Interpretacja indywidualna w zakresie ustalenia, czy przy wyliczaniu marży przy sprzedaży używanych części samochodowych (w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT) pochodzących z demontażu, do ustalenia wysokości podatku od towarów i usług, należy przyjąć oparcie wyliczenia kwot nabycia poszczególnych części w oparciu o szacunkową wartość rynkową.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 lipca 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 24 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia, czy przy wyliczaniu marży przy sprzedaży używanych części samochodowych (w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT) pochodzących z demontażu, do ustalenia wysokości podatku od towarów i usług, należy przyjąć oparcie wyliczenia kwot nabycia poszczególnych części w oparciu o szacunkową wartość rynkową.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej jest Pan czynnym podatnikiem VAT. Głównym przedmiotem Pana działalności jest sprzedaż części do pojazdów samochodowych. Części pozyskiwane są w ramach stacji demontażu pojazdów prowadzonej zgodnie z przepisami rozdziału 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Stacja demontażu pojazdów wpisana jest do rejestru prowadzonego przez (…) pod nr (…). Prowadzenie stacji demontażu pojazdów polega, zgodnie z ww. ustawą na usunięciu z pojazdów wycofanych z eksploatacji elementów i substancji niebezpiecznych, w tym płynów, wymontowaniu z nich przedmiotów wyposażenia i części nadających się do ponownego użycia, wymontowaniu elementów nadających się do odzysku lub recyklingu.

Pojazdy do demontażu nabywa Pan m.in. od osób fizycznych nie będących podatnikami VAT na podstawie umów cywilnoprawnych. Pojazdy nabywane są bezpośrednio od ich właścicieli, bądź w przypadku pojazdów po tzw. szkodach całkowitych – za pośrednictwem wyspecjalizowanych podmiotów organizujących aukcje pojazdów powypadkowych na zlecenie ubezpieczycieli. Jednak nawet przy zakupie przez pośrednika – umowa sprzedaży zawierana jest bezpośrednio z właścicielem pojazdu.

Są to pojazdy wycofane z eksploatacji (zużyte, bądź powypadkowe po tzw. szkodach całkowitych). W wyniku demontażu z pojazdu pozyskuje się części (mechaniczne, elektroniczne, blacharskie, wyposażenie itd.) – te z nich, które zostaną zakwalifikowane jako nadające się do dalszego użycia – przeznaczone zostają do sprzedaży. Części te są towarem używanym w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Pozostałe części nie nadające się do użytku z przyczyn technicznych (uszkodzone lub zniszczone) bądź takie, których dalsza sprzedaż byłaby nieopłacalna ekonomicznie zostają zakwalifikowane jako złom i sprzedawane są jako złom podmiotom prowadzącym działalność w zakresie gospodarki odpadami. W ten sposób sprzedawane są złom metalowy oraz akumulatory. Pozostałe elementy pojazdów nie nadające się do dalszego użytku bądź odpady niebezpieczne zostają przekazane do utylizacji bądź recyklingu w sposób odpowiedni dla danego rodzaju odpadu. Odpady te nie generują już przychodu – za ich odbiór należy zapłacić wyspecjalizowanym podmiotom.

Cena, za jaką nabywany jest dany samochód (czy to bezpośrednio od jego właściciela, czy to na aukcjach po szkodach całkowitych), uzależniona jest od szacunkowej wartości możliwych do pozyskania z danego samochodu części. W Pana interesie (podobnie jak i innych przedsiębiorców prowadzących stacje demontażu pojazdów) jest nabycie samochodu, z którego będzie można pozyskać maksymalną ilość wartościowych części nadających się do sprzedaży. Cena nabycia w żaden sposób nie jest uzależniona od masy pojazdu. Np. mogą wystąpić dwa identyczne (pod względem modelu, wersji, rocznika, wyposażenia) samochody (a więc mające równą masę), jednak różniące się stopniem uszkodzenia. I tak np. z samochodu po uszkodzeniu typu dachowanie można pozyskać większość wysoko wycenianych elementów zespołu napędowego – silnik, skrzynię biegów, wały napędowe, elementy zawieszenia, elektronikę czy wyposażenie wnętrza, co przełoży się na jego wyższą wartość niż np. identycznego samochodu po zderzeniu czołowym i pożarze komory silnika, z którego pozyskać można jedynie niektóre elementy blacharskie i mechaniczne z tylnej, niespalonej części. Wycena wartości pojazdu według jego wagi jest całkowicie chybiona, ponieważ mająca wartość rynkową część nadająca się do dalszego użytku, waży tyle samo, bądź niemal tyle samo ile taka sama część uszkodzona w stopniu kwalifikującym ją jako złom albo bezwartościowy odpad podlegający utylizacji bądź recyklingowi.

Prowadzona w Pana przedsiębiorstwie dokumentacja pozwala na powiązanie każdej wymontowanej części nadającej się do dalszego użycia z konkretną umową zakupu pojazdu do demontażu – można zidentyfikować konkretny pojazd jak i osobę, która go sprzedała.

Pytanie

Czy przy wyliczaniu marży przy sprzedaży używanych części samochodowych (w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy) pochodzących z demontażu, do ustalenia wysokości podatku od towarów i usług (zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy), należy przyjąć oparcie wyliczenia kwot nabycia poszczególnych części w oparciu o szacunkową wartość rynkową (prognozowaną cenę zbycia części)?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, mając na względzie fakt, że przedmiotem nabycia jest cały samochód, a przedmiotem sprzedaży wymontowane z niego części, w celu prawidłowego ustalenia marży, stanowiącej podstawę opodatkowania towarów używanych zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, należy ustalić kwotę nabycia konkretnej części. Przepisy ustawy wymagają odrębnego ustalenia marży dla każdej transakcji sprzedaży towaru używanego. Przy tym za niewłaściwe z punktu widzenia systemowego wydaje się ustalanie proporcji poszczególnych części według klucza innego niż wartościowy. Jak opisano powyżej, wartość jaką Pan płaci za nabywane samochody jako wyspecjalizowany podmiot prowadzący stację demontażu pojazdów, jest wyłącznie pochodną oszacowania rynkowej wartości zdatnych do używania części, jakie może Pan z danego pojazdu uzyskać. Nie kupuje Pan pojazdów prowadząc kalkulację ekonomiczną ze względu na ich wielkość czy na wagę, tylko w oparciu o założenie, żeby pozyskać z nich dające się sprzedać części o jak największej wartości.

Dlatego za właściwe uważa Pan oparcie ustalenia kwoty nabycia, o której mowa w art.120 ust. 4 ustawy na szacunkowej wartości rynkowej (prognozowanej cenie zbycia części). Tak więc dla ustalenia kwot nabycia poszczególnych części należy dokonać wyliczenia opartego na stosunku szacunkowej wartości rynkowej poszczególnych części w kwocie nabycia całego pojazdu.

Procedura wyliczenia, dla zachowania wymogów z art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, Pana zdaniem powinna wyglądać następująco:

Krok 1: Z ceny, za którą nabyto dany pojazd (kwoty należnej zbywcy), wyłącza się wartość złomu i zużytych akumulatorów, których sprzedaż będzie opodatkowana na zasadach ogólnych (…). Złom i zużyte akumulatory zostają wyłączone według wartości rynkowej z dnia demontażu pojazdu. W ten sposób uzyskana zostaje łączna wartość pozostałych części, których sprzedaż zostanie opodatkowana w procedurze marży. Wskazać należy, że nie dokonanie wyłączenia złomu i akumulatorów, które będą opodatkowane na zasadach ogólnych, skutkowałoby zaniżeniem marży, czyli podstawy opodatkowania.

Krok 2: Dla każdej części zakwalifikowanej do sprzedaży w procedurze marży dla towarów używanych, pozyskanej z danego pojazdu zostaje oszacowana jej wartość rynkowa czyli możliwa do uzyskania cena sprzedaży.

Krok 3: Dla każdej części zakwalifikowanej do sprzedaży w procedurze marży dla towarów używanych, pozyskanej z danego pojazdu ustala się udział procentowy jej wartości rynkowej, oszacowanej w kroku 2 w sumie wartości rynkowych wszystkich części zakwalifikowanych do sprzedaży w procedurze marży dla towarów używanych pozyskanych z danego pojazdu.

Krok 4: Ustalenie kwoty nabycia konkretnej części. Ustalony w kroku 3 udział procentowy dla danej części mnoży się przez cenę nabycia pojazdu po wyłączeniach dokonanych w kroku 1.

Tak ustalona kwota nabycia konkretnej części zostaje odjęta od kwoty sprzedaży przy ustalaniu marży przy sprzedaży każdej części zakwalifikowanej do opodatkowania w trybie art. 120 ust. 4 ustawy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT” opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 120 ust. 4 ustawy w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

W myśl art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT przez kwotę sprzedaży rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Natomiast art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy stanowi, że przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, że przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112).

Towarami używanymi są zatem te dobra ruchome, które wcześniej zostały choć raz użyte, lecz nadają się do wielokrotnego wykorzystania (nie ulegają zużyciu po jednokrotnym użytku).

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na orzeczenie TSUE z 18 stycznia 2017 r. w sprawie C-471/15 dotyczące zastosowania procedury VAT marża dla dostawy części samochodowych. W orzeczeniu tym TSUE orzekł, że: „Artykuł 311 ust. 1 pkt 1 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że części używane pochodzące z pojazdu samochodowego wycofanego z eksploatacji, nabytego przez przedsiębiorstwo zajmujące się recyklingiem samochodowym od osoby fizycznej i przeznaczone do odsprzedaży jako części zamienne stanowią „towary używane” w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym dostawy tego rodzaju części dokonane przez podatnika-pośrednika są objęte zakresem zastosowania procedury marży”.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy – między innymi – towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży. Jest to wyjątek od ogólnej reguły opodatkowania obrotu, czyli kwoty stanowiącej zapłatę z tytułu sprzedaży, pomniejszonej o kwotę należnego podatku. Ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od określonej kategorii podmiotów. Należy podkreślić, że do stosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą uprawnieni są podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów nabytych w okolicznościach wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

Stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

 1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;

 2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;

 3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;

 4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;

 5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pan czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem Pana działalności jest sprzedaż części do pojazdów samochodowych. Części pozyskiwane są w ramach stacji demontażu pojazdów prowadzonej zgodnie z przepisami o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Pojazdy do demontażu nabywa Pan są m.in. od osób fizycznych nie będących podatnikami VAT na podstawie umów cywilnoprawnych. Pojazdy nabywane są bezpośrednio od ich właścicieli, bądź w przypadku pojazdów po tzw. szkodach całkowitych – za pośrednictwem wyspecjalizowanych podmiotów organizujących aukcje pojazdów powypadkowych na zlecenie ubezpieczycieli. Nawet przy zakupie przez pośrednika – umowa sprzedaży zawierana jest bezpośrednio z właścicielem pojazdu. W wyniku demontażu z pojazdu pozyskuje się części, a te z nich, które zostaną zakwalifikowane jako nadające się do dalszego użycia – przeznaczone zostają do sprzedaży. Części te są towarem używanym w rozumieniu art.120 ust. 1 pkt. 4 ustawy. Pozostałe części nie nadające się do użytku z przyczyn technicznych bądź takie, których dalsza sprzedaż byłaby nieopłacalna ekonomicznie zostają zakwalifikowane jako złom i sprzedawane są jako złom podmiotom prowadzącym działalność w zakresie gospodarki odpadami. Cena, za jaką nabywany jest dany samochód, uzależniona jest od szacunkowej wartości możliwych do pozyskania z danego samochodu części. Cena nabycia nie jest uzależniona od masy pojazdu.

Prowadzona w Pana przedsiębiorstwie dokumentacja pozwala na powiązanie każdej wymontowanej części nadającej się do dalszego użycia z konkretną umową zakupu pojazdu do demontażu – można zidentyfikować konkretny pojazd jak i osobę, która go sprzedała.

Odnosząc się do Pana wątpliwości w oparciu o przedstawiony opis sprawy, w pierwszej kolejności należy wskazać, że szczególna procedura – jak już wcześniej wskazano – dotyczy tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył w celu ich dalszej odsprzedaży od określonej kategorii podmiotów.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że przedmiotem Pana działalności jest sprzedaż części do pojazdów samochodowych pochodzących z demontażu pojazdów. Wskazał Pan również, że wszystkie części do pojazdów samochodowych pochodzące z demontażu są towarem używanym w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy. Uwzględniając zatem powyższe informacje oraz powołane wcześniej orzeczenie TSUE w sprawie C-471/15 należy stwierdzić, że skoro nabywa Pan pojazdy przeznaczone do demontażu i dalszej odsprzedaży ich części od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy, to do sprzedaży tych części ma zastosowanie procedura VAT marża wskazana w art. 120 ust. 4 ustawy.

Pana wątpliwości dotyczą sposobu wyliczenia kwoty nabycia poszczególnych części do pojazdów samochodowych pochodzących z demontażu w celu wyliczenia wysokości podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, iż formułując w art. 120 ustawy szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, ustawodawca, określając w ust. 4 tego artykułu podstawę opodatkowania, posłużył się sformułowaniem „kwota nabycia”.

Ustawa o podatku VAT nie precyzuje pojęcia „kwota nabycia” w przypadku stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków. Zatem należy posiłkować się definicją zawartą w Szóstej Dyrektywie Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowana (77/388/EWG). Artykuł 26a część B ust. 3 VI Dyrektywy dla określenia podstawy opodatkowania dostaw towarów przy zastosowaniu marży podaje definicję „ceny nabycia”. Według niej „cena nabycia” oznacza wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które dostawca otrzymał od podatnika – pośrednika opodatkowanego.

Zatem dla potrzeb zastosowania procedury marży, przez kwotę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika (nabywcy).

Biorąc pod uwagę ww. przepisy należy stwierdzić, że określając podstawę opodatkowania (marżę) powinien Pan wyliczyć różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia (zapłaconą przez Pana pierwotnemu sprzedawcy), pomniejszoną o kwotę podatku od towarów i usług.

We wniosku wskazał Pan, że w wyniku demontażu z pojazdu pozyskuje się części (mechaniczne, elektroniczne, blacharskie, wyposażenie itd.) – te z nich, które zostaną zakwalifikowane jako nadające się do dalszego użycia – przeznaczone zostają do sprzedaży.

Prowadzona w Pana przedsiębiorstwie dokumentacja pozwala na powiązanie każdej wymontowanej części nadającej się do dalszego użycia z konkretną umową zakupu pojazdu do demontażu – można zidentyfikować konkretny pojazd jak i osobę, która go sprzedała.

Mając zatem na uwadze okoliczności sprawy stwierdzić należy, że podstawę opodatkowania (kwotę nabycia) poszczególnych części do pojazdów samochodowych powinien Pan obliczyć według klucza wagowego – udziału masy danej części w masie całego pojazdu. Ustalanie ceny nabycia poszczególnych części wymontowanych z zakupionego samochodu według wartości rynkowej (proporcjonalnej cenie zbycia części) spowoduje, że cena nabycia nie będzie adekwatna do rzeczywistej wartości, którą zapłacił Pan za demontowany samochód.

Przy czym istotne jest, że winien Pan prowadzić odpowiednią ewidencję umożliwiającą sprawdzenie, że wszystkie warunki stosowania procedury VAT marża dla sprzedaży części do pojazdów samochodowych pochodzących z demontowanych pojazdów zostały spełnione.

Podsumowując, stwierdzić należy, że kwotę nabycia poszczególnych części do pojazdów samochodowych pochodzących z demontażu, w celu stosowania procedury VAT marża, powinien Pan obliczyć według klucza wagowego – udziału masy danej części w masie całego pojazdu.

Zatem Pana stanowisko, że właściwe jest oparcie ustalenia kwoty nabycia na szacunkowej wartości rynkowej (prognozowanej cenie zbycia części) jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponosi Pan ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego zastosuje się Pan do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ((t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

  - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

  - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.