, przez określone w przepisach podmioty, poza terytorium Unii Europejskiej, aby uznać go za eksport towarów. W ustawie jedynie określono kiedy – z tytułu udokumentowania tego wywozu – podatnik może zastosować stawkę 0% lub dokonać w tym zakresie korekty, pierwotnie z tytułu tej dostawy wykazanej stawki krajowej, z uwagi na brak udokumentowania wywozu towaru (art. 41 ust. 6-9 ustawy).

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że Wnioskodawca dokonując dostawy towarów na rzecz kontrahentów mających siedziby działalności poza terytorium Unii Europejskiej – co stanowi przesłankę do uznania, że dochodzi do eksportu towarów – jest zobowiązany do wystawienia faktury. Przepisy ustawy o VAT (w sytuacji gdy podatnik nie ma wiedzy kiedy dojdzie do wywozu towarów) nie ograniczają możliwości wystawienia takiej faktury ze stawką 0% właściwą dla eksportu towarów. Następstwem dokonania dostawy towarów stanowiącej eksport tych towarów jest obowiązek złożenia deklaracji podatkowej w terminie wskazanym w ustawie. Dopiero przepis art. 41 ust. 6 ustawy wiąże stosowanie stawki 0% w eksporcie towarów, ze spełnieniem warunku otrzymania przez podatnika, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Konsekwencje braku dokumentu potwierdzającego wywóz towaru – w postaci niewykazania tej dostawy ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy lub okres następny – zostały wskazane w art. 41 ust. 7 ustawy. Wówczas mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju. Zatem w odpowiedniej ewidencji, zawierającej dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku i sporządzenie informacji podsumowującej, należy wykazać taką dostawę ze stawką właściwą na terytorium kraju. Przepisy ustawy (w sytuacji gdy podatnik nie ma wiedzy kiedy dojdzie do wywozu towarów) nie wskazują więc na ograniczenia możliwości wykazania stawki 0% właściwej dla eksportu towarów w momencie wystawiania faktury, przy braku dokumentów potwierdzonych przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych, że nastąpił wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Sytuacja, gdy prawdopodobne jest, że Spółka nie będzie posiadała w terminach wskazanych w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy dokumentów potwierdzających wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej, nie stanowi ograniczenia dla wystawienia faktury ze stawką 0%. Natomiast w takiej sytuacji Spółka będzie zobowiązana do wykazania – w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy oraz deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy – tej dostawy towarów ze stawką właściwą na terytorium kraju. Wykazując w deklaracji podatkowej dostawę towarów ze stawką krajową, Spółka będzie zobowiązana do obliczenia i odprowadzenia podatku w ustawowym terminie na rachunek urzędu skarbowego.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca podał, że będzie ostatecznie posiadał dokumenty wywozowe towarów poza terytorium Unii Europejskiej i będą to dokumenty urzędowe, wymienione w art. 41 ust. 6a lub dokumenty celne wskazane w art. 41 ust. 8 ustawy. W takiej sytuacji, gdy Spółka otrzyma (w terminie późniejszym niż określony w art. 41 ust. 6 i 7) dokument potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych, że nastąpił wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, będzie wówczas upoważniona – zgodnie z art. 41 ust. 9 ustawy – do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym otrzymała ten dokument. Sytuacja, że wywóz towarów nie nastąpi w terminach wskazanych w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy będzie powodowała, że przesunięta w czasie zostanie możliwość korekty podatku należnego do momentu otrzymania odpowiednich dokumentów, zgodnie z art. 41 ust. 9 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy – oceniane łącznie w zakresie obu zadanych pytań – należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego zdarzenia przyszłego. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383, ze zm.; dalej jako: „Ordynacja podatkowa”). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako: „PPSA”). 

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.