Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, sposób rozpoznania i rozliczenia czynności wykonywanych w ramach Projektu 1, miejsce opodatkowania oraz prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe w części dotyczącej nieposiadania przez A. stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski (pytanie nr 1), uznania zaprojektowania wraz z dostawą kabla jako dostawy towarów i rozpoznania WNT w Polsce przez Spółkę B., uznania usług połączeniowych i usług podłączeniowych jako usług związanych z nieruchomościami, miejsca opodatkowania tych usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego (pytania nr 3-5).

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

2 lipca 2024 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek wspólny z 27 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, prawidłowego sposobu rozpoznania i rozliczenia czynności wykonywanych w ramach Projektu 1, miejsca opodatkowania oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Uzupełnili go Państwo pismem z 2 lipca 2024 r. (wpływ ePUAP 3 lipca 2024 r.) oraz - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 18 września 2024 r. (wpływ ePUAP 18 września 2024 r.).

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)Zainteresowany będący stroną postępowania:

• A. S.A.

(…)

2)Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

• B. spółka jawna

(…)

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A. S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „A”) jest podmiotem utworzonym zgodnie z prawem greckim i greckim rezydentem podatkowym. A. jest jednym z największych producentów kabli w Europie, zajmującym się produkcją kabli energetycznych, telekomunikacyjnych i podmorskich.

A. jest częścią Grupy C. - wiodącej grupy zajmującej się (...), posiadającej zakłady produkcyjne w Grecji, Bułgarii, Rumunii, Macedonii Północnej, Wielkiej Brytanii oraz udziały w spółkach posiadających zakłady produkcyjne w Turcji, Rosji i Holandii, a także rozbudowaną sieć handlową w 21 krajach i sprzedaż w ponad 100 krajach na całym świecie.

A. podjęła się realizacji dwóch projektów obejmujących swoim zakresem dostawę kabla.

Projekty są realizowane w ramach następującej struktury:

• A. uczestniczy, jako wspólnik, w dwóch spółkach jawnych w Polsce (dalej: „Spółki B”). Wspólnikami każdej ze Spółek B. jest A. oraz drugi podmiot, który świadczy usługi związane z budową i utrzymaniem infrastruktury morskiej (dalej: „Partner”). Jednocześnie Zainteresowani pragną podkreślić, że niniejszy wniosek dotyczy Wnioskodawcy oraz wyłącznie jeden ze Spółek B, określonej uprzednio jako Zainteresowany (B. spółka jawna). Kwestia transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a drugą ze Spółek B. zostanie poruszona w odrębnym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej;
• Spółki B. realizują projekty na rzecz dwóch polskich spółek, będących czynnymi podatnikami VAT w Polsce, które budują farmę wiatrową zlokalizowaną na morzu (w obszarze polskiej morskiej wyłącznej strefy ekonomicznej). Zgodnie z założeniami, Spółki B. dostarczą i zainstalują w pełni funkcjonujący kabel, który połączy lądową i morską podstację farmy wiatrowej;
• Jednocześnie A. (oprócz tego, że jest partnerem w ramach Spółek B.) będzie działać również jako podwykonawca Spółek B. W związku z tym, końcowi klienci (tj. polskie spółki) będą fakturowani za cały projekt przez Spółki B., podczas gdy Spółki B. będą fakturowane przez A. oraz Partnera.

Wnioskodawca zaznacza, że oba ww. projekty są co do zasady identyczne jeśli chodzi o ich zakres, różne są jedynie podmioty (końcowi klienci) na rzecz których są one wykonywane.

Niniejszy wniosek o wydanie interpretacji dotyczy wyłącznie transakcji realizowanych przez A. na rzecz Spółki B. (Zainteresowanego - B. spółka jawna), które w dalszej części są określane jako „Projekt 1”.

W celu przedstawienia pełnego obrazu Projektu 1, Wnioskodawca przedstawia poniżej opis wszystkich planowanych etapów oraz czynności, które będą wykonywane przez określoną stronę:

1. Projektowanie i produkcja - etap odnosi się do zaprojektowania i produkcji kabla, które to czynności będą wykonywane przez A. w Grecji. Prace projektowe rozpoczęły się w IV kwartale 2023 r. Przewidywany harmonogram dla produkcji to okres od I kwartału 2025 r. do II kwartału 2026 r.
2. Dostawa kabla do Polski - po zakończeniu produkcji, gotowy kabel zostanie sprzedany przez A. do Spółki B. oraz zostanie przetransportowany z Grecji do Polski. Spółka B. będzie ponosiła ryzyko w zakresie uszkodzenia/utraty kabla w trakcie transportu. Partner będzie odpowiedzialny za transport kabla w ramach czynności wykonywanych przez Spółkę B. Kabel w momencie dostawy będzie w pełni funkcjonalny i gotowy do użycia.
3. Prace instalacyjne - obejmują prace pod powierzchnią morza w celu przygotowania terenu do ułożenia kabla. Ta faza prac będzie wykonywana przez Partnera oraz zostanie przez niego zrealizowana na rzecz Spółki B. Co istotne, A. nie będzie zaangażowana w prace instalacyjne. Planuje się, że prace instalacyjne potrwają około 6 miesięcy.
4. Prace połączeniowe - po wykonaniu przez Partnera prac instalacyjnych, A. połączy dwie sekcje kabla. Zgodnie z obecnymi ustaleniami A. będzie odpowiedzialna za wykonanie jednego połączenia na lądzie, które połączy kabel morski z kablem lądowym. Czynności te zastaną wykonane przez A. (ewentualnie przy udziale jednego z jej podwykonawców) i potrwają około 2 miesiące. Prace połączeniowe zostaną zafakturowane przez A. na rzecz Spółki B.
5. Prace podłączeniowe - usługi będą obejmować podłączenie kabli podmorskich do podstacji, zlokalizowanej na platformie morskiej. Czynności te powinny potrwać około 2 miesiące, a ich realizacja jest wstępnie zaplanowana na IV kwartał 2026 r. Jeśli A. będzie również odpowiedzialna za dostarczenie kabla lądowego, wówczas A. będzie musiała również wykonać prace związane z podłączeniem kabli lądowych, co oznacza podłączenie kabli lądowych do podstacji lądowej. Prace podłączeniowe będą wykonywane przez A. (ewentualnie przy udziale podwykonawcy). W przypadku, gdyby A. była odpowiedzialna również za łączenie kabla lądowego prace podłączeniowe zajmą łącznie około 3-4 miesiące. Prace podłączeniowe zostaną zafakturowane przez A. na rzecz Spółki B. Prace podłączeniowe zostaną wykonane po zakończeniu wykonania prac połączeniowych.

W związku z powyższym A. w ramach Projektu 1 będzie odpowiedzialna za następujące czynności (oraz będzie je fakturować na rzecz Spółki B.):

• zaprojektowanie i produkcja kabla, który zostanie odebrany i przetransportowany przez Partnera z Grecji do Polski - pkt i. oraz ii. powyżej;
• prace związane z połączeniem i podłączeniem - pkt iv. oraz v. powyżej.

Wartość wyprodukowanego kabla będzie stanowić 90-95% wynagrodzenia, które A. otrzyma od Spółki B. Prace związane z połączeniem i podłączeniem stanowią jedynie 5-10% wynagrodzenia.

A. nie będzie posiadać fizycznego biura w Polsce w związku z realizacją Projektu 1. Jednakże może powstać „terenowe biuro budowy” należące do polskich klientów, które będzie okazjonalnie wykorzystywane przez A. przez ograniczony okres (około 2-3 miesiące) w związku z etapem prac łączeniowych/podłączeniowych w ramach Projektu 1. Jak zaznaczono powyżej „fizyczna” obecność A. w związku z Projektem 1 zaistnieje dopiero na etapie prac łączeniowych, planowanych na 2026 r. Etap projektowania i produkcji kabla nie będzie związany z obecnością A. w Polsce.

Należy podkreślić w odniesieniu do prac połączeniowych i podłączeniowych, że prace lądowe będą prowadzone na polskim wybrzeżu, natomiast prace morskie będą prowadzone na polskim morzu terytorialnym (tj. obszarze wód morskich o szerokości 12 mil morskich) oraz na platformach zlokalizowanych poza nim, na terytorium polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej.

Prace łączeniowe/podłączeniowe będą wykonywane przez wykwalifikowany personel A., który musi posiadać wszystkie certyfikaty kwalifikacji i szkoleń odpowiednie dla tego typu prac. Będą to monterzy (technicy) oraz nadzorcy (kierownicy budowy), w liczbie łącznie około 25 osób. Każdy z nich będzie zaangażowany w prace i będzie korzystał z terenowego biura budowy podczas realizacji Projektu 1 na terytorium Polski / polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej. Przez okres maksymalnie 2-3 miesięcy.

Obecnie poza realizacją drugiego analogicznego projektu dla drugiej Spółki B., o którym wspomniano powyżej, A. została zaangażowana w realizację podobnego projektu w przyszłości. W przypadku tego projektu A. nie utworzy spółki jawnej (tak jak w przypadku Projektu 1). Projekt będzie realizowany przez A. bezpośrednio na rzecz  polskiego klienta (podatnika VAT). Zakres projektu będzie obejmował produkcję kabla w Grecji oraz prace połączeniowe i podłączeniowe na terytorium Polski (nabrzeżu / polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej). Prace instalacyjne w zakresie układania kabla będą po stronie klienta. Prace na terytorium Polski są wstępnie planowane w okresie od 20 marca do 1 maja 2027 r. (prace lądowe) oraz w okresie od 1 marca do 1 sierpnia 2027 r. (prace na morzu).

Ponadto Wnioskodawca nie może wykluczyć, że w przyszłości zostanie zaangażowany w realizacje podobnych projektów w Polsce.

Wnioskodawca nie posiada i nie planuje posiadać w Polsce jakiegokolwiek personelu, który mógłby brać udział w podejmowaniu decyzji zarządczych, czy w procesie negocjacji i zawierania umów. W szczególności w Polsce nie będzie obecny żaden przedstawiciel Wnioskodawcy upoważniony do reprezentowania lub zawierania umów w imieniu A. Wszelkie decyzje strategiczne związane z funkcjonowaniem A. będą podejmowane w siedzibie spółki w Grecji.

W związku z realizacją Projektu 1 A. planuje dokonywać nabyć towarów z innych krajów UE z bezpośrednim ich transportem do Polski. Wnioskodawca planuje nabycie m.in. akcesoriów: wieszaki, zatrzaski, akcesoria do podnoszenia oraz zabezpieczania kabli, akcesoria do podłączenia i łączenia kabli, które zostaną wykorzystane przy wykrywaniu prac związanych z Projektem 1. W związku z zakupami, A. zamierza zarejestrować się dla celów VAT w Polsce w celu zgłoszenia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Jednocześnie mając na uwadze przedstawione zdarzenie, Wnioskodawcy informują, że Zainteresowany uzyskał interpretację indywidualną w dniu 15 lutego 2024 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.559.2023.2.JO, która dotyczyła uznania inwestycji budowy farmy wiatrowej za świadczenie kompleksowe jako dostawa z montażem.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

W odpowiedzi na zadane pytania wskazali Państwo następująco:

1)czy wszystkie czynności wykonywane przez A. w ramach Projektu 1 (tj. zaprojektowanie i dostawa kabla, usługi połączeniowe i podłączeniowe) będą ze sobą tak blisko związane, że w obiektywny sposób będą tworzyć niepodzielne świadczenie, którego podział byłby sztuczny;

Zdaniem A. działania takie jak projektowanie, produkcja i dostawa kabla (etapy i. oraz ii.), powinny być traktowane oddzielnie od działań, które będą realizowane przez A. w ramach dalszych etapów Projektu, tj. prac połączeniowych i podłączeniowych (etapy iv. i v.). W ocenie Wnioskodawcy za takim podejściem przemawia struktura Projektu 1. A. będzie odpowiedzialna za dostawę kabla do Spółki B, natomiast Partner będzie odpowiedzialny za jego transport oraz następnie Partner wykona prace instalacyjne (prace pod powierzchnią morza w celu przygotowania terenu pod ułożenie kabla), które to prace potrwają około 6 miesięcy. Należy podkreślić, że A. nie ponosi odpowiedniości za wykonanie czynności instalacyjnych. Należy zauważyć również, że A. wykona prace połączeniowe oraz podłączeniowe w odniesieniu do kabla, który będzie już zainstalowany przez Partnera. Tym samym dopiero po wykonaniu przez Partnera prac instalacyjnych, A. wykona prace połączeniowe i podłączeniowe. Taki podział czynności oraz czas, jaki upłynie pomiędzy dostawą kabla przez A. a jej dalszym zaangażowaniem w prace połączeniowe i podłączeniowe (około 6 miesięcy) powoduje, że sama dostawa kabla powinna być w ocenie A. traktowana jako samodzielne i niezależne świadczenie z punktu widzenia podatku VAT. Jednocześnie, zdaniem A., nie może być żadnych wątpliwości, że samo wykonanie projektu i etap produkcji kabla nie stanowią czynności odrębnych od dostawy samego kabla. Jest rzeczą naturalną, że w przypadku zamówienia na towar, producent jest odpowiedzialny za proces produkcji oraz (jeśli strony tak uzgodnią) również za wykonanie projektu.

Podsumowując, zdaniem A:

a)projektowanie, produkcja i dostawa kabla - powinny być traktowane łącznie jako jedna (pierwsza) niepodzielna dostawa, oraz

b)prace połączeniowe oraz podłączeniowe - należy traktować jako kolejne świadczenia (odrębne od świadczenia obejmującego dostawę kabla).

2)czy pomiędzy czynnościami wykonywanymi przez A. w ramach Projektu 1 będzie istnieć zależność powodująca, że czynności/świadczenia te nie mogą być świadczone odrębnie (w tym przez dowolne/inne podmioty), jeśli tak należało szczegółowo i precyzyjnie opisać na czym konkretnie polega ta zależność powodująca, że czynności/świadczenia te nie mogą być świadczone odrębnie

W ocenie A. odpowiedź na to pytanie została przedstawiona już w odpowiedzi na pytanie nr 1. Podsumowując - zdaniem A:

a)Czynności obejmujące projektowanie, produkcję i dostawę kabla, powinny być traktowane łącznie jako jedno (pierwsze) niepodzielne świadczenie (dostawa). Proces projektowania i produkcji jest oczywiście ściśle związany z dostawą. W tym przypadku nie można było ich wykonać osobno i tylko A. jest w stanie wykonać wszystkie czynności, które ostatecznie skutkują dostawą kompletnego kabla. Jak wspomniano powyżej (odpowiedź na pytanie nr 1), normalną praktyką rynkową jest, że producent towarów jest w większości przypadków odpowiedzialny również za proces projektowania i dostawy.

b)Czynności obejmujące prace połączeniowe i podłączeniowe należy traktować jako kolejne świadczenia (odrębne od świadczenia obejmującego dostawę kabla)

Ponadto część prac połączeniowych i podłączeniowych (etapy iv. i v.) może być wykonywana przez podwykonawców.

3)czy w związku z realizacją świadczeń będących przedmiotem wniosku A. zawarła jedną umowę ze Spółką B., czy też odrębne umowy na realizację poszczególnych świadczeń, tj. na zaprojektowanie i dostawę kabla oraz na usługi połączeniowe i podłączeniowe (należało wyjaśnić okoliczności zdarzenia)

Umowa pomiędzy A. a Spółką B. nie została sporządzona w formie pisemnej. Pomiędzy Partnerem a A. została podpisana umowa, która określa zakres działań, które każdy z partnerów ma wykonać na rzecz Spółki B. w celu realizacji Projektu 1.

4)w jaki sposób będzie następowało fakturowanie wykonanych świadczeń (tj. zaprojektowanie i dostawa kabla, usługi połączeniowe i podłączeniowe) przez A. na rzecz Spółki B., tj. jakie konkretnie świadczenie/świadczenia będą wymienione w pozycji faktury „nazwa (rodzaj) towaru lub usługi”

Fakturowanie uzależnione jest od kwalifikacji czynności dla celów VAT przedstawionej w interpretacji indywidualnej. W ocenie Wnioskodawców wystawione faktury VAT powinny odzwierciedlać opodatkowanie VAT, a nie określać sposób opodatkowania VAT. Jednakże, Wnioskodawca wskazuje, że aktualnie w ramach Projektu 1 fakturowanie przez A. odbywa się w ujęciu miesięcznym, a nie na podstawie predefiniowanych etapów (tzw. „kamieni milowych”).

5)jednoznaczne wskazanie, czy świadcząc usługi połączeniowe i podłączeniowe A. będzie zarejestrowana jako czynny podatnik VAT

A. będzie zarejestrowana dla celów VAT w Polsce w momencie wykonywania prac związanych z połączeniem i podłączeniem.

6)kiedy i jakie kontrakty (na czym polegające) A. realizowała w przeszłości na terytorium Polski, należało opisać okoliczności zdarzenia

W przeszłości A. nie realizowała kontraktów w Polsce.

7)czy A. będzie podejmowała działania mające na celu realizację podobnych/zbliżonych/analogicznych świadczeń na terytorium Polski, np. udział w przetargach, poszukiwanie kontrahentów itp., jeśli tak, należało wskazać jakie działania w tym zakresie A. zamierza przedsięwziąć

Jak wskazano we wniosku, poza realizacją drugiego analogicznego projektu dla drugiej Spółki B., A. została zaangażowana do realizacji podobnego projektu w przyszłości. W przypadku tego projektu A. nie utworzy spółki jawnej (tak jak w przypadku Projektu 1). Projekt będzie realizowany przez A. bezpośrednio na rzecz polskiego klienta (podatnika VAT). Zakres projektu będzie obejmował produkcję kabla w Grecji oraz prace połączeniowe oraz podłączeniowe na terytorium Polski (nabrzeżu / terytorium polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej). Prace instalacyjne w zakresie układania kabla będą po stronie klienta. Prace na terytorium Polski są wstępnie planowane w okresie od 20 marca do 1 maja 2027 r. (prace lądowe) oraz w okresie od 1 marca do 1 sierpnia 2027 r. (prace na morzu).

Wnioskodawca nie może wykluczyć zaangażowania w podobne projekty w przyszłości.

Wnioskodawca jako aktywny przedsiębiorca poszukuje klientów zarówno w Europie, jak i w krajach trzecich. Realizacja polityki marketingowej oraz poszukiwanie klientów odbywają się w siedzibie Wnioskodawcy, w Grecji. Jeśli chodzi o przetargi i klientów w Polsce, oprócz projektów wskazanych powyżej, aktualnie A. bierze również udział w przetargu na kolejny potencjalny projekt w Polsce.

8)czy oprócz delegowanych pracowników A. będzie zatrudniała na terytorium Polski pracowników, jeśli tak należało wskazać ilu pracowników będzie zatrudniała oraz jakie czynności/zadania będą realizować, czy pracownicy będą upoważnienie do podejmowania strategicznych decyzji w imieniu A.

A, poza oddelegowanym wykwalifikowanym personelem (wskazanym we wniosku wspólnym o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego), nie zamierza zatrudniać pracowników na terytorium Polski. Ponadto Wnioskodawca nie posiada i nie planuje zatrudniać w Polsce pracowników, którzy mogliby uczestniczyć w podejmowaniu decyzji zarządczych lub procesie negocjowania i zawierania umów.

9)w sytuacji wykonywania prac połączeniowych oraz podłączeniowych przy udziale podwykonawcy (innych podmiotów), należało wskazać:

a)czy A. będzie posiadać bezpośrednią kontrolę nad zapleczem podwykonawcy (innych podmiotów), (zasobami technicznymi/osobowymi/rzeczowymi), w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób jest realizowana

W przypadku korzystania przez A. z usług podwykonawcy, podwykonawca będzie odpowiedzialny za wykonanie określonych prac na podstawie umowy. A. nie będzie miała bezpośredniej kontroli nad zasobami podwykonawcy takimi jak zasoby techniczne/rzeczowe czy zasoby ludzkie.

b)czy świadczenie prac połączeniowych oraz podłączeniowych przez podwykonawcę (innych podmiotów), jest realizowana zgodnie z wytycznymi / oczekiwaniami /ilościami wskazanymi/określonymi przez A.

W przypadku korzystania przez A. z usług podwykonawcy, podwykonawca będzie odpowiedzialny za wykonanie określonych prac zgodnie z ustaleniami i oczekiwaniami A., co jest naturalnym rozwiązaniem dla w zwykłej relacji „zleceniodawca - zleceniobiorca”. W konsekwencji A. może określać wytyczne dla przedmiotowych zadań, ale nie będzie miała bezpośredniej kontroli nad zasobami podwykonawcy.

10)w którym momencie / na terytorium jakiego kraju będzie następowało przeniesienie prawa do rozporządzania kablem (towarem) jak właściciel przez A. na rzecz Spółki B. (należało opisać)

Po zakończeniu procesu produkcyjnego gotowy kabel zostanie sprzedany przez A. do Spółki B. Prawo do rozporządzania kablem jak właściciel zostanie przeniesione przez A. na rzecz Spółki B. w Grecji, po czym kabel zostanie przetransportowany przez Spółkę B. z Grecji do Polski.

Spółka B. będzie ponosić ryzyko związane z uszkodzeniem/utratą podczas transportu. Partner będzie odpowiedzialny za transport w ramach działalności operacyjnej Spółki B.

11)czy zaprojektowanie i produkcja kabla (koszty tych świadczeń) będą wliczane do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia tego kabla przez Spółkę B.

Co do zasady zarówno projektowanie, jak i produkcja nie będą stanowiły kosztów usług w dosłownym znaczeniu. Jak zaznaczono w odpowiedzi na pytanie nr 1, A. będzie odpowiedzialna jako producent, za przeprowadzenie tych etapów (projektowanie i produkcja) w celu wyprodukowania kabla spełniającego wymagania dla Projektu 1. W związku z tym należy wskazać, że działania Wnioskodawcy w zakresie projektowania i produkcji powinny być elementem kalkulacji wynagrodzenia za dostawę kabla (tj. powinny być wliczane do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów przez Spółkę B).

12)czy prace połączeniowe i podłączeniowe wykonywane przez A. mają charakter wykończeniowy, a nie są typowymi pracami instalacyjnymi wymagającymi specjalistycznej wiedzy i umiejętności, za które odpowiedzialny będzie Partner B. (podmiot inny niż A.)

Prace połączeniowe i podłączeniowe wymagają personelu posiadającego specjalistyczną wiedzę i certyfikatów w zakresie łączenia kabli na żądanym poziomie napięcia. Tego rodzaju prace mogą być wykonane przez każdego wyspecjalizowanego podwykonawcę. W tym konkretnym projekcie wskazane prace mieszczą się w zakresie prac A. i zostaną wykonane przez A. bezpośrednio (lub przy udziale wybranych podwykonawców).

13)w jaki sposób, za pomocą jakich elementów, czy w sposób trwały przytwierdzony będzie kabel do dna morskiego

Kabel zostanie zainstalowany na stałe na dnie Morza (…), zostanie zabezpieczony na całej swojej długości za pomocą metody wkopywania po ułożeniu / mocowania skałami po ułożeniu. Wkopywanie po ułożeniu polega na wykorzystaniu strumieni wody do upłynnienia gleby, aby umożliwić opuszczenie kabla do gleby. Instalacja skał po ułożeniu kabla obejmuje instalację nasypu skalnego wokół/na kablu.

14)czy kabel będzie przytwierdzony do dna morskiego w ten sposób, że nie można go w łatwy sposób zdemontować lub przenieść

Zainstalowany będzie konstrukcją spełniającą kryterium trwałego związania z gruntem (dnem morskim), nie będzie go można zdemontować i przenieść w inne miejsce bez wysiłku i bez ponoszenia znacznych kosztów.

15)czy po ewentualnym usunięciu/przeniesieniu kabla, wymaga on naprawy, traci wartość lub nie może już służyć żadnemu celowi (bądź temu samemu celowi)

Nie będzie można zdemontować i przenieść kabla w inne miejsce, bez utraty jego wartości i celu, któremu służy.

16)czy dostawa w ramach Projektu na rzecz Spółki będzie dokonana na terytorium wyłącznej strefy ekonomicznej dla której Rzeczypospolita Polska posiada suwerenne prawo

W zakresie prac połączeniowych oraz podłączeniowych należy podkreślić, że prace lądowe będą prowadzone na polskim wybrzeżu, natomiast prace morskie będą prowadzone na polskim morzu terytorialnym (tj. obszarze wód morskich o szerokości 12 mil morskich) oraz na platformach zlokalizowanych poza nim, na terytorium polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej na Morzu (…). Oznacza to, że roboty będą prowadzone na polskich wodach terytorialnych oraz wyłącznej strefy ekonomicznej dla której Rzeczypospolita Polska posiada suwerenne prawo w zakresie określonym w art. 56 ust. 1 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza sporządzonej w Montego Bay dnia 10 grudnia 1982 r.

17)czy Spółka B. jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT

Spółka B. jest zarejestrowana dla celów VAT w Polsce.

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko, że A. nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT (zgodnie z definicją z art. 11 Rozporządzenia) w Polsce i w konsekwencji A. nie będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego VAT z faktur od polskich usługodawców, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z przepisem art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT?

2.W przypadku uznania stanowiska w zakresie punktu 1 za nieprawidłowe, czy należy uznać, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT (zgodnie z definicją z art. 11 Rozporządzenia) powstanie dla A. w Polsce w momencie rozpoczęcia wykonywanych prac połączeniowych, tj. w momencie delegacji do Polski pracowników A? Czy w takim przypadku po powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności A. będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego VAT z faktur od polskich usługodawców, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b ust. 1 ustawy o VAT?

3.Czy etap Projektu 1 obejmujący zaprojektowanie oraz dostawę kabla od A. do Spółki B. należy uznać za czynność dostawy towarów i w konsekwencji wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o VAT z perspektywy Spółki B. w Polsce?

4.Czy miejsce świadczenia usług połączeniowych i podłączeniowych, realizowanych przez A. w ramach Projektu 1, powinno być ustalone zgodnie z regulacjami art. 28e ustawy o VAT (opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości) i w konsekwencji usługi te będą opodatkowane polskim podatkiem VAT przy założeniu, że w momencie ich wykonywania A. będzie zarejestrowana jako polski podatnik VAT? Jednocześnie, czy w takich okolicznościach, Spółka B. będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia tych usług, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT?

5.Czy w przypadku uznania usług połączeniowych i podłączeniowych za usługi związane z nieruchomościami (zgodnie z art. 28e ustawy o VAT) miejscem świadczenia tych usług będzie terytorium Polski, również w odniesieniu do usług fizycznie wykonywanych na terytorium polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej i w konsekwencji A. powinna opodatkować polskim podatkiem VAT całość tych usług przy założeniu, że w momencie ich wykonywania A. będzie zarejestrowana jako polski podatnik VAT?

6.W przypadku uznania stanowiska w zakresie pytania nr 3 za nieprawidłowe, czy należy uznać, ze wszystkie czynności wykonywane przez A. w ramach Projektu 1 (tj. zaprojektowanie i dostawa kabla, usługi połączeniowe i podłączeniowe) powinny być zakwalifikowane jako kompleksowa dostawa towarów z montażem, dla której miejsce świadczenia będzie znajdowało się w Polsce, zgodnie regulacją art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT? Czy w takim przypadku A. powinna opodatkować polskim podatkiem VAT wszystkie czynności przy założeniu, że A. będzie zarejestrowana jako polski podatnik VAT?

Stanowisko Zainteresowanych w sprawie

1.A. nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT (zgodnie z definicją z art. 11 Rozporządzenia) w Polsce i w konsekwencji A. nie będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego VAT z faktur od polskich usługodawców, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z przepisem art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

2.W przypadku uznania stanowiska w zakresie punktu 1 za nieprawidłowe, należy uznać, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT (zgodnie z definicją z art. 11 Rozporządzenia) powstanie dla A. w Polsce w momencie rozpoczęcia wykonywanych prac połączeniowych, tj. w momencie delegacji do Polski pracowników A. W takim przypadku po powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności, A. będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego VAT z faktur od polskich usługodawców, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b ust. 1 ustawy o VAT.

3.Etap Projektu 1 obejmujący zaprojektowanie oraz dostawę kabla od A. do Spółki B. należy uznać za czynność dostawy towarów i w konsekwencji wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o VAT z perspektywy Spółki B. w Polsce.

4.Miejsce świadczenia usług połączeniowych i podłączeniowych, realizowanych przez A. w ramach Projektu 1, powinno być ustalone zgodnie z regulacjami art. 28e ustawy o VAT (opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości) i w konsekwencji usługi te będą opodatkowane polskim podatkiem VAT przy założeniu, że w momencie ich wykonywania A. będzie zarejestrowana jako polski podatnik VAT. Jednocześnie, w takich okolicznościach, Spółka B. będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia tych usług, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

5.W przypadku uznania usług połączeniowych i podłączeniowych za usługi związane z nieruchomościami (zgodnie z art. 28e ustawy o VAT), miejscem świadczenia tych usług będzie terytorium Polski, również w odniesieniu do usług fizycznie wykonywanych na terytorium polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej i w konsekwencji A. powinna opodatkować polskim podatkiem VAT całość tych usług przy założeniu, że w momencie ich wykonywania A. będzie zarejestrowana jako polski podatnik VAT.

6.W przypadku uznania, że stanowiska w zakresie pytania nr 3 jest nieprawidłowe, należy uznać, że wszystkie czynności wykonywane przez A. w ramach Projektu 1 (tj. zaprojektowanie i dostawa kabla, usługi połączeniowe i podłączeniowe) powinny być zakwalifikowane jako kompleksowa dostawa towarów z montażem, dla której miejsce świadczenia będzie znajdowało się w Polsce, zgodnie regulacją art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. W takim przypadku A. powinna opodatkować polskim podatkiem VAT wszystkie czynności przy założeniu, że A. będzie zarejestrowana jako polski podatnik VAT.

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 1

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do niej, nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” (dalej także: „SMPD”). Termin ten został jednak zdefiniowany w Rozporządzeniu, którego przepisy mają charakter wiążący i podlegają bezpośredniemu zastosowaniu we wszystkich państwach członkowskich (nie wymagają zatem implementacji do prawa krajowego).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz.U. UE L 347/1 z dnia 11 grudnia 2006 r. dalej: „Dyrektywa VAT”) „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto stosownie do art. 11 ust. 2 Rozporządzenia na potrzeby przepisów art. 45, art. 56 ust. 2 akapit 2 oraz art. 192a Dyrektywy VAT „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

W świetle powyższych definicji, SMPD powstanie zatem w przypadku, gdy na terytorium państwa innego, niż państwo, w którym podatnik posiada siedzibę działalności gospodarczej, będzie istniało zaplecze techniczne i personalne umożliwiające temu podmiotowi:

• odbiór nabywanych usług i
• wykorzystanie nabywanych usług

dla potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Obydwie te przesłanki muszą być spełnione łącznie. Zatem struktura, która umożliwia wyłącznie zakup usług nie będzie wystarczająca dla stworzenia SMPD w danym państwie.

Ponadto, stałe miejsce prowadzenia działalności powstanie, jeżeli na terytorium państwa innego, niż państwo, w którym podatnik posiada siedzibę działalności gospodarczej, będzie istniało zaplecze techniczne i personalne umożliwiające temu podmiotowi świadczenie usług, które wykonuje.

Stąd, zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada SMPD.

Wyjaśniając i analizując definicję pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należy wziąć pod uwagę orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „Trybunał” lub „TSUE”). Podkreślenia wymaga bowiem fakt, że definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu stanowi, w istocie, usankcjonowanie ugruntowanego stanowiska prezentowanego w odniesieniu do stałego miejsca prowadzenia działalności w orzecznictwie Trybunału (powyższe potwierdza chociażby pkt 14 preambuły do Rozporządzenia, zgodnie z którym wyjaśnienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej powinno uwzględniać orzecznictwo TSUE).

W tym kontekście należy wskazać, że kryteria kreujące SMPD zostały sformułowane przez Trybunał w wyroku TSUE w sprawie C-168/84 (Gunter Berkholz). W orzeczeniu tym Trybunał wskazał, że aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki:

i. miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz

ii. muszą być w nim stale obecne zasoby personalne oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Z kolei w wyroku w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV) Trybunał stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to, zdaniem TSUE, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość (i) sporządzania umów bądź (ii) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym (por. pkt 16 wyroku).

Analogiczne stanowisko Trybunał zajął w wyroku w sprawie C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA), w którym stwierdził, że: „Jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie”.

Podobne wnioski wypływają z innych wyroków TSUE. Tytułem przykładu wskazać w tym miejscu można wyrok w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg SarI), w którym Trybunał podkreślił, że: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Jednocześnie, jak wskazuje Trybunał, dla posiadania SMPD w danym państwie członkowskim UE nie jest konieczne posiadanie własnego personelu i zaplecza technicznego, o ile dostępność innego zaplecza porównywalna jest z dostępnością własnego zaplecza (tak np. TSUE w wyroku w sprawie C-605/12; Welmory sp. z o.o.).

Z kolei, jak wynika z wyroku Trybunału w sprawie C-931/19 (Titanium Ltd), nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, nawet jeśli spółka będąca właścicielem nieruchomości upoważniła umownie osoby odpowiedzialne za niektóre zadania w zakresie zarządzania, przy czym spółka ta zastrzegła sobie podejmowanie wszystkich ważnych decyzji dotyczących wynajmu omawianej nieruchomości.

Odnotowania również wymaga, że w swoim orzecznictwie Trybunał rozważał także przypadki, w których dany podmiot posiadał w innym państwie spółkę zależną i w konsekwencji był uprawniony do korzystania z jej zasobów. Mianowicie, jak stwierdził TSUE w wyroku w sprawie C-547/18 (Dong Yang Electronics), przepisy Dyrektywy VAT oraz Rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że „usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną”.

W powyższym kontekście na uwagę zasługuje również wyrok w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL), w którym TSUE orzekł, iż spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży.

Jak wynika z powyższego, powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w każdym przypadku będzie stanowiło rezultat działalności gospodarczej podatnika. Jednakże nie oznacza to, że każdy rodzaj działalności gospodarczej automatycznie będzie skutkował powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Samo prowadzenie takiej działalności na terenie danego kraju nie powoduje bowiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w sytuacji, gdy łącznie kilka kluczowych cech wyodrębnionych przez TSUE nie będzie charakteryzowało obecności danego podmiotu w tym państwie.

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, należy stwierdzić, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, tylko wówczas gdy spełnione zostaną następujące warunki:

1.miejsce działalności charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, aby umożliwić odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności lub świadczenie usług (prowadzenie działalności gospodarczej) z tego miejsca;

2.miejsce działalności charakteryzuje się określonym poziomem stałości, tj. podatnik ma zamiar prowadzenia działalności w tym miejscu w sposób stały (a nie tylko periodyczny);

3.działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do działalności głównej (miejsce charakteryzuje niezależność decyzyjna).

Powyższe kryteria muszą zostać spełnione łącznie. W przypadku, gdy którekolwiek z nich nie zostanie spełnione, nie będzie można uznać, iż podatnik posiada SMPD w danym miejscu.

Zatem, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z wyżej wymienionych kryteriów, nie można uznać, że aktywność danego podmiotu na terytorium danego państwa członkowskiego powinna zostać rozpoznana jako posiadanie przez niego SMPD w rozumieniu przepisów o VAT.

Powyższe rozumienie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności” zostało potwierdzone również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych oraz w interpretacjach organów podatkowych.

Brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu, jak również przytoczone powyżej tezy orzeczeń TSUE, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż A. nie będzie posiadać na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy nie zostaną bowiem spełnione konstytutywne przesłanki zaistnienia SMPD w rozumieniu przepisów Rozporządzenia – Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce stałego zaplecza personalnego i technicznego pozwalającego mu świadczenie usług oraz wykorzystywania nabytych w Polsce towarów / usług do prowadzenia działalności gospodarczej, a jego działalność w Polsce nie będzie cechowała się odpowiednią niezależnością decyzyjną. Za takim stanowiskiem przemawiają przedstawione niżej okoliczności.

a.Brak stałej struktury w zakresie zaplecza personalnego

Zdaniem Wnioskodawcy, nie zostanie spełniona przesłanka dysponowania przez A. w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego, która jest niezbędna dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Aby uznać obecność danego podatnika w kraju innym niż kraj jego siedziby można uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jego zaangażowanie powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, tj. powinno przejawiać się w istnieniu w tym państwie odpowiedniej struktury osobowo-rzeczowej występującej w sposób stały (tzn. powtarzalny i nieprzemijający).

Co prawda w związku z realizacją przedstawionego przedsięwzięcia prace połączeniowe / podłączeniowe będą wykonywane przez wykwalifikowany personel A. (w liczbie około 25 osób), jednakże należy podkreślić, że całkowity okres fizycznej obecności tego personelu to jedynie 2-3 miesiące.

Zatem personel A. będzie przebywać na terytorium Polski jedynie przez krótki okres. Nie ulega zatem wątpliwości, że okres pobytu personelu Wnioskodawcy w Polsce nie będzie charakteryzował się stałością, zaś będzie związany wyłącznie z realizacją określonych prac. Planowana obecność personelu A. w Polsce będzie miała zatem charakter przejściowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionych okolicznościach niniejszej sprawy, nie można uznać, iż delegowani monterzy (technicy) i nadzorcy (kierownicy budowy) w liczbie około 25 osób mogliby zostać uznani za stałe zaplecze personalne A.

Jak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej również: „DKIS”) w interpretacji indywidualnej z dnia 6 lutego 2018 r., znak 0114-KDIP1-2.4012.683.2017.2.MC: „Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.” Identyczna teza została sformułowana przez DKIS również w interpretacji indywidualnej z dnia 2 lutego 2018 r., znak 0115-KDIT1-2.4012.803.2017.3.RS oraz znajduje nadal potwierdzenie w wydawanych interpretacjach indywidualnych, np. z dnia 29 sierpnia 2023 r., znak 0114-KDIP1-2.4012.263.2023.2.RST.

W świetle powyższych argumentów i powołanych orzeczeń, Wnioskodawca jest zdania, że z uwagi na fakt, iż nie będzie posiadał w Polsce własnego personelu charakteryzującego się wymaganym poziomem stałości (personel A. w postaci monterów i nadzorców będzie jedynie okresowo przebywać na terytorium Polski), przesłanka warunkująca powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w aspekcie zaplecza personalnego nie zostanie spełniona.

Okoliczność ta, sama w sobie, powinna wykluczać istnienie SMPD Wnioskodawcy w Polsce.

b.Brak własnej struktury w zakresie zaplecza technicznego

Również przesłanka posiadania w Polsce stałej odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego niezbędnego do prowadzenia działalności nie zostanie spełniona. Wnioskodawca nie posiada w Polsce infrastruktury wystraczającej do prowadzenia niezależnej działalności w Polsce.

Jak już zostało wskazane, nie oczekuje się, że A. będzie posiadać własne fizyczne biuro w Polsce związane z Projektem 1. Powstanie jedynie „biuro terenowe” należące do polskich klientów, które będzie wykorzystywane przez A. jedynie przez ograniczony okres (około 2-3 miesiące) w związku z etapem prac łączeniowych/podłączeniowych.

Podkreślenia wymaga, że Wnioskodawca nigdzie nie wskazuje, aby miał posiadać / wynajmować / dzierżawić w Polsce obiekty lub pomieszczenia na potrzeby prowadzenia swojej działalności w postaci np. biura, punktu sprzedaży, zakładu produkcyjnego lub magazynu.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy zauważyć, że A. nie będzie posiadać w Polsce stałej infrastruktury na swój własny, wyłączny użytek infrastrukturę koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W związku z tym Wnioskodawca jest zdania, iż w przedstawionych okolicznościach nie będzie miał możliwości prowadzenia całkowicie niezależnej działalności na terytorium kraju w oparciu o własne stałe zaplecze techniczne. Nie sposób przy tym uznać, że sam fakt przejściowego (około 2-3 miesiące) korzystania z tzw. biura terenowego może być uznane za wystarczające zaplecze techniczne.

Wobec powyższego nie można uznać, że Wnioskodawca będzie posiadać w Polsce stałą i odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza technicznego, konieczną dla powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Powyższe stanowisko potwierdzają liczne interpretacje indywidualne. Tytułem przykładu można w tym miejscu powołać interpretację DKIS z dnia 25 stycznia 2022 r., znak 0114-KDIP1-2.4012.542.2021.3.RST, w której organ wskazał, że: „Z opisu sprawy wynika, że Spółka planuje dokonać na terytorium Polski tzw. dostawy z montażem. Przy tym, część prac montażowych na terytorium Polski będzie wykonywana przez pracowników podwykonawców, jednak Spółka nie będzie sprawowała bezpośredniej kontroli nad zapleczem podwykonawców (wykonawców instalacji elektrycznych i monterów), a jedynie pośredni nadzór, oparty na ogólnym zarządzaniu projektem i zapewnieniu odpowiedniej jakości instalacji, ponadto nie będzie miała wpływu na wykorzystanie zasobów technicznych, materialnych i osobowych podwykonawcy. Ponadto, część prac zostanie wykonana również przez pracowników Spółki z Niemiec oddelegowanych do pracy w Polsce. Pracownicy Spółki z Niemiec, w tym kadra kierownicza, będą przebywać w Polsce jedynie przez określony czas (jeden z pracowników maksymalnie 120 dni, natomiast pozostali pracownicy maksymalnie przez 1 miesiąc). Do Projektu został przydzielony również kierownik projektu, który co do zasady będzie wykonywał swoje obowiązki z terytorium Niemiec, a w Polsce spędzi łącznie maksymalnie jeden miesiąc. Ponadto, na czas montażu Spółka zamierza przenieść do Polski również osprzęt (urządzenia techniczne). Należy jednak zauważyć, że fakt okresowego utrzymania zasobów personalnych lub technicznych (własnych należących do usługodawcy) nie jest wystarczający do stwierdzenia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.”

W świetle powyższego, nie można uznać, że Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe zaplecze techniczne pozwalające na prowadzenie działalności gospodarczej w sposób niezależny. Okoliczność ta również wyklucza istnienie SMPD Wnioskodawcy w Polsce.

c.Brak niezależności decyzyjnej

Pomijając fakt, że brak odpowiedniej struktury personalnej i technicznej w Polsce eliminuje możliwość uznania, że A. posiada SMPD na terytorium Polski, Wnioskodawca podkreśla również, że w analizowanym przypadku nie zostanie spełniony warunek samodzielności prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce.

Jak wskazano powyżej, zgodnie z orzecznictwem TSUE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi bowiem przejawiać się w posiadaniu w danym państwie infrastruktury umożliwiającej zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych - tj. niezależności decyzyjnej. Musi zatem zachodzić możliwość samodzielnego działania przez tę infrastrukturę zlokalizowaną poza państwem siedziby działalności gospodarczej danego podmiotu w kierunku generowania po stronie podatnika obrotu z tytułu czynności opodatkowanych VAT.

Wnioskodawca jest podmiotem utworzonym zgodnie z greckim prawem i greckim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca nie posiada i nie planuje posiadać w Polsce jakiejkolwiek infrastruktury, która mogłaby brać udział w podejmowaniu decyzji zarządczych, czy w procesie negocjacji i zawierania umów. W szczególności w Polsce nie znajduje się żaden pracownik Wnioskodawcy ani inna osoba upoważniona do reprezentowania lub zawierania umów w imieniu A. Wszelkie decyzje strategiczne związane z funkcjonowaniem A. będą podejmowane w siedzibie spółki w Grecji.

W konsekwencji, w analizowanym zdarzeniu nie zostanie spełniona przesłanka prowadzenia działalności w sposób niezależny od działalności A. w kraju jej siedziby.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że powyższe podeście jest zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Przykładowo, w orzeczeniu z dnia 26 czerwca 2009 r., sygn. III SA/Wa 110/09, powołując wyroki Trybunału, WSA w Warszawie stwierdził, że „W sprawach: 168/84 Gunter Bergholz p-ko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, C-190/95 ARO Lease BV p-ko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise p-ko DFDS A/S, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S p-ko Finanzamt Flensburg ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne, a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny.”

Powyższe wynika między innymi z wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease (sygn. C-190/95), w którym TSUE stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny, a więc przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopieniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Skoro zatem w orzecznictwie TSUE kryterium samodzielności decyzyjnej jest jednym z warunków sine qua non uznania, że podatnik posiada w danym miejscu stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, to sam brak samodzielności prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej wyklucza możliwość posiadania przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Podkreślić więc raz jeszcze należy, że w przedmiotowej sprawie wszystkie decyzje strategiczne dokonywane są przez zarząd i uprawnionych pracowników Wnioskodawcy w Grecji, zaś na terytorium Polski A. nie będzie posiadać żadnych osób bądź organów, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności, zawierania umów czy ich negocjowania.

W konsekwencji, nie zostanie spełniona przesłanka prowadzenia działalności gospodarczej w sposób niezależny od działalności Wnioskodawcy w kraju jego siedziby.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie można uznać, że działalność A. na terytorium Polski będzie miała charakter niezależny, co również wyklucza możliwość uznania, iż Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Biorąc pod uwagę całokształt przedstawionych okoliczności, należy stwierdzić, że realizowana w Polsce działalność A. nie będzie cechowała się atrybutami pozwalającymi na uznanie, że Wnioskodawca na terenie Polski posiada SMPD.

Nie zostały powiem spełnione przesłanki pozwalające na stwierdzenie, że A. będzie posiadać w Polsce miejsce charakteryzujące odpowiednią strukturą osobową i techniczną umożliwiającą prowadzenie działalności w sposób stały i niezależny.

W konsekwencji A. nie będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego VAT z faktur polskich usługodawców, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z przepisem art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 2

Co prawda Wnioskodawca nie zgadza się z takim podejściem, że jeżeli organ uznałby ww. stanowisko w zakresie punktu 1 za nieprawidłowe, to zdaniem Wnioskodawcy należy wówczas uznać, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT (zgodnie z definicją z art. 11 Rozporządzenia) powstanie dla A. w Polsce w momencie rozpoczęcia wykonywanych prac połączeniowych, tj. w momencie delegacji do Polski pracowników A.

W związku z tym bowiem, że pierwszy etap Projektu 1 będzie wykonywany w całości na terytorium Grecji, nie zaistniałaby jakakolwiek przesłanka dla powstania stałego miejsca przed rozpoczęciem wykonania tych prac na terenie Polski.

W takim przypadku, po powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności, A. będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego VAT z faktur od polskich usługodawców, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b ust. 1 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 3

Czynności opodatkowane i przedmiot świadczenia

W pierwszej kolejności, w ramach Projektu 1, Wnioskodawca będzie odpowiedzialny za etap zaprojektowania i produkcji kabla. Czynności te będą wykonywane przez A. w Grecji, a przewidywany harmonogram dla tego etapu to okres od IV kwartału 2023 r. do II kwartału 2026 r. Po zakończeniu produkcji, gotowy kabel zostanie sprzedany przez A. do Spółki B. W związku ze sprzedażą, kabel zostanie przetransportowany z Grecji do Polski. Spółka B. będzie ponosiła ryzyko w zakresie uszkodzenia/utraty kabla w trakcie transportu. Partner będzie odpowiedzialny za transport kabla w ramach czynności wykonywanych przez Spółkę B.

Zdaniem A., ww. czynności (czyli zaprojektowanie, produkcja oraz dostawa kabla), należy traktować odrębnie od czynności, które będą realizowane przez A. w ramach dalszych etapów Projektu 1, tj. prac związanych połączeniem i podłączeniem (etapy nr iv. i v.).

Zdaniem Wnioskodawcy za przyjęciem takiego podejścia przemawia struktura Projektu 1. Jak zauważono w opisie zdarzenia, A. będzie odpowiadać za dostarczenie kabla do Spółki B., w dalszej kolejności Partner wykona prace instalacyjne (prace nad powierzchnią morza w celu przygotowania ternu do układania kabla), które potrwają około 6 miesięcy. A. nie będzie odpowiedzialna za wykonanie prac instalacyjnych. Dopiero po wykonaniu przez Partnera prac instalacyjnych, A. wykona prace połączeniowe i podłączeniowe.

Taki podział czynności oraz czas, który upłynie pomiędzy dostawą kabla przez A. a jej dalszym zaangażowaniem w prace połączeniowe / podłączeniowe (około 6 miesięcy) sprawia, że sama dostawa kabla powinna być w opinii A. traktowane jako niezależne świadczenie z punktu widzenia VAT.

W szczególności nie sposób uznać, że dostawa kabla wykazuje nierozłączny związek z innymi pracami powierzonymi A.

W tym miejscu należy zauważyć, że zasadą jest, że dla celów VAT każde świadczenie powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Ewentualne uznanie świadczeń składających się obiektywnie z kilku czynności za jedno świadczenie z perspektywy VAT powinno mieć miejsce wyjątkowo, pod warunkiem zaistnienia wyraźnych przesłanek powodujących, że dana czynność stanowi jednolite świadczenie złożone.

Należy przypomnieć, że zgodnie zaś z utrwaloną praktyką orzeczniczą, świadczenie złożone może wystąpić w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę (dostawę). Wówczas usługa (dostawa) nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych - wszystkie elementy tego świadczenia tworzą bowiem jedną ekonomiczną całość (transakcję). Ich wzajemne powiazanie jest na tyle silne, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny i sprzeczny z ich gospodarczym przeznaczeniem oraz intencją nabywcy.

Kryteria określenia, czy dana czynność złożona powinna zostać zakwalifikowana jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług wskazał TSUE w wyroku z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 (Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket). Z orzecznictwa TSUE wynika również, że w przypadku jednej, złożonej transakcji dane świadczenie musi być uznane za pomocnicze względem świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi dla klientów celu samego w sobie, lecz środek służący jak najlepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego. Podkreślono także, że koszt materiałów i prac nie może samodzielnie mieć decydującego znaczenia.

Ponadto zgodnie z wyrokiem TSUE z dnia 4 września 2019 r. w sprawie C-71/18 (Skatteministeriet przeciwko KPC Herning) wywiedziono, że gdy transakcja składa się z szeregu elementów i czynności, należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia, czy do celów VAT transakcja ta prowadzi do dwóch lub więcej odrębnych świadczeń, czy do jednego świadczenia.

W danej sprawie, dostawa kabla nie wykazuje ścisłego związku z dalszymi pracami wykonywanymi przez A. (tj. usługami połączeniowymi i podłączeniowymi). W szczególności, trudno uznać, aby wszystkie świadczenia stanowiły ekonomiczną całość, której rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Przeciwnie dostawa kabla stanowi indywidualny i odrębny element Projektu 1, na co wskazuje nie tylko okres, który upływnie pomiędzy dostawą kabla, a wykonaniem kolejnych czynności, ale również sama wartość tych czynności (stanowią one jedynie 5-10 % łącznego wynagrodzenia należnego A. od Spółki B.).

W szczególności nie można w opinii A. uznać, że dostawa kabla oraz dalsze czynności mogłyby zostać uznane za kompleksową dostawę towarów z montażem w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Przepisy ustawy nie definiują pojęć „montaż lub instalacja”, niemniej jednak stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT do instalacji lub montażu nie zalicza się prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem. Jako „proste czynności” należy rozumieć działania umożliwiające funkcjonowanie danego towaru/sprzętu, które potencjalny nabywca mógłby wykonać we własnym zakresie.

Zdaniem A., zakładana struktura Projektu 1, tj. powierzenie prac instalacyjnych Partnerowi sprawia, że dostawa kabla nie może zostać uznana za dostawę towarów z montażem. Prace połączeniowe i podłączeniowe, które zostały powierzone A. nie stanowią instalacji, ani montażu. Są to prace o charakterze wykończeniowym w okolicznościach danego projektu, których celem jest połączenie kabla ze stacją farmy wiatrowej.

Podsumowując powyższy wywód, A. jest zdania, że czynności związane z dostawą kabla oraz czynności obejmujące usługi połączeniowe i podłączeniowe, powinny być uważane za odrębne czynności na gruncie VAT.

Jednocześnie, w opinii A. nie może ulegać wątpliwości, że samo wykonanie projektu kabla oraz etap jego produkcji nie stanowią odrębnych czynności od samej dostawy kabla. Jest naturalne, że w przypadku każdego zamówienia towaru, producent jest odpowiedzialny za proces produkcyjny oraz (jeśli strony tak ustalą) również wykonania projektu. W przypadku, gdy producent odpowiada za zaprojektowanie towaru, całkowicie sztuczne i nieracjonalnie byłoby wyodrębnianie projektowania jako odrębnej czynności i traktowanie jej podatkowo, jako czynności odrębnej od samej dostawy towarów.

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem w Polsce

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Z kolei zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o VAT przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1)nabywcą towarów jest:

a)podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,

b)osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a

- z zastrzeżeniem art. 10;

2)dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

A. w pierwszej kolejności wykona etap związany z zaprojektowaniem oraz produkcją kabla. Działania te będą wykonywane przez A. w Grecji. Oczekiwany harmonogram to okres od IV kwartału 2023 r. do II kwartału 2026 r. Następnie kabel zostanie sprzedany przez A. do Spółki B. oraz przetransportowany z Grecji do Polski. Spółka B. będzie ponosiła ryzyko w zakresie uszkodzenia/utraty kabla w trakcie transportu. Partner będzie odpowiedzialny za transport kabla w ramach czynności wykonywanych przez Spółkę B. Kabel w momencie dostawy będzie w pełni funkcjonalny i gotowy do użycia.

Zdaniem Wnioskodawcy zostaną spełnione wszystkie ustawowe przesłanki dotyczące zaistnienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, tj.:

• dojdzie do nabycia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (kabel zostanie wyprodukowany i sprzedany przez A. do Spółki B., kabel w momencie dostawy będzie w pełni funkcjonalny i gotowy do użycia, Spółka B. będzie ponosiła ryzyko w zakresie uszkodzenia/utraty kabla w trakcie transportu);
• w wyniku dokonanej dostawy, towar zostanie przetransportowany z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego;
• wspomniany transport zostanie dokonany przez nabywcę, tj. kabel zostanie przetransportowany z Grecji do Polski przez Partnera w ramach czynności wykonywanych przez Spółkę B.;
• nabywcą towarów będzie podatnik, o którym mowa w art. 15;
• nabywane towary będą służyć działalności gospodarczej podatnika - Spółka B. dostarczy na rzecz polskiego klienta w pełni funkcjonalny kabel, który połączy lądową i morską podstację farmy wiatrowej.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawców, należy uznać, iż dokonanie dostawy kabla od A. do Spółki B. w okolicznościach niniejszej sprawy doprowadzi do spełnienia wszystkich przesłanek dla zaistnienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów po stronie Spółki B. w Polsce.

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 4

Uwagi ogólne

Zgodnie z ogólna regułą zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W myśl wyjątku wynikającego z art. 28e ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Należy wskazać, że ogólna definicja usług związanych z nieruchomościami, została rozwinięta w przepisach Rozporządzenia. W oparciu o art. 13b Rozporządzenia do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

a)każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;

b)każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;

c)każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;

d)każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

Ponadto na podstawie art. 31a ust. 1 Rozporządzenia, usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

a)gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;

b)gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Dodatkowo art. 31a ust. 2 Rozporządzenia, zawiera przykładowe wyliczenie usług związane z nieruchomością, podczas gdy art. 31a ust. 2 Rozporządzenia obejmuje przykładowe usługi, które takiego związku nie wykazują.

Usługi związane z nieruchomościami - przesłanki

Mając na uwadze przytoczone wyżej regulacje, aby uznać, że dane usługi są związane z nieruchomością, należy zdaniem Wnioskodawcy przeanalizować kolejno poniższe kwestie.

1.Występowanie nieruchomości

W pierwszej kolejności należy ocenić, czy dana usługa dotyczy faktycznie obiektu będącego nieruchomością. W tym zakresie należy posłużyć się art. 31b Rozporządzenia (przywołanym powyżej), który zawiera definicję „nieruchomości”.

2.Bezpośredni związek

W drugiej kolejności, jeśli mamy do czynienia z nieruchomością należy ocenić, czy występuje wystarczająco bezpośredni związek danej usługi z nieruchomością, której ona dotyczy. Celem art. 31a Rozporządzenia jest pomoc w określeniu, czy dana usługa zostanie uznana za mającą wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością czy też nie.

Ponadto w oparciu o nb. 125 Not wyjaśniających w sprawie unijnych przepisów o VAT w zakresie miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami (dalej: „Noty wyjaśniające”), w celu ustalenia, czy dana usługa jest uznawana za związaną z nieruchomością, należy przeprowadzić poniższe rozumowanie:

I.należy sprawdzić, czy dana usługa jest objęta zakresem zastosowania art. 31a ust. 2 – jeśli tak, wówczas jest objęta zakresem zastosowania art. 47 dyrektywy VAT;

II.należy sprawdzić, czy zgodnie z art. 31a ust. 3 dana usługa jest wyłączona z zakresu stosowania art. 47 dyrektywy VAT;

III.jeżeli danej usługi nie można znaleźć w żadnym z dwóch wspomnianych wykazów, należy zweryfikować, czy usługa ta spełnia którekolwiek kryterium określone w art. 31a ust. 1.

Zgodnie z nb. 132 Not wyjaśniających, aby dana usługa wchodziła w zakres stosowania art. 47 dyrektywy VAT, musi mieć wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Ponieważ wiele usług może być związanych w taki czy w inny sposób z inna nieruchomością, należy uznać, że słabe lub dodatkowe związanie nie powinno być uznawane za wystarczające, aby objąć te usługi zakresem stosowania art. 47 dyrektywy VAT.

Nb. 139 Not wyjaśniających w zakresie stosowania art. 31a ust. 1 lit. a Rozporządzenia wskazuje, że usługi związane z nieruchomościami muszą wywodzić się z konkretnej nieruchomości, która stanowi element składowy usługi będący elementem centralnym oraz niezbędnym do świadczenia usługi. Nie jest możliwe świadczenie takiej usługi bez nieruchomości stanowiącej jej przedmiot, co oznacza, że usługa ta musi być realizowana w odniesieniu do konkretnej nieruchomości. Wynik usługi musi wywodzić się z tej nieruchomości. Innymi słowy, usługa wywodzi się z nieruchomości, jeżeli w celu zrealizowania świadczonej usługi wykorzystuje się tę nieruchomość, pod warunkiem, że stanowi ona główny i dominujący element tego świadczenia.

3.Występowanie usług związanych z nieruchomościami

Zdaniem A, usługi połączeniowe oraz podłączeniowe spełniają warunki uznania ich za usługi związane z nieruchomościami.

Jak zaznaczono w opisie zdarzenia, po zakończeniu wykonania przez Partnera prac instalacyjnych, A. połączy dwie sekcje kabla. Zgodnie z obecnymi ustaleniami A. będzie odpowiedzialna za wykonanie jednego połączenia na lądzie, które połączy kabel morski z kablem lądowym. Czynności te zastaną wykonane przez A. (ewentualnie przy udziale jednego z jej podwykonawców) i potrwają około 2 miesiące. Prace połączeniowe zostaną zafakturowane przez A. na rzecz Spółki B.

W zakresie prac podłączeniowych, usługi te będą obejmować podłączenie kabli podmorskich do podstacji, zlokalizowanej na platformie morskiej. Czynności te powinny zająć około 2 miesiące. Jeśli A. będzie również odpowiedzialna za dostarczenie kabla lądowego, wówczas A. będzie musiała również wykonać prace związane z podłączeniem kabli lądowych, co oznacza podłączenie kabli lądowych do podstacji lądowej. Prace podłączeniowe będą wykonywane przez A. (ewentualnie przy udziale podwykonawcy). W przypadku, gdyby A. była odpowiedzialna również za łączenie kabla lądowego prace podłączeniowe zajmą łącznie około 3-4 miesiące. Prace podłączeniowe zostaną zafakturowane przez A. na rzecz Spółki B. Prace podłączeniowe zostaną wykonane po zakończeniu wykonania prac łączeniowych.

Należy podkreślić w odniesieniu do prac połączeniowych i podłączeniowych, że prace lądowe będą prowadzone na polskim wybrzeżu, natomiast prace morskie będą prowadzone na polskim morzu terytorialnym (tj. obszarze wód morskich o szerokości 12 mil morskich) oraz na platformach zlokalizowanych poza nim, na terytorium polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej.

Jak wskazano powyżej, zgodnie z art. 13b pkt b Rozporządzenia za nieruchomość uznaje się każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść.

Zgodnie z nb. 65 Not wyjaśniających znaczenie terminu „konstrukcja” jest szersze i obejmuje inne (wykonane przez człowieka) obiekty, które co do zasady nie kwalifikują się jako budynki. Konstrukcje mogą obejmować obiekty inżynierii lądowej i wodnej, takie jak drogi, mosty, lotniska, porty, kanały, gazociągi, wodociągi i kanalizacje oraz instalacje przemysłowe, takie jak elektrownie, turbiny wiatrowe, rafinerie itd. Jednocześnie w myśl nb. 67 Not wyjaśniających, aby budynki i konstrukcje można było zakwalifikować jako „nieruchomość” musza być przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza i nie można ich w łatwy sposób zdemontować lub przenieść.

Na uwagę zasługuje również treść nb. 80 Not wyjaśniających, który przewiduje, że zgodnie z kryterium fizycznym („bez wysiłku”) i kryterium gospodarczym („bez ponoszenia znacznych kosztów”), w celu dokonania oceny tego aspektu, można uwzględnić następujące obiektywne kryteria:

I.potrzeba wykorzystania umiejętności zawodowych - odnosi się do narzędzi, sprzętu, wiedzy fachowej, itd. wymaganych do faktycznego demontażu lub przeniesienia budynku lub konstrukcji, w tym środków koniecznych do ich demontażu lub przeniesienia (wykorzystanie dźwigu, przyczepy, pojazdu ciężarowego itd.);

II.koszt ukończenia operacji/usługi w celu demontażu lub przeniesienia budynku lub konstrukcji w porównaniu z wartością tego, co faktycznie podlega demontażowi lub przeniesieniu;

III.czas potrzebny do demontażu lub przeniesienia budynku lub konstrukcji;

  IV.fakt, że w wyniku przeniesienia lub demontażu budynku lub konstrukcji ten budynek lub konstrukcja uległaby zniszczeniu lub ich wartość uległaby istotnemu obniżeniu.

Nadto warto mieć na względzie, że zgodnie z nb. 81-82 Not wyjaśniających poza powyższymi kryteriami zamierzone wykorzystanie lub faktyczne wykorzystanie danej struktury jako stałego miejsca lub niestałego może również mieć znaczenie.

Biorąc pod uwagę przytoczone fragmenty opisu zdarzenia, jak również przywołane przepisy i poszczególne pozycje z Not wyjaśniających, należy uznać, ze usługi A. będą wykonywane bezpośrednio w odniesieniu do nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawców, kabel lądowy i podmorski wypełniają definicję nieruchomości zgodnie z art. 13b Rozporządzenia. Zainstalowany kabel będzie bowiem konstrukcją spełniającą kryterium trwałego przytwierdzenia do gruntu (dna morskiego). Nie ulega wątpliwości, że kabel nie będzie mógł zostać zdemontowany i przeniesiony w inne miejsce „bez wysiłku” i „bez ponoszenia znacznych kosztów” (art. 13b pkt b Rozporządzenia i uwagi sformułowane w nb. 72-82 Not wyjaśniających). Bez wątpienia świadczy o tym również sam zakres oraz czas trwania instalacji kabla – jak zauważono procesy instalacyjne (które nie będą realizowane przez A., lecz przez Partnera) potrwają 6 miesięcy.

Również nie może ulegać wątpliwości, że stacje lądowe oraz platformy morskie stanowią nieruchomości w ww. rozumieniu.

W konsekwencji, zdaniem A., miejsce świadczenia usług połączeniowych i podłączeniowych, realizowanych przez A. w ramach Projektu 1, powinno być ustalone zgodnie z regulacjami art. 28e ustawy o VAT (opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości) i w konsekwencji usługi te będą opodatkowane polskim podatkiem VAT przy założeniu, że w momencie ich wykonywania A. będzie zarejestrowana jako polski podatnik VAT.

Jednocześnie, w takich okolicznościach, Spółka B. będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia tych usług, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Usługi te będą bowiem nabyte przez Spółkę B. bezpośrednio w celu realizacji projektu na rzecz polskich klientów, którzy budują morską farmę wiatrową.

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 5

Jak już wskazano powyżej, zdaniem Wnioskodawców w kontekście świadczenia usług połączeniowych i podłączeniowych, należy zastosować regulację art. 28e ustawy o VAT, a więc należy uznać te czynności za usługi związane z nieruchomościami.

Rozstrzygnięcia wymaga w następnej kolejności kwestia, czy całość tych usług będzie podlegać polskiemu prawu podatkowemu, z uwagi na fakt, że część usług będzie wykonywana na obszarze morskiej wyłącznej strefy ekonomicznej.

Jedną z naczelnych zasad podatku VAT jest zasada terytorialności. Oznacza ona, że dane państwo ma prawo wymagać zapłaty VAT w odniesieniu do czynności, których miejsce świadczenia znajduje się na terytorium tego państwa.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o VAT przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zakres terytorialny Rzeczypospolitej Polskiej określają natomiast przepisy prawa administracyjnego, w szczególności ustawa z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej. Zgodnie z art. 1 tej ustawy, granicą Rzeczypospolitej Polskiej jest powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną, oddzielająca terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego. Granica państwowa rozgranicza również przestrzeń powietrzną, wody i wnętrze ziemi.

Ponadto na podstawie art. 3 granica na morzu przebiega w odległości 12 mil morskich od linii podstawowej, określonej w odrębnych przepisach, lub po zewnętrznej granicy red włączonych do morza terytorialnego.

Granicę Rzeczypospolitej Polskiej na morzu określa z kolei ustawa z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej.

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, obszarami morskimi Rzeczypospolitej Polskiej są:

1.morskie wody wewnętrzne,

2.morze terytorialne,

3.strefa przyległa,

4.wyłączna strefa ekonomiczna,

przy czym na mocy art. 2 ust. 2 tej ustawy, w skład terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wchodzą jedynie morskie wody wewnętrzne oraz morze terytorialne.

Pojęcie wyłącznej strefy ekonomicznej wprowadza art. 15 ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej. Wyłączna strefa ekonomiczna - jest to obszar położony na zewnątrz morza terytorialnego i przylega do tego morza. Strefa ta obejmuje ona wody, dno morza i znajdujące się pod nim wnętrze ziemi. Granice wyłącznej strefy ekonomicznej określają umowy międzynarodowe.

Na podstawie powyższych przepisów, nie ulega wątpliwości, że wyłączna strefa ekonomiczna nie wchodzi w skład terytorium Polski. Co jednak bardzo istotne, każdy kraj nadbrzeżny posiadający dostęp do morskiej strefy ekonomicznej, posiada pewne suwerenne prawa w odniesieniu do tej strefy.

Uprawnienia Rzeczypospolitej Polskiej przysługujące w wyłącznej strefie ekonomicznej określa art. 17 ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej. Zgodnie z tym przepisem Polsce przysługują:

1.suwerenne prawa w celu rozpoznawania, zarządzania i eksploatacji zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i mineralnych, dna morza i wnętrza ziemi pod nim oraz pokrywających je wód, a także ochrona tych zasobów oraz suwerenne prawa w odniesieniu do innych gospodarczych przedsięwzięć w strefie;

2.władztwo w zakresie:

a)budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń,

b)badań naukowych,

c)ochrony i zachowania środowiska morskiego;

3.inne uprawnienia przewidziane w prawie międzynarodowym.

Ponadto, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, Rzeczpospolita Polska ma wyłączne prawo wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, wszelkiego rodzaju konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych wody, prądów morskich i wiatru.

Pozostałe czynności, niewskazane w art. 17 i art. 22 omawianej ustawy nie są objęte polską jurysdykcją – w konsekwencji mogą być wykonywane również przez inne kraje. Zasadę te potwierdza art. 18 na podstawie którego obce państwa korzystają w wyłącznej strefie ekonomicznej z wolności żeglugi i przelotu, układania kabli podmorskich i rurociągów oraz innych, zgodnych z prawem międzynarodowym, sposobów korzystania z morza.

Należy również podkreślić, że powyższe przepisy są zbieżne z treścią Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza sporządzonej w Montego Bay dnia 10 grudnia 1982 r.

Na tle ww. regulacji należy wskazać na kluczowy dla oceny niniejszej kwestii wyrok TSUE w sprawie z 29 marca 2007 r., C-111/05 Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket.

TSUE uznał w tym orzeczeniu, że jeżeli dana czynność wykonywana w wyłącznej strefie ekonomicznej nie jest objęta zakresem suwerenności państwa nadbrzeżnego zgodnie z Konwencją o prawach morza, to taka transakcja nie może być uznana za wykonywaną na terytorium kraju w rozumieniu prawa UE. Co prawda TSUE nie przedstawił wprost takiego wniosku w wyroku, jednak nie może ulegać wątpliwości, że a contrario czynności wykonywane w wyłącznej strefie ekonomicznej, które są objęte zakresem suwerenności państwa nadbrzeżnego, powinny być uznane za wykonywane na terytorium kraju w rozumieniu VAT. Tezy wyroku TS C-111/05 Aktiebolaget znalazły odzwierciedlenie i rozwinięcie w oficjalnych dokumentach Komisji Europejskiej oraz Komitetu ds. VAT.

W szczególności, w dokumencie z 19 lutego 2015 r. pt. „Stosowanie Dyrektywy VAT dla czynności wykonywanych w wyłącznej strefie ekonomicznej przylegającej do morza terytorialnego państwa członkowskiego - ciąg dalszy”, Komisja uznała, że wyrok TS C-111/05 Aktiebolaget wskazuje, że na potrzeby dostawy towarów i świadczenia usług bezpośrednio związanych z czynnościami wymienionymi w Konwencji o prawie morza, do których państwo członkowskie wykonuje suwerenne prawo, wyłączną strefę ekonomiczną należy uznać za część jego terytorium.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w szeregu interpretacji indywidualnych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 31 marca 2021 r. w sprawie nr 0114-KDIP1-2.4012.129.2021.2.PC, organ stwierdził „(...) w zależności od tego, jakie czynności są wykonywane na terenie polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej, może być ona dla celów VAT uznawana za terytorium kraju lub nie. W przypadku gdy dana czynność mieści się w katalogu aktywności wymienionych w art. 56 i 60 Konwencji o prawie morza oraz art. 17 i 22 Ustawy o obszarach morskich RP i miejsce jej wykonania w myśl ustawy o VAT stanowi terytorium wyłącznej strefy ekonomicznej, strefa ta powinna być uznana za terytorium Polski dla celów opodatkowania VAT tej czynności. Podejście to jest zgodne ze stanowiskiem przedstawionym przez Komisję Europejska w dokumencie (2015)799403-EN Working paper No. 846, w którym stwierdziła, że dla celów podatku VAT traktowanie wyłącznych stref ekonomicznych powinno być następujące: - w zakresie działalności, do której nabrzeżne państwo członkowskie ma suwerenne prawo, i wyłączną strefę ekonomiczną przylegającą do jego morza terytorialnego uznaje się za część terytorium tego państwa członkowskiego, - w zakresie innych rodzajów działalności, do których prawo jest dzielone przez państwa, wyłączną strefę ekonomiczną uznaje się za znajdującą się poza terytorium UE.

Zatem Usługi związane z budową farm wiatrowych zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej RP, które mają charakter czynności związanych z nieruchomościami w rozumieniu przepisów VAT, stanowią czynności wykonywane na terytorium kraju. Polska ma bowiem w świetle prawa międzynarodowego suwerenne prawa do przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji strefy, takich jak wytwarzanie energii poprzez wykorzystanie wody, prądów i wiatrów: (art. 56 ust. 1 Konwencji o prawie morza, art. 22 Ustawy o obszarach morskich RP). W dodatku Polska sprawuje jurysdykcję nad instalacjami i konstrukcjami dla celów przewidzianych w ww. przepisach (w tym instalacji i konstrukcji służących wytwarzaniu energii z wiatru) i dla innych celów gospodarczych, łącznie z jurysdykcją w zakresie wydawania ustaw i innych przepisów prawnych w sprawach celnych, skarbowych, sanitarnych i imigracyjnych, a także w sprawach bezpieczeństwa. W konsekwencji usługi związane z nieruchomościami zlokalizowanymi w wyłącznej strefie ekonomicznej RP podlegałyby opodatkowaniu VAT w Polsce.”

Mając na uwadze powyższy wywód oraz treść przytoczonej interpretacji indywidualnej, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że wykonywane przez A. usługi połączeniowe i podłączeniowe powinny być uważane za wykonywane na obszarze podlegającym jurysdykcji polskiego VAT.

Za przyjęciem takiego stanowiska przemawia przede wszystkim okoliczność, że zgodnie z treścią ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, Rzeczpospolita Polska posiada w strefie suwerenne prawa w odniesieniu do wszelkich gospodarczych przedsięwzięć oraz władztwo w zakresie budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń. W szczególności jak wskazuje art. 22 ust. 1 ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, Rzeczpospolita Polska ma wyłączne prawo wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, wszelkiego rodzaju konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych wody, prądów morskich i wiatru.

Planowana morska farma wiatrowa jest zatem inwestycją, w odniesieniu do której Rzeczpospolita Polska posiada prawo suwerenności. Nie ulega wątpliwości, że wszystkie elementy takiej farmy - a więc również stacje, platformy oraz kabel łączący morską i lądową część farmy, stanowią konstrukcje/obiekty objęte polską jurysdykcją.

Wnioskodawcy pragną przy tym zauważyć, że konkluzji tej nie zmienia fakt, iż zgodnie z art. 18 ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, wszystkie państwa mogą korzystać w wyłącznej strefie ekonomicznej z wolności żeglugi i przelotu, układania kabli podmorskich i rurociągów oraz innych, zgodnych z prawem międzynarodowym, sposobów korzystania z morza.

Powyższe wyłączenie z zakresu polskiej jurysdykcji dotyczy bowiem sytuacji, gdy kabel podmorski jest układany jako niezależna inwestycja. W danym przypadku, kabel nie stanowi niezależnej konstrukcji, lecz jest nierozłącznym elementem całego systemu farmy wiatrowej - jego niezależna egzystencja nie miałaby żadnego uzasadnienia ekonomicznego.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem A., za uzasadnione należy uznać zatem stanowisko, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług A. będzie terytorium Polski, również w odniesieniu do części usług fizycznie wykonywanych na terytorium polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej i w konsekwencji A. powinna opodatkować polskim podatkiem VAT całość tych usług przy założeniu, że w momencie ich wykonywania A. będzie zarejestrowana jako polski podatnik VAT.

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 6

Co prawda przyjęcie takiego podejścia byłoby w opinii Wnioskodawcy całkowicie nieuprawnione, to z ostrożności, A. pragnie potwierdzić, że w przypadku uznania przez organ, że stanowisko w zakresie pytania nr 3 jest nieprawidłowe, należy wówczas uznać, że wszystkie czynności wykonywane przez A. w ramach Projektu 1 (tj. zaprojektowanie i dostawa kabla, usługi połączeniowe i podłączeniowe) powinny być zakwalifikowane jako kompleksowa dostawa towarów z montażem, dla której miejsce świadczenia będzie znajdowało się w Polsce, zgodnie z regulacją art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Zdaniem A. byłaby to jedyna możliwa alternatywna klasyfikacja Projektu 1 - choć wyjściowe stanowisko Wnioskodawcy jest w tej kwestii całkiem odmienne.

W takim przypadku A. powinna opodatkować polskim podatkiem VAT wszystkie czynności przy założeniu, że A. będzie zarejestrowana jako polski podatnik VAT. Dopóki bowiem A. nie dokonałaby w takich okolicznościach rejestracji na potrzeby podatku VAT, wówczas dostawa z montażem byłaby objęta obowiązkiem rozliczenia na zasadzie odwrotnego obciążenia przez Spółkę B. na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT.

Przedstawiając powyższe, Zainteresowani wnoszą o potwierdzenie swojego stanowiska przedstawionego w sprawie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytań nr 1 oraz 3-5 jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Tym samym, skoro uznałem, że Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 i 3 jest prawidłowe, wskazać należy, że nie wydaje się interpretacji w zakresie pytania nr 2 i nr 6, gdyż interpretacji w tym zakresie oczekiwaliście Państwo w przypadku uznania stanowiska w zakresie pytania nr 1 i nr 3 za nieprawidłowe, tj. uznania, że A. będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zaś etap Projektu 1 obejmujący zaprojektowanie oraz dostawę kabla od A. do Spółki B. nie można uznać za czynność dostawy towarów i w konsekwencji rozpoznania WNT w Polsce przez Spółkę B.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

 Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

A. S.A. (Zainteresowany będący stroną postępowania - art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.