Interpretacja indywidualna z dnia 15 października 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.737.2024.1.JS
Temat interpretacji
Ustalenie czy na biorącym w użyczenie ciąży obowiązek odprowadzenia podatku od towarów i usług z tytułu zawarcia bezpłatnej umowy użyczenia miejsca uznanego.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
13 września 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy na Państwu (Biorącym w użyczenie) ciąży obowiązek odprowadzenia podatku od towarów i usług z tytułu zawarcia bezpłatnej umowy użyczenia miejsca uznanego. Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca - agencja celna (Biorący w użyczenie) zawiera umowę użyczenia części nieruchomości, której właścicielem jest klient Wnioskodawcy (Użyczający). Na ww. części nieruchomości będącej przedmiotem umowy użyczenia zostało wydzielone miejsce uznane do przedstawienia towarów organom celnym zgodnie z art. 5 pkt 33) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny oraz art. 115 Rozporządzenia delegowane Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego.
Pozwolenie udzielone przez Krajową Administrację Skarbową odnośnie miejsca uznanego wydane zostało na Wnioskodawcę jako podmiot profesjonalny, jednakże plac, na którym znajduje się miejsce uznane jest własnością innego przedsiębiorcy, a zarazem klienta Wnioskodawcy.
W tym miejscu należy zaznaczyć, iż przedmiotowe miejsce uznane wykorzystywane będzie wyłącznie do procedur celnych związanych z działaniami klienta, który jest jednocześnie właścicielem przedmiotowej nieruchomości, na której mieści się miejsce uznane, a w konsekwencji Wnioskodawca jako agencja celna wystawiać będzie fakturę VAT z tytułu wykonania usługi celnej.
Wspomnieć należy, iż na przedmiotowym miejscu uznanym Wnioskodawca ani żaden inny podmiot nie będzie świadczyć innych usług dla innych klientów. Usługi celne związane z tym miejscem uznanym świadczone będą tylko i wyłącznie dla jednego klienta, który jednocześnie jest właścicielem nieruchomości, na której wydzielone zostało miejsce uznane, a tym samym jest stroną umowy użyczenia (Użyczający).
Co istotne, miejsce uznane wykorzystywane będzie sporadycznie, gdy zaistnieje potrzeba - nie będą to sytuacje stałe, powtarzalne regularnie. W sytuacji, gdy klient będzie posiadał swój towar przeznaczony do eksportu bądź importu wówczas wykorzystywane będzie przedmiotowe miejsce użyczone, wskutek którego wystawiana zostanie przez Wnioskodawcę (Biorącego w użyczenie) faktura za usługę celną na rzecz klienta (Użyczającego).
Pytanie
Czy na Wnioskodawcy/Biorącym w użyczenie ciąży obowiązek odprowadzenia podatku od towarów i usług z tytułu zawarcia bezpłatnej umowy użyczenia miejsca uznanego?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.
Jak stanowi art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług - dalej u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Z powyższego wynika, że czynności nieodpłatne nie podlegają opodatkowaniu. Należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 8 ust. 2 u.p.t.u., za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:
1)użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2)nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
Tak więc zdaniem Wnioskodawcy, jeśli użyczenie jest związane z działalnością gospodarczą użyczającego, to czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast - przy założeniu, że użyczający jest podatnikiem VAT - jeśli użyczenie nie jest związane z działalnością gospodarczą użyczającego, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy podkreślić, że w żadnym z powyższych przypadków biorący (podmiot, który otrzymał do używania lokal) nie jest obowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.
Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę i odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi zostaje wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Wypłacający wynagrodzenie otrzymuje w zamian świadczenie przynoszące mu korzyść.
Podkreślić jednak należy, że w ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.
I tak, w art. 8 ust. 2 ustawy postanowiono, że:
Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:
1.użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2.nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Przepisy ustawy formułują zatem zasadę, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatne świadczenie usług, a nieodpłatne ich świadczenie traktuje się jako odpłatne w przypadkach określonych w ww. art. 8 ust. 2 ustawy.
Wyjaśnić ponadto należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):
Przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.
Umowa użyczenia nie przenosi własności rzeczy. Powyższe oznacza, że oddanie do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia jest nieodpłatnym świadczeniem usług.
Dla stwierdzenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia.
Jeżeli nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.
Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością.
Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności.
Natomiast przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa. W tym więc aspekcie winny być rozpatrywane działania podejmowane przez dany podmiot.
W świetle art. 5 pkt 33 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego Unijny Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L 269 z 10 października 2013 r. str. 1 ze zm.) – zwanym dalej UKC:
„Przedstawienie towarów organom celnym” oznacza powiadomienie organów celnych o przybyciu towarów do urzędu celnego lub innego miejsca wyznaczonego lub uznanego przez organy celne oraz o dostępności tych towarów do kontroli celnych.
Na podstawie art. 135 ust. 1 UKC:
Osoba, która wprowadza towary na obszar celny Unii, przewozi je niezwłocznie trasą określoną przez organy celne i zgodnie z ich ewentualnymi wskazówkami do urzędu celnego wyznaczonego przez organy celne lub do innego miejsca wyznaczonego lub uznanego przez organy celne lub do wolnego obszaru celnego.
Stosownie do art. 115 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego (Dz. Urz. UE L 343 z 29.12.2015, str. 1, ze zm.):
Miejsce inne niż właściwy urząd celny może zostać zatwierdzone do celów przedstawienia towarów, jeżeli spełniono następujące warunki:
a) spełniono wymogi określone w art. 148 ust. 2 i 3 kodeksu oraz w art. 117 niniejszego rozporządzenia;
b) towary zostały zgłoszone do procedury celnej lub powrotnie wywiezione nie później niż 3 dni po ich przedstawieniu i nie później niż 6 dni po ich przedstawieniu w przypadku upoważnionego odbiorcy, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu, chyba że organy celne wymagają rewizji towarów zgodnie z art. 140 ust. 2 kodeksu.
Jeżeli miejsce posiada już pozwolenie na prowadzenie magazynu czasowego składowania, zatwierdzenie nie jest wymagane.
Z opisu sprawy wynika, że są Państwo agencją celną (Biorącym w użyczenie). Zawierają Państwo umowę użyczenia części nieruchomości, której właścicielem jest Państwa klient (Użyczający). Na ww. części nieruchomości będącej przedmiotem umowy użyczenia zostało wydzielone miejsce uznane do przedstawienia towarów organom celnym. Pozwolenie udzielone przez Krajową Administrację Skarbową odnośnie miejsca uznanego wydane zostało na Państwa jako podmiot profesjonalny, jednakże plac, na którym znajduje się miejsce uznane jest własnością innego przedsiębiorcy, a zarazem Państwa klienta.
Miejsce uznane wykorzystywane będzie wyłącznie do procedur celnych związanych z działaniami klienta, który jest jednocześnie właścicielem przedmiotowej nieruchomości, na której mieści się miejsce uznane, a w konsekwencji Państwo jako agencja celna wystawiać będą fakturę VAT z tytułu wykonania usługi celnej. Na przedmiotowym miejscu uznanym Państwo ani żaden inny podmiot nie będzie świadczyć innych usług dla innych klientów. Usługi celne związane z tym miejscem uznanym świadczone będą tylko i wyłącznie dla jednego klienta, który jednocześnie jest właścicielem nieruchomości, na której wydzielone zostało miejsce uznane, a tym samym jest stroną umowy użyczenia (Użyczający). Miejsce uznane wykorzystywane będzie sporadycznie, gdy zaistnieje potrzeba - nie będą to sytuacje stałe, powtarzalne regularnie. W sytuacji, gdy klient będzie posiadał swój towar przeznaczony do eksportu bądź importu wówczas wykorzystywane będzie przedmiotowe miejsce użyczone, wskutek którego wystawiana zostanie przez Państwa (Biorącego w użyczenie) faktura za usługę celną na rzecz klienta (Użyczającego).
Wątpliwości Państwa dotyczą kwestii ustalenia czy na Państwu (Biorącym w użyczenie) ciąży obowiązek odprowadzenia podatku od towarów i usług z tytułu zawarcia bezpłatnej umowy użyczenia miejsca uznanego.
Mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie są Państwo podmiotem biorącym w użyczenie miejsce uznane od użyczającego. Tym samym są Państwo nabywcą ww. nieodpłatnego świadczenia. Zatem po stronie Państwa czynność użyczenia miejsca uznanego nie będzie stanowić dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu art. 7 i art. 8 ustawy. W związku z powyższym nie będzie ciążył na Państwa Spółce jako Biorącej w użyczenie obowiązek odprowadzenia podatku od towarów i usług z tytułu zawarcia bezpłatnej umowy użyczenia miejsca uznanego.
Tym samym stanowisko Państwa należało uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Informuję, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna dotyczy tylko Państwa i nie wywołuje skutków podatkowych dla klienta (Użyczającego).
Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).