Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz miejsce opodatkowania usług logistycznych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 sierpnia 2024 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek z 5 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz miejsca opodatkowania usług logistycznych. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwania – pismem z 1 października 2024 r. (wpływ ePUAP 1 października 2024 r.) oraz pismem z 15 października 2024 r. (wpływ ePUAP 15 października 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu fatycznego:

A. s.r.o (dalej również: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest czeskim podmiotem, który od 2010 roku zajmuje się produkcją i sprzedażą różnego rodzaju produktów (...). Podatnik posiada swoją siedzibę w (…), miejscowości niedaleko (…). Spółka posiada własny zakład produkcyjny oraz zaplecze magazynowe.

W związku z tym, że Spółka dokonuje nabycia i sprzedaży towarów na terytorium Polski zarejestrowana jest jako czynny podatnik VAT, wpisana jest na tzw. białą listę, składa cyklicznie pliki rozliczeniowe JPK_V7.

W 2020 roku Wnioskodawca stał się 100% udziałowcem polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością: B. Sp. z o.o. (dalej: „B PL”), która zajmuje się produkcją kontraktową produktów (...) wyłącznie na rzecz i zlecenie Wnioskodawcy. Polska spółka powiązana nabyła, a następnie zmodyfikowała zakład produkcyjny w miejscowości (…) w województwie (…).

Współpraca polega na tym, że polska spółka powiązana wykonuje tzw. produkcję kontraktową (jednak na materiałach, które nabywa we własnym zakresie – więc nie jest to usługa produkcyjna) produktów (...) na rzecz Spółki. Następnie polska spółka dokonuje sprzedaży tych produktów (które znajdują się na terytorium Polski) na rzecz Wnioskodawcy, a Wnioskodawca z terytorium Polski sprzedaje te towary na rzecz odbiorców z Polski lub innych krajów UE.

Wnioskodawca jak wskazano wyżej posiada swój zakład produkcyjny, zaplecze magazynowe, biurowe, logistyczne, itd. na terytorium Czech. Jednak ze względów logistycznych nie transportuje zakupionych od polskiego podmiotu powiązanego towarów (produktów (...)) do tego kraju. Nabywane od spółki powiązanej w Polsce produkty (...) transportowane są bezpośrednio do odbiorców krajowych (zwykle sieci handlowych), jak wskazano, albo w Polsce albo do innych krajów UE.

Wnioskodawca lub polski podmiot powiązany odpowiadają za wynajęcie firmy logistycznej, która obsługuje cały proces dostawy towarów z magazynów producenta (polskiej spółki powiązanej) do magazynów odbiorców. Proces dostawy realizowany jest przez wynajętą firmę logistyczną w sposób kompleksowy, czyli może obejmować np. przeładunek, magazynowanie czy konfekcjonowanie.

Co istotne:

1.Spółka nie wynajmuje ani nie posiada w Polsce żadnych pomieszczeń biurowych, magazynowych, produkcyjnych lub innych. Cały proces dostawy od polskiej spółki powiązanej do klienta (w ramach którego pośrednikiem jest Wnioskodawca) obsługuje wynajęta firma logistyczna.

2.Spółka nie zatrudnia na terytorium Polski żadnego personelu. Wszelkie działania, które Wnioskodawca podejmuje na terytorium Polski kierowane są przez personel, który stacjonuje w siedzibie Spółki w Czechach.

3.Spółka nie świadczy na terytorium Polski żadnych usług.

4.Polska spółka powiązana pomimo tego, że wytwarza produkty wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy, działa jako niezależny podmiot, posiadający własny personel, zarząd, majątek, etc. Wnioskodawca jest wprawdzie 100% udziałowcem polskiej spółki, jednak w ramach współpracy to zarząd i personel polskiej spółki podejmuje decyzje i wykonuje wszelkie działania.

5.Wnioskodawca nie wywiera znaczącego wpływu na standardowe czynności wykonywane przez polski podmiot powiązany. Oczywiście jako 100% udziałowiec ma wpływ na kluczowe działania polskiego podmiotu jednak, jak już wskazano, polski podmiot w swojej bieżącej działalności, działa jako niezależna jednostka. Wnioskodawca nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami rzeczowymi i personelem polskiego podmiotu.

6.Wnioskodawca nie nabywa co do zasady żadnych kluczowych usług od polskiego podmiotu powiązanego. Czynności związane z wydaniem produktów firmie logistycznej stanowią element sprzedaży produktów przez polski podmiot powiązany na rzecz Spółki.

7.Własność nabywanych od polskiego podmiotu powiązanego towarów (produktów) przechodzi na Wnioskodawcę po wydaniu ich z magazynu. Zatem po zakończeniu procesu produkcji przez polski podmiot powiązany i podczas procesu ich magazynowania (w magazynach należących do polskiego podmiotu powiązanego) produkty (a dla Spółki towary) są własnością polskiego podmiotu powiązanego.

Oczywiście poza zakupem i sprzedażą towarów pochodzących od polskiego podmiotu powiązanego, Spółka produkuje i sprzedaje produkty wyprodukowane w Czechach. Zatem dokonuje również sprzedaży produktów znajdujących się po wyprodukowaniu w czeskich magazynach Spółki. Produkty z Czech sprzedawane są do Czech, Polski i ewentualnie innych krajów UE.

Ponadto Spółka dokonuje sprzedaży części materiałów do produkcji na rzecz polskiego podmiotu powiązanego. Spółka nabywa na własne potrzeby produkcyjne materiały, których część odsprzedaje na rzecz polskiego podmiotu powiązanego. Materiały te trafiają do polskiej spółki powiązanej albo z magazynu Wnioskodawcy z Czech albo bezpośrednio od dostawców.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

W uzupełnieniu z 1 października 2024 r. w odpowiedzi na zadane pytania wskazali Państwo następująco:

        1)w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana Państwa działalność gospodarcza w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów, lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać, jak prowadzicie Państwo działalność w Czechach, np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, czy w kraju siedziby korzystacie Państwo z jakichś magazynów, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne posiada Spółka w kraju siedziby itp.)

Jak wskazano w stanie faktycznym wniosku o wydanie interpretacji:

„Wnioskodawca jak wskazano wyżej posiada swój zakład produkcyjny, zaplecze magazynowe, biurowe, logistyczne itd. na terytorium Czech.”

Działalność w kraju siedziby Wnioskodawcy jest rozwinięta. Podmiot wykonuje w Czechach działania produkcyjne, posiada zaplecze magazynowe, personel. Spółka wywodzi się z Czech od lat prowadzi w tym kraju podstawową działalność jaką jest produkcja (...).

Podsumowując, aby nie budzić wątpliwości Organu, Wnioskodawca posiada na terytorium Czech:

• zaplecze produkcyjne (nieruchomości, maszyny, urządzenia),
• zaplecze magazynowe,
• pomieszczenia biurowe,
• zatrudnionych pracowników produkcyjnych, magazynowych, menagerów produkcji itd.

2)z tytułu jakich czynności o których mowa w art. 5 ustawy o VAT, Państwa Spółka dokonała rejestracji jako czynny podatnik podatku VAT w Polsce (prosiliśmy podać datę rejestracji), czy Spółka zarejestrowana jest także do transakcji wewnątrzwspólnotowych

Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług od 12 stycznia 2021 r. Jest zarejestrowany również do transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Podstawą rejestracji Wnioskodawcy jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług był schemat działania, który polega na zakupie i sprzedaży towarów na terytorium Polski.

Ponadto Spółka poprzez rejestrację w Polsce zabezpieczyła kwestie ewentualnego rozliczania transakcji łańcuchowych, jeżeli byłoby to konieczne z wykorzystaniem polskiego numeru VAT.

          3)czy produkcja produktów przez B PL jest realizowana zgodnie z wytycznymi / oczekiwaniami/ilościami wskazanymi / określonymi przez Państwa Spółkę

B PL jest podmiotem, który produkuje wyroby gotowe wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy. Podmiot ten nie wykonuje jednak usługi produkcyjnej. Nabywa materiały do produkcji na własny rachunek.

Liczba wyprodukowanych sztuk poszczególnych wyrobów produkowanych przez B PL zależy od zamówień składanych przez Wnioskodawcę. Ponadto proces produkcji realizowany jest z wykorzystaniem przekazanego know-how Spółki.

Niemniej jednak B PL posiada własną kadrę pracowników produkcyjnych i zarządzających produkcją. Posiada własne nieruchomości, park maszynowy i inne elementy zaplecza technicznego. B PL odpowiada przed Wnioskodawcą zwykłą odpowiedzialnością kontrahencką za wyprodukowanie wyrobów gotowych. Spółka nie sprawuje bezpośredniego nadzoru nad działaniami operacyjnymi B PL.

          4)czy Państwa Spółka posiada na terytorium Polski jakiś przedstawicieli / handlowców (osoby pozyskujące nowych klientów) lub inne osoby działające na podstawie udzielonego przez Państwa pełnomocnictwa uprawnione do zawierania umów

Nie, Spółka nie posiada w Polsce żadnych pracowników, współpracowników czy agentów działających na jej rzecz. Wszystkie działania sprzedażowe realizowane są przez osoby zatrudnione w Czechach z siedziby Spółki. Niekiedy oczywiście zdarzają się spotkania z kontrahentami na terytorium Polski, ale ma to charakter okazjonalny, a w spotkaniach uczestniczą osoby na co dzień pracujące w siedzibie Spółki w Czechach.

          5)w jaki sposób realizowane jest administrowanie/zarządzanie zwrotami i reklamacjami towarów (należało opisać kto pełni takie obowiązki oraz przy wykorzystaniu jakich zasobów technicznych i personalnych jest ono wykonywane, w jaki sposób przebiega przyjmowanie zwrotów towarów oraz towarów podlegających reklamacji, kto/jaki podmiot rozpatruje reklamacje/zwroty itd.)

Z uwagi na charakterystykę towarów (krótki termin przydatności) z reguły ewentualne towary podlegające zwrotowi czy reklamacji są utylizowane przez ich nabywców – nie dochodzi do fizycznych zwrotów. Kosztami utylizacji obciążany jest Wnioskodawca.

Osobami, które zarządzają lub obsługują proces reklamacji są osoby zatrudnione przez Spółkę i wykonujące prace z terytorium Czech.

          6)czy nabywacie Państwo inne usługi bądź towary niż produkty od B PL oraz usługi logistyczne na terytorium Polski, jeśli tak, to prosiliśmy wskazać jakiego rodzaju usługi bądź towary są nabywane i w jakim celu

Spółka nabywa niekiedy na terytorium Polski materiały do produkcji, które częściowo wykorzystuje na własne potrzeby produkcyjne, a częściowo odsprzedaje je na rzecz B PL.

Spółka nie nabywa innych towarów, które odsprzedawałaby niezależnym odbiorcom, niż te które nabywa od B PL.

Spółka nabywa na terytorium Polski usługi księgowe związane z rozliczeniem podatku VAT, usługi doradztwa podatkowego oraz usługi związane z utylizacją towarów przez odbiorców produktów.

          7)czy w odniesieniu do innych dostawców/usługodawców niż B PL, którzy dokonują świadczeń na Państwa rzecz Państwa Spółka ma bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi / technicznymi / rzeczowymi, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana

Spółka ani w stosunku do B PL, ani w stosunku do innych kontrahentów z terytorium Polski, nie posiada bezpośredniej kontroli na zasobami osobowymi, technicznymi ani rzeczowymi.

          8)czy B PL wystawia faktury za wykonane dostawy na Państwa rzecz oraz czy faktury te zawierają kwotę polskiego podatku VAT naliczonego

Tak, B PL wystawia faktury na produkty. Dostawy odbywają się do magazynu wyznaczonego przez odbiorcę lub niekiedy przechowywane są w magazynach firmy logistycznej. Są to najczęściej transakcje łańcuchowe, jednak miejscem rozpoczęcia i zakończenia dostawy jest terytorium Polski.

          9)czy dostawy produktów, które Państwa Spółka nabywa od B PL bądź inne usługi od usługodawców w Polsce służą do czynności opodatkowanych w Polsce, niepodlegających zwolnieniu z opodatkowania, czy do czynności dających prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej w kraju siedziby Spółki

Dostawy produktów od B PL są transakcją towarową i dotyczą dalszej ich odsprzedaży, dlatego Spółka posiada prawo od odliczenia podatku od towarów i usług w Polsce z tego tytułu.

Usługi nabywane od kontrahentów polskich są opodatkowane w Czechach i dają prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej w Czechach.

W uzupełnieniu z 15 października 2024 r. w odpowiedzi na zadane pytania wskazali Państwo następująco:

          1)na czym polegają, w jaki sposób są realizowane oraz co obejmują usługi logistyczne nabywane przez Spółkę - należało opisać okoliczności zdarzenia

Usługi logistyczne nabywane przez Wnioskodawcę obejmują transport towarów z punktu A do punktu B.

Wnioskodawca nabywa towary handlowe od podmiotu powiązanego, towary te znajdują się w magazynach podmiotu powiązanego na terytorium Polski.

Wynajęta firma logistyczna transportuje towary Wnioskodawcy do klientów lub do Wnioskodawcy. Z uwagi na specyfikę produktu (produkty spożywcze) oraz rodzaj odbiorców (duże sieci handlowe) może zdarzać się tak, że firmy logistyczne w trakcie dostawy magazynują towary Wnioskodawcy. Miejsca, w których są magazynowane towary po ich odebraniu od podmiotu powiązanego to zawsze magazyny, z których korzysta firma logistyczna.

          2)czy posiadacie Państwo nieograniczony (swobodny) wstęp na teren magazynu w Polsce firmy logistycznej, gdzie będą przechowywane towary Spółki

Wnioskodawca nie posiada żadnych praw do ww. magazynu. Korzystającym jest firma logistyczna lub jej podwykonawcy. Wnioskodawca nie ma swobodnego wstępu na magazyny, w których odbywa się ewentualne przechowanie towarów.

          3)czy będziecie mieć Państwo prawo do decydowania o rozmieszczeniu towarów oraz będziecie mieć Państwo prawo do zarządzania powierzchnią magazynową, w której przechowywane są towary Spółki

Wnioskodawca nie będzie posiadał prawa do decydowania o rozmieszczeniu towarów ani do zarządzania ww. powierzchnią magazynową. Decyzję w zakresie powierzchni magazynowej i rozmieszczeniu towarów w magazynie podejmuje firma logistyczna.

          4)czy będziecie Państwo decydować o rozmieszczeniu towarów w przydzielonej Spółce określonej przestrzeni magazynu w Polsce należącej do firmy logistycznej, czy przestrzeń magazynowa jest określona, znana Spółce i przeznaczona wyłącznie do użytku Spółki

Wnioskodawca nie będzie decydował o rozmieszczeniu towarów jak już wyżej wskazano.

Pytanie Organu jest błędnie sformułowane, ponieważ Wnioskodawca nie ma określonej jednej przypisanej powierzchni. Towary magazynowane są w magazynach, z których korzysta lub organizuje je, operator transportu (podwykonawca firmy logistycznej). Dzieje się tak, ponieważ Wnioskodawca współpracuje z nabywcami o bardzo dużej sile przetargowej (sieci handlowe), które niekiedy przerzucają ciężar magazynowania towarów na Wnioskodawcę.

Pytanie (ostatecznie przeformułowane w uzupełnieniu z 1 października 2024 r.)

Czy w świetle przedstawionego opisu stanu faktycznego Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (EU) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z dnia 23 marca 2011 r. Nr 77, str. 1 z późn. zm.; dalej: Rozporządzenie wykonawcze) i w związku z tym będzie zobowiązana do rozliczenia podatku od towarów i usług w Polsce od nabywanych usług logistycznych, które dotyczą towarów nabywanych i sprzedawanych przez Spółkę na terytorium Polski?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z 1 października 2024 r.)

Wnioskodawca uważa, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia 282/2011 i nie ma obowiązku rozliczać podatku od towarów i usług od nabywanych usług logistycznych.

Uzasadnienie

1.

W przepisach ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 361 ze zm. – „ustawa o VAT”) brak jest definicji „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” (a także w przepisach wykonawczych do tej ustawy). Pojęcie to zostało zdefiniowane bezpośrednio na poziomie europejskim w Rozporządzeniu wykonawczym.

Koncepcja stałego miejsca działalności gospodarczej została wyrażona w art. 11 ust.1 ww. Rozporządzenia wykonawczego, który wprowadza definicję tego pojęcia. Mianem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej określa się inne miejsce niż to, gdzie znajduje się siedziba działalności gospodarczej podatnika, charakteryzujące się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która umożliwi wykorzystywanie i odbiór usług świadczonych na rzecz tego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Przy czym zaznaczyć należy, że stosownie do art. 11 ust. 2 Rozporządzenia wykonawczego na potrzeby przepisów art. 45, art. 56 ust. 2 akapit 2 oraz art. 192a Dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. nr 2006/112/WE (dalej Dyrektywa) stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej jest dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) charakteryzujące się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Natomiast zgodnie z ust. 3 powyższej regulacji, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ww. przepisy wskazują zatem, że stałe miejsce prowadzenia działalności to miejsce:

• charakteryzujące się wystarczającą stałością,
• mające odpowiednie zaplecze personalne i techniczne,
• zdolne odebrać i wykorzystać usługi dla niego świadczone bądź odpowiednio wyświadczyć usługi przez siebie wykonywane.

Powyższe przesłanki muszą zostać spełnione łącznie, zatem jeżeli którekolwiek z nich nie zostanie spełniona – nie można uznać, że dla podatnika powstało stałe miejsce prowadzenia działalności.

2.

Zagadnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej było również wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), które w wielu wypadkach należy uznać za kluczowe dla prawidłowego zastosowania ww. definicji.

Jak wskazał TSUE w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg, pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wymaga stałej obecności zaplecza personalnego i technicznego niezbędnego do świadczenia określonych usług. Zdaniem TSUE:

„Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny.”

Niezależnie od powyższego, w orzecznictwie TSUE wskazywane są również przesłanki negatywne w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności, tj. przesłanki, których wystąpienie nie daje podstaw do uznania, iż dany podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Przykładowo:

• W wyroku z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20, Berlin Chemie A. Menarini SRL, TSUE stwierdził, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Tym samym, nie można wywodzić faktu istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności w sytuacji, gdy w rezultacie świadczenia usługi przez jednego podatnika na rzecz drugiego, to samo zaplecze (tj. zasoby personalne i techniczne) byłoby wykorzystywane do świadczenia usługi przez podmiot pierwszy oraz jej odbioru przed podmiot drugi.
• W wyroku z dnia 3 czerwca 2021 r., C-931/19, Titanium Ltd, TSUE wskazał, że wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie przesądza o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji, gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem.
• W wyroku z dnia 7 maja 2020 r., C-547/18, Dong Yang Electronics sp. z o.o., TSUE zauważył, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną.

Mając na uwadze przytoczone ogólnie panujące zasady oraz powyższe wyroki, dokonując oceny, czy dany podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju należy zweryfikować, czy łącznie spełnione zostały następujące warunki:

1)stałość miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – tj. podatnik prowadzi w Polsce działalność, która charakteryzuje się określonym poziomem stałości; działalność ta jest prowadzona w sposób stały, nie przejściowy,

2)obecność struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego – tj. podatnik dysponuje w Polsce odpowiednim zapleczem personalnym (przez które należy rozumieć w szczególności pracowników) oraz infrastrukturą techniczną niezbędną do prowadzenia działalności gospodarczej (m.in. w postaci nieruchomości, maszyn lub urządzeń),

3)posiada możliwość odbioru i wykorzystania usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca – tj. posiadane przez podatnika zasoby (ww. zaplecze personalne i infrastruktura techniczna) umożliwiają podatnikowi:

a)odbieranie i wykorzystywanie nabywanych usług do własnych potrzeb związanych z działalnością prowadzoną na terytorium Polski (kryterium istotne z perspektywy podatnika będącego nabywcą), lub

b)świadczenie usług z terytorium Polski w sposób niezależny (kryterium istotne z perspektywy podatnika świadczącego usługi).

3.

Jak wskazano w stanie faktycznym Wnioskodawca nie posiada i nie wynajmuje w Polsce żadnych nieruchomości, pomieszczeń itd. Nie zatrudnia również personelu na terytorium Polski lub takiego, który wykonywałby pracę bezpośrednio dla Spółki w Polsce.

Wnioskodawca nabywa kompleksowe usługi obsługi logistycznej od kontrahenta niepowiązanego, który może w określonych przypadkach magazynować towary w magazynach, z których korzysta jako firma logistyczna. Nie są to jednak magazyny wynajmowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca (lub niekiedy polska spółka powiązana) jedynie zleca kompleksową realizację dostawy towarów.

W doktrynie panuje wprawdzie pogląd, że dla posiadania stałego miejsca działalności nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego czy technicznego, jednak podmiotowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym czy technicznym, jak nad własnym.

Wnioskodawca nie posiada kontroli nad personelem ani zapleczem technicznym podmiotu, który świadczy na rzecz Spółki usługi logistyczne, jest to zupełnie niezależny podmiotem zewnętrzy. Ponadto – mimo, że Spółka jest 100% udziałowcem – nie posiada również bezpośredniej kontroli nad zapleczem technicznym i personelem polskiej spółki powiązanej. Spółka ta posiada własny niezależny zarząd oraz personel. Ponadto polska spółka powiązana nie świadczy żadnych usług na rzecz Wnioskodawcy.

4.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie posiada w Polsce struktury w zakresie zaplecza technicznego oraz personalnego, która uzasadniałaby istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Powyższy pogląd potwierdzają liczne stanowiska wyrażone w interpretacjach indywidualnych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Na potwierdzenie powyższego stanowiska można przywołać m.in.:

• interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 18 października 2022 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012.431.2022.1.JS, w której Organ wskazał, że: „(...) korzystanie przez Wnioskodawcę z usług Usługodawcy w zakresie magazynowania towarów nie oznacza, że zaplecze osobowe i techniczne Usługodawcy pozostaje w bezpośredniej zależności od Spółki, a tym samym, w ocenie Organu nie spełnia przesłanek stanowienia stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy. W analizowanej sprawie, Wnioskodawca nie będzie posiadał kontroli nad zasobami osobowymi Usługodawcy (tj. pracownikami) ani nad jego zasobami technicznymi i rzeczowymi, które wskazywałyby na posiadanie przez niego stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju”.

• interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 27 października 2022 r., sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.409.2022.2.JO, w której Organ uznał, że: „(...) korzystanie przez Państwa Spółkę z usług Spółki Powiązanej nie oznacza, że jej zaplecze personalne i techniczne pozostaje w bezpośredniej zależności od Państwa Spółki i stanowi dla Państwa stałe miejsce prowadzenia działalności. W analizowanej sprawie bowiem Państwa Spółka nie instruuje w żaden sposób pracowników Spółki Powiązanej w związku z nabywanymi Usługami, a także nie posiada ani nie będzie posiadała bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi oraz rzeczowymi należącymi do Spółki Powiązanej, jak również i nie ma i nie będzie miała wpływu na określenie jaka część zasobów technicznych oraz rzeczowych Spółki Powiązanej jest i będzie wykorzystana do świadczenia Usług. W konsekwencji należy uznać, że Państwa Spółka nie zorganizuje zaplecza technicznego ani osobowego świadczącego o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski.”

• interpretację indywidualną Dyrektora KIS z 29 grudnia 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.497.2022.2.RST, w której Organ stwierdził, iż: „(...) w świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego Wykonawca ani jego pracownicy nie będą mieli wpływu na organizację i sposób świadczenia usług na jego rzecz przez Spółkę. Pracownicy Spółki pozostają całkowicie niezależni od Wykonawcy formalnie (tj. brak węzła prawnego), jak również faktycznie (tj. brak jakiejkolwiek faktycznej podległości), a zatem nie występuje jakakolwiek podległość służbowa pracowników Spółki wobec Wykonawcy. Ponadto należy wskazać, że Wykonawca w żadnym stopniu nie sprawuje ani nie będzie sprawował kontroli nad zasobami technicznymi wykorzystywanymi przez Spółkę do świadczenia usług na jego rzecz. Zatem, w analizowanej sprawie Wykonawca poza współpracą ze Spółką nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej na terytorium Polski i nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego oraz personalnego. Tym samym, Wykonawca nie spełnia kryterium posiadania odpowiednich zasobów personalnych i technicznych na terytorium Polski.”

• interpretację indywidualną z 14 listopada 2023 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.236.2018.12.RST, w której Organ wskazał, że: „Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie pracownicy są zatrudnieni przez Partnera (usługodawcę) i nie działają w imieniu Spółki ani na jej rzecz. Spółka nie ma jakiekolwiek swobody działania ani prawa decyzji w stosunku do personelu i infrastruktury Partnera. Ponadto w magazynie usługodawcy Spółka nie posiada wyznaczonego, wyodrębnionego obszaru tylko do własnej dyspozycji i składowania wyłącznie swoich towarów, nie może także wpływać na miejsce i warunki składowania towarów. Spółka nie ma jakiegokolwiek władztwa nad sposobem wykonywania usług magazynowania. Należy także zwrócić uwagę, że mogą się zdarzyć sytuacje, w których pracownicy Spółki będą przyjeżdżali do magazynu Partnera w celu weryfikacji jakości świadczonych usług. Jednak możliwość weryfikacji usług przez Spółkę nie stanowi przejawu nadzoru czy kontroli. Sporadyczna weryfikacja wywiązywania się przez Partnera z warunków umowy mieści się w standardowych działaniach podmiotu dbającego o własne interesy gospodarcze i nie może być przejawem kontroli tylko zwykłej relacji usługodawca-usługobiorca.

Podsumowując, należy wskazać, że Państwa Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych własnych zasobów osobowych ani technicznych, ponadto Spółka jako usługobiorca nie sprawuje nad zapleczem Partnera (usługodawcy) kontroli porównywalnej do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Tym samym nie zostaną spełnione podstawowe przesłanki warunkujące powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W konsekwencji stwierdzić należy, że Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.”

• interpretację indywidualną z 14 kwietnia 2023 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.69.2023.1.RST, w której Organ wskazał, że:„Spółka ma natomiast kontrolę nad zarządem Spółki Zależnej zgodnie z zasadami wynikającymi z kodeksu spółek handlowych i umowy spółki. Jednak zarząd Spółki Zależnej kieruje się przede wszystkim interesem Spółki Zależnej jako odrębnego bytu prawnego i gospodarczego, a nie interesem Spółki, więc niezależność i odrębność biznesowa Spółki Zależnej jest zachowana. Należy wskazać, iż Spółka Zależna jest odrębnym od Spółki podmiotem prawnym oraz „bytem” istniejącym niezależnie od Spółki oraz samodzielnie prowadzącym swoje sprawy gospodarcze. Spółka nie wyposażyła i nie planuje wyposażyć zarządu Spółki Zależnej czy jakiejkolwiek innej osoby w Polsce w upoważnienia do reprezentowania Spółki lub dokonywania czynności prawnych w imieniu Spółki. Ponadto, stosowanie do ww. orzeczenia TSUE z 7 maja 2020 r. w sprawie C–547/18, spółka mająca siedzibę w jednym państwie nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie, tylko ze względu na fakt, iż posiada tam spółkę zależną. Podsumowując, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż nie zostały spełnione przesłanki posiadania odpowiedniego zaplecza personalnego oraz technicznego na terytorium Polski, tym samym Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.”

Mając na względzie powyższe Wnioskodawca uważa, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

6.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi zaś ust. 2 ww. artykułu, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę fakt, że Wnioskodawca uważa, iż nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności do celów podatku od towarów i usług w Polsce, tym samym również usługi nabywane przez niego są opodatkowane w miejscu siedziby, czyli w Czechach. Zatem nabywane usługi logistyczne nie są opodatkowane na terytorium Polski.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ustawy:

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, zgodnie z art. 28e ustawy:

Przepis art. 28e ustawy - jak wynika z jego brzmienia - stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość. Usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące - determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy obejmuje wyłącznie usługi, które dotyczą konkretnej nieruchomości - jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Także Dyrektywa Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.) w art. 47 przewiduje, że:

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – dotyczącą pojęcia „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011:

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011:

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z przepisami rozporządzenia za usługi związane z nieruchomością nie mogą być uznane usługi związane z przechowywaniem (magazynowaniem) towarów, jeżeli usługobiorcy nie przysługuje wyłączne prawo do używania części nieruchomości, w której przechowuje towar.

Z treści wniosku wynika, że jesteście Państwo czeskim podmiotem, który zajmuje się produkcją i sprzedażą równego rodzaju produktów (...). Dokonujecie Państwo nabycia i sprzedaży towarów na terytorium Polski, jesteście zarejestrowani jest jako czynny podatnik VAT.

W 2020 roku staliście się 100% udziałowcem polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością: B Sp. z o.o. („B PL”), która zajmuje się produkcją kontraktową produktów (...) wyłącznie na Państwa rzecz i zlecenie.

Polska spółka powiązana wykonuje tzw. produkcję kontraktową (jednak na materiałach, które nabywa we własnym zakresie – więc nie jest to usługa produkcyjna) produktów (...) na Państwa rzecz. Następnie polska spółka dokonuje sprzedaży tych produktów (które znajdują się na terytorium Polski) na rzecz Państwa Spółki, a Spółka z terytorium Polski sprzedaje te towary na rzecz odbiorców z Polski lub innych krajów UE.

Państwo lub polski podmiot powiązany odpowiadacie za wynajęcie firmy logistycznej, która obsługuje cały proces dostawy towarów z magazynów producenta (polskiej spółki powiązanej) do magazynów odbiorców. Proces dostawy realizowany jest przez wynajętą firmę logistyczną w sposób kompleksowy, czyli może obejmować np. przeładunek, magazynowanie czy konfekcjonowanie.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, w związku z czym będzie zobowiązana do rozliczenia podatku od towarów i usług w Polsce od nabywanych usług logistycznych.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE l 77 z 23.03.2011, str.1, ze zm.) zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Natomiast w wyroku z 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C‑333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL TSUE stwierdził, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Należy także zwrócić uwagę na ostatni wyrok TSUE w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W wyroku z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54).

(...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81)”.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne i niezależne prowadzenie działalności w zakresie sprzedaży produktów (...).

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. Jak wynika z wniosku nie wynajmujecie ani nie posiadacie Państwo na własność w Polsce żadnych pomieszczeń biurowych, magazynowych, produkcyjnych lub innych. Jednocześnie nie zatrudniacie Państwo na terytorium Polski żadnego personelu. Wszelkie działania, które Państwo podejmujecie na terytorium Polski kierowane są przez personel, który stacjonuje w siedzibie Spółki w Czechach. Ponadto nie posiadacie Państwo w Polsce żadnych pracowników, współpracowników czy agentów działających na Państwa rzecz. Wszystkie działania sprzedażowe realizowane są przez osoby zatrudnione w Czechach z siedziby Spółki. Niekiedy oczywiście zdarzają się spotkania z kontrahentami na terytorium Polski, ale ma to charakter okazjonalny, a w spotkaniach uczestniczą osoby na co dzień pracujące w siedzibie Spółki w Czechach. Ponadto osoby zatrudnione przez Spółkę, które zarządzają lub obsługują proces reklamacji towarów, wykonują te czynności z terytorium Czech.

Zauważyć jednak należy, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie nabywacie Państwo produkty od polskiej spółki powiązanej oraz usługi od firmy logistycznej, która obsługuje cały proces dostawy towarów z magazynów producenta (polskiej spółki powiązanej) do magazynów odbiorców. Ponadto nabywacie również na terytorium Polski usługi księgowe związane z rozliczeniem podatku VAT, usługi doradztwa podatkowego oraz usługi związane z utylizacją towarów przez odbiorców produktów. Jak wynika z okoliczności sprawy Spółka nie posiada kontroli nad personelem ani zapleczem technicznym podmiotu, który świadczy usługi logistyczne, jest on niezależnym podmiotem zewnętrznym. Ponadto, Państwa Spółka ani w stosunku do polskiej spółki powiązanej (B PL) ani w stosunku do innych kontrahentów z terytorium Polski nie posiada również bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi, technicznymi ani rzeczowymi. Wszystkie działania sprzedażowe realizowane są przez osoby zatrudnione w Czechach z siedziby Spółki. Również osoby, które zarządzają lub obsługują proces reklamacji towarów, wykonują te czynności z terytorium Czech.

Dodatkowo do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej powinna występować w sposób stały tj. na stałe dysponować takimi środkami, które pozwalają na faktyczne świadczenie usług z danego miejsca. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. W analizowanej sprawie Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych zasobów osobowych ani technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można zatem uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem, jak wskazano powyżej, kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych.

W konsekwencji, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast w odniesieniu się do Państwa wątpliwości dotyczących opodatkowania usług logistycznych zaznaczyć należy, że Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Czechach i jednocześnie, jak ustaliłem, nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wynajmujecie Państwo firmę logistyczną, która obsługuje cały proces dostawy towarów z magazynów producenta (polskiej spółki powiązanej) do magazynów odbiorców. Proces dostawy realizowany jest przez wynajętą firmę logistyczną w sposób kompleksowy, czyli może obejmować np. przeładunek, magazynowanie czy konfekcjonowanie. Zdarza się, że w trakcie dostawy firma logistyczna magazynuje towary Spółki w magazynach, z których korzysta firma logistyczna. Przy czym, jak sami Państwo wskazali, Spółka nie ma swobodnego wstępu do magazynu, w którym odbywa się ewentualne przechowywanie towarów, jak również nie macie Państwo prawa do decydowania o rozmieszczeniu towarów ani do zarządzania powierzchnią magazynową. Decyzję w zakresie powierzchni magazynowej i rozmieszczenia towarów w magazynie podejmie firma logistyczna. Tym samym nabywane przez Spółkę usługi logistyczne nie stanowią usług, do których znajdzie zastosowanie art. 28e ustawy. W konsekwencji należy uznać, że usługi te stanowią usługi, do której ma zastosowanie art. 28b ustawy (tj. są to usługi, do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n). Zatem odnosząc się do Państwa wątpliwości w analizowanej sprawie miejsce świadczenia ww. usługi należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym usługi logistyczne świadczone przez firmę logistyczną na rzecz Spółki nie są opodatkowana na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy, a są opodatkowana w kraju, w którym Spółka będąca usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. na terytorium Czech. Tym samym nie są Państwo zobowiązani do rozliczenia podatku od towarów i usług na terytorium Polski od nabywanych usług logistycznych. W Państwa sytuacji bowiem to Spółka jako usługobiorca jest zobowiązana do rozliczenia podatku w swoim kraju z tytułu nabycia tych usług.

W konsekwencji Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).