Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 grudnia 2023 r. wpłynął za pośrednictwem platformy e-PUAP Państwa wniosek z 12 grudnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF od 1 lipca 2024 r. Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie pismem z 6 marca 2024 r. (wpływ za pośrednictwem platformy e-PUAP 7 marca 2024 r.)

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A SE (dalej: „Spółka”) jest spółką prawa niemieckiego, członkiem i podmiotem dominującym międzynarodowej grupy A (dalej: „Grupa A” lub „Grupa”). Grupa A jest (…) należących do (...). Grupa zatrudnia około (...) pracowników. A SE jest spółką publiczną - jej akcje są notowane na giełdzie (…). Spółka sprzedaje różnego rodzaju produkty chemiczne. Współpracuje w tym zakresie z różnymi spółkami z Grupy A m.in. ze spółką A Sp. z o.o. A SE nie prowadzi w Polsce działalności gospodarczej za pośrednictwem oddziału (wpisanego do KRS), ani za pośrednictwem zagranicznego zakładu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym i w związku z tym nie rozlicza podatku dochodowego w Polsce. Spółka jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT czynnym i posiada numer NIP PL(…) od czerwca 2004 r. Numer NIP służy do rozliczania dostaw towarów w Polsce (zakup towarów na terenie Polski, WNT, w tym nietransakcyjne, WDT, sprzedaż krajowa - głównie do spółek powiązanych, ale też podmiotów trzecich). Spółka jest 100% udziałowcem A Sp. z o.o. Spółka współpracuje z partnerami handlowymi na terytorium Polski w modelu sprzedaży bezpośredniej oraz w modelu dystrybucyjnym.

Sprzedaż bezpośrednia polega na zawieraniu umów z klientami bezpośrednio przez Spółkę (a nie za pośrednictwem dystrybutora) i dostarczaniu towarów przez Spółkę bezpośrednio do klientów. Z kolei w modelu dystrybucyjnym to między innymi A Sp. z o.o. pełni funkcję dystrybutora w stosunku do transakcji realizowanych z partnerami handlowymi. Oznacza to, że dystrybutor nabywa towary od Spółki, a następnie sprzedaje je do końcowych odbiorców (podmioty trzecie). Dystrybutor (m.in. A Sp. z o.o.) wykonuje opisaną powyżej działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek, a nie na rzecz Spółki. Poza zakupem i sprzedażą towarów Spółka w Polsce bierze udział w następujących transakcjach:

A. Magazynowanie towarów w B Sp. z o.o. na potrzeby dostawy towarów w modelu sprzedaży bezpośredniej Spółka nabywa w Polsce kompleksowe usługi magazynowania i usługi logistyczne od B Sp. z o.o. (dalej: B Sp. z o.o. lub operator magazynu) Usługi świadczone są na podstawie umowy (…) zawartej w listopadzie 2022 r. i aneksów. W magazynie prowadzonym przez B Sp. z o.o. przechowywane są towary, które sprzedawane są przez Spółkę bezpośrednio do odbiorców końcowych (model sprzedaży bezpośredniej). Usługi magazynowe świadczone przez B Sp. z o.o. są świadczone zarówno dla klientów polskich, jak i zagranicznych (również nie powiązanych z Grupą A), w tym mają charakter kompleksowy i obejmują następujące elementy:

a)  przyjęcie towarów klienta do magazynu,

b)  przechowywanie towarów należących do klientów,

c)  zarządzanie towarami poprzez profesjonalny system informatyczny,

d)  przygotowywanie raportów bieżących dla klientów, konfekcjonowanie towarów wg. przesłanych zleceń klienta (formowanie palet zawierających wiele asortymentów),

e)  świadczenie dodatkowych usług magazynowych,

f)   inwentaryzację magazynowanych towarów,

g)  kontrolę jakościową towarów (oględziny przy przyjęciu),

h)  przechowanie towarów w odpowiednich warunkach,

i)   przygotowywanie towarów do wysyłki,

j)   stałą ochronę i monitoring magazynów. Nabywane usługi polegają nie tylko na przechowywaniu towarów należących do Spółki, ale przede wszystkim na kompleksowej obsłudze logistycznej wspierającej dystrybucję tych towarów.

W związku z tą transakcją Spółka nie posiada w Polsce żadnej własnej infrastruktury technicznej (nieruchomości, sprzętu produkcyjnego, transportowego itp.). Jedyne zaplecze techniczne to sam magazyn wynajmowany od firmy B Sp. z o.o. Spółka korzystała ze wsparcia A Sp. z o.o. w zakresie wyboru kontrahenta i zawarcia umowy z S (usługi wsparcia procesów zakupowych). W tym wypadku A Sp. z o.o. zbierała oferty od różnych spółek świadczących w Polsce usługi magazynowania, porównywała je, negocjowała warunki handlowe. Ostateczną decyzję o wyborze dostawcy podejmowała Spółka i jest nabywcą usług od B Sp. z o.o..

Opis warunków transakcji magazynowania towarów w B Sp. z o.o.:

1)  Podpisana przez obie strony umowa dotycząca zarządzania logistycznego polega na tym, że Spółka przechowuje palety i towary w magazynie, ale to B Sp. z o.o. (operator magazynu) decyduje o odpowiedniej powierzchni magazynowej i lokalizacji towarów będących własnością Spółki. Spółka nie może zdecydować, gdzie dokładnie (na której półce, w którym pomieszczeniu itp.) przechowywane są towary.

2)  Spółka przyjmuje zamówienia od klientów i przekazuje je operatorowi magazynu, którego pracownicy przygotowują zamówienia zgodnie z ich treścią. B Sp. z o.o. odpowiada za przekazanie towaru przewoźnikowi, obsługę towaru (w niektórych przypadkach specjalne opakowanie zgodne z instrukcją).

3)  Towary Spółki umieszczone w magazynie będą sprzedawane innym podmiotom - nie będą jednak podlegały żadnym zmianom (obróbce, przetwarzaniu) ani pracom wykonanym przez prowadzącego magazyn.

4)  Spółka nie jest uprawniona do wydawania bezpośrednio pracownikom operatora magazynu jakichkolwiek instrukcji lub wytycznych dotyczących sposobu wykonywania usług. Spółka nie kontroluje ani nie nadzoruje pracowników firmy B Sp. z o.o. w tym zakresie. Co prawda wyznaczeni pracownicy Spółki lub osoby działające w jej imieniu mogą mieć prawo do przeprowadzania audytów jakościowych i procesowych oraz będą mieć dostęp do magazynu, ale będzie to możliwe w standardowych godzinach pracy, w towarzystwie pracowników B Sp. z o.o. i po poinformowaniu magazynu kierownika (więc Spółka nie ma nieograniczonego dostępu do magazynu).

5)  Spółka nie ma wpływu na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych operatora magazynu ma zostać wykorzystana do wykonywania danej czynności/ zadania. Spółka nie ma wpływu na to, które zasoby B Sp. z o.o.  mają realizować usługi na rzecz Spółki ani na czas pracy tych zasobów osobowych.

6)  Spółka nie dysponuje do własnej dyspozycji powierzchnią magazynową - dysponuje nią B Sp. z o.o. która świadczy na tej powierzchni usługi przechowywania towarów. Istotą usługi nie jest korzystanie z magazynu ale przechowywanie towaru oraz - co się z tym wiąże - jego przyjmowanie i wydawanie zgodnie z dostawami i zamówieniami.

7)  Spółka nie ma żadnej kontroli nad zapleczem technicznym i kadrowym magazynu, a jedynie zwykłe prawo do odstąpienia od umowy lub żądania należycie wykonanej usługi. O braku kontroli nad zapleczem technicznym świadczy choćby to, że Spółka nie zna szczegółowych specyfikacji i list urządzeń technicznych tego kontrahenta, nie zajmuje się ich serwisowaniem, obsługą, zasilaniem lub zaopatrzeniem w paliwo.

8)  Główne decyzje dotyczące współdziałania z B Sp. z o.o. nie zapadają w Polsce.

9)  Operator magazynu odpowiada wyłącznie za skutki związane z należytym wykonaniem usług wskazanych w Umowie. B Sp. z o.o. świadczy te same usługi również na rzecz innych podmiotów, nie świadczy usług magazynowych tylko dla Spółki.

10)Spółka posiada globalne ubezpieczenie towarów będących jego własnością, niezależnie od tego gdzie znajdują się towary, ale w przypadku współpracy z zewnętrznymi kontrahentami Spółka oczekuje, że operatorzy magazynów ubezpieczą zarówno własne mienie jak i przechowywane towary. W razie strat w pierwszej kolejności odpowiedzialny za szkodę jest właściciel magazynu. Polisa Spółki wykorzystywana jest dopiero wtedy, kiedy odszkodowanie operatora magazynu nie pokrywa w pełni poniesionych strat.

11)Pracownicy S będą zajmować się wyłącznie sprawami administracyjnymi i zarządzaniem towarami w zakresie ich odpowiedzialności w celu należytego wykonania Umowy podpisanej pomiędzy Spółką a B Sp. z o.o..

12)W szczególności operator magazynu nie ma kontaktu z klientami/dostawcami Spółki. Tylko w wyjątkowych przypadkach B Sp. z o.o. może zaistnieć konieczność skontaktowania się z klientem/dostawcą, ale komunikacja będzie koordynowana przez dział obsługi klienta w Spółce. Operator magazynu i jego pracownicy nie są zaangażowani w proces zakupu towarów przez Spółkę, jak również w proces pozyskiwania zamówień.

13)S wystawia faktury za swoje usługi w procedurze odwrotnego obciążenia, tj. bez podatku VAT i z wykazanym niemieckim numerem VAT Spółki.

14)Spółka nie decyduje o zatrudnieniu (przyjęciu i zwolnieniu) poszczególnych pracowników B Sp. z o.o. i najczęściej w ogóle nie zna nawet personaliów osób zatrudnionych przez tego kontrahenta (poza osobami wyznaczonymi jako osoby kontaktowe). Osoby te nie pozostają pod kierownictwem i do dyspozycji Spółki.

B. Magazynowanie towarów w C Sp. z o.o. Spółka nabywa od C Sp. z o.o. (dalej: C Sp. z o.o. operator magazynu) kompleksowe usługi magazynowania i usługi logistyczne. Usługi świadczone są na podstawie umowy (…) zawartej w styczniu 2015 r. i aneksów.

Towary przechowywane przez Spółkę w Polsce sprzedawane są do Spółki (model dystrybucyjny). Proces wygląda następująco: Obsługa Klienta w Polsce (A Sp. z o.o.) zbiera zamówienie od klientów, wprowadza je do systemu, co generuje zamówienie systemowe A Sp. z o.o. do Spółki. Zamówienie jest realizowane, zamawiany jest transport i następuje wystawienie faktury ze Spółki na A Sp. z o.o. oraz z A Sp. z o.o. na końcowego klienta. W ramach modelu dystrybucyjnego A Sp. z o.o. odpowiada za:

a)  dystrybucję towarów – A Sp. z o.o. nabywa towary od Spółki i organizuje transport do klienta. A Sp. z o.o. zbiera reklamacje od klientów. W razie konieczności przekazuje reklamacje do Obsługi Klienta Spółki, zwłaszcza, jeśli dotyczą wadliwości towarów;

b)  service entry sheet - raportowanie w systemie ilości wydanych towarów, i inne;

c)  inwentaryzacja - pracownicy A Sp. z o.o. na zlecenie Spółki raz w roku przeprowadzają inwentaryzację stanów magazynowych raportowanych przez W, jadą do magazynu i sprawdzają ilości przechowywanych towarów. Następnie przeprowadzają inwentaryzacje w systemie informatycznym (wprowadzają dane do systemu, przechowują i archiwizują dokumentację) oraz informują Spółkę o wyniku spisu;

d)  help-out - pracownicy A Sp. z o.o. pośredniczą w organizacji transportu towaru do innego kraju, jeśli tam ma miejsce sprzedaż (towar jest własnością Spółki): zlecają transport jeśli dostają informacje od Spółki, wysyłają oferty do różnych przewoźników. Fakturę za transport otrzymuje Spółki;

e)  upoważnienie do reprezentowania przed (…) w Polsce;

f)   zlecanie utylizacji odpadów.

Usługi magazynowe świadczone przez W nie są świadczone wyłącznie na rzecz Spółki (są świadczone także dla innych, nie związanych z Grupą A podmiotów). Usługi magazynowe świadczone na rzecz Spółki obejmują następujące elementy:

a)przyjęcie towarów klienta do magazynu,

b)przechowywanie towarów należących do klientów,

c)zarządzanie towarami poprzez profesjonalny system informatyczny,

d)przygotowywanie raportów bieżących dla klientów, konfekcjonowanie towarów wg,

e)przesłanych zleceń klienta (formowanie palet zawierających wiele asortymentów),

f)świadczenie dodatkowych usług magazynowych,

g)inwentaryzację magazynowanych towarów,

h)kontrolę jakościową towarów (oględziny przy przyjęciu),

i)przygotowywanie towarów do wysyłki,

j)przechowanie towarów w odpowiednich warunkach,

k)stałą ochronę i monitoring magazynów.

Nabywane usługi polegają nie tylko na przechowywaniu towarów należących do Spółki, ale przede wszystkim na kompleksowej obsłudze logistycznej wspierającej dystrybucję tych towarów. Spółka korzystała ze wsparcia A Sp. z o.o. w zakresie wyboru kontrahenta i zawarcia umowy z C Sp. z o.o. (usługi wsparcia procesów zakupowych). W tym wypadku A Sp. z o.o. zbierała oferty od różnych spółek świadczących w Polsce usługi magazynowania, porównywała je, negocjowała warunki handlowe. Ostateczną decyzję o wyborze dostawcy podejmowała Spółka i to Spółka jest nabywcą usług od C Sp. z o.o.. Opis warunków transakcji magazynowania towarów w C Sp. z o.o.:

1)  Spółka nie korzysta w Polsce z usług W innych niż magazynowanie, pakowanie, utylizacja odpadów i wsparcie logistyczne.

2)  Towary znajdujące się w magazynie nie podlegają obróbce ani przetwarzaniu.

3)  Spółka nie ma żadnej kontroli nad infrastrukturą techniczną i zapleczem kadrowym C Sp. z o.o. w Polsce, a jedynie zwykłe prawo do odstąpienia od umowy logistycznej lub żądania należycie wykonanej usługi. O braku kontroli nad zapleczem technicznym świadczy choćby to, że Spółka nie zna szczegółowych specyfikacji i list urządzeń technicznych tego kontrahenta, nie zajmuje się ich serwisowaniem, obsługą, zasilaniem lub zaopatrzeniem w paliwo. Spółka nie ma prawa dysponować zapleczem technicznym i/lub kadrowym C Sp. z o.o. w taki sam sposób, jak gdyby były one jego własnością. Operator magazynu odpowiada wyłącznie za skutki związane z należytym wykonaniem usług wskazanych w Umowie.

4)  Spółka nie dysponuje powierzchnią magazynową - powierzchnią magazynową dysponuje C Sp. z o.o., który świadczy na tej powierzchni usługi przechowywania towarów.

5)  Operator magazynu świadczy te same usługi także na rzecz innych podmiotów; nie świadczy usług magazynowych tylko na rzecz Spółki.

6)  To W decyduje o odpowiedniej powierzchni magazynowej i lokalizacji towarów będących własnością Spółki. Spółka nie może zdecydować, gdzie dokładnie (na której półce, w którym pomieszczeniu itp.) przechowywane są towary.

7)  Spółka otrzymuje informacje o przyszłym zapotrzebowaniu na towary (ilość, rodzaj, miesiąc dostawy) od klientów (w tym A Sp. z o.o.). Spółka organizuje dostawy zamówionych towarów do magazynu. Gdy klienci A Sp. z o.o. zamawiają towary, A Sp. z o.o. informuje o tym operatora magazynu, którego pracownicy przygotowują zamówienia zgodnie z ich treścią. Operator magazynu jest odpowiedzialny za przekazanie towaru przewoźnikowi i obsługę towaru (w niektórych przypadkach specjalne opakowanie zgodne z instrukcją). Zamówienie złożone przez klienta końcowego inicjuje w systemie informatycznym obieg dokumentów: faktura z Spółki do A Sp. z o.o., faktura z A Sp. z o.o. do klienta.

8)  Towar Spółki znajdujący się w magazynie jest sprzedawany innym podmiotom - nie podlega jednak żadnym zmianom, ani pracom wykonanym przez operatora magazynu (z wyjątkiem możliwości wymiany i przepakowania towarów w przypadku uszkodzenia w transporcie lub zerwania nalepek).

9)  Spółka posiada globalne ubezpieczenie towarów będących jego własnością, niezależnie od tego gdzie znajdują się towary, ale w przypadku współpracy z zewnętrznymi kontrahentami Spółka oczekuje, że operatorzy magazynów ubezpieczą zarówno mienie jak i towary. W razie strat w pierwszej kolejności odpowiedzialny za szkodę jest właściciel magazynu. Polisa Spółki wykorzystywana jest dopiero wtedy, kiedy odszkodowanie operatora magazynu nie pokrywa w pełni wysokości poniesionych strat.

10)Spółka nie jest uprawniona do wydawania bezpośrednio pracownikom operatora magazynu jakichkolwiek instrukcji lub wytycznych dotyczących sposobu wykonywania usług. Spółka nie kontroluje ani nie nadzoruje pracowników operatora magazynu w tym zakresie. Co prawda wyznaczeni pracownicy Spółki lub osoby działające w jej imieniu mogą mieć prawo do przeprowadzania audytów jakościowych i procesowych oraz będą mieć dostęp do magazynu (prawo do inspekcji), ale będzie to możliwe w standardowych godzinach pracy, w towarzystwie pracowników operatora magazynu i po poinformowaniu kierownika magazynu (a więc Spółka nie ma nieograniczonego dostępu do magazynu i magazyn nie pozostaje do jej dyspozycji).

11)Spółka nie ma wpływu na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych operatora magazynu ma zostać wykorzystana do wykonywania danej czynności/ zadania. Spółka nie ma wpływu na to, które zasoby C Sp. z o.o. mają realizować usługi na rzecz Spółki ani na czas pracy tych zasobów osobowych.

12)Główne decyzje dotyczące współdziałania z C Sp. z o.o. nie zapadają w Polsce.

13)Osoby znajdujące się w Polsce (pracownicy wynajmowanych magazynów lub podmiotów powiązanych z siedzibą w Polsce) zajmują się wyłącznie sprawami administracyjnymi i zarządzaniem towarami w zakresie ich odpowiedzialności, w celu należytego wykonania umowy zawartej pomiędzy Spółką a dostawcą magazynu.

14)Spółka nie udziela operatorowi magazynu jakiejkolwiek licencji na korzystanie z systemu komputerowego do obsługi zamówień magazynowanych towarów. Operator magazynu korzysta z własnego systemu zarządzania zapasami. Zamówienia z Spółka są przekazywane do tego systemu za pośrednictwem EDI lub e-mail.

15)W wystawia faktury za swoje usługi w procedurze odwrotnego obciążenia, tj. bez podatku VAT i z wykazanym niemieckim numerem VAT Spółki.

16)Spółka nie decyduje o zatrudnieniu (przyjęciu i zwolnieniu) poszczególnych pracowników C Sp. z o.o. i najczęściej w ogóle nie zna nawet personaliów osób zatrudnionych przez tego kontrahenta (poza osobami wyznaczonymi jako osoby kontaktowe). Osoby te nie pozostają pod kierownictwem i do dyspozycji Spółki.

C. Magazyn konsygnacyjny dla D SARL w (…) Spółka w styczniu 2022 r. zawarło centralną umowę (…) D SARL na dostawę towarów do magazynów konsygnacyjnych utworzonych w różnych krajach, między innymi w Polsce. Spółka przemieszcza do wskazanego magazynu towary, a następnie D SARL pobiera je i zużywa do produkcji. Towary pobrane przez D SARL w okresie miesiąca są zbiorczo odsprzedawane przez Spółkę (model sprzedaży bezpośredniej). Pracownicy zespołu Obsługi Klienta A Sp. z o.o. okazjonalnie wspomagają Spółkę w kontaktach z klientem D SARL (wsparcie administracyjne - weryfikacja zamówienia klienta, raportu magazynowego). Wsparcie to jednak jest minimalne (nie większe niż 3 godz. miesięcznie). Zgodnie z umową to D SARL ma obowiązek zapewnić i udostępnić powierzchnię magazynową w wyznaczonym przez siebie obiekcie i będzie ostatecznie odpowiedzialna za jego obsługę, konserwację i sprzątanie. Towar uważa się za dostarczony do D SARL przez Spółkę w momencie jego wejścia na obszar składowania (moment dostawy). Towary uznaje się za zużyte przez D SARL w momencie ich usunięcia z obszaru magazynowania przez D SARL w celu wykorzystania w procesie produkcyjnym (moment konsumpcji). Ryzyko przechodzi na D SARL po zakończeniu dostawy. Przeniesienie własności przez Spółkę na D SARL następuje w momencie konsumpcji towarów przez D SARL. Powierzchnia magazynowa na terenie Polski zlokalizowana jest na terenie zakładu produkcyjnego D SARL (…). Opis warunków transakcji:

1)  Spółka nie jest uprawniona do wydawania bezpośrednio pracownikom D SARL jakichkolwiek instrukcji lub wytycznych dotyczących sposobu zużycia towarów. Spółka nie kontroluje ani nie nadzoruje pracowników D SARL w tym zakresie. D SARL zezwala na wstęp do magazynu pracownikom Spółki lub osobom działającym w jego imieniu za odpowiednim pisemnym powiadomieniem. Wizyty odbywają się w normalnych godzinach pracy, w celu przeprowadzania audytów jakościowych i procesowych.

2)  Spółka nie posiada w Polsce wystarczających zasobów, aby odbierać usługi świadczone przez inne podmioty. W szczególności pracownicy D SARL nie wspierają działalności Spółki i nie są w stanie odbierać usług świadczonych na rzecz tego podmiotu w Polsce.

3)  Spółka nie dysponuje powierzchnią magazynową - powierzchnią magazynową dysponuje D SARL.

4)  Spółka nie ma kontroli nad infrastrukturą techniczną i zasobami ludzkimi D SARL w Polsce, a jedynie przysługuje mu proste prawo do odstąpienia od umowy lub żądania bezpiecznego składowania towaru i obchodzenia się z nim zgodnie z rozsądnymi instrukcjami przekazanymi przez Spółkę. O braku kontroli nad zapleczem technicznym świadczy choćby to, że Spółka nie zna szczegółowych specyfikacji i list urządzeń technicznych tego kontrahenta, nie zajmuje się ich serwisowaniem, obsługą, zasilaniem lub zaopatrzeniem w paliwo. Spółka nie jest uprawniona do rozporządzania zasobami technicznymi i/lub ludzkimi w taki sam sposób, jakby była ich własnością.

5)  Spółka nie decyduje o zatrudnieniu (przyjęciu i zwolnieniu) poszczególnych pracowników D SARL i najczęściej w ogóle nie zna nawet personaliów osób zatrudnionych przez tego kontrahenta (poza osobami wyznaczonymi jako osoby kontaktowe). Osoby te nie pozostają pod kierownictwem i do dyspozycji Spółki.

D. Usługa napełniania dostarczonych surowców w mniejsze butelki nabywana od E Sp. z o.o. Spółka nabywa od E Sp. z o.o. kompleksową usługę polegającą na napełnianiu płynnych produktów w butelki a także:

a)  oznakowanie pojemników;

b)  napełnianie pojemników produktem dostarczonym przez Spółkę,

c)  paletyzacja i spinanie paczek,

d)  owijanie i znakowanie palet,

e)  zapewnienie identyfikowalności, w tym przygotowanie odpowiedniej dokumentacji,

f)  bezpłatne przechowywanie paczkowanych, gotowych produktów przez 21 dni,

g)  kompletacja do wysyłki,

h)  kontrola jakości napełnianych pojemników.

E Sp. z o.o.  dostarcza także opakowania i etykiety (ale jest to dodatkowy element świadczenia głównego jakim jest napełnianie butelek). Usługi świadczone są na podstawie umowy (…) w styczniu 2023 r. Spółka dostarcza z Niemiec do E Sp. z o.o.  produkty, które są przepakowywane do mniejszych butelek. Po napełnieniu Spółka przemieszcza produkty z powrotem do Niemiec. Spółka pozostaje właścicielem produktów podczas całego procesu wskazanego powyżej. W związku z tą transakcją, w Polsce Spółka nie posiada żadnych zasobów technicznych, ani personalnych. Spółka dodatkowo nabywa usługi transportu, cała reszta (utylizacja odpadów, logistyka, przechowywanie) świadczone jest w ramach kompleksowej usługi przez E Sp. z o.o. Ponadto:

1)  Spółka nie jest uprawniona do wydawania bezpośrednio pracownikom E Sp. z o.o.  jakichkolwiek instrukcji lub wytycznych dotyczących sposobu wykonywania usług. Spółka nie kontroluje, ani nie nadzoruje pracowników E Sp. z o.o. w tym zakresie. Chociaż wyznaczeni pracownicy Spółka lub osoby działające w imieniu Spółki mogą mieć prawo do przeprowadzania okresowych audytów w celu sprawdzenia zgodności E Sp. z o.o. z wymogami BHP i innymi instrukcjami Spółki. Przeprowadzenie audytu jest możliwe po wcześniejszym zawiadomieniu E Sp. z o.o. (co najmniej 15 dni roboczych przed żądaną datą audytu). Spółka nie ma nieograniczonego dostępu do obiektu E Sp. z o.o.

2)  Spółka nie ma żadnej kontroli nad zapleczem technicznym i kadrowym, a jedynie zwykłe prawo do odstąpienia od umowy lub żądania należycie wykonanej usługi. O braku kontroli nad zapleczem technicznym świadczy choćby to, że Spółka nie zna szczegółowych specyfikacji i list urządzeń technicznych tego kontrahenta, nie zajmuje się ich serwisowaniem, obsługą, zasilaniem lub zaopatrzeniem w paliwo.

3)  Spółka nie ma wpływu na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych usługodawcy ma zostać wykorzystana do wykonywania danej czynności/zadania. Spółka nie ma wpływu na to, które zasoby usługodawcy mają realizować usługi na rzecz Spółki ani na czas pracy tych zasobów osobowych.

4)  Usługodawca odpowiedzialny jest za konsekwencje w zakresie odpowiedzialności za należyte wykonanie umowy zawartej pomiędzy Spółką.

5)  Spółka nie decyduje o zatrudnieniu (przyjęciu i zwolnieniu) poszczególnych pracowników E Sp. z o.o. i najczęściej w ogóle nie zna nawet personaliów osób zatrudnionych przez tego kontrahenta (poza osobami wyznaczonymi jako osoby kontaktowe). Osoby te nie pozostają pod kierownictwem i do dyspozycji Spółki.

E. Produkcja na licencji Spółki udzielonej E Sp. z o.o..

Spółka na podstawie umowy (…) (umowa licencyjna dotycząca znaku towarowego) zawartej w sierpniu 2019 r. i późniejszych aneksów udzielił E Sp. z o.o. licencji na użycie znaku handlowego B przy sprzedaży produktu G (ze względu na tajemnicę handlową Spółka posługuje się skrótem, nazwa nie ma znaczenia dla stanu faktycznego). Spółka działając w ramach modelu dystrybucyjnego sprzedaje produkty do A Sp. z o.o., A Sp. z o.o. odsprzedaje je do E Sp. z o.o. Dostawa towaru odbywa się na podstawie umowy G. (…) zawartej w sierpniu 2019 r. i późniejszych aneksów. Transakcja ma charakter łańcuchowy: produkty transportowane są bezpośrednio od Spółka do magazynu ostatniego nabywcy uczestniczącego w transakcji - E Sp. z o.o., przy czym zarówno w ujęciu podatkowym, jak i w ujęciu cywilnoprawnym sprzedaż (i przejście własności towaru) z Spółką do A Sp. z o.o., a następnie z A Sp. z o.o. następuje w chwili dostawy towaru do magazynu E Sp. z o.o. E Sp. z o.o. zależnie od typu produktu miesza je z odpowiednią substancją chemiczną, wodą i sprzedaje jako gotowy produkt G. E Sp. z o.o. sprzedaje w Polsce produkt G. na licencji Spółki. Opłata za licencję nie jest fakturowana osobno, jest ujęta w wartości produktów sprzedawanych przez Spółkę, a dystrybuowanych przez A Sp. z o.o. Pomiędzy Spółką a E Sp. z o.o. nie występują żadne wzajemne rozliczenia z tytułu tej transakcji (brak również bezpośredniej płatności za opłatę licencyjną).

A Sp. z o.o. wystawia faktury na E Sp. z o.o. za sprzedaż produktów (opłata licencyjna jest wkalkulowana w cenę produktów). Opis warunków transakcji:

1)  Spółka nie posiada w Polsce wystarczających zasobów, aby odbierać usługi świadczone przez inne podmioty. W szczególności pracownicy E Sp. z o.o.  nie wspierają działalności Spółka i nie są w stanie odbierać usług świadczonych na rzecz tego podmiotu w Polsce.

2)  W związku z tą transakcją, w Polsce Spółka nie posiada żadnych zasobów technicznych, ani personalnych. Spółka nie korzysta z infrastruktury własnej ani wynajmowanej zlokalizowanej na terenie Polski (maszyny, biura, magazyny). Spółka nie posiada w Polsce infrastruktury technicznej (nieruchomości, urządzenia produkcyjne, środki transportu itp.).

3)  Spółka nie ma kontroli nad infrastrukturą techniczną i zasobami ludzkimi E Sp. z o.o. w Polsce, w szczególności Spółka nie ingeruje w proces produkcyjny produktu G., który przeprowadza E Sp. z o.o., a jedynie przysługuje mu prawo do odstąpienia od umowy lub żądania zachowania norm jakościowych oraz stosowania się do przepisów i specyfikacji, obchodzenia się z dostarczanymi produktami zgodnie z rozsądnymi instrukcjami przekazanymi przez Spółkę. O braku kontroli nad zapleczem technicznym świadczy choćby to, że Spółka nie zna szczegółowych specyfikacji i list urządzeń technicznych tego kontrahenta używanych przy produkcji produktu G., nie zajmuje się ich serwisowaniem, obsługą, zasilaniem lub zaopatrzeniem w paliwo. Spółka nie jest uprawniona do rozporządzania zasobami technicznymi i/lub ludzkimi w taki sam sposób, jakby była ich własnością.

4)  Spółka nie decyduje o zatrudnieniu (przyjęciu i zwolnieniu) poszczególnych pracowników E Sp. z o.o. i najczęściej w ogóle nie zna nawet personaliów osób zatrudnionych przez tego kontrahenta (poza osobami wyznaczonymi jako osoby kontaktowe). Osoby te nie pozostają pod kierownictwem i do dyspozycji Spółka.

F. Dostawa towaru oraz udzielenie licencji na recepturę.

W podobnym modelu jak dla transakcji z E Sp. z o.o. Spółka na podstawie umowy (…) (umowa na dostawę i udzielenie licencji) zawartej w marcu 2021 r. i późniejszych aneksów dostarcza surowce do produkcji (za pośrednictwem A Sp. z o.o.) oraz udziela Fa S.A. oraz Fb S.A. licencji na użycie receptury do produkcji substancji chemicznej. Także w tym wypadku Spółka działając w ramach modelu dystrybucyjnego sprzedaje surowce do A Sp. z o.o., która odsprzedaje je do Grupy F. Surowce dostarczane są na warunkach DDP i transportowane bezpośrednio od Spółki do Grupy F. Są to transakcje łańcuchowe, tzn. w momencie dostawy do Grupy G dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel (w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług) z Spółki na A Sp. z o.o., a następnie z A Sp. z o.o. na Grupę F. Spółka obciążą Grupę F kosztami udzielonej licencji w formie należności licencyjnych.

Opis warunków transakcji:

1)  Spółka nie posiada w Polsce wystarczających zasobów, aby odbierać usługi świadczone przez inne podmioty. W szczególności pracownicy Grupy F nie wspierają działalności Spółki i nie są w stanie odbierać usług świadczonych na rzecz tego podmiotu w Polsce.

2)  W związku z tą transakcją, w Polsce Spółki nie posiada żadnych zasobów technicznych, ani personalnych. Spółka nie korzysta z infrastruktury własnej ani wynajmowanej zlokalizowanej na terenie Polski (maszyny, biura, magazyny). Spółka nie posiada w Polsce infrastruktury technicznej (nieruchomości, urządzenia produkcyjne, środki transportu itp.).

3)  Spółka nie ma kontroli nad infrastrukturą techniczną i zasobami ludzkimi Grupy F w Polsce, w szczególności Spółka nie ingeruje w proces produkcji substancji chemicznej, za który odpowiedzialna jest Grupa F. Grupa F odpowiada za uzyskanie i utrzymanie wszelkich dalszych licencji, zezwoleń, zgód rządowych i rejestracji wymaganych do receptury, przechowywania, przepakowywania, transportu, dystrybucji i sprzedaży produktu finalnego.

4)  O braku kontroli nad zapleczem technicznym świadczy choćby to, że Spółka nie zna szczegółowych specyfikacji i list urządzeń technicznych tego kontrahenta używanych przy produkcji substancji, nie zajmuje się ich serwisowaniem, obsługą, zasilaniem lub zaopatrzeniem w paliwo. Spółka nie jest uprawniona do rozporządzania zasobami technicznymi i/lub ludzkimi w taki sam sposób, jakby była ich własnością.

5)  Spółka nie decyduje o zatrudnieniu (przyjęciu i zwolnieniu) poszczególnych pracowników Grupy F i najczęściej w ogóle nie zna nawet personaliów osób zatrudnionych przez tego kontrahenta (poza osobami wyznaczonymi jako osoby kontaktowe). Osoby te nie pozostają pod kierownictwem i do dyspozycji Spółki.

Podsumowując, aktywność ekonomiczna Spółki w Polsce nie jest tożsama z podstawową działalnością gospodarczą tego podmiotu prowadzoną w jego siedzibie (Niemcy). W szczególności działalność gospodarcza Spółki prowadzona w Niemczech jest znacznie bardziej złożona. Mianowicie w Niemczech prowadzona jest cała (w sensie kolejnych funkcji ekonomicznie istotnych) działalność operacyjna (produkcyjna i handlowa) Spółki. Wszystkie umowy, w tym handlowe, dotyczące zakupu i sprzedaży towarów są zawierane/podpisywane przez Spółkę w Niemczech. Wszelkie negocjacje oraz czynności prawne i faktyczne zmierzające do zawarcia umów handlowych przez Spółkę, zarządzanie finansami i płatnościami są prowadzone/podejmowane w Niemczech i przez personel zatrudniony w Niemczech. Natomiast zakres czynności wykonywanych w Polsce jest ograniczony do kilku specyficznych funkcji. Mianowicie jest to wyłącznie magazynowanie, logistyka, dystrybucja (załadunek, rozładunek, etykietowanie) towarów, zarządzanie zapasami.

Wszystkie pozostałe funkcje: produkcja, (…), zakup surowców, kontrola jakości, podpisywanie umów, realizacja zamówień, zamawianie transportu, opracowywanie strategii rynkowej i marketingowej, obsługa klienta końcowego w przypadku modelu sprzedaży bezpośredniej (w modelu dystrybucyjnym za obsługę klienta końcowego odpowiada dystrybutor) odbywają się poza granicami Polski i wykonywane są przez personel znajdujący się w Niemczech. Aktywność Spółki w Polsce ma charakter pomocniczy/poboczny w stosunku do działalności prowadzonej w siedzibie Spółki i polega na wspieraniu procesu dystrybucji towarów. Główne decyzje dotyczące działań podejmowanych w Polsce nie zapadają w Polsce. W Polsce Spółka nie posiada żadnych zasobów technicznych ani personalnych do własnej dyspozycji. Spółka nie dysponuje nieruchomościami, ruchomościami (poza towarami w magazynach albo w transporcie), ani środkami trwałymi w Polsce (poza wózkami widłowymi, które wynajmowane są spółce (…)). Dodatkowo w modelu sprzedaży dystrybucyjnej, A Sp. z o.o. (dystrybutor), nabywając towary od Spółki i sprzedając je finalnemu odbiorcy, działa we własnym imieniu i na własne ryzyko. W stosunku do swojego klienta A Sp. z o.o. odpowiada za dystrybucję, logistykę, realizację zamówień, obsługę klienta i fakturowanie, ogólną administrację. Działa wówczas we własnym imieniu, a nie w imieniu Spółki. Spółka nabywa od Polskich dostawców niepowiązanych: usługi ściśle związane z transakcjami opisanymi w lit. A - F powyżej, tj. usługi zarządzania logistyką, magazynowania towarów, usługi recyklingu opakowań, usługi transportowe, usługi napełniania surowców, usługi wsparcia agencji celnej; usługi związane z wprowadzaniem nowych produktów na rynek i koniecznością spełnienia prawem określonych wymogów - usługi badawczo-rozwojowe, badania i analizy laboratoryjne, oceny substancji chemicznych, doradztwo prawne i patentowe.

Od A Sp. z o.o. Spółka nabywa:

1)  usługi wsparcia procesów zakupowych: koordynowanie i kontrolowanie procesów zakupowych w obszarze logistycznym;

2)  usług wsparcia regionalnego (w zakresie rozliczeń podatkowych w ramach polskiej rejestracji VAT; wsparcie w obszarze EHS - bezpieczeństwo środowiskowe, produktu, transportu, logistyki oraz komunikacji - reprezentowanie firmy w mediach, na konferencjach branżowych),

3)  usługi wsparcia w zakresie badania i rozwoju produktów rolniczych,

4)  usługi wsparcia przy różnych projektach marketingowych,

5)  inne refaktury kosztów.

Wszystkie powyższe usługi (za wyjątkiem usług recyklingu) są opodatkowane w procedurze odwrotnego obciążenia, tj. bez podatku VAT i z wykazanym na fakturach niemieckim numerem VAT Spółki. Podczas wpisu do rejestru BDO (Baza Danych Odpadowych) Spółki  wskazało magazyn prowadzony przez W jako adres miejsca prowadzenia działalności. Spółka otrzymuje od R faktury wystawione za wyświadczone usługi recyklingowe opodatkowane stawką 23% VAT. Spółka jednak nie odlicza VAT, gdyż uważa, że transakcja została błędnie opodatkowana w Polsce. Spółka jest spółką dominującą w grupie A i bezpośrednim udziałowcem A Sp. z o.o., w związku z tym Spółka świadczy szereg usług o charakterze koordynacyjnym, projektowym, wsparcia funkcjonalnego w różnych obszarach na rzecz podmiotów zależnych również tych mających siedzibę działalności w Polsce (m.in. do A Sp. z o.o.). Do głównych usług świadczonych na rzecz podmiotów zależnych w Polsce należą:

1) umowa o podziale kosztów wspólnych;

2) usług wsparcia funkcjonalnego w różnych obszarach działalności;

3) refaktury kosztów projektowych i pozostałych;

4) refaktury kosztów ubezpieczeń;

5) refaktury kosztów usług związanych z transferem personelu;

6) usługi wsparcia techniczno-inżynieryjnego;

7) usługi IT (w tym licencje na software);

8) leasing wózków widłowych;

9) usługi rejestracji substancji chemicznych;

10) usługi finansowe (koordynacja systemu cash-pooling, pośrednictwo w transakcjach hedgingowych, udzielanie gwarancji).

We wrześniu 2023 roku nastąpiło przejście pracownika Spółki do A Sp. z o.o. - na stanowisko (…). Osoba ta zawarła umowę o pracę z A Sp. z o.o., a jej status jako pracownika Spółka uległa zawieszeniu. Osoba ta przebywa i wykonuje pracę w Polsce, powierzone zadania realizuje wyłącznie w interesie i na rzecz A Sp. z o.o., nie ma żadnego upoważnienia do działania w imieniu Spółka. Zakres obowiązków tej osoby w A Sp. z o.o. różni się od zakresu obowiązków, jaki miała ona w Spółce. Poprzednim miejscem pracy tej osoby nie była Polska, natomiast aktualne miejsce wykonywania obowiązków to Polska. Działalność gospodarcza Spółka w Niemczech. Jako notowana na giełdzie spółka dominująca w Grupie A, Spółka zajmuje centralną pozycję: bezpośrednio lub pośrednio posiada udziały w spółkach należących do grupy A, a także jest jedną z największych firm operacyjnych całej grupy.

Grupa A składa się z jedenastu działów operacyjnych, które są pogrupowane w sześć segmentów w następujący sposób:

a)  Chemikalia: produkty petrochemiczne, półprodukty,

b)  Materiały: materiały użytkowe, monomery,

c)  Rozwiązania przemysłowe: dyspersje i żywice, chemikalia użytkowe,

d)  Technologie powierzchniowe: katalizatory, powłoki,

e)  Odżywianie i pielęgnacja: chemia pielęgnacyjna, odżywianie i zdrowie,

f)  Rozwiązania rolnicze.

Działalność operacyjna Spółka stanowi część globalnej działalności Grupy A i jest zarządzana przez odpowiednie działy i jednostki biznesowe w oparciu o wskaźniki efektywności Grupy A. Kamieniami węgielnymi organizacji A są działy operacyjne, jednostki usługowe, regiony i Centrum Korporacyjne. Pięć jednostek usługowych świadczy konkurencyjne usługi dla działów operacyjnych i lokalizacji w obszarach finansów; zasobów ludzkich; ochrony środowiska; zdrowia; bezpieczeństwa i jakości; własności intelektualnej; komunikacji; zaopatrzenia; łańcucha dostaw i doradztwa wewnętrznego. Centrum Korporacyjne wspiera Zarząd Dyrektorów Wykonawczych w kierowaniu spółką jako całością, realizując zadania z następujących obszarów: strategia, finanse i controlling, prawo i podatki, ochrona środowiska, zdrowie, bezpieczeństwo i jakość, zasoby ludzkie, komunikacja, relacje inwestorskie, audyt korporacyjny oraz jednostka akceleratora zerowej emisji netto. Dziesięć z jedenastu oddziałów operacyjnych posiada zakłady produkcyjne w (…) w Niemczech. Z siedziby w (…) Spółka dostarcza produkty i usługi do około 6 500 klientów z różnych branż w prawie każdym kraju świata. Portfolio klientów Spółka obejmuje zarówno głównych klientów globalnych, jak i średnie przedsiębiorstwa oraz konsumentów końcowych. Spółka osiąga dochody z działalności produkcyjnej jak również ze sprzedaży produktów innych spółek Grupy A.

W swojej głównej siedzibie w (…) w Niemczech Spółka zatrudniała na (…) 2022 r. (…) pracowników. W 2022 roku Spółka osiągnęła (…) ze sprzedaży, cała Grupa A osiągnęła (…) ze sprzedaży, w tym (…) w Polsce. Spółka w Niemczech, w (…), posiada kompleks produkcyjny o powierzchni (…)., który jest największym na świecie zintegrowanym kompleksem chemicznym. Na jego obszarze znajduje się około (…) nowocześnie wyposażonych zakładów produkcyjnych oraz około (…) budynków. Transakcje opisane w punktach A-F nie są objęte postępowaniem podatkowym, kontrolą podatkową lub celno-skarbową oraz w opisanym zakresie sprawy nie zostały rozstrzygnięte co do ich istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że A Sp. z o.o. świadczy następujące usługi na rzecz Spółka:

1) usługi wsparcia procesów zakupowych: koordynowanie i kontrolowanie procesów zakupowych w obszarze logistycznym;

2) usług wsparcia regionalnego (w zakresie rozliczeń podatkowych w ramach polskiej rejestracji VAT; wsparcie w obszarze EHS - bezpieczeństwo środowiskowe, produktu, transportu, logistyki oraz komunikacji - reprezentowanie firmy w mediach, na konferencjach branżowych),

3) usługi wsparcia w zakresie badania i rozwoju produktów rolniczych,

4) usługi wsparcia przy różnych projektach marketingowych,

5) inne refaktury kosztów. A Sp. z o.o. jako niezależny podmiot gospodarczy, samodzielnie określa sposób realizacji tych usług, niezależnie decyduje o zasobach osobowych, technicznych, czy rzeczowych zaangażowanych do ich realizacji.

Spółka nie ma wpływu na to, które zasoby A Sp. z o.o. mają realizować usługi, ani na czas pracy zasobów osobowych. Spółka ma natomiast wpływ na zakres realizowanych usług, który określany jest każdorazowo w umowach zawartych pomiędzy podmiotami. Spółka określa zakres i cel, jaki ma zostać osiągnięty, bez wskazywania precyzyjnych wytycznych, w szczególności w zakresie wykonywania codziennych czynności przez zasoby A Sp. z o.o. Spółka nie posiada więc bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi, rzeczowymi, ani technicznymi A Sp. z o.o. wykorzystywanymi do świadczenia usług na swoją rzecz. Spółka nie jest uprawniona do rozporządzania zasobami technicznymi i/lub ludzkimi w taki sam sposób, jakby była ich własnością.

Spółka nie ma wpływu na to jaka część zasobów osobowych/ technicznych/rzeczowych A Sp. z o.o. ma zostać wykorzystana zarówno w dystrybucji towarów w ramach modelu dystrybucyjnego, wsparcia administracyjnego w postaci obsługi klienta D SARL, czy świadczenia pozostałych usług wymienionych powyżej.

Spółka nie posiada nieograniczonego dostępu do magazynu wynajmowanego od B Sp. z o.o., C Sp. z o.o., D SARL. Co prawda wyznaczeni pracownicy Spółka lub osoby działające w jej imieniu mogą mieć prawo do przeprowadzania audytów jakościowych i procesowych oraz będą mieć dostęp do magazynu, ale będzie to możliwe w standardowych godzinach pracy, w towarzystwie pracowników operatora magazynu i po poinformowaniu kierownika magazynu (dotyczy B Sp. z o.o., C Sp. z o.o.). D SARL ma prawo zezwolić na wstęp do magazynu pracownikom Spółka lub osobom działającym w jego imieniu za odpowiednim pisemnym powiadomieniem. Wizyty odbywają się w normalnych godzinach pracy magazynu, jedynie w celu przeprowadzania audytów jakościowych i procesowych.

Kontrahenci Spółki: B Sp. z o.o., C Sp. z o.o., D SARL, E Sp. z o.o. oraz Grupa F. są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku VAT. Spółka nie posiada wiedzy na temat statusu D SARL jako podmiotu posiadającego stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Towary sprzedawane są do D SARL, miejscem dostawy tych towarów jest (…).

Transport towarów w transakcjach opisanych w punktach A-F nie jest dokonywany w całości poza terytorium Unii Europejskiej. Towary transportowane są głównie pomiędzy następującymi krajami:

1. B Sp. z o.o. - towary transportowane są z Belgii do magazynu S w Polsce i następnie transportowane z magazynu do klienta w Polsce

2. C Sp. z o.o.- towary transportowane są najczęściej z Niemiec, Hiszpanii, Szwajcarii, Francji, Włoch do magazynu C Sp. z o.o. w Polsce, a następnie transportowane są z magazynu do Polski, Litwy, Łotwy, Estonii, Danii, Słowacji, Węgier.

3. D SARL - towary transportowane są z Niemiec do magazynu konsygnacyjnego w Polsce.

4. E Sp. z o.o. - produkty transportowane są z Niemiec do Polski, w przypadku usług napełniania produktów w mniejsze butelki świadczonych przez E Sp. z o.o. produkty są z powrotem transportowane do Niemiec.

5. Grupa F - towary transportowane z są z Niemiec lub Hiszpanii do klienta w Polsce. Podsumowując, w przypadku żadnego z ww kontrahentów nie ma miejsca sytuacja, by transport był w całości dokonywany poza terytorium Unii Europejskiej

Pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1)  Czy Spółka prawidłowo uznaje, że ze względu na przedstawiony stan faktyczny nie posiada na terytorium Polski „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w rozumieniu przepisów ustawy o VAT ?

2)  Czy Spółka w związku z przedstawionym stanem faktycznym będzie mieć obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (dalej: KSeF)?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Ad 1

Zdaniem Państwa, Spółka ze względu na przedstawiony stan faktyczny nie posiada na terytorium Polski „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska

1)Koncepcja stałego miejsca prowadzenia działalności.

Ustawa o VAT, jak i przepisy wykonawcze do niej, nie zawierają definicji pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” (dalej także: „SMPD”). Termin ten ma swoje źródło i definicje w Rozporządzeniu, którego przepisy nie wymagają implementacji do prawa krajowego, ale są bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia: „na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE (dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz. Urz. UE L. 347/1 z dnia 11 grudnia 2006 r., dalej „Dyrektywa VAT”) „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika (...), które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Zgodnie z Rozporządzeniem SMPD powstanie, gdy na terytorium państwa innego, niż państwo, w którym podatnik posiada siedzibę działalności gospodarczej, będzie istniało zaplecze techniczne i personalne umożliwiające temu podmiotowi odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, przy czym obydwie te przesłanki muszą być spełnione łącznie. Ponadto, zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada SMPD. Zgodnie z pkt. 14 preambuły do Rozporządzenia wyjaśnienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej powinno dokonywać się w oparciu o orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „Trybunał” lub „TSUE”).

Cechy, czy też kryteria wyznaczające SMPD zostały sformułowane przez Trybunał w różnych wyrokach, między innymi w wyroku w sprawie C-168/84 (Gunter Berkholz), gdzie wskazano, że „(...) usług tych nie można uznać za świadczone w miejscu prowadzenia działalności innym, niż miejsce siedziby usługodawcy, chyba, że to miejsce prowadzenia działalności jest pewnych minimalnych rozmiarów oraz stale obecne są w nim zasoby zarówno ludzkie, jak i techniczne konieczne do świadczenia usług.” W Wyroku w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sari) Trybunał wskazał, że: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (...) Stałym przedsiębiorstwem nie jest trwałe urządzenie używane przez danego przedsiębiorcę do działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym, takiej jak rekrutacja pracowników lub zakup środków technicznych koniecznych dla wykonywania działalności przedsiębiorcy”.

W innym wyroku C-390/96 (Lease Plan Luxembourg SA) Trybunał stwierdził, że: „Jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie”. Przykładowo w wyroku TSUE w sprawie C- 931/19 (Titanium Ltd), uznano, że „nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu zarówno dyrektywy 2006/112, jak i dyrektywy 2006/112 ze zm”.

W wyroku w sprawie C-190/95 (ARO Lease BV) Trybunał uznał, w pkt. 16 wyroku, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to, zdaniem TSUE, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi mieć możliwość sporządzania umów bądź podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. W wyroku w sprawie C-605/12 (Welmory Sp. z o.o): zdefiniowano SMDP następująco: „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 44 zdanie drugie dyrektywy VAT oznacza miejsce, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Własne zaplecze personalne i techniczne nie jest w tym celu konieczne, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego”.

W wyroku w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL) TSUE orzekł w pkt 27, że „spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”. W pkt 48 wyroku TSUE stwierdził, że aby móc przyjąć, że spółka zależna stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności dla spółki mającej siedzibę w drugim państwie członkowskim, spółka ta musi dysponować zasobami technicznymi i ludzkimi spółki zależnej tak, jakby były jej własnym. W pkt 54 wyroku TSUE orzekł, że zasoby ludzkie, które spółka zależna udostępniła spółce mającej siedzibę w innym państwie członkowskim, nie mogą być brane pod uwagę przy uznaniu istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności, ponieważ „to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług.” TSUE w wyroku w sprawie C- 547/18 (Dong Yang Electronics) stwierdził, że „usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną”.

Podobnie wypowiedziała się Rzecznik Generalna Juliane Kokott w opinii w tej samej sprawie: „Artykuł 44 dyrektywy VAT odnosi się bowiem do podatnika, który posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej w jednym miejscu, a stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w innym miejscu. Jednakże spółka dominująca i spółka zależna nie są jednym podatnikiem, lecz dwoma podatnikami”. W wyroku w sprawie C- 232/22 (Cabot Plastics Belgium SA), Trybunał stwierdził, że „podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią Europejską, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim”.

Podsumowując, nie każdy rodzaj działalności będzie prowadził do powstania SMPD. Dopiero łączne spełnienie cech wymienionych w Rozporządzeniu i wyrokach Trybunału kreuje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności. Analiza Rozporządzenia i orzecznictwa TSUE potwierdza, że aby stwierdzić, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, łącznie muszą być spełnione następujące warunki:

a) miejsce działalności charakteryzuje się wystarczającą stałością;

b) miejsce działalności charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, aby umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności;

c) działalność prowadzona w tym miejscu jest niezależna w stosunku do działalności głównej.

Z uwagi na fakt, że wyżej wymienione cechy muszą być spełnione łącznie, to nie spełnienie chociażby jednej z nich, sprawia, że nie można uznać, że aktywność danego podmiotu na terytorium danego państwa członkowskiego powinna zostać rozpoznana jako posiadanie przez niego SMPD w rozumieniu przepisów o VAT.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności było również przedmiotem wyroków sądów administracyjnych i interpretacji podatkowych w Polsce. Jako przykładowe można wymienić:  

a)  wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej również: „NSA”) z dnia 19 maja 2022 r., sygn. I FSK 968/20: „nie można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej” zagranicznego usługobiorcy (...), jeżeli to samo zaplecze personalne i techniczne, które ma zostać udostępnione spółce zagranicznej przez spółkę krajową i które zdaniem organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki zagranicznej w kraju, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka krajowa świadczy usługi na rzecz spółki zagranicznej”. Teza ta została następnie rozwinięta w samym uzasadnieniu wyroku, w którym wskazano, że to samo zaplecze personalne i techniczne „nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług”.

b)  Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2011 r., o sygn. III SA/Wa 3326/10: „nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług”.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W stanie faktycznym Spółki nie spełnione pozostają przesłanki wskazujące na istnienie stałego miejsca działalności. Spółka nie posiada w Polsce zaplecza personalnego i technicznego, które mogłoby umożliwić jej odbiór i świadczenie usług w Polsce ani nie podejmuje w Polsce decyzji dotyczących prowadzonej działalności gospodarczej. W przypadku stanu faktycznego opisanego w punkcie B wpływu na istnienie SMPD w Polsce nie ma też to, że w rejestrze BDO dla Spółki wskazano adres magazynu Spółki jako miejsce prowadzenia działalności. W żadnym wypadku nie są to kryteria warunkujące istnienie lub nieistnienie SMPD w Polsce.

Spółka poniżej przedstawia analizę trzech głównych przesłanek o istnieniu SMDP w Polsce:

2) Zaplecze personalne

Zdaniem Spółki Spółka w Polsce nie posiada odpowiedniej infrastruktury w zakresie zaplecza personalnego, a więc nie spełniona jest cecha, która jest niezbędna dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka jak zaznaczono w opisie stanu faktycznego, nie posiada w Polsce jakichkolwiek zasobów ludzkich, gdyż nie zatrudnia na terytorium Polski żadnych pracowników. Na terytorium Polski nie przebywają osoby uprawnione do podejmowania w jej imieniu jakichkolwiek decyzji, czy działań. Wszelkie decyzje dotyczące prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej są podejmowane przez pracowników Spółki w głównej siedzibie w Niemczech. Nie sposób uznać, że pracownicy, zleceniobiorcy czy podwykonawcy kontrahentów świadczących usługi magazynowania, logistyczne, napełniania surowców, prowadzących magazyny konsygnacyjne (podmiotów trzecich), podmiotów zajmujących się produkcją na licencji oraz podmiotów powiązanych dokonujących odsprzedaży towarów nabywanych od Spółki w modelu dystrybucyjnym stanowią zaplecze personalne Spółki. Personel kontrahentów działa wyłącznie na rzecz swojego pracodawcy/zleceniodawcy i pozostaje do jego dyspozycji. Spółka nie posiada żadnej kontroli nad pracownikami, zleceniodawcami, czy podwykonawcami swoich kontrahentów. Spółka nie decyduje o zatrudnieniu (przyjęciu i zwolnieniu) poszczególnych pracowników u swoich kontrahentów i najczęściej w ogóle nie zna nawet personaliów osób swoich kontrahentów (poza osobami wyznaczonymi jako osoby kontaktowe), którzy zajmują się usługami dla Spółki, co dowodzi, że nie pozostają oni pod kierownictwem i do dyspozycji Spółki.

Powyższe stanowisko potwierdzają liczne interpretacje indywidualne, wyroki sądów i TSUE m.in.:

a)  Wyrok TSUE w sprawie C-547/18 (Dong Yang Electronics): „Z powyższych uwag wynika, że usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną”,

b)  Wyrok TSUE w sprawie C-605/12 (Welmory sp. z o.o.): „Okoliczność, że działalność gospodarcza dwóch spółek związanych umową o współpracy tworzy ekonomicznie nierozerwalną całość, a z jej rezultatów korzystają zasadniczo konsumenci w Polsce, nie ma znaczenia przy stwierdzeniu, czy spółka cypryjska posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Jak bowiem słusznie podkreśliły spółka polska, rząd cypryjski i Komisja Europejska, należy odróżnić usługi świadczone przez spółkę polską na rzecz spółki cypryjskiej od usług świadczonych przez tę ostatnią na rzecz konsumentów w Polsce. Chodzi o odrębne świadczenie usług, które podlegają różnym systemom VAT”,

c)  Wyrok TSUE w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL): „Niemniej jednak, biorąc pod uwagę, że osoba prawna, choćby miała tylko jednego klienta, powinna wykorzystywać zaplecze techniczne i personalne, którym dysponuje na własne potrzeby, jedynie w przypadku ustalenia, że ze względu na mające zastosowanie postanowienia umowne spółka niemiecka dysponowała zapleczem technicznym i personalnym spółki rumuńskiej, tak jakby było jej własnym, spółka niemiecka mogłaby dysponować strukturą, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Rumunii, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego”,

d)  Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 lipca 2017, o sygn. akt III SA/WA 1979/16, WSA: „W ocenie Sądu należy bowiem podzielić stanowisko zaprezentowane w skardze, że choć personel taki nie musi być „własny” (jak wyżej wskazał Sąd, w pełni akceptowalny jest outsourcing), to jednak wymagane jest określone władztwo nad takim personelem. Usługi zawsze przecież wykonuje jakiś personel, toteż pominięcie tego wymogu władztwa oznaczałoby, że to kryterium jest spełnione zawsze, niezależnie od zakresu uprawnień podmiotu do władczego kierowania takim personelem, sprawowania nad nim kontroli albo narzucania sposobu wykonywania zleconej usługi”,

e)  Wyrok z dnia 29 lipca 2021 r., sygn. akt. I FSK 660/18 NSA: „Z powyższej opinii wynika, że w przypadku, gdy przedsiębiorca zagraniczny wykorzystuje znajdujące się w kraju zaplecze personalne i techniczne innego podmiotu, dla wypełnienia kryterium „stałości” przy ocenie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej konieczne jest: - zawarcie umów o świadczeniu usług lub umów najmu dotyczących zaplecza technicznego i personalnego, które nie podlegają rozwiązaniu w krótkim czasie, - posiadanie przez zagraniczny podmiot kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym oraz dysponowanie nim w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby własność zagranicznego podatnika. (...) Zgodzić należy się ze skarżącą, że jak wynika z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, spółka nie posiada w Polsce własnych pracowników, którzy wykonywaliby na jej rzecz jakiekolwiek czynności. E nabywa w Polsce usługi od E., które realizowane są poprzez pracowników zatrudnionych przez E. Jednakże ani E. ani jej pracownicy nie podlegają instrukcjom ani kontroli wnioskodawcy. E. dysponuje swobodą w kwestii doboru środków, jakimi realizuje postanowienia umów zawartych z E., czasu, w jakim wykonuje ww umowy oraz organizacji pracy. E. odpowiada wobec E. wyłącznie za rezultat wykonywanych usług, nie zaś za sposób ich wykonania”,

f)   Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 15 stycznia 2019 r., o sygn. akt III SA/Gl 909/18: „Zatem badając przedmiotowy stan faktyczny organ interpretacyjny niezasadnie  przyjął, iż Skarżąca posiadała wystarczające zaplecze o charakterze technicznym i personalnym w kraju aby uznać, że posiada stałe miejsce prowadzenia działalności. Skarżąca bowiem decydując się wyłącznie na zakup usług pakowania, konfekcjonowania i magazynowania towarów zgodnie z doręczonymi pracownikom Partnera zaleceniami centrali Spółki w Niemczech - nie stworzyła w Polsce miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pracownicy byli bowiem zatrudnieni przez Partnera, nie działali w imieniu Skarżącej ani na jej rzecz; nie mieli jakiejkolwiek swobody działania ani prawa decyzji; wyłącznie wykonywali konieczne czynności wynikające z zakresu zlecenia usługi przez Skarżącą. Na terenie magazynu Strona nie posiada wyznaczonego, wyodrębnionego obszaru tylko do własnej dyspozycji i składowania swoich towarów (okoliczność taka nie wynika z opisu stanu faktycznego); nie mogła wpływać na metody i warunki składowania; nie miała jakiegokolwiek władztwa nad sposobem wykonywania usług pakowania, konfekcjonowania czy magazynowania. (...) Fakt ewentualnego sprawdzania przez przedstawiciela Spółki czy prawidłowo wykonywane są zakupione od Partnera usługi również nie powoduje innej oceny statusu prawnego obu podmiotów i przyjęcie, że nadzorowana jest działalność usługodawcy; jest to bowiem zwykła w obrocie gospodarczym weryfikacja jakości i prawidłowości zakupionych usług. Na zakończenie zauważyć także należy, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, a podatnikowi musi jednak przysługiwać, na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności, porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym - to wbrew twierdzeniom organu interpretacyjnego - działalność Spółki w Polsce nie wyczerpuje powyższych warunków, gdyż ogranicza się jedynie do nabycia usług związanych z logistyką sprzedaży jej towarów”,

g)  interpretacja indywidualna z dnia 22 lipca 2022 r., 0112-KDIL1- 3.4012.177.2022.2.MR: „Sam fakt nabywania od Spółki XA usługi produkcji na zlecenie przez XS, nie oznacza, że zaplecze osobowe pozostaje w bezpośredniej zależności od Wnioskodawcy i stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności. Należy ponownie podkreślić, że co prawda do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym”.

W związku z tym, aby przypisać podatnikowi istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju nie wystarcza samo korzystanie z cudzych zasobów personalnych i technicznych - wymagana jest równocześnie kontrola podatnika nad tymi cudzymi zasobami, jakby były to własne zasoby danego podatnika. Bez znaczenia pozostaje także fakt, że Spółka i A Sp. z o.o. należą do Grupy. W ocenie spółki w opisanym stanie faktycznym, nabywanie przez Spółkę usług od B Sp. z o.o., C Sp. z o.o., E Sp. z o.o. współpraca z D SARL, Grupą F oraz A Sp. z o.o. nie są równoznaczne z nabywaniem prawa do dysponowania zasobami ludzkimi dostawców usług czy kontrahentów bądź kontroli nad ich zapleczem personalnym. Mając na uwadze przedmiot działalności gospodarczej Spółki, nie można uznać, że pracownicy spółek B Sp. z o.o., C Sp. z o.o., D SARL, E Sp. z o.o.  Grupy F czy również A Sp. z o.o. stanowią zaplecze personalne dla potrzeb działalności wykonywanej przez Spółkę. Działalność gospodarcza (produkcyjna i handlowa) Spółki wykonywana w Niemczech jest znacznie bardziej złożona, w Polsce natomiast dokonywane są funkcje poboczne związane z dystrybucją towarów, przyjmowaniem do magazynu, przechowywaniem, przygotowaniem do transportu etc). W ramach usług świadczonych przez E Sp. z o.o dokonywane są czynności przepakowywania surowców w mniejsze butelki, co stanowi jedynie element większego procesu produkcji, dystrybucji i sprzedaży towarów, który zarządzany jest przez Spółka z terytorium Niemiec. W szczególności w przypadku dostawy towarów do magazynu konsygnacyjnego i sprzedaży towarów do D SARL, Spółka nie ingeruje ani w proces wykorzystania towarów przez D SARL w procesie produkcji ani w ewentualną dalszą dystrybucje tych towarów. To D SARL prowadzi magazyn konsygnacyjny i odpowiada za fizyczną obsługę towarów w magazynie. W szczególności w przypadku sprzedaży do E Sp. z o.o czy Grupy F licencji na produkcję Spółka nie ingeruje ani w proces produkcji ani dystrybucji tego produktu. Produkcją i sprzedażą do końcowych odbiorców zajmuje się E Sp. z o.o i Grupa F i robią to na własne ryzyko i we własnym imieniu. W tym miejscu należy jeszcze raz odnieść się do wyroku Trybunału w sprawie C333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL) i podkreślić, że zasoby ludzkie, które są wykorzystywane do świadczenia usług na rzecz Spółka w Polsce nie mogą jednocześnie zostać uznane za zasoby personalne Spółki służące do świadczenia przez nią usług. Dodatkowo B Sp. z o.o., C Sp. z o.o., D SARL, E Sp. z o.o., Grupa F pozostają odpowiedzialne za własne zaplecze i świadczą usługi na własne ryzyko. Przywołując wyrok TSUE C-232/22 (Cabot Plastics Belgium SA) należy podkreślić, że kontrahenci Spółki pozostają odpowiedzialni za własne zaplecze i świadczą usługi we własnym imieniu i na własne ryzyko, a więc „umowa o świadczenie usług, choć wyłączna, nie skutkuje sama w sobie tym, że zaplecze tego usługodawcy staje się zapleczem jego klienta”. Podsumowując w związku z tym, że Spółka nie posiada w Polsce własnego personelu ani nie ma dostępu do personelu, którym mogłaby dysponować jak własnym, to nie spełniona została przesłanka o istnieniu SMPD w Polsce.

3)Zaplecze techniczne

Spółka nie posiada w Polsce infrastruktury wystarczającej do prowadzenia niezależnej działalności. Spółka wynajmuje w Polsce powierzchnie magazynowe, które nie są jej własnością, Spółka nie ma do nich nieograniczonego dostępu. Nabywane przez spółkę usługi magazynowania mają charakter kompleksowych usług zarządzania logistyką i przechowywania towarów, a nie polegają na udostępnieniu konkretnej powierzchni nieruchomości. Nie można uznać więc, że wynajmowany magazyn charakteryzuje się wystarczającą stałością, aby stanowił zaplecze techniczne Spółki, a co za tym idzie prowadził do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka dostarcza towary do magazynu konsygnacyjnego D SARL, ale nie wynajmuje od D SARL powierzchni, nie jest właścicielem tego magazynu, nie ma do niego nieograniczonego dostępu. To D SARL czerpie korzyść i ponosi ryzyko związane z przechowywaniem towarów w magazynie konsygnacyjnym. Nie można uznać więc, że magazyn konsygnacyjny D SARL charakteryzuje się wystarczającą stałością, aby stanowił zaplecze techniczne Spółki, a co za tym idzie prowadził do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka dostarcza produkty do , ale nie wynajmuje powierzchni magazynowej, nie jest właścicielem infrastruktury, w której następuje napełnianie produktu w mniejsze butelki. Cała infrastruktura należy do E Sp. z o.o. i to E Sp. z o.o. używa jej w celu świadczenia usług na rzecz Spółka. Nie można uznać więc, że infrastruktura techniczna E Sp. z o.o. (magazyn, urządzenia do napełniania butelek etc) stanowi stałe zaplecze techniczne Spółki, a co za tym idzie prowadzi do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka udzielając E Sp. z o.o.  licencji na użycie znaku handlowego A przy produkcji i sprzedaży produktu G. nie korzysta z żadnej infrastruktury technicznej na terenie Polski. Cała infrastruktura należy do E Sp. z o.o. i to E Sp. z o.o. używa jej w procesie mieszkania produktów nabywanych od A Sp. z o.o. z glikolem monoetylenowym, wodą i sprzedaje jako gotowy produkt. Produkty przetransportowane do E Sp. z o.o. są sprzedawane i przechowywane w Polsce już jako produkty własności E Sp. z o.o.. Podobnie w przypadku udzielenia Grupie G licencji na użycie receptury do produkcji substancji chemicznej.

Nie można uznać więc, że infrastruktury techniczne E Sp. z o.o. i Grupy F stanowią stałe zaplecze techniczne Spółki, a co za tym idzie prowadzą do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie posiada na terenie kraju infrastruktury technicznej, w szczególności maszyn, czy innych urządzeń niezbędnych do niezależnego wykonywania działalności gospodarczej. Infrastruktura kluczowa do prowadzenia działalności Spółki znajduje się poza Polską. Realizując transakcje w modelu dystrybucyjnym Spółka przemieszcza do Polski towary i surowce, które przechowywane są w magazynie prowadzonym przez niezależnego kontrahenta (opisane w punktach A, B i C). To B Sp. z o.o., C Sp. z o.o., D SARL używają magazynu jako zaplecza technicznego do świadczenia usługi na rzecz innych podmiotów. Nie można więc uznać, że magazyn należy do zaplecza technicznego Spółki, gdyż proces sprzedaży i dystrybucji w Spółce jest w całości zarządzany w jej siedzibie w Niemczech. Spółka przemieszcza surowce w celu ich napełniania do mniejszych butelek (D), czy też w celu dalszego procesu produkcji (E i F) jednak ze względu na charakter tej działalności, nie można uznać, że infrastruktura znajdująca się w tych miejscach służy Spółka jako zaplecze techniczne wystarczające dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Fakt dostawy produktów do E Sp. z o.o. i zakup usługi napełniania w mniejsze butelki pozostaje w ścisłym związku z przyjętym modelem biznesu, który polega na przekazaniu tych funkcji wyspecjalizowanemu podmiotowi zewnętrznemu. Napełnione i opakowane produkty przesyłane są z powrotem do Niemiec, skąd są dystrybuowane do sprzedaży. Proces ten w całości zarządzany jest w siedzibie Spółki w Niemczech (dotyczy D). Fakt dostawy produktów do produkcji na licencji w E Sp. z o.o. i Grupy F pozostaje w ścisłym związku z przyjętym modelem biznesu, proces sprzedaży produktów w Spółce jest w całości zarządzany w jej siedzibie w Niemczech (dotyczy E i F). Spółka w całości zarządza tą transakcją z Niemiec i nie angażuje ani nie posiada własnego zaplecza technicznego w Polsce.

Należy podkreślić, że o braku kontroli nad zapleczem technicznym świadczy choćby to, że Spółka nie zna szczegółowych specyfikacji i list urządzeń technicznych swoich kontrahentów, nie zajmuje się ich serwisowaniem, obsługą, zasilaniem lub zaopatrzeniem w paliwo. Z orzecznictwa wynika, że aby można uznać istnienie SMPD należy zbadać możliwości sprawowania przez usługobiorcę kontroli nad zapleczem usługodawcy. Należy bowiem odróżnić zwykłą współpracę biznesową pomiędzy kontrahentami, zdolność do świadczenia usług z faktycznym dysponowaniem zapleczem techniczno-personalnym jak własnym. W przeciwnym wypadku można byłoby uznać, że przy nawiązaniu jakiejkolwiek współpracy biznesowej z podmiotem zagranicznym automatycznie dochodzi do powstania SMPD. Fakt obsługi towarów w magazynie nie może być uznany za wystarczające zaplecze techniczne, zwłaszcza, że procesy logistyczne są obsługiwane w całości przez zewnętrznych operatorów magazynu bądź ich podwykonawców, nad których zasobami technicznymi Spółka nie ma jakiejkolwiek kontroli (dotyczy A i B). Fakt dostawy towarów do magazynu konsygnacyjnego znajdującego się w Polsce nie może być uznany za wystarczające zaplecze techniczne, zwłaszcza, że procesy logistyczne są obsługiwane w całości przez D SARL bądź ich podwykonawców, nad których zasobami technicznymi Spółka nie ma jakiejkolwiek kontroli (dotyczy C). Fakt dostarczania produktów do zakładu E Sp. z o.o. w celu ich napełniania w mniejsze butelki i odesłania z powrotem do Niemiec nie może być uznany za wystarczające zaplecze techniczne, zwłaszcza, że infrastruktura techniczna potrzebna do wykonania usługi przez E Sp. z o.o. należy w całości do E Sp. z o.o. bądź do ich podwykonawców, nad których zasobami technicznymi Spółka nie ma jakiejkolwiek kontroli (dotyczy D). Fakt udzielenia licencji na produkcję produktu G. przez E Sp. z o.o., oraz udzielenie licencji Grupie A na użycie receptury do produkcji substancji chemicznej, która odbywa się w Polsce nie może być uznany za wystarczające zaplecze techniczne, zwłaszcza, że infrastruktura techniczna potrzebna do procesu produkcji, który odbywa się w E Sp. z o.o. czy w Grupie A należy w całości do tych spółek bądź do ich podwykonawców, nad których zasobami technicznymi Spółka nie ma jakiejkolwiek kontroli (dotyczy E i F).

Podsumowując, zdaniem Spółki brak jest podstaw do uznania, że infrastruktura kontrahentów stanowi zaplecze techniczne Spółki, konsekwentnie przesłanka zaplecza technicznego nie jest r., znak 0114-KDIP1-2.4012.286.2023.1.RST, w której organ stwierdził brak stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce: „Nie można jednak wywieść bezpośredniej kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym B na podstawie ustalonych zasad świadczenia usług, które określone są pomiędzy stronami każdego tego rodzaju umowy i uprawnieniu do żądania spełnienia warunków ustalonych przez strony umowy. Z ustalonych między stronami umowy zasad i jakości świadczenia usług nie można wywodzić że jest sprawowana bezpośrednia kontrola Spółki nad personelem i zapleczem technicznym Kontrahenta w Polsce”. Ponownie warto zwrócić uwagę na wyrok C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL) wskazujący, że „to samo zaplecze techniczne nie może służyć jednocześnie do świadczenia i odbioru usług”. Zasoby techniczne jakimi dysponują dostawcy usług i kontrahenci Spółki opisane w niniejszym wniosku nie mogą zostać uznane za zaplecze techniczne Spółki. Spółka nie posiada więc stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

4)Samodzielna działalność gospodarcza

Zgodnie z orzecznictwem TSUE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi przejawiać się w posiadaniu w danym państwie niezależności decyzyjnej. Spółka nie posiada w Polsce zaplecza personalnego ani technicznego, które umożliwiałoby Spółce podejmowanie decyzji. Wszelkie czynności związane z podejmowaniem kluczowych decyzji biznesowych, strategicznym zarządzaniem spółką, podpisywaniem umów dokonywane są w siedzibie głównej w Niemczech. W Polsce Spółka nie zatrudnia pracowników, ani nikomu nie udzieliła pełnomocnictwa do reprezentowania i zawierania umów w swoim imieniu. To w Niemczech podejmowane są wszelkie strategiczne decyzje (dokonywane przez zarząd i pracowników i wyższego szczebla) związane z funkcjonowaniem Spółka. W związku z tym, Spółka w Polsce nie posiada niezależności decyzyjnej, która może świadczyć o posiadaniu stałego miejsca prowadzenia działalności. Tego faktu nie zmienia współpraca z polskimi kontrahentami (między innymi świadczącymi usługi magazynowania, transportu, wsparcia w procesach zakupowych, nabywającymi towary w modelu dystrybucyjnym, prowadzącym magazyn konsygnacyjny, napełniającym surowce do mniejszych butelek, czy produkującym na licencji B), nie są oni bowiem w żaden sposób uprawnieni do działania w imieniu Spółki, prowadzą działalność wyłącznie na własny rachunek i ryzyko. Powyższe stanowisko potwierdzają liczne wyroki TSUE (w tym cytowane już w niniejszym wniosku), m.in. C-190/95 ARO Lease BVp-ko Instecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam, C-231/94 Faaborg - Gelting Linien A/S p-ko Finanzamt Flensburg ETS, C- 260/95 Commissioners of Customs and Excise p-ko DFDS A/S, a także sądów krajowych. W wyroku z dnia 29 lipca 2021 r., sygn. akt. I FSK 660/18 NSA potwierdził brak istnienia przesłanek do istnienia SMPD, zwracając uwagę na niezależność decyzyjną: „Co więcej, ani E. ani jej pracownicy nie mają prawa zawierania ani negocjowania kontraktów handlowych w sposób wiążący dla spółki. Jak wskazano wyżej, wszystkie decyzje zarządcze związane z działalnością wnioskodawcy podejmowane są na terytorium Włoch.”

W konsekwencji, w opisanym stanie faktycznym nie jest spełniona przesłanka prowadzenia działalności gospodarczej w sposób niezależny od działalności Spółki w kraju jego siedziby. Podsumowując, powyższe rozważania i stan faktyczny opisany w niniejszym wniosku udowadniają, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Spółka bowiem nie posiada na terytorium Polski odpowiedniej infrastruktury osobowej i technicznej oraz niezależności decyzyjnej, która umożliwiałaby prowadzenie stałej działalności gospodarczej i niezależnej w stosunku do działalności prowadzonej przez Spółkę w Niemczech.

Ad 2

Spółka nie posiada na terytorium Polski „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i w związku z tym nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF.

Uzasadnienie stanowiska

Z art. 106ga ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o VAT mającym obowiązywać od 1 lipca 2024 roku, a wprowadzonym art. 1 pkt 12 ustawy z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, wynika, że obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF nie dotyczy wystawiania faktur:

1)  przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz

2)  przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę.

Zdaniem Państwa, z uwagi na okoliczności przedstawione we wniosku o interpretację, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, konsekwentnie więc obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF nie będzie dotyczył Spółki.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.) – zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że Państwo jesteście spółką prawa niemieckiego, członkiem i podmiotem dominującym międzynarodowej grupy A. Grupa A jest (…) należących do szeroko rozumianej branży chemicznej. Jako notowana na giełdzie spółka dominująca w Grupie, Spółka zajmuje centralną pozycję: bezpośrednio lub pośrednio posiada udziały w spółkach należących do grupy A, a także jest jedną z największych firm operacyjnych całej grupy. Spółka jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT czynnym i posiada numer (…) od czerwca 2004 r. Numer NIP służy do rozliczania dostaw towarów w Polsce (zakup towarów na terenie Polski, WNT, w tym nietransakcyjne, WDT, sprzedaż krajowa - głównie do spółek powiązanych, ale też podmiotów trzecich). Spółka jest 100% udziałowcem A Sp. z o.o.. Spółka współpracuje z partnerami handlowymi na terytorium Polski w modelu sprzedaży bezpośredniej oraz w modelu dystrybucyjnym. Sprzedaż bezpośrednia polega na zawieraniu umów z klientami bezpośrednio przez Spółka (a nie za pośrednictwem dystrybutora) i dostarczaniu towarów przez Spółka bezpośrednio do klientów. Z kolei w modelu dystrybucyjnym to między innymi A Sp. z o.o. pełni funkcję dystrybutora w stosunku do transakcji realizowanych z partnerami handlowymi. Oznacza to, że dystrybutor nabywa towary od Spółka, a następnie sprzedaje je do końcowych odbiorców (podmioty trzecie). Dystrybutor (m.in. A Sp. z o.o.) wykonuje opisaną powyżej działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek, a nie na rzecz Spółki. W Polsce Spółka nabywa usługi od polskich dostawców niepowiązanych: B Sp. z o.o., C Sp. z o.o., D SARL, E Sp. z o.o., Grupa F.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT (pytanie nr 1).

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Natomiast w wyroku TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Sąd stwierdził, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE oraz NSA, obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Realizując transakcje opisane we wniosku, Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności w sposób stały. Jak wynika z opisu sprawy, Spółka należy do Grupy A. W Niemczech prowadzona jest cała działalność operacyjna. Spółka w Niemczech, w (…), posiada kompleks produkcyjny o powierzchni (…)., który jest największym na świecie zintegrowanym kompleksem chemicznym. Na jego obszarze znajduje się około (…) nowocześnie wyposażonych zakładów produkcyjnych oraz około (…) budynków. Aktywność Spółki w Polsce ma charakter pomocniczy/poboczny w stosunku do działalności prowadzonej w siedzibie Spółki i polega na wspieraniu procesu dystrybucji towarów. Zakres czynności wykonywanych przez Spółka w Polsce jest ograniczony do kilku specyficznych funkcji. Mianowicie jest to wyłącznie magazynowanie, logistyka, dystrybucja (załadunek, rozładunek, etykietowanie) towarów, zarządzanie zapasami. Wszystkie pozostałe funkcje: produkcja, (…), zakup surowców, kontrola jakości, podpisywanie umów, realizacja zamówień, zamawianie transportu, opracowywanie strategii rynkowej i marketingowej, obsługa klienta końcowego w przypadku modelu sprzedaży bezpośredniej (w modelu dystrybucyjnym za obsługę klienta końcowego odpowiada dystrybutor) odbywają się poza granicami Polski i wykonywane są przez personel znajdujący się w Niemczech. Główne decyzje dotyczące działań podejmowanych na terytorium kraju nie zapadają w Polsce.

Należy jednak wskazać, że aby dane miejsce można było uznać za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” powinno ono posiadać odpowiednie zaplecze personalne oraz techniczne. Zaplecze to powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy w kontekście prowadzonej działalności gospodarczej. W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, że Spółka w Polsce nie posiada żadnych zasobów technicznych ani personalnych do własnej dyspozycji. Wprawdzie we wrześniu 2023 roku nastąpiło przejście pracownika Spółki do A Sp. z o.o na stanowisko (…). Osoba ta zawarła umowę o pracę z A Sp. z o.o, ale jej status jako pracownika Spółki uległ zawieszeniu. Spółka nie dysponuje nieruchomościami, ruchomościami (poza towarami w magazynach albo w transporcie), ani środkami trwałymi w Polsce (poza wózkami widłowymi, które wynajmowane są spółce (…). Zatem Spółka nie dysponuje w kraju zasobami osobowymi i technicznymi niezbędnymi do samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej. Ponadto Spółka nie prowadzi w Polsce działalności gospodarczej za pośrednictwem oddziału (wpisanego do KRS). Główne decyzje dotyczące działań podejmowanych w na terytorium kraju nie zapadają w Polsce. Wszystkie umowy, w tym handlowe, dotyczące zakupu i sprzedaży towarów są zawierane/podpisywane przez Spółka w Niemczech. Wszelkie negocjacje oraz czynności prawne i faktyczne zmierzające do zawarcia umów handlowych przez Spółka, zarządzanie finansami i płatnościami są prowadzone/podejmowane w Niemczech i przez personel zatrudniony w Niemczech.

Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Spółka nabywa w Polsce kompleksowe usługi magazynowania i logistyczne od B Sp. z o.o, C Sp. z o.o (Operatorzy magazynu), jednakże Spółka nie ma wpływu na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Operatora magazynu ma zostać wykorzystana do wykonania danej czynności/zadania. Spółka nie dysponuje powierzchnią magazynową Operatora magazynu. Spółka nie ma wpływu na to, które zasoby Operatora magazynu mają realizować usługi na ich rzecz ani czas pracy tych zasobów osobowych. Ponadto Spółka dostarcza towary do magazynu konsygnacyjnego D SARL znajdującego się w (…). Jednakże Spółka nie dysponuje powierzchnią magazynową, a także nie ma kontroli nad infrastrukturą techniczną i zasobami ludzkimi D SARL. W Polsce Spółka nabywa od E Sp. z o.o usługę napełniania dostarczonych surowców w mniejsze butelki. Jak wskazano w opisie sprawy w związku z tą transakcją Spółka nie ma żadnej kontroli nad zapleczem technicznym i kadrowym E Sp. z o.o, nie ma wpływu na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych ma być wykorzystana do wykonania danej czynności/zadania. Spółka nie ma wpływu, które zasoby usługodawcy mają realizować usługi na jej rzecz ani czas pracy tych zasobów osobowych. Spółka udziela również E Sp. z o.o. licencji na użycie znaku handlowego A przy produkcji i sprzedaży produktu G. W związku ww. transakcją Spółka nie ma kontroli nad infrastrukturą techniczną i zasobami ludzkimi E Sp. z o.o. Na podstawie umowy (…) zawartej w marcu 2021 r. i późniejszych aneksów Spółka dostarcza surowce do produkcji (za pośrednictwem A Sp. z o.o) oraz udziela Fa oraz Fb (Grupa F) licencji na użycie receptury do produkcji substancji chemicznej. W związku z tą transakcją, Spółka nie ma kontroli nad infrastrukturą techniczną i zasobami ludzkimi Grupy F w Polsce, w szczególności Spółka nie ingeruje w produkcję substancji chemicznej, za którą odpowiedzialna jest Grupa F. Ponadto Spółka w związku z nabywanymi usługami od A Sp. z o.o nie posiada bezpośredniej kontroli nad jej zasobami osobowymi, rzeczowymi, technicznymi. Zatem, mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy, Spółka nie posiada zaplecza osobowego i technicznego na terytorium kraju nad którym sprawuje kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Z uwagi na powyższe, Spółka nie posiada własnych zasobów personalnych i technicznych na terytorium Polski, ani nie posiada kontroli nad zapleczem Usługodawcy porównywalnej do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Tym samym nie zostały spełnione podstawowe przesłanki warunkujące powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W konsekwencji stwierdzić należy, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto Państwa wątpliwości dotyczą również, czy Spółka ma obowiązek stosowania przepisów w zakresie Krajowego Systemu e-Faktur, a w szczególności wystawiania faktur ustrukturyzowanych od 1 lipca 2024 roku (pytanie nr 2).

Zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Należy także wskazać, że ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r.:

Odnosząc się do ww. Państwa wątpliwości należy wskazać, że przepis art. 106ga ust. 1 ustawy z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, skoro Państwa Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą Spółka nie będzie miała od 1 lipca 2024 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym Spółka ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna w zakresie pytania nr 2 została wydana w na podstawie przepisów, które mają wejść w życie z dniem 1 lipca 2024 r. zgodnie z ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw  (Dz.U. z  2023 r. poz. 1598) i traci ważność w przypadku ich zmiany lub uchylenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).