Podleganie opodatkowaniu podatkiem VAT przekazania pracownikom kart „A” oraz prawo do odliczenia podatku VAT w związku z nabyciem kart „A”.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy:

·podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT przekazania pracownikom kart „A” oraz

·prawa do odliczenia podatku VAT w związku z nabyciem kart „A”.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów na terytorium Polski, bez względu na źródło ich osiągania. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT).

Na podstawie przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych z dnia 4 marca 1994 r. (t. j. z dnia 7 kwietnia 2022 r., Dz. U. z 2022 r. poz. 923 ze zm., dalej: ustawa o ZFŚS), Spółka utworzyła i prowadzi Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS).

Spółka nabywa od zewnętrznego kontrahenta karty „A”, które przeznaczone są dla pracowników Spółki oraz osób współpracujących ze Spółką (w ramach jednoosobowych działalności gospodarczych).

Nabycie kart „A” dokonywane jest wg następującego schematu:

1.Spółka dokonując zakupu kart „A” finansuje go każdorazowo w 10% ze swoich środków obrotowych, w 90% natomiast ze środków ZFŚS. Faktura za nabywane karty wystawiana jest na Spółkę.

2.Następnie Spółka przekazuje karty pracownikom oraz osobom współpracującym w taki sposób, że w zależności od kryterium dochodowego (socjalnego) pracownik/współpracownik obciążany jest odpłatnością za kartę. Może to być zarówno odpłatność całkowita – 100%, jak i odpłatność częściowa np. 40% lub 30%.

Pytanie

Czy przekazanie przez Spółkę swoim pracownikom kart „A”, finansowanych w sposób wskazany w opisie stanu faktycznego, jest zdarzeniem które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem tych kart?

Państwa stanowisko w sprawie

Przekazanie przez Spółkę swoim pracownikom kart „A” finansowych w sposób wskazany w opisie stanu faktycznego jest zdarzeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie tych kart.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (dalej także jako: ustawa), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W myśl art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Objęcie danej czynności podatkiem VAT wymaga zbadania, czy dostawy towarów lub świadczenia usług doszło w warunkach pozwalających na uznanie, że strona transakcji, w odniesieniu do konkretnej czynności, działa jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna – jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Także czynności wykonane poniżej kosztów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Uzyskanie zapłaty, która pokrywa jedynie koszty, czy też tylko ich część nie oznacza, że czynność ma charakter nieodpłatny lub częściowo nieodpłatny. Potwierdza to również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Okoliczność odniesienia korzyści finansowej przez dostawcę towaru lub świadczącego usługę nie ma znaczenia dla opodatkowania podatkiem VAT. Istotnym jest, czy w zamian za dostarczony towar lub wykonaną usługę zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz dostawcy.

W świetle art. 86 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a)nabycia towarów i usług,

b)dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z zapisów ustawy o ZFŚS wynika, że pracodawca jest zobowiązany do administrowania Funduszem, który jest przeznaczony wyłącznie na działalność socjalną prowadzoną w stosunku do osób uprawnionych. Właścicielem środków, zgromadzonych na odrębnym rachunku bankowym, jest ZFŚS.

Nie można zatem przyjąć, że administrowanie przez Pracodawcę środkami Funduszu przez przyznawanie świadczeń socjalnych, jest wykonywaniem działalności gospodarczej, a Pracodawca z tytułu wykonywania tych czynności jest podatnikiem podatku VAT. Samodzielność działalności gospodarczej polega na pełnej swobodzie w dysponowaniu środkami należącymi do podatnika, a środki zgromadzone na rachunku Funduszu są środkami należącymi do pracowników a nie do pracodawcy. Pracodawca, jedynie nimi administruje.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że zakup kart „A” (od zewnętrznego kontrahenta) finansowany jest następująco:

1.Spółka dokonując zakupu kart „A” finansuje go każdorazowo w 10% ze swoich środków obrotowych, w 90% natomiast ze środków ZFŚS. Faktura za nabywane karty wystawiana jest na Spółkę.

2.Następnie Spółka przekazuje karty pracownikom oraz osobom współpracującym w taki sposób, że w zależności od kryterium dochodowego (socjalnego) pracownik/współpracownik obciążany jest odpłatnością za kartę. Może to być zarówno odpłatność całkowita – 100%, jak i odpłatność częściowa np. 40% lub 30%.

Zakup kart „A” nie będzie finansowany wyłącznie ze środków ZFŚS. 10% wartości karty sfinansowanych zostanie ze środków obrotowych Spółki, częściową odpłatność ponosić będą także pracownicy.

Środki obrotowe są to środki przeznaczone na działalność gospodarczą, którymi każdy przedsiębiorca dysponuje w dowolny sposób. Mają one inny charakter od środków gromadzonych na rachunku ZFŚS. Do gromadzenia środków na rachunku ZFŚS Wnioskodawca jest zobligowany przez obowiązujące w tym zakresie przepisy. Środki takie w przeciwieństwie do środków obrotowych nie są związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca występuje jedynie w roli administratora tych środków.

Przepis art. 8 ust. 2a ustawy, jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę traktowane jest jak świadczenie usługi na rzecz nabywcy w tym samym zakresie.

Wnioskodawca, jako podmiot obciążający pracowników, kosztami nabywanej usługi w stosownej części, traktowany jest jako usługobiorca, a następnie usługodawca tej samej usługi. Tym samym, w analizowanej sprawie na gruncie ustawy występuje odpłatne świadczenie usług. Uzyskanie zapłaty, która pokrywa jedynie koszty, czy też tylko ich część nie oznacza, że czynność ma charakter nieodpłatny lub częściowo nieodpłatny.

Dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług istotnym jest, czy w zamian za dostarczony towar lub wykonaną usługę zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz dostawcy. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy wynagrodzenie sprzedającego towar/wykonującego usługę obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla dostawcy.

W nawiązaniu do powyższego należy uznać, że obciążenie pracowników określoną kwotą do zapłaty z tytułu przekazania im opisanych kart spowoduje, że na gruncie ustawy o VAT czynność ta będzie odpłatna. Należy zatem stwierdzić, w oparciu o przepisy art. 8 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca świadczy na rzecz pracowników usługi, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Skoro Wnioskodawca jako czynny zarejestrowany, podatnik podatku VAT nabywa karty „A” w celu przekazania ich pracownikom za częściową nawet tylko odpłatnością, czyli w celu odsprzedaży, to ich zakup służy bezpośrednio realizacji czynności opodatkowanej. Wnioskodawcy przysługuje więc prawo do pełnego odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup tych kart, otrzymanych od zewnętrznego kontrahenta.

Tym samym, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy (o ile nie wystąpią przesłanki negatywne z art. 88), Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z prawidłowo wystawionych faktur, w związku z nabyciem świadczeń w celu ich przekazania pracownikom w zakresie, w jakim służą one do wykonywania czynności opodatkowanych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca wskazuje, że Dyrektor KIS wypowiadał się w analogicznej sprawie w interpretacji indywidualnej (...), w której uznał, że w zbliżonym stanie faktycznym wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych kart „A”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy:

Z kolei w myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy:

Analizując powyższy przepis wskazać należy, że niezależnie od wymogu wykonania danej czynności za wynagrodzeniem ustawa przewiduje, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu, jeżeli wykonywane są przez podatnika występującego w takim charakterze. Objęcie danej czynności podatkiem VAT wymaga zbadania, czy dostawy towarów lub świadczenia usług doszło w warunkach pozwalających na uznanie, że strona transakcji, w odniesieniu do konkretnej czynności, działa jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych kosztów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Potwierdzeniem powyższej tezy jest wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zwanego dalej TSUE, z 20 stycznia 2005 r. w sprawie C-412/03 Hotel Scandic Gåsabäck AB v Riksskatteverket, w którym to wyroku Trybunał stwierdził m.in., że „Jak słusznie podkreśla rzecznik generalny w pkt 35 opinii, okoliczność, czy transakcja została dokonana po cenie niższej, czy też wyższej od kosztu produkcji, nie ma znaczenia dla zakwalifikowania transakcji jako »transakcji odpłatnej«. To ostatnie pojęcie wymaga bowiem wyłącznie istnienia bezpośredniego związku między dostawą towarów lub świadczeniem usług a świadczeniem wzajemnym rzeczywiście otrzymanym przez podatnika (zob. podobnie wyrok z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie 102/86 Apple and Pear Development Council, Rec. str. 1443, pkt 12), (pkt 22)”.

Z powyższego wynika, iż dostawa jest albo odpłatna albo nieodpłatna. Uzyskanie zapłaty, która pokrywa jedynie koszty, czy też tylko ich część nie oznacza, w ocenie Trybunału, że czynność ma charakter nieodpłatny lub częściowo nieodpłatny.

Zatem, dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług nie ma znaczenia, czy przez dostawcę towaru lub świadczącego usługę została odniesiona korzyść finansowa. Istotnym jest, czy w zamian za dostarczony towar lub wykonaną usługę zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz dostawcy.

Natomiast, podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W świetle tego przepisu:

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Zatem, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT). Na podstawie przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych z utworzyli Państwo i prowadzą Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS). Nabywają Państwo od zewnętrznego kontrahenta karty „A”, które przeznaczone są dla pracowników Spółki oraz osób współpracujących ze Spółką (w ramach jednoosobowych działalności gospodarczych). Nabycie kart „A” dokonywane jest wg następującego schematu:

1.Dokonując zakupu kart „A” finansują go Państwo każdorazowo w 10% ze swoich środków obrotowych, w 90% natomiast ze środków ZFŚS. Faktura za nabywane karty wystawiana jest na Państwa Spółkę.

2.Następnie przekazują Państwo karty pracownikom oraz osobom współpracującym w taki sposób, że w zależności od kryterium dochodowego (socjalnego) pracownik/współpracownik obciążany jest odpłatnością za kartę. Może to być zarówno odpłatność całkowita – 100%, jak i odpłatność częściowa np. 40% lub 30%.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii uznania, że przekazanie pracownikom kart „A”, jest zdarzeniem, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz, że przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem tych kart.

Zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej „Funduszem”, i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 288), zwana dalej „ustawą o ZFŚS”.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS:

Art. 3 ust. 1 ustawy o ZFŚŚ wskazuje, że:

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o ZFŚŚ:

W myśl art. 10 ustawy o ZFŚS:

Artykuł 12 ust. 1 ustawy o ZFŚS stanowi, że:

Z zapisów ustawy o ZFŚS wynika, że utworzenie Funduszu jest obowiązkiem pracodawcy zatrudniającego co najmniej 50 pracowników. Taki pracodawca nie może wykorzystać środków zgromadzonych na ZFŚS do działalności gospodarczej jaką prowadzi. Pracodawca jest zobowiązany do administrowania Funduszem, który jest przeznaczony wyłącznie na działalność socjalną prowadzoną w stosunku do osób uprawnionych. Właścicielem środków, zgromadzonych na odrębnym rachunku bankowym, jest ZFŚS.

Nie można zatem przyjąć, że administrowanie przez pracodawcę środkami Funduszu przez przyznawanie świadczeń socjalnych, jest wykonywaniem działalności gospodarczej, a pracodawca z tytułu wykonywania tych czynności jest podatnikiem podatku VAT. Samodzielność działalności gospodarczej polega na pełnej swobodzie w dysponowaniu środkami należącymi do podatnika, a środki zgromadzone na rachunku Funduszu są środkami należącymi do pracowników, a nie do pracodawcy. Pracodawca, jedynie nimi administruje.

Jednakże z wniosku wynika, że zakup kart „A” będzie finansowany z dwóch źródeł: z Państwa środków obrotowych w wysokości 10% wartości karty „A” oraz w 90% ze środków ZFŚS.

Środki obrotowe są to środki przeznaczone na działalność gospodarczą, którymi każdy przedsiębiorca dysponuje w dowolny sposób. Mają one inny charakter od środków gromadzonych na rachunku ZFŚS. Do gromadzenia środków na rachunku ZFŚS Państwa Spółka jest zobligowana przez obowiązujące w tym zakresie przepisy. Środki takie w przeciwieństwie do środków obrotowych nie są związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę. Występują Państwo jedynie w roli administratora tych środków.

W analizowanej sprawie nabędą Państwo karty „A”, co zostanie udokumentowane poprzez wystawienie na Państwa faktury. W dalszej kolejności ww. karty przekażą Państwo pracownikom obciążając ich kosztami w odpowiedniej wysokości.

Powołany wyżej przepis art. 8 ust. 2a ustawy, jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że:

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

W przedstawionych okoliczności sprawy, biorąc pod uwagę brzmienie powołanego wyżej art. 8 ust. 2a ustawy należy uznać, że Państwa Spółka, jako podmiot obciążający pracowników, kosztami nabywanej usługi w stosownej części, traktowany jest jako usługobiorca, a następnie usługodawca tej samej usługi. Tym samym, w analizowanej sprawie na gruncie ustawy występuje odpłatne świadczenie usług.

Jak wcześniej wskazano, czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. A na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych kosztów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Wobec tego nie można uznać, że czynności wykonywane za wynagrodzeniem, które to wynagrodzenie jest niższe lub równe od kosztów świadczenia tych czynności (w tym przypadku kosztów nabycia kart „A”), są nieodpłatne w części.

Zatem uzyskanie zapłaty, która pokrywa jedynie koszty, czy też tylko ich część nie oznacza, że czynność ma charakter nieodpłatny lub częściowo nieodpłatny.

Dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług nie ma znaczenia, czy przez dostawcę towaru lub świadczącego usługę została odniesiona korzyść finansowa. Istotnym jest, czy w zamian za dostarczony towar lub wykonaną usługę zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz dostawcy. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy wynagrodzenie sprzedającego towar/wykonującego usługę obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla dostawcy.

W świetle powyższych uwag należy uznać, że obciążenie pracowników, określoną kwotą do zapłaty z tytułu przekazania im opisanych kart spowoduje, że na gruncie ustawy czynność ta będzie odpłatna. Należy zatem stwierdzić – w oparciu o przepisy art. 8 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 2a ustawy – że świadczą Państwo na rzecz pracowników usługi, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Skoro Państwa Spółka (pracodawca), czynny zarejestrowany podatnik podatku VAT, nabywa karty „A” w celu przekazania ich pracownikom za pełną lub częściową tylko odpłatnością, czyli w celu odsprzedaży, to ich zakup służy bezpośrednio realizacji czynności opodatkowanej (ustawodawca nie przewidział dla takiej czynności zwolnienia od podatku VAT na podstawie przepisów ustawy). Przysługuje więc Państwu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup tych kart, otrzymanych od podmiotu trzeciego. W związku z tym, spełnione są warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy. Przy czym należy zaznaczyć, że prawo to przysługuje, o ile nie wystąpią przesłanki negatywne wymienione w art. 88 ustawy.

Podsumowując, przekazanie przez Państwa Spółkę swoim pracownikom kart „A”, finansowanych w sposób wskazany w opisie stanu faktycznego, jest zdarzeniem które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem tych kart.

Tym samym, Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym jego przedstawieniem. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W myśl art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

W interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie zadanego pytania i przedstawionego stanowiska. Inne kwestie nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).