Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione nakłady na projekt pn.: „(...)”, wpłynął 30 września 2024 r.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Gmina X. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Gmina jest w trakcie planowania inwestycji w ramach działania pn. „(...)”. Przedsięwzięcie realizowane będzie przy współfinansowaniu ze środków zewnętrznych.
Zadanie będzie realizowane w pasie drogi miejskiej ulicy Y. na odcinku o długości ok. (...), gdzie planuje się wykonanie woonerfu.
Woonef w założeniu jest przestrzenią publiczną, łączącą funkcje ulicy, deptaku, parkingu i miejsca spotkań mieszkańców. Podstawą projektowania ulicy tego typu jest rezygnacja z tradycyjnego podziału przestrzeni między jezdnię i chodnik oraz zastosowania elementów małej architektury, co zniechęca kierowców do intensywnego ruchu kołowego. Charakterystyczne dla woonerfu są: zawężenie jezdni, uspokojenie ruchu i wprowadzenie rozwiązań wymuszających wolniejsze przemieszczanie się pojazdów, wprowadzenie nowej zieleni, urządzenie miejsc do sąsiedzkich spotkań.
Planowana inwestycja wykonania woonerfu ulicy Y., polega na przebudowie fragmentu istniejącej drogi miejskiej w ścisłym centrum X. Zakłada się stworzenie w pasie drogi publicznej bezpiecznej i atrakcyjnej przestrzeni, poprzez uspokojenie ruchu kołowego przy uprzywilejowaniu pieszych, przeorganizowanie parkowania oraz utworzenie miejsc do odpoczynku i spotkań sąsiedzkich, a także wprowadzenie zieleni. Zamierzenie zakłada demontaż fragmentu drogi (oznakowania, nawierzchni, urządzeń drogowych, elementów małej architektury itp.), wykonania niezbędnych prac związanych z istniejącymi sieciami uzbrojenia terenu (np. usuwanie kolizji, przebudowa fragmentów sieci), wykonanie nowej nawierzchni (jezdni, miejsc parkingowych, chodników i miejsc do odpoczynku). Planuje się „odbetonowanie” części powierzchni pasa drogowego, czyli wykonanie terenów biologicznie czynnych w miejscach obecnie szczelnych. Zamierzenie przewiduje wprowadzenie nowej zieleni wysokiej (drzew), które z biegiem lat przyczynią się do obniżenia efektów miejskiej wyspy ciepła. Niska zieleń (krzewy, byliny i trawy ozdobne) przewidziana na planowanym woonerfie podniesie natomiast poziom estetyki miejskiej ulicy i będzie źródłem pokarmu dla owadów zapylających. Planowane elementy małej architektury (np. siedziska, ławki, śmietniki, wiata rowerowa) będą stylistycznie ujednolicone i charakterystyczne (...). Przewiduje się również montaż stacji ładowania samochodów elektrycznych. Realizacja inwestycji ma na celu przede wszystkim poprawę komfortu poruszania się mieszkańców miejską ulicą oraz podniesienie jakości miejskiej przestrzeni.
Przedmiotowy odcinek drogi stanowi drogę publiczną, gdzie znajduje się strefa płatnego parkowania oraz reklamy, usytuowane na podstawie decyzji administracyjnej.
Na podstawie umowy na administrowanie strefą płatnego parkowania Gmina X. powierzyła czynności w tym zakresie Z. (Gmina jest jedynym udziałowcem Spółki). Całość wpływów z pobranych opłat w SPP, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o drogach publicznych, stanowi dochód Gminy. Natomiast tytułem wynagrodzenia za wykonywanie powierzonych czynności Spółka otrzymuje procentową część wpływów (na podstawie wystawionej przez Spółkę faktury VAT). Spółka na terenie objętym inwestycją nie prowadzi żadnego zadania własnego, tylko wykonuje zadania własne Gminy.
Powstałą infrastrukturą po zakończeniu inwestycji zarządzał będzie Zarząd Dróg Miejskich tj. jednostka budżetowa Gminy. Planowane jest pobieranie opłat za zajęcie pasa drogowego oraz opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania.
Na ww. terenie nie jest zatem prowadzona przez Gminę działalność gospodarcza. Jak również po zakończeniu inwestycji powstała infrastruktura nie będzie wykorzystywana do działalności opodatkowanej Gminy.
Państwa pytanie
Czy X. jako jednostka samorządowa realizując inwestycję (...) będzie miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione nakłady na projekt pn. „(...)”?
Państwa stanowisko w sprawie
Dla oceny możliwości skorzystania z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w każdym przypadku istotne jest ustalenie, czy towary i usługi przy zakupie których naliczono VAT, zostały nabyte przez podatnika tego podatku oraz pozostają w związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (art. 15 ust. 6 ustawy o VAT). Oznacza to, że jednostki samorządu terytorialnego mogą być uznane za podatników VAT wówczas, gdy dokonują czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Z treści tej regulacji wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikom podatku VAT w sytuacji gdy towary i usługi, przy nabyciu których został naliczony podatek, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.
Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tj. z czynnościami, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).
Działania zarządców dróg mieszczą się w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki samorządowe władztwa publicznoprawnego, w szczególności zapisów ustawy o drogach publicznych. Mając to na uwadze uznać należy, że pobierając opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania oraz opłaty za zajęcie pasa drogowego (w tym za umieszczenie w pasie drogowym urządzeń obcych oraz reklamy) Gmina wykonuje działania mieszczące się w zakresie zadań własnych (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym). Zatem w przedmiotowej sprawie pobierana przez Gminę opłata o charakterze publicznym nie stanowi zapłaty za świadczenie usług.
W zakresie realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa Gmina jest adresatem normy prawnej, o której mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.
Tym samym ww. opłaty pobierane przez Gminę nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, Gmina X. nie występuje w roli podatnika VAT oraz nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione nakłady na realizację inwestycji.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”. W myśl ust. 1 tego artykułu:
W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:
Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:
a)nabycia towarów i usług,
b)dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
Z cytowanego wyżej art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).
Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu.
Ponadto ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności powinien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Stosownie do art. 15 ust. 2 tej ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
W świetle art. 15 ust. 6 ustawy:
Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Oznacza to, że organ władzy publicznej będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.
Powyższy przepis jest odzwierciedleniem art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz.Urz.UE.L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1 ze zm.), zgodnie z którym:
Krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.
Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.
W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.
Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy.
W świetle wskazanych unormowań, jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwojakim charakterze:
- podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
- podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.
Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie zrealizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 609, ze zm.):
Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.
Stosownie do art. 6 ust. 1 ww. ustawy:
Do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym:
Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy:
2)gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego.
Z powołanych wyżej przepisów ustawy o samorządzie gminnym wynika, że zadania własne gminy obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Ponadto do właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach podatków i opłat w granicach określonych w odrębnych ustawach. Z kolei na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy.
W odniesieniu do zadań w zakresie wyznaczenia strefy płatnego parkowania na drogach publicznych oraz udostępniania pasa drogowego pod zajęcie (m.in. w celu umieszczania w pasie drogowym reklam), należy wskazać, że warunki ich realizacji określa ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 320 ze zm.), zwana dalej ustawą o drogach publicznych.
Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych:
Organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.
Jak stanowi art. 19 ust. 2 ww. ustawy:
Zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5, 5a i 8, są dla dróg:
1)krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
2)wojewódzkich – zarząd województwa;
3)powiatowych – zarząd powiatu;
4)gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o drogach publicznych:
Korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.
Zgodnie z art. 4 pkt 1, 2 i 3 powołanej ustawy:
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1)pas drogowy – wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą;
2)droga – budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym;
3)ulica – drogę na terenie zabudowy lub przeznaczonym do zabudowy zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w której ciągu może być zlokalizowane torowisko tramwajowe.
Na podstawie art. 13b ust. 3 ww. ustawy:
Rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania lub śródmiejską strefę płatnego parkowania.
W myśl art. 13b ust. 4 ustawy o drogach publicznych:
Rada gminy (rada miasta), ustalając strefę płatnego parkowania lub śródmiejską strefę płatnego parkowania:
1)ustala wysokość opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. a lub b, z tym że opłata za pierwszą godzinę postoju pojazdu samochodowego nie może przekraczać:
a)w strefie płatnego parkowania – 0,15% minimalnego wynagrodzenia, w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. z 2020 r. poz. 2207 oraz z 2023 r. poz. 1667),
b)w śródmiejskiej strefie płatnego parkowania – 0,45% minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w lit. a;
2)może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi;
3)określa sposób pobierania opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1.
W myśl art. 13b ust. 4a ww. ustawy:
Ustalając wysokość opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. b, rada gminy (rada miasta) bierze pod uwagę wyniki analizy, o której mowa w ust. 2b.
Jak stanowi art. 13b ust. 5 ww. ustawy:
Stawki opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, mogą być zróżnicowane w zależności od miejsca postoju. Przy ustalaniu stawek uwzględnia się progresywne narastanie opłaty przez pierwsze trzy godziny postoju, przy czym progresja nie może przekraczać powiększenia stawki opłaty o 20% za kolejne godziny w stosunku do stawki za poprzednią godzinę postoju. Stawka opłaty za czwartą godzinę i za kolejne godziny postoju nie może przekraczać stawki opłaty za pierwszą godzinę postoju.
W myśl art. 13b ust. 7 ww. ustawy
Opłaty, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku – zarządca drogi.
Na podstawie art. 20 pkt 8 ustawy o drogach publicznych
Do zarządcy drogi należy w szczególności wydawanie zezwoleń na zajęcie pasa drogowego i zjazdy z dróg oraz pobieranie opłat i kar pieniężnych.
Natomiast jak stanowi art. 40 ust. 1,2 i 3 ustawy o drogach publicznych:
1.Zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, wymaga zezwolenia zarządcy drogi, wydanego w drodze decyzji administracyjnej - zezwolenie nie jest wymagane w przypadku zawarcia umowy, o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c.
2.Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:
1)prowadzenia robót w pasie drogowym;
2)umieszczania w pasie drogowym liniowych urządzeń obcych;
3)umieszczania w pasie drogowym urządzeń obcych innych niż wymienione w pkt 2 oraz reklam;
4)zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3.
3.Za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę.
Na podstawie cyt. art. 13b ust. 3 i ust. 4 ustawy o drogach publicznych, wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy.
Istotnym jest także, że gmina nie ma dowolności w kwestii ustalania wysokości pobieranych opłat – ich wysokość określana jest na podstawie przepisów ustawy o drogach publicznych.
Z powyższych przepisów wynika, że wyznaczenie strefy płatnego parkowania, ustalenie wysokości i pobór opłat w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych a także opłat za zajęcie pasa drogowego, jest zadaniem Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.
Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego Gmina jest w trakcie planowania inwestycji pn. „(...)”. Planowana inwestycja polega na przebudowie fragmentu istniejącej drogi miejskiej Realizacja inwestycji ma na celu przede wszystkim poprawę komfortu poruszania się mieszkańców miejską ulicą oraz podniesienie jakości miejskiej przestrzeni. Przedmiotowy odcinek drogi stanowi drogę publiczną, gdzie znajduje się strefa płatnego parkowania oraz reklamy, usytuowane na podstawie decyzji administracyjnej. Na podstawie umowy na administrowanie strefą płatnego parkowania Gmina X. powierzyła czynności w tym zakresie Z. (Gmina jest jedynym udziałowcem Spółki). Całość wpływów z pobranych opłat w SPP stanowi dochód Gminy. Powstałą infrastrukturą po zakończeniu inwestycji zarządzał będzie Zarząd Dróg Miejskich tj. jednostka budżetowa Gminy. Planowane jest pobieranie opłat za zajęcie pasa drogowego oraz opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania. Na ww. terenie nie jest zatem prowadzona przez Gminę działalność gospodarcza. Jak również po zakończeniu inwestycji powstała infrastruktura nie będzie wykorzystywana do działalności opodatkowanej Gminy.
Należy zauważyć, że w zakresie udostępniania drogi publicznej i pobierania z tego tytułu opłat wynikających z przepisów ustawy o drogach publicznych działają Państwo w roli organu władzy publicznej, a nie usługodawcy oferującego świadczenia w zamian za ustaloną cenę. Wysokość opłat nie jest ustalana na podstawie kryteriów rynkowych, lecz wynika wprost z przepisów prawa, zatem pobór opłat odbywa się w reżimie administracyjno-prawnym.
Zatem świadczenie usług parkingowych na miejscach parkingowych zlokalizowanych w pasach dróg publicznych oraz udostępniania pasa drogowego odbiega od warunków, w jakich realizowane byłyby te czynności przez inne podmioty gospodarcze. Pobierane opłaty ustalane są w oparciu o przepisy prawne regulujące kwestie ich poboru, zatem nie mogą być uznane za rzeczywistą wartość wykonywanego świadczenia.
W konsekwencji należy stwierdzić, że Państwa działania w zakresie udostępniania miejsc parkingowych zlokalizowanych w pasie drogi publicznej oraz udostępniania pasa drogowego i pobieranie z tego tytułu opłat wynikających z przepisów prawa mieszczą się w zakresie wykonywania zadań własnych. Stanowią zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa i wynikają z wykonywania władztwa publicznoprawnego.
Zatem, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie będą Państwo działali w tym zakresie jako podatnik VAT i czynności poboru ww. opłat nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Wątpliwości Państwa dotyczą ustalenia, czy Gminie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki poniesione w związku z realizacją Projektu.
Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, odliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
W ramach realizacji opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego na terenie objętym planowaną inwestycją nie będzie prowadzona przez Gminę działalność gospodarcza, jak również po zakończeniu inwestycji powstała infrastruktura nie będzie wykorzystywana do działalności opodatkowanej Gminy. W szczególności udostępnianie miejsc parkingowych na drodze publicznej (Y.), znajdującej się w strefie płatnego parkowania oraz udostępniania pasa drogowego i pobieranie z tego tytułu opłat wynikających z przepisów ustawy o drogach publicznych nie będzie stanowiło czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.
Zatem zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, realizując inwestycję opisaną we wniosku Gmina nie będzie działała w charakterze podatnika VAT.
W związku z powyższym, nie będą Państwo mieli – na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy – prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących zakupy związane z realizacją przedmiotowego Projektu.
Podsumowując, Gminie nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione nakłady na projekt pn. „(...)”.
W związku z powyższym, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...).
Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.