Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz obowiązek stosowania KSeF od 1 lipca 2024 r.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 stycznia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz obowiązku stosowania KSeF od 1 lipca 2024 r. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem przesłanym za pośrednictwem ePUAP z 25 kwietnia 2024 r. (data wpływu 25 kwietnia 2024 r.) oraz pismem z 7 maja 2024 r. (data wpływu 7 maja 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca zgodnie z niemieckim rejestrem handlowym (...) posiada siedzibę w Niemczech i posiada niemiecki numer VAT: (...). Jednocześnie Wnioskodawca zarejestrował się w Polsce jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (data rejestracji: (...) 2019 r.) i uzyskał polski numer NIP: (...) i dane te ujawnione są na białej liście podatników VAT. Wnioskodawca w dacie złożenia niniejszego wniosku o interpretację posiada status podatnika VAT czynnego, ale nie jest zarejestrowany w polskim Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego i nie ma siedziby w Polsce ujawnionej w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Według niemieckiego rejestru handlowego przedmiotem działalności gospodarczej wnioskodawcy jest import, produkcja i dystrybucja artykułów przemysłowych.

W Niemczech Wnioskodawca posiada następujący numer podatkowy: (...). Ponadto Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT również na terytorium Niemiec.

Wnioskodawca realizuje na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowe transakcje i przemieszczenia towarów w procedurze magazynu typu call-off stock.

Procedura od momentu zawarcia umowy do wydania towaru obejmuje najczęściej następujące niżej opisane czynności.

Pracownicy spółki córki B. sp. z o.o. otrzymują zamówienia od klientów polskich oraz z krajów CEE, przeznaczonych dla Wnioskodawcy (A. GmbH). Zamówienie jest procesowane w systemie IT przez pracowników spółki córki, w zależności od dostępności zamówionego towaru :

• zamówienie zakupu wysyłane jest przez pracowników B. sp. z o.o. do dostawcy z bezpośrednią dostawą do klienta (transport organizowany jest przez dostawcę);
• zamówienie zakupu wysyłane jest przez pracowników B. sp. z o.o. do dostawcy z bezpośrednią dostawą do klienta (transport organizowany jest przez B. sp. z o.o. za pośrednictwem firmy transportowej, na zasadzie zakupu usługi transportowej);
• pracownicy B. sp. z o.o. wysyłają zlecenie wydania towaru i organizacji transportu do magazynu znajdującego się na terenie Niemiec (lub organizują transport za pośrednictwem firmy transportowej);
• pracownicy B. sp. z o.o. wysyłają zlecenie wydania towaru do magazynu znajdującego się w Polsce i organizują transport do klienta za pośrednictwem firmy transportowej;

Pracownicy spółki córki fakturują klienta w systemie IT w imieniu Wnioskodawcy (A. GmbH)

Faktura jest przesyłana do klienta automatycznie z systemu informatycznego Wnioskodawcy. Wszelkie procedury księgowe procesowane są przez dział księgowości Wnioskodawcy na terenie Niemiec

Umowy z klientami zawierane są w formie zamówień oraz kontraktów okresowych zaadresowanych/przeznaczonych dla A. GmbH. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel następuje w zależności od rodzaju incoterms w danym zamówieniu. Wnioskodawca często korzysta z klauzuli CIP - przeniesienie własności na klienta odbywa się w momencie przekazania towaru pierwszemu przewoźnikowi. Przy transakcjach pośredniczy na terenie Polski spółka córka - B. sp. z o.o. przy czym w zakresie spółki B. Sp. z o.o., to nie widnieje ona na żadnym etapie realizowanych zamówień, ani w żadnych dokumentach (nie jest sprzedawcą towarów, tylko działa w ramach niżej opisanej umowy serwisowej). B. sp. z o.o. obsługuje jedynie obrót towarami na odległość, ale sprzedawcą w tego rodzaju transakcjach jest spółka A. GmbH.

Wnioskodawca zawarł z B. sp. z o.o. umowę serwisową. Zgodnie z tą umową wnioskodawca (usługobiorca) jest uprawniony do zlecenia B. sp. z o.o. (usługodawcy) świadczenia usług na swoją rzecz. Usługi świadczone przez Usługodawcę na rzecz Usługobiorcy na podstawie tej umowy są usługami związanymi z zarządzaniem i operacjami mającymi wpływ na Grupę (...) jako całość, za które usługobiorca odpowiada lub jest odpowiedzialny przed jakąkolwiek inną jednostką biznesową Grupy (...). Usługi, które mogą być faktycznie zamówione przez usługobiorcę i wykonane przez usługodawcę w momencie zawarcia niniejszej umowy, należy pobrać z załącznika 1 do umowy, który będzie okresowo zmieniany i dostosowywany do rzeczywistych okoliczności wzajemnego porozumienia stron. Zgodnie z umową Usługodawca jest zobowiązany do świadczenia usług na rzecz usługobiorcy, opcjonalnie poprzez:

a.Świadczenie bezpośrednie - usługodawca świadczy usługę bezpośrednio na rzecz usługobiorcy, tj. przy użyciu własnych zasobów i dostarcza te usługi usługobiorcy.

b.Bezpośrednie zasilanie - usługodawca jest uprawniony do zlecania wykonania całości lub części usług osobom trzecim, tj. usługodawca może (bez konieczności uzyskania zgody usługobiorcy) korzystać z usług osób trzecich jako podwykonawców w celu wykonania całości lub części usług, przy czym stosunek podwykonawstwa między podwykonawcą a usługodawcą nie wpływa w żaden sposób na usługobiorcę i nie istnieje żaden stosunek prawny między usługobiorcą a podwykonawcami.

Zgodnie z umową Usługodawca świadczy usługi na rzecz usługobiorcy w sposób powtarzalny na podstawie konkretnego żądania usługobiorcy lub w sposób uzgodniony między usługobiorcą a usługodawcą. Świadczenie usług musi być zgodne z potrzebami i zainteresowaniami usługobiorcy. Usługodawca i usługobiorca uzgadniają każdorazowo termin i sposób świadczenia usług. Na podstawie umowy serwisowej usługodawca płaci usługobiorcy wynagrodzenie na podstawie otrzymanych faktur. Nie później niż 30 listopada każdego roku kalendarzowego Usługodawca, po uprzedniej konsultacji z Usługobiorcą w celu ustalenia przewidywanych potrzeb Usługobiorcy w zakresie usług na kolejny rok kalendarzowy, przygotuje roczny budżet szacunkowych całkowitych kosztów takich usług oraz szacunkowych kosztów, które zostaną poniesione przez Usługodawcę w celu świadczenia takich usług.

Zgodnie z umową serwisową w najszerszym zakresie dozwolonym przez prawo Usługobiorca niniejszym zgadza się zwolnić Usługodawcę z odpowiedzialności z tytułu wszelkich roszczeń Usługobiorcy, jego pracowników lub agentów, lub jakiejkolwiek strony trzeciej z tytułu strat, szkód lub obrażeń w wyniku wykonywania ich praw i obowiązków wynikających z niniejszej Umowy.

Ponadto wnioskodawca realizuje również drugi rodzaj transakcji, który realizuje również z naliczonym podatkiem i z polskim numerem VAT, towar jedzie bezpośrednio z magazynu dostawcy do magazynu klienta w Polsce, ale ze względu na to, że to dostawca organizuje transport, wnioskodawca jest zobowiązany procesować transakcję z polskim numerem VAT i naliczyć podatek. W tym modelu rozliczenia Wnioskodawca posiłkuje się rejestracją firmy A. GmbH do celów VAT w Polsce.

1.Firma C. z niemieckim numerem NIP wystawia fakturę A. GmbH z polskim numerem NIP z miejscem dostawy (...) - transakcja wewnątrzwspólnotowa.

2.Firma D. z polskim numerem NIP wystawia klientom fakturę krajową z polskim podatkiem VAT, bo na potrzeby tej transakcji towar jest już w Polsce, nie przekracza granicy polsko- niemieckiej.

Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą surowców do produkcji produktów kosmetycznych, żywnościowych, suplementów diety oraz chemii gospodarczej. Częstotliwość sprzedaży towarów jest bieżąca, sprzedaż odbywa się codziennie, w każdy dzień pracujący.

W celu realizacji powyższych transakcji Wnioskodawca zawarł w dniu (...) 2023 r. umowę o świadczenie usług logistycznych. Zgodnie z umową jej przedmiotem jest świadczenie przez Zleceniobiorcę na rzecz Zleceniodawcy usług logistycznych wyspecyfikowanych w Ofercie Logistycznej stanowiącej załącznik do umowy. Zgodnie z umową pomieszczenia magazynowe zwane są platformą logistyczną. W umowie Wnioskodawca określił maksymalną wartość składowanych towarów. Zgodnie z umową obowiązek ubezpieczenia towarów złożonych w platformie logistycznej, od ognia i innych zdarzeń losowych oraz kradzieży z włamaniem, rabunku i dewastacji spoczywa na Zleceniobiorcy. Na warunkach określonych w umowie oraz umowie ubezpieczenia, Zleceniobiorca ponosi odpowiedzialność za towary magazynowane.

Zgodnie z umową Zleceniobiorca oświadczył, że będzie świadczył na rzecz Zleceniodawcy usługi stanowiące przedmiot umowy pod warunkiem dostarczenia przez Zleceniodawcę wszystkich niezbędnych dokumentów, jakie będą potrzebne dla prawidłowego wykonania umowy m.in. dokumenty przewozowe, specyfikacje, zlecenia dystrybucyjne oraz inne wymagane dla prawidłowej realizacji zleceń. Ponadto w umowie jest wskazane, że strony postanawiają przy tym, że Zleceniobiorca poinformuje Zleceniodawcę o innych dokumentach, które Zleceniodawca będzie zobowiązany dostarczyć by usługa została wykonana w sposób należyty. Zgodnie z umową za zgodność dostarczonych przez Zleceniodawcę dokumentów ze stanem faktycznym pełną odpowiedzialność ponosi Zleceniodawca.

Zgodnie z umową usługi dotyczą towarów wymienionych w załączniku do umowy. Świadczenie przez Zleceniobiorcy usług w ramach realizacji umowy, będzie mogło być rozszerzone o inne gamy towarów pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

a.przesłanie przez Zleceniodawcy pisemnego zlecenia;

b.brak dodatkowych kosztów po stronie Zleceniobiorcy, związanych z ubezpieczeniem;

c.zgoda Zleceniobiorcy wyrażona w formie pisemnej pod rygorem nieważności.

Ponadto w umowie Wnioskodawca oświadczył, ze towary wydane Zleceniobiorcy lub dostarczone własnym staraniem lub własnym transportem do platformy logistycznej będą odpowiadały właściwym normom i przepisom prawa, a także będą należycie opakowane i oznakowane stosownie do wymagań określonych we właściwych przepisach prawa i normach.

W umowie wskazano, że Zleceniodawca zobowiązuje się do dostarczenia Zleceniobiorcy, nie później niż przed wprowadzeniem (przyjęciem) towaru do platformy logistycznej, pisemnej Instrukcji postępowania z towarem, w razie gdy jest to wymagane właściwymi przepisami prawa lub gdy istnieje konieczność szczególnego obchodzenia się z towarem ze względu na jego właściwości. W razie, gdy usługi stanowiące przedmiot niniejszej umowy dotyczyłyby towarów niebezpiecznych lub też takich, których obrót podlega ograniczeniom prawnym, Zleceniodawca zobowiązuje się do wcześniejszego uzyskania we własnym zakresie, wszelkich niezbędnych zezwoleń wymaganych przez prawo.

Umowa stanowi, że towar będzie dostarczany do platformy logistycznej transportem drogowym, a rozładunek towaru będzie dokonywany z tylu auta przez dok rozładunkowy.

2. Zleceniodawca zobowiązuje się do informowania Zleceniobiorcy o dostawie towaru do platformy logistycznej min. 24 godziny przed planowaną dostawą. Zlecenie spedycyjne będzie przekazywane w formie pisemnej za pomocą poczty elektronicznej, informacja o planowanej dostawie będzie zawierała:

• określenie towaru (rodzaj, masa, ilość, sposób opakowania);
• dane dotyczące ilości transportów;
• lista dokumentów dołączonych do towaru;
• dodatkowe instrukcje dotyczące towaru i niezbędne dla prawidłowego wykonania umowy, a zwłaszcza informacje o szczególnych właściwościach towaru lub informacje o ograniczeniach w możliwości wykorzystania palet.

Zgodnie z umową po dostarczeniu towaru do platformy logistycznej Zleceniobiorca dokona, w trakcie czynności rozładunkowych, sprawdzenia zgodności stanu opakowania oraz towaru z danymi zawartymi w zleceniu spedycyjnym bądź informacji otrzymanej od Zleceniodawcy, a także z danymi zawartymi w dokumentach handlowych lub innych dołączonych do towaru. Umowa przewiduje także procedurę zgłaszania szkód i postępowania na wypadek stwierdzenia wadliwego towaru lub powstałej szkody w towarze.

Umowa stanowi, że Zleceniobiorca zobowiązuje się składować towary w platformie logistycznej zgodnie ze zwyczajami działalności magazynowej oraz zgodnie z aktualnie obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa, a także zobowiązuje się przestrzegać norm bezpieczeństwa i higieny pracy. Zleceniobiorca zobowiązuje się do składowania towarów w platformie logistycznej z uwzględnieniem wyodrębnienia wszelkich innych towarów od towarów stanowiących własność Zleceniodawcy, jednakże z zastrzeżeniem racjonalnego i optymalnego wykorzystania powierzchni składowej, a także z zastrzeżeniem ograniczeń technicznych i prawnych. Niezależnie od powyższego Zleceniobiorca zobowiązuje się do składowania towarów w sposób pozwalający na szybką i każdorazową ich identyfikację tj. z uwzględnieniem asortymentu.

Zleceniodawcy przysługuje prawo dokonania przeglądu towaru składowanego w platformie logistycznej.

Umowa przewiduje również usługi administrowania towarami składowanymi w platformie logistycznej polegające na tym, że zleceniobiorca zobowiązuje się prowadzić ewidencje ilościową, i rodzajową towarów składowanych w platformie logistycznej z uwzględnieniem dokumentów dołączonych przez Zleceniodawcy do towaru. Ewidencja będzie prowadzona w formie elektronicznej, przy wykorzystaniu informatycznego systemu zarządzania przepływem towarów. Zleceniobiorca udostępni Zleceniodawcy login i hasło do podglądu stanów magazynowych Zleceniobiorcy.

Umowa stanowi, że Zleceniodawca zobowiązuje się do informowania Zleceniobiorcy o wysyłce towaru z platformy logistycznej min. 24 godziny przed planowaną wysyłką. Dyspozycja (zlecenie) powinna zawierać wszelkie dane niezbędne dla prawidłowego rozdysponowania towarem. Zleceniodawca ma obowiązek udzielenia dyspozycji (zlecenia) kompletnej i prawidłowej. Zleceniobiorca nie ma obowiązku sprawdzenia czy przedstawione mu w dyspozycji (zleceniu) dane są poprawne i wyczerpujące, w związku z czym Zleceniobiorca nie ponosi odpowiedzialności za skutki udzielenia mu dyspozycji (zlecenia) niekompletnej, nieprawidłowej lub dyspozycji wydanej z opóźnieniem. Umowa stanowi, że po otrzymaniu dyspozycji (zlecenia) wydania towaru Zleceniobiorca zorganizuje załadunek towaru na podstawione środki transportu. Załadunek towaru będzie dokonywany od tylu auta przez dok załadunkowy. Zleceniobiorca oświadcza, ze w trakcie czynności załadunkowych, nastąpi sprawdzenie stanu towaru z danymi zawartymi w ewidencji, dokumentach handlowych i innych dołączonych do towaru. W razie stwierdzenia rozbieżności, Zleceniobiorca sporządzi protokół rozbieżności i skontaktuje się ze Zleceniodawcą, który niezwłocznie przekaże mu pisemną Instrukcję dalszego postępowania. Umowa stanowi, że w trakcie czynności załadunkowych Przewoźnik (kierowca) będzie kontrolował stan towaru i opakowania, a po dokonanym załadunku potwierdzi pisemnie odbiór towaru i przyjęcie go do przewozu. Po odbiorze przesyłki/ przyjęciu towaru do przewozu przez Przewoźnika (kierowcy) reklamacje dotyczące stanu towaru nie będą uwzględniane.

Umowa przewiduje także procedurę składania reklamacji i odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy.

Wnioskodawca korzysta z magazynu w Polsce wyłącznie na zasadzie odpłatnego korzystania z usług logistycznych, zgodnie z zapisami w dotyczącymi powyższej umowy.

Decyzje w sprawie sprzedaży towarów podejmowane są na terenie Polski przez pracowników spółki córki - B. sp. z o.o. w porozumieniu z pracownikami A. GmbH w Niemczech.

Wnioskodawca nie posiada w magazynie żadnych zasobów rzeczowych na własność - wszystko, z czego korzysta w tym środki trwałe i inne składniki majątku nie są własnością Wnioskodawcy, tylko firmy z którą zawarł powyższą umowę. Również zasoby ludzkie zapewniane są przez firmę, która ten magazyn obsługuje.

Wnioskodawca w celu realizacji powyższych transakcji korzysta z programów IT oraz licencji do programów, które należą do E. AG w Szwajcarii (spółka matka), natomiast spółka córka – B. sp. z o. o. obciążana jest kosztami za nie. Sprzęt IT oraz telefoniczny należy do spółki córki B. Sp. z o.o. Wszelkie rzeczy w magazynie (nie licząc sprzedawanych towarów) należą wyłącznie do firmy obsługującej magazyn (zgodnie z wyżej wskazaną umową logistyczną).

 Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

1.w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalności gospodarcza Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Spółka prowadzi działalność w Niemczech np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, czy w kraju siedziby Spółka posiada własne powierzchnie magazynowe, ogólnie jakie zasoby osobowe i techniczne, Spółka posiada w kraju siedziby, w jaki sposób wykorzystuje itp.)?

Spółka A. GMBH zarejestrowana jest pod adresem (...) w Niemczech i w tymże miejscu znajduje się siedziba Spółki. Firma A. GmbH zatrudnia (...) pracowników w Niemczech, przez co posiada swoje własne zasoby osobowe na terenie Niemiec. Spółka posiada własny budynek oraz sprzęt techniczny niezbędny do prowadzenia działalności (w tym komputery, drukarki, telefony oraz pozostały sprzęt IT) oraz służbowe samochody osobowe. Wszystkie powierzchnie magazynowe na terenie Niemiec są wynajmowane od niemieckich spółek specjalizujących się w usługach logistycznych. Wszystkie zasoby posiadane przez Spółkę wykorzystywane są do bieżącej działalności operacyjnej.

2.gdzie, w Polsce czy w Niemczech, podejmowane są istotne decyzje dotyczące działalności Spółki w Polsce, w szczególności gdzie są negocjowane i zawierane wiążące umowy dla Spółki i kto je podejmuje?

Decyzje dotyczące działalności Spółki w Polsce podejmowane są w Polsce w porozumieniu ze Spółką w Niemczech. Warunki handlowe negocjowane są przez handlowców w Polsce i akceptowane przez Zarząd spółki w Polsce.

3.co wchodzi w zakres umowy serwisowej zawartej między Spółką-córką a Wnioskodawcą? Do czego zobowiązane są strony w ramach umowy? Z czym należy wiązać świadczenia wykonywane w ramach umowy serwisowej?

W skład umowy pomiędzy Spółką-córką, a Wnioskodawcą wchodzą następujące obszary :

• zakres świadczonych usług,
• zakres praw do reprezentacji,
• świadczenie usług (świadczenia bezpośrednie oraz pośrednie),
• przepływ usług - wysokość opłat za usługi,
• płatności,
• zbywalność,
• poufność,
• oświadczenia i gwarancje,
• kompensacja,
• obowiązki w przypadku rozwiązania umowy,
• koszty i opłaty,
• komunikacja,
• arbitraż,
• ubezpieczenia,
• inne zapisy umowne pomiędzy stronami.

W ramach umowy usługi świadczone przez Usługodawcę (polską spółkę - córkę) na rzecz Usługobiorcy (Wnioskodawcy) są usługami związanymi z zarządzaniem i operacjami mającymi wpływ na Grupę (...) jako całość, za które Usługobiorca (Wnioskodawca) odpowiada lub jest odpowiedzialny przed jakąkolwiek inną jednostką biznesową Grupy (...). Usługi, które mogą być faktycznie zamówione przez Usługobiorcę (Wnioskodawcę) i wykonane przez Usługodawcę (polską spółkę - córkę) zawarte są w umowie pomiędzy stronami, które okresowo podlega zmianom i jest dostosowywany do rzeczywistych okoliczności po wzajemnym porozumieniu stron.

4.czy Spółka będzie posiadać bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi/technicznymi/rzeczowymi Spółki córki lub Zleceniobiorcy wykorzystywanymi do świadczenia usług na rzecz Spółki, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola będzie polegała i w jaki sposób będzie realizowana?

Spółka - córka samodzielnie decyduje o wszelkich zasobach, które posiada (osobowych / technicznych / rzeczowych) i które są niezbędne do wykonywania bieżącej działalności operacyjnej na rzecz spółki niemieckiej. Dotyczy to także zasobów pochodzących od Zleceniobiorcy.

5.czy Państwa Spółka ma wpływ na to jaka część zasobów osobowych/technicznych/rzeczowych Spółki córki lub Zleceniobiorcy ma zostać wykorzystana do wykonania danej czynności/zadania w tym należało wskazać/opisać na czym ten wpływ polega i w jaki sposób jest realizowany?

Wnioskodawca (Spółka niemiecka) nie ma wpływu na decyzje dotyczące wykorzystywania zasobów osobowych/technicznych/rzeczowych niezbędnych do wykonywania obowiązków przez spółkę - córkę lub zleceniobiorcę.

6.czy Spółka-córka, Zleceniobiorca lub inny podmiot ma upoważnienia/pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Spółki, jeśli tak należało wskazać jakie umowy w imieniu Spółki może zawierać?

Spółka-córka posiada pełnomocnictwo do zawierania umów dotyczących bieżącej działalności operacyjnej, natomiast wszelkie pozostałe umowy zawierane są przez Spółkę niemiecką (Wnioskodawcę).

7.czy Spółka posiada na terytorium Polski jakichś przedstawicieli/handlowców którzy są upoważnieni do zawierania umów w imieniu Państwa Spółki, jeśli tak należało wskazać jakie umowy w imieniu Spółki mogą zawierać?

Spółka niemiecka (Wnioskodawca) nie posiada na terenie Polski własnych zatrudnionych przedstawicieli/handlowców do zawierania umów w jej imieniu.

8.czy Spółka zatrudnia/posiada na terenie Polski pracowników i czy deleguje do Polski swoich pracowników, jeśli tak to na jaki okres czasu i za co Ci pracownicy są odpowiedzialni?

Spółka niemiecka (Wnioskodawca) nie zatrudnia na terenie Polski pracowników i nie deleguje do Polski swoich pracowników.

9.czy Spółka posiada/wynajmuje nieruchomości lub w jakikolwiek inny sposób pozyskuje na terytorium Polski jakieś ruchomości (maszyny/urządzenia itp.), jeśli tak należy wskazać jakie i w jakim celu są wykorzystywane?

Nie, Spółka niemiecka (Wnioskodawca) nie wynajmuje i nie posiada na terytorium Polski żadnych nieruchomości oraz sprzętów (maszyn, urządzeń itp.)

10.do kogo należy magazyn, z którego Spółka realizuje na terytorium Polski wewnątrzwspólnotowe transakcje i przemieszczenia towarów w procedurze magazynu typu call-off stock?

Magazyn, z którego Spółka realizuje na terytorium Polski wskazane transakcje należy do firmy zewnętrznej F. S.A., która jest Zleceniobiorcą dla Spółki w zakresie usług logistycznych.

11.kim jest Zleceniobiorca, czy jest to podmiot trzeci w żaden sposób niepowiązany ze Spółką? Do kogo należy platforma logistyczna?

Firma F. S.A. nie jest w żaden sposób powiązana kapitałowo ze Spółką niemiecką, usługi realizowane są wyłącznie na podstawie umowy logistycznej pomiędzy Wnioskodawcą (Spółką niemiecką), a Zleceniobiorcą (firmą F. S.A.). Jest to więc podmiot trzeci. Właścicielem platformy nie jest Wnioskodawca. Właścicielem magazynu jest firma F. S.A.

12.czy Spółka posiada nieograniczony dostęp do magazynu/platformy logistycznej znajdującej się w Polsce?

Spółka nie posiada żadnego dostępu do magazynu/platformy logistycznej znajdującej się w Polsce, wszelkie możliwe działania zawarte są w umowie logistycznej zawartej pomiędzy stronami. Najważniejsza treść umowy logistycznej została opisana we wniosku o interpretacje.

13.czy przestrzeń magazynowa jest określona, znana Państwa Spółce i przeznaczona do wyłącznego użytku Spółki?

Przestrzeń magazynowa nie jest określona i nie jest znana Spółce, przeznaczona przestrzeń na towary stanowiące własność Spółki (Wnioskodawcy) ustalana jest wyłącznie przez Zleceniobiorcę (właściciela magazynu - firmę F. S.A.), który sam decyduje o przeznaczeniu przestrzeni. Spółka w żaden sposób nie wnika w tenże proces. Wszystkie tego typu działania realizowane są na podstawie umowy logistycznej, której najważniejsze postanowienia zostały opisane we wniosku o interpretacje.

14.czy Spółka decyduje o rozmieszczeniu towarów, w przydzielonej Spółce określonej przestrzeni w magazynie/platformie logistycznej?

Podobnie jak w odpowiedzi na pytanie nr 13. Spółka nie decyduje o rozmieszczeniu towarów w przydzielonej Spółce określonej przestrzeni magazynowej/platformie logistycznej. Wszelkie decyzje podejmuje samodzielnie Zleceniobiorca na podstawie umowy logistycznej.

Ponadto w uzupełnieniu z 7 maja 2024 r. wskazano, że B. sp. z o.o. obsługuje jedynie obrót towarami na odległość, ale sprzedawcą w tego rodzaju transakcjach jest spółka A. GmbH. Zatem polska spółka – córka wykonuje czynności na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca zawarł z B. sp. z o.o. umowę serwisową. Zgodnie z tą umową wnioskodawca jest usługobiorcą i jest uprawniony do zlecenia B. sp. z o.o. a więc usługodawcy świadczenie usług na swoją rzecz. Usługi świadczone przez Usługodawcę na rzecz Usługobiorcy na podstawie tej umowy są usługami związanymi z zarządzaniem i operacjami mającymi wpływ na Grupę (...) jako całość, za które usługobiorca odpowiada lub jest odpowiedzialny przed jakąkolwiek inną jednostką biznesową Grupy (...). Usługodawcą jest polska spółka – córka.

Pytania

1.Czy w zakresie opisanej w stanie faktycznym niniejszego wniosku działalności Wnioskodawcy należy uznać, iż Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a więc czy posiada na terytorium Polski miejsce charakteryzujące się wystarczającą stałością, odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego)?

2.Czy Wnioskodawca zobowiązany będzie od 1 lipca 2024r. do stosowania obligatoryjnego Krajowego Systemu E-faktur zgodnie z ustawą z 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1598)?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy w zakresie opisanej w stanie faktycznym niniejszego wniosku działalności Wnioskodawcy należy uznać, iż Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Powyższe wynika z następujących okoliczności.

Ustawa o podatku VAT nie definiuje pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” ale definicję tę zawiera art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L, Nr 77, s. 1, ze zm. - dalej rozporządzenie nr 282/2011).

Zgodnie z powyższym przepisem:

Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a.art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b.począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c.do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d.art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Przepisy powyższego rozporządzenia obowiązują wprost w polskim porządku prawnym.

Jak wynika z powyższego przepisu fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem fakt, iż Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT nie przesądza o tym, iż posiada on w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje podatnik. Charakteryzuje się więc:

• wystarczającą stałością, czyli odpowiednią trwałością prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju,
• odpowiednim zasobem ludzkim,
• odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza technicznego.

Nie jest więc wystarczająca sama rejestracja w Polsce do VAT.

Jak wskazuje się w doktrynie: „Chociaż podobne określenie („stała placówka”) - na oznaczenie zakładu - zawierają wzorowane na Konwencji Modelowej OECD umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, to jednak nie można przenosić tego znaczenia na grunt podatku od towarów i usług. W szczególności ustalenie dla celów unikania podwójnego opodatkowania, że dany podmiot (będący stałą placówką) posiada „zakład” na terytorium danego państwa, nie oznacza, że w tym państwie znajduje się jednocześnie stałe miejsce prowadzenia działalności, z którego podmiot świadczy usługi” (Bartosiewicz Adam, VAT. Komentarz do art. 28b, wyd. XVII, LEX).

Analizując dorobek orzecznictwa ETS, wskazać można na kilka przesłanek, których zaistnienie - powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”.

Jak wynika z samej nazwy - wedle Słownika języka polskiego - „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny; stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający ani też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Tak ETS w orzeczeniu z 2 maja 1996 r. (C-231/94, Faaborg- Gelting Linien A/S v. Finanzamt Flensburg), w którym stwierdzono, że pokład statku morskiego, na którym świadczone są posiłki, nie jest stałym miejscem prowadzenia działalności w tym zakresie. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, do uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w nim infrastruktury technicznej (jeśli jest niezbędna do wykonywania usług) oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. Dlatego też ETS w orzeczeniu z 4 lipca 1985 r. (C-168/84, Gunter Berkholz v. Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt) stwierdził, że nie jest stałym miejscem prowadzenia działalności pokład statku, na którym zamontowane są „samoobsługowe” automaty do gier, których w trakcie rejsu nie obsługuje żaden personel.

W orzecznictwie ETS podkreśla się także, że nie jest miejscem stałego prowadzenia działalności miejsce, w którym usługa jest faktycznie wykonywana, o ile w miejscu tym nie istnieje żadna struktura rzeczowa (chociażby biuro) oraz nie ma tam personelu świadczeniodawcy. Tak ETS w orzeczeniu z 17 lipca 1997 r. (C-190/95, ARO Lease BV v. Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam), w którym uznano, że okoliczność oddawania przez firmę leasingową w leasing samochodów na terytorium Belgii nie przesądza o tym, że ma ona stałe miejsce wykonywania działalności w Belgii, jeśli nie ma tam ani biura, ani miejsca garażowania samochodów, siedziba firmy mieści się zaś w Holandii, a samo podpisywanie umów leasingowych także miało miejsce właśnie tam.

Z kolei w wyroku z 30 września 2009 r. (I SA/OI 563/09, LEX nr 529395) WSA w Olsztynie stwierdził, że: „Podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”. Według najnowszego orzecznictwa aby uznać, że dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w danym kraju istotne jest to, aby podatnik dysponował zapleczem technicznym i osobowym w taki sposób, jakby było jego własnym. Podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym jak jego właścicielowi, z pełnym do niego dostępem i decyzyjnością w dysponowaniu nim. Potwierdzeniem może być wyrok TSUE sygn. akt C-333/20.

Spółka z siedzibą za granicą, prowadząca sprzedaż towarów za pośrednictwem platformy internetowej przy wykorzystaniu magazynów zlokalizowanych w Polsce, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju - tak wynika z wyroku NSA, sygn. I FSK 396/21. Sprawa dotyczyła spółki z siedzibą w Niemczech, której głównym przedmiotem działalności gospodarczej jest sprzedaż towarów na rzecz klientów za pośrednictwem dedykowanej platformy internetowej dla klientów z różnych krajów Europy, w tym z Polski. Działalność jest realizowana przy wykorzystaniu magazynów niebędących własnością Spółki, położonych na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej: we Włoszech, Francji, Niemczech, Szwecji i w Polsce. W Polsce spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT, jednak nie posiada ona na terytorium kraju żadnych nieruchomości, istotnych aktywów, przedstawiciela oraz nie zatrudnia pracowników. Usługi logistyczne obejmujące m.in. pakowanie, etykietowanie i wysyłkę towarów, a także przechowywanie, magazynowanie i kontrolowanie zapasów towarów spółki oraz obsługę zwrotów towarów świadczą na jej rzecz podmioty z grupy. Spółka jest uprawniona do inspekcji magazynów w stopniu umożliwiającym kontrolę jakości świadczonych usług logistycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 6 października 2020 r., sygn. akt I SA/GI 1401/19, wskazał, że o dostępności zaplecza personalnego i technicznego, porównywalnej z dostępnością zaplecza własnego, nie decyduje ekonomiczne wykorzystanie tego zaplecza. Zakup każdej usługi nabywanej przez podmiot gospodarczy ukierunkowany jest na określone korzyści ekonomiczne, to jednak takie zachowanie nie kreuje automatycznie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 11 października 2022 r., sygn. akt I FSK 396/21, w uzasadnieniu ustnym, podtrzymał stanowisko WSA w Gliwicach wskazując, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest czy podatnik jest uprawniony do dysponowania zapleczem technicznym i personalnym usługodawcy tak jakby było to jego własne zaplecze. W zakresie możliwości dokonania przez spółkę inspekcji magazynów, NSA wskazał, że możliwość kontroli sposobu wykonania usług jest elementem charakterystycznym wielu stosunków umownych i nie można na tej podstawie wywieść wniosku, że spółka posiada władztwo nad zapleczem innego podmiotu. Możliwości kontroli jakości nabywanych usług nie można nadawać cech takiego wpływu na działalność usługodawców, żeby określać na tej podstawie stałe miejsce prowadzenia działalności przez nabywcę usług (tutaj - spółkę). Tak dalece rozszerzona interpretacja skutkowałaby tym, że praktycznie wejście w każde umowne stosunki, w których świadczone są jakieś usługi, powodowałyby, że mielibyśmy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej, a przy okazji dużą niepewnością na rynku gospodarczym, co do tego, w którym miejscu opodatkować świadczone usługi.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyroku NSA z dnia 19 maja 2022 r., sygn. akt I FSK 968/20 - aby można było mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej, zagraniczny podmiot musi posiadać kontrole nad zapleczem personalnym i technicznym w sposób porównywalny do sytuacji, w której stanowiłoby ono własność tego podatnika. Takiej zależności nie ma nawet w przypadku, w którym polski usługodawca, przy świadczeniu usług logistycznych na rzecz zagranicznej firmy, korzysta z elementów zaplecza tej zagranicznej firmy (takich jak system informatyczny, regały magazynowe czy opakowania do pakowania towarów).

W tym kontekście można powołać w tym miejscu wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 1979/16, wpisujący się w aktualną linię orzeczniczą organów podatkowych oraz sądów, w który WSA słusznie podsumował:

(...) Z orzecznictwa TSUE oraz sądów krajowych (C-190/95 Aro Lease, C-168/84 Berkholz, C- 260/05 DFDS A/S, C-73/06 Planzer Luxembourg Sari, C-452/03 RAL, I FSK 2004/14, III SA/Wa 3334/12, III SA/Wa 3332/14), wynika kilka uwag, jakie wydają się istotne w sprawach dotyczących wykładni dość nieprecyzyjnego i przez to trudnego w zrozumieniu pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”, użytego w art. 11 Rozporządzenia Rady nr 282/2011. Otóż uznać należy, że:

1.wypracowane kryteria oceny istnienia takiego miejsca dotyczą stałości działalności, niezależności decyzyjnej oraz istnienia wystarczających środków technicznych i osobowych do wykonywania działalności, przy czym elementy te muszą wystąpić łącznie, aby stwierdzić istnienie stałego miejsca,

2.pomimo wypracowania tych ogólnych kryteriów konkretna ocena co do występowania w danym przypadku stałego miejsca działalności gospodarczej wymaga uwzględnienia szeregu czynników specyficznych dla danej dziedziny - określone cechy zaaranżowanej działalności gospodarczej mogą w danych okolicznościach kreować takie stałe miejsce, ale te same cechy mogą w innych okolicznościach istnienie takiego miejsca wykluczyć,

3.orzecznictwo ETS (TSUE) wykazuje pewne różnice w podejściu do omawianego zagadnienia na przestrzeni okresu od roku 1985, kiedy wydano jeden z pierwszych wyroków, sygn. C-168/84 Berkholz, zaś zaobserwowana ewolucja dotyczy zwłaszcza zakresu i rodzaju władztwa, jakie powinien przejawiać dany podmiot nad pracownikami wykonującymi usługę,

4.okoliczność, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie dla zaistnienia stałego miejsca działalności, powinna być oceniana każdorazowo w kontekście konkretnych usług lub dostaw, na co wskazuje już ten fakt, że art. 11 Rozporządzenie odrębnie definiuje stałe miejsce dla celów nabycia (ust. 1) i odrębnie dla celów sprzedaży (ust. 2). Nie jest więc właściwe dokonywanie oceny, czy podmiot w ogóle (w kontekście całej swojej działalności w kraju innym, niż kraj siedziby) posiada miejsce stałej działalności, nie należy ujmować łącznie zasobów związanych wyłącznie z nabyciem oraz wyłącznie ze sprzedażą”.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy wskazać należy co następuje.

Wnioskodawca korzysta z magazynu w Polsce wyłącznie na zasadzie odpłatnego korzystania z usług logistycznych, zgodnie z postanowieniami umowy opisanej w stanie faktycznym niniejszej sprawy. Decyzje w sprawie sprzedaży towarów podejmowane są na terenie Polski przez pracowników spółki córki - B. sp. z o.o. w porozumieniu z pracownikami A. GmbH w Niemczech.

Wnioskodawca nie posiada w magazynie żadnych zasobów rzeczowych na własność - wszystko, z czego korzysta w tym środki trwałe i inne składniki majątku nie są własnością Wnioskodawcy, tylko firmy z którą zawarł powyższą umowę. Również zasoby ludzkie zapewniane są przez firmę, która ten magazyn obsługuje.

Wnioskodawca w celu realizacji powyższych transakcji korzysta z programów IT oraz licencji do programów, które należą do (...) AG w Szwajcarii (spółka matka), natomiast spółka córka – B. sp. z o. o. obciążana jest kosztami za nie. Sprzęt IT oraz telefoniczny należy do spółki córki B. Sp. z o.o. Wszelkie rzeczy w magazynie (nie licząc sprzedawanych towarów) należą wyłącznie do firmy obsługującej magazyn (zgodnie z opisaną w stanie faktycznym sprawy umową logistyczną).

Jak więc wynika z powyższego brak zasobów rzeczowych i osobowych, brak prawa własności nieruchomości (magazynu), ograniczenia wynikające z umowy logistycznej skutkują tym, że wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Jak wynika z powyższego orzecznictwa aby można było mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej, zagraniczny podmiot musi posiadać kontrole nad zapleczem personalnym i technicznym w sposób porównywalny do sytuacji, w której stanowiłoby ono własność tego podatnika. Takiej zależności nie ma nawet w przypadku, w którym polski usługodawca, przy świadczeniu usług logistycznych na rzecz zagranicznej firmy, korzysta z elementów zaplecza tej zagranicznej firmy (takich jak system informatyczny, regały magazynowe czy opakowania do pakowania towarów).

Dlatego w ocenie Wnioskodawcy w zakresie opisanej w stanie faktycznym niniejszego wniosku działalności Wnioskodawcy należy uznać, iż Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Ad 2

W ocenie Wnioskodawcy nie będzie on zobowiązany od 1 lipca 2024r. do stosowania obligatoryjnego Krajowego Systemu E-faktur zgodnie z ustawą z 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2023 poz. 1598). Powyższe wynika z następujących okoliczności.

Jak zostało opisane w Ad 1) niniejszego wniosku w zakresie opisanej w stanie faktycznym działalności Wnioskodawcy nie posiada on stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 106ga ust. 1 ustawy z 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1598) podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu.

Jednocześnie ust. 2 powyższego przepisu stanowi:

Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur:

1.przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

2.przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;

3.przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach;

4.na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej;

5.w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s.

W przypadku, o którym mowa w ust. 2, wystawia się faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej.

W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, podatnicy mogą wystawiać faktury ustrukturyzowane.

Jak wynika z powyższego podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju nie ma obowiązku stosowania od 1 lipca 2024 r. obligatoryjnego KSEF.

Zatem skoro Wnioskodawca nie ma siedziby w Polsce ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju to nie będzie miał obowiązku stosowania od 1 lipca 2024 r. obligatoryjnego KSEF.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361) – zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca („Spółka”) posiada siedzibę w Niemczech i zajmuje się sprzedażą surowców do produkcji produktów kosmetycznych, żywnościowych, suplementów diety oraz chemii gospodarczej. Na terytorium Polski Wnioskodawca realizuje wewnątrzwspólnotowe transakcje i przemieszczenia towarów w procedurze magazynu typu call-off stock. Ponadto Spółka posiada na terytorium Polski spółkę córkę - B. sp. z o.o. Wnioskodawca zawarł ze spółką córką umowę serwisową. Zgodnie z tą umową Wnioskodawca (usługobiorca) jest uprawniony do zlecenia B. sp. z o.o. (usługodawcy) świadczenia usług na swoją rzecz. Usługi świadczone przez Usługodawcę na rzecz Usługobiorcy na podstawie tej umowy są usługami związanymi z zarządzaniem i operacjami mającymi wpływ na Grupę (...) jako całość. Pracownicy spółki – córki otrzymują zamówienia od klientów polskich oraz z krajów CEE, przeznaczonych dla Wnioskodawcy (A. GmbH). Zamówienie jest procesowane w systemie IT przez pracowników spółki córki, w zależności od dostępności zamówionego towaru i wysyłane przez jej pracowników. Następnie pracownicy spółki córki fakturują klienta w systemie IT w imieniu Wnioskodawcy. Faktura jest przesyłana do klienta automatycznie z systemu informatycznego Wnioskodawcy. Wszelkie procedury księgowe procesowane są przez dział księgowości Wnioskodawcy na terenie Niemiec. Ponadto Spółka zawarła także umowę o świadczenie usług logistycznych z firmą zewnętrzną tj. F. S.A. ., („Zleceniobiorca”). Umowa ta przewiduje również usługi administrowania towarami składowanymi w platformie logistycznej polegające na tym, że Zleceniobiorca zobowiązuje się prowadzić ewidencje ilościową i rodzajową towarów składowanych w platformie logistycznej z uwzględnieniem dokumentów dołączonych przez Zleceniodawcy do towaru. Ewidencja będzie prowadzona w formie elektronicznej, przy wykorzystaniu informatycznego systemu zarządzania przepływem towarów.

Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (pytanie nr 1).

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Natomiast w wyroku z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C‑333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL TSUE stwierdził, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada / nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności w zakresie sprzedaży surowców do produkcji produktów kosmetycznych, żywnościowych, suplementów diety oraz chemii gospodarczej. Jak wynika z wniosku Spółka zatrudnia (...) pracowników w Niemczech oraz posiada własny budynek oraz sprzęt techniczny niezbędny do prowadzenia działalności, natomiast powierzchnie magazynowe na terenie Niemiec są wynajmowane od niemieckich spółek specjalizujących się w usługach logistycznych. Natomiast na terytorium Polski Wnioskodawca realizuje wewnątrzwspólnotowe transakcje i przemieszczenia towarów w procedurze magazynu typu call-off stock. Ponadto Wnioskodawca posiada spółkę córkę - B. sp. z o.o. Wnioskodawca zawarł ze spółką córką umowę serwisową. Zgodnie z tą umową Wnioskodawca (usługobiorca) jest uprawniony do zlecenia B. sp. z o.o. (usługodawcy) świadczenia usług na swoją rzecz. Usługi świadczone przez Usługodawcę na rzecz Usługobiorcy na podstawie tej umowy są usługami związanymi z zarządzaniem i operacjami mającymi wpływ na Grupę (...) jako całość. Dodatkowo Spółka zawarła także umowę o świadczenie usług logistycznych z firmą zewnętrzną tj. F. S.A., („Zleceniobiorca”). Umowa ta przewiduje również usługi administrowania towarami składowanymi w platformie logistycznej polegające na tym, że Zleceniobiorca zobowiązuje się prowadzić ewidencje ilościową i rodzajową towarów składowanych w platformie logistycznej z uwzględnieniem dokumentów dołączonych przez Zleceniodawcy do towaru.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Wnioskodawca nie zatrudnia na terenie Polski pracowników i nie deleguje do Polski swoich pracowników. Dodatkowo nie posiada na terenie Polski własnych przedstawicieli/handlowców uprawnionych do zawierania umów w jej imieniu. Zatem Spółka nie posiada żadnych własnych zasobów personalnych na terytorium, natomiast w zakresie zasobów technicznych wskazać należy, że Spółka nie wynajmuje i nie posiada na terytorium Polski żadnych nieruchomości oraz sprzętów (maszyn, urządzeń itp.).

Zauważyć także należy, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Wnioskodawca co prawda ma zawartą umowę serwisową ze spółką córką - B. sp. z o.o. od której nabywa usługi związane z zarządzaniem i operacjami mającymi wpływ na Grupę (...), a także nabywa usługi logistyczne od podmiotu trzeciego tj. Zleceniobiorcy (firmy F. S.A.). Należy jednak wskazać, że to Spółka- córka samodzielnie decyduje o wszelkich zasobach, które posiada (osobowych/technicznych/rzeczowych) i które są niezbędne do wykonywania bieżącej działalności operacyjnej na rzecz Wnioskodawcy. Dotyczy to także zasobów pochodzących od Zleceniobiorcy. Wnioskodawca nie ma także wpływu na decyzje dotyczące wykorzystywania zasobów osobowych/technicznych/rzeczowych niezbędnych do wykonywania obowiązków przez spółkę córkę i Zleceniobiorcę.

W konsekwencji Wnioskodawca nie posiada żadnego zaplecza personalnego ani technicznego na terytorium Polski oraz nie posiada kontroli nad zapleczem usługodawców tj. spółki córki - B. sp. z o.o. oraz Zleceniobiorcy (firmy F. S.A.) porównywalnej do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Zatem należy stwierdzić, że nie została spełniona jedna z podstawowych przesłanek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego  tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. W analizowanej sprawie Spółka nie posiada na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można zatem uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Jednocześnie w analizowanej sprawie należy zwrócić uwagę na cytowany już powyżej wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Zdaniem TSUE, istotne z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy stwierdzić, że usługodawcy (spółka córka - B. sp. z o.o. oraz Zleceniobiorca – firma F. S.A.) świadczą na rzecz Wnioskodawcy określone usługi, zatem oznacza to, że zarówno to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych usługodawcy w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej byłoby wykorzystywane do świadczenia na rzecz Spółki usług oraz ich odbioru. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług które dla tego innego podmiotu świadczy. Zatem analizując zawarty we wniosku opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w kontekście przedstawionego orzecznictwa, należy wskazać, że to samo zaplecze byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług – tym samym zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.

Podsumowując, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada / nie będzie posiadał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto Państwa wątpliwości wyrażone w pytaniu nr 2 dotyczą również ustalenia, czy Wnioskodawca zobowiązany będzie od 1 lipca 2024 r. do stosowania obligatoryjnego Krajowego Systemu E-faktur zgodnie z ustawą z 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1598).

Zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Należy także wskazać, że ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 ustawy:

Odnosząc się do ww. Państwa wątpliwości należy wskazać, że przepis art. 106ga ust. 1 ustawy z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, skoro Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą nie będzie miał od 1 lipca 2024 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym Spółka ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna w zakresie pytania nr 2 została wydana w na podstawie przepisów, które mają wejść w życie z dniem 1 lipca 2024 r. zgodnie z ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598) i traci ważność w przypadku ich zmiany lub uchylenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –(t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm; dalej jako „PPSA”). 

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).