Brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, miejsce świadczenia usług logistycznych, Krajowy System Faktur (KSeF).

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 grudnia 2023 r. wpłynął za pośrednictwem platformy e-PUAP Państwa wniosek z 19 grudnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, miejsca opodatkowania kompleksowej usługi logistycznej oraz braku obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF od 1 lipca 2024 r. Uzupełnili go Państwo pismem z dnia 19 grudnia 2023 r. (wpływ za pośrednictwem Poczty Polskiej 3 stycznia 2024 r.) oraz w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 27 lutego 2024 r. (wpływ za pośrednictwem platformy e-PUAP 27 luty 2024 r.).Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

(...) (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową z siedzibą w Stanach Zjednoczonych (dalej: „USA”). Podstawową działalnością Spółki jest sprzedaż (...), w tym przede wszystkim: (...) (dalej łącznie: „Towary”).

Główne zasoby techniczne Spółki, w tym biura oraz pomieszczenia do realizacji zamówień, znajdują się w Stanach Zjednoczonych. Wszystkie decyzje podejmowane są w siedzibie Spółki w Stanach Zjednoczonych.

Spółka jest zarejestrowana w Niemczech jako czynny podatnik VAT na potrzeby rozliczania w tym kraju importu towarów z krajów trzecich. Spółka nie posiada w Niemczech oddziału ani przedstawicielstwa. Spółka nie posiada w Niemczech pracowników ani żadnego innego personelu.

Wnioskodawca nie posiada oddziału ani przedstawicielstwa w Polsce.

Spółka nie posiada również w Polsce żadnych własnych zasobów ludzkich. Pracownicy Spółki nie przebywają (stale lub okresowo) na terytorium Polski. Spółka nie zamierza również w przyszłości podsiadać na terytorium Polski żadnych pracowników, przedstawicieli / handlowców ani też jakichkolwiek innych osób zajmujących się sprawami Wnioskodawcy.

Wnioskodawca zawarł w Polsce umowę z profesjonalnym podmiotem świadczącym kompleksowe usługi magazynowe i logistyczne (dalej: „Usługodawca”), umowa została zawarta na czas określony. Usługi logistyczne świadczone na rzecz Wnioskodawcy w Polsce obejmują:

• przyjęcie towaru - rozładunek luźno załadowanych skrzyń z kontenerów, sortowanie ich i paletyzowanie;
• odkładanie w magazynie;
• składowanie na paletach w regałach lub w blokach;
• kompletację pełnych palet;
• administracyjne przetwarzanie zamówień,
• przygotowanie palet do wysyłki (w tym foliowanie i umieszczanie etykiet głównych, załadunek jednostek przeładunkowych na środek transportu);
• dostawę do centrum dystrybucji.

Wnioskodawca nie posiada jakiejkolwiek kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi/rzeczowymi Usługodawcy oraz nie ma wpływu na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Usługodawcy jest wykorzystywana do świadczenia usług magazynowania i przechowywania. Usługodawca działa niezależnie, zapewniając realizację usług zgodnie z zawartą umową.

W magazynie z którego korzysta Spółka nie została wydzielona żadna określona część przestrzeni przypisana bezpośrednio do Wnioskodawcy. Oznacza to, że magazynowane Towary mogą znajdować się w różnych miejscach magazynu, a Spółka nie decyduje o ich rozmieszczeniu w przestrzeni magazynowej. Umiejscowienie towarów pozostaje pod kontrolą podmiotu obsługującego magazyn, który nim zarządza uwzględniając odpowiednio plany dostaw, zamówienia etc. Przestrzeń magazynu w czasie obowiązywania umowy może być wykorzystywana także na potrzeby świadczenia usług na rzecz innych podmiotów - magazyn nie jest ograniczony wyłącznie do zaspokojenia potrzeb Wnioskodawcy w okresie obowiązywania umowy.

Kompleksowe usługi magazynowe i logistyczne wykonywane przez Usługodawcę dokumentowane są fakturami zakupu wystawionymi na Wnioskodawcę, przy czym Usługodawca rozlicza kompleksową usługę logistyczną na zasadach ogólnych (tj. uznaje, że miejscem wykonania tej usługi jest siedziba Wnioskodawcy w Stanach Zjednoczonych).

Wnioskodawca nie nabywał i nie zamierza zawierać w Polsce innych umów związanych z funkcjonowaniem w Polsce, w szczególności usług w zakresie poszukiwania klientów, podejmowania działań marketingowych, akcji informujących o Towarów Spółki, zachęcających do zakupu Towarów itp.

Wnioskodawca, zgodnie z polskimi przepisami ustawy o VAT, jest zarejestrowany w Polsce jako czynny podatnik VAT oraz składa miesięczne deklaracje podatkowe JPK_V7M. Wnioskodawca zawarł w Polsce umowę z profesjonalnym podmiotem świadczącym usługi przedstawiciela podatkowego w rozumieniu art. 18b ustawy o VAT. Podmiot ten odpowiada za wypełnianie w Polsce obowiązków Wnioskodawcy w zakresie obsługi rozliczeń na potrzeby podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”).

Wnioskodawca posiada w Polsce jednego Kontrahenta - międzynarodowy podmiot specjalizujący się w sprzedaży przez Internet (handlu elektronicznym B2C).

Przyjęty z Kontrahentem model biznesowy wygląda następująco. Kontrahent sygnalizuje Wnioskodawcy wstępne przyszłe zapotrzebowanie na Towary, określając m.in. ich ilość i rodzaj. Wnioskodawca następnie sprowadza Towary na terytorium Unii Europejskiej z różnych lokalizacji wykorzystywanych przez Spółkę - najczęściej odbywa się to z terytorium Hondurasu lub Stanów Zjednoczonych. Co do zasady miejscem wprowadzenia Towarów na terytorium Unii są różne lokalizacje w Niemczech. Tam Towary przechodzą odprawę celną i są dopuszczane do obrotu w rozumieniu przepisów prawa celnego.

Następnie, w ramach tzw. nietransakcyjnej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, Towary przemieszczane są do magazynu w Polsce, gdzie są przechowywane w oczekiwaniu na bezpośrednie zamówienie od Kontrahenta.

W przypadku złożenia takiego bezpośredniego zamówienia, Towary są sprzedawane Kontrahentowi i przemieszczane do jego magazynu. Przez cały okres od momentu złożenia przez Kontrahenta wstępnego przyszłego zapotrzebowania na Towary do momentu złożenia bezpośredniego zamówienia i ich faktycznego zbycia na rzecz Kontrahenta - Towary są własnością Spółki. Długość okresu przez jaki Towary są przechowywane na terytorium Polski zależy od woli Kontrahenta, tj. jego faktycznego zapotrzebowania.

Towary najczęściej są przechowywane w magazynie do czasu ich zbycia na rzecz Kontrahenta. Również mogą zdarzyć się sytuacje, kiedy na skutek zasygnalizowania przez Kontrahenta zapotrzebowania na Towary w innym kraju - mogą one zostać przemieszczone przez Wnioskodawcę do magazynu Wnioskodawcy położonego w tym innym kraju. Towary te w późniejszym czasie mogą również zostać zwrotnie przemieszczone do magazynu w Polsce. Kontrahent może również wskazać, że pewna część Towarów nie zostanie przez niego w ogóle finalnie nabyta. Takie Towary mogą zostać odesłane przez Wnioskodawcę do magazynów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę poza terytorium Unii Europejskiej. W ramach opisanych w tym akapicie przemieszczeń nie dochodzi do zbycia Towarów, a jedynie do przesunięć magazynowych Towarów Wnioskodawcy.

Wnioskodawca od września 2023 r. zamierza również realizować bezpośrednie zamówienia do innej lokalizacji Kontrahenta znajdującej się w Czechach. Dostawy te będą stanowić wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Obsługę wysyłek Towarów, w ramach świadczenia kompleksowej usługi magazynowo - logistycznej, obsługiwać będzie Usługodawca.

W uzupełnieniu wniosku w odpowiedzi na pytania Państwo wskazali, że:

1)od kiedy Państwa Spółka jest zarejestrowana do podatku VAT w Polsce (proszę podać datę) i z tytułu jakich czynności, o których mowa w art. 5 ustawy o VAT Spółka dokonała tej rejestracji,

W dniu 16 maja 2019 r. Spółka złożyła wniosek rejestracyjny VAT-R w celu zarejestrowania do podatku VAT w Polsce. Spółka dokonała tej rejestracji w związku z dostawą towarów na terytorium Polski, nietransakcyjnym wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów z Niemiec do Polski oraz wewnątrzwspólnotową dostawą Towarów z Polski. Rejestracji Spółki dokonano 1 czerwca 2019 r.

2)w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalność gospodarcza Państwa Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej (należy ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Państwa Spółka prowadzi działalność w Stanach Zjednoczonych, np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, czy w kraju siedziby Państwa Spółka korzysta z jakichś magazynów, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne posiada w kraju siedziby itp.),

(...) jest (...) hurtowni (...) w Stanach Zjednoczonych, która pozyskuje swoje produkty od producentów (...) z całego świata. Główna działalność Spółki jest prowadzona i zorganizowana w Stanach Zjednoczonych, gdzie znajduje się biuro Spółki i gdzie podejmowane są główne decyzje dotyczące jej działalności gospodarczej. Główne zaplecze personalne i techniczne Spółki znajdują się w kraju jej siedziby. Spółka zatrudnia w Stanach Zjednoczonych kilka tysięcy pracowników, tam też zlokalizowane są biura i centra dystrybucyjne Spółki.

3)czy Usługodawca posiada w Polsce siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, które uczestniczy w świadczeniu usług na rzecz Państwa Spółki,

Usługodawca jest polskim podmiotem, zarejestrowanym dla VAT w Polsce i posiadającym siedzibę w Polsce. Usługi na rzecz Spółki są świadczone przez siedzibę Usługodawcy.

4)czy Państwa Spółka oprócz nabywania usług logistycznych/magazynowych nabywa na terytorium Polski jakieś inne usługi, należy wyjaśnić,

Spółka oprócz kompleksowych usług logistyczno-magazynowych nabywa w Polsce usługi stałej obsługi podatkowej oraz sporadycznie, obsługi prawnej.

5)przez jaki okres czasu Państwa Spółka zamierza realizować przedstawioną we wniosku działalność na terytorium Polski,

Spółka informuje, że na ten moment Spółka planuje realizować przedstawioną we wniosku działalność na terytorium Polski w sposób długotrwały (tj. nieograniczony horyzontem czasowym).

6)jak długo w przybliżeniu / około planujecie Państwo nabywać usługi od Usługodawcy,

Umowa z Usługodawcą została zawarta na czas określony. Spółka będzie korzystać z usług Usługodawcy tak długo, jak długo Kontrahent, nabywający od niej towary, będzie wymagać od Spółki przechowywania towarów w Polsce. Jeśli po upływie terminu umowy, Kontrahent dalej będzie współpracować ze Spółką, Spółka zawrze nową umowę na czas określony lub przedłuży obecnie obowiązującą umowę z Usługodawcą.

7)czy Usługodawca świadczy usługi także dla innych podmiotów, czy działa/będzie działał tylko w ramach wyłączności dla Państwa Spółki,

Usługodawca jest niezależnym podmiotem gospodarczym, świadczącym usługi również na rzecz innych podmiotów.

8)w jaki sposób Usługodawca wystawiał na rzecz Państwa Spółki faktury za wykonane usługi, tj. czy były to faktury, które zawierały kwotę polskiego podatku VAT naliczonego,

Faktury wystawiane przez Usługodawcę na rzecz Spółki nie zawierały kwoty polskiego VAT. Usługodawca rozlicza kompleksową usługę logistyczną na zasadach ogólnych, rozpoznając jako miejsce wykonania tej usługi na potrzeby VAT - siedzibę Wnioskodawcy w Stanach Zjednoczonych.

9)czy usługi, które Państwa Spółka nabywała od Usługodawcy służą/będą służyły Państwu do czynności opodatkowanych w Polsce,

Usługi, które Spółka nabywała od Usługodawcy służą/będą służyły Spółce do czynności opodatkowanych w Polsce.

10)czy świadczenie usług w ramach umowy zawartej z Usługodawcą jest/będzie realizowane zgodnie z wytycznymi/oczekiwaniami/ilościami wskazanymi/określonymi przez Państwa Spółkę,

Jak zostało wskazane na stronie 6 wniosku, Wnioskodawca nie posiada jakiejkolwiek kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi/rzeczowymi Usługodawcy oraz nie ma wpływu na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Usługodawcy jest wykorzystywana do świadczenia usług magazynowania i przechowywania. Usługodawca działa niezależnie, zapewniając realizację usług zgodnie z zawartą umową. Wnioskodawca nie wydaje Usługodawcy wytycznych co do szczegółowego sposobu wykonywania kompleksowych usług logistycznych.

11)w jaki sposób realizowane jest/będzie administrowanie/zarządzanie zwrotami i reklamacjami Towarów (należy opisać kto pełni/będzie pełnić takie obowiązki oraz przy wykorzystaniu jakich zasobów technicznych i personalnych będzie ono wykonywane, w jaki sposób przebiega/będzie przebiegać przyjmowanie zwrotów towarów oraz towarów podlegających reklamacji, gdzie i przez kogo Towary te są/będą przechowywane, kto/jaki podmiot rozpatruje/będzie rozpatrywał reklamacje/zwroty itd.),

Administrowanie zwrotami i reklamacjami Towarów leży w całości po stronie Wnioskodawcy. W zakresie obsługi logistycznej zwrotów lub reklamacji, np. odbioru Towarów od Kontrahenta i ich wysyłki do Wnioskodawcy - Wnioskodawca korzysta z usług Usługodawcy.

12)czy Spółka oprócz magazynu Usługodawcy będzie korzystała również z innych magazynów położonych w Polsce, jeśli tak? należy wskazać:

• kto ma wstęp do takich miejsc tj. Państwa pracownicy, wyznaczone przez Państwa osoby / inne podmioty (należy dokładnie opisać),
• czy Państwa Spółka posiada nieograniczony (swobodny) wstęp na teren gdzie towary są magazynowane, prawo decydowania o rozmieszczeniu Państwa towarów na określonej powierzchni oraz prawo do zarządzania powierzchnią magazynową, w której przechowywane są Państwa towary,

Spółka oprócz magazynu Usługodawcy nie będzie korzystała z innych magazynów położonych w Polsce.

13)czy Państwa Spółka posiada na terytorium Polski jakiś przedstawicieli (z wyjątkiem przedstawiciela z art. 18b ustawy o VAT)/handlowców (osoby pozyskujące nowych klientów) lub inne osoby działające na podstawie udzielonego przez Państwa pełnomocnictwa uprawnione do zawierania umów w imieniu Państwa Spółki,

Spółka nie posiada i nie będzie posiadać przedstawicieli/handlowców (osób pozyskujących nowych klientów) lub innych osób działających na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa uprawnionych do zawierania umów w imieniu Spółki na terytorium Polski.

14)czy Państwa Spółka oddelegowuje na terytorium Polski jakichś pracowników, jeśli tak? należy wskazać na jaki okres są oddelegowani do pracy na terytorium Polski oraz jakie czynności/zadania realizują,

Spółka nie oddelegowywała ani nie oddelegowuje swoich pracowników do pracy na terytorium Polski.

15)czy Państwa Spółka udostępnia/będzie udostępniać jakiemuś podmiotowi na terytorium Polski jakiekolwiek zasoby (np. osobowe, urządzenia/sprzęt), jeśli tak, należy wskazać któremu podmiotowi i jakie,

Spółka nie udostępnia i nie będzie udostępniać jakichkolwiek zasobów (np. osobowych, urządzeń/sprzętu) żadnemu podmiotowi na terytorium Polski.

16)czy oprócz Kontrahenta (międzynarodowy podmiot) Państwa Spółka planuje współpracować w Polsce również z innymi kontrahentami,

Oprócz Kontrahenta Spółka nie planuje współpracować w Polsce z innymi kontrahentami.

17)gdzie/w jakim kraju Kontrahent posiada siedzibę/stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej,

Kontrahent posiada siedzibę w Luksemburgu. Kontrahent posiada wiele lokalizacji, które stanowią jego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Kontrahent jest zarejestrowany na potrzeby rozliczania VAT w Polsce.

18)czy Państwa Spółka będzie dokonywała dalszej odsprzedaży usług nabywanych od Usługodawcy, jeśli tak? to należy wskazać: na rzecz jakich kontrahentów, czy kontrahenci posiadają w Polsce siedzibę/stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, które uczestniczy w nabywaniu usług (należy opisać),

Spółka nie będzie dokonywała dalszej odsprzedaży usług nabywanych od Usługodawcy.

19)czy nabywane usługi od Usługodawcy będą dotyczyły świadczenia usług poza terytorium Polski, które - gdyby podlegały opodatkowaniu na terytorium Polski - byłyby opodatkowane według właściwej stawki podatku i nie korzystałaby ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz czy posiadają Państwo dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami,

Przedmiotem działalności Spółki są dostawy towarów, nie świadczenie usług. Spółka w szczególności nie świadczy i nie zamierza świadczyć usług poza terytorium Polski.

20)wskazanie innych, niezbędnych z punktu widzenia Państwa Spółki okoliczności w zależności od nowo sformułowanego zakresu przepisów podatku od towarów i usług, których interpretacji oczekuje Państwa Spółka.

Zakres przepisów podatku od towarów i usług, o których interpretację zwraca się Spółka, nie uległ zmianie.

Pytania ostatecznie sformowane w uzupełnieniu

Czy w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, w związku z czym:

1)miejscem świadczenia kompleksowych usług logistycznych na rzecz Wnioskodawcy jest terytorium Polski?

2)po stronie Wnioskodawcy zaistnieje obowiązek wdrożenia i stosowania przepisów w zakresie Krajowego Systemu e-Faktur (dalej: KSeF), a w szczególności wystawiania faktur ustrukturyzowanych, od 1 lipca 2024 roku?

Państwa stanowisko w sprawie ostatecznie sformowane w uzupełnieniu

W opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, w związku z czym:

1) miejscem świadczenia kompleksowych usług logistycznych na rzecz Wnioskodawcy nie jest terytorium Polski oraz

2) po stronie Wnioskodawcy nie zaistnieje obowiązek wdrożenia i stosowania przepisów w zakresie Krajowego Systemu e-Faktur (dalej: KSeF), a w szczególności wystawiania faktur ustrukturyzowanych, od 1 lipca 2024 roku.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT, ani też w żadnych aktach wykonawczych do tej ustawy. Definicji tej nie zawarto także w przepisach Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm.; dalej jako: „Dyrektywa”).

Natomiast definicja stałego miejsca działalności została zawarta w art. 11 Rozporządzenia wykonawczego Rady UE nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. (Dz. U.UE.L z 2011 r. Nr 77, str. 1 z późn. zm; dalej jako: „Rozporządzenie”) ustanawiającym środki wykonawcze do powyższej Dyrektywy.

Zgodnie z treścią powołanego artykułu przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej należy rozumieć: „dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.”

Dodatkowo jak wskazuje art. 53 Rozporządzenia: „Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.”

Podsumowując, w oparciu o powołane regulacje unijne stałe miejsce prowadzenia działalności powstaje, jeżeli charakteryzuje je stała struktura pozwalająca na odbiór oraz wykorzystanie usług świadczonych dla jego potrzeb oraz dokonywanie dostaw i świadczenie usług, w szczególności posiadanie zaplecza personalnego i strukturalnego.

W Państwa ocenie, nie spełniacie powyżej opisanych kryteriów. W szczególności Spółka:

• nie posiada na terytorium Polski własnego zaplecza technicznego, w szczególności nieruchomości (w tym hal produkcyjnych, magazynowych czy pomieszczeń biurowych), maszyn oraz innych urządzeń technicznych związanych z prowadzoną działalnością;
• nie zatrudnia w Polsce personelu, a także nie dochodzi do sytuacji, w których personel Spółki jest oddelegowywany do pracy na terytorium Polski lub okazjonalnie realizuje swoje obowiązki na terytorium Polski;
• Spółka jedynie dokonuje na terytorium Polski dostaw Towarów na rzecz Kontrahenta i nabywa szeroko pojęte kompleksowe usługi magazynowania, które zostały szczegółowo wymienione w opisie zdarzenia.

Należy wskazać, że sam fakt posiadania przez podmiot numeru identyfikacyjnego VAT nie jest wystarczający dla uznania, że dany podmiot posiada na terytorium danego państwa miejsce stałego prowadzenia działalności. Powyższa rejestracja może być wynikiem regulacji zawartych w ustawie o VAT, które mogą zobowiązać dany podmiot do raportowania dokonywanych transakcji - co w ogólnym rozrachunku pozostaje bez wpływu na to czy dany podmiot faktycznie posiada w danym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności. Powyższa sytuacja ma miejsca w przypadku Wnioskodawcy, któremu rejestracja jest potrzebna w celu rozliczania transakcji towarowych, które zgodnie z przepisami ustawy o VAT mają miejsce na terytorium kraju (np. nabyć wewnątrzwspólnotowych).

TSUE posiada bogatą historię orzecznictwa związaną z analizowanym zagadnieniem. Pozwoliło to na wyklarowanie się jasnych przesłanek, których wystąpienie determinuje powstanie lub brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

I tak, zgodnie z orzecznictwem TSUE, za główne przesłanki warunkujące powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa należy uznać posiadanie zasobów ludzkich oraz technicznych niezbędnych do realizacji, w sposób niezależny i autonomiczny, działalności gospodarczej podmiotu na terytorium danego państwa. W szczególności TSUE zwraca uwagę na okoliczności zawierania umów o charakterze zarządczym oraz możliwość podejmowania przez dany podmiot samodzielnych decyzji, mających realne przełożenie na podejmowane na danym terytorium działania.

TSUE wskazuje również, że powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej każdorazowo będzie efektem działań podejmowanych przez podmiot. Oznacza to, że nie każdy rodzaj działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium innego państwa automatycznie będzie generował powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT. Kluczowe jest w takim wypadku każdorazowe przeanalizowanie powyżej wymienionych przesłanek, dopiero w sytuacji ich łącznego wystąpienia, zdaniem TSUE, można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej.

Na poparcie powyższego Państwo pragniecie przytoczyć poniższy dorobek orzeczniczy TSUE:

• C-168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finazamt Hamburg-Mitte-Altstadt, w którym TSUE wskazał, omawiając warunki traktowania miejsca jako stałego miejsca prowadzenia działalności, na konieczność ciągłego współdziałania środków rzeczowych i personalnych wymaganych przy świadczeniu usług;
• C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym TSUE wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności;
• C-260/95 Commissioners of Customs and Excise przeciwko DEDS A/S, w którym TSUE wskazał na posiadanie w stałym miejscu prowadzenia działalności na stałe pewnego minimalnego rozmiaru i zasobów zarówno ludzkich, jak i technicznych koniecznych do świadczenia usług;
• C-390/96 Lease Plan Luksemburg SA przeciwko Belgische Staat w którym TSUE wskazał, że jeżeli spółka nie posiada w danym państwie ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tymże państwie;
• C-73/06 Pianzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fuer Steuern, w którym TSUE wskazał na minimalną trwałość stałego miejsca prowadzenia działalności poprzez gromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług, przy czym poprzez ową minimalną trwałość rozumieć należy wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny;
• C-605/12, Welmory Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku z 16 października 2014 r., w którym TSUE uznał, że podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 44 Dyrektywy, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej;
• C-931/19, Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Osterreich, Anciennement Finanzamt Wien z 3 czerwca 2021 r., w którym TSUE orzekł, że wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 43 Dyrektywy, w sytuacji gdy podmiot wynajmujący tę nieruchomość nie posiada zasobów ludzkich (w miejscu posadowienia nieruchomości) umożliwiających samodzielne działanie tej nieruchomości;
• C-333/20, w sprawie Berlin Chemie a. Menarini SRL przeciwko Administratia Fiscala Pentru Contribuabili Mijlocii Bucuresti - Directia Generala Regionala a Finantelor Publice Bucurest z 7 kwietnia 2022 r., w którym TSUE stwierdził, że zawieranie umów na świadczenie usług, w konsekwencji których spółce udostępniane jest zaplecze techniczne i personalne wykorzystywane do świadczenia usług, nie jest wystarczające do uznania, że spółka posiada w tym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Aby uznać, że w świetle tych wyroków dany podmiot posiada na terytorium innego państwa stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej spełnione muszą zostać łącznie poniższe przesłanki:

1)określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej, wyrażony jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób stały;

2)obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej;

3)prowadzenie działalności w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej.

Jak już zostało wspomniane, aby mówić o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, wszystkie powyższe przesłanki powinny zostać spełnione łącznie.

Ad 1 Wystarczająca stałość miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Warunek wystarczającej stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie został zdefiniowany ani w ustawie o VAT, ani w Dyrektywie, ani też w rozporządzeniach wykonawczych do tych aktów prawnych.

Jeżeli chodzi o pojęcie „stały”- zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego „stały” to inaczej „pozostający w tym samym miejscu i położeniu trwale związany z jakimś miejscem. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi zatem charakteryzować się pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu w sposób trwały, nieprzemijający” (https://sjp.pwn.pI/szukaj/stały.html).

Ponadto jak wskazano w punkcie 14 Preambuły do Rozporządzenia: „Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.”

Sposób wykładni warunku wystarczającej stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej prezentują niżej cytowane orzeczenia TSUE:

a)wyrok TSUE z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz, przeciwko Finanzamt Gamburg-Mitte-Altstand, cyt.:

„Z kontekstu koncepcji użytych w art. 9 oraz z jego celu wynika, że jak stwierdzono powyżej, usług tych nie można uznać za świadczone w miejscu prowadzenia działalności innym, niż miejsce siedziby usługodawcy, chyba że to miejsce prowadzenia działalności jest pewnych minimalnych rozmiarów oraz stale obecne są w nim zasoby zarówno ludzkie, jak i techniczne konieczne do świadczenia usług. (...)

Na pierwsze pytanie Finanzgericht należy zatem odpowiedzieć następująco: art. 9 (1) VI Dyrektywy z 17 maja 1977 r. należy interpretować tak, iż instalacja dla celów prowadzenia działalności komercyjnej, takiej jak eksploatacja automatów do gry, na pokładzie statku żeglującego po otwartym morzu poza terytorium kraju może być uznana za stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie, jeśli to stałe miejsce prowadzenia działalności pociąga za sobą stałą obecność zasobów tak ludzkich, jak i technicznych, koniecznych do świadczenia tych usług i nie jest właściwe uznanie tych usług za wykonane w miejscu, gdzie usługodawca posiada swoją siedzibę.”

b)wyrok TSUE z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam, cyt.:

„Z celu art. 9 oraz kontekstu, w którym użyto w nim przedmiotowych pojęć, wyraźnie wynika, że nie można uznać usług za świadczone w miejscu prowadzenia działalności innym, niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że to inne miejsce prowadzenia działalności posiada minimalny poziom stabilności wynikający ze stałej obecności zarówno zasobów ludzkich, jak i technicznych, koniecznych do świadczenia usług. (...)”.

Orzeczenia te zostały wprawdzie wydane w oparciu o nieobowiązujące już przepisy art. 9 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (dalej jako: VI Dyrektywa), jednak mają one zastosowanie również do wykładni przepisu art. 44 Dyrektywy, co potwierdza orzecznictwo TSUE, przykładowo wyrok TSUE z dnia 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku.

Powyższe potwierdza również linia interpretacyjna sądów administracyjnych, przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: WSA) w Gliwicach z 28 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 141/20, cyt.:

„Kierując się powyższymi wskazaniami, wynikającymi również z innych wyroków TSUE, dotyczących ustalenia miejsca stałego prowadzenia działalności wskazać należy, że konieczna jest pewna określona minimalna skala aktywności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale (orzeczenie C- 231/94), tj. w sposób stały, powtarzalny i nieprzemijający (orzeczenie 168/84), wymagana jest też minimalna trwałość poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług w sposób niezależny (orzeczenie C-73/06 czy C-260/95)”.

Do kwestii stałości odniósł się również NSA w wyroku z 29 lipca 2021 r. sygn. I FSK 660/1, cyt.:

„Z powyższej opinii wynika, że w przypadku, gdy przedsiębiorca zagraniczny wykorzystuje znajdujące się w kraju zaplecze personalne i techniczne innego podmiotu, dla wypełnienia kryterium „stałości” przy ocenie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej konieczne jest:

• zawarcie umów o świadczeniu usług lub umów najmu dotyczących zaplecza technicznego i personalnego, które nie podlegają rozwiązaniu w krótkim czasie,
• posiadanie przez zagraniczny podmiot kontroli nad zapleczem personalnym technicznym oraz dysponowanie nim w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby własność zagranicznego podatnika.”

Jak wynika z powyższych orzeczeń, cechą miejsca prowadzenia działalności niezbędną do uznania, iż ma ono charakter stały jest zaangażowanie odpowiedniej struktury osobowej i technicznej.

Mając na uwadze powyższe warunek odpowiedniej stałości nie będzie przez Państwa spełniony, ponieważ:

• zgodnie z literalną wykładnią pojęcia „stałości” - stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi charakteryzować się pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu w sposób trwały, nieprzemijający,
• warunek wystarczającej stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest zatem nierozerwalnie powiązany z istnieniem odpowiedniej struktury technicznej i osobowej w taki sposób, że dane miejsce ma charakter stały jedynie, jeśli pociąga ono za sobą stałą obecność zasobów ludzkich i technicznych,
• warunek „stałości” nie może być zatem uznany za spełniony, gdy brak w danym miejscu stałej obecności zasobów ludzkich i technicznych zagranicznego przedsiębiorcy,
• Wnioskodawca nie zatrudnia na terytorium Polski jakichkolwiek pracowników,
• Wnioskodawca nie oddelegowuje na terytorium Polski jakichkolwiek pracowników na stałe lub okresowo,
• Wnioskodawca nie ma możliwości dysponowania na terytorium Polski pracownikami innych podmiotów, którzy zobligowani byliby wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Spółkę,
• Wnioskodawca nie ma możliwości zawierania w Polsce jakichkolwiek umów i odbierania jakichkolwiek usług - wszelkie kontrakty handlowe dot. dostaw Towarów Spółka negocjuje samodzielnie poza Polską.

Wniosek: W opisanym zdarzeniu przyszłym warunek wystarczającej stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie będzie spełniony.

Ad 2 Obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego

Sposób wykładni warunku odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego prezentują m.in. niżej cytowane orzeczenia TSUE:

a)wyrok TSUE z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz, przeciwko Finanzamt Gamburg-Mitte-Altstand, cyt.:

„Z kontekstu koncepcji użytych w art. 9 oraz z jego celu wynika, że, jak stwierdzono powyżej, usług tych nie można uznać za świadczone w miejscu prowadzenia działalności innym, niż miejsce siedziby usługodawcy, chyba że to miejsce prowadzenia działalności jest pewnych minimalnych rozmiarów oraz stale obecne są w nim zasoby zarówno ludzkie, jak i techniczne konieczne do świadczenia usług. (...)”

b)wyrok TSUE z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszenteralamt fur Steuern, cyt.:

„Pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny.”

c)wyrok TSUE z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam, cyt.:

„W konsekwencji, aby można je było traktować, w drodze odstępstwa od głównego kryterium siedziby głównej, jako miejsce świadczenia usług przez podatnika, miejsce prowadzenia działalności musi posiadać dostateczny poziom stałości oraz strukturę wystarczającą pod względem zasobów ludzkich i technicznych do świadczenia podmiotowych usług w sposób niezależny.”

d)wyrok TSUE z dnia 3 czerwca 2021 r. sygn. C-931/19, Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Osterreich, Anciennement Finanzamt Wien, cyt.:

„Tymczasem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu zarówno dyrektywy.”

Zarówno orzecznictwo TSUE, jak i sama definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” jednoznacznie wskazują, że aby dane miejsce traktować dla potrzeb VAT jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi ono charakteryzować się „odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego”. Zastosowanie koniunkcji poprzez użycie spójnika „i” oznacza, że przesłanka ta będzie spełniona wyłącznie wówczas, gdy dane miejsce posiada zarówno odpowiednią strukturę personalną, jak i odpowiednią strukturę techniczną. Znajduje to również potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przykładowo wyrok NSA z dnia 16 lutego 2016 r., sygn. akt I FSK 2004/13, cyt.:

„Drugą z przesłanek, którą należy wziąć pod uwagę przy kwalifikacji stałego miejsca prowadzenia działalności to odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego (...).

Dla uznania bowiem danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności konieczne jest spełnienie dwóch warunków - obecności personelu oraz zaplecza technicznego. Stałe miejsce prowadzenia działalności to struktura wyposażona zarówno w środki techniczne, jak i w czynnik ludzki. Bez czynnika ludzkiego dana struktura nie jest stałym miejscem prowadzenia działalności.”

Bez wątpienia Państwo nie posiadacie w Polsce wystarczającej struktury technicznej, jak i personalnej, ponieważ nie posiada ona de facto żadnej struktury technicznej ani personalnej w Polsce. O prawdziwości powyższego świadczą następujące okoliczności:

• Państwo nie posiadacie na terytorium Polski oddziału (filii), przedstawicielstwa ani biura.
• Państwo nie posiadacie na terytorium Polski maszyn i innych urządzeń niezbędnych do samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski.
• Państwo nie wynajmujecie jakichkolwiek powierzchni użytkowych w Polsce.
• Państwo nie macie dostępu do jakichkolwiek powierzchni użytkowych w Polsce, w szczególności nie posiadacie żadnego tytułu prawnego do korzystania z jakichkolwiek pomieszczeń, w których są przechowywane Towary. Państwo nie macie ani dostępu do pomieszczeń ani możliwości podejmowania jakichkolwiek decyzji związanych z ich wykorzystaniem.
• Państwo nie macie możliwości zawierania w Polsce jakichkolwiek umów - wszelkie kontrakty handlowe są negocjowane poza Polską.
• Państwo nie zatrudniacie na terytorium Polski żadnych pracowników, nie deleguje pracowników do Polski na stałe lub okresowo oraz nie sprawuje kontroli nad pracownikami Usługodawcy, takiej jaką posiadacie nad własnym personelem.
• Państwo nie macie możliwości dysponowania na terytorium Polski pracownikami innych podmiotów, którzy zobligowani byliby wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Państwa, co oznacza, że Państwo nie posiadacie w Polsce zaplecza, które byłoby do Państwa dyspozycji jak własne.
• Usługodawca świadcząc usługi na rzecz Państwa działa w sposób niezależny (świadczy usługi jako podmiot samodzielny, na własny rachunek i ryzyko, przy wykorzystaniu własnych aktywów i pracowników).

Wniosek: W opisanym zdarzeniu przyszłym warunek odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego nie będzie spełniony.

Przyjęcie, że w opisanym zdarzeniu przyszłym, tj. w przypadku nabywania usług od Usługodawcy na podstawie zawartej między stronami umowy, warunek posiadania zaplecza technicznego i osobowego jest spełniony prowadziłoby do sytuacji, że de facto zawsze, gdy podmiot zagraniczny nabywa usługi świadczone w innym kraju niż jego siedziba, posiada on w tym kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Bez znaczenia wówczas pozostawałby zakres uprawnień podmiotu do władczego kierowania takim personelem, sprawowania nad nim kontroli albo narzucania sposobu wykonywania zleconej usługi. Takie podejście wykluczałoby konieczność badania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Sam fakt nabywania usług od polskiego podmiotu nie oznacza, że podmiot zagraniczny posiada nad nim kontrolę, co zostało potwierdzone m.in.:

a)w interpretacji indywidualnej z 20 kwietnia 2023 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.15.2023.2.RST, cyt.:

„Natomiast sam fakt nabywania od SPL usług wskazanych w umowie, dostarczanie przez Spółkę instrukcji dotyczących instalacji i montażu oraz świadczenie przez SPL usług wyłącznie na rzecz Spółki nie oznacza, że zaplecze SPL pozostaje w bezpośredniej zależności od Spółki i stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.”

b)w interpretacji indywidualnej z 10 lutego 2023 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.536.2022.2.RST, cyt.:

„Jednak z analizy wniosku wynika, że w ramach funkcjonującego na podstawie Umowy modelu współpracy to A. jest zobowiązana do zapewnienia prawidłowego przebiegu realizacji dostaw Towarów na rzecz klientów Spółki, z wykorzystaniem zasobów technicznych i rzeczowych zorganizowanych we własnym zakresie lub dostarczonych przez zewnętrznych usługodawców. Tym samym, to A podejmuje decyzje dotyczące tego które zasoby - wewnętrzne czy zewnętrzne oraz w jakim zakresie będą wykorzystane do realizacji Usługi i ma w tym obszarze pełną swobodę. W szczególności, Spółka nie wydaje poleceń pracownikom czy osobom współpracującym z A. Usługi są świadczone przez A. zgodnie z Umową, która wskazuje jedynie na ogólne oczekiwania Spółki co do ich zakresu, natomiast Spółka nie udziela A. regularnych instrukcji lub wytycznych, do których A miałaby się stosować na bieżąco. W zakresie realizowanych zleceń A. otrzymała jedynie generalne wytyczne zawierające standardy zgodne z polityką Spółki. Zatem Spółka nie posiada kontroli nad zapleczem personalnym oraz technicznym A, a w konsekwencji kryterium posiadania przez Spółkę na terytorium Polski zasobów osobowych oraz technicznych/rzeczowych nie zostało spełnione. (...)”

c)w interpretacji indywidualnej z 26 lipca 2023 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.220.2023.2.RST, cyt.:

„W analizowanej sprawie A nie posiada bezpośredniej kontroli nad zapleczem osobowym, ani technicznym B. Zainteresowany świadczy usługi na rzecz Spółki jako niezależny, samodzielny podmiot gospodarczy, na własny rachunek i ryzyko, przy wykorzystaniu własnych aktywów i pracowników. Spółka nie kontroluje, nie kieruje, ani nie nadzoruje działalności produkcyjnej i usługowej B. B odpowiada za bieżące planowanie produkcji, jak również działalność operacyjną. Świadczenie Usług odbywa się zgodnie z umową zawartą pomiędzy Spółką a Zainteresowanym. Nie można jednak wywieść bezpośredniej kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym B. na podstawie ustalonych zasad świadczenia usług, które określone są pomiędzy stronami każdego tego rodzaju umowy i uprawnieniu do żądania spełnienia warunków ustalonych przez strony umowy. Z ustalonych między stronami umowy zasad i jakości świadczenia usług nie można wywodzić że jest sprawowana bezpośrednia kontrola Spółki nad personelem i zapleczem technicznym Zainteresowanego w Polsce. Zatem, mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy, A. nie będzie posiadać także zaplecza osobowego i technicznego na terytorium kraju nad którym sprawuje kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Tym samym nie zostaną spełnione podstawowe warunki prowadzące do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.”

Powyższe potwierdza również linia orzecznicza sądów administracyjnych, przykładowo:

a)wyrok WSA w Gliwicach z 28 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 141/20, cyt.:

„Podkreślenia wymaga, że owej koniecznej kontroli skarżącej nad personelem i zapleczem technicznym w Polsce nie można wywodzić z ustalonych między skarżącą, a Usługodawcami zasad świadczenia usług, które - co oczywiste - określane są pomiędzy stronami każdej tego rodzaju umowy i z uprawnień strony do żądania spełnienia warunków ustalonych przez kontrahentów.

Na pełną aprobatę zasługuje pogląd wyrażony w wyroku WSA w Warszawie z dnia 12 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/WA 1979/16, w którym WSA orzekł, że pominięcie wymogu „władztwa” (czego dopuścił się organ także w niniejszej sprawie) oznaczałoby, że to kryterium jest spełnione co zasady zawsze, gdy podmiot nabywa usługi świadczone w innym kraju niż jego siedziba, niezależnie od zakresu uprawnień podmiotu do władczego kierowania takim personelem, sprawowania nad nim kontroli albo narzucania sposobu wykonywania zleconej usługi.

Wbrew stanowisku organu interpretacyjnego, o dostępności zaplecza personalnego i technicznego porównywalnej z dostępnością zaplecza własnego nie decyduje ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. Niewątpliwie bowiem zakup każdej usługi, nabywanej przez podmiot gospodarczy ukierunkowany jest na określone korzyści ekonomicznej, co jednak nie kreuje automatycznie miejsca prowadzenia stałej działalności w kraju, na terenie którego usługodawca świadczy usługi.”

b)wyrok WSA w Gliwicach z 11 marca 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 1029/19, cyt.:

„Podkreślenia wymaga, że owej koniecznej kontroli skarżącej nad personelem i zapleczem technicznym w Polsce nie można wywodzić z ustalonych między skarżącą a Podwykonawcą zasad świadczenia usług, które - co oczywiste - określane są pomiędzy stronami każdej tego rodzaju umowy i z uprawnień strony do żądania spełnienia warunków ustalonych przez kontrahentów. Zanegować także należy twierdzenie organu interpretacyjnego, że skarżąca posiada faktyczne władztwo nad zapleczem technicznym i personalnym, bowiem jest w stanie odpowiednio wykorzystywać je przy sprzedaży towarów (urządzeń elektrycznych i elektronicznych oraz ich akcesoriów). Na poparcie tej tezy organ stwierdził, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe Podwykonawcy, wykorzystywane przez Wnioskodawcę pozostają w ścisłym związku z dokonywaniem przez niego czynności podlegających opodatkowaniu.”

Ad III Możliwość odbioru i wykorzystania usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca

Jak wynika z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia, dla wykreowania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie wystarczy, że dany podmiot posiada w Polsce jakąkolwiek strukturę w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Struktura ta musi umożliwiać jej odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Co więcej zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. - w sprawie Berlin Chemie a. Menarini SRL przeciwko Administratia Fiscala Pentru Contribuabili Mijlocii Bucuresti - Directia Generala Regionala a Finantelor Publice Bucurest to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług, cyt.:

„54 Wreszcie, z akt sprawy wynika, że w sprawie w postępowaniu głównym zaplecze personalne i techniczne, które zostało udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską i które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki niemieckiej w Rumunii, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczy usługi na rzecz spółki niemieckiej. Tymczasem to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług.”

Powyższe potwierdza również np.:

a)interpretacja indywidualna z 20 lutego 2023 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.541.2022.2.JO, cyt.:

„Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług które dla tego innego podmiotu świadczy. Zatem analizując zawarty we wniosku opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w kontekście przedstawionego orzecznictwa, należy wskazać, że to samo zaplecze byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług - tym samym zgodnie z najnowszym wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.”

b)wyrok NSA z 11 października 2022 r., sygn. I FSK 396/21, cyt.:

„Dla realizacji tych warunków Skarżąca powinna dysponować w Polsce nie tylko strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, lecz także ta struktura umożliwiała w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, odbiór w Polsce i wykorzystywanie usług świadczonych przez spółkę polską do własnych potrzeb działalności gospodarczej tego stałego miejsca (konsumpcja nabytych usług w Polsce). (...) Ponadto zwrócić należy uwagę, że nie można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej” zagranicznego usługobiorcy w rozumieniu art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 w zw. z art. 28b ust. 2 u.p.t.u., jeżeli to samo zaplecze personalne i techniczne, które ma zostać udostępnione spółce zagranicznej przez spółkę krajową, i które zdaniem organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki zagranicznej w kraju, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka krajowa świadczy usługi na rzecz spółki zagranicznej - Skarżącej. To samo bowiem zaplecze personalne i techniczne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług (por. wyrok TSUE z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20, pkt 54).”

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, że:

• Państwa siedzibą jest terytorium Stanów Zjednoczonych i jest to podstawowe miejsce Państwa działalności, wszelkie kontrakty handlowe Państwo negocjujecie samodzielnie i zawieracie we własnym imieniu i na własny rachunek (poza Polską),
• pracownicy Usługodawcy nie posiadają pełnomocnictwa do zawierania w imieniu i na rzecz Państwa jakichkolwiek umów handlowych, w rozumieniu zarówno formalnym, jak i faktycznym (tj. nie prowadzą negocjacji oraz nie podejmują innych czynności prawnych i faktycznych zmierzających do zawarcia przez Państwa umów handlowych),
• jak wskazano w uzasadnieniu powyżej - Państwo nie posiadacie w Polsce jakiejkolwiek struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, a więc bez wątpienia Państwo nie posiadacie również na terytorium Polski takiej wystarczającej struktury by umożliwić jej odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,
• Państwo nie macie również możliwości odbioru usług za pośrednictwem zaplecza Usługodawcy, gdyż:
• świadczący usługi na rzecz Państwa Usługodawca działa w sposób niezależny (świadczy usługi jako podmiot samodzielny, na własny rachunek i ryzyko, przy wykorzystaniu własnych aktywów i pracowników),
• zaplecze Usługodawcy - wykorzystywane przez Usługodawcę do świadczenia usług na rzecz Państwa - nie może być jednocześnie wykorzystywane do odbioru usług,
• zaplecze Usługodawcy jako takie nie może wygenerować stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla Państwa, gdyż to samo zaplecze nie może być wykorzystywane do świadczenia usług na rzecz spółki zagranicznej i jednocześnie do wygenerowania dla niej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (vide wyrok TSUE C-333/20 oraz wyrok NSA sygn. I FSK 396/21),
• warunek posiadania możliwości odbioru i wykorzystania usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca nie będzie spełniony.

Podsumowanie

W kontekście powyższego, mając na uwadze, że:

• warunek wystarczającej stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie będzie spełniony,
• warunek odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego nie będzie spełniony,
• warunek posiadania możliwości odbioru i wykorzystania usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca nie będzie spełniony,

należy uznać, że Państwo nie posiadacie w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Państwo wnosicie o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.) - zwanej dalej ustawą:

opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1.odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.eksport towarów;

3.import towarów na terytorium kraju;

4.wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1.ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a.podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b.osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast, według art. 28e ustawy:

miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przepis art. 28e ustawy - jak wynika z jego brzmienia - stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość. Usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące - determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy obejmuje wyłącznie usługi, które dotyczą konkretnej nieruchomości - jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Także Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) w art. 47 przewiduje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomością, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził Rozporządzeniem Wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284, s. 1) zmianę do Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77, str. 1, z późn. zm.) - zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 - pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia:

do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

a.każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;

b.każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;

c.każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;

d.każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

Jednocześnie w myśl art. 31a ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011:

usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

a.gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;

b.gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011, ustęp 1 obejmuje w szczególności:

wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011 ustęp 1 nie ma zastosowania do:

przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Z treści wniosku wynika, że Państwo jesteście spółką kapitałową z siedzibą w Stanach Zjednoczonych. Od 1 czerwca 2019 r. jesteście w Polsce zarejestrowani do podatku od towarów i usług w związku z dostawą towarów na terytorium Polski, nietransakcyjnym wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów z Niemiec do Polski oraz wewnątrzwspólnotową dostawą Towarów z Polski.

Podstawową Państwa działalnością jest sprzedaż (...), w tym przede wszystkim: (...) hurtowni (...) w Stanach Zjednoczonych, która pozyskuje swoje produkty od producentów (...) z całego świata. Główna Państwa działalność jest prowadzona i zorganizowana w Stanach Zjednoczonych, gdzie znajduje się Państwa biuro, centra dystrybucyjne, główne zaplecze personalne i techniczne tam podejmowane są główne decyzje dotyczące działalności gospodarczej. Państwo zatrudniacie w Stanach Zjednoczonych kilka tysięcy pracowników natomiast w Polsce nie posiadacie żadnych własnych zasobów ludzkich, przedstawicieli / handlowców (osób pozyskujących nowych klientów) lub innych osób działających na podstawie udzielonego przez Państwa pełnomocnictwa uprawnionych do zawierania umów w Państwa imieniu na terytorium Polski. Państwo nie oddelegowujecie również swoich pracowników do pracy na terytorium Polski. Państwo wskazaliście, że nie posiadacie w Polsce oddziału ani przedstawicielstwa, a główne zasoby techniczne w tym pomieszczenia do realizacji zamówień, znajdują się w Stanach Zjednoczonych.

Państwo zawarliście w Polsce umowę z profesjonalnym podmiotem (Usługodawca), na świadczenie kompleksowej usługi magazynowej i logistycznej. Usługodawca jest polskim podmiotem, zarejestrowanym dla VAT w Polsce i posiadającym siedzibę w Polsce. Umowa została zawarta na czas określony. Usługi logistyczne świadczone w Polsce na Państwa rzecz obejmują:

• przyjęcie towaru - rozładunek luźno załadowanych skrzyń z kontenerów, sortowanie ich i paletyzowanie;
• odkładanie w magazynie;
• składowanie na paletach w regałach lub w blokach;
• kompletację pełnych palet;
• administracyjne przetwarzanie zamówień,
• przygotowanie palet do wysyłki (w tym foliowanie i umieszczanie etykiet głównych, załadunek jednostek przeładunkowych na środek transportu);
• dostawę do centrum dystrybucji.

Wskazaliście, że nie posiadacie jakiejkolwiek kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi / rzeczowymi Usługodawcy oraz nie macie wpływu na to jaka część zasobów technicznych / rzeczowych Usługodawcy jest wykorzystywana do świadczenia usług magazynowania i przechowywania.

W magazynie z którego korzysta Państwa Spółka nie została wydzielona żadna określona część przestrzeni przypisana bezpośrednio do Państwa. Oznacza to, że magazynowane Towary mogą znajdować się w różnych miejscach magazynu, a Państwo nie decydujecie o ich rozmieszczeniu w przestrzeni magazynowej. Umiejscowienie towarów pozostaje pod kontrolą podmiotu obsługującego magazyn, który nim zarządza uwzględniając odpowiednio plany dostaw, zamówienia etc. Przestrzeń magazynu w czasie obowiązywania umowy może być wykorzystywana także na potrzeby świadczenia usług na rzecz innych podmiotów - magazyn nie jest ograniczony wyłącznie do zaspokojenia Państwa potrzeb w okresie obowiązywania umowy. Państwo oprócz magazynu Usługodawcy nie będziecie korzystać z innych magazynów położonych w Polsce.

Kompleksowe usługi magazynowe i logistyczne wykonywane przez Usługodawcę dokumentowane są fakturami zakupu wystawionymi na Państwa rzecz, przy czym Usługodawca rozlicza kompleksową usługę logistyczną na zasadach ogólnych (tj. uznaje, że miejscem wykonania tej usługi jest Państwa siedziba w Stanach Zjednoczonych). Faktury wystawiane przez Usługodawcę nie zawierają kwoty polskiego VAT. Umowa z Usługodawcą została zawarta na czas określony.

Państwo posiadacie w Polsce jednego Kontrahenta - międzynarodowy podmiot specjalizujący się w sprzedaży przez Internet (handlu elektronicznym B2C). Państwo będziecie korzystać z usług Usługodawcy tak długo, jak długo Kontrahent, nabywający od Państwa towary, będzie wymagać od Państwa przechowywania towarów w Polsce. Administrowanie zwrotami i reklamacjami Towarów leży w całości po Państwa stronie natomiast w zakresie obsługi logistycznej zwrotów lub reklamacji, np. odbioru Towarów od Kontrahenta i ich wysyłki do Państwa - Państwo korzystacie z usług Usługodawcy.

Towary do momentu złożenia bezpośredniego zamówienia i ich faktycznego zbycia na rzecz Kontrahenta są Państwa własnością. Długość okresu przez jaki Towary są przechowywane na terytorium Polski zależy od woli Kontrahenta, tj. jego faktycznego zapotrzebowania. Towary najczęściej są przechowywane w magazynie do czasu ich zbycia na rzecz Kontrahenta.

Państwo od września 2023 r. zamierzacie również realizować bezpośrednie zamówienia do innej lokalizacji Kontrahenta znajdującej się w Czechach. Dostawy te będą stanowić wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Obsługę wysyłek Towarów, w ramach świadczenia kompleksowej usługi magazynowo - logistycznej, obsługiwać będzie Usługodawca.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług w związku z czym miejscem świadczenia usług logistycznych na rzecz Spółki nie będzie terytorium Polski.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że „(…) zaplecze personalne i techniczne, które zostało udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską i które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki niemieckiej w Rumunii, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczy usługi na rzecz spółki niemieckiej. Tymczasem to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług (…)”.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powyższe orzecznictwo, przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne i niezależne prowadzenie działalności w zakresie sprzedaży (...).

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. Jak wynika z wniosku Państwo nie posiadacie w Polsce żadnej infrastruktury technicznej w postaci biura. Główna Państwa działalność jest prowadzona i zorganizowana w Stanach Zjednoczonych, gdzie znajdują się centra dystrybucyjne, główne zaplecze personalne / techniczne i tam podejmowane są główne decyzje dotyczące działalności gospodarczej. W Polsce nie posiadacie żadnych własnych zasobów ludzkich, przedstawicieli /handlowców (osób pozyskujących nowych klientów) lub innych osób działających na podstawie udzielonego przez Państwa pełnomocnictwa uprawnionych do zawierania umów w Państwa imieniu na terytorium Polski. Państwo nie oddelegowujecie również swoich pracowników do pracy na terytorium Polski.

Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Państwo zawarliście w Polsce umowę z profesjonalnym podmiotem (Usługodawca), na świadczenie kompleksowej usługi magazynowej i logistycznej. Jednak wskazaliście, że nie posiadacie jakiejkolwiek kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi Usługodawcy oraz nie macie wpływu na to jaka część zasobów technicznych Usługodawcy jest wykorzystywana do świadczenia usług magazynowania i przechowywania. W magazynie z którego korzysta Spółka nie została wydzielona żadna określona część przestrzeni przypisana bezpośrednio do Państwa. Umiejscowienie towarów pozostaje pod kontrolą podmiotu obsługującego magazyn, który nim zarządza uwzględniając odpowiednio plany dostaw, zamówienia etc. Przestrzeń magazynu w czasie obowiązywania umowy może być wykorzystywana także na potrzeby świadczenia usług na rzecz innych podmiotów - magazyn nie jest ograniczony wyłącznie do zaspokojenia Państwa potrzeb w okresie obowiązywania umowy. Państwo oprócz magazynu Usługodawcy nie będziecie korzystać z innych magazynów położonych w Polsce. Ponadto administrowanie zwrotami i reklamacjami Towarów leży w całości po Państwa stronie natomiast w zakresie obsługi logistycznej zwrotów lub reklamacji, np. odbioru Towarów od Kontrahenta i ich wysyłki do Państwa korzystacie z usług Usługodawcy.

Zatem skoro Państwo nie posiadacie żadnego zaplecza personalnego ani technicznego na terytorium Polski oraz nie posiadacie kontroli nad zapleczem Usługodawcy porównywalnej do tej, jaką sprawujecie nad zapleczem własnym, to należy stwierdzić, że nie została spełniona jedna z podstawowych przesłanek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Podsumowując, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skoro nie zostały spełnione przesłanki posiadania zaplecza personalnego oraz technicznego na terytorium Polski, tym samym Państwo nie będziecie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto odnosząc się do pozostałych wątpliwości należy wskazać, że Państwo będziecie nabywać na terytorium Polski kompleksowe usługi logistyczne od Usługodawcy. Przy czym w magazynie z którego korzystacie nie została wydzielona żadna określona część przestrzeni przypisana bezpośrednio do Państwa. Umiejscowienie towarów pozostaje pod kontrolą podmiotu obsługującego magazyn, który nim zarządza. Magazyn nie jest ograniczony wyłącznie do zaspokojenia Państwa potrzeb w okresie obowiązywania umowy. Tym samym świadczone przez Usługodawcę na rzecz Państwa kompleksowe usługi logistyczne nie będą stanowiły usług, do których znajduje zastosowanie art. 28e ustawy. Zatem kompleksowe usługi logistyczne nabywane od Usługodawcy będą stanowić usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy o VAT (tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n). Przy tym wskazać należy, że Państwo posiadacie siedzibę działalności gospodarczej w Stanach Zjednoczonych i jednocześnie, w niniejszej interpretacji wskazano, że nie będziecie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, odnosząc się do Państwa wątpliwości, w analizowanej sprawie miejsce świadczenia ww. usługi należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym, kompleksowe usługi logistyczne świadczone przez Usługodawcę będą opodatkowane w kraju siedziby Państwa Spółki tj. w Stanach Zjednoczonych.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również tego, czy Państwa Spółka ma obowiązek stosowania przepisów w zakresie Krajowego Systemu e-Faktur, a w szczególności wystawiania faktur ustrukturyzowanych od 1 lipca 2024 roku (pytanie nr 2).

Zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o:

fakturze ustrukturyzowanej - rozumie się przez to fakturę wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur wraz z przydzielonym numerem identyfikującym tę fakturę w tym systemie.

Należy także wskazać, że ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r.:

1. Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur:

1) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

2) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;

3) przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach;

4) na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej;

5) w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, wystawia się faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, podatnicy mogą wystawiać faktury ustrukturyzowane.

Odnosząc się do ww. Państwa wątpliwości należy wskazać, że przepis art. 106ga ust. 1 ustawy z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, skoro Państwa Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą Spółka nie będzie miała od 1 lipca 2024 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym Spółka ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja w zakresie pytania nr 2 dotyczącego obowiązku stosowania przepisów w zakresie Krajowego Systemu e-Faktur, a w szczególności wystawiania faktur ustrukturyzowanych od 1 lipca 2024 roku została wydana na podstawie przepisów, które mają wejść w życie z dniem 1 lipca 2024 r. zgodnie z ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598) i traci ważność w przypadku ich zmiany lub uchylenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).