Opodatkowania usług świadczonych w ramach Umowy współpracy.

Interpretacja indywidualna

- stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 sierpnia 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 12 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania usług świadczonych w ramach Umowy współpracy. Uzupełniła go Pani - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 14 października 2024 r. (wpływ 14 października 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A.A. (dalej: „Wnioskodawczyni”) będąca polską rezydentką podatkową wykonuje zawód adwokata w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej działającej pod firmą (...). Wnioskodawczyni do opodatkowania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej wybrała tzw. podatek liniowy, tj. zgodnie z art. 30c ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2024 r. poz. 226 ze zm.) (dalej: „ustawa o PIT”).

Wnioskodawczyni rozważa zawarcie w ramach swojej jednoosobowej działalności gospodarczej umowy współpracy o świadczenie pomocy prawnej (dalej: „Umowa współpracy”) z polską spółką handlową (dalej: „Kontrahent”) działającą w ramach międzynarodowej grupy podmiotów z branży energii odnawialnej.

W ramach Umowy współpracy Wnioskodawczyni byłaby zobowiązana przede wszystkim do świadczenia usług związanych z udzielaniem pomocy prawnej, w tym sporządzania opinii prawnych, udzielania porad oraz konsultacji prawnych, sporządzania projektów umów, porozumień, ugód, udziału w negocjacjach i spotkaniach, występowania przed urzędami, organami administracji, sądami oraz innymi podmiotami i osobami trzecimi w charakterze pełnomocniczki.

Świadczone przez Wnioskodawczynię usługi miałyby być wykonywane w związku z działalnością Kontrahenta oraz innych podmiotów z grupy, jak również na rzecz Kontrahenta oraz innych podmiotów z grupy, przy czym Umowa współpracy zawarta byłaby z Kontrahentem i to on zobowiązany byłby do wypłaty wynagrodzenia Wnioskodawczyni.

W związku z rozwojem działalności Kontrahenta oraz faktem, że współpracuje już z kilkoma podmiotami i osobami zajmującymi się świadczeniem na jego rzecz usług pomocy prawnej, to do obowiązków Wnioskodawczyni miałoby również należeć koordynowanie, nadzorowanie oraz zlecanie pracy lub zadań takim podmiotom i osobom. Dodatkowo Wnioskodawczyni miałaby również koordynować współpracę między podmiotami i osobami zajmującymi się udzielaniem pomocy prawnej Kontrahentowi oraz

• poszczególnymi działami funkcjonującymi w ramach struktury Kontrahenta, jak również
• zagranicznymi działami prawnymi innych podmiotów z grupy, w ramach której funkcjonuje Kontrahent.

Na podstawie Umowy współpracy Wnioskodawczyni zobowiązana miałaby być do osobistego świadczenia opisanych wyżej usług, przy czym Kontrahent może wyrazić zgodę na wykonywanie ich przez osoby działające na rzecz Wnioskodawczyni, jednak na jej wyłączny koszt i ryzyko (na zasadzie podwykonawstwa).

Ze względu na wysoką wrażliwość danych oraz informacji, które będą powierzane Wnioskodawczyni i z którymi Wnioskodawczyni będzie pracować, w Umowie współpracy strony zamierzają określić, że Wnioskodawczyni będzie świadczyła usługi w siedzibie lub biurze Kontrahenta lub w innym miejscu na terenie Polski uzgodnionym z Kontrahentem.

Na podstawie Umowy współpracy Wnioskodawczyni zobowiązana byłaby również do korzystania ze sprzętu udostępnionego przez Kontrahenta, tj. komputera, telefonu oraz wymaganego serwisu prawnego. Kontrahent chce w ten sposób zapewnić bezpieczeństwo danych i informacji, które w celu prawidłowego wykonania usług pomocy prawnej, musi udostępnić Wnioskodawczyni.

W związku z wykonywanymi usługami Wnioskodawczyni miałaby odpowiadać wobec Kontrahenta za szkody wyrządzone z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania Umowy współpracy w sposób ograniczony kwotowo oraz za szkody wyrządzone umyślnie bez ograniczeń.

Strony określiły w Umowie współpracy wymiar godzinowy świadczenia przez Wnioskodawczynię usług w danym okresie rozliczeniowym.

Za świadczenie usług na podstawie Umowy współpracy Wnioskodawczyni przysługiwać miałoby stałe miesięczne wynagrodzenie określone kwotowo.

Wśród ważnych powodów, dla których Kontrahent mógłby rozwiązać Umowę współpracy z Wnioskodawczynią bez zachowania okresu wypowiedzenia i ponoszenia jakichkolwiek kosztów ze skutkiem natychmiastowym wymieniono m.in. utratę przez Wnioskodawczynię prawa wykonywania zawodu adwokata lub zawieszenie tego prawa.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Wynagrodzenie, które Wnioskodawczyni otrzyma ze Spółki nie będzie stanowiło przychodów, o których mowa w przepisach art. 12 ust. 1-6 ustawy o PIT.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że wynagrodzenie, które otrzyma ze Spółki nie stanowi przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 2-9 ustawy o PIT. Niemniej w pytaniu nr 1 zadanym we wniosku Wnioskodawczyni zapytała Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, czy wynagrodzenie, które ma osiągnąć za wykonywane czynności opisanych w opisie zdarzenia przyszłego stanowi przychody z art. 13 pkt 9 ustawy o PIT i Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej najpewniej wiążąco się na ten temat wypowie. Pytania nr 1 oraz nr 2 zadane przez Wnioskodawczynię są więc nierozerwalnie ze sobą powiązane i współzależne. Niezależnie od oceny prawnej zaprezentowanej przez Wnioskodawczynię w treści wniosku o interpretację, mając na względzie, że oba pytania zostały zadane w zakresie dokładnie tego samej opisu zdarzenia przyszłego odpowiedzi Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na oba pytania (nr 1 w zakresie PIT i nr 2 w zakresie VAT) powinny być wewnętrznie spójne.

Jak zostało wskazane w odpisie zdarzenia przyszłego:

„W związku z wykonywanymi usługami Wnioskodawczyni miałaby odpowiadać wobec Kontrahenta za szkody wyrządzone z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania Umowy współpracy w sposób ograniczony kwotowo oraz za szkody wyrządzone umyślnie bez ograniczeń.”

Co oznacza, że odpowiedź na to pytanie jest twierdząca - Wnioskodawczyni ponosi odpowiedzialność kontraktową wobec Kontrahenta na zasadach opisanych w opisie zdarzenia przyszłego.

Pytanie (oznaczone we wniosku nr 2)

Czy usługi świadczone przez Wnioskodawczynię w ramach Umowy współpracy podlegałyby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w oparciu o ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.) (dalej: „ustawa o VAT”)?

Pani stanowisko w sprawie

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że usługi świadczone w ramach Umowy współpracy podlegałyby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w oparciu o ustawę o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawczyni

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT:

„Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.”

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT:

„Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).”

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT:

„Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.”

Natomiast stosowanie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT:

„Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.”

Zgodnie z powyżej przedstawionymi przepisami dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju podlega co do zasady opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Definicyjnie świadczenie usług na gruncie ustawy o VAT oznacza każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, tj. każde zachowanie, które polega zarówno na działaniu (czynienie, wykonywanie), jak i zaniechaniu (tolerowanie, nieczynienie). Podążając natomiast za wykładnią pojęcia dokonaną przez WSA w Warszawie w wyroku z 3 grudnia 2009 r., sygn. akt II SA/Wa 1371/09 „Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji”. Oznacza to, że pojęcie „świadczenia usług” na gruncie ustawy o VAT jest bardzo szerokie i odbiega od potocznego jego rozumienia.

Dodatkowo definiując pojęcie „usługi” orzecznictwo, w tym orzecznictwo europejskie, zwraca uwagę na konieczność wystąpienia bezpośredniego odbiorcy/konsumenta usługi, tj. osoby odnoszącej z niej korzyści (tak m.in. WSA w Warszawie w wyroku z 9 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 154/09).

Istotnym warunkiem uznania usługi za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług jest również jej odpłatność, bowiem zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega jedynie odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT:

„Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.”

Stosownie natomiast do przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT:

„Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.”

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy o VAT:

„Za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1)z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych;

2)(uchylony);

3)z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.”

Z przytoczonego przepisu art. 15 ust. 3 ustawy o VAT wynika, że nie będą uznane za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą i tym samym nie będą podlegały ustawie o VAT czynności, z których przychody należy zaklasyfikować do przychód wymienionych w art. 12 ust. 1-6 ustawy o PIT (tj. przychody z wykonywanej pracy) lub art. 13 pkt 2-9 ustawy o PIT (tj. przychody z działalności wykonywanej osobiście).

Dodatkowymi warunkami, które określa przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, których spełnienie powoduje, że wykonywane czynności pozostają poza zakresem ustawy o VAT jest związanie osób wykonujących te czynności ze zlecającym ich wykonanie więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym i wykonującym co do warunków:

1)wykonania tych czynności,

2)wynagrodzenia,

3)odpowiedzialności zlecającego wobec osób trzecich.

Powyższe oznacza, iż dla uznania, że podmiot wykonujący dane czynności nie występuje w charakterze podatnika VAT nie wystarczy zaklasyfikowanie tych czynności do przynoszących przychody określone w art. 13 pkt 2-9 ustawy o PIT. Dodatkowym warunkiem jest, aby stosunek prawny, na podstawie którego czynności są wykonywane, charakteryzował się trzema wskazanymi wyżej cechami (związanie co do wykonywania czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności wobec osób trzecich).

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni wykonuje zawód adwokata, natomiast zgodnie z art. 4a ust. 1 Prawa o adwokaturze adwokat wykonuje zawód w kancelarii adwokackiej, w zespole adwokackim oraz w spółce, której konkretny rodzaj oraz skład osobowy określa ww. ustawa, natomiast stosownie do art. 4b ust. 1 pkt 1 Prawa o adwokaturze adwokat nie może wykonywać zawodu, jeżeli pozostaje w stosunku pracy.

Powyższy sposób określenia form prawnych, w ramach których adwokat może udzielać pomocy prawnej, tj. świadczyć usługi prawne, powoduje, że jedyną dostępną formą prowadzenia działalności gospodarczej przez indywidualnego adwokata udzielającego pomocy prawnej, o której mowa w art. 1 ust. 1 Prawa o adwokaturze, w sposób zarobkowy, zorganizowany i ciągły jest jednoosobowa działalność gospodarcza.

Zakaz wykonywania zawodu adwokata w oparciu o stosunek pracy albo w jednoczesnym pozostawania w stosunku zatrudniania wynika z istoty zawodu adwokata, tj. wykonywania czynności w sposób niezależny (§ 7 Kodeksu Etyki Adwokackiej - tekst jednolity ogłoszony Uchwałą Nr 403/2023 Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej z 7 grudnia 2023 r.). Niezależność i swoboda byłyby niemożliwe w przypadku stosunku pracy, którego cechą charakterystyczną jest podleganie kierownictwu.

Powyższe oznacza, że Umowa współpracy, która przede wszystkim dotyczyć miałaby świadczenia pomocy prawnej nie mogłaby stanowić umowy o pracę, ponieważ zabraniają tego Wnioskodawczyni przepisy korporacyjne regulujące zasady wykonywania zawodu adwokata. Tym samym usługi wykonywane w oparciu o Umowę współpracy nie wyłączałyby Wnioskodawczyni z kręgu podatników VAT w oparciu o art. 15 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Analizując, czy wynagrodzenie należne Wnioskodawczyni na podstawie Umowy współpracy stanowiłoby przychód z działalności wykonywanej osobiście, rozważeniu podlegać mógłby jedynie art. 13 pkt 9 ustawy o PIT, który stanowi, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Podążając za argumentacją i stanowiskiem z uzasadnienia do pytania nr 1 Wnioskodawczyni uważa, że przychód, który osiągałaby z Umowy współpracy nie stanowi przychodu określonego w art. 13 pkt 9 ustawy o PIT.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego w oparciu o Umowę współpracy do Wnioskodawczyni należeć miałoby również koordynowanie, nadzorowanie oraz zlecanie pracy lub zadań innym podmiotom i osobom świadczącym pomoc prawną. Dodatkowo Wnioskodawczyni miałaby również koordynować współpracę między wskazanymi wyżej podmiotami i osobami oraz

• poszczególnymi działami funkcjonującymi w ramach struktury Kontrahenta, jak również
• zagranicznymi działami prawnymi innych podmiotów z grupy, w ramach której funkcjonuje Kontrahent.

W Umowie współpracy Wnioskodawczyni byłaby zobowiązana w pierwszej kolejności do świadczenia pomocy prawnej, a przy okazji do nadzorowania i zlecenia prac lub zadań, jako czynności subsydiarnych względem usług prawnych, należałoby odwołać się do brzmienia art. 65 § 2 Kodeksu cywilnego który stanowi, że:

„W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu.”

Według Wnioskodawczyni istotą Umowy współpracy byłoby świadczenie pomocy prawnej, co wywodzi zarówno:

1)zakresu usług, czyli szerokiego spektrum usług prawnych obejmujących występowanie w imieniu Kontrahenta przed organami i sądami,

2)prawa Kontrahenta do wypowiedzenia umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia, gdyby Wnioskodawczyni utraciła prawo wykonywania zawodu adwokata lub prawo to uległoby zawieszeniu.

Zakładając, że ze względu na wielkość przedsiębiorstwa oraz działalności Kontrahenta, Wnioskodawczyni nie będzie jedyną osobą zaangażowaną w proces obsługi prawnej, to wskazane powyżej czynności koordynacji, nadzoru czy zlecenia prac byłyby elementami niezbędnym do efektywnego wykonania Umowy współpracy przez Wnioskodawczynię. Niemniej czynności te wciąż miałyby charakter pomocniczy względem głównego zakresu zadań, tj. świadczenia pomocy prawnej.

Tym samym Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że trudno uznać Umowę współpracy za umowę zarządzania przedsiębiorstwem, kontrakt menedżerski lub umowę o podobnym charakterze, o których mowa w art. 13 pkt 9 ustawy o PIT.

Jak wskazuje NSA m.in. w wyroku z 21 października 2020 r., sygn. akt II FSK 1277/18:

„Kontrakt menedżerski czy też umowa o zarządzenie należą do grupy umów nienazwanych. Nie definiuje ich również ustawa podatkowa. W świetle poglądów prezentowanych zarówno w piśmiennictwie, jak i w orzecznictwie, przyjmuje się jednak, że istota kontraktu menedżerskiego, nazywanego również umową o zarządzanie przedsiębiorstwem bądź umową zarządu, polega na tym, że menedżer zobowiązuje się do prowadzenia za wynagrodzeniem przedsiębiorstwa drugiej strony lub jego części, na jej rachunek i ryzyko, przy czym prowadzi to przedsiębiorstwo bądź we własnym, bądź w cudzym imieniu. W charakterystyce kontraktów menedżerskich podkreśla się samodzielność menedżera (zarządcy) oraz cel umowy, którym jest przeniesienie prowadzenia przedsiębiorstwa (lub jego części) na menedżera z przyznaniem mu samodzielności w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem. Inną cechą kontraktów menedżerskich jest oczekiwanie, że menedżer wniesie też własne wartości niematerialne w postaci nowego sposobu zarządzania przedsiębiorstwem, swoje doświadczenia zawodowe, wiedzę handlową i organizacyjną, reputację, klientów, wyrobione kontakty handlowe, a także swój image.”

Powyższy wyrok obrazuje istotę stosunku prawnego, którego przychód stanowi działalność wykonywaną osobiście na podstawie art. 13 pkt 9 ustawy o PIT, tj.

1)powinien on koncentrować się na powierzeniu zarządzającemu przedsiębiorstwa lub chociaż jego części do prowadzenia za wynagrodzeniem,

2)przez samodzielnego managera,

3)od którego oczekuje się wniesienia wartości pod postacią umiejętności zarządzania przedsiębiorstwem, wiedzy handlowej i organizacyjnej, reputacji czy kontaktów.

Przede wszystkim na podstawie Umowy współpracy Wnioskodawczyni żadną miarą nie byłaby zobowiązana do zarządzania przedsiębiorstwem Kontrahenta lub nawet jego częścią.

Zgodnie z art. 5a pkt 3 ustawy o PIT przedsiębiorstwo definiowane jest w zgodzie z przepisami Kodeksu cywilnego, jednak stosowanie do pkt 4 ustawy o PIT:

„(…) zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony istniejący w przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania”.

Mając na względzie powyższe, powierzenie Wnioskodawczyni koordynowania, nadzoru oraz zlecania pracy lub zadań innym podmiotom i osobom świadczącym pomoc prawną, jak również koordynowanie współpracy tych podmiotów i osób z poszczególnymi działami funkcjonującymi w ramach struktury Kontrahenta czy też zagranicznymi działami prawnymi innych podmiotów z grupy, nie może być rozumiane jako zarządzanie przedsiębiorstwem lub kontrakt managerski.

Konfrontując definicję umowy zarządzania przedsiębiorstwem lub kontraktu managerskiego przedstawioną przez NSA w przywołanym powyżej wyroku z Umową współpracy, której zawarcie rozważa Wnioskodawczyni, należy zauważyć, że:

1)Wnioskodawczyni nie zostałoby powierzone do prowadzenia przedsiębiorstwo Kontrahenta ani nawet zorganizowana część tego przedsiębiorstwa,

2)Kontrahent oczekuje od Wnioskodawczyni głównie umiejętności i możliwości świadczenia pomocy prawnej, nie zaś umiejętności zarządzania przedsiębiorstwem, wiedzy handlowej i organizacyjnej, reputacji czy kontaktów.

W tym miejscu warto również przywołać stanowisko wnioskodawcy przedstawione w interpretacji indywidualnej z 7 czerwca 2017 r. sygn. 0112-KDIL3-1.4011.18.2017.1.KS, z którym zgodził się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej:

„(…) zarządzanie zasobami ludzkimi wydzielonymi w ramach określonego działu/obszaru przedsiębiorstwa sprowadza się zasadniczo do kierowania zespołem ludzkim. W ramach zarządzania zasobami ludzkimi podejmuje się działania związane z planowaniem zasobów ludzkich, rekrutacją, wdrożeniem pracowników, oceną merytoryczna pracowników, szkoleniem, rozwojem, motywowaniem i nagradzaniem pracowników, nadzorem ich pracy, wytyczaniem planów, itp. Podejmuje się zatem szereg działań mających na celu jak najbardziej efektywne wykorzystanie dostępnych zasobów ludzkich tak, aby z jednej strony osiągnąć zakładane rezultaty, a z drugiej strony odpowiednio zmotywować oraz wynagradzać pracowników.

(…)

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, nadinterpretacją byłoby stwierdzenie, że umowa o zarządzanie zasobami ludzkimi jest równoznaczna z kontraktem menedżerskim, umową o zarządzanie przedsiębiorstwem lub też stanowi umowę o podobnym charakterze do wcześniej wymienionych umów”.

Należy zakładać, z uwagi na całkowicie inny charakter pracy prawnika oraz kierownika działu zasobów ludzkich, że w przypadku Wnioskodawczyni element zarządzania zasobami ludzkimi czy koordynacji pracy podmiotów zewnętrznych będzie z pewnością mniejszy, niż w stanie faktycznym przywołanej interpretacji podatkowej. Niemniej również ona uważa, że trudno uznać, aby nadzorowanie czy koordynowanie pracy osób i podmiotów świadczących usługi prawne mogło być jakkolwiek rozważane w kontekście umowy zarządzania przedsiębiorstwem.

Odnosząc się natomiast do dodatkowych warunków, określonych art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, aby uznać, że dany podmiot nie działa w charakterze podatnika VAT w ramach danego stosunku prawnego (umowy) powinno dojść również do związania stron umowy, co do warunków:

• wykonania tych czynności,
• wynagrodzenia,
• odpowiedzialności zlecającego wobec osób trzecich.

W zakresie pierwszego z warunków, tj. wykonania czynności, to Umowa współpracy określa zakres czynności, jakie miałaby wykonywać Wnioskodawczyni, jednak ze względu na samodzielność zawodu adwokata, który ze swej istoty musi być podmiotem niezwiązanym stosunkiem zależności charakterystycznym dla umowy o pracę, Wnioskodawczyni nie mogłaby przyjmować od Kontrahenta wytycznych w zakresie wykonywania usług świadczenia pomocy prawnej.

Oczywiście warunek określenia warunków wynagradzania będzie określony w Umowie współpracy dość dokładnie, jednak zarówno kwestia warunków wykonywania czynności, czy też warunek ustalenia wynagrodzenia nie przesądzają same w sobie o tym, że wykonywane czynności pozostają poza regulacjami ustawy o VAT, na co uwagę zwrócił sam Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 4 sierpnia 2023 r., sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.354.2023.4.AK, w której wskazał:

„Odnośnie dwóch pierwszych warunków stwierdzić należy, że każdy w zasadzie stosunek prawny o charakterze odpłatnym istniejący pomiędzy podmiotem zlecającym wykonanie danej czynności a podmiotem, który daną czynność wykonuje, jest w jakimś sensie określony co do warunków wykonywania danych czynności oraz wynagrodzenia”.

Odnosząc się natomiast do warunku odpowiedzialności wobec osób trzecich, to jak wskazano już w uzasadnieniu do pytania nr 1, należy zauważyć, że silne zaznaczenie kwestii odpowiedzialności wobec osób trzecich wskazuje na charakterystyczny rodzaj umowy, tj. kontraktu w ramach którego odpowiedzialność wobec osób trzecich mogłaby wystąpić jako zjawisko wpisane w istotę wykonywanych czynności, a nie jedynie prawdopodobne w wyjątkowych warunkach faktycznych.

W analizowanej sprawie Umowa współpracy to umowa, która miałaby polegać na zleceniu Wnioskodawczyni wykonywania na rzecz Kontrahenta określonych w niej usług, których odbiorcą i konsumentem będzie właśnie Kontrahent. W dających się przewidzieć naturalnych warunkach wykonywania wskazanych czynności jedynym podmiotem, który potencjalnie mógłby ponieść konsekwencje nienależytego wykonania Umowy współpracy przez Wnioskodawczynię jest Kontrahent, wobec którego odpowiedzialność Wnioskodawczyni jest ograniczona kwotowo, jednak nie wyłączona.

Wydaje się zatem, że warunek ponoszenia odpowiedzialności wskazany w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT odnosi się do zupełnie innego rodzaju usług i zleceń, tj. takich, które wykonywane przez daną osobę, chociaż na rzecz zlecającego, mogłyby potencjalnie spowodować uszczerbek po stronie osoby trzeciej i odpowiedzialność zlecającego. Wymagałoby to jednak istnienia potencjalnej osoby trzeciej mogącej ponieść szkodę na skutek działania lub zaniechania. Sytuacja taka mogłaby zaistnieć, gdyby Wnioskodawczyni świadczyła usługi prawne współpracując z innym podmiotem, jednak na rzecz jego klientów, którzy mogliby ponieść szkodę na skutek niewykonania lub nieprawidłowego wykonania usług prawnych przez Wnioskodawczynię.

W sytuacji, w której głównym odbiorcą i konsumentem usług Wnioskodawczyni byłby Kontrahent i to on mógłby ponieść odpowiedzialność za nieprawidłowe działania Wnioskodawczyni, trudno uznać, aby przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT miał zastosowanie.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawczyni uważa zatem, że wykonując usługi na podstawie Umowy współpracy działałaby jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie ze wskazanym przepisem:

„Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności”.

Natomiast zgodnie z przytoczonym już art. 15 ust. 2 ustawy o VAT:

„Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Definicja działalności gospodarczej na gruncie ustawy o VAT nieco różni się od przytoczonej już definicji wprowadzonej przepisami ustawy o PIT. Przede wszystkim ustawa o VAT wprost wymienia osoby wykonujące wolne zawody jako osoby prowadzące działalność gospodarczą, co w sytuacji Wnioskodawczyni jest kluczowe i wystarczające, żeby uznać, że decydując się na zawarcie Umowy współpracy, wykonywane na jej podstawie czynności w całym spektrum wskazanym w opisie stanu zdarzenia przyszłego, byłyby opodatkowane VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a w związku z ich wykonywaniem Wnioskodawczyni byłaby uznana za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że usługi świadczone w ramach Umowy współpracy podlegałyby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w oparciu o ustawę o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Z treści powołanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy mamy do czynienia w sytuacji, w której dana czynność/zachowanie/zdarzenie posiada następujące cechy:

• stanowi świadczenie dające się wyodrębnić spośród innych czynności dokonywanych przez dany podmiot;
• świadczenie to może mieć charakter czynny lub bierny - tj. może polegać zarówno na podejmowaniu danych czynności/działań jak również na powstrzymywaniu/zaniechaniu tych czynności/działań czy też ich tolerowaniu.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone.

Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Co istotne, oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało - jako usługa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie „świadczenia usług” ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika - niebędące dostawą towarów - na rzecz innego podmiotu.

Ponadto dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Art. 15 ust. 3 ustawy stanowi, że:

Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane zostało również w drugim akapicie art. 9 (1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą. W myśl tego artykułu:

W akapicie pierwszym, artykuł 9 (1) Dyrektywy określa osobę, która może stać się podatnikiem, jako każdą osobę, która niezależnie prowadzi w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności.

Artykuł 10 wyjaśnia znaczenie terminu „samodzielnie” użytego w art. 9 (1). Stwierdza on, że:

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniach sprecyzował, że za samodzielną nie będzie mogła być uznana działalność gospodarcza, która wykonywana jest przy wykorzystaniu infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona, nie powoduje żadnego ryzyka ekonomicznego po stronie usługodawcy a nadto nie powoduje odpowiedzialności usługodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością (orzeczenia w sprawie C-202/90 Ayuntamiento de Sevilla v. Recaudadores de Tributos de las Zonas primera y segunda, C-235/85 pomiędzy Komisją Europejską a Królestwem Holandii).

Uznanie czynności usługowych za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy sprowadza się przede wszystkim do spełnienia wymogu samodzielności (niezależności) przy realizacji tych czynności.

Przy czym z przywołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 3 ustawy wynika, że warunkiem dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, jest uznanie przychodów osiąganych z tytułu wykonywanych czynności za przychody wymienione w art. 12 ust. 1-6 lub w art. 13 pkt 2-9 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu sprawy wynika, że wykonuje Pani zawód adwokata w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej. Rozważa Pani zawarcie w ramach swojej jednoosobowej działalności gospodarczej umowy współpracy o świadczenie pomocy prawnej (Umowa współpracy) z Kontrahentem.

W ramach Umowy współpracy byłaby Pani zobowiązana przede wszystkim do świadczenia usług związanych z udzielaniem pomocy prawnej, w tym sporządzania opinii prawnych, udzielania porad oraz konsultacji prawnych, sporządzania projektów umów, porozumień, ugód, udziału w negocjacjach i spotkaniach, występowania przed urzędami, organami administracji, sądami oraz innymi podmiotami i osobami trzecimi w charakterze pełnomocniczki.

Świadczone przez Panią usługi miałyby być wykonywane w związku z działalnością Kontrahenta oraz innych podmiotów z grupy, jak również na rzecz Kontrahenta oraz innych podmiotów z grupy, przy czym Umowa współpracy zawarta byłaby z Kontrahentem i to on zobowiązany byłby do wypłaty dla Pani wynagrodzenia.

W związku z rozwojem działalności Kontrahenta oraz faktem, że współpracuje już z kilkoma podmiotami i osobami zajmującymi się świadczeniem na jego rzecz usług pomocy prawnej, to do Pani obowiązków miałoby również należeć koordynowanie, nadzorowanie oraz zlecanie pracy lub zadań takim podmiotom i osobom. Dodatkowo miałaby Pani również koordynować współpracę między podmiotami i osobami zajmującymi się udzielaniem pomocy prawnej Kontrahentowi oraz

• poszczególnymi działami funkcjonującymi w ramach struktury Kontrahenta, jak również
• zagranicznymi działami prawnymi innych podmiotów z grupy, w ramach której funkcjonuje Kontrahent.

Na podstawie Umowy współpracy miałaby Pani być zobowiązana do osobistego świadczenia opisanych wyżej usług, przy czym Kontrahent może wyrazić zgodę na wykonywanie ich przez osoby działające na Pani rzecz, jednak na Pani wyłączny koszt i ryzyko (na zasadzie podwykonawstwa).

Ze względu na wysoką wrażliwość danych oraz informacji, które będą Pani powierzane i z którymi będzie Pani pracować, w Umowie współpracy strony zamierzają określić, że będzie Pani świadczyła usługi w siedzibie lub biurze Kontrahenta lub w innym miejscu na terenie Polski uzgodnionym z Kontrahentem.

Na podstawie Umowy współpracy byłaby Pani również zobowiązana do korzystania ze sprzętu udostępnionego przez Kontrahenta, tj. komputera, telefonu oraz wymaganego serwisu prawnego. Kontrahent chce w ten sposób zapewnić bezpieczeństwo danych i informacji, które w celu prawidłowego wykonania usług pomocy prawnej, musi Pani udostępnić.

W związku z wykonywanymi usługami miałaby Pani odpowiadać wobec Kontrahenta za szkody wyrządzone z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania Umowy współpracy w sposób ograniczony kwotowo oraz za szkody wyrządzone umyślnie bez ograniczeń.

Strony określiły w Umowie współpracy wymiar godzinowy świadczenia przez Panią usług w danym okresie rozliczeniowym.

Za świadczenie usług na podstawie Umowy współpracy miałoby Pani przysługiwać stałe miesięczne wynagrodzenie określone kwotowo.

Pani wątpliwości dotyczą ustalenia, czy usługi świadczone przez Panią w ramach Umowy współpracy, podlegałyby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wskazała Pani, że wynagrodzenie, które otrzyma Pani ze Spółki nie będzie stanowiło przychodów, o których mowa w przepisach art. 12 ust. 1-6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz nie stanowi przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro wynagrodzenie otrzymywane za wykonywanie czynności nie będzie stanowiło przychodu, o którym mowa w przepisach art. 12 ust. 1-6 i art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to nie będą spełnione warunki, o których mowa w art. 15 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym, świadczenie opisanych usług nie będzie się mieściło w dyspozycji ww. przepisu.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy. Tym samym, w analizowanym przypadku należy Panią uznać za podmiot świadczący usługę, a Kontrahenta za korzystającego z takiej usługi.

W omawianej sprawie czynności wykonywane w ramach Umowy współpracy w zamian za wynagrodzenie będą miały charakter odpłatny, zatem świadczenia te wypełnią wskazaną przesłankę uznania tych czynności za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, wykonywane przez Panią w ramach Umowy współpracy usługi, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy, a Panią z tego tytułu należy uznać za podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Pani stanowisko jest zatem prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Tym samym, przyjęliśmy jako element stanu faktycznego Pani jednoznaczne wskazanie, że otrzymywane wynagrodzenie nie będzie stanowiło przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1-6 oraz w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych sprawa zostanie załatwiona odrębnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), ul. (…), (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).