Świadczenie przez Państwa usługi na rzecz podmiotu będącego podatnikiem w rozumieniu przepisu art. 28a ustawy, należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy, zatem jest to miejsce, w którym usługobiorca (EBOR) posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe w zakresie ustalenia miejsca świadczenia usługi przejęcia wierzytelności oraz nieprawidłowe w części dotyczącej określenia podstawy prawnej w tym zakresie.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 lipca 2024 r. za pośrednictwem ePUAP wpłynął Państwa wniosek z 28 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia miejsca świadczenia usługi przejęcia wierzytelności oraz zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której przedmiot przeważającej działalności obejmuje: produkcję opakowań z tworzyw sztucznych (PKD 22.22.Z). Przedmiot pozostałej działalności Spółki stanowi: produkcja pozostałych wyrobów, gdzie indziej niesklasyfikowana (PKD 32.99.Z); handel hurtowy, z wyłączeniem handlu pojazdami samochodowymi (PKD 46); handel detaliczny, z wyłączeniem handlu detalicznego pojazdami samochodowymi (PKD 47); transport lądowy oraz transport rurociągowy (PKD 49); magazynowanie i działalność usługowa wspomagająca transport (PKD 52); działalność związana z obsługą rynku nieruchomości (PKD 68); wynajem i dzierżawa (PKD 77), działalność związana z administracyjną obsługą biura i pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej (PKD 82) oraz pozostała indywidualna działalność usługowa (PKD 96).

Spółka podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”). Pierwszy rok obrotowy Spółki kończył się w dniu 31 grudnia 2021 r.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza przystąpić w charakterze wierzyciela do umowy pożyczki (dalej: „Umowa pożyczki”), której stronami są Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (dalej: „EBOR”) oraz Spółka prawa białoruskiego - A. Spółka Akcyjna (dalej: „A. ZSA”).

Umowa pożyczki pomiędzy EBOR a A. ZSA została poddana reżimowi prawa angielskiego. Zgodnie z treścią umowy pożyczki EBOR zobowiązał się pożyczyć A. ZSA określoną kwotę w walucie EUR. Finansowanie odbyło się w ramach programu finansowania grantowego (…) ((…)) założonego przez Fundusz (…) i mającą na celu (…).

Na podstawie planowanej umowy EBOR przeniesie (na warunkach i z zastrzeżeniem warunków niniejszej zawieranej umowy) na Wnioskodawcę wszystkie prawa, tytuły, korzyści i udziały EBOR (obecne lub przyszłe, rzeczywiste lub warunkowe) do, w i na podstawie Umowy pożyczki i dokumentów zabezpieczenia, w tym, bez ograniczeń, wszelkie środki pieniężne płatne na rzecz EBOR od (i włącznie) daty przeniesienia na podstawie Umowy pożyczki i/lub dokumentów zabezpieczenia oraz wszelkie inne prawa i korzyści przypadające EBOR z tego tytułu. W zamian za przeniesienie przez EBOR na rzecz Wnioskodawcy ww. praw, tytułów, korzyści oraz udziałów Wnioskodawca dokona na rzecz EBOR zapłaty wynagrodzenia określonego w planowanej umowie.

Z uwagi na to, że Umowa pożyczki została poddana reżimowi prawa angielskiego, również umowa pomiędzy EBOR a Wnioskodawcą będzie podlegać reżimowi tego prawa. W związku z tą okolicznością, zawarcie umowy pomiędzy EBOR a Wnioskodawcą planowane jest poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - najprawdopodobniej w (…) (Wielka Brytania).

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie do opodatkowania planowanej czynności podatkiem od towarów i usług.

Pytania

1.Czy w świetle przepisów ustawy o VAT miejscem świadczenia usługi (zdefiniowanej w ramach opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku) wykonywanej przez Wnioskodawcę, na rzecz EBOR będzie Wielka Brytania, a w konsekwencji, usługa ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce?

a w przypadku, gdy tut. Organ Podatkowy w odpowiedzi na powyższe pytanie udzieli odpowiedzi, iż zawarcie umowy jest czynnością opodatkowaną na gruncie podatku od towarów i usług (VAT):

2.Czy zawarcie przez Wnioskodawcę oraz EBOR umowy przenoszącej prawa i obowiązki z umowy pożyczki będzie zwolnione z podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy:

1.miejscem świadczenia usługi (zdefiniowanej w ramach opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku) wykonywanej przez Wnioskodawcę, na rzecz EBOR będzie Wielka Brytania, a w konsekwencji, usługa ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce;

a w przypadku, gdy tut. Organ Podatkowy w odpowiedzi na powyższe pytanie udzieli odpowiedzi, iż zawarcie umowy jest czynnością opodatkowaną na gruncie podatku od towarów i usług (VAT):

2.zawarcie przez Wnioskodawcę oraz EBOR umowy przenoszącej prawa i obowiązki z umowy pożyczki będzie zwolnione z podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska własnego Wnioskodawcy.

W zakresie pytania nr 1:

Stosownie do art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 z późn. zm.; dalej: „K.c.”) wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi ją na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły (art. 510 §1 K.c.).

Przepisy K.c. umożliwiają przejście praw i obowiązków wynikających z danego zobowiązania na inne podmioty, przy czym zmianie nie ulega istota stosunku zobowiązaniowego, ale właśnie podmiot związany stosunkiem zobowiązaniowym (wierzyciel). Wierzyciel, wyzbywając się swojej wierzytelności, zostaje wyłączony z tego stosunku, a jego miejsce zajmuje odtąd nabywca.

W wyniku przelewu wierzytelności na nowego wierzyciela przechodzi ogół praw przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, co oznacza, że stosunek prawny (w swojej istocie) pozostaje niezmieniony, a nabywca wierzytelności ma prawo dochodzić od dłużnika spełnienia określonego świadczenia.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów, czyli - zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT - przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Towarem natomiast, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT). Wierzytelność jest prawem majątkowym co oznacza, że nie jest towarem w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. A zatem przeniesienie wierzytelności nie jest odpłatną dostawą towarów.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej. Zatem należy stwierdzić, że umowa przejęcia wierzytelności wypełnia definicję usługi w rozumieniu wyżej zacytowanego artykułu ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Miejsce świadczenia w zakresie świadczenia usług regulują przepisy rozdziału 3 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 28a na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału ilekroć jest mowa o podatniku rozumie się przez to:

a)podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6;

b)osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

lub podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Zgodnie z treścią art. 28a ustawy o VAT, podatnikiem do ustawy o podatku od towarów i usług jest zarówno podmiot, który wykonuje działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a także osoba prawna niebędącą podatnikiem na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej przy czym definicja ta ma zastosowanie wyłącznie na potrzeby ustalania miejsca świadczenia usług.

Co do zasady, jak wynika z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast, zgodnie ze szczególną regulacją przepisu art. 28l pkt 1 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Unii Europejskiej, usług: sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich, patentów, praw do znaków fabrycznych, handlowych, oddania do używania wspólnego znaku towarowego albo wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego, albo innych pokrewnych praw, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z zacytowanych wyżej przepisów wynika, że dla właściwego określenia miejsca opodatkowania usług wykonywanych na rzecz podatnika, konieczne jest ustalenie, czy nabywca usług posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności oraz, czy usługi są świadczone na potrzeby tego stałego miejsca prowadzenia działalności, zgodnie z zasadą opodatkowania konsumpcji.

W zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku usługodawcą jest Wnioskodawca (podmiot polski), natomiast usługobiorcą jest EBOR podmiot zagraniczny. Jeżeli zatem EBOR posiada siedzibę w innym kraju, niż Rzeczpospolita Polska, a także nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którym związane byłoby świadczenie Wnioskodawcy wówczas miejsce opodatkowania powinno zostać ustalone wg siedziby EBOR, a więc w Wielkiej Brytanii (UK). Zatem, nabycie usług przez EBOR, powinno być w ocenie Wnioskodawcy traktowane jako import usług przez ten podmiot na terytorium Wielkiej Brytanii.

Tożsama konkluzja wynika z praktyki orzeczniczej organów podatkowych. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 stycznia 2023 r. sygn. 0111-KDIB3-1.4012.760.2022.2.IK, organ wskazał, że:

„Z uwagi na fakt, że usługa (...) ta jest świadczona dla miejsca znajdującego się poza terytorium Unii Europejskiej bez znaczenia dla sprawy jest status usługobiorcy (czy jest on podatnikiem czy też nie). Zarówno w sytuacji gdyby usługobiorca był podatnikiem oraz w sytuacji gdyby nim nie był, przy świadczeniu usług doradczych dla miejsca znajdującego się poza terytorium Unii Europejskiej, miejscem świadczenia będzie terytorium siedziby usługobiorcy. Skoro świadczą Państwo usługi doradcze dla miejsca siedziby usługobiorcy, które znajduje się poza terytorium Unii Europejskiej, to miejscem świadczenia tej usługi doradczej jest Wielka Brytania”.

Reasumując zatem, jeżeli Wnioskodawca jako podmiot prawa polskiego dokona odpłatnego przejęcia wierzytelności od EBOR (podmiotu prawa brytyjskiego), to wówczas czynności wykonywane na podstawie zawartej umowy powinny podlegać opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy tj. w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym w Wielkiej Brytanii, a więc zgodnie z treścią przepisu art. 28l pkt 1 ustawy o VAT. Skutkiem tego to EBOR (jako nabywca usługi) stanie się podatnikiem VAT z tytułu importu usług. Transakcja cesji wierzytelności nie będzie zatem opodatkowana polskim podatkiem od towarów i usług.

W zakresie pytania nr 2:

W kontekście opodatkowania podatkiem od towarów i usług cesji wskazać należy, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT zwolnione z VAT są usługi, w tym także usługi pośrednictwa, których przedmiotem są udziały w:

a)spółkach,

b)innych niż spółki podmiotach, jeśli mają one osobowość prawną

- z wyłączeniem usług przechowywania tych udziałów i zarządzania nimi.

Jednocześnie jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy o VAT powyższe zwolnienie nie ma zastosowania do:

1.czynności ściągania długów, w tym factoringu;

2.usług doradztwa;

3.usług w zakresie leasingu.

Przy czym stosując wykładnię tych przepisów należy wskazać, iż ustawodawca nie miał na celu wyłączenia z zakresu zwolnienia z VAT wszystkich transakcji związanych z długami, w tym wszystkich w zakresie odpłatnego nabycia wierzytelności albowiem nie zostało to wprost wyrażone w treści wyżej wspomnianego art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT.

Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. W wyroku WSA w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 1355/20 stwierdził, że:

„Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej odsprzedaży mieści się w zakresie zastosowania art. 43 ust. 15 ustawy o VAT w przypadku, w którym dana transakcja zakupu wierzytelności (tj. odpłatnej cesji wierzytelności) jest dokonywana w celu świadczenia usług ściągania długów, w tym factoringu. W przypadku, w którym transakcja zakupu wierzytelności nie jest dokonywana w celu świadczenia usług ściągania długów, w tym factoringu w stosunku do takiej transakcji, nie będzie miał zastosowania art. 43 ust. 15 ustawy o VAT. Nie zaprzecza temu prawo nabywcy wierzytelności do skierowania nabytej (już własnej) wierzytelności do windykacji, jeżeli zobowiązanie z niej płynące stanie się wymagalne, lub prawo do dalszej odprzedaży wierzytelności”.

Tym samym ze zwolnienia korzystać będą także takie usługi dotyczące długów, których istotą nie jest ich ściąganie.

Z kolei cesja wierzytelności o ile prowadzi do nabycia prawa majątkowego, to jej istotą nie jest windykacja (ściągnięcie długu), lecz możliwość dobrowolnego świadczenia pieniężnego przez dłużnika nabytej wierzytelności. Natomiast, dopiero w razie niespełnienia tego świadczenia, gdy stanie się ono wymagalne, nabywca wierzytelności będzie miał możliwość zrealizować swoje uprawnienia windykacyjne.

Taki pogląd potwierdzają także przedstawiciele judykatury. W wyroku WSA w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 1356/20, Sąd stwierdził, że:

„Istotą cesji wierzytelności nie jest jednak ściąganie cudzego długu. Nie każda czynność nabycia wierzytelności stanowi automatycznie świadczenie usługi ściągania długów, czy factoringu. Aby móc uznać daną cesję wierzytelności za czynność ściągania długów, w tym factoringu, obok cesji wierzytelności muszą wystąpić dodatkowe przesłanki wskazujące, że dana cesja wierzytelności w danych okolicznościach faktycznych stanowi element czynności ściągania długów, w tym factoringu (takie jak np. świadczenie przez cesjonariusza określonych dodatkowych usług na rzecz cedenta)”.

Jednocześnie podkreślenia wymaga to, że usługa ściągnięcia długów obejmuje sytuacje, gdy usługodawca wykonuje na rzecz posiadacza wierzytelności usługi związane z jej ściągnięciem. Usługa ściągania długu ma również miejsce, gdy dojdzie do zbycia wierzytelności, ale z możliwością jej „zwrotu” na rzecz wierzyciela w razie nieskutecznej egzekucji, a ostateczne wynagrodzenie nabywcy wierzytelności uzależnione jest od tego, czy dług zostanie wyegzekwowany czy też nie.

Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z wykładnią celowościową wyżej wymienionych przepisów, istotne znaczenie w kontekście oceny czy transakcja stanowi usługę w zakresie ściągania długów będzie miał zasadniczy cel, jaki przyświecał zawarciu umowy (przyczyny i skutki ekonomiczne transakcji). Istotna więc będzie okoliczność, czy usługi przede wszystkim zmierzają do ściągnięcia długu (jego egzekucji, windykacji). Sama cesja wierzytelności nie będzie w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych usługą factoringu.

Z wyroku NSA z dnia 19 grudnia 2014 r. sygn. akt I FSK 1992/13 wynika, że: nabycie wierzytelności i powiązana z nim usługa finansowania dłużnika są zwolnione z VAT. Pogląd ten stanowi utrwaloną linię orzeczniczą sądów administracyjnych. Dla przykładu wskazać można następujące orzeczenia:

1.wyrok NSA z dnia 14 lutego 2018 r. sygn. akt I FSK 344/17;

2.wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2014 r. sygn. akt I FSK 1130/13;

3.wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 lipca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 216/13.

Ze zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku wynika, iż cesja wierzytelności nie będzie motywowana ściągnięciem długu od A. ZSA, czy dochodzeniem tego długu na rzecz zbywcy wierzytelności i z tego względu w ocenie Wnioskodawcy sprzedaż wierzytelności (cesja wierzytelności), jeżeli będzie podlegała pod przepisy ustawy o VAT, tj. będzie stanowiła odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę, wówczas będzie jednocześnie podlegała zwolnieniu z VAT w oparciu o treść art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Biorąc zatem pod uwagę elementy stanu faktycznego, przepisy prawa oraz wskazane we wniosku orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, że cesja wierzytelności jest zwolniona z podatku od towarów i usług na zasadzie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).