Uznanie nabycia realizowanego przez Spółkę od Spółki A za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów oraz uznanie sprzedaży realizowanej przez Spółkę na rzecz Spółki B za odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 lutego 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:

-        uznania nabycia realizowanego przez Spółkę od Spółki A za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

-        uznania sprzedaży realizowanej przez Spółkę na rzecz Spółki B za odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 10 kwietnia 2024 r. (wpływ 10 kwietnia 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski i zajmuje się m.in. hurtowym obrotem (…) na terytorium Unii Europejskiej oraz poza jej granicami, w oparciu o koncesję na obrót (…) oraz koncesję na obrót (…) z zagranicą. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce, w tym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka będzie dokonywać odpłatnych nabyć i dostaw (…) ((…) dalej: „Towar”) związanych z przemieszczeniem Towaru na terytorium Polski z terytorium innych państw członkowskich według wskazanego poniżej schematu.

Nabyciu przez Spółkę podlega Towar znajdujący się w momencie rozpoczęcia jego transportu na terytorium państwa członkowskiego (np. Litwy). Towar należy do podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie obrotu Towarami, posiadającego siedzibę w państwie członkowskim UE, identyfikującego się dla celów transakcji ze Spółką numerem VAT (UE) nadanym w tym państwie członkowskim, w którym znajduje się w momencie rozpoczęcia transportu Towar (dalej: „Spółka A”).

Zgodnie z ustaleniami umownymi, nabycie przez Spółkę Towaru od Spółki A będzie odbywało się na warunkach Incoterms EXW (miejsce załadunku w kraju UE – np. Litwa) lub FCA (miejsce załadunku w kraju UE – np. Litwa), które oznaczają, że Spółka ponosi ryzyka związane z Towarami od momentu ich udostępnienia Spółce w miejscu załadunku (Incoterms EXW) lub od momentu ich załadowania na środek transportu (Incoterms FCA). Spółka, zgodnie z ustaleniami umownymi oraz ww. warunkami Incoterms jest również odpowiedzialna za wykonanie lub zlecenie wykonania transportu.

Dla potrzeb wyżej opisanych transakcji ze Spółką A, Spółka przekazuje Spółce A nadany w Polsce numer VAT dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Transportowane Towary podlegają odsprzedaży przez Spółkę do podmiotu posiadającego siedzibę na terytorium Polski, zarejestrowanego dla potrzeb VAT w Polsce jako czynny podatnik VAT (dalej: „Spółka B”). Odsprzedaż Towarów przez Spółkę będzie dokonywana na warunkach Incoterms DAP (miejsce rozładunku w Polsce), co będzie oznaczało, że Spółka ponosi ryzyka związane z Towarami do momentu ich pozostawienia do dyspozycji Spółki B w miejscu rozładunku (w Polsce).

Dla potrzeb wyżej opisanych transakcji ze Spółką B, Spółka przekazuje Spółce B nadany w Polsce numer VAT (NIP).

Ponadto, w związku z umową Spółki i Spółki B o świadczenie usług przewozowych, Spółka zleci Spółce B wykonanie transportu Towaru w związku z wyżej opisaną transakcją. Zgodnie z ustaleniami umownymi:

·Spółka B (przewoźnik) jest zobowiązana do dokonywania przewozu na rzecz Spółki specjalistycznym sprzętem transportowym w relacjach wskazanych przez Spółkę, zgodnie ze zleceniami Spółki;

·Odpowiedzialność Spółki B (przewoźnika) związana z towarem dotyczy kwestii wynikających z obowiązku należytej realizacji usługi transportowej (odpowiedzialność Spółki B (przewoźnika) nie oznacza przeniesienia przez Spółkę na Spółkę B (przewoźnika) prawa własności towaru, ryzyk związanych z własnością towaru i rozporządzaniem towarem jak właściciel);

·Korzystanie przez Spółkę B z podwykonawcy podlega uzgodnieniu ze Spółką;

·Zapłata należności za wykonane usługi następować będzie przez Spółkę na podstawie faktur wystawianych przez Spółkę B (przewoźnika).

Zasady współpracy Spółki ze Spółką A oraz Spółką B wskazują, że Spółka dokonuje niezbędnych ustaleń dotyczących transportu, będąc odpowiedzialną za organizację załadunku i odbioru towarów/organizację współpracy w tym zakresie, m.in.:

·Spółka ustala ze Spółką A ilość i rodzaj towaru, adres miejsca załadunku, termin załadunku. Spółka przekazuje Spółce A informacje dotyczące planowanych transportów, takie jak informacje o środkach transportu czy kierowcach;

·Wnioskodawca przekazuje Spółce B (przewoźnikowi) wytyczne i instrukcje dotyczące transportu obejmujące wskazane wyżej informacje oraz inne informacje, jak adres miejsca dostawy (rozładunku) i termin takiej dostawy;

·Spółka potwierdza dostępność towarów i ich gotowość do odbioru, uzgadnia sposób załadunku towarów i wymogi, jakie muszą spełniać środki transportu.

Spółka B (przewoźnik) zobowiązana jest również do przedstawienia Spółce dokumentów transportowych związanych z transportem Towaru (w tym listu przewozowego CMR).

Po realizacji ww. transportu, Wnioskodawca nie będzie już w żadnym stopniu zaangażowany w potencjalny dalszy transport towarów. Wobec powyższego, dojdzie do tzw. transakcji łańcuchowej, o której mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, związanej z transportem rozpoczynającym się na terytorium państwa członkowskiego, a kończącym się na terytorium Polski.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego

1.Spółka A (pierwszy podmiot) będzie przenosić prawo do rozporządzania towarami jak właściciel na rzecz drugiego podmiotu (Wnioskodawcy), a następnie drugi podmiot (Wnioskodawca) będzie przenosić prawo do rozporządzania jak właściciel towarami na rzecz trzeciego podmiotu (Spółki B).

2.Przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ze Spółki A na Wnioskodawcę będzie odbywało się w kraju załadunku towaru (w kraju członkowskim UE – wskazana we wniosku Litwa).

3.Przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel z Wnioskodawcy na Spółkę B z siedzibą na terytorium Polski będzie następować na terytorium Polski.

4.Towar będzie transportowany bezpośrednio od Spółki A do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw.

5.Transport Towaru będzie miał charakter ciągły, od Spółki A do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw.

Pytania

1.Czy nabycie realizowane przez Spółkę od Spółki A stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT?

2.Czy sprzedaż realizowana przez Spółkę do Spółki B stanowi odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

1.Nabycie realizowane przez Spółkę od Spółki A stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

2.Sprzedaż realizowana przez Spółkę do Spółki B stanowi odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY:

Ad 1-2.

1. Transakcje łańcuchowe w VAT – ramy prawne

Analizując pod kątem skutków w VAT przedstawione wyżej zdarzenie przyszłe, należy uwzględnić przede wszystkim, że Towary będą przedmiotem transportu rozpoczynającego się w kraju członkowskim UE i realizowanego bezpośrednio do odbiorcy na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Jednocześnie w myśl art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie – dostawa ta stanowi tzw. dostawę ruchomą (transakcje łańcuchowe). Dostawy poprzedzające dostawę ruchomą lub następujące po niej, stanowią natomiast tzw. dostawy nieruchome, które podlegają opodatkowaniu odpowiednio w miejscu rozpoczęcia/zakończenia wysyłki lub transportu towarów (art. 22 ust. 3 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 22 ust. 2b ustawy o VAT, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Odstępstwo od wskazanej wyżej zasady stanowi zgodnie z art. 22 ust. 2c ustawy o VAT sytuacja, gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Definicja „podmiotu pośredniczącego” znajduje się natomiast w art. 22 ust. 2d ustawy o VAT, zgodnie z którą przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

2. Organizacja transportu w transakcji łańcuchowej

W ustawie o VAT nie zdefiniowano, co należy rozumieć przez pojęcie „przyporządkowania” wysyłki lub transportu towarów. Zgodnie jednak z ugruntowaną praktyką organów podatkowych i sądów administracyjnych, w tym zakresie należy ustalić, który podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej odpowiada za organizację transportu towarów. Ustawa o VAT nie zawiera również definicji pojęcia „organizacji” transportu, stąd w tym zakresie warto wskazać praktykę organów podatkowych i sądów administracyjnych, jak również na treść not wyjaśniających wydanych przez Komisję Europejską w związku z wprowadzeniem pakietu zmian „quick fixes”, obejmujących m.in. Dyrektywę Rady (UE) 2018/1910, w oparciu o którą do polskiego porządku prawnego zostały implementowane przepisy m.in. w zakresie podmiotu pośredniczącego.

Na stronie 59 przedmiotowych not, wskazano, iż:

„Ogólnie rzecz biorąc, podmiotem pośredniczącym będzie dostawca w łańcuchu, który organizuje (bezpośrednio sam albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz) transport towarów; osoba, która albo sama dokonuje transportu we własnym imieniu, albo zleca go osobie trzeciej działającej na jego rzecz”.

Ponadto rzeczone noty na stronie 59 wskazują na znaczenie ustalenia podmiotu, który ponosi ryzyko przypadkowej utraty towarów podczas transportu: „W tym względzie rzecznik generalna J. Kokott w swojej opinii w sprawie Herst stwierdziła, że »dla przypisania pojedynczego transgranicznego przemieszczenia wyrobów do określonej dostawy w ramach transakcji łańcuchowej decydujące znaczenie ma to, kto w przypadku transgranicznego transportu towarów ponosi ryzyko przypadkowej utraty towarów. Dostawa ta jest zwolnioną z podatku dostawą wewnątrzwspólnotową, której miejscem dostawy jest miejsce, w którym dochodzi do rozpoczęcia transportu«. W związku z tym jej zdaniem podmiotem pośredniczącym byłby podatnik w łańcuchu, który ponosi ryzyko utraty lub zniszczenia towarów w trakcie transportu”.

Organy podatkowe podkreślają przy tym, iż dla ustalenia organizatora transportu w ramach transakcji łańcuchowej, istotnym jest poddanie analizie czynności podjętych przez każdego z jej uczestników.

Dla przykładu, w interpretacji wydanej 10 lutego 2020 r. o sygn. 0112-KDIL3.4012. 50.2019.2.AW, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, iż:

„W celu ustalenia dostawy, której przyporządkowany jest transport towarów należy poddać analizie okoliczności związane z organizacją transportu, tzn. jakie czynności faktyczne związane z transportem podjął każdy z uczestników transakcji łańcuchowej. Przy czym, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport towarów kluczową okolicznością jest to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt kto jest obciążony kosztami transportu”.

Zgodnie z ugruntowaną linią interpretacyjną organów podatkowych (tak np. interpretacje Dyrektora KIS z 2 września 2021 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.243.2021.2.MR oraz z 20 maja 2021 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.102.2021.2.MR), elementami składającymi się na proces przygotowania i organizacji transportu towarów są m.in. ustalenie z przewoźnikiem terminu i miejsca odbioru towarów i ich dostawy, rozmiaru i ilości dostarczanych towarów, potwierdzenie dostępności towarów i ich gotowości do odbioru, uzgodnienie sposobu załadunku towarów i wymogów, jakie muszą spełniać środki transportu, ponoszenie odpowiedzialności za przygotowanie i załadunek towarów.

3. Analiza transakcji Wnioskodawcy pod kątem podmiotu organizującego transport

W ocenie Spółki, w opisanym zdarzeniu przyszłym należy uznać, że Towar jest transportowany (w rozumieniu ww. przepisów) przez Spółkę z terytorium państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego (Polski).

Spółka zwraca uwagę, iż powszechną praktykę stanowi korzystanie przez uczestników transakcji łańcuchowych z usług podmiotów świadczących usługi spedycyjne bądź transportowe, celem zlecenia im wykonania przewozu. Jak wspomniano powyżej, zgodnie z praktyką sądów administracyjnych i organów podatkowych w Polsce, jak również wytycznymi Komisji Europejskiej, dla ustalenia podmiotu organizującego transport istotne znaczenie ma to, który podmiot faktycznie zleca transport.

W tym zakresie, po pierwsze zgodnie z przedstawionymi przez Spółkę w złożonym wniosku okolicznościami, pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką B została zawarta oddzielna umowa transportowa ustalająca wytyczne transportu, której zawarcie zgodnie z linią interpretacyjną potwierdzoną m.in. w interpretacjach indywidualnych o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.179. 2021.2.JK z 29 lipca 2021 r. oraz 0114-KDIP1-1.4012.109.2021.1.KOM z 23 kwietnia 2021 r. jest okolicznością (niezależnie od technicznego zgłoszenia zlecenia transportu) wspierającą organizację transportu przez stronę umowy, która taki transport zleca i określa w umowie jego warunki.

Zgodnie ze wskazaną wyżej polską praktyką organów podatkowych, istotne znaczenie pod kątem określenia podmiotu odpowiadającego za transport w transakcjach łańcuchowych ma również okoliczność odpowiedzialności za aspekty organizacyjne i techniczne transportu.

W tym miejscu Spółka podkreśla, iż z opisu okoliczności modelu transakcji przedstawionego w złożonym wniosku wynika, iż po stronie Wnioskodawcy leży dokonanie ze Spółką B (oraz Spółką A) niezbędnych uzgodnień organizacyjnych i technicznych związanych z transportem. Wnioskodawca organizuje współpracę w zakresie załadunku/odbioru, określa i przekazuje wytyczne i instrukcje dotyczące transportu takie, jak np. rodzaj, ilość Towaru, adres miejsca załadunku, adres miejsca odbioru, terminy związane z transportem. Odpowiedzialność za tego rodzaju czynności zgodnie z ugruntowaną linią interpretacyjną organów podatkowych (np. interpretacje Dyrektora KIS z 2 września 2021 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.243.2021.2.MR oraz z 20 maja 2021 r. o sygn. 0112-KDIL1 -3.4012.102.2021.2.MR) wspiera twierdzenie o organizacji transportu przez dany podmiot.

Należy również podkreślić, że zgodnie z warunkami Incoterms, to Wnioskodawca podczas przemieszczenia z kraju członkowskiego do Polski jest odpowiedzialny jako właściciel za uszkodzenie, czy utratę Towaru. Tym samym, nie ma wątpliwości, że Wnioskodawca spełnia postulowaną w ww. fragmencie Not Wyjaśniających Komisji Europejskiej przesłankę, wskazującą na znaczenie określenia podmiotu odpowiadającego za ryzyka związane z towarem podczas międzynarodowego transportu, przy określaniu podmiotu odpowiadającego za organizację transportu.

Powyższego (ustalenia, iż za organizację transportu odpowiada Spółka) nie zmienia w żaden sposób okoliczność, że w roli przewoźnika występuje Spółka B. Nie zmienia to bowiem faktu, że to Wnioskodawca spełnia opisane wyżej przesłanki świadczące o organizacji transportu przez Wnioskodawcę (m.in. ryzyka związane z własnością Towarów zgodnie z Incoterms są przy przemieszczeniu po stronie Wnioskodawcy, a Spółka B jedynie ponosi odpowiedzialność z tytułu należytego wykonania usługi transportowej).

Należy zauważyć, że Komisja Europejska w przywoływanych już notach wyjaśniających wydanych w związku z wprowadzeniem pakietu zmian „quick fixes”, obejmujących m.in. Dyrektywę Rady (UE) 2018/1910 określiła bezpośrednio, że: „Podmiot pośredniczący może transportować towary samodzielnie lub za pośrednictwem innej osoby działającej na jego rzecz. Strona transportująca towary na rzecz podmiotu pośredniczącego nie musi być koniecznie osobą trzecią spoza łańcucha czy też przedsiębiorstwem specjalizującym się w transporcie towarów. Może to być którykolwiek z pozostałych dostawców uczestniczących w transakcji łańcuchowej lub nawet ostatni klient” (str. 60).

Powyższe podejście zostało również szeroko przyjęte przez polskie organy podatkowe, m.in. w:

·Interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 lipca 2021 r. o sygn. 0112-KDIL1-3.4012.179.2021.2.JK;

·Interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 kwietnia 2021 r. o sygn. 0114-KDIP1-1.4012.109.2021.1.KOM;

·Interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 października 2020 r. o sygn. 0114-KDIP1-1.4012.419.2020.2.KOM;

·Interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 lipca 2023 r. o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.154.2023.2.GK

Na stwierdzenie, że Wnioskodawca występuje w roli organizatora transportu nie wpłynie również możliwość dalszego transportu towaru przez Spółkę B po zrealizowaniu zlecenia transportowego Wnioskodawcy.

W tym zakresie należy zauważyć, że Komisja Europejska w przywoływanych już notach wyjaśniających wydanych w związku z wprowadzeniem pakietu zmian „quick fixes”, obejmujących m.in. Dyrektywę Rady (UE) 2018/1910 wskazała, że towary muszą być wysyłane lub transportowane „bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego klienta w łańcuchu” i jeśli transport jest organizowany przez jeden podmiot z państwa A do państwa B, a kolejny transport, czyli z państwa B do państwa C są już organizowane przez innego dostawcę – to następuje przerwanie transportu i w takim przypadku nie można zastosować zasady dotyczącej transakcji łańcuchowej. Tym samym, Komisja Europejska podkreśliła, że dla zachowania „ciągłości” transportu niezbędne jest, aby została zachowana tożsamość podmiotowa, tj. transport organizował ten sam podmiot.

Takie stanowisko potwierdzają również polskie organy podatkowe, m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 19 października 2020 r. o sygn. 0114-KDIP1 -2.4012.268.2020.2.RM.

Konsekwentnie, w niniejszej sprawie transakcja łańcuchowa, w której będzie brał udział Wnioskodawca organizując transport towaru z kraju członkowskiego do Polski kończy się każdorazowo z momentem zrealizowania zlecenia transportowego przez Spółkę B. Jak wskazała Spółka bowiem, Wnioskodawca nie będzie już w żadnym stopniu zaangażowany w potencjalny dalszy transport towarów.

4. Transakcja między Spółką A i Spółką jako transakcja ruchoma – WNT na gruncie ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju. Pojęcie tej czynności definiuje art. 9 ust. 1, zgodnie z którym przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Wskazany wyżej art. 9 ust. 1 zgodnie z art. 9 ust. 2 stosuje się pod warunkiem, że:

1)nabywcą towarów jest:

a)podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,

b)osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a

-z zastrzeżeniem art. 10 (przewidującym wyłączenia od traktowania transakcji jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów);

 2)dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Odnosząc powyższe do okoliczności przedmiotowego zdarzenia przyszłego, należy zauważyć, że zarówno Spółka jak i Spółka A są podatnikami VAT zarejestrowanymi dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w odpowiednio: Polsce; kraju członkowskim, w którym rozpoczyna się transport. Ponadto, transakcja sprzedaży/kupna Towarów pomiędzy nimi będzie miała charakter odpłatny.

W związku z powyższym i w związku z ww. wynikiem analizy zastosowania do zdarzenia przyszłego zasad opodatkowania transakcji łańcuchowych, nabycie Towaru przez Spółkę od Spółki A powinno być traktowane na gruncie VAT jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów opodatkowane w Polsce.

Natomiast transakcja pomiędzy Spółką a Spółką B jako dostawa następująca po transakcji „ruchomej” będzie opodatkowana jako odpłatna dostawa Towaru na terytorium Polski w związku z treścią art. 22 ust. 3 ustawy o VAT oraz art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

5. Podsumowanie

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki:

·Spółka jest organizatorem transportu jako „podmiot pośredniczący” i skoro wskazuje dla potrzeb transakcji ze Spółką A numer VAT nadany dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce, to zgodnie z art. 22 ust. 2b ustawy o VAT, transport należy przypisać do pierwszej dostawy, czyli sprzedaży realizowanej przez Spółkę A do Spółki.

·Nabycie realizowane przez Spółkę spełni przy tym definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT oraz art. 9 ust. 1 ustawy o VAT.

·Wobec powyższego, transakcja sprzedaży Towarów między Spółką a Spółką B będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2024 r., poz. 361), zwanej dalej ustawą:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 3 ustawy:

Na mocy art. 2 pkt 4 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy, „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną czynność, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu). Przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem.

Pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” – zawarte w art. 7 ust. 1 ustawy – dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Co więcej, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy:

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy:

Zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu, regulują przepisy art. 22 ust. 1 – ust. 4 ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy:

Zatem, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Zgodnie z art. 22 ust. 2a ustawy:

Stosownie do art. 22 ust. 2b ustawy:

Stosownie do art. 22 ust. 2c ustawy:

Definicja podmiotu pośredniczącego zawarta została w art. 22 ust. 2d ustawy:

Na mocy art. 22 ust. 2e ustawy:

Przepis art. 22 ust. 3 ustawy wskazuje, że:

W myśl przepisu art. 22 ust. 3 ustawy wszystkie transakcje realizowane przed dostawą ruchomą (do której przypisano wysyłkę lub transport towaru) będą opodatkowane w państwie, z którego towar jest wysyłany lub transportowany. Natomiast wszystkie dostawy mające miejsce po transakcji ruchomej będą opodatkowane w państwie przeznaczenia towaru. Sama transakcja ruchoma będzie generowała po stronie dostawcy eksport lub wewnątrzwspólnotową dostawę towaru, a po stronie nabywcy import lub wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru.

Ponadto, w przypadku transakcji łańcuchowych, do których odnosi się art. 22 ust. 2 ustawy, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport) więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalenie miejsca świadczenia odbywa się na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy.

Art. 22 ust. 2b ustawy wprowadza zasadę, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 2c ustawy, że w przypadku transakcji łańcuchowych gdzie towar jest transportowany pomiędzy państwami unijnymi za dostawę ruchomą – czyli taką, którą przy spełnieniu określonych warunków, można uznać za WDT – uznaje się pierwszą w kolejności dostawę czyli dostawę na rzecz podmiotu pośredniczącego. Przy czym należy zauważyć, że aby dany podmiot uznać za podmiot pośredniczący nie wystarczy być w łańcuchu dostaw jednocześnie kupującym i sprzedającym, konieczne jest jeszcze wykonywanie transportu towaru (samodzielnie lub z wykorzystaniem przewoźnika). W sytuacji gdy podmiot, który jednocześnie kupuje i sprzedaje towar, nie wykonuje transportu towarów, transakcję ruchomą określa się na podstawie warunków, na których przeprowadzono transakcję.

Ponadto, poza zasadniczą kwestią przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami, należy również mieć na uwadze inne warunki dostawy w tym np. organizację transportu.

Jednocześnie należy podkreślić, że art. 22 ust. 2b ustawy nie ma zastosowania w przypadku, gdy podmiotem dokonującym organizacji transportu towarów będących przedmiotem dostawy jest pierwszy lub ostatni podmiot w łańcuchu dostaw. W sytuacji gdy za transport towarów odpowiedzialny jest pierwszy dostawca, to transport towarów należy przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w ramach łańcuchu dostaw). Natomiast w przypadku, gdy za dokonanie transportu odpowiada ostatni nabywca, transport towarów należy przyporządkować dostawie dokonanej na rzecz tego nabywcy (ostatniej dostawie w łańcuchu).

W tym miejscu przywołać należy orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04) w którym TSUE stwierdził:

W efekcie, tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport ma charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy nie precyzują jednak w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy. Zgodnie z definicją językową, pojęcie „przyporządkowanie” należy rozumieć jako „ustalenie relacji między czymś a czymś lub uczynienie zależnym od czegoś nadrzędnego” (internetowy słownik języka polskiego PWN; www.sjp.pwn.pl). Jednocześnie przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”.

Istotną kwestią jest to, że w przypadku transakcji łańcuchowej określenie miejsca, w którym dostawa towarów została dokonana powinno nastąpić w odniesieniu do tego, której dostawie należy przyporządkować transport. Uzgodnione warunki dostawy (np. Incoterms) mogą co prawda stanowić wskazówki przy określaniu, która dostawa w ramach transakcji łańcuchowej ma charakter „ruchomy”, nie mają one jednak decydującego znaczenia.

Należy zatem przyjąć, że jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez:

-podatnika pierwszego w kolejności, to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana przez ten podmiot (a więc pierwsza z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy,

-podatnika drugiego w kolejności (tzw. podmiot pośredniczący), to na zasadzie domniemania transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana do tego podmiotu (a więc pierwsza z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2b ustawy (za wyjątkiem sytuacji określonej w art. 22 ust. 2c ustawy),

-podatnika trzeciego w kolejności, to transakcją „ruchomą”, której przypisany jest ten transport jest dostawa dokonana do tego podmiotu – ostatniego w łańcuchu (a więc druga z dwóch dostaw) – zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca (Spółka) będzie dokonywać odpłatnych nabyć i dostaw Towaru związanych z przemieszczeniem Towaru na terytorium Polski z terytorium innych państw członkowskich. Nabyciu przez Spółkę podlega Towar znajdujący się w momencie rozpoczęcia jego transportu na terytorium państwa członkowskiego (np. Litwy). Towar należy do podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie obrotu Towarami, posiadającego siedzibę w państwie członkowskim UE, identyfikującego się dla celów transakcji ze Spółką numerem VAT (UE) nadanym w tym państwie członkowskim, w którym znajduje się w momencie rozpoczęcia transportu Towar (dalej: „Spółka A”). Zgodnie z ustaleniami umownymi, nabycie przez Spółkę Towaru od Spółki A będzie odbywało się na warunkach Incoterms EXW (miejsce załadunku w kraju UE – np. Litwa) lub FCA (miejsce załadunku w kraju UE – np. Litwa), które oznaczają, że Spółka ponosi ryzyka związane z Towarami od momentu ich udostępnienia Spółce w miejscu załadunku (Incoterms EXW) lub od momentu ich załadowania na środek transportu (Incoterms FCA). Spółka, zgodnie z ustaleniami umownymi oraz ww. warunkami Incoterms jest również odpowiedzialna za wykonanie lub zlecenie wykonania transportu. Spółka przekazuje Spółce A nadany w Polsce numer VAT dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Transportowane Towary podlegają odsprzedaży przez Spółkę do podmiotu posiadającego siedzibę na terytorium Polski, zarejestrowanego dla potrzeb VAT w Polsce jako czynny podatnik VAT („Spółka B”). Odsprzedaż Towarów przez Spółkę będzie dokonywana na warunkach Incoterms DAP (miejsce rozładunku w Polsce), co będzie oznaczało, że Spółka ponosi ryzyka związane z Towarami do momentu ich pozostawienia do dyspozycji Spółki B w miejscu rozładunku (w Polsce). Spółka przekazuje Spółce B nadany w Polsce numer VAT (NIP). W związku z umową Spółki i Spółki B o świadczenie usług przewozowych, Spółka zleci Spółce B wykonanie transportu Towaru. Po realizacji ww. transportu, Wnioskodawca nie będzie już w żadnym stopniu zaangażowany w potencjalny dalszy transport towarów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu opodatkowania realizowanych przez Spółkę transakcji zakupu i sprzedaży Towarów.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca nabywa Towar od Spółki A, która posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Następnie, Wnioskodawca odsprzedaje Towar Spółce B, która posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski. Spółka A (pierwszy podmiot) będzie przenosić prawo do rozporządzania Towarami jak właściciel na rzecz drugiego podmiotu (Wnioskodawcy), a następnie drugi podmiot (Wnioskodawca) będzie przenosić prawo do rozporządzania jak właściciel Towarami na rzecz trzeciego podmiotu (Spółki B). Przeniesienie prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel ze Spółki A na Wnioskodawcę będzie odbywało się w kraju załadunku towaru (w kraju członkowskim UE – Litwa). Natomiast przeniesienie prawa do rozporządzania Towarami jak właściciel z Wnioskodawcy na Spółkę B z siedzibą na terytorium Polski, będzie następować na terytorium Polski. Towar będzie transportowany bezpośrednio od Spółki A do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw. W momencie rozpoczęcia transportu, Towar będzie znajdował się na terytorium państwa członkowskiego UE (Litwy). Transport będzie miał charakter ciągły.

Zatem, opisana przez Wnioskodawcę transakcja będzie stanowić transakcję łańcuchową, w wyniku której towar będzie transportowany z terytorium kraju członkowskiego UE bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy – tj. z Litwy do Polski.

W celu ustalenia, której dostawie należy przypisać transport wewnątrzwspólnotowy, i która dostawa powinna zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, konieczne jest przeprowadzenie ogólnej oceny wszystkich konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności, należy poddać analizie okoliczności związane z organizacją transportu, tzn. jakie czynności faktyczne związane z transportem podjął każdy z uczestników transakcji łańcuchowej. Przy czym, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport towarów kluczową okolicznością jest to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt kto jest obciążony kosztami transportu.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy należy wskazać, że pojęcie „organizacji transportu”, przyjęte w praktyce stosowania cytowanych przepisów przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne, nie zostało sprecyzowane w przepisach ustawy. Zgodnie natomiast z potocznym rozumieniem, przez organizację należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Zatem przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Wnioskodawca wskazał, że w związku z umową Spółki i Spółki B o świadczenie usług przewozowych, Spółka zleci Spółce B wykonanie transportu Towaru w związku z wyżej opisaną transakcją. Zgodnie z ustaleniami umownymi:

·Spółka B (przewoźnik) jest zobowiązana do dokonywania przewozu na rzecz Spółki specjalistycznym sprzętem transportowym w relacjach wskazanych przez Spółkę, zgodnie ze zleceniami Spółki;

·Odpowiedzialność Spółki B (przewoźnika) związana z towarem dotyczy kwestii wynikających z obowiązku należytej realizacji usługi transportowej (odpowiedzialność Spółki B (przewoźnika) nie oznacza przeniesienia przez Spółkę na Spółkę B (przewoźnika) prawa własności towaru, ryzyk związanych z własnością towaru i rozporządzaniem towarem jak właściciel);

·Korzystanie przez Spółkę B z podwykonawcy podlega uzgodnieniu ze Spółką;

·Zapłata należności za wykonane usługi następować będzie przez Spółkę na podstawie faktur wystawianych przez Spółkę B (przewoźnika).

Ponadto, Spółka dokonuje niezbędnych ustaleń dotyczących transportu, będąc odpowiedzialną za organizację załadunku i odbioru towarów/organizację współpracy w tym zakresie, m.in.:

·Spółka ustala ze Spółką A ilość i rodzaj towaru, adres miejsca załadunku, termin załadunku. Spółka przekazuje Spółce A informacje dotyczące planowanych transportów, takie jak informacje o środkach transportu czy kierowcach;

·Wnioskodawca przekazuje Spółce B (przewoźnikowi) wytyczne i instrukcje dotyczące transportu obejmujące wskazane wyżej informacje oraz inne informacje, jak adres miejsca dostawy (rozładunku) i termin takiej dostawy;

·Spółka potwierdza dostępność towarów i ich gotowość do odbioru, uzgadnia sposób załadunku towarów i wymogi, jakie muszą spełniać środki transportu;

·Spółka B (przewoźnik) zobowiązana jest również do przedstawienia Spółce dokumentów transportowych związanych z transportem Towaru (w tym listu przewozowego CMR).

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że co prawda Spółka B wykonuje szereg czynności związanych z organizacją transportu, jednakże są one wykonywane na zlecenie i na rzecz Wnioskodawcy. Tym samym, to Spółka powinna zostać uznana za podmiot, który wysyła lub transportuje towary za pośrednictwem innego podmiotu tj. Spółki B.

Podkreślić należy, że z definicji ustawowej podmiotu pośredniczącego, o którym mowa w art. 22 ust. 2d ustawy wynika, że transport lub wysyłka może być dokonywana albo przez sam podmiot pośredniczący (będący innym niż pierwszym w kolejności dostawcą towarów), albo może być dokonywana za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz. Przy czym, ustawa nie wymaga, aby osobą tą musiał być podmiot spoza łańcucha dostaw. Każdy z podmiotów, w tym również inny dostawca z łańcucha, w zakresie wysyłki lub transportu może pełnić rolę osoby działającej na rzecz podmiotu pośredniczącego.

Zatem, w ramach transakcji opisanej we wniosku, Wnioskodawca powinien zostać uznany za podmiot pośredniczący, o którym mowa w art. 22 ust. 2d ustawy. W okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca jest drugim w kolejności dostawcą towarów w transakcji łańcuchowej, który wysyła lub transportuje towar za pośrednictwem innego podmiotu, tj. Spółki B.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca przekazał swojemu dostawcy (Spółce A) nadany w Polsce numer VAT dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Tym samym, w przypadku transakcji, o której mowa we wniosku, dostawę między Spółką A a Wnioskodawcą – stosownie do art. 22 ust. 2b ustawy – należy uznać za „transakcję ruchomą”, tj. opodatkowaną jako transakcję międzynarodową. Towary będą transportowane z innego państwa członkowskiego UE (Litwy) na terytorium Polski, zatem nabycie tych Towarów Wnioskodawca powinien opodatkować jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Natomiast dostawę towarów dokonaną przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki B, należy uznać za transakcję o charakterze „nieruchomym”, dla której – stosownie do art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy – miejscem świadczenia jest miejsce zakończenia wysyłki lub transportu towarów, tj. terytorium Polski. W konsekwencji dostawę towarów pomiędzy Wnioskodawcę a Spółką B, która będzie następowała po transporcie towarów, zgodnie z regulacją zawartą w art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy, należy uznać za dostawę krajową i opodatkować z zastosowaniem właściwej stawki podatku VAT.

W konsekwencji:

-nabycie realizowane przez Spółkę od Spółki A stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy;

-sprzedaż realizowana przez Spółkę do Spółki B stanowi odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1 i nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (stanu faktycznego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).