Określenie roli pomieszczeń przynależnych - tj. komórek lokatorskich i garaży - w ustaleniu podstawy opodatkowania; prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Podwykonawców.

Interpretacja indywidualna

- stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 lipca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:

• określenia roli pomieszczeń przynależnych - tj. komórek lokatorskich i garaży - w ustaleniu podstawy opodatkowania,
• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Podwykonawców.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest polską spółką kapitałową posiadającą siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, zarejestrowaną jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Spółka prowadzi działalność deweloperską polegającą na realizacji różnego typu inwestycji budowlanych na terytorium Polski. W ramach swych inwestycji, Spółka realizuje osiedla mieszkaniowe i dokonuje ustanowienia odrębnej własności lokali oraz ich sprzedaży na rzecz klientów. Przedmiotem wniosku jest planowany proces sprzedaży lokali mieszkalnych w nowej inwestycji Spółki zlokalizowanej w (…). Inwestycja realizowana jest na jednej nieruchomości gruntowej będącej w użytkowaniu wieczystym Spółki, objętej jedną księgą wieczystą i składa się z dwóch budynków mieszkalnych (budynki połączone, uznane za jeden budynek mieszkalny w decyzji o pozwoleniu na budowę), w których powstaje łącznie 126 lokali mieszkalnych oraz 19 lokali użytkowych.

Każdy lokal mieszkalny będzie spełniał definicję samodzielnego lokalu mieszkalnego zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2020 r. poz. 1910). Po zakończeniu budowy i uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie, wszystkie lokale otrzymają zaświadczenie o samodzielności lokali. Stosowna adnotacja będzie też zawierana w akcie notarialnym sprzedaży poszczególnych lokali.

Budynki posiadają podziemną halę garażową, podzieloną na otwarte miejsca parkingowe. Hala garażowa nie stanowi i nie będzie stanowić odrębnej nieruchomości lokalowej (nie będzie posiadać odrębnej księgi wieczystej), będzie częścią nieruchomości wspólnej. W hali garażowej zlokalizowane będą wydzielone, zamykane pomieszczenia tzn. komórki lokatorskie, również będące częścią nieruchomości wspólnej. Miejsca parkingowe oraz komórki lokatorskie będą oferowane do sprzedaży wraz z lokalem mieszkalnym.

Nabywca lokalu mieszkalnego będzie nabywał od Spółki własność lokalu wraz z przyporządkowanym mu prawem do wyłącznego używania konkretnego miejsca garażowego oraz konkretnej komórki lokatorskiej w ramach umowy o podział nieruchomości wspólnej do korzystania (quoad usum). Całość tak zdefiniowanego przedmiotu sprzedaży będzie zatem objęta jedną księgą wieczystą dla lokalu mieszkalnego (stanowiącego odrębną nieruchomość) oraz jedną księgą wieczystą dla tzw. nieruchomości wspólnej, w skład której wchodzi grunt oraz części budynku nieprzeznaczone do wyłącznego korzystania przez właściciela konkretnego lokalu.

Powierzchnia użytkowa lokali mieszkalnych (bez uwzględnienia powierzchni komórki lokatorskiej lub garażu) według projektu budowlanego (oraz norm budowlanych) wynosić będzie od ok. 35,2 m² do ok. 172,5 m². Przy obmiarze powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych Spółka będzie posługiwała się przepisami regulującymi zasady jej pomiaru oraz zasady prowadzenia ksiąg wieczystych, dokumentowania wpisów i oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, w szczególności w oparciu o następujące zasady:

a)pomiar odbywa się na wysokości podłogi w świetle ścian wykończonych tynkami;

b)wyniki pomiaru zaokrąglane są do 0,01 m (jednej setnej metra);

c)pomiarem objęte są wszystkie ściany lokalu (ściany nośne zewnętrzne i wewnętrzne, ściany działowe oraz szachty);

d)przejścia w ścianach zewnętrznych, drzwiach i oknach (balkonowych) nie podlegają pomiarowi;

e)powierzchnia pomieszczeń ze skośnym sufitem mierzona jest w części o wysokości wyższej niż 1,90 m, zaś pozostała część mierzona zgodnie z powierzchnią podłogi, zalicza się do powierzchni pomocniczej;

f)wyniki obliczeń powierzchni zaokrąglane są do 0,1 m² (jednej dziesiątej metra kwadratowego);

g)wyniki pomiaru korygowane są o grubości ścian działowych;

h)powierzchnia dla poszczególnych pomieszczeń obliczana jest dla obszaru wyznaczonego przez osie ścian działowych okalających dane pomieszczenie oraz krawędzie ścian nośnych;

i)powierzchnie pod ścianami działowymi wliczane są do powierzchni lokalu;

j)powierzchnie za zabudową G-K w łazienkach wliczone są do powierzchni lokalu;

k)część wymiarów za zabudową G-K w łazienkach, dostępna do pomiaru oraz trudna do zweryfikowania w inny sposób, zostanie ustalona w oparciu o wymiary projektowe;

l)powierzchnia pod schodami prowadzącymi na antresole wliczona jest do powierzchni lokalu;

m)powierzchnia pod schodami żelbetowymi prowadzącymi na kolejną kondygnację lokalu wliczona i mierzona jak pomieszczenia ze skośnym sufitem;

n)powierzchnia pod ścianami i słupami nośnymi wewnątrz lokalu oraz powierzchnia w obrębie szachtów nie jest wliczona do powierzchni użytkowej lokalu, zaś powierzchnie zewnętrzne niezamknięte ze wszystkich stron, dostępne z danego lokalu (balkony, loggie, tarasy itp.) mierzone są po wewnętrznych stronach balustrad, murów oraz innych elementów oddzielających.

Przy ustalaniu powierzchni lokali mieszkalnych do celów sprzedaży Spółka uwzględni zatem powierzchnię lokalu mieszkalnego jako powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się bezpośrednio w tym lokalu mieszkalnym, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora.

Wobec powyższego może zaistnieć sytuacja, w której sama powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego nie będzie przekraczać 150 m², ale np. wraz z komórką lokatorską lub garażem przekroczy 150 m². Przy wyliczaniu metrażu powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych Spółka nie będzie jednak uwzględniała garażu i komórek lokatorskich.

Spółka powzięła wątpliwość, czy do powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, musi doliczać powierzchnię użytkową garaży i komórek lokatorskich.

Przy budowie lokali mieszkalnych Spółka będzie korzystała z usług świadczonych przez podmioty trzecie, które będą wykonywać usługi budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy lub robót konserwacyjnych dotyczących opisanych powyżej lokali mieszkalnych (Podwykonawcy). Podwykonawcy będą wystawiali na rzecz Spółki faktury VAT opiewające na ich wynagrodzenie, przy czym faktury te będą uwzględniały podział stawek VAT mających zastosowanie do usług związanych ze społecznym budownictwem mieszkaniowym tzn. będą dzieliły podstawę opodatkowania na lokale mieszkalne do 150 m² i lokale wykazujące nadwyżkę powierzchni użytkowej ponad 150 m². Podwykonawcy będą przy obliczaniu limitu 150 m² i nadwyżki ponad 150 m² stosowali tą samą metodologię obliczania powierzchni jak stosowana będzie przez Spółkę.

Spółka powzięła zatem również wątpliwość, czy będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawianych przez Podwykonawców w zależności od tego czy w tych fakturach będzie wykazana podstawa opodatkowania odrębnie dla lokali mieszkalnych do 150 m² i nadwyżka powyżej 150 m² obliczone według metodologii obliczania powierzchni takiej jak stosowana będzie przez Spółkę.

Pytania

1.Czy ustalając podstawę opodatkowania dla sprzedaży lokali mieszkalnych Wnioskodawca powinien określać powierzchnię użytkową tych lokali, w opisanym zdarzeniu przyszłym, a określoną w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, poprzez doliczenie do tej powierzchni, powierzchni pomieszczeń przynależnych, tj. komórek lokatorskich oraz/lub garaży?

2.Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych na rzecz Podwykonawców, w zakresie w jakim wyznaczona przez tych Podwykonawców podstawa opodatkowania (wykazana na fakturach) będzie uwzględniała powierzchnię użytkową lokali mieszkalnych bez doliczania do tej powierzchni, powierzchni pomieszczeń przynależnych, tj. komórek lokatorskich oraz/lub garaży?

Państwa stanowisko w sprawie

1.      Zdaniem Wnioskodawcy, ustalając podstawę opodatkowania dla sprzedaży lokali mieszkalnych Wnioskodawca powinien określać powierzchnię użytkową tych lokali, w opisanym zdarzeniu przyszłym, a określoną w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, bez doliczania do tej powierzchni, powierzchni pomieszczeń przynależnych, tj. komórek lokatorskich oraz/lub garaży.

2.      Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych na rzecz Podwykonawców, w zakresie w jakim wyznaczona przez tych Podwykonawców podstawa opodatkowania (wykazana na fakturach) będzie uwzględniała powierzchnię użytkową lokali mieszkalnych bez doliczenia do tej powierzchni, powierzchni pomieszczeń przynależnych, tj. komórek lokatorskich oraz/lub garaży.

Uzasadnienie Państwa stanowiska

Interes prawny Wnioskodawcy w uzyskaniu interpretacji indywidualnej

Spółka ma interes prawny u uzyskaniu wnioskowanej interpretacji indywidualnej, gdyż jej pytania dotyczą praw i obowiązków podatkowych.

W zakresie pytania pierwszego, Spółka ma wątpliwość czy zakładana przez nią zasada obliczania podstawy opodatkowania dla sprzedaży lokali mieszkalnych będzie prawidłowa. Obliczenie podstawy opodatkowania należy do podstawowych obowiązków Spółki jako podatnika VAT. W przypadku dostawy lokali mieszkalnych należących do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym podstawa opodatkowania musi uwzględniać normę art. 41 ust. 12b i ust. 12c ustawy o VAT w tym sensie, że podstawa opodatkowania musi zostać rozdzielona na lokale mieszkalne do 150 m² i lokale mieszkalne o powierzchni powyżej 150 m². W tym celu konieczne jest obliczenie powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych tak, aby prawidłowo obliczyć podstawę opodatkowania. Nie ulega - zdaniem Spółki - wątpliwości, że norma podatkowa nakazująca różnicować sposób opodatkowania lokali mieszkalnych z poziomu ich powierzchni użytkowej prowadzi wprost do proporcjonalnego rozdzielenia podstawy opodatkowania właściwej dla tych lokali na moment ich dostawy. Tym samym, zastosowanie konkretnej metodologii obliczania powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych jest wyrazem interpretacji przepisu prawa podatkowego, który nakazuje różnicować sposób obliczenia podstawy opodatkowania w zależności od tego czy dany lokal mieszkalny ma powierzchnię użytkową do 150 m² czy powyżej 150 m². Z tego punktu widzenia Spółka ma zatem interes prawny w potwierdzeniu lub zaprzeczeniu prawidłowości jej stanowiska odnośnie interpretacji art. 41 ust. 12b oraz ust. 12c ustawy o VAT z punktu widzenia podstawy opodatkowania.

W zakresie pytania drugiego, Spółka ma wątpliwość czy w świetle art. 86 ust. 1 oraz art. 86 ust. 10 ustawy o VAT sposób obliczenia i wykazania podstawy opodatkowania na fakturach wystawianych przez Podwykonawców wpływa na jej prawo do odliczenia podatku naliczonego z tych faktur. Innymi słowy, Spółka ma interes prawny w potwierdzeniu lub zaprzeczeniu prawidłowości jej stanowiska odnośnie interpretacji art. 41 ust. 12b i 12c ustawy o VAT z również punktu widzenia normy podatkowej (wynikającej z art. 86 ust. 1 i ust. 10 ustawy o VAT), która wiąże prawo do odliczenia z powstaniem obowiązku podatkowego po stronie wystawcy faktury. Gdyby bowiem Podwykonawca błędnie (przy pomocy błędnej metodologii obliczania powierzchni użytkowej) wyznaczył podstawę opodatkowania na fakturach VAT, wątpliwe byłoby powstanie obowiązku podatkowego w odniesieniu do wykazanych na fakturach podstawach opodatkowania (np. stawka podatku VAT wykazana na fakturze byłaby zbyt wysoka, czyli niewynikająca z ustawy o VAT), a tym samym wątpliwe byłoby prawo Spółki do odliczenia podatku naliczonego.

Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy o VAT, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, oraz obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, a także mikroinstalację, o której mowa w art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2021 r. poz. 610, 1093, 1873 i 2376 oraz z 2022 r. poz. 467), funkcjonalnie z nimi związaną, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1.budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;

2.lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W myśl art. 41 ust. 12c ustawy o VAT, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej, z zastrzeżeniem ust. 12 pkt 2.

Pojęcie lokalu mieszalnego

Z uwagi na fakt, iż ustawa o VAT nie zawiera definicji lokalu mieszkalnego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. W świetle art. 2 ust. 2 tej ustawy o własności lokali samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Stosownie do ust. 2 ww. artykułu, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Powierzchnia użytkowa a ustawa o VAT

Przepisy ustawy o VAT nie zawierają definicji „powierzchni użytkowej”. Przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku VAT, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, zdaniem Spółki można posługiwać się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni.

Spółka jest więc uprawniona do wyliczenia powierzchni użytkowych w oparciu o jedną z normatywnych definicji, która umożliwi obliczenie powierzchni użytkowej zarówno budynków mieszkalnych jak i lokali mieszkalnych. Wyliczenia powierzchni użytkowych można dokonać również w oparciu o normy stosowane w budownictwie, nawet jeżeli nie są obligatoryjne (por. wyroki NSA, np. z dnia 8 maja 2013 r., sygn. akt: I FSK 852/12 oraz I FSK 888/12, lub też z dnia 23 maja 2013 r., sygn. akt: I FSK 953/12).

Pojęcie „powierzchnia użytkowa” występuje w szeregu aktach prawnych, które w różny sposób określają sposób obliczania powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego.

Stosowana przez Spółkę metodologia pomiaru powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych będzie mieściła się w ramach art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, zgodnie z którym przez powierzchnię użytkową lokalu należy rozumieć powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału. Choć przepis ten nie wymienia wprost garażu to należy uznać, że otwarte miejsce parkingowe w hali garażowej - z natury rzeczy - nie stanowi „innego pomieszczenia” oraz nie znajduje się w lokalu. Potwierdza to także treść art. 2 ust. 2 ww. ustawy, który mówi, że obmiaru powierzchni użytkowej lokalu, o której mowa w ust. 1 pkt 7, dokonuje się w świetle wyprawionych ścian.

Potwierdzeniem dopuszczalności stosowanej przez Spółkę praktyki obmiaru lokali mieszkalnych jest również definicja pojęcia „mieszkania” zawarta w § 3 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r. poz. 1065 z późn. zm.). Zgodnie z tą definicją, przez mieszkanie rozumie się przez to zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mających odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, spełniający niezbędne warunki do stałego pobytu ludzi i prowadzenia samodzielnego gospodarstwa domowego. W myśl w § 3 pkt 11 tego rozporządzenia, ilekroć mowa o pomieszczeniu mieszkalnym rozumie się przez to pokoje w mieszkaniach, a także sypialnie i pomieszczenia do pobytu dziennego w budynku zamieszkania zbiorowego. Zatem w świetle tego rozporządzenia miejsce garażowe w garażu podziemnym jak i cała kondygnacja budynku mieszkalnego, w części w której znajdują się konkretne garaże, nie mieszczą się w pojęciu „pomieszczenia”. W konsekwencji ich powierzchnia nie jest doliczana do powierzchni lokalu mieszkalnego. Tak np.:

• interpretacja indywidualna z 13 sierpnia 2019 r. 0111-KDIB3-1.4012.292.2019.1.KO oraz
• interpretacja z 9 czerwca 2022 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.132.2022.2.AB.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że do powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy nie wlicza się powierzchni komórek lokatorskich lub garaży. W konsekwencji, metodologia opisana przez Spółkę w opisie zdarzenia przyszłego pozwala na prawidłowe obliczenie podstawy opodatkowania dla lokali mieszkalnych do 150 m² i lokali mieszkalnych powyżej 150 m².

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z kolei na podstawie art. 86 ust. 10 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Z przepisów tych wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego powstaje pod warunkiem obowiązku podatkowego po stronie dostawcy/usługodawcy. Obowiązek podatkowy w ustawie o VAT jest z kolei uzależniony od zaistnienia zdarzenia podlegającego opodatkowania oraz ma ścisły związek z wyznaczeniem podstawy opodatkowania tzn. obowiązek podatkowy powstaje w zakresie konkretnej podstawy opodatkowania. Tym samym sposób obliczenia podstawy opodatkowania ma bezpośredni wpływ na powstanie obowiązku podatkowego w VAT i - jak wynika szczególnie z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT - powstanie prawa do odliczenia podatku naliczonego u nabywcy.

Zdaniem Spółki, niewątpliwie usługi Podwykonawców spełniają przesłanki art. 86 ust. 1 ustawy o VAT tzn. usługi te prowadzą do wytworzenia u Spółki towaru (lokali mieszkalnych) i wprost wiążą się z opodatkowaną sprzedażą tychże lokali przez Spółkę. Realizacja prawa do odliczenia podatku naliczonego wymaga jeszcze, aby prawidłowo powstał obowiązek podatkowy po stronie Podwykonawców. Zdaniem Spółki, faktury VAT Podwykonawców będą dokumentowały prawidłowo powstanie obowiązku podatkowego w opisanej we wniosku sytuacji, w której Podwykonawcy będą ustalać podstawę opodatkowania dla swoich usług przy użyciu metodologii obliczania powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych tożsamej z opisaną we wniosku tj. bez doliczenia do tej powierzchni, powierzchni pomieszczeń przynależnych, tj. komórek lokatorskich oraz/lub garaży. W ten sposób nie będzie mogła zaistnieć sytuacja, w której Spółka otrzyma fakturę np. z zawyżoną kwotą podatku naliczonego i będzie miała pełne prawo do jego odliczenia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług (podatkiem VAT) reguluje ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwana dalej „ustawą”.

Art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Art. 2 pkt 6 ustawy:

Art. 7 ust. 1 ustawy:

Art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie, które nie jest dostawą towarów i jest świadczone na rzecz innego podmiotu. Podlega ono opodatkowaniu, gdy jest wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 8 ust. 2 ustawy).

Czynność jest odpłatna, gdy jest wykonywana za wynagrodzeniem. Oznacza to, że podmiot świadczący usługę jest uprawniony, aby żądać zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego) od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej.

Aby czynność była opodatkowana podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Art. 15 ust. 1 ustawy:

Art. 15 ust. 2 ustawy:

Art. 29a ust. 1 ustawy:

Art. 29a ust. 6 ustawy:

Art. 29a ust. 7 ustawy:

Podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług stanowi więc wynagrodzenie, które dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Wynagrodzenie to oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku.

Przepisy dotyczące funkcjonowania podatku VAT w krajach członkowskich Unii Europejskiej podlegają harmonizacji na zasadach określonych w dyrektywie 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r. str. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”.

Regulacja zawarta w art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym:

Art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE:

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania, i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Są to koszty bezpośrednio związane z zasadniczą dostawą towarów lub świadczeniem usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy taki koszt, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Oznacza to, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

W przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji: konkretnej dostawy towarów lub konkretnej usługi.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność deweloperską. Polega ona na tym, że realizują Państwo osiedla mieszkaniowe, następnie ustanawiają odrębną własność lokali oraz sprzedają je na rzecz klientów. Przedmiotem wniosku jest planowana sprzedaż lokali mieszkalnych w Państwa nowej inwestycji zlokalizowanej w (…).

Każdy lokal mieszkalny będzie spełniał definicję samodzielnego lokalu mieszkalnego zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2020 r. poz. 1910). Po zakończeniu budowy i uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie, wszystkie lokale otrzymają zaświadczenie o samodzielności lokali.

Budynki posiadają podziemną halę garażową, podzieloną na otwarte miejsca parkingowe. Hala garażowa nie stanowi i nie będzie stanowić odrębnej nieruchomości lokalowej, będzie częścią nieruchomości wspólnej. W hali garażowej zlokalizowane będą wydzielone, zamykane pomieszczenia tzn. komórki lokatorskie, również będące częścią nieruchomości wspólnej. Miejsca parkingowe oraz komórki lokatorskie będą oferowane do sprzedaży wraz z lokalem mieszkalnym.

Nabywca lokalu mieszkalnego będzie nabywał od Państwa własność lokalu wraz z przyporządkowanym mu prawem do wyłącznego używania konkretnego miejsca garażowego oraz konkretnej komórki lokatorskiej. Całość będzie objęta jedną księgą wieczystą dla lokalu mieszkalnego (stanowiącego odrębną nieruchomość) oraz jedną księgą wieczystą dla tzn. nieruchomości wspólnej w skład której wchodzi grunt oraz części budynku nieprzeznaczone do wyłącznego korzystania przez właściciela konkretnego lokalu.

Powierzchnia użytkowa lokali mieszkalnych (bez uwzględnienia powierzchni komórki lokatorskiej lub garażu) według projektu budowlanego wynosić będzie od ok. 35,2 m² do ok. 172,5 m².

Może zaistnieć sytuacja, w której sama powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego nie będzie przekraczać 150 m², ale np. przekroczy wraz z komórką lokatorską lub garażem. Przy wyliczaniu metrażu powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych nie będą Państwo uwzględniać garażu i komórek lokatorskich.

Przy budowie lokali mieszkalnych będą Państwo korzystać z usług podmiotów trzecich.

Sformułowali Państwo pytanie, czy ustalając podstawę opodatkowania dla sprzedaży lokali mieszkalnych powinni Państwo określać powierzchnię użytkową tych lokali określoną w art. 41 ust. 12b ustawy o VAT dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, poprzez doliczenie do tej powierzchni, powierzchni pomieszczeń przynależnych, tj. komórek lokatorskich oraz/lub garaży.

Zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. W szczególności dotyczy to dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy lub robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Czynności te zostały wskazane w art. 41 ust. 12 pkt 1 ustawy.

Art. 41 ust. 12a ustawy:

Art. 41 ust. 12b ustawy:

Art. 41 ust. 12c ustawy:

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „powierzchni użytkowej”. W związku z tym, przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku VAT można posługiwać się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni. Pojęcie „powierzchnia użytkowa” występuje m.in w następujących aktach normatywnych:

• ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 70 ze zm.),
• ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 596),
• ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 725),
• rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. z 1999 r. nr 112 poz. 1316 ze zm.).

Art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych:

Art. 16 ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn:

Art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego:

W rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, w objaśnieniach wstępnych, w pkt 2 - Pojęcia podstawowe - wskazano, że budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne.

Z powyższego wynika, że całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje jego część mieszkaniową, która z kolei obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie itp.).

Do powierzchni użytkowej nie wlicza się powierzchni elementów budowlanych, powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych, powierzchni komunikacji (np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki).

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

Do ustalenia powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych stosuje się te same zasady, jak przy ustalaniu powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2021 r., poz. 1048).

Art. 2 ust. 1 ustawy o własności lokali:

Art. 2 ust. 2 i 4 ustawy o własności lokali:

Powyższe przepisy wskazują na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi, które związane są z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, jednak w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Art. 3 ust. 1 i 2 ustawy o własności lokali:

Art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o własności lokali:

Zatem odrębną nieruchomość może stanowić samodzielny lokal, a dla powstania odrębnej własności lokali niezbędny jest wpis do księgi wieczystej mający charakter konstytutywny. Bez wpisu do księgi wieczystej odrębna własność lokalu (części budynku) nie może skutecznie powstać.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług lokal ten staje się odrębnym od budynku towarem i stanowi samodzielny przedmiot czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Należy też zwrócić uwagę na definicje zawarte w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1225 ze zm.):

§ 3 pkt 9 -14 ww. rozporządzenia:

Wskazać ponownie należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji powierzchni użytkowej, nie odsyłają również do innych aktów prawnych ani norm budowlanych.

Podatnicy są uprawnieni do wyliczenia powierzchni użytkowych w oparciu o jedną z normatywnych definicji, która umożliwi obliczenie powierzchni użytkowej zarówno budynków mieszkalnych, jak i lokali mieszkalnych. Wyliczenia powierzchni użytkowych można dokonać również w oparciu o normy stosowane w budownictwie, nawet jeżeli nie są obligatoryjne (por. wyroki NSA, np. z 8 maja 2013 r., sygn. akt: I FSK 852/12 oraz I FSK 888/12, lub też z 23 maja 2013 r., sygn. akt: I FSK 953/12).

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalania takiej powierzchni.

Jak wynika z wniosku, będą Państwo oferować do sprzedaży lokale mieszkalne wraz z miejscami parkingowymi oraz komórkami lokatorskimi.

Powierzchnia użytkowa lokali mieszkalnych (bez uwzględnienia powierzchni komórki lokatorskiej lub garażu) według projektu budowlanego (oraz norm budowlanych) wynosić będzie od ok. 35,2 m² do ok. 172,5 m².

Przy ustalaniu powierzchni lokali mieszkalnych do celów sprzedaży uwzględnią Państwo powierzchnię lokalu mieszkalnego jako powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się bezpośrednio w tym lokalu mieszkalnym, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora.

Mają Państwo wątpliwości, czy do powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych powinni Państwo doliczać powierzchnię użytkową garaży i komórek lokatorskich.

W świetle przywołanych przepisów, aby wyliczyć powierzchnię użytkową Lokali mieszkalnych, mogą się Państwo posłużyć każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni, która będzie w danym przypadku racjonalna. Jednocześnie należy zauważyć, że wyłącznie Państwo znają specyfikę swojej działalności gospodarczej i są w stanie wybrać metodę, która będzie najbardziej adekwatna i racjonalna dla danej inwestycji budowlanej, a nie organ w trybie interpretacji indywidualnej. Zatem, to Państwo obliczając powierzchnię użytkową lokali mieszkalnych mogą tego wyliczenia dokonać np. w oparciu o normy budowlane.

Na podstawie powyższych uregulowań można stwierdzić, że kondygnacja budynku mieszkalnego, w której znajdą się komórki lokatorskie i miejsca parkingowe (garaże), nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym stanowi lokal użytkowy.

Zatem nie powinni Państwo wliczać powierzchni garaży i komórek lokatorskich do powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości dotyczących podstawy opodatkowania należy wskazać, że ani przepisy ustawy o VAT, ani przepisy wykonawcze do ustawy nie precyzują, w jaki sposób należy ustalić podstawę opodatkowania, gdy transakcja podlega opodatkowaniu różnymi stawkami podatku VAT lub częściowemu zwolnieniu od podatku.

W tej sytuacji dopuszczalne są różne rozwiązania, na przykład według klucza:

• wartościowego, tj. gdy stosuje się właściwą stawkę podatku VAT proporcjonalnie do wartości sprzedawanych części nieruchomości, lub
• powierzchniowego, tj. gdy dzieli się powierzchnię nieruchomości proporcjonalnie do powierzchni zajmowanych przez poszczególne części opodatkowane różnymi stawkami VAT.

Każda metoda, czy to oparta na kluczu wartościowym, czy też kluczu powierzchniowym jest właściwa, o ile odzwierciedla stan faktyczny.

Wybór odpowiedniej metody czy klucza podziału należy wyłącznie do podatnika, który winien sam zdecydować, czy jest to metoda obiektywna i wiarygodna w jego konkretnej sytuacji.

Jeżeli zatem klucz podziału, polegający na określeniu powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych, o której mowa w art. 41b ust. 12b ustawy, bez doliczania do niej powierzchni komórek lokatorskich oraz garaży, odzwierciedla stan faktyczny i jest w Państwa konkretnej sytuacji metodą najbardziej obiektywną i wiarygodną, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby Państwo taką metodę zastosowali, ustalając podstawę opodatkowania dla sprzedaży lokali mieszkalnych.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Sformułowali Państwo także wątpliwości dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawianych przez Podwykonawców.

Art. 86 ust. 1 ustawy:

Art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje gdy:

• towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych,
• podatek odlicza zarejestrowany czynny podatnik podatku VAT.

Faktury są dokumentami, które potwierdzają rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich jej elementów. Faktura jest prawidłowa pod względem materialnoprawnym, jeśli w prawidłowy sposób odzwierciedla zdarzenie gospodarcze.

Faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawiane zgodnie z przepisami prawa.

Art. 2 pkt 31 ustawy:

Art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Art. 106e ust. 1 ustawy:

Nie ma przeciwskazań dla dokumentowania na jednej fakturze czynności podlegających różnym zasadom opodatkowania, wykonywanych na rzecz tego samego kontrahenta. Umieszczenie na fakturze w części przeznaczonej na nazwę (rodzaj) towaru lub usługi kilku różnych świadczeń wskazuje, że przedmiotem sprzedaży są odrębne świadczenia.

W opisie sprawy wskazali Państwo, że Podwykonawcy będą wystawiali na Państwa rzecz faktury, opiewające na ich wynagrodzenie. Faktury te będą uwzględniały podział stawek VAT mających zastosowanie do usług związanych ze społecznym budownictwem mieszkaniowym tzn. będą dzieliły podstawę opodatkowania na lokale mieszkalne do 150 m² i lokale wykazujące nadwyżkę powierzchni użytkowej ponad 150 m². Przy obliczaniu limitu 150 m² i nadwyżki ponad 150 m² Podwykonawcy będą stosowali tą samą metodologię obliczania powierzchni Państwo.

W analizowanej sprawie będą spełnione przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, warunkujące prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Są Państwo zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Nabyte od Podwykonawców usługi będą Państwu służyć do wykonywania czynności opodatkowanych, to jest sprzedaży lokali mieszkalnych oferowanych wraz z komórkami lokatorskimi i miejscami parkingowymi.

A zatem będzie Państwu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych na rzecz Podwykonawców.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (pytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ocena prawidłowości Państwa postępowania w kwestii zastosowania odpowiedniego klucza podziału może być dokonana wyłącznie przez właściwy organ podatkowy w toku kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej, opiera się jedynie na przedstawionym we wniosku opisie, a nie na zebranym w sprawie materiale dowodowym. Organ wydający interpretację nie przeprowadza postępowania dowodowego i nie ma kompetencji do wskazywania odpowiedniego klucza alokacji.

Jako element opisu zdarzenia przyszłego przyjęto informację, że faktury wystawione przez Podwykonawców będą uwzględniały podział stawek VAT mających zastosowanie do usług związanych ze społecznym budownictwem mieszkaniowym tzn. będą dzieliły podstawę opodatkowania na lokale mieszkalne do 150 m² i lokale wykazujące nadwyżkę powierzchni użytkowej ponad 150 m². Ocena poprawności faktur wystawianych przez Podwykonawców nie leży w kompetencjach Organu wydającego interpretację, lecz może być dokonana wyłącznie przez właściwy organ podatkowy w toku kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej.

Interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy. Jeśli w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani/Pana/ Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).